Τα αδιέξοδα που σας κληρονομίσαμε...
Καλέ μου oddserver , αν και καθυστερημένα διάβασα όλα τα μηνυματα.
Αχ αχ! Οι καιροί αλλάζουν και αλλάζουν τόσο δραματικά για τους νέους ανθρώπους.
Η δικη μου γενιά όταν είμασταν εικοσι χρονών ζούσαμε τα μεγάλα υπαρξιακά διλήματα του Σάρτρ, του Καμύ, της παγκόσμιας επανάστασης... Εκεί να δείτε διλήματα. Με την επανάσταση ή με την αστική τάξη?
Η απόφαση σου να παρεις θέση κινδύνευε να σε οδηγήσει στην εξορία της Μακρονήσου..
Ζούσαμε την αγωνία \"τι θα φάω σήμερα\" αλλα δεν μας πείραζε καθόλου γιατί ελπίζαμε. ελπίζαμε ότι η ευτυχία ήταν μια δρασκελιά αποσταση απο εμάς.. Τότε το να είσαι 20 χρονών ήταν ευλογία γιατί είχαμε μεγάλα όνειρα, ελπίδες, κουράγιο και συντροφικότητα... ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΑΝ ΜΟΝΟΙ!
Λέτε να είμασταν η ιδανική γενιά? Μπα! πριν ο αλέκτωρ λαλίσει προδοθήκαμε και εμείς απο τους \"γονείς\" μας. Η επανάσταση αντικαταστάθηκε με μια θέση σε ένα υπουργείο, ο επαναστάτης και ήρωάς μου του Γαλλικου Μάη του ΄68 έγινε ευρωβουλευτής με αρμάνι κοστούμι.. και εγω κατέληξα να πετάξω το κομμουνιστικό μου αμπέχωνο και να φορέσω ταγεράκι στελέχους πολυεθνικής.
Ε, πολυλογώ σαν .. γιαγιά!
Πονάω πολυ κάθε φορά που μαθαίνω μια τέτοια ιστορία, που γνωρίζω παιδιά με τόσα αδιέξοδα που \"εμείς\" τους τα παραδώσαμε.
Τα διλήματα σήμερα άλλαξαν. Φροντίσαμε \"εμείς\" να τα αλλαξουμε. Δεν αφήσαμε τίποτε πίσω μας τελικά? Σας παραδώσαμε ενα κενό και στο κενό βουτήξατε. Και είμαστε εντελώς ανίκανοι να σας απλώσουμε το χέρι. Είστε μόνοι! Αυτή ειναι ίσως η διαφορά μας . Εμείς τότε δεν είμασταν μόνοι. Είμασταν \"σύντροφοι\", ο ένας προστάτευε την ζωή του άλλου και αυτός ο άλλος τις περισότερες φορές ήταν εντελώς άγνωστός μας. Αλλά και για μας ήρθε η μοναξιά αργότερα... τώρα..
Λοιπον τώρα καταλήξαμε (σαν κοινωνία) να έχουμε δυο μοναξιές. Την δική μας (των γονιών σας) και την δική σας. Καμία επικοινωνία. Απλή (?) συγκατοίκηση η οικογένεια. Να μπουκώνουμε τα παιδιά με κινητά , να τα βάλουμε μπροστά σε οθόνες υψηλής τεχνολογίας και ξέρετε γιατί ? Για να μην μας κάνετε ερωτήσεις. Δεν αντέχουμε τις ερωτήσεις σας, δεν αντέχουμε την κοφτερή ματιά σας, δεν αντέχουμε την ειλικρινειά σας, δεν αντέχουμε την αλήθεια σας.
Μια κοινωνία σε κατάσταση κρίσης. Μια κοινωνία (μια παγκόσμια κοινωνία) σε κατάσταση πανικού. Και εσείς να ζείτε το δικο σας δράμα.. αλλά και εμείς ζούμε το δικό μας επίσης. Θα συναντηθούμε ποτέ άραγε ? Θα ενώσουμε ποτέ τις δυνάμεις μας ? θα αγαπηθούμε?
ισως αυτό να είναι το ζητούμενο της συγχρονης κοινωνίας που σφαδάζει απο τις αντιθέσεις : των γενιών. των φύλων, των πολιτισμών, των θρησκειών, των πολυεθνικών. Της κοινωνίας που κατάφερε το ακατόρθωτο : να θυσαυρίζει ενώ παιδιά πεθαίνουν για ένα ποτήρι νερό.
Πρέπει να βρείτε τον εαυτό σας μέσα απο αυτές τις κοινωνικές αντιθέσεις που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έγιναν αντιθέσεις της δικής σας ζωής. (τα αδιέξοδα στις σχέσεις των δυο φυλων κατέληξαν σε ομοφυλοφιλία).
Δεν ξέρω πόσοι απο εμάς (την γενιά μου)βρήκαμε τελικά τον δρόμο μας, αλλά είναι το πεπρωμένο της κάθε γενιάς να αναζητήσει και να βρει τον δικό της. Αφήστε τους γονείς να λύσουν τα δικά τους αδιέξοδα, ειναι ο δικός τους δρόμος.
Προχωρείστε μπροστά. Με πόνο, με πληγές, με κλάμα για πολλούς απο εσάς. Αλλά προχωρείστε. Η κίνηση ειναι πρόοδος , η αδράνεια είναι καταστροφή.
Προχώρα φίλε μου. Σπάσε το κεφάλι σου στον τοίχο (που λέει ο λόγος) αλλά προχώρα και αποφάσισε ό,τι θέλεις τη ζωή δική σου , καταδική σου! Ο,τι θέλεις να την φέρεις στα δικά σου μέτρα...
Το μονο που μπορώ να σου πω απο εδω είναι \"συγνώμη\". Συγνώμη για το τίποτε που αφήσαμε πίσω μας, για το κενό που σας κληροδοτήσαμε... συγνώμη για όσες φορές οι γονείς σας με κομπασμό σας λένε \" εγώ στην ηλικία σας\"...
Καλή δύναμη!
