Printable View
Λεγοντας οχι στις ταμπελες εννοω οχι στον κοινωνικο ρατσισμο και στο να κολλαει καποιος με αυτο το "κατι" που εχει και να τα αποδιδει ολα εκει και να μην προχωραει. Δεν ειμαστε μονον αυτο απο το οποιο πασχουμε, αλλα ολες οι καταστασεις εχουν τους "ορους" τους, καθως πρεπει να τις επικοινωνουμε καπως.
κοιτα η συναισθηματικη ψυχωση μπορει να σημαινειQuote:
Originally Posted by Ααχχιιννοοςς
ειτε διπολικη διαταραχη...
ειτε σχιζοσυναισθηματικη διαταραχη ( ειναι ενας συνδιασμος σχιζοφρενειας και διπολικης)
αλλα οπως λεει και ο τιτλος του θρεντ ας μην μενουμε στις ταμπελες.
σημασια εχει πως νιωθουμε και πως πολεμαμε αυτο που νιωθουμε οπως στο διαολο και να λεγεται αυτο.
εισαι καλυτερα αχινε μου?
http://news.harvard.edu/gazette/2003...reativity.htmlQuote:
Originally Posted by keep_walking
Ναι, συμφωνώ με τις πολλές ταμπέλες. Κάποιες είναι απλά ηλίθιες, π.χ. "διπολική τύπου 1 και 2". Λες και μιλάμε για ηπατίτιδα η διαβήτη τύπου 1 και 2 λολ. Απλά υπάρχουν βαθμίδες διπολικής. Κάποιος έχει απλά διπολικά στοιχεία, κάποιος λίγο πιο πολύ, κάποιος ακόμα πιο πολύ μέχρι να φτάσουμε στις περιπτώσεις που ο άλλος νομίζει ότι σε φάση μανίας είναι ο ιησούς χριστός και μπορεί να θεραπεύσει με το άγγιγμα του και στην κατάθλιψη ότι το σώμα του σαπίζει κυριολεκτικά. Συμφωνώ ότι οι αυστηρές και άκαμπτες ταμπέλες μπορούν να γίνουν αντιπαραγωγικές τόσο για το άτομο-όσο και για τον κλινικό. Π.χ. κάθε μα*ακία που μπορείς να κάνεις λες "α φταίει η χ διαταραχή που έχω". "Γιατί είμαι έτσι σήμερα, αα σίγουρα θα φταίει η ψ διαταραχή". Τελικά βλέπεις περιπτώσεις που το άτομο μπορεί να προσδιορίζεται από τις ταμπέλες και μόνο, παρά από δικά του προσωπικά στοιχεία, τις ξεχωριστές του ποιότητές κλπ.
Ο κλινικός μετά μπορεί να μπει στο "bored/burnout mode" που μπαίνουν πολλοί ψυχίατροι (και ψυχολόγοι μερικές φορές) πετάνε ταμπέλες σαν να είναι διαφορετικές ασθένειες και σαν να μην σχετίζονται μεταξύ τους βγαίνοντας από τον κόπο να κάνουν ένα σωστό σύνθετο formulation για το πως βιολογικοί, ψυχολογικοί και κοινωνικοί παράγοντες προάγουν και διατηρούν το πρόβλημα, αλληλεπιδρόντας μεταξύ τους. Δεν φτάνει να πεις ότι ένα άτομο έχει "μείζωνα κατάθλιψη" αυτό δεν λέει τίποτα. Ποιες οι αντιλήψεις του ατόμου για την κατάσταση του, για τον εαυτό του και για το μέλλον? Τι φαίνεται να σκέφτεται που να τον ρίχνει προς την κατάθλιψη? Ποια είναι τα μοτίβα σκέψης και συμπεριφοράς που ενεργοποιούν την δυσθυμία του? Είναι σε κάποια κοινωνική φάση που διατηρεί το πρόβλημα του? Μήπως έχει δυσλειτουργικές σχέσεις με άτομα του περιβάλλοντος του? Μήπως από πάντα έχει προβληματικές "αντανακλαστικές αντιδράσεις" που προάγουν παρά λύνουν το πρόβλημα? Μήπως τα άτομα του περιβάλλοντος του ενδυναμώνουν και διατηρούν αυτές τις προβληματικές του αντανακλαστικές αντιδράσεις? Ένας κλινικός πρέπει να δημιουργεί ένα τέτοιο σύνθετο formulation ώστε να παρέμβει και με τις κατάλληλες αλλαγές. Δεν φτάνει να πάρεις ένα χάπι και να διατηρείς όλες τις προβληματικές καταστάσεις
( Π.χ. εγώ όταν περνούσα τα νευρωσικά μου πληρούσα 8-10 "Ασθένειες" στο DSM (!). "διαταραχή πανικού", "αγοραφοβία", "νοσοφοβία", "γενικευμένο άγχος", "ΔΕΠ-Υ", "αποπροσωποίηση", "σωματοποιήσεις", "ιδεοληψίες",(!) λολ. Προφανώς όλες αυτές οι διαφορετικές "ασθένειες" δεν είναι διαφορετικές "ασθένειες" αλλά αντιδράσεις μου που απορρέανε από κοινούς μηχανισμούς. Αλλάζοντας κάποια πράγματα από κάτω σταδιακά θα εξαφανίζονταν ταυτόχρονα και όλες αυτές οι ταμπέλες)
Φυσικά το ότι δεν είναι "ασθένεια" με την παραδοσιακή έννοια δεν πάει να πει ότι αυτές οι αντιδράσεις μου δεν ήταν δυσλειτουργικές. Το πρόβλημα υπήρχε και έπρεπε να κάνω κάτι γιαυτό γιατί υπέφερα πραγματικά. Οπότε, που αποφασίζεται το ότι έχεις "διαταραχή"? Ποιο είναι το cut-off point? Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα, αλλά η απάντηση είναι απλή όπως είπε ο pelariry. Άμα είσαι δυσλειτουργικός. Ένας με νεύρωση/ιδεοψυχαναγκασμούς/φοβίες/κατάθλιψη καταλαβαίνει ότι είναι χάλια και ότι έχει πρόβλημα, δεν χρειάζεται να του το πει κάποιος. Αν αυτά τα έχει σε μικρό βαθμό και ο ίδιος νοιώθει ότι το παλεύει οκ. Αν όμως έχει φτάσει το άγχος και η δυσθυμία στο αμήν τότε πρέπει να γίνει κάτι. Τώρα για τις ψυχώσεις και την σοβαρή διπολική, αν το άτομο έχει πάρει τους δρόμους, βρώμικο, χαμένο σε στην δική του κόλαση, χωρίς να καταλαβαίνει τον κόσμο γύρω του, ψελλίζοντας σε φανταστικούς δαίμονες τότε δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος ότι αυτός ο άνθρωπος θέλει βοήθεια. Το ίδιο ισχύει και για τους ουσιοεξαρτημένους.
υπεροχο και διαφωτιστικοτατο το κειμενο σου Πετραν!
το διαβαζω και το ξαναδιαβαζω!:)
Ταμπελα ειναι, να σε συστηνουν στις παρεες σαν: "απο δω ενας φιλος μανιοκαταθλιπτικος"
το να σου λεει ο γιατρος τι σου συμβαινει, ειναι διαγνωση για να ξερεις τι σου γινεται.
δλδ
για φαντασου να πας σε παθολογο , να σου δωσει μια σακουλα χαπια κι οταν ρωτησεις γιατι να παρεις τοσα χαπια, αυτος να σου πει "παρτα μωρε και μη ρωτας, καημενεεεε, στις ταμπελες θα κολλησουμε?
εξαλλου αν δεν σου πει τι εχεις, πως θα τον ελεγξεις κι εσυ???
δυστυχως στις ψυχικες παθησεις υπαρχουν πολλες λαθος διαγνωσεις, ειτε απο λαθη των γιατρων, ειτε απο λαθος πληροφοριες των ασθενων, κλπ...
μπορει μια αρχικη διαγνωση, στην πορεια να τροποποιηθει, ειτε γιατι κατι αλλαξε στην ασθενεια, ειτε γιατι ηταν ΛΑΘΟΣ.
να μην ξερεις τι σου γινεται κι αν πρεπει να βασιζεσαι στον γιατρο?
οσο για τον βαν γκογκ, δεν ξερουμε τι θα εκανε αν ηταν υγιης.
αν οι ψυχωσεις εφερναν και ταλεντο, τοτε ολοι οι ψυχωσικοι θα ηταν καλλιτεχνες.
το ταλεντο ειτε υπαρχει ειτε δεν υπαρχει !. αυτο που δεν ξερουμε ειναι πως θα εκφραζοταν χωρις αρρωστια. μπορει και καλυτερα...
(παντως το αυτι, μαλλον θα ηταν στην θεση του, οπως ηδη σου ειπαν)
Quote:
Originally Posted by amelie74
Thanks amelie να'σαι καλά! :)
αν διαβασες εστω και γρηγορα το αρθρο που παραθετεις, θα ειδες οτι δεν αποδεικνυει απολυτως τιποτε.Quote:
Originally Posted by panosjohnson
κανει ομως μια υποθεση, που την βρισκω σωστη.
οτι η "τρελλα", ΔΕΝ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ την δημιουργικοτητα.
οχι οτι ειναι η αιτια της, ουτε οτι την υποβοηθα ;)
Quote:
Originally Posted by Remedy
Ημουν και εγώ αυτής της αυστηρής ιατρικοποιημένης άποψης παλιότερα αλλά πλέον έχω συνειδητοποιήσει οτι τέτοιες απλοποιήσεις και παρομοιώσεις με ιατρικές καταστάσεις είναι απλά λάθος. Να παρομοιάζεις π.χ. την διπολική με τον διαβήτη. Καμία σχέση. Πιο σωστό (και προς τα εκεί πάνε τα πράγματα με το επόμενο DSM) θα ήταν να σου έλεγε "από ότι καταλαβαίνω έχετε διπολικότητα. Για να δούμε ποια μοτίβα σκέψης/καταστάσεων ενεργοποιούν και διατηρούν την κακή σας διάθεση και ποια την υπέρμετρη ευφορία. Αν τις εντοπίσουμε θα προσπαθήσουμε να τις ελέγξουμε ώστε να μειωθούν τα επεισόδια. Εν το μεταξύ υπάρχει και αυτό το φάρμακο που μπορεί να κατευνάσει την υπερβολική εκφόρτιση κάποιων εγκεφαλικών κυττάρων και να σας ηρεμήσουν". Αυτό είναι και το ποιο σωστό. Πολλοί νομίζουν ότι η διπολική είναι κάτι σαν χημικό που μία είναι πολύ και έχεις μανία και μια λίγο και έχεις κατάθλιψη και αυτό εναλλάσεται σε στανταρ χρόνους λες και είναι ταινεία. Καμία σχέση. Υπάρχουν πολλά παράγοντες που διατηρούν την κατάθλιψη και την δυσθυμία. Κάποια συγκεκριμένα άτομα, κάποιες φορές στην προσπάθειά τους να βγουν από αυτό, θα προσπαθήσουν να ανταπεξέλθουν με ενέργεια, πολλές δραστηριότητες και με λιγότερο ύπνο. Αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα να φέρει αλυσιδωτή αντίδραση (σαν χιονοστιβάδα) και να κάνει φουλ μανιακό επεισόδιο. Δεν είναι κάτι που το άτομο είναι έρμαιο κάποιου χημικού που έχει βγει εκτός ελέγχου. Αν δεις τα μανιακά επεισοδια είναι μεμονομένα "ουρλιαχτά" απελπισίας μέσα σε μια θάλλασσα κατάθλιψης και χρόνιων προβλημάτων που έχουν παγιωθεί.
Όσο για την δημιουργικότητα, είναι γνωστό ότι και η σχιζοτυπία και η διπολικότητα προάγουν την δημιουργική σκέψη αφού άτομα με τέτοιο τρόπο σκέψης συνήθως κάνουν συνειρμούς και συνδέσεις που οι άλλοι δεν θα έβλεπαν. Αυτό είναι μέχρι ένα όριο. Μετά από ένα σημείο, το πρόβλημα υπερτερεί της δημιουγίας. Ο van gogh ίσως να είχε στοιχεία διπολικής η ψύχωσης (η και τα δύο) και αυτό να τον οδήγησε σε αυτά τα αριστουργήματα. Π.χ. έχουν πει ότι οι "δίνες" της "έναστης νύχτας" υπακούουν κάποιο νόμο της φυσικής και αυτό το έκανε χωρίς να το καταλάβει ενώ ήταν σε φάση ψύχωσης/μανίας. Αλλά ότι και να περνούσε δεν το είχε σε σημείο που να μην μπορούσε να λειτουργήσει όπως π.χ. να ζωγραφήσει (!). Αν αυτά τα είχε σε πιο μεγάλο βαθμό το πιο πιθανό θα ήταν να ήταν κλεισμένος σε κάποιο άσσυλο χαμένος εντελώς στους εφιάλτες του χωρίς να μπορεί καν να τους μεταφέρει σον καμβα.
δεν διαφωνω σε κατι στον τροπο ενημερωσης του ασθενη γι αυτο που του συμβαινει, ουτε ειπα κατι αντιθετο.Quote:
Originally Posted by PETRAN
εγω ειμαι εναντιον του να μην του πει ο γιατρος τι εχει, και να του γραψει μονο την συνταγη.
το ΠΩΣ θα του το πει , ειναι μια αλλη κουβεντα.
το οτι οι ψυχικες ασθιενειες εχουν πολυπλοκοτητα και πρεπει να αντιμετωπιζονται με ευαισθησια και με ... training στην ουσια και οχι απλα με μια σακουλα φαρμακα, ειναι ΜΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ και το να λεμε οτι ενας ψυχικα ασθενης, δεν εχει τιποτε , απλα εχει διαφορετικες αντιδρασεις απο αλλους που θεωρουμε υγιεις, ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.
η συζητηση του πως ενημερωνεται ο ασθενης, πως συνεργαζεται με τον γιατρο , πως ανταποκρινεται κλπ, νομιζω αφορα τους ειδικους, πρεπει να εξελιχθει γιατι ειναι σε βρεφικο σταδιο και προσωπικα πιστευω οτι πρεπει αν ειναι ενημερο και το κοινο :)
αυτο δεν σημαινει ομως, οτι θεωρουμε καθε ψυχικη ασθενεια ως ανυπαρκτη γιατι το αντιθετο οδηγει σε ταμπελοποιηση...
οσο για την δημιουργικοτητα, ολα αυτα που λες δεν αποδεικνυουν κανενα πραγματικο ΤΑΛΕΝΤΟ. το να αναπτυσσεται μια δημιουργικοτητα , δεν συνεπαγεται με την καμια, ΤΑΛΕΝΤΟ. ο βαν γκογκ ειχε ΤΑΛΕΝΤΟ, δεν ειχε δημιουργικοτητα απλα... αυτα τα περι δινων και φυσικης ειναι παπαρολογια των οσων ασχοληθηκαν. δεν υπαροχυν αποδειξεις για τπτ απολυτως και καμια ενδειξη οτι αν ηταν υγιης ο βαν γκογκ δεν θα εκανε ακομα καλυτερα εργα.
το ταλεντο για μενα ειναι γονιδιακο. προαγεται με το περιβαλλον και την εκπαιδευση, ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΟΜΩΣ ΕΤΣΙ κι αυτο το αποδεικνυει το οτι δεν οδηγει η εκπαιδευση ΟΛΟΥΣ στο ταλεντο, ουτε και η ψυχωση ΟΛΟΥΣ στο ταλεντο, παρα μονο αυτους που ηδη το εχουν...
ρισπεκτ για αλλη μια φορα στις γνωσεις σου και στην εμπεριστατωμενη διατυπωση τους Πετραν!Quote:
Originally Posted by PETRAN
και η ψυχολογος μου, με παρομοιου τυπου γνωσεις εχει εκπαιδευτει και ετσι με αντιμετωπιζει!
σε αντιθεση με τον παλαιας σχολης ψυχιατρο μου, ο οποιος πιστευει οτι ΟΛΑ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΓΟΝΙΔΙΑ. (μιλαμε τωρα για εναν ανθρωπο ηλικιας γυρω στα 65 , ο οποιος ειναι νευρολογος-ψυχιατρος).
τελικα εσεις οι ανερχομενοι ειδικοι εχετε μελλον;) (και δεν το λεω καθολου ειρωνικα αυτο!!!)
επαναλαμβανομαι αλλα ρισπεκτ για ακομη μια φορα!!! :) :) :)
Quote:
Originally Posted by Remedy
Όταν λέω "διαφορετικές αντιδράσεις", εννοώ όλες τις ψυχικές αντιδράσεις, το άγχος, τις σκέψεις, το πως θα ανταποκριθεί σε ένα εξωτερικό η εσωτερικό ερέθισμα όλα αυτά. Σε όσους έχουν περάσει πρόβλημα ψυχικές υγείας, όλες αυτές οι ψυχικές αντιδράσεις είναι διαφορετικές, με την έννοια ότι είναι υπερβολικές. Αυτό με την σειρά του φέρνει φαύλους κύκλους που οδηγεί σε ακόμα πιο υπερβολικές ψυχικές καταστάσεις. Το point είναι ότι σε καταστάσεις ψυχικών διαταραχών δεν διαφέρει ο ψυχικός κόσμος "ποιοτικά" από τους άλλους αλλά "ποσοτικά". Αν ο μέσος άνθρωπος αγχώνεται με το ραντεβού στον οδοντίατρο, ένας με αγοραφοβία αγχώνεται με την σκέψη απλά ότι θα πρέπει να βγει έξω. Αν ο μέσος άνθρωπος νιώθει νταουν χάνοντας κάτι αγαπημένο του, αυτός με κατάθλιψη θα νιώθει ντάουν επειδή θα νιώθει όλη την ζωή του χαμένη. Ίσως τα πράγματα να αλλάζουν μόνο σε κάποιες περιπτώσεις σχιζοφρένειων με έντονη αποδιοργάνωση. Εκεί όντως ίσως να μιλάμε ότι η εγκεφαλική δικτύωση ίσως να έχει ξεφύγει κατα πολύ κατα την διάρκεια της ανάπτυξης με λάθος τρόπο. Αλλά και πάλι μιλάμε για "συνεχές", για "φάσμα". Κάποιοι θα έχουν σχιζοτυπία και θα βλέπουν μοτίβα και πράγματα εκεί που δεν θα βλέπουν οι άλλοι (κάποιοι βλέπουν πρόσωπα στα σύννεφα, αλλά κάποιοι παρα-βλέπουν συνέχεια). Αν λείπουν τα κατάλληλα "φρένα", αυτός ο τρόπος σκέψης μπορεί να ξεφύγει και να δημιουργήσει φουλ σχιζοφρένεια. Οπότε πλέον μιλάμε για "scizotipy", "bipolarity/bipolar spectrum", "autistic spectrum". Δηλαδή μιλάμε για ποσοτικές διαφορές στις ψυχικές δομές, αυτό γενικά συμφωνείται και στην σύγχρονη ψυχοπαθολογία ασχέτως αν δεν έχει ενημερωθεί ακόμα το DSM και παλιοί ειδικοί ψυχικής υγείας. Αν το έχεις λίγο και το έχεις κάτω από έλεγχο μπορεί να είναι ακόμα και καλό. Αν περνάει ένα σημείο και χάνεται ο έλεγχος δημιουργείται το πρόβλημα (και εκεί μιλάμε για διαταραχή).
Στα πλαίσια της δημιουργικότητας εννοώ αυτό, το ταλέντο, την δημιουργική ευφυία, πέστο όπως θες. Δεν είναι καθόλου ψέμα και παπάντζες αυτό για τις δίνες της έναστρης νύχτας
http://arxiv.org/abs/physics/0606246
It is the purpose of this paper to show that the probability distribution function (PDF) of luminance fluctuations in some impassioned van Gogh paintings, painted at times close to periods of prolonged psychotic agitation of this artist, compares notable well with the PDF of the velocity differences in a turbulent flow as predicted by the statistical theory of Kolmogorov. This is not the first time that this analogy with hydrodinamic turbulence is reported in a field far different from fluid mechanics; it has been also observed in fluctuations of the foreign exchange markets time series
Βασικά το είχα διαβάσει στο scientific american. Δεν πετάω έτσι πράγματα :p Ψάξτο πρώτα πριν αμέσως μηδενίσεις κλασική ελληνίδα ξερώλα ;)
Είναι γνωστό ότι στοιχεία σχιζοτυπία και διπολικότητας σχετίζονται με υψηλά ποσοστά καλλιτεχνικών τάσεων. Ανέφερα στο προηγούμενο ποστ γιατί.
πρωτα απ ολα μιλα καλυτεραQuote:
Originally Posted by PETRAN
εγω δεν σε ειπα ξερωλα ...
δευτερον αυτο ακριβως ειπα κι εγω...
ολα αυτα που μου παραθετεις ειναι συζητησεις, ερμηνειες καποιων... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΑΠΟΔΕΙΞΗ. μιας και εχεις σπουδασει, νομιζω ξερεις τι σημαινει ΑΠΟΔΕΙΞΗ.
ειναι μια λογικη ερμηνεια αυτο που ειπαν, αλλα και μια απλη προσομοιωση απλων δινων νερου... και προσομειωση δινων αερα και πολλων αλλων πραγματων προσομοιωση (ορεξη να χεις)
δεν τα μηδενισα λοιπον, ειπα την ΑΛΗΘΕΙΑ: ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ ΚΑΤΙ, ΑΠΛΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΗΤΑΝ
ωστοσο δεν μου ειπες τπτ για το ταλεντο!
καμια αποδειξη δεν υπαρχει για ενισχυση του ταλεντου απο την ψυχασθενεια. αλλο η δημιουργικη εκφραση (που εν δυναμει υπαρχει σε καθε ανθρωπο) κι αλλο το ΤΑΛΕΝΤΟ!
αν η ψυχωση παρηγαγε ταλεντο, θα ηταν ολοι οι ψυχωσικοι , μεγαλοι καλλιτεχνες.
Ε καλά τώρα σιγά θα τραυματιστεί το εγώ σου λολ. Θίχτηκες από το ξερώλα, εδώ σε αυτό το φορουμ έχεις ακούσει (και έχεις πει) τόσα και τόσα (και από εμένα από ότι θυμάμαι :p) κανονικά θα έπρεπε να είσαι ράμπο ;) (μεταξύ μας λίγο ξερώλα είσαι αλλά και εγώ είμαι δεν πειράζει :p)Quote:
Originally Posted by Remedy
Πρώτον δεν είναι "προσομοίωση", δεν ξέρω από που το βγαλες αυτό. Μέτρησαν οι άνθρωποι τον στροβιλισμό και είδαν ότι υπακούει με τεράστια πιστότητα στην στατιστική θεωρία (πιθανοτήτων) του kolmogorov για τον στροβιλισμό. Ο στροβιλισμός δεν είναι καθόλου απλό και γραμμικό φαινόμενο, αλλά πολύπλοκο χαοτικό/μη-γραμμικό φαινόμενο. Οι ερευνητές βρήκαν απλά ότι οι δίνες υπάκουγαν την μη-γραμμμική θεωρία του kolmogorov ενώ όταν το σύγκριναν με πίνακες από περιόδους που ο van gogh δεν ήταν σε ασταθή-ψυχοπαθολογικά φάση, αυτό το φαινόμενο σταματούσε. Δεν έχει καμία σχέση με "προσομοίωση", έχω διαβάσει ολόκληρη την έρευνα.
Πρώτον, όταν μιλάμε για σχέση τέχνης και ψυχοπαθολογίας, μιλάμε πάντα για σταστιστική σχέση. Δηλαδή, η πιθανότητα ένας καλλιτέχνης να έχει και στοιχεία ψυχοπαθολογίας είναι πολύ μεγαλύτερη από έναν μη-καλλιτέχνη. Αυτό λέμε και αυτό έχει επιβεβαιωθεί σε πάρα πολλές μελέτες.
Ο λόγος που οι φουλ-ψυχωσικοί και αυτοί με σχιζοφρένεια δεν είναι συνήθως και καλλιτέχνες, είναι γιατί σε αυτούς, η σχιζοτυπία τους, η διπολικότητα τους, για τον χ η ψ λόγο (μειωμένα βιολογικά φρένα, εκπαίδευση, χρόνιο στρες και πολλά ακόμα) ξέφυγαν από το όριο και γύρισαν μπουμερανγκ σε φουλ διαταραχές. Π.χ. σε πάμπολλα πειράματα (κάνουμε και στο αιγινήτειο αν ενδιαφέρεται κανείς...λολ) έχουνε-και έχουμε- δείξει ότι αυτοί που έχουνε σχιζοτυπία/μαγική σκέψη/παρανοικές τάσεις, χωρίς να έχουν παρουσιάσει φουλ σχιζοφρένεια, συ-σχετίζουν τις έννοιες με πολύ πιο χαλαρό τρόπο μεταξύ τους και βλέπουν μοτίβα εκεί που οι άλλοι δεν θα δουν τόσο εύκολα.
Π.χ. αν ζητήσουμε από τον μέσο άνθρωπο να πατήσει όσο πιο γρήγορα γίνεται ένα κουμπί σε περίπτωση που του μοιάζουν δύο λέξεις, οι χρόνοι αντίδρασης θα είναι πολύ υψηλοί για την "κάλτσα" αν ακολουθείται από την λέξη "πόδι" παρά από την λέξη "χέρι" (αυτά π.χ. λέγονται πειράματα "προ-ιδεασμού"-"Priming") . Σε αυτούς με σχιζοτυπία οι χρόνοι αντίδρασης θα παραμένουν υψηλοί και για τις πιο άσχετες λέξεις (π.χ. χέρι-κάλτσα), που σημαίνει ότι αυτόματα ένα ερέθισμα μπορεί να τους δημιουργήσει πολύ περισσότερους συνειρμούς σε σχέση με έναν μέσο άνθρωπο. Δεν έχουν δηλαδή τα "φρένα" για να περιορίσουν αυτό το "κύμα" συνειρμών/συσχετίσεων. Τώρα, αυτό μπορεί να ξεφύγει, και μέσα σε φόβο και στρες αυτή η ικανότητα μπορεί να "χρησιμοποιηθεί" (άθελά του) για να βλέπει πράγματα και να φτιάχνει σενάρια εκεί που δεν υπάρχουν, οδηγώντας σε φουλ σχιζοφρένεια. Αντιθέτως, κάποιοι άλλοι θα έχουνε άμυνες και θα χρησιμοποιήσουν αυτή τους την ικανότητα για να φτιάξουν μεγαλουργήματα.
10 γραμματαQuote:
Originally Posted by PETRAN