Απώλεια αγαπημένου προσώπου...

Εμένα μου το είπανε πολυ απότομα. Σε φάση είμαι στο δωμάτιο μου, μπαίνει μέσα η μητέρα μου και μου λεει ο παππούς πέθανε. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν αλήθεια λες? Επίσης ήταν πολύ ξαφνικό γιατί δεν είχε πει σε κανέναν οτι είχε καρκίνο...Δεν νοσηλεύτηκε καν, στο νοσοκομείο πήγαινε μόνο για τις εξετάσεις..Μάλλον δεν ήθελε να το δεχτεί.Μακάρι να μας το είχε πει να είχα προλάβει να του πω αντίο..είχα να τον δω απο τα Χριστούγεννα..:( Ακόμα δεν νομίζω οτι έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν θα τον ξαναδώ ποτέ..Και η αλήθεια είναι οτι έχασα το μόνο στήριγμα από την ζωή μου..Ήξερα οτι αναπάσα στιγμή αν τον χρειαστώ θα είναι εκεί και θα με υποστηρίξει.

Έτσι κι αλλιώς γλυκιά μου ο παππούς ήταν ηλικιωμένος φαντάζομαι και ίσως να μην μπορούσε να παρακολουθήσει ακριβώς τα δικά σου προβλήματα που είναι άλλης γενιάς. Αυτή τη στιγμή θα πρέπει να βρεις ένα άλλο αποκούμπι χωρίς φυσικά να τον ξεχάσεις αλλά να προσπαθήσεις για παράδειγμα ν' αναπτύξεις μια φιλία. Αληθινή όμως έ;

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Έτσι κι αλλιώς γλυκιά μου ο παππούς ήταν ηλικιωμένος φαντάζομαι και ίσως να μην μπορούσε να παρακολουθήσει ακριβώς τα δικά σου προβλήματα που είναι άλλης γενιάς. Αυτή τη στιγμή θα πρέπει να βρεις ένα άλλο αποκούμπι χωρίς φυσικά να τον ξεχάσεις αλλά να προσπαθήσεις για παράδειγμα ν' αναπτύξεις μια φιλία. Αληθινή όμως έ;

---

Αντιθέτως παρ'όλη την διαφορά ηλικίας με καταλάβαινε πολυ περισσότερο από τους γονείς μου..

Έχεις κάποιον άνθρωπο δίπλα σου που να μπορεί να παίξει τώρα τον ρόλο αυτό για σένα;

...αχ!!! μονο αχ!!! κλαιω...ποναει η καρδια μου... για ολους αυτους που χασαμε..με ενα γιατι...αλλα τοσο πλουσιοι που ειχαμε την τυχη και την ευλογια να ειμαστε κοντα τους...καλη ανταμοση...

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Έχεις κάποιον άνθρωπο δίπλα σου που να μπορεί να παίξει τώρα τον ρόλο αυτό για σένα;

---

Όχι..Με τους γονείς μου οι σχέσεις μας είναι τυπικές, δεν τα πηγαίνουμε καλά.

Δεν ξέρω τι έχει συμβεί μεταξύ σας αλλά ίσως τώρα να είναι μια καλή ευκαιρία ν' αναπροσδιορίσεις την σχέση σου μαζί τους. Εκτός κι αν είναι τόσο ανεπαρκείς που δεν αξίζει τον κόπο...

Quote:

---

Originally Posted by Dark_Corner

Εμένα μου το είπανε πολυ απότομα. Σε φάση είμαι στο δωμάτιο μου, μπαίνει μέσα η μητέρα μου και μου λεει ο παππούς πέθανε. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν αλήθεια λες? Επίσης ήταν πολύ ξαφνικό γιατί δεν είχε πει σε κανέναν οτι είχε καρκίνο...Δεν νοσηλεύτηκε καν, στο νοσοκομείο πήγαινε μόνο για τις εξετάσεις..Μάλλον δεν ήθελε να το δεχτεί.Μακάρι να μας το είχε πει να είχα προλάβει να του πω αντίο..είχα να τον δω απο τα Χριστούγεννα..:( Ακόμα δεν νομίζω οτι έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν θα τον ξαναδώ ποτέ..Και η αλήθεια είναι οτι έχασα το μόνο στήριγμα από την ζωή μου..Ήξερα οτι αναπάσα στιγμή αν τον χρειαστώ θα είναι εκεί και θα με υποστηρίξει.

---

Γωνίτσα, λυπάμαι πολύ και για την απώλειά σου αλλά και γιατί αισθάνεσαι μόνη σου τώρα μέσα σε όλο αυτό που συμβαίνει..
Είσαι τυχερή που είχες ένα τέτοιο παππού στη ζωή σου, που σε καταλάβαινε και σε υποστήριζε, που άφησε το ίχνος του επάνω σου έτσι ώστε να τον κρατήσεις μέσα σου με αγάπη, γιατί από μέσα σου δε θα φύγει ποτέ ούτε θα χαθούν αυτά που μοιραστήκατε..

Πώς είσαι σήμερα; Οι γονείς σου; Έγραψες ότι οι σχέσεις σας είναι τυπικές..
Νιώθεις ότι τώρα ίσως να μπορούσατε να έρθετε πιο κοντά;

Με συγκίνησε πολύ και η σκέψη σου για το τατουάζ όπως και αυτό που έγραψε η Θεοφανία για το δικό της και με πήγε στη δική μου σκέψη μετά το θάνατο του πατέρα μου..

Να μιλάς για ό,τι νιώθεις, να μας μιλάς εδώ.. να ξέρεις ότι εδώ σε ακούμε..
Ζεστή σκέψη και αγκαλιά..

Όχι δεν τίθεται θέμα να έρθουμε πιο κοντά.Έχω κάνει πολλές προσπάθειες για συζήτηση στο παρελθόν και πολλές υποχωρήσεις αλλά δυστυχώς δεν βγήκαν πουθενά. Οτι και να συμβεί δεν το αλλάζει αυτό..Γι'αυτό και υποσχέθηκα στον εαυτό μου καιρό τωρα να μην ξανακάνω το λάθος να πιστεύω οτι κάτι μπορεί να αλλάξει.Τώρα προσπαθώ να μην σκέφτομαι τον παππού γιατί στεναχωριέμαι..Αυτό..

Σας ευχαριστώ όλους για τα λόγια σας :)

Σε καταλαβαίνω, έχω νιώσει και 'γω αυτό το τείχος στην μεταξύ μας επικοινωνία με τους γονείς μου και είναι στ' αλήθεια παράδοξο το πόσο δύσκολο είναι να επικοινωνήσουμε με τους ανθρώπους που μας έφεραν στην ζωή. Τουλάχιστον αν έχεις αδέρφια, μπορείς να στραφείς προς τα εκεί γιατί εγώ δυστυχώς είμαι και μοναχοπαίδι. Σου εύχομαι καλό κουράγιο! :)

η γιαγια μ ειχε πε8ανει επισης πριν ενα χρονο.ενιω8α παμπολες ενοχες για τον ιδιο λογο.σκεφτηκα και εγω ν κανω τατουαζ με το ονομα της.στην αρχη λιγο κλαμα.μετα απο λιγο καιρο οταν καταλαβα τι εγινε ψωφησα στο κλαμα.μακαρι να γυρνουσε και 8α τα αλλαζα ολα.ηταν και εμενα η μονη π ενιω8α οτι με αγαπαουσε με ολη της την ψυχη.οποτε την σκεφτομαι κλαιω.καντον απλα περηφανο.και εγω αυτο σκεφτομουν (αν και αμα με βλεπει σκατα ολε)

το να πεθενει ο πατερας μας ειναι φυσιολογικο αλλα να πεθενει σε ηλικια 13 χρονων εγω δεν το βρισκω περσι το καλοκαιρι ,, εφυγε , ενα γιατι μονο εχω στο μυαλο μου .τουλαχιστον μια μανα κανονικη δεν μπορουσε να βρεθει , πρεπει ναχει ψυχολογικα .