Ασχολεισαι μαζι μου ενω εγω οχι και ουτε θελω. Αρα τι θες?Quote:
Originally Posted by KENO
Ασχολεισαι μαζι μου ενω εγω οχι και ουτε θελω. Αρα τι θες?Quote:
Originally Posted by KENO
αν διακρινουμε καλα το ποστ 13 περι μισους ασχοληθηκε πρωτο μαζι μου. να απαντουσες στο ποστ 11 δλδ σε σενα θα ηταν αστειο, εκτος αν κανεις κουβεντα με τον εαυτο σου (που δε το νομιζω), οποτε μαλλον σε μενα αναφεροσουν. οπως και να χει μπορει να κανω και λαθος, οποτε ληγουμε τη παρεξηγηση για να μη χανουμε τον χρονο μας, και καληνυχτιζω.
Όταν γυρνάω έξω και βλέπω άστεγους να κοιμούνται στο ψοφόκρυο και να τρώνε απ'τα σκουπίδια λέω 'ευτυχώς έχω μια στέγη πάνω απ'το κεφάλι μου'.
Όταν βλέπω ανθρώπους με βαριές ασθένειες και ανάπηρους να μην έχουν δεδομένο κάτι που εγώ έχω,λέω 'πόσο σημαντικό είναι που έχω την υγεία μου'.
Όταν βλέπω ανθρώπους να έχουν μεγαλώσει σε ανώμαλο οικογενειακό περιβάλλον(χωρισμένοι γονεις,ξυλοδαρμοί,βιασμοί) λέω 'ευτυχώς που έχω δύο αγαπημένους γονείς που με μεγάλωσαν με αγάπη και με στηρίζουν ότι και να κάνω.
Αυτά είναι κάποια μικρά παραδείγματα για εμάς τους αχάριστους που 'δεν την παλεύουμε'...
Γιατί η ζωή αν θέλει μπορεί να μας δείξει και το πολύ χειρότερο πρόσωπό της...
Σε κάποιους το δείχνει ήδη...
απίστευτο αλλά αληθινό....!!Quote:
Originally Posted by Paolo_1
Είναι η πρώτη φορά που συμφωνώ μαζί σου...:)
μαλωνουν τα ποστ μεταξυ τους χοχοχο
οντως είστε αχαριστοι
βλεπω τη φωτεινη πλευρα της ζωης... γιατι ειμαι ακριβως απεναντι! :(
Απαλευτες στιγμες, απαλευτη ζωη πολλες φορες...
Ομως τα ονειρα παντα θα υπαρχουν και οσο υπαρχουν μπορουμε να εχουμε ελπιδα...οτι καποιο θα βγει αληθινο εαν το θελησουμε...
Ούτε εγώ την παλεύω και μακάρι να μπορούσα να ξεμπερδεύω μ' αυτήν αλλά ούτε αυτό δεν είμαι ικανή να κάνω...επιφυλάσσομαι κι ελπίζω για το μέλλον μήπως κι αποκτήσω τα κότσια να βρω λύτρωση...Quote:
Originally Posted by panos86
ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΙΜΟ ΟΥΤΕ Η ΧΑΡΑ ΟΥΤΕ Η ΘΛΙΨΗ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΡΩΜΕ ΠΑΚΕΤΟ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΜΗΔΕΝΟΣ ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥ ΕΛΛΗΝΑ.ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΟΥΜΠΑΡΟΥΝΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.ΘΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ.ΚΑΙ ΘΑΡΘΕΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΛΛΟ.
Εγώ πάλι, την παλεύω... as in, παλεύω τη ζωή στο γενικά, για να την κάνω ζωή μου. Ένα σωρό αναποδιές, και δύσκολες διαδρομές για ένα αβέβαιο μέλλον... αλλά ποια είναι η εναλλακτική; Να παραδώσω και να κλαίγομαι όλη μέρα σε οικογένεια, φίλους και φόρουμ (μη το πάρει κανείς προσωπικά, τον δάγκωσα) και να μένω στάσιμη και μίζερη; Ακόμα και τα ανάποδα ρεύματα σε βγάζουν κάπου, και όσο ο ήλιος εξακολουθεί να λάμπει το πρωί, θα λάμπω και εγώ, έστω και μόνο από πείσμα στο όνειρο.
...Τώρα, αν αύριο έχει συννεφιά, θα πεθάνω από την ειρωνία!
Κι εγώ πάντως δε τη παλεύω άλλο...
Η δική μου άρχισε να αποκτάει νόημα γιατί πήγα σε διαιτολόγο και είμαι αισιόδοξη γι αυτό! :)
Εγω δεν την παλευω χωρις αμαξι.. καιρος να παρω το διπλωμα και ενα αμαξακι και ΓΡΗΓΟΡΑΑΑ!!!!! ΣΤΟΧΟΣ μου αυτου του μηνα θελω να πιστευω να γινεται η αρχη....:)
Στην ζωή που δείχνω οτί έχω στους υπόλοιπους την παλεύω και πολύ καλά μάλιστα...
Έχω παρέες,έχω "φίλους",έχω μια σχετική ελευθερία από τους γονείς μου,έχω μηχανάκι στα 16 μου,είμαι κοινωνικός,ευχάριστος,ομιλ ητικός,έξυπνος,τα πάω σχετικά καλά στο σχολείο (Όσο καλά για να είμαι μέσα στους πρώτους 5 του τμήματος,αλλά όχι τόσο καλά για να είναι οι γονείς μου ευχαρηστημένοι από τις επιδόσεις μου),έχω επιτυχίες στο άλλο φύλο,προσαρμόζομαι εύκολα και γίνομαι η ψυχή της παρέας...
Γενικά είμαι το παιδί μέσα-σ'όλα....(το μόνο που μου λείπει είναι ένα γυμνασμένο σώμα όμως δουλεύω πάνω σε αυτό)
Γενικά απέναντι στους άλλους την παλεύω...
Απέναντι στον εαυτό μου όμως όχι και τόσο :/
Στην πραγματικότητα όμως στο σώμα μου ζει ένας άλλος "Densoulew",δεν είμαι με κανένα άνθρωπο ο εαυτός μου...
Δεν έχω ούτε ένα πραγματικό φίλο για να μοιραστώ μαζί του τι πραγματικά νιώθω...
Όταν είσαι gay και ζεις σε μικρή κοινωνία δεν το αποκαλύπτεις απλά πουθενά,το κρατάς επτασφράγυστο μυστικό εώς ότου νιώσεις ασφαλής να ανοιχτείς...
Υποκρίνεσαι κάθε μέρα όλη μέρα για να μην είσαι κοινωνικά αποκλεισμένος...
Από ένα σημείο και μετά απλά νιώθεις απάθεια για το οτιδήποτε γύρω σου,το μόνο που σε νοιάζει είναι να νιώθεις αποδεκτός και ας μην είσαι ο εαυτός σου και στο τέλος καταλήγεις να μην έχεις ιδέα για το ποιός πραγματικά είσαι,τι υποστηρίζεις,τι σου αρέσει κτλ κτλ