Printable View
Κ σε μια παρόμοια φάση είμαι και σε καταλαβαίνω. Μόνο ένα άτομο έχω στη ζωή μου, το αγόρι μου κανέναν άλλον, έχω κάτι φίλες λίγες 1-2 αλλά καμία δεν κολλητή μου δεν έχουμε τέτοια σχέση τα νέα μας έναν καφέ έξω και τίποτα άλλο. όποτε πάω να κάνω μια φίλη συνήθως με παρατάει χωρίς να χει γίνει κάτι μάλλον το πρόβλημα είναι σε μένα και δεν μπορώ να το λύσω....
γεια σε ολους! παιδες αλλη μια που προστεθηκε στο club!!(ναι ναι κ εγω ετσι νιωθω..εδω και παρα πολυ καιρο).γενικα εχω προσπαθησει να ταιριαξω με φιλους/φιλες και ενω στην αρχη ολα εδειχναν να βαινουν θετικα,στο τελος μου εμενε η απογοητευση..ναι ενταξει,ισως και εγω να μην ειμαι και ο πιο ευκολος ανθρωπος στον κοσμο,αλλα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ,ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ/ΚΑΠΟΙΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ και για μενα!!(σωστα??)
Σωστά ( to N.Princess)
Έχουν περάσει κάποιοι μήνες από τότε που έγραψα τον.. πόνο μου. :P Ακολούθησε αρκετή μπορώ να πω μοναξιά, κάποιες μεταπτώσεις καταθλιπτικές, αλλά το σημαντικό είναι ότι.. επιβίωσα και έμαθα και αρκετά
Ακόμα με πονάει ο χαμός της φιλίας εκείνης όμως. Κάθε φορά που κάνω μια καλή γνωριμία και αρχίζω να ''δένομαι'' και να ταιριάζω με κάποιον θυμάμαι την πρωην φίλη μου. Και μου λείπει. Δεν είναι οτι κάνω συγκρίσεις.. Είναι που όλα τη θυμίζουν, και κάθε φορά που χαίρομαι που γνωρίζω ένα νέο άτομο και βλέπω οτι επικοινωνούμε, κάτι με τσιμπάει μέσα μου και μου λέει ''Μια απο τα ίδια Νατάσα, καλή αρχή πάλι να δούμε πως θα καταλήξει''. Δε μπορώ να αποχωριστώ αυτό το συναίσθημα. Γυρνάω σπίτι απο εξόδους και τη σκέφτομαι. Δεν της κράτησα ποτέ κακία και ακόμα αν το επεδίωκε θα της.. άνοιγα την αγκαλίά μου. Αλλά με τι εμπιστοσύνη? Έχω γίνει παράξενη μετά απο όλα αυτά. Όταν γνωρίζω κάποιον αρκετά γρήγορα μέσα στις συζητήσεις του ξεδιπλώνω κι όλα τα άσχημα του εαυτού μου ώστε να ξέρει με τι έχει να κάνει, έτσι ώστε αν συνεχιστεί η ''φιλία'' να μην υπάρχουν εκπλήξεις, παρεξηγήσεις, μαλακίες. Αλλά μοιάζω με παράξενο τυπάκι!! Δε με αναγνωρίζω. Αδυνατώ να κάνω γνωριμίες, να περάσω καλά χωρίς να σκέφτομαι και να αφήνω την κατάσταση να κυλήσει μόνη της αβίαστα. Ξαφνικά αποζητώ τον απόλυτο έλεγχο! Κάτι που πάντα κορόιδευα σε άλλους. Φοβάμαι πολύ τους ανθρώπους. Όσο λέμε άσχετα και όλα είναι επιφανειακά δεν έχω θέμα. Αν τύχει κάτι καλό όμως, νιώθω ότι το καταστρέφω με τη στάση μου και το φόβο μου...
Μου λείπεις ρε μαλάκα. Τώρα θα ήμασταν μαζί στις παραλίες του παραδείσου μας.... Πάντα σε περίμενα.
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! xD
Νατασα μου,δεν σε αδικω που νιωθεις ετσι ουτε που φοβασαι..ε και ρε κοπελια λογικο ειναι να σου λειπει και να τη σκεφτεσαι,εφοσον ενιωθες ετσι για εκεινη.κοιτα,αν θες τη γνωμη μου δεν ειναι τοσο κακο το οτι αυτη η εσωτερικη φωνουλα προσπαθει να σε προετοιμασει για να μη φας τα μουτρα σου,απλα ισως πρεπει να αρχισεις να το βλεπεις λιγο πιο αισιοδοξα.και μην ανησυχεις,κανεις μας πλεον δεν αναγνωριζει τον εαυτο του με τοση τρελα γυρω μας..φαση ειναι και περναει,αλλα και να μην ειναι, θα το συνηθησουμε! ειναι λογικο να αποζητας τον απολυτο ελεγχο,ειδικα εαν νιωθεις μονη και θελεις επιτελους να βρεις καποιον να περασεις λιγο καλα..να σου πω τι πιστευω?ο,τι φοβομαστε το προκαλουμε οι ιδιοι με τη συμπεριφορα μας..ενταξει αυτο δεν ειναι κανονας,αλλα ο φοβος μας μας οδηγει σε βεβιασμενες κινησεις και ετσι τα κανουμε μανταρα...(βρε και εγω μια απο τα ιδια ειμαι!) χαχαχα αυτο το ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ σου,πωπω να'ξερες,ΤΟ ΛΕΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!!!αντε talk to you soon,take care:)
Δεν χρειάζεται ή μάλλον δεν αξίζει να πας και το ξέρεις καλύτερα εσύ, μ' αυτήν την απορία.Quote:
Originally Posted by Ναταshα
Αν μέχρι στιγμής δεν υπάρχει ο κατάλληλος για επικοινωνία, το έργο το κάνουμε με τον εαυτό μας,
γι' αλλαγή κι ανανέωση. Όταν όλο δίνεις-δίνεις, κάποια στιγμή χρειάζεσαι ν' αναπληρώσεις τ' αποθέματα.
Κι όσο για την κεραμίδα μάθε να κρατάς γερά την ρακέτα, γιατί ίσως και να χρειαστεί αν
ο άλλος στην πετάει συνέχεια, να του την ανταποδώσεις κυρίως για να μάθει, όσο κι αν σε πληγώνει αυτό.
Είσαι πολύ ανοιχτό μυαλό κι αρκετά έξυπνη, που σημαίνει κι ότι υποφέρεις περισσότερο, γιατί έχεις
συνέχεια απλωμένες τις κεραίες σου, για νέα ερεθίσματα.
Όλοι δεν μπορούν να δώσουν.. αυτό κι αν είναι βέβαιο! Αυτό δεν σημαίνει όμως, ότι δεν υπάρχουν κι αυτοί, που
δίνουν όχι απ' το περίσσευμα, αλλά απ' το έλλειμμά τους. Εσύ λοιπόν δίνεις ανεξάρτητα, γιατί ΕΧΕΙΣ!
Κι όσο για την φιλία θα σου πρότεινα-το κάνω συχνά-ν' ασχοληθείς με τον εθελοντισμό.
Εκεί βρίσκεις άτομα με ποιότητα σαν και σένα, γιατί επιτελείται έργο...Νομίζω θα σου ταιριάζει.
Μαρκελα ευχαριστώ για την απάντηση
Όταν είχα φτάσει στο αμήν σκέφτηκα κι εγώ τον εθελοντισμό, αλλά πραγματικά ήμουν τέτοιο ράκος που δε θα μπορούσα να ασχοληθώ πραγματικά με τον εθελοντισμό, πόσο μάλλον να γνωρίσω κόσμο.. Τώρα που έχω ηρεμήσει ήδη έχω στο πρόγραμμα τον εθελοντισμό, αλλά όχι για να βρω άτομα απαραίτητα, αλλά για τον εθελοντισμό τον ίδιο.
Όταν έγραψα πριν μήνες το θέμα εξαιτίας της θλίψης όλοι στα μάτια μου φαίνονταν απάνθρωποι κ ότι εγώ ήμουν το ''θύμα'' κάπως, Ουσιαστικά κλάφτηκα για τα καλά. Τώρα που όλα λίγο πολύ έχουν καταλαγιάσει, βλέπω και πιο καθαρά. Όλοι οι άνθρωποι έχουν καλό μέσα τους. Και δεν πιστεύω πως θέλει κάποιος πραγματικά να κάνει κακό στον άλλον, αλλά ότι υπάρχουν άλλοι λόγοι απο πίσω..
Σίγουρα δε το νιώθουν όλοι να προσφέρουν στον άλλον. ΚΑι τι γίνεται με αυτούς, μένουν μόνοι? Όχι. Βρίσκουν άτομα που να ταιριάζουν και να υπάρχει ισορροπία στη σχέση τους.
Και σε άλλους που δεν υπάρχει ισορροπία απλά χαλάει η σχέση. Απλά πονάει αυτό. Και γιατί να ξεκινήσεις μια φιλία για να καταλήξετε ξένοι? Αυτό είναι το ρίσκο που φοβάμαι πλέον να πάρω. Έχουν μειωθεί οι προσδοκίες μου κι άλλο απο τον κόσμο, όμως σε σημείο να προτιμώ να μένω με τον εαυτό μου για φίλο. Αλλά ξέρω πως σύντομα θα συναντήσω ένα άτομο που πάλι θα με κερδίσει, και δεν ξέρω ποιες θα ναι οι αντιδράσεις μου... Γιατί πολλές φορές χαλάμε κάτι καλό χωρίς προφανή λόγο, εξαιτίας δικών μας καταστροφικών εσωτερικών λόγων....