Ναι δυστυχώς! Αλλά τώρα αρχίζω και το αλλάζω σε αυτή τη σχέση σιγά σιγά..γτ δεν μπορώ να φταίω συνέχεια και φυσικά συμβουλεύομαι διαφορα άτομα ακόμα και ψυχολόγο...
Printable View
Ναι δυστυχώς! Αλλά τώρα αρχίζω και το αλλάζω σε αυτή τη σχέση σιγά σιγά..γτ δεν μπορώ να φταίω συνέχεια και φυσικά συμβουλεύομαι διαφορα άτομα ακόμα και ψυχολόγο...
καλά κάνεις...και γω έτσι είμαι,κάργα ενοχική αλλά παλεύω να το αλλάξω.Πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται η ανασφάλεια μου να είμαι αποδεκτή από τους γύρω μου που συνέχεια μου τριβελίζει το μυαλό μήπως πω κάτι που πληγώσει κάποιον, μήπως φταίω εγώ για όλα (μέχρι και για τον πόλεμο στη Λιβύη εγώ μπορεί να φταίω!!)..αυτό είναι κακό γιατί όντως χάνω τοκριτήριο μου για το πότε κάνω λάθος τελικά...
Έτσι και εγώ...μέχρι αν έπεφτε ένα παιδάκι που κοίταγα ένιωθα οτί έφταιγα...αλλά είναι καιρός να αλλάξει και να δείξω και εγώ τα όρια μου! και επιτέλους ξύπνησα στα 28 μου και αρχίζω να το κάνω πράξη...
εντάξει δεν είσαι μεγάλη..φαντάσου άλλοι ζορίζονται χρόνια και δεν καταλαβαίνουν τι τους φταίει,τουλάχιστον εμείς έχουμε αυτογνωσία!
δεν φοβομαστε οτι θα πληγοσουμε τους αλλους,φοβομαστε μην μας αποριψουν λεγοντας αυτο που πιστευουμε!Quote:
Originally Posted by void
αυτο δεν ειναι ευκολο να το πολεμισεις!εγω εχω βρει τι εχει φταιξει,δεν πηρα οση αγαπη ηθελα σαν παιδι και αυτο με εκανε ανασφαλη και ατομο ενοχικο για τα παντα!και να φανταστητε μεχρι περσυ ελεγα και πυστευα οτι ειχα παρει τοση αγαπη οση κανενα αλλο παιδι!
τραγικο!στα 42 μου συνηδιτοποιησα οτι δεν ειχα παρει καθολου αγαπη,προφανως δεν ηθελα να το δω,δεν μπορω να το καταλαβω!
εμενα στα λογια ολων,ησουν το στερνοπουλι,ησουν καλο παιδι,ποτε δεν εφαγες ξυλο σε ειχαμε ολοι πως και πως!
και ομως τωρα συνηδιτοποιω οτι μεγαλοσα μονη και χωρις αγαπη αυτη ειναι η αληθεια οσο και να με ποναει!
γι'αυτο ημουν ενα καλο παιδι προσπαθουσα απο τοτε να με απαδεχτουν,να λεω παντα ναι!φοβομουν την αποριψη τους και δεν μιλουσα!
Αντί να σκέφτεσαι πού έχεις το λάθος ΠΑΝΤΑ, άρα συνεπάγεται ότι πάντα θεωρείς ότι σίγουρα στη δική σου μεριά είναι η ευθύνη του λάθους, μπορείς να σκεφτείς τι έμαθες λάθος, τι σε δίδαξαν λάθος, τι δεν έχεις ακόμη αποκτήσει για να μη θεωρείς εσένα πάντα λάθος, γιατί σου καλλιέργησαν την ενοχή και ποιοι ωφελούνται απ' αυτήν ουσιαστικά. Αν λοιπόν από την οικογένειά σου έμαθες πως η ενοχή είναι κάτι φυσικό, αρνήσου τη φυσικότητά της. Δε θα τις αποτινάξεις από τη μια στιγμή στην άλλη, δε σου λέω κάτι τέτοιο, ωστόσο όσο αμφισβητείς, τόσο περνάς στο μυαλό σου το μήνυμα της ουδετερότητας και σου δίνεις την ευκαιρία να έχεις καθαρότερη ματιά πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και να μη σε αδικείς όταν δεν έχεις εσύ το άδικο. Αν πάλι το έχεις και κάποιες φορές, φυσικά και αυτό στο πρόγραμμα είναι, μπορείς όμως να διορθώσεις, έτσι δεν είναι?Quote:
Originally Posted by Christina82
να χαλαρωρεις!ανθρωποι ειμαστε και κανουμε λαθη και απο τα λαθη μας μαθαινουμε!Quote:
Originally Posted by Christina82
να μην σε στεναχωρουν οτι λαθη και να κανεις να χαιρεσαι που τα κανεις,τα λαθη μας δειχνουν οτι ζουμε!
πολυ καλα κανεις και συμβουλευεσαι ψυχολογο αν αυτο σε κανει να αισθανεσαι καλιτερα!
ζησε την ζωη οσι καλιτερα μπορεις και αγαπησε τα λαθη σου,μεσα απο αυτα θα βρεις την πραγματικη ευτυχια!
Νιώθω πιο πολύ μπερδεμένη γτ με έκαναν να νιώθω ενοχές όταν έκανα κάτι που ενοχλούσε τους άλλους...δεν νιώθω οτί ήταν θέμα αποδοχής!Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοω...
Ε, άρχιζε να ενοχλείς συχνότερα. Μήπως νομίζεις πως αποφεύγοντας να ενοχλείς, θα περάσεις το μήνυμα στον εαυτό σου πως δεν απειλείται το εγώ σου όταν εκδηλώνεται με υγιή τρόπο? Θα μένεις πάντα ενοχική. Ενόχλησε λέμε!
Χαχαχα! Λες? Κοίτα, αυτό σκέφτομαι πλέον να κάνω και το έχω ήδη ξεκινήσει...είναι καιρός να δείξω ποια είμαι και να μην φοβαμαι τις ενοχές..οι άλλοι είναι καλύτεροι από μένα? ;)
Από όταν ημασταν παιδιά μας φόρτωναν ενοχές, σπίτι, γειτονιά, σχολείο, συγγενείς, ότι εμεις φταίμε, τα όχι και τα μην, το να κάνουμε κάτι και να νομίζουμε ότι είναι στραμμένα σε μας όλα τα βλέμματα, μας έμαθαν να παίρνουμε τοις μετρητοίς και να ακολουθούμε τις υποτίθεται συμβουλές τους.
Μας έκλεισαν σε καλούπια. Καταπιέσαμε τις ορμές και τα όνειρα μας. Κάποια στιγμή συνηδητοποιήσαμε το λάθος, είχαμε όμως πάθει αρκετή ζημιά και παλεύουμε τώρα να τα μπαλώσουμε. Και δεν είναι και τόσο εύκολο αυτό. Θέλει πολλή θέληση.
Το ζητούμενο είναι να κατορθώσουμε να επαναπρογραμματίσουμε τη σκέψη, να τη βάλουμε στο σωστό δρόμο, κι ο σωστός δρόμος είναι αυτός που χαράζουν τα δικα μας όνειρα και οι προσδοκίες μας στη ζωή, όχι ο δρόμος που άλλοι μας χάραξαν. Να γίνουμε ο αυθεντικός εαυτός μας, που τον κρατούσαμε στην αφάνεια και στην καταπίεση για χρόνια. Οι καταστάσεις γύρω μας προκαλούν τόσο θετική όσο και αρνητική σκέψη, από εμας εξαρτάται ποια από τις δυο θα επιλέξουμε.
Τελικά όλα καταλήγουν στην ισορροπία...! Γιάννη πολύ σωστά! Ας μάθουμε λοιπόν από τα λάθη των γονιών μας για να γίνουμε καλύτεροι για τα παιδιά μας..
Σύμφωνοι!! Το ζήτημα είναι ότι είμαστε ακόμα στον αγώνα να ξεπεράσουμε τα προβλήματα στη ζωή μας που δημιουργήθηκαν μέσα από τα λάθη των γονιών μας.Quote:
Originally Posted by Christina82
Και είτε τελικά τα ξεπεράσουμε πλήρως είτε σχεδόν είτε σε κάποιο βαθμό να κάνουμε μέσα στο σπίτι που ο καθένας μας θα φτιάξει τα αδύνατα δυνατά να μην τα μεταφέρουμε στα δικά μας παιδιά.
Κι αν τότε έχουμε ακόμα μέσα μας κάτι από αυτόν τον κυκεώνα να το κρατήσουμε βαθιά μέσα μας, μακριά από τα δικά μας παιδιά. Τότε είναι που θα αντικρίσουμε ανθρώπους με ισορροπία, ευτυχησμένους δηλαδή.
Το λάθος των γονιών μας είναι ότι τα όσα αρνητικά είχαν τα μοιράστηκαν μαζί μας με το δικό τους τρόπο, έστω ασυναίσθητα τις περισσότερες φορές.
Το ξέρω γι αυτό θέλω να φτιάξω μια οικογένεια με αγάπη και ισορροπία και να μην μεταδώσω τα προβλήματά μου στα παιδιά μου αύριο μεθαύριο...ούτε να τα πιέσω πουθενά και ούτε να τους τα δώσω όλα και να γίνουν κακομαθημένα...Πάντως προβληματίζομαι πολύ και δεν το αντέχω άλλο...μακάρι να ήμουν χαζή και να τα έβλεπα όλα καλά!