Quote:
Originally posted by SpyrosGR21
Οταν σκεφτεσται μερη στα οποια εχετε νιωσει καποια εντονη κριση πανικου η ακομα χειροτερα αισθηματα φοβου,απογνωσης πως νιωθετε? Εμενα οταν σκεφτω καποιο τετοιο μερος νιωθω μια ανησυχια μεσα μου και σκεφτομαι οτι αν παω παλι εκει θα με πιασει κατι παρομοιο. Ομως σε τουλαχιστον 3-4 απο αυτα τα μερη εχω ξαναπαει και τελικα ειναι διαφορετικα απο οτι στη σκεψη. Τουλαχιστον σε αυτα. Βεβαια ενιωθα μεσα μου κατι τις ετσι ελαφρια ανησυχια απο το χωρο, αλλα οχι οπως και πριν η οπως το σκεφτομουν. Και οσες πιο πολλες φορες ξαναπας και εισαι καλα θα φυγει τελειως λογικα..
Σπύρο τώρα μπορεί να νομίζεις ότι το γράφω επίτηδες επειδή το ανέφερες. Λοιπόν είμαι με το αυτοκίνητο στα φανάρια και πως κοιτάω δεξιά καμιά 30 μέτρα ήταν ένα πάρκιγκ εκεί στην άκρη του δρόμου. Σε εκείνο το πάρκιγκ πριν 2 χρόνια 2 φορές είχα σταματήσει με το αυτοκίνητο, με κρίση πανικού δυνατή. Καθόμουν μέχρι να ανάψει πράσινο το φανάρι και κοιτούσα το μέρος και οι αναμνήσεις αυτές κάπως όχι ότι με άγχωσαν απεναντίας μου θύμισαν πως ήμουν τότε και πως σήμερα. Κάπου έτσι μου ήρθε να δακρύσω για ότι τράβηξα, καθώς τότε η συχνότητα και η ένταση των κρίσεων ήταν μεγάλη. Δεν το εννοώ με την έννοια της λύπησης του εαυτού μου. Αλλά με την έννοια «που έμπλεξα ρε γαμώτο, τι τράβηξα και τι τραβάω ώρες ώρες». Παλιά που ήμουν πιο ευαίσθητος στο άγχος, σε πολλά μέρη που με είχε πιάσει πανικός, ένιωθα μια ταχυπαλμία, ένα ανακάτεμα στο στομάχι (αχ αυτό το στομάχι!!). Τώρα τα μέρη είναι λιγότερα. Όμως υπάρχουν ακόμα και σήμερα αυτά τα λίγα μέρη που οοοοσες φορές και αν πέρασα από αυτά, αυτό το άγχος (σε μικρότερη έκταση) δε λέει να σταματήσει. Τι να κάνουμε; Εντάξει το παλεύω. Υπάρχει άλλη λύση;