Φιλία στη σχέση

Αχ γιατί γράφεις με greeklish, μπερδέυονται τα μάτια μου. Έχεις δίκιο όταν λες ότι δεν μπορεί ένας σύντροφος ν' αναπληρώσει το κενό της οικογένειας αλλά με το να το λέμε, δεν βγαίνει τίποτα...Είναι τόσο βαθιά ριζωμένη αυτή η ανάγκη που τις περισσότερες φορές χρειάζονται χρόνια ψυχοθεραπέιας για να θεραπευτεί, αν και καμιά ψυχοθεραπεία δεν υποκαθιστά την αγάπη..Αν είναι να περιμένω χρόνια μέχρι να ζήσω μια όμορφη, ισορροπημένη σχέση τότε άστο καλύτερα. Εξάλλου, μπορεί να υπάρχουν εκεί έξω κι άλλοι άνθρωποι που να βίωσαν το ίδιο Γολγοθά (γιατί περί Γολγοθά πρόκειται) και να έχουν την ίδια ανάγκη. Έτσι κι αλλιώς, όπως πολύ σωστά ισχυρίζονται οι ψυχολόγοι η σχέση ενός ζευγαριού δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναβίωση της γονεικής σχέσης, όχι μόνο για εμάς αλλά και για τους άλλους τους "φυσιολογικούς"...Λένε επίσης πως οι άνθρωποι που στερήθηκαν την γονεική αγάπη, ερωτεύονται πιο έντονα, πιο βαθιά αλλά και πιο δύσκολα (όσον αφορά εμένα). Είναι σαν να σου στερεί κάτι η ζωή αλλά να σου δωρίζει κάτι άλλο, και έτσι δεν έχω παράπονο και θέλω να το βλέπω θετικά το όλο θέμα. Ξέρεις ότι υπάρχουν ψυχίατροι στην Αμερική που λένε στα ζευγάρια να φωνάζουν ο ένας τον άλλο μαμά και μπαμπά; Αυτό είναι κάπως υπερβολικό βέβαια για μένα αλλά φαντάσου σε πόσο βαθιά αποξένωση έχει φτάσει η σημερινή κοινωνία ακόμα και μέσα στα ζευγάρια, για να τους παροτρύνουν να το κάνουν αυτό. Όσον αφορά αυτό που λες για τον φόβο το γνωρίζω πλέον πολύ καλά. Δεν ξέρω αν πέρασες μέσα από συγκρούσεις στην οικογενειά σου και αν έχουμε τα ίδια βιώματα. Αν δεν το πέρασες όμως, μην το συγκρίνεις καθόλου γιατί τα πράγματα για εμένα είναι πολύ διαφορετικά και σαφώς πιο δύσκολα..Για το τελευταίο, δεν ξέρω αν είναι folks, πρόκειται για εμπειρίες άλλων που ακούω και διαβάζω και τις μεταφέρω στην συζήτηση. Εγώ δέχομαι ότι η άνθρωπινη συναισθηματική εμπειρία είναι σύνθετη, πολυποίκιλη και πολύχρωμη. :)

Quote:

---

Originally Posted by AntC

Καλησπέρα παιδιά..
Θα ήθελα να ακούσω μερικές γνώμες σχετικά με τη φιλία σε μία σχέση. Είχα 2 σοβαρές σχέσεις στη ζωή μου, και οι 2 ξεκίνησαν φιλικά και υπήρχαν πάντα και φιλικά αισθήματα, γεγονός που κατέστησε ιδιαίτερα δύσκολους τους χωρισμούς που επακολούθησαν. Γενικά θεωρώ δεδομένη τη φιλία σε μία σχέση. Μπορεί όμως να υπάρξει σχέση χωρίς φιλία? Είναι το ίδιο δυνατή? Υπάρχει έρωτας χωρίς φιλία? Αρκεί μόνο η σεξουαλική έλξη για να ερωτευθείς κάποιον? Είμαι πολύ μπερδεμένη..

---

Oι περισσότεροι ενήλικες άνθρωποι επιλέγουν τους ετερόφυλους φίλους τους, βασιζόμενοι στην απουσία σεξουαλικής έξης, ωστόσο υπάρχουν φιλίες που το σεξουαλικό στοιχείο προέκυψε στην πορεία. Σε κάποιες, υπερνικά το φιλικό πλαίσιο έναντι του ερωτικο-σεξουαλικού, σε κάποιες βιώνεται περιστασιακά το σεξ και στην συνέχεια ή εκτονώνεται και επικρατεί η καθαρή φιλία ή γίνεται καθαρά ερωτική σχέση, σε άλλες, όχι τόσο συχνές, η φιλία και το ερωτικό στοιχείο ως έκφραση αλλά και ως υλοποίηση του, συνυπάρχουν αρμονικά

Αρα το να προ-υπάρχει φιλία, αν αυτή δεν ξεκινά από τα παιδικά χρόνια, δεν είναι σύνηθες στις ερωτικές σχέσεις. Το να θέλεις να νιώθεις και φιλικά με την σχέση σου, είναι απολύτως φυσιολογικό, όταν αυτό έχει ως στόχο την ουσιαστική επικοινωνία, την βαθιά κατανόηση κλπ, αλλά η υπερβολική οικειότητα και η ανευ όρων αποδοχή -αυτές που συναντάμε στις αμιγώς φιλικές σχέσεις-, γνώμη μου είναι πως δεν βοηθούν μια ερωτική σχέση

Φυσικά και μπορείς να ερωτευτείς μόνο από σεξουαλική έλξη

@Gypsy Cello,

Ο άνθρωπος δεν επιλέγει τον ερωτικό του σύντροφό βάσει τόσο των βιωμάτων που έχει από την ζωή με τους γονείς του ως παιδί, όσο κυρίως βάσει του χαρακτήρα, της ωριμότητάς αλλά και την εν γένει προσωπικότητας που έχει διαμορφώσει στο διάβα της ζωής του.

Στοιχεία όπως το ένστικτο, η λεγόμενη "χημεία", ο χρόνος, ακόμα και ο τόπος, παίζουν τον ρόλο τους σε αυτή την επιλογή. Μάλιστα μπορεί να είναι και οι δομικοί παράγοντες.

Ωστόσο, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο. κυρίως στις κοπέλες, να γοητεύονται από άντρες που πλησιάζουν πολύ στην εικόνα και στον χαρακτήρα του πατέρα τους. Γι' αυτό υπάρχει σε αρκετές, η θέληση για κατά πολύ μεγαλύτερο ηλικιακά σύντροφο.

Για τον άντρα που λέγεται πως ψάχνει την μαμά του, στην ερωτική του σύντροφό, νομίζω πως είναι ένας μύθος, τουλάχιστον ως μια κατάσταση που διαμορφώνει τον κανόνα.

Δεν αντιλέγω σε ότι λες Seduction αλλά είπα ότι αν τύχει ο σύντροφος μου να έχει παρόμοια βιώματα, θα με καταλαβαίνει καλύτερα. Μην φοβάσαι να παραδεχτείς ότι και οι άντρες ψάχνουν την μαμά τους. Άλλο πράγμα είναι ο μαμάκιας χωρίς προσωπικότητα που τον κάνει ότι θέλει η μαμά του.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

*Δεν αντιλέγω σε ότι λες Seduction αλλά είπα ότι αν τύχει ο σύντροφος μου να έχει παρόμοια βιώματα, θα με καταλαβαίνει καλύτερα. **Μην φοβάσαι να παραδεχτείς ότι και οι άντρες ψάχνουν την μαμά τους. Άλλο πράγμα είναι ο μαμάκιας χωρίς προσωπικότητα που τον κάνει ότι θέλει η μαμά του.

---

*Δεν έχεις άδικο στη σκέψη σου.
**Πολλοί άντρες (δυστυχώς ή ευτυχώς) έχουν σε ένα βαθμό το πρότυπο φροντίδας που είχαν από την "μαμά", αλλά αυτό δεν είναι το ίδιο με ότι συμβαίνει αντίστοιχα στις γυναίκες σε σχέση με τον "μπαμπά" που ψάχνουν στον άντρα. Το γεγονός της επιθυμητής διαφοράς ηλικίας, στην δεύτερη περίπτωση, το αποδεικνύει

Έχεις δίκιο για την διαφορά ηλικίας. Αυτός που φλερτάρω τώρα είναι 42. Άλλά το παράδειγμα του μαμάκια που πρόκειται για αρρωστημένη περίπτωση διαφοροποιήται κατά πολύ από τον άντρα που απλά ψάχνει την στοργή όπως αυτή που ένιωθε με την μαμά του, γιατί ο μαμάκιας είναι αυτός που υπερβάλλει ακόμα και σ' αυτό. Και αυτό που πιστεύω ξεχωρίζει τον μαμάκια είναι η έλλειψη ελέυθερης βούλησης πράγμα που θεωρώ πως είναι αναπηρία της προσωπικότητας.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

γιατί ο μαμάκιας είναι αυτός που υπερβάλλει ακόμα και σ' αυτό. Και αυτό που πιστεύω ξεχωρίζει τον μαμάκια είναι η έλλειψη ελέυθερης βούλησης πράγμα που θεωρώ πως είναι αναπηρία της προσωπικότητας.

---

Συμφωνούμε

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

το παράδειγμα του μαμάκια που πρόκειται για αρρωστημένη περίπτωση διαφοροποιήται κατά πολύ από τον άντρα που απλά ψάχνει την στοργή όπως αυτή που ένιωθε με την μαμά του, γιατί ο μαμάκιας είναι αυτός που υπερβάλλει ακόμα και σ' αυτό. Και αυτό που πιστεύω ξεχωρίζει τον μαμάκια είναι η έλλειψη ελέυθερης βούλησης πράγμα που θεωρώ πως είναι αναπηρία της προσωπικότητας.

---

Δεν συνδέονται αυτά τα δύο απαραίτητα. Μπορεί να είναι κάποιος μαμάκιας αλλά η μαμά να έχει δυναμικό χαρακτήρα έτσι να βγεί με δυνατή βούληση και το τέκνο.
Επίσης παίζει ρόλο το αν συμπεριφέρονται σε ένα παιδάκι σαν να είναι σκλάβος, κάνε αυτό, κάνε εκείνο, κάτσε σούζα. Νομίζω γίνεται βάση αυτό για την προσωπικότητα που θα διαμορφώσει έπειτα.

Quote:

---

Originally Posted by insect

Πως συνδέεις αυτά τα δύο... απορώ. Έχω γνωρίσει μαμάκια που μιλάει δέκα φορές την ημέρα με τη μαμά του, της έχει άπειρη λατρεία και της μιλάει σαν μαμάκιας και όμως έχει πολύ δυνατή βούληση και είναι δυνατός χαρακτήρας, έχει και σχέση όπως επίσης και άτομο που δεν έχει αυτή τη σχέση με τη μάνα του και δεν έχει αναπτύξει δυνατή βούληση.

---

Ναι, αλλά η νοσηρότητα είναι για μένα είναι η έλλειψη βούλησης, το άλλο είναι απλά υπερβολή χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με βρίσκει σύμφωνη. Νομίζω πως το διευκρινίζω καλά.

Το διόρθωσα, δες το ξανά!

Ακόμα πιστεύω πως όταν υπάρχει έλλειψη, φυγή του πατέρα το παιδί πέφτει περισσότερο στην προστασία της μάνας.

Ναι ρε συ. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες, καλά κάνεις και το αναφέρεις. Αλλά ο άνθρωπος που ρωτά την μαμά του και εξαρτάται από την δική της επιρροή για το αν θα παντρευτεί την γυναίκα που έχει επιλέξει για παράδειγμα τότε όντως έχει πρόβλημα.

Αδυναμία σίγουρα θα έχει, πρόβλημα δεν ξέρω, λολ τώρα που το σκέφτομαι αναρρωτιέμαι πως θα ήταν να ήθελα να παντρευτώ κάποια κοπέλα και να έπρεπε να πάρω την άδεια από τον πατέρα της , έτσι πατροπαράδοτα δηλαδή, χεχε, έχουν αλλάξει όλα αυτά σε σημαντικό βαθμό, από την κόρη και τον πατέρα στο αγόρι και την μάνα.

Μα δεν έχει σχέση με την παράδοση αυτό πλέον. Σιγά μην ρωτήσω και τον μπαμπά μου! Εξακολουθώ να πιστεύω πως όταν οι άλλοι επεμβαίνουν σε μεγάλο βαθμό στις αποφάσεις μας, τότε έχουμε να κάνουμε με εξαρτημένες προσωπικότητες και αυτό είναι διαταραχή.

ναι δε λέω, δεν είναι και ότι καλύτερο. Χαχα, ανρρωτιέμαι αν υπάρχει άνθρωπος χωρίς εξαρτήσεις και αν γίνεται ανταλλαγή από ανθρώπινες σε υλικές η καταναλωτικές εξαρτήσεις για να καλύψει ο καθένας τον άμπακο του.

Τώρα τι ήθελες και το ανέφερες. Τον τελευταίο καιρό έχω μανία με τις τσάντες και με τα παπούτσια και ψυχαναγκασμούς με αφρόλουτρα και κρέμες :)