Originally Posted by
RockElCasbah
Καλημέρα. Αυτή η σύντομη απάντηση τα λέει όλα... δυστυχώς πολλοί από μας τους ανθρώπους, μεγαλώσαμε τόσο εσφαλμένα και ανεπιτυχώς, που συνδέσαμε την αγάπη με το τί εισπράττουμε απ' τους άλλους. Θα μου πεις, είναι φταίξιμο δικό μας;... όχι, δε θα το έλεγα. Και το θέμα είναι πως όταν νιώθουμε πως κανείς δε νοιάζεται, κατηγορούμε εαυτούς και συνήθως τους τιμωρούμε βάναυσα για αυτό. Συμφωνώ μαζί σου Ντάφυ, όλα από εμάς ξεκινάνε. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω πως αν δε με προσέξω και φροντίσω εγώ, δε θα το κάνει κανείς για μένα. Και με βασάνισε πολύ το να αποδεχτώ πως "ναι, δεν εισέπραξες ποτέ τίποτα απ' τους γονείς σου". Σήμερα δε με ενοχλεί καθόλου, τα δύσκολα στάδια πέρασαν. Για μένα κίνητρο είναι τα ζώα με τα οποία ασχολούμαι από παιδί. Και λέω σήμερα - ψυχρά και στεγνά - πως κι αν ακόμη δε βρεθεί από τούδε και στο εξής κάποιος να με νοιαστεί, ακόμη κι αν κάποτε μείνω εντελώς μόνη... θα συνεχίσω να με προσέχω για να μπορώ να τα φροντίζω... είχα κι εγώ σκεφτεί την αυτοκτονία Κύκνε στο προπέρσινο πολύ δύσκολο καταθλιπτικό μου επεισόδιο. Τα ζώα με κράτησαν, πίστεψέ με... βρες κάτι και κάντο σημαντικό. Κάτι που θα σου δώσει δύναμη. Αύριο ίσως βρεθεί κάποιος που θα νοιαστεί. Αλλά οφείλεις να είσαι πρώτα απ' όλα εσύ καλά με σένα όσο γίνεται. Αλλά κι αν δε βρεθεί, το κέρδος δικό σου θα είναι και με το σπαθί σου θα το έχεις αποκτήσει... :) ...