..ψυχοφιλοσοφικά είναι τα βιβλία του Ίρβιν Γιάλομ, καθώς και του Πάουλο Κοέλο.Quote:
Originally Posted by sheldon
Printable View
..ψυχοφιλοσοφικά είναι τα βιβλία του Ίρβιν Γιάλομ, καθώς και του Πάουλο Κοέλο.Quote:
Originally Posted by sheldon
αυτό θα ήθελα να το διαβάσω, μπορείς να μου πεις λίγα παραπάνω λόγια γι' αυτό?Quote:
Originally Posted by μαρκελα
Η παρακάτω περιγραφή είναι από το οπισθόφυλλο του βιβλίουQuote:
Originally Posted by Gypsy Cello
"Μέσα από μια σειρά μυστικές συμφωνίες, ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Φρήντριχ Νίτσε
και ο Αυστριακός γιατρός Γιόζεφ Μπρόϊερ, ένας από τους πατέρες της ψυχανάλυσης, συναντιούνται
στη Βιέννη του 19ου αιώνα, σε μια εμπνευσμένη διαδικασία διπλής ψυχοθεραπείας.
Σ αυτή την περιπέτεια υπαρξιακής αναζήτησης δύο μοναδικών ανθρώπων εμπλέκονται ένας νεαρός
ειδικευόμενος γιατρός ονόματι Ζίγκμουντ Φρόυντ, μια θυελλώδης γυναίκα-ίνδαλμα ποιητών και ψυχιάτρων,
η Λου Σαλόμε, και μια σαγηνευτική ασθενής, η Αννα Ο., που στοιχειώνει την ψυχή του γιατρού της.
Η ψυχοθεραπευτική περιπέτεια που ξετυλίγεται κόβει την ανάσα καθώς αποκαλύπτει
βήμα βήμα την ιαματική δύναμη της αληθινής σχέσης.
υπάρχουν καταγεγραμμένα αληθινα περιστατικά από την ζωή του Νίτσε και των άλλων ή είναι όλα μυθοπλασία;Quote:
Originally Posted by μαρκελα
καλή η ερώτηση. αναφέρονται κι αληθινά περιστατικά εκτός από τις μυθιστορηματικές αφηγήσεις. π.χ.Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
Ο Νίτσε δεν συναντήθηκε ποτέ με το Μπρόιερ και η ψυχοθεραπεία δεν προέκυψε ως αποτέλεσμα μιας τέτοιας συνάντησης.
Κριση στο σπιτι-Μπατζ Γουιλσον
-Aυτο ακριβως σκεφτομαι συχνα για την οικογενεια μας,ειπε η κυρια Κολικατ,σαν να μιλουσε στον εαυτο της.
Εχουμε ο ενας τον αλλον για παρηγορια και βοηθεια.
Η Κειτι την κοιταξε.
-Εχουμε ο ενας τον αλλον για ποιο πραγμα;ρωτησε.
-Για παρηγορια και βοηθεια..,επανελαβε η η κυρια Κολικατ και η φωνη της εσβησε.
Ανακαθισε στην καρεκλα με ξαφνιασμενο υφος.
-Παρηγορια και βοηθεια για ποιο πραγμα;επεμεινε η Κειτι
Η κυρια Κολικατ σηκωθηκε και αρχισε να πηγαινοερχεται.Εδεσε μια ποδια γυρω απο τη μεση της,εβγαλε μερικα
πραγματα απ'το ψυγειο και αναψε το φουρνο.
-Α,τιποτα το ιδιαιτερο,ειπε με σταθερη και χαρουμενη φωνη.Συχνα χρειαζεσαι παρηγορια και βοηθεια για μικρα
πραγματα κι ειναι ομορφο να εχεις αλλους γυρω σου που να σου τα προσφερουν.
Ιωάννα Καρυστιάνη-Καιρός σκεπτικός, εκδ. Καστανιώτη
Ο Μπάρδο γίνεται χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η Σούλα, που δεν το βάζει κάτω, φιλάει ένα ζυμωτό ψωμί με ωραίο πρόσωπο. Ο Γαρύφαλλος τριγυρίζει στο θεσσαλικό κάμπο και του φαίνεται μια τσέπη τόπος. Η χήρα Αρτεμισία λαχταράει κάποια σωματική επαφή. Ο Διονύσης αποχαιρετά το βασανισμένο μοναχογιό του, που ταξιδεύει στο γαλαξία των ωραίων ψυχών. Ο Αργύρης για μια φορά στη ζωή του κάνει κάτι πίσω από την πλάτη της Φραντζέσκας. Η Βούλα και ο Μάκης επινοούν με σθένος θέματα συζήτησης. Η κυρία Σοφία γράφει ένα μεγάλο γράμμα για να περνά τα βράδια της. Ο Τόλης και ο Μίλτος ζουν αποτραβηγμένοι στην Κινέττα για να γλυτώνουν τα σχόλια των νταγκλαράδων.
Άνθρωποι που τους χωρίζουν οι τόποι και τους ενώνει ο χρόνος, μοναχικοί ήρωες που παίρνουν το τιμόνι αλλιώς, με ρυτίδες-μαχαιριές που κόβουν τη φόρα στο χαμόγελο, αλλά και με μια καλοσύνη που κάποιες φορές τους ξελασπώνει.
(Απο το οπισθόφυλλο)
Το προτείνω με κάθε επιφύλαξη, γιατί πολλοί δεν διαβάζουν σύγχρονους Έλληνες...Καθημερινοί ήρωες, καθημερινοί διάλογοι,απο αυτά που διάβάζεις και νιώθεις ότι κοιτάς στα σπίτι του γείτονα ή ακούς μια συνομιλία στο δρόμο ή ότι ο ήρωας είναι κάποιος που ξέρεις...οικεία πράγματα, εγώ τα λέω comfort books ... Όμως η τελευταία ιστορία με διέλυσε, έκλαιγα καμια ώρα....
"Οι στατιστικές δείχνουν πως σε εποχές Δ.Ν.Τ.
υπάρχει μια επαγγελματική τάξη η οποία βλέπει
τα έσοδά της να αυξάνονται κατακόρυφα, έχοντας
επενδύσει σ' ένα φλιτζάνι καφέ ή σε μια τράπουλα.
Σαφέστατα δεν αναφερόμαστε στις τσιγγάνες που
γύρω από τα νοσοκομεία του κέντρου της Αθήνας
σου λένε τη μοίρα έναντι ενός τσιγάρου ή δύο ευρώ.
Αναφερόμαστε σε διαφορετική ταρίφα, που ξεκινά
από τα 50, φτάνει τα 100 και ανεβαίνει επικίνδυνα σε ευρώ,
στην στον οίκο τους εξυπηρέτηση που προσφέρουν διάφορες κυρίες,
οι οποίες είναι ικανές να πείσουν διάφορους νεόπτωχους
ότι το μέλλον τους μπορεί να φέρει αλλαγές προς το καλύτερο,
προβλέποντας σε τακτές ημερομηνίες αυξήσεις σε μισθούς, κληρονομιές ή προίκες.
Μην προσφεύγετε στα μαντεία τέτοιου είδους
κι αν πάλι κάνετε το λάθος, κλάψτε τα μετρητά σας
και μην το ξανακάνετε.
Σίγουρα το μέλλον δεν είναι άδηλο, εφόσον όμως το φτιάχνουμε μόνοι μας.
Aπό συνέντευξη του Διονύση Σαββόπουλου:
"Τρώτε τις μπριζόλες τώρα,
σε λίγο θα τις νοικιάζουμε".
ΝΕΟΠΤΩΧΟΣ ΖΗΤΕΙ ΛΥΣΕΙΣ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΙΑΦΚΟΣ
εκδόσεις ALLEGRO
PS: (πολύ γέλιο)
Προτεινω το "Μηπως;" οπου ειναι μια διαλεκτικη συζητηση μεταξυ της Μαργαριτας Καραπανου (συγγραφεας οπου επασχε απο διπολικη διαταραχη) και της Φωτεινης Τσαλικογλου (καθηγητρια ψυχολογιας και συγγραφεας)!
Το αποσπασμα που θα παραθεσω ειναι το τελος του βιβλιου:
"Μαργαριτα: Σε τελικη αναλυση, μηπως τι; Μηπως ολα; Παει περα πια απο τη λεξη. Εγω πασχω απο την αρρωστια του "μηπως;". Και ειναι η μανιοκαταθλιψη. Ειναι δυο πολοι. Και οι δυο πολοι αυτοι ειναι οι πολοι του "μηπως;". Αρρωστη, καλα, αρρωστη, καλα, αρρωστη... Σπουργιτι-θανατος, σπουργιτι-θανατος. Εγω ετσι ζω. Ετσι εχω μαθει."
"Αυτα για την ωρα Φωτεινη μου. Αυτα για την ωρα Μαργαριτα μου. Αυριο ολα θα ειναι αλλιως. Ναι, αυριο ολα ως δια μαγειας θα ειναι αλλιως."
"Η σύγχρονη επιστήμη θα διέκρινε τη σύγχυση ανάμεσα στην κατάθλιψη, τη δυσθυμία, τη διπολική διαταραχή
(μανιοκατάθλιψη), τη σχιζοφρένεια, τις νευρώσεις, το άγχος, την παράνοια κ.λπ.».
Ο ίδιος ο Μπέρτον αναγνωρίζει την απελπιστική ποικιλία και πολυπλοκότητα του ζητήματος:
«Πώς μπορεί κανείς να μιλήσει αποτελεσματικά γι’ αυτά τα συμπτώματα ή να θεσπίσει κανόνες για να τα κατανοήσει;…
Περιγράφοντας τη μελαγχολία περιγράφουμε μια φανταστική έννοια,
μια διεφθαρμένη φαντασία, μάταιες σκέψεις, τι απ’ όλα;»
Η Ανατομία της Μελαγχολίας
Ρόμπερτ Μπέρτον
http://teteleste.wordpress.com/2011/07/30
"Στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, πληγωνόμαστε από έναν και μετά κλείνουμε την πόρτα σε όλους τους υπόλοιπους. Καταλήξαμε να περπατάμε σαν κουρδισμένα ρομποτάκια και όχι σαν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Να μη μιλάμε με κανέναν άσχετα με το πόσοι άνθρωποι βρίσκονται δίπλα μας καθημερινά. Υψώνουμε ένα φρούριο και κλειδώνουμε εκεί μέσα όλα τα συναισθήματά μας επειδή δε μάθαμε ποτέ να τα διαχειριζόμαστε.
Γινόμαστε απαθείς, αμέτοχοι, αυστηροί, σκληροί, και επειδή μάθαμε να καταπνίγουμε όλες τις εντάσεις νομίζουμε ότι η κατάσταση της συναισθηματικής αφασίας ισοδυναμεί με την ευτυχία μας. Έτσι όμως μένουμε μόνοι και αρρωσταίνουμε. Μπερδέψαμε την έννοια της ευτυχίας με την έννοια της μοναξιάς. Δεν υπάρχει ευτυχία στη μοναξιά. Απέχουμε από την ευτυχία γιατί πληγωθήκαμε. Απέχουμε από την ζωή. Και το ανακαλύπτουμε αυτό δυστυχώς όταν είναι πια πολύ αργά, όταν αρρωσταίνουμε.
Η επιλογή αυτή του καινούριου δρόμου της μοναξιάς που ανοίξαμε είναι μονόδρομος και αδιέξοδος και η διάρκεια του είναι μερικά χρόνια μέχρι να μας οδηγήσει στην αρρώστεια. Δε μπορεί επ' άπειρον ο οργανισμός να αμύνεται στην σκέψη που μας εγκλώβισε σε αυτό το μονόδρομο."
Αποδέσμευση από το Πεπρωμένο, Γιώργος Πασχαλίδης τόμος 1 και 2
Δε βγήκε όμως από το σπίτι της με το ίδιο ύφος που είχε μπει.
Του συνέβη και πάλι, μέσα σε μια στιγμή θα ‘λεγες, μια ασυνήθιστη αλλαγή:
περπατούσε και πάλι χλομός, εξασθενημένος, βασανιζόμενος, ταραγμένος.
Τα γόνατα του τρέμανε κι ένα αόριστο, αφηρημένο χαμόγελο
τρεμόπαιζε στα μελανιασμένα χείλη του:
«η αναπάντεχη σκέψη» του επιβεβαιώθηκε ξαφνικά και δικαιώθηκε
– ξαναπίστευε πάλι στο δαίμονα του!
Μα επιβεβαιώθηκε τάχα; Δικαιώθηκε;
Ποιος ο λόγος που τον ξανάπιασε πάλι αυτό το ρίγος, αυτός ο κρύος ιδρώτας,
αυτό το ψυχικό σκοτάδι
και το κρύο; Μήπως επειδή ξανάδε τώρα αυτά τα μάτια;
Μα αφού είχε ξεκινήσει απ’ το Θερινό Κήπο μ’ αυτόν ίσα-ίσα το σκοπό – για να τα δει!
Αυτή ήταν η«αναπάντεχη σκέψη».
Γεννήθηκε μέσα του η επίμονη επιθυμία να δει αυτά τα «προτερινά μάτια»,
να πειστεί τελειωτικά πως θα τα συναντήσει: το δίχως άλλο εκεί,
κοντά σε κείνο το σπίτι. Αυτό ήταν μια σπασμωδική επιθυμία
και γιατί λοιπόν είναι τόσο συντριμμένος και κατάπληκτος τώρα επειδή τα ‘δε πραγματικά;
Λες και δεν το περίμενε!
Ναι, ήταν εκείνα τα ίδια μάτια
(και για τ’ ότι ήταν τα ίδια δε χωράει τώρα πια καμιά αμφιβολία)
κείνα τα ίδια που τον κοίταζαν αστράφτοντας το πρωί,
όταν έβγαινε απ’ το βαγόνι της αμαξοστοιχίας, στο σταθμό Νικολάγιεβσκη·
κείνα τα ίδια (απολύτως τα ίδια!) που έπιασε το βλέμμα τους πάνω του,
πίσω απ’ τους ώμους του, καθώς καθόταν στην καρέκλα, στο γραφείο του Ραγκόζιν.
Ο ΗΛΙΘΙΟΣ
ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ
εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ
(υπάρχει και σ' άλλες εκδόσεις,
νομίζω ότι αυτή έχει πολύ καλή μετάφραση)
Η γη της επαγγελίας (η γη είναι πάντα μητρικό σύμβολο) περιγράφεται με το γάλα και το μέλι που ρέουν άφθονα. Το γάλα είναι το σύμβολο της πρώτης έννοιας της αγάπης, δηλαδή της φροντίδας και της ασφάλειας. Το μέλι συμβολιζει την γλυκύτητα της ζωής, την αγάπη γι' αυτήν και την ευτυχία να είναι κανείς ζωντανός. Οι περισσότερες μητέρες είναι ικανές να δώσουν "γάλα", λίγες όμως είναι ικανές να δώσουν και "μέλι". Για να είναι ικανή μια μητέρα να δώσει και "μέλι" δεν φτάνει μονο να είναι μια καλή μητέρα αλλά και ένα ευτυχισμένο άτομο. Σ' αυτόν τον στόχο πολλές μητέρες δεν φτάνουν.
Έριχ Φρομ- "Η Τέχνη της Αγάπης" - Η Μητρική Αγάπη
...The converstaion at the party which at one moment seemed to be an exchange of information about the weather, or new books, or the respective health of the participants, is suddenly revealed as an exchange of mere meaningless banalities. The people talking about the weather had no intention whatever of of really exchanging meaningful information on the subject; ... For if the real conversation of human beings is in fact absurd and nonsensical, then it is the well-made play with its polished logical dialogue that is unrealistic, while the absurdist play may well be a tape-recorded reproduction of reality. Or, in a world that has become absurd, the Theatre of the Absurd is the most realistic comment on, the most accurate reproduction of, reality.
Absurd Drama - Martin Esslin
αυτό τι ακριβώς είναι;Quote:
Originally Posted by Goofy
Έχεις δίκιο. Συγγνώμη. Προσθέτω:Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
Absurd Deama (Θέατρο του Παραλόγου) - Martin Esslin
Introduction to "Absurd Drama" (Penguin Books, 1965)
"Μια από τις μεγαλύτερες λαχτάρες της ζωής μου στάθηκε πάντα το ταξίδι΄
να δω, ν'αγγίξω άγνωρα χώματα,
να μπω να κολυμπήσω σε άγνωρες θάλασσες, να γυρίσω τη γης, να βλέπω,
να βλέπω και να μη χορταίνω καινούριες στεριές και θάλασσες
κι ανθρώπους κι ιδέες και να τα βλέπω όλα για πρώτη φορά,
να τα βλέπω όλα για τελευταία φορά, με μακρόσερτη ματιά,
κι έπειτα να σφαλνώ τα μάτια και να νιώθω τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα μου ήσυχα,
τρικυμιστά, όπως θέλουν,
ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρισάρα ο καιρός,
να κατασταλάξει απ' όλες τις χαρές και τις πίκρες το ξαθέρι
-τούτη η αλχημεία της καρδιάς είναι, θαρρώ,
μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή."
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΓΚΡΕΚΟ
ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ
ANΘPΩΠINH APMONIA
ΤΟΜΟΣ 2
Για μία πιο Αγαπημένη και Ενωμένη Κοινωνία
Από Eκδόσεις «Oλιστική Aρμονία»
και από το Φιλανθρωπικό και Mη κερδοσκοπικό Σωματείο Αρμονική Ζωή.
οι ιδιότητες της ψυχής που είναι
“αγάπη”, “δύναμη”, “σοφία” και “συνειδητότητα”,
είναι η ίδια η ψυχή και η ψυχή είναι οι ιδιότητές της,
όπως τα χρώματα της ίριδος είναι το φως και το φως
είναι τα χρώματα της ίριδας.
«Η Αγάπη δεν είναι εμπόρευμα ή κάτι
που μπορεί κανείς με κάποιο τρόπο να
αποκτήσει. Η Αγάπη είναι ένα δώρο του
Θεού...
Έτσι ο άνθρωπος όταν η συνειδητότητά του λει-
τουργεί από το επίπεδο της ψυχής μοιράζει την
Αγάπη που είναι έμφυτη ιδιότητα της ψυχής του και
όταν η συνειδητότητά του λειτουργεί από το επίπεδο
του νου αναπτύσσει την αγάπη και την προσκόλ-
ληση στα αντικείμενα που επιθυμεί το Αστρικό του
σώμα.
Έτσι λοιπόν για την έννοια της αγάπης υπάρχουν
δύο παράμετροι. Η “αγάπη” και η “Αγάπη”.
Όταν λέμε αγάπη, εννοούμε. «προσκόλληση σε αν-
θρώπους, ζώα ή υλικά αντικείμενα που μας δημι-
ουργεί την επιθυμία της αποκλειστικής
κτητικότητάς τους». Έχουμε αγάπη για τους γονείς
μας, για τους φίλους μας, για το σκύλο ή το άλογό
μας, για το σπίτι και τον κήπο μας, για τη συλλογή
των γραμματοσήμων μας κλπ. Σε όλα αυτά που αγα-
πάμε δίνουμε συνέχεια την προσοχή μας, και το
χρόνο μας. Η συντροφιά τους και η ενασχόλησή μας
με αυτούς και με αυτά, μάς δίνει χαρά και ευτυχία.
Θέλουμε να είναι δικά μας και κανείς να μη μας χω-
ρίσει από αυτά.
Η κατώτερη μορφή αυτής της αγάπης είναι η αγάπη
μεταξύ ερωτικών συντρόφων και η ανώτερη είναι η
αγάπη της μητέρας για το παιδί της. Αυτή η αγάπη
σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να ελαττωθεί ή
ακόμα να γίνει και μίσος ή μπορεί να μεταφερθεί σε
κάτι άλλο. Μπορεί να μισήσουμε κάποιον που πρό-
δωσε τα συναισθήματά μας – έναν ερωτικό σύν-
τροφο ή ένα φίλο. Μπορεί μια μάνα να σκοτώσει το
παιδί της ή να το αποκληρώσει ή μπορεί να πουλή-
σουμε τη συλλογή των γραμματοσήμων μας για να
αγοράσουμε ένα ωραίο αυτοκίνητο στο οποίο μπο-
ρεί επίσης να έχουμε πολλή αγάπη και προσκόλ-
ληση. Αυτή η αγάπη είναι στην ουσία αγάπη για τον
εαυτό μας. Για να αισθανόμαστε εμείς ωραία και να
είμαστε χαρούμενοι, ευτυχισμένοι και ασφαλείς.
Αντίθετα την Αγάπη, χαρακτηρίζει ευσπλαχνία,
προσφορά και θυσία. (Ευσπλαχνία ο Πατέρας –
προσφορά και θυσία ο Υιός). Αυτή είναι η μυστικι-
στική Αγάπη για την οποία μας μιλούν οι μύστες οι
άγιοι και οι πνευματικοί δάσκαλοι. Δεν είναι αγάπη
για τον εαυτό μας, είναι οικουμενική Αγάπη. Αγάπη
που δεν έχει όρια και σκαμπανεβάσματα.
όταν είμαστε σε κατάσταση αγάπης, η
καρδιά μας λειτουργεί ρυθμικά, πράγμα που
επιτρέπει στο σώμα να συνεχίσει τη φυσική
του αναγεννητική διαδικασία.
δοκίμιο είναι;Quote:
Originally Posted by Goofy
Το κομμάτι που παρέθεσα είναι από την εισαγωγή. Το βιβλίο είναι συλλογή έργων που ανήκουν σ' αυτό το λογοτεχνικό είδος. Είναι όμως πολύ παλιό. Αν υπάρχει (η συγκεκριμένη έκδοση) στην Ελλάδα, θα το βρεις μόνο στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Άλλες εκδόσεις υπάρχουν πολλές.Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
το σκεφτομαι να το πάρω, το προτείνεις;Quote:
Originally Posted by Goofy
αν δεν φοβάσαι μήπως χαρακτηριστείς "χαζοβιόλα" που διαβάζεις α-νόητα έργα, ναι. ανεπιφύλακτα. μπορώ να σου βρω άλλες ελληνικές εκδόσεις, αλλά από Δευτέρα που ανοίγουν οι εκδοτικοί. το ίδιο αν υπάρχει, όπως σου είπα, μόνο ελληνική μεταφρασμένη έκδοση και θα μιλήσω με την Εθνική Βιβλιοθήκη για αντίτυπο (που δεν μπορείς να κρατήσεις όμως).Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
γιατί τι είναι; άρλεκιν; θα τα κανεις όλα αυτα για μένα;Quote:
Originally Posted by Goofy
χαχαχα! όχι βέβαια! απλά πολύ εύκολα δίνεται αυτός ο χαρακτηρισμός σήμερα. γι' αυτό το είπα. και, ναι! θα το κάνω για σένα. θα σου στείλω τη Δευτέρα το βράδυ π.μ. με ό,τι βρήκα και μου λες τι θέλεις.
θενκς ε λοτ :)Quote:
Originally Posted by Goofy
«Περί ελευθερίας»
Eduardo Galeano
Στο video o Eduardo Galeano μιλάει για το φόβο.
http://www.youtube.com/watch?feature...=Frn50DFxM3U#!
Πηγή
http://pitsirikos.net/tag/eduardo-galeano/
αποΈλενα... Ελένη
εκδόσεις Ανθή Π. Σμυρνιώτη Ελένη Καλαμάρη
Αληθινή ιστορία μιας καρκινοπαθούς που την Μ. Τετάρτη μας άφησε για το μεγάλο ταξίδι..
Έφυγες τελικά Ελένη μου.. καλή σου μετάβαση.. στον όρμο σου απ' όπου τώρα, ενώ ξεκουράζεσαι
μας βλέπεις και μας χαμογελάς..
Για μένα ήσουν ένας άγγελος, που ήρθε στη γη για ένα σύντομο ταξίδι, για να μας δείξει έναν
ματωμένο και χωρίς καθόλου παραίτηση αγώνα ζωής μέχρι και την τελευταία του στιγμή!
.. Επέλεξα να δώσω την μάχη μου, επέλεξα να ολοκληρώσω την εκπαίδευσή μου και να νιώσω τιμή
που είμαι κομμάτι του όλου. Επέλεξα να βοηθάω και να μην ζητάω αντάλλαγμα απ' όσους το έχουν
τόσο ανάγκη, όσο το είχα και εξακολουθώ να έχω κι εγώ..
..Παιδί μου, ακόμα κι όταν έρθει η μέρα, που δεν θα με βλέπεις δίπλα σου, εσύ θα γνωρίζεις ότι είμαι
πάντα κοντά σου. Αν κάποια στιγμή λιποψυχήσεις, διάβασε αυτές τις γραμμές, κοίταξε ψηλά και συνδέσου
ξανά με τον Θεό. Είσαι δικό Του παιδί κι αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ!
Τι είναι η ευτυχία; Πώς ορίζεται;
Και πώς μετριέται η ευτυχία;
Το έτσι κι αλλιώς δύσκολο ερώτημα,
αν συνδυαστεί με την ουδόλως ανακουφιστική προσέγγιση
πως «τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία»,
περιπλέκεται ακόμα περισσότερο.
Επιπλέον, στην εποχή που βιώνουμε,
όσοι «κλέβουν το ψωμί από το τραπέζι»
δεν το 'χουν σε τίποτα να νουθετούν τους νηστικούς
ισχυριζόμενοι ότι το «ευτυχές μέλλον»
περνάει μέσα από το κόψιμο του μισθού.
Ότι κόβοντάς τους το μισό μισθό,
πασχίζουν -πέραν της «σωτηρίας» της πατρίδας-
να τους διασώσουν και... τον εσωτερικό τους κόσμο,
καθότι «τα λεφτά χαλάνε τον άνθρωπο».
Όπως και να 'χει, είτε στην προτεσταντική του εκδοχή,
είτε στην καθ' ημάς «ελληνοχριστιανική» του απόδοση,
το καθεστώς της εκμετάλλευσης έχει φροντίσει
ώστε ο οδοιπόρος στην αναζήτηση της ευτυχίας
κάποια στιγμή να διασταυρωθεί με την ευαγγελική επισήμανση:
«Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος».
Από την άλλη, όμως, όποιος νομίζει
ότι με παρηγορητικές φαντασιώσεις
θα παρακάμψει το «άλυτο μυστήριο» των εγκόσμιων,
ας είναι εκείνος που θα αναλάβει να απαντήσει στον Ρίτσο:
«Ποιος ο πλούτος των άστρων όταν λείπει το ψωμί απ'το τραπέζι;»
Νίκου Μπογιόπουλου
"Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε"
εκδ. Λιβάνη
Tώρα είμαι έτοιμη για τα πάντα. Είμαι έτοιμη
γιατί γίναμε μια αγκαλιά. Ό,τι μπόρεσα εγώ
μπορείς να το κάνεις και εσύ, εύκολα. Τον τρόπο
που ξόρκισα τους δικούς μου δαίμονες έπρεπε
να τον διαδώσω. Το κατάλαβα όταν σύρθηκα στον
πάτο. Όσο κατρακυλούσα, τα συμπτώματα γινόντουσαν
πιο έντονα: θλίψη, ενοχές, απαξία, βουλιμικές κρίσεις,
άσχημος ύπνος, αδυναμία συγκέντρωσης, φόβος,
πανικός, δυσκολία αναπνοής, ημικρανίες και...
και το κυρίαρχο, αδυσώπητο πρόβλημα ότι
ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ δεν υπήρξα "αρκετή" για κανέναν.
Υπήρξα ενοχικό παιδί, δυστυχισμένη έφηβη, ενοχική
μάνα, ανασφαλής γυναίκα, υπερσυγκεντρωτική,
έτοιμο θύμα για τον επόμενο "κακοποιητή".
Έριχνα ματιές στον καθρέφτη και απένταντί μου έβλεπα
έναν πεζοναύτη που ζητούσε προκλητικά
να περάσουμε σε αναμέτρηση. Είναι πολύ δύσκολο
όταν φοράς αρβύλες να περπατήσεις με γόβες!
Ο φόβος της διαχείρισης του σήμερα, πιο ανελέητος
με γαλακτερό τζάμι ιατρείου. Στην αίθουσα αναμονής
με περίμενε ένα φυτό χτυπημένο από κατάθλιψη...
Η πόρτα κάποια στιγμή άνοιξε και...
Ελάτε μαζί μου σε μια υπέροχη εμπειρία
που με οδήγησε στην απελευθέρωση!
ΝΑΝΑ ΠΑΛΑΙΤΣΑΚΗ
εγώ και ο ψυχίατρος
εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ
-στάληθεια ειπε ο γατος,δε μπορω να πω οτι μ'ενδιαφερει και πολυ.
-δεν εχεις δικιο, ειπε το ποντικι.ειμαι ακομα νεος και μεχρι την τελευταια στιγμη ημουνα καλοθρεμμενος.
-μα κι εγω ειμαι καλοθρεμμενος ,ειπε ο γατος,και δεν εχω καμμια ορεξη ν'αυτοκτονησω,καταλαβαινει ς λοιπον γιατι ολα αυτα δε μου φαινονται και πολυ φυσιολογικα.
-ειναι που δεν τον ειδες,ειπε το ποντικι.
-Τι κανει δηλαδη;ρωτησε ο γατος.
Δεν ειχε και πολυ κεφι να μαθει.εκανε ζεστη κι οι τριχες του τον γαργαλουσαν.
-στεκεται στην οχθη,ειπε το ποντικι,περιμενει,κι οταν ερχεται η ωρα παει στην σανιδα και σταματαει στην μεση.Κατι βλεπει.
-Δε μπορει να βλεπει και πολλα πραγματα,ειπε ο γατος,κανα νουφαρο ισως.
-Ναι,ειπε το ποντικι,περιμενει ν'ανεβει για να το σκοτωσει.
-Αυτο ειναι ηλιθιο,ειπε ογατος.δεν παρουσιαζει κανενα ενδιαφερον.
-Οταν η ωρα περασει,συνεχισε το ποντικι,γυριζει στην οχθη και κοιταζει τη φωτογραφια.
-δεν τρωει ποτε;ρωτησε ο γατος.
-Οχι ,ειπε το ποντικι,κι εχει αδυνατισει πολυ,κι εγω αυτο δε μπορω να το υποφερω.Μια απ'αυτες τις μερες,θα σκονταψει καθως θα περπαταει στην σανιδα.
-Κι εσενα τι σε νοιαζει;ρωτησε ογατος.Ειναι δυστυχισμενος δηλαδη;
-Δεν ειναι δυστυχισμενος,ειπε το ποντικι,εχει καημο.Γι αυτο δεν μπορω να το υποφερω.Κι αλλωστε θα πεσει στο νερο ,σκυβει πολυ.
-Λοιπον ,ειπε ο γατος,αφου ειναι ετσι θα σου κανω τη χαρη,αλλα δεν ξερω γιατι λεω <<αφου ειναι ετσι>>αφου δεν καταλαβαινω τιποτα.
-Εισαι πολυ καλος,ειπε το ποντικι.
-Βαλε το κεφαλι σου μεσα στο στομα μου,ειπε ο γατος,και περιμενε.
-κανει πολλη ωρα;ρωτησε το ποντικι.-μεχρι να μου πατησει καποιος την ουρα,ειπε ο γατος.Μου χρειαζεται ενα γρηγορο αντανακλαστικο.αλλα θα την αφησω να περισσευει μη φοβασαι.
Το ποντικι ανοιξε τα σαγονια του γατου κι εχωσε το κεφαλι του αναμεσα στα σουβλερα του δοντια.το τραβηξε παλι αμεσως εξω
-δε μου λες ,ειπε,σκυλοψαρο εφαγες για πρωινο σημερα;
-ακουσε να δεις ειπε ο γατος ,αν δε σάρεσει τη βολτα σου.Εγω αυτες τις ιστοριες τις σιχαινομαι.να πας να λυσεις μονος σου το προβλημα σου.
Φαινοταν θυμωμενος.
_Μην εκνευριζεσαι ειπε το ποντικι.
Εκλεισε τα μαυρα ματακια του και ξαναβαλε το κεφαλι του στην θεση που επρεπε.Ο γατος ακουμπησε με προσοχη τους ακονισμενους του κυνοδοντες στο μαλακο γκριζο λαιμο.Τα γκριζα μουστακια του ποντικου μπλεκονταν με τα δικα του.Ξεδιπλωσε την φουντωτη ουρα του και την αφησε να σερνεται στο πεζοδρομιο.
Εντεκα τυφλα κοριτσακια απο το ορφανοτροφειο του Ιουλιου του Αποστολικου,ερχονταν τραγουδωντας προς το μερος τους.
Μπορις Βιαν-ο αφρος των ημερων.
Το βιβλιο του ψυχιατρου Δημητρη Σουρα "Φοβοφοβιες"!
"Με νοιάζει το τώρα, αυτή η σημαντική στιγμή. Θέλω να βρω την δύναμη και να ανοίξω την πόρτα μόνος μου χωρίς κανέναν από πίσω μου, να περάσω απέναντι χωρίς καμιά ανθρώπινη παρουσία, ούτε καν το βλέμμα των δικών μου από την πιο μικρή σχισμή.(...)
Χαμογελάω, σηκώνω τα χέρια και το κεφάλι, προτάσσω το στήθος μου, στηρίζω τα πόδια μου και μ' ένα ακατανόητο ουρλιαχτό περνάω απέναντι στο δρόμο."
Καθημερινά στη ζωή μας βρισκόμαστε «επί σκηνής χωρίς πρόβα» και παίζουμε, λίγο ή πολύ σημαντικές,
αλλά κάθε φορά μοναδικές και διαφορετικές, πράξεις, κάνοντας τις δικές μας επιλογές σχετικά με
το σενάριο και τους ρόλους μας. Κι εμείς, δυστυχώς, δεν έχουμε την «πολυτέλεια» των προκαθορισμένων ρόλων
και της πρόβας που έχουν οι ηθοποιοί. Συνεπώς, η μόνη προετοιμασία που μπορούμε να έχουμε είναι
να εφοδιαστούμε με έννοιες, αρχές, μεθόδους, ικανότητες και αξίες ώστε να κάνουμε σωστές επιλογές
για να παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα για μας και γι’ αυτούς που αγαπάμε επί σκηνής χωρίς πρόβα.
Άλλωστε, η ανάπτυξη ενός τέτοιου υποβάθρου συμβάλλει στο μαθησιακό μας ταξίδι, στην ολοκλήρωση
και την ωριμότητά μας, που αποτελούν προϋποθέσεις για να καθορίσουμε εμείς το πεπρωμένο μας, να
μην αφεθούμε στο μοιραίο, να πραγματώσουμε τις δυνατότητές μας και να ζήσουμε όσο γίνεται τη ζωή
που εμείς θέλουμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες, περιορισμούς και επιβολές...
ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΒΑ
Δημήτρης Μπουραντάς (συγγραφέας του μπεστ σέλερ "Όλα σου τα 'μαθα μα ξέχασα μια λέξη")
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
τις μερες που ακολουθησαν αν αφαιρεσεις την αδυναμη οργη που κοχλαζε μεσα σε ολες τις καρδιες ,το κυριαρχο συναισθημα ηταν ο φοβος.σκεπαζε την πολιτεια οπως εκεινα τα χοντρα πουπουλενια χωριατικα παπλωματα που απο κατω τους βλεπει κανεις εφιαλτικα ονειρα.
Ο φοβος ειχε τρυπωσει κατω απο το πετσι,κοντα στην καρδια,και τον ενιωθε ο καθενας οταν κοιμοτανε,οταν αγκαλιαζε μια γυναικα,οταν κρατουσε ενα παιδι στα χερια του.
Ο φοβος ανεβαινε απο τα μεγαφωνα στις γωνιες των δρομων κι απο τις στηλες των εφημεριδων.
-Τι σκεφτεσαι;τον ρωτουσε η Εσθηρ οταν τον επιανε να ναι σε σκυθρωπους στοχασμους,με το μετωπο σκαμενο απο τις ρυτιδες.Καμια φορα ηταν τοσο αφηρημενος που μεσα στις καταθλιπτικες του σκεψεις ακουγε την φωνη της κοπελας σαν να 'ρχοταν απο πολυ μακρια.
περνουσε στο προσωπο του το χερι του και προσπαθουσε να σκαρωσει ενα ωχρο χαμογελο.
-Κουταμαρες.Τριχες...τιποτα το ιδιαιτερο.
Μα ενιωθε πως δεν την ειχε ξεγελασει.Την επαιρνε στην αγκαλια του και της εκλεινε τα ματια με τα χειλια του,υστερα εχωνε το μουτρο του στα μαλλια της κι ευρισκε ενα καταφυγιο σε εκεινα τα γλυκα αρωματισμενα σκοταδια,μακρια απο τις σκεψεις που χαραζονταν μεσα του.
Αν ηξερες,ελεγε μονος του,αν προαισθανοσουν καν.
Ρωμαιος,Ιουλιετα και τα σκοταδια-Γιαν Οτσενασεκ.
ΚΛΕΨΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ...ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ
Ο τίτλος τα λέει όλα, δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Γλαφυρό και ξεκαρδιστικό. :D
"O kοσμος, δεν είναι ατελής, ούτε να τον αντιλαμβανόμαστε σαν ένα μακρύ δρόμο προς την τελειότητα.Όχι, είναι κάθε στιγμή τέλειος, κάθε αμαρτία φέρνει μέσα της τη χάρη, όλα τα μικρά παιδιά έχουν μέσα τους το γέρο, όλα τα βρέφη το θάνατο, όλοι οι ετοιμοθάνατοι την αιώνια ζωή.
Γι αυτό ότι υπάρχει μου φαίνεται καλο, ο θανατος μου φαίνεται σαν ζωη, η αμαρτία σαν αγιότητα, η εξυπνάδα σαν ανοησία, όλα έτσι πρέπει να είναι, όλα χρειάζονται μόνο τη συγκατάθεσή μου, την προθυμία μου μόνο, την γεμάτη αγάπη κατανόηση μου, έτσι είναι καλά για μένα, μπορούν μόνο να με στηρίξουν, δεν μπορούν να με βλάψουν..."
ΣΙΝΤΑΡΤΑ ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ
Στη θετική πλευρά είσαι "ερωτευμένος" με το σύντροφό σου. Αυτό, στην αρχή, είναι μια κατάσταση που σου προσφέρει βαθιά ικανοποίηση. Νιώθεις έντονα ζωντανός. Η ύπαρξή σου έχει ξαφνικά αποκτήσει νόημα, επειδή κάποιος σε χρειάζεται, σε θέλει και σε κανει να νιώθεις ξεχωριστός, και κάνεις κι εσύ το ίδιο για τον άλλον. Όταν είστε μαζί νιώθεις ολόκληρος. Αυτή η αίσθηση μπορεί να γίνει έντονη, ώστε ο υπόλοιπος κόσμος να ξεθωριάζει και να γίνεται ασήμαντος.
Ωστόσο, μπορεί επίσης να έχεις παρατηρήσει ότι υπάρχει σ' αυτή την ένταση μια ισχυρή αίσθηση ανάγκης και μια τάση να γαντζώνεσαι πάνω στον άλλον. Εθίζεσαι σ' αυτόν. Ενεργεί πάνω σου σαν ναρκωτικό. Είσαι "ανεβασμένος" όταν το ναρκωτικο είναι διαθέσιμο, αλλά ακόμα και η πιθανότητα ή η σκέψη ότι ο άλλος μπορεί να μην είναι πια δίπλα σου μπορεί να οδηγήσει σε ζήλια, κτητικότητα, σε προσπάθειες χειραγώγησης μέσα από συναισθηματικούς εκβιασμούς, σε κατηγορίες και μομφές - στο φόβο της απώλειας.
Αν ο άλλος άνθρωπος πράγματι σε εγκαταλείψει, αυτό μπορεί να σου προκαλέσει την πιο βαθιά εχθρότητα ή την πιο βαθιά θλίψη και απελπισία. Μέσα σε μια στιγμή, η τρυφερή αγάπη μπορεί να μετατραπεί σε άγρια επίθεση ή σε αβάσταχτο πόνο. Πού είναι η αγάπη τώρα; Μπορεί η αγάπη να μετατραπεί στο αντίθετό της μέσα σε μια στιγμή; Ήταν λοιπόν αγάπη ή μήπως ήταν απλώς ένα γάντζωμα και μια προσκόλληση, που στην ουσία είναι αποτέλεσμα εθισμού;
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΤΩΡΑ
Eckhart Tolle
"... Η θάλασσα που φωσφόριζε τέσσερις ώρες στον κόλπο του Άden... Aden. Ξεσχισμένοι βράχοι... fucken place...
Τίποτα δε φοβήθηκα τόσα χρόνια
που ταξιδεύω, όσο κείνο το βράχο,
που στις μαύρες καταραμένες ρίζες του παίζουν τα Κεφαλλονιτάκια κρυφτό.
Πού πήγες παιδί του Παρισιού
να ξεπλύνεις το κρίμα... Steamer Point.
Tο μουσείο με τις ζωντανές γοργόνες. "Αnd no water".
Και κείνο το ξεσχισμένο νησί στη μπούκα του πόρτου,
με το Λαζαρέττο. Τρεις ασβεστοχρισμένες καλαμένιες καλύβες.
Να μην το θυμάμαι...
.................................................. ..............................
Θέλω να ξαναδώ το Portsaid.
Το γραφείο του καναλιού, το μαγαζί του Simon Artz, τα δέντρα.
Να δω τα φορτηγά που γυρίζουν από το Νότο και φουντάρουν για λίγο.
Τους γυμνούς βορινούς ναύτες με τα πληγιασμένα κορμιά, ακουμπισμένους στα ρέλια...
Χαίρονται να γυρίζουν για μιαν ακόμη φορά... Θα τη σαλτάρω; Θα γυρίσω;......"
ΒΑΡΔΙΑ
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
- "Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!"
- "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός.
- "Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!"
Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: "Να σου πω μια μια ιστορία..."
Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται:
Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών.
Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος.
Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.
Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.
Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων.
Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα.
Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"
Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση.
Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι.
Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί.
Μα, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο...
...Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...
"Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου.
Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.
Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα.
Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα:
"Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."
Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθισε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε:
"Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!
Χόρχε Μπουκάι "Να σου πω μια Ιστορία"
"μαθαμε να κανουμε τα παντα για να αποφευγουμε την πραγματικη επαφη. Φευγουμε, ερχομαστε, ντυνομαστε, γδυνομαστε, σπουδαζουμε, παντρευομαστε και τελικα ποτε δεν πλησιαζουμε ο ενας τον αλλο. Ο καλυτερος τροπος για να αποφυγεις σημερα εναν ανθρωπο ειναι αν του πεις "σ' αγαπω". Θα αρχισει να αναρωτιεται, να αμφιβαλλει και ισως ενδομυχα να σε ειρωνευεται.
Προτιμουμε λοιπον να απασχολουμαστε με εκατονταδες βιβλια, εκατονταδες CD, εκατονταδες ταινιες. Οσο ομως καταπιεζουμε την αναγκη μας για επικοινωνια, οσο και αν αρρωσταινουμε τον εαυτο μας, την αγαπη δε μπορουμε να την ξεριζωσουμε. Το μονο που καταφερνουμε ειναι η απομακρυνση του ενος απο τον αλλο. Προτιμουμε να βλεπουμε και οχι να κανουμε.
Παρολα αυτα, η ζωη μας εδωσε μια τελευταια ευκαιρια να παρασυρθουμε στην ευτυχια, προκειμενου να νιωσουμε το αισθημα της αγαπης και να σωθουμε. Μας πεταξε το σωσιβιο του ερωτα, που ως ενστικτο κινητοποιειται σε χρονο ανυποπτο προκειμενου να μας αναγκασει σχεδον βιαια να παμε αντιθετα στις δυναμεις του Εγω δινοντας της αισθηση της ελαφροτητας που ισοδυναμει με το αισθημα της ελευθεριας.
Λενε οτι ο ερωτευμενος τυφλωνεται και μαγευεται, ομως στην ουσια, η αγαπη λυνει τα μαγια της καθημερινοτητας και μας λυτρωνει απο τον εγωισμο. Ειναι η μοναδικη φορα που ο ανθρωπος αισθανεται ολοκληρωμενος και γεματος. Για αυτο διατεινεται οτι βρηκε το αλλο του μισο."
Γιωργος Πασχαλιδης, Αποδεσμευση απο το Πεπρωμενο, Ανακαλυψη των τριων ανθρωπινων τυπων - Αποκωδικοποιηση του Χαρακτηρα και του Σωματος
Λένα Μαντά Χωρίς χειροκτρότημα
Περιγραφή Η Ειρήνη πάντα πίστευε αυτό που έλεγε η γιαγιά της: «Το ουράνιο τόξο είναι η σκάλα που χρησιμοποιούν οι ψυχές για να φτάσουν στον ουρανό…» Έτρεχαν μαζί και αναζητούσαν την άκρη του, μικρό κορίτσι εκείνη στο χωριό της κοντά στα σύνορα. Όνειρό της να γίνει δασκάλα, αλλά η μοίρα είχε άλλα γραμμένα. Για να αποφύγει ένα γάμο που της κανονίζει ο πατέρας της, η Ειρήνη θα βρεθεί στην Αθήνα, και δίπλα στη θεία της, τη μεγάλη τραγουδίστρια Βένια, θα γνωρίσει την λάμψη της σόουμπιζ… αλλά και το σκοτάδι της. Ο έρωτάς της με τον Μάξιμο θα γίνει βορά στα θηρία των μέσων μαζικής ενημέρωσης κι εκείνη θα τραβήξει πάνω της όλα τα πυρά και όχι μόνο τα τηλεοπτικά… Ίσως ήρθε η στιγμή να τα αφήσει όλα πίσω. Αξίζει όμως μια ζωή χωρίς χειροκρότημα;