Originally Posted by
aggelik
Μα, (ναι, οκ, πείτε με ηλίθια) δεν είναι ότι δε μου έκαναν κλικ αυτά που μου έλεγε! Εμένα όλες αυτές οι υπερβολές, τα λόγια εντυπωσιασμού, η επιμονή του, με κολάκευαν και κατά συνέπεια μου άρεζαν. Και ο ίδιος από την αρχή μου άρεσε ΠΑΡΑ πολύ. Έλεγα μέσα μου πως οκ, δεν είναι αλήθεια το 100% αυτών που λέει γιατί είναι υπερβολικά, θα ισχύει όμως τουλάχιστον ενα 20-30% των λεγόμενων του και αυτό με ικανοποιούσε και με το παραπάνω.
Αγγελικη, αυτο που δεν καταλαβαινεις, ειναι οτι οταν ο αλλος λεει υπερβολες, φανφαρες κτλ, κι εσυ πιστευεις οτι ενταξει, οι 70 απο τις 100 ειναι ψεματα, ο αλλος ειναι ηδη ντενεκες!!!!!
δεν νομίζω ότι το είχα καταλάβει και εθελοτυφλούσα. Οκ, αυτές οι αντιφάσεις στις οποίες έπεφτε κάποιες φορές (τα "ψεμματάκια" που ανέφερα σε προηγούμενο post) και η μυστικοπάθειά του δε μου άρεζαν και πολύ, πάντα όμως έβρισκα μέσα μου έναν πολύ καλό λόγο που τα δικαιολογούσε όλα αυτά και τα παρέβλεπα.
Μακάρι να είχα δει (ακούσει) καμπάνες, δεν είχα ακούσει όμως τίποτα, μόνο τιτιβίσματα από πουλάκια :(
Φανταζομαι οτι ενω σε φλερταρε τα σκεφτοσουν αυτα, οτι δηλαδη ελεγε ψεματακια, επεφτε σε αντιφασεις και ηταν υπερβολικος, αρα μια χαρα εβλεπες! Αυτο που εκανες μετα ηταν οτι τον δικαιολογουσες, αρα τοτε εθελοτυφλουσες. Αληθεια, ποιες ηταν οι δικαιολογιες που χρησιμοποιουσες για να συγχωρεις τη συμπεριφορα του; Μηπως εκκινουσαν απλα απο την αναγκη σου να πιστεψεις σε αυτο το παραμυθι;; Συγνωμη, αλλα δε μπορεις να δικαιολογεις εναν που κανει τον μιστερ τελειο σε τετοιο υπερβολικο βαθμο. Δεν εχεις ακουσει την παροιμια οπου ακους πολλα κερασια κρατα το μικρο καλαθι;;; Ατελειωτη λαικη ελληνικη σοφια!! Να την θυμασαι!!
Λες επίσης πως κάποιες φορές η συμπεριφορά των άλλων είναι απρόβλεπτη για εντελώς δικούς τους λόγους, πως ίσως δεν φέρω ευθύνη για αυτό, αλλά να σας πω την αλήθεια, αυτή τη στιγμή είμαι πεπεισμένη πως αν ήμουν πιο διαχυτική μαζί του από την αρχή τα πράγματα θα ήταν αλλιώς και πως η δική μου η διστακτικότητα οδήγησε τα πράγματα σε αυτήν την κατάληξη.
Ναι η καταληξη θα ηταν οτι θα σε ειχε αφησει στα κρυα του λουτρου αλλα σε αυτη την περιπτωση εσυ θα ειχες δεθει-δοθει.
Και αυτό που συνειδητοποιώ τώρα (και με τρομάζει για τον εαυτό μου) είναι πως παρόλο που αναγνωρίζω όλα αυτά τα απαράδεκτα, ακόμα μέσα μου δεν τα έχω αποδεχτεί, ακόμα δεν έχω πείσει τον εαυτό μου ότι είναι τόσο καθίκι ώστε να τον σιχαθώ. Γιατί πραγματικά τον ερωτεύτηκα αυτόν τον άνθρωπο, σχεδόν κεραυνοβόλα και αλήθεια νοιάστηκα γι' αυτόν. Όταν δεν απαντόυσε στο τηλ, ο νους μου πήγε αμέσως στο κακό, μήπως έπαθε κάτι, στο τσαφ ήμουν να πάρω τηλ τα νοσοκομεία. Τώρα όταν τον φέρνω στο νου μου, η πρώτη σκέψη που μου έρχεται είναι το πόσο γλυκός, όμορφος και τρυφερός ήταν και μετά πιέζω πολύ τον εαυτό μου και καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια για να διώξει τη σκέψη αυτή και να σκεφτεί τα αρνητικά του μπας και αυτή η δεύτερη σκέψη απαλύνει λίγο τον πόνο μου.
Ξέρω, είμαι απαράδεκτη, αλλά πώς μπορώ να το ελέγξω αυτό;;;;
Αυτο μου θυμιζει την περιπτωση με τον αντρα σου, που σε αφησε ξαφνικα, που παλι δε μπορουσες να καταλαβεις τι ειχε γινει, που παλι δε μπορουσες να σκεφτεις αρνητικα για αυτον και να τον ξεπερασεις, αφου θυμοσουν και σκεφτοσουν μονο τα καλα, που ηθελες να μιλησετε να του αλλαξεις τα μυαλα ή να σου εξηγησει, κ.ο.κ. Μηπως βλεπεις ενα μοτιβο να επαναλαμβανεται;; Εγω στη θεση σου θα το εψαχνα.
