χαχααα, τι σχόλιο! iberis, και σένα μπορεί να κάνει, βρες τον τρόπο.:P
για το θέμα αργότερα, τώρα πίνω καφέ και σκέφτομαι πως σύντομα θα πιάσω δουλεία και η σκέψη της δουλείας με κάνει να μην μπορώ να ευτυ-χύσω αυθορμήτως. λολ
Printable View
χαχααα, τι σχόλιο! iberis, και σένα μπορεί να κάνει, βρες τον τρόπο.:P
για το θέμα αργότερα, τώρα πίνω καφέ και σκέφτομαι πως σύντομα θα πιάσω δουλεία και η σκέψη της δουλείας με κάνει να μην μπορώ να ευτυ-χύσω αυθορμήτως. λολ
Η αίσθηση ότι μπορώ να πάω όπου θέλω, να κάνω ό,τι θέλω και να πετύχω αυτό που θέλω βασιζόμενη μόνο στον εαυτό μου.
Η σιγουριά που με πεισμώνει όταν φοβάμαι ότι η παραπάνω αίσθηση είναι μάλλον ψευδαίσθηση.
Οι βραδυνές ώρες ανάμεσα σε μπογιές, πινέλα ή και μόνο το Photoshop, αλλά πάντα με ζεστή σοκολάτα και γαμώ τις υγειονομικές νομοθεσίες ένα τσιγαράκι στα κρυφά. ΠΟΥ΄ΣΑΙ ΡΕ ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΑΔΑ!
Η συγκίνηση που δεν μπορώ να πνίξω μερικές φορές όταν βλέπω ντοκυμαντέρ για τη φύση. To ενθουσιασμένο δάκρυ δε πάει σύννεφο αν πεταχτεί και κανένα πιγκουίνι στην οθόνη.
Το ξέφρενο κούνημα των χεριών μου όταν φαντάζομαι ότι διευθύνω την φιλαρμονική ορχήστρα της Βιέννης, να εκτελεί τη Γαλάζια Ραψωδία του Gershwin ή την Εισαγωγη του 1812 του Tchaikovsky, ή τον Andrea Bocelli να ξεσκίζει το Nessun Dorma.
To γεγονός ότι ξέρω τα λόγια από το Nessun Dorma. Και το τι σημαίνουν.
Η επιβεβαίωση των προσπαθειών μου όχι μόνο στην υποτροφία αλλά στις αγκαλιές των φίλων μου, και στο απίστευτο wink από τον Θεό τον πρύτανη.
Η ανάμνηση του κολλητού μου να με νανουρίζει ψιθυρίζοντάς μου ποιήματα του Σαχτούρη.
Η προετοιμασία για βραδυνή έξοδο: μουσική στη διαπασών, πόδια που χορεύουν χωρίς παπούτσια, χορωδία στα ρεφρέν με τις κοπέλες, πασαρέλα στο διαμέρισμα ή και τον όροφο αν αισθανόμαστε τολμηρές, και παγωτό, συνήθως αγριοβατόμουρο.
Να λαμβάνω γράμματα από όλο τον κόσμο μέσω ταχυδρομείου, από άτομα που μου γράφουν mail κάθε εβδομάδα. Snail mail geek!
Η αγορά και ανταλλαγή άπειρων βιβλίων σχεδόν σε μηνιαία βάση.
Τέλος, το ότι κάποιος κάποτε μου αφιέρωσε αυτό:
"Τώρα που φεύγεις μην τρομάξεις τα πουλιά.
Δε χορταίνω να κοιτώ τα βάθη του ορίζοντα.
Κάπου εκεί φέγγεις και υπάρχω.
Κάπου εκεί σβήνεις και χάνομαι.
Τράβηξε γερά στον ουρανό, και θα μετρώ τη νύχτα στην πατρίδα.
Και κλείσε καλά τη θάλασσα, μη κόψει το νερό και πιάσει βροχή
και άμαθος στη μοναξιά γλυστρήσω και πνιγώ."
Ανατρίχιασα... Πως γίνεται κάτι να με κάνει ευτυχισμένη και ταυτόχρονα να με μελαγχολεί τόσο;
το να πηγαινω στον οδοντιατρο αφου το εχω κωλοβαρεσει με τους μηνες λογω φοβου αλλα και αναβλητικοτητας, να τελειωνω πολυ ευκολα και να ειναι ολα καλα και παλι με πεντακαθαρα δοντακιαααα :D :D :D :D :D :D
Quote:
Originally Posted by Remedy
ακριβως σαν τα πιτσιρίκια δηλαδη...λολλλλλλλ
niiiiiiiiiiiii :P :P :P :PQuote:
Originally Posted by Θεοφανία
με την τρελα που με δερνει με τους οδοντιατρους, σε λιγο θα μου λεει και παραμυθακια για να πηγαινω στην ωρα μου
να ειναι ευτυχισμενοι αυτοι που αγαπω...
Οι υπόλοιποι να καούν στην κόλαση δηλαδή;Quote:
Originally Posted by psipsini
Θα δακρύσω