Όλα είναι πολύ έντονα- υπάρχει λύση?

Quote:

---

Originally posted by Τίνα
anyway .... γιατί αφήνω χαρούμενα γεγονότα να γυρνάνε σε άγχος??? γιατί όλα καταλήγουν στο πώς με βαθμολογούν και με κατατάσσουν οι άλλοι? γιατί πρέπει να είναι όλα μαόλα τέλεια για να είμαι και γω ήσυχη?? (που βέβαια ποτέ δε γίνεται). Τι κολλήματα τρώει το μυαλό μου στα πιο ανούσια πράγματα??? πχ κάποια αναποδιά στην οργάνωση της γιορτής μου, την άλλη βδομάδα. Το σκέφτομαι, το βλέπω, πλάθω σενάρια για το τι θα γίνει και όλα θα χαλάσουν.

---

Τίνα,
πολλές φορές, σημασία δεν έχει το \"γιατί\" αλλά το \"πως\". Ψάχνουμε τη λύση σε ένα προβλημα αναζητώντας τις αιτίες αλλά και όταν βρίσκουμε τις απαντήσεις... διαπιστώνουμε ότι το πρόβλημα παραμένει.
Η αναγνώριση, όχι μόνο εγκεφαλικά αλλά \"στομαχικά\" είναι συχνά το κλειδί για να ξεκολλήσουμε από μια σκέψη/συμπεριφορά. Χρειάζεται να χωρέσουμε και να τιμήσουμε όλες τις πλευρές της προσωπικότητας μας, ακόμη κι αυτές που μας βασανίζουν. Είναι δύσκολο, αλλά συχνά είναι και ο μονόδρομος για να μπορέσουμε να τις αποδυνάμωσουμε και να πάμε παρακάτω.

Quote:

---

Τα είπα και ξαλάφρωσα. Και ας νοιώθω γελοία, με γελοία προβλήματα. Δε βαριε. Στο κάτω-κάτω ποιος με ξέρει εδώ με΄σα ε?? λολ Ας χαλάσω την εικόνα μου, αφού στη real life τη φροντίζω τόσο.

---

Ειλικρινά, πονάω κάθε φορά που ακούω μια ανθρώπινη ύπαρξη να υποτιμά τα δικά της συναισθήματα, τα δικά της βιώματα.
Σαφώς και αναγνωρίζω πως κάποια πράγματα είναι σοβαρότερα από άλλα, αυτός όμως δε σημαίνει πως άλλα πράγματα δεν χωρούν στην συζήτηση, στην παρέα, στη θεραπεία, στο μοίρασμα. Ισως υπάρχουν περισσότερο σοβαρά κξαι λιγότερο σοβαρά θέματα.
Πράγματα όμως που με αγγίζουν, που με πονάνε, που με θλίβουν, που μου προκαλούν άγχος, φόβο, θυμό, σίγουρα δεν είναι γελοία, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

Quote:

---

Originally posted by dodoni

Τίνα,
πολλές φορές, σημασία δεν έχει το \"γιατί\" αλλά το \"πως\". Ψάχνουμε τη λύση σε ένα προβλημα αναζητώντας τις αιτίες αλλά και όταν βρίσκουμε τις απαντήσεις... διαπιστώνουμε ότι το πρόβλημα παραμένει.
Η αναγνώριση, όχι μόνο εγκεφαλικά αλλά \"στομαχικά\" είναι συχνά το κλειδί για να ξεκολλήσουμε από μια σκέψη/συμπεριφορά.

---

Το πως τι; Το πως έγινε ότι έγινε; Αν θες το εξηγείς λιγάκι;

Και πως ακριβώς περνάει η σκέψη/συμπεριφορά που λες απο την συνειδητοποίηση στην.... \"στομαχοποίηση\". Δηλαδή ως βίωμα; Πως έξηγείται;

husband, thanx, ήταν εμψυχωτικό το ποστ σου :) Ναι, δεν είμαι γαιδούρα,έχω ξενυχτήσει στα νοσοκομεία και στις κλινικές και με το μπαμπά μου και με τα παιδιά μου (σκωληκοειδίτιδα, πνευμονία, και άλλα), ήμουν πάντα δυνατή.

Γελοία τα θεωρώ Δοδώνη, διότι υπήρξε μια πενταετία στη ζωή μου που δε θελω να θυμάμαι. Εκεί ήταν τα ζόρια! Κάθε μέρα πανικοί, άγχος στο ταβάνι, ποτό απο το πρωί- μπας και ηρεμήσω- αυτοεκτίμηση μηδέν, ενοχές, θλίψη, ανορεξία (όχι νευρική- δεν πεινούσα) και άλλα πολλά. Τα τωρινά μου ΄\"προβλήματα\" είναι ό,τι απόμεινε απο τη θηρίο.

Έχω κάνει λίγη ψυχοθεραπεία, και με πολλή προσπάθεια έχω εντοπίσει και αιτίες και λανθασμένες συμπεριφορές. Θεωρητικά όλα τα ξέρω, αλλά πώς τα εφαρμόζεις ε?

τεσπα, όλα καλά, το πρωί όλα είναι πιο αισιόδοξα. Σας φιλώ όλους και σας σκέφτομαι.
φεύγω. Ώρα για δουλειά.

Πιστεύω ότι δεν εφαρμόζονται μπαμ και κάτω. Το ότι συνειδητοποιήσαμε την αιτία, ακόμα κι αν κατανοήσαμε τη λύση δε σημαίνει ότι θα υιοθετηθεί από τον εαυτό μας αμέσως. Ωριμάζει σταδιακά μέσα μας όλο αυτό χωρίς οι ίδιοι να το καταλαβαίνουμε.

Αλλά είναι σημαντικό να είμαστε αισιόδοξοι, να έχουμε ένα όραμα για το μέλλον και να μην αποφεύγουμε να αναλύουμε την κατάσταση. Κάθε φορά που αναλύουμε προσθέτουμε κάτι, λες και βάζουμε ένα ακόμα λιθαράκι προς την ωρίμανση της σκέψης σε συμπεριφορά. Όταν έχουμε ένα όραμα για τον εαυτό μας πως θέλουμε να είναι στο μέλλον, ξέρουμε την κατεύθυνση και είναι σα να στρέφουμε τον εαυτό μας σε αυτή τη γωνία. Και φυσικά η αισιοδοξία είναι που δε μας αφήνει να το βάλουμε κάτω, να το παλέψουμε και προκαλεί διαδοχικά ακόμα πιο ευχάριστες σκέψεις, μια θετική αντιμετώπιση από εμάς. Δε ξέρω αν αισιοδοξία είναι ακριβώς η κατάλληλη λέξη. Είναι αυτό το \"γ__ώ το κέρατό μου εγώ θα τα καταφέρω\".
Αυτά τα έχω παρατηρήσει από τον εαυτό μου. Μου κάνει εντύπωση πως άλλαξα μέσα στα χρόνια. Όταν ήμουν στην εφηβεία και δεν άντεχα τον εαυτό μου και δε μου άρεσαν τόσα πράγματα σε μένα, είχα μια ιδανική εικόνα στο μυαλό μου, το πως θα ήθελα να είμαι, τι είδους άνθρωπος μου αρέσει. Η αλήθεια είναι ότι δε πίστευα ότι θα μπορούσα ποτέ να γίνω έτσι, αλλά αν μπορούσα να διαλέξω αυτό θα ήθελα. Ε, και για μένα είναι εκπληκτικό το ότι οι αλλαγές έγιναν προς αυτή την κατεύθυνση, ότι έγινα σχεδόν αυτό που ήθελα. Ίσως ασυνείδητα, με την εικόνα αυτή αποτυπωμένη μέσα μου, κάθε φορά που ήταν να σκεφτώ πως θα αντιδράσω σε μία κατάσταση να σκεφτόμουν παράλληλα και πως θα αντιδρούσα σύμφωνα με το επιθυμητό μοντέλο. Σα να έκανα ιδεατές πρόβες. Και με την επανάληψη τελικά να εντυπώθηκε μέσα μου.