Γεια σας! Ανακάλυψα το forum τυχαία σήμερα, καθώς έψαχνα ενημερωτικό υλικό για τη νευρογενή βουλιμία...Αυτά που γράφεις Arriel με περιγράφουν ακριβώς.Είμαι τελειομανής από μικρή, δε μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτε λιγότερο από το τέλειο, και όταν νιώθω ότι ξεφεύγω έστω και 1/2 χιλιοστό από αυτό, τότε απογοητεύομαι και πάω στο εντελώς αντίθετο άκρο, και αυτό ισχύει για ΟΛΟΥΣ τους τομείς της ζωής μου. Ένα άλλο που ενισχύει την όλη κατάσταση είναι η παρορμητικότητά μου: πρώτα κάνω κατι και μετά το σκέφτομαι. Και φυσικά μετά μετανιώνω. Από τα 16 μου σε περιόδους μεγάλου άγχους έπεφτα με τα μούτρα στο φαγητό, και μετά εξαντλητική γυμναστική και αφαγία μέχρι να χάσω τα κιλά που πήρα. Εδώ και 1 μήνα προσπαθώ να διαβάσω τα τελευταία -και πιο δύσκολα της σχολής μου-μαθήματα για το πτυχίο, και έχω αγχωθεί τόσο πολύ, που δεν κάνω ΤΙΠΟΤΕ αλλο ολη μερα από το να τρώω. Πήρα 5 κιλά σε 2 βδομάδες, και κατέληξα να με απασχολεί περισσότερο αυτό παρά το πτυχίο μου!!!Έχετε να μου δώσετε κάποιες ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ συμβουλές τι μπορώ να κάνω τη στιγμή που μου έρχεται να κατεβάσω το σύμπαν?το πρόβλημα είναι ότι μένω με την οικογένειά μου, οπότε δε μπορούν να εξαφανιστούν τα φαγώσιμα απ\'το σπίτι εξαιτίας μου... (το έχω υπόψη να επισκεφθώ κάποιον ειδικό μετά τις γιορτές, αλλά μέχρι τότε δεν έχω κάποια άλλη βοήθεια :-( Επίσης, Arriel θα μπορούσες μήπως να μου συστήσεις τον ψυχολόγο που σε βοήθησε? Ευχαριστώ!Quote:
Originally posted by Arriel:
Εγώ ας πούμε ήμουν τελειομανής και για εμένα υπήρχαν μόνο τα άκρα και μόνο το μαύρο και το άσπρο. Οτι από την πλήρη \"πειθαρχία\" της ανορεξίας, ξέφυγα ένα βράδυ και έφαγα μία σοκολάτα, με έκανε να πιστέψω ότι δεν είμαι πια τέλεια και έτσι το έριξα στην βουλημία. Μιλάμε για αυτοκαταστροφικές αντιδράσεις στην ουσία. Θυμάμαι στο πάρτυ της κολλητής μου είχα φάει 2 κομμάτια τούρτα. Σκέφτηκα: πάει η δίαιτα, πάει το ωραίο σώμα...Και κατέληξα να φάω όλη την τούρτα μόνη μου (κρυφά στην κουζίνα) και στο καπάκι μία πίτσα μόνη μου (την οικογενειακή). Τα έτρωγα με μανία σαν υπνωτισμένη.
