δηλαδη τι να πουν αυτοι που εχουν ζαχαρο και δεν μπορουν να φανε η να πιουν σχεδον τιποτα οταν βγαινουν εξω?πιες ντεκαφεινε και εσυ αν το εχεις τοσο αναγκη γευστικα τον καφε.αυτο κανω εγω.οσο αναφορα το αλκοολ την επομενη φορα που θα βγεις παρε ενα ποτηρι κρασι.πιες λιγο για να δεις πως εισαι.αν μετα απο λιγη ωρα νιωθεις καλα πιες λιγο ακομα.σιγα σιγα.Quote:
Originally Posted by docktor7
Να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό στην ανατροφή του. Τουλάχιστον τα δικά σου κακά, αυτά που σε βασάνισαν ή ακόμα σε βασανίζουν, αυτα που τυχον σου μετάδωσαν όταν ήσουν παιδί κράτησε τα όσο πιο μακριά μπορείς από το παιδί, αν χρειαστεί καταπίεσε τον ίδιο σου τον εαυτό ώστε να μην τα εκδηλώνει είτε άμεσα είτε έμμεσα. Λες για μαγική συνταγή γιατί κάπου νοιώθεις κενό, δλδ να μην ξέρεις πως να χειριστείς κάποιες καταστάσεις σωστά, τι να προσφέρεις ως ανατροφή, γιατί εκεί δεν σε διδάξανε ή δε σου προσφέρανε κάτι οπότε δεν ξέρεις και είσαι στην απορία και στην αβεβαιότητα. Υπάρχουν όμως κάποιοι που ξέρουν και αυτό είναι ιδαίτερα εμφανές όταν συναντάς τα παιδιά τους, από το χαρακτηρα και τι συμπεριφορα που επιδεικνύουν. Εκεί που δεν ξέρεις το πως, ρώτα άλλους που ξέρουν κατι παραπάνω από σενα, διαφορετικά απλά κάνε το καλύτερο που παιρνά απ το χερι σου.Quote:
Originally Posted by docktor7
pngts εχεις δικιο εν μερη..Δεν ξερω αν ειχα καποιο παθολογικο προβλημσ και δεν μου επιτρεποντουσαν καποιες τροφες η ποτα πως θα αντιδρουσα. Τωρα που ξερω ομως οτι το προβλημα μου ειναι ψυχολογικο και δεν με αφηνει αυτος ο φοβος να τα χαρω με πειραζει σιγουρα παρα πολυ.Γιατι δεν μπορω να κανω την υπερβαση και να πω αη στο καλο δεν εχεις τιποτα βγες εξω τρεξε χορεψε πιες...
Ιωαννη σιγουρα δεν κανω τα λαθη που εκαναν οι γονεις μου σε μενα, Θελω το παιδι μου να αισθανετε ασφαλεια και σιγουρια. Δεν ξερω ομως αν αυτο θα εχει καλο αποτελεσμα η οχι.Ειναι πολυ δυσκολο να μεγαλωσεις σωστα ενα παιδι.Πιστεψε με κανενας δεν ξερει τον τροπο.
Να σου πω ομως κατι αλλο, εχω την εντυπωση οτι αυτη η ευαισθησια που εχω εγω οπως και πολλοι αλλοι εδω μεσα ισως ειναι και καπου κληρονομικη.Το ιδιο προβλημα που εχω εγω το εχει και ο μπαμπας μου
το ιδιο προβλημα που εχω εγω το εχει κ η μητερα μου......πιστευω οτι δεν ειναι τοσο κληρονομικο οσο βιωματα
χωρίς να ξέρω και σίγουρα, η ευαισθησία και γενικά ο χαρακτήρας σε κάποιο βαθμό είναι κληρονομικό. απ εκεί και πέρα εξαρτάται πως το χειρίζονται πρώτα αυτοί που ανατρέφουν το παιδί, τι κατευθυνσεις και τι βιώματα στη ζωή θα του περασουν, πχ ένα χάρισμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο δημιουργικά όσο και καταστροφικά για το ίδιο το άτομο και για τους γύρω του. και πάνω σ αυτά τα θεμελια (κληρονομικοτητα και ανατροφή) ξεκινα μετα να κτίζει το άτομο.
καλησπερα παιδια πρωτοεγραψα εδω μεσα πριν εννια μηνες ψαχνοντας για ανθρωπους με τα ιδια συμπτωματα κρισεις πανικιυ φοβιες ταχυκαρδιες...μετα απι τοσο καιρο μπιρω να σας πω πως ναι το ξεπαρασα χωρις χαπια κ πκεον οταν παει να με πιασει κατι εχω πια την εμπειρια κ το κοβω απο την ριζα....ημουν τυχερη που γνωρισα μια καλη θεραπευτρια κ με την πιστη στον εαυτο μου δεν πηρα ουτε ενα χαπι...ακονα κ χθες που κατι συνεβη κ ειχα ταχυκαρδια ηρεμησα μονη μου κ την επεσα χωρις να πιω τιπιτα...βεβαια καθε ψυχη ειναι μοναδικη κ καθε ανθρωπος εχει τις αντοχρς του...ευψοναι ολοι να το ξεπερασετε κ να ειστε παντα ευτυχισμενοι...
συγνωμη που γραφω ετσι δεν μπορω το touch
Κάθε ψυχή είμαι μοναδική και κάθε άνθρωπος έχει τις αντοχες του, σωστά το θέτεις!... Όπως και κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του τραυματικά βιώματα. Για κάποιους το πρόβλημα είναι μια πτυχή του εαυτού τους ή ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, όπως το δικό σου πρόβλημα, για άλλους όμως είναι κάτι το γενικευμένο, είναι ένα καλούπι στο οποίο άλλοι τους έχουν βάλει μέσα από την παιδική τους ηλικία όλο τους το είναι. Και έτσι δεν είναι και πολύ εύκολα τα πράγματα. Αυτό είναι το χειρότερο. Το να σ έχουν βάλει σε ένα καλούπι μέσα από την ανατροφή που σου έδωσαν και τα τραυματικά βιώματα, κι όλα αυτα στην παιδική ηλικία είναι κάτι που στηγματίζει κάθε πλευρά της ζωής σου. Και ο αγώνας για να το ξεπεράσεις συνεχίζεται για πολλά χρόνια μετά που θα το συνηδητοποιήσεις. Πενάκι, κάποιοι από εμας έχουν ακόμα πολύ δρόμο για να βρουν την ευτυχία που μας εύχεσαι.Quote:
Originally Posted by PENAKI1986
Γιάννη, έχω την εντύπωση πως έφτιαξες έναν ιδεατό χαρακτήρα και τρέχεις πίσω του. Ένα μοντέλο του "πώς θα έπρεπε να είμαι" και συγκρίνεις τον εαυτό σου διαρκώς με αυτό το έπρεπε. Αυτό που έχεις είσαι εσύ. Αν για να χαρείς τη ζωή σου χρειάζεται να περιμένεις να αποκτήσεις πράγματα, έστω και ψυχολογικής διάστασης, ίσως να αφήνεις τη ζωή να περνάει στην αναμονή ενός "πιο εξελιγμένου εαυτού".
Όχι ότι είναι φυσικά κακό να προσπαθούμε να αποκτήσουμε ιδιότητες που θα μας βοηθήσουν, αλλά αναρωτιέμαι, μήπως υπάρχει περίπτωση κάποιες φορές να πολεμάμε να γίνουμε κάτι που δεν είναι για μας? Μου φαίνεται πως πασχίζεις στη ζωή, και η ζωή δεν θα έπρεπε να είναι πάσχισμα, αλλά ζωή. Σκέψου αν το θες πως μοιάζει κάπως σαν μια αιώνια δίαιτα αυτό που έχεις φτιάξεις στο μυαλό σου. Θα είμαι ευτυχισμένος αν φτάσω σε τούτα τα κιλά. Βάζοντας έναν μακρινό στόχο, που εκεί στηρίζουμε ένα οικοδόμημα φαντασιακό, εκεί εναποθέτουμε τις ελπίδες για μια μελλοντική ευτυχία. Μήπως κάνεις κάτι ανάλογο? Γιατί η φράση "κάποιοι από μας έχουν ακόμα πολύ δρόμο για να βρουν την ευτυχία", ίσως είναι σαν εκείνο το τζιν που έχω στην ντουλάπα μου εδώ και χρόνια. Γιατί ΚΑΠΟΤΕ μπορεί να το ξαναφορέσω. Ναι, όταν παγώσει ο ήλιος. λολ
Καλημέρα και σ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Όντως έχω στον νου έναν ιδεατό χαρακτήρα και μια ιδεατή ζωή ως επακόλουθο του, και φαίνεται πως τρέχω ξοπίσω του. Όμως είναι και η άλλη πτυχή. Έχω στερηθεί αρκετά στη ζωή, βυθίστηκα αρκετές φορές σε έναν κυκεώνα φόβου, απαισιοδοξίας και χαμηλής αυτοεκτίμησης και αυτά μου στέρησαν το να έχω μια πολύ καλύτερη ζωή. Και η καλύτερη αυτή ζωή είναι το να χαίρομαι και να χω ευτυχία στη ζωή το ίδιο όπως όλοι οι άλλοι συνηθησμένοι άνθρωποι, όχι το να έχω κάτι παραπάνω από τους άλλους, δλδ το ιδεατό (αυτο θα χαρακτηριζα ως ιδεατό). Είναι το να δυσκολεύομαι να κάνω πράγματα που για άλλους μπορεί να θεωρούνται απλά και εύκολα. Και μου έχει κοστίσει ακριβά σε πιο παλιά στη ζωή μου. Όντως πασχίζω στη ζωή, όπως σωστά γράφεις, και αυτό γίνεται εδώ και αρκετά χρόνια και το πάσχισμα είναι ο αγωνας για προσωπική βελτίωση, στο να φτάσω στο ν ακάνω με την ίδια ευκολία όπως όλος ο κόσμος τα απλά και εύκολα που θεωρείς εσύ για τη ζωή.Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Όντως εναποθέτω τις ελπίδες μου σε ενα οικοδόμημα φαντασιακό όπου εκεί εναποθέτω την ευτυχία. Όμως το οικοδόμημα αυτό δεν είναι κάτι το υπερβολικό, το βρίσκω σαν ένα συνηθισμένο οικοδόμημα. Το σίγουρο είναι ότι δε με γεμίζει αυτό που είμαι, και πολλές φορές ζω στη σφαίρα της φαντασίας για να βρίσκω ευτυχία. Η ζωή μου έχει μπει σε ένα καλούπι το οποίο αγωνίζομαι να αλλάξω, από τότε που συνηδητοποίησα ότι βρισκόμουν σ αυτό το καλούπι, το οποίο μου δημιούργησαν άλλοι σε ηλικία που δεν είχα την ικανότητα να κρίνω και να επιλέξω. Το να λέω ειμαι αυτό που είμαι και πρέπει να το χαίρομαι και να το διασκεδάζω και να βρισκω την ευτυχία σ αυτό δε με γεμίζει. Έχω στερηθεί πράγματα που θα το θεωρούσες γελοίο να τα συζητήσουμε. Όλα τα άλλα είναι για μενα απλά δικαιολογίες για να νοιώθω καλύτερα.
Κι όμως αυτός ο αγωνας για προσωπική βελτίωση ναι μεν μου έχει κάνει διαφορά στη ζωή, όμως νοιώθω να χάνω τον αυθορμητισμό λες και κανω απλά πράγματα προγραμματισμένα και σα να χρησιμοποιώ τη ψυχολογική μέθοδο που έχω μάθει και εγκρίνει σε κάθε τι που κάνω ιδίως στη συμπεριφορα μου με τους άλλους. Ίσως με την εξοικείωση, όταν αυτα που κανω προγραμματισμένα έρχονται φυσιολογικά, να ξανακερδίσω τον αυθορμητισμό και να μου έρχονται και εμενα τα απλά και ευκολα της ζωής.