Ο μπαμπάς κι η μαμά οι πονεμένοι, πήραν χρήματα από τις πόζες του παιδιού τους. Ο πολιτισμός μας όμως έκανε και το παιδί να θέλει τις πόζες, να τις θεωρεί ως κάτι φυσικό, κάτι αυτονόητο για ένα παιδί να εργάζεται. Η διαφορά είναι στη ματαιοδοξία των γονιών. Γνωστή κάποτε μου καμάρωνε που το παιδί της είχε παίξει σε διαφήμιση, βέβαια όταν τη ρώτησα ποιος το σκέφτηκε να πάει σε διαφήμιση το παιδί να παίξει τον προωθητή προιόντων και εμπορευμάτων, ήταν η ίδια. Η ίδια που μετά καμάρωνε δείχνοντας το περιοδικό από δω κι από κει, εισπράττοντας στο εγώ της το πλάνο το ανέβασμα, μέσω του παιδιού της. Είναι το ίδιο επίσης όταν θέλουν το παιδάκι τους να περάσει από τα πρώτα στο πανεπιστήμιο, και το θάφουν στην πίεση, στον ψυχικό εξαναγκασμό, του πλένουν τον εγκέφαλο να ασκηθεί στον ανταγωνισμό, είναι το ίδιο με το παλιό γιατρός-δικηγόρος για άντρα, για γυναίκα γάμο με γιατρό-δικηγόρο, ούτε καν δλδ, ούτε στη ματαιοδοξία δεν υπάρχει ισότητα, λολ, είναι το ίδιο όταν πρέπει να κερδίσει σε ένα άθλημα, έχω δει με τα μάτια μου γονιό να κλαίει το παιδί τραυματισμένο και κείνος να λέει στον προπονητή τι θα γίνει, θα χάσει τον αγώνα, δε γίνεται, να βρεθεί κάτι να του "δώσουν"...
Διάβασα ντολ πως ο πατέρας εξαργύρωσε την περιπέτεια, έτσι το λένε τώρα, με θέση στην πολιτική, πόσο σαθρό είναι κάτι τέτοιο? Ακόμη και τη δολοφονία του παιδιού να εξαργυρώνει? Ο ενήλικας ενηλικιώνει το παιδί πριν την ώρα του, δίχως τη συγκατάθεσή του, για απολαβές. Είτε άυλες, στάτους, καλή-μαμά-μπαμπάς, φήμη έμμεση, και τα λοιπά, είτε υλικές, χρήμα, και άλλα ανταλλάγματα.
