Originally Posted by
Joann
Ελπίζω ολόψυχα αυτά που λες πως σε βαραίνουν να βρουν λύση
γιατί έχω την αίσθηση ότι είναι πραγματικά προβλήματα,
αλλά ποτέ δε θα ρωτούσα "τι και πώς",
το θεωρώ αδιακρισία και ψυχαναγκασμό στον άνθρωπο με τον οποίο μιλάω
εκτός αν εσύ νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις
ευχαρίστως θα σε άκουγα.
Λυπάμαι ειλικρινά για τον μπαμπά σου
και χαίρομαι που κάποιος άθελά του σε ξαναέβαλε στη μαγεία.
Μου είναι πολύ γνώριμα όλα αυτά.
Θα μπορούσα να σου πω και 'γω πολλά σχετικά με ανθρώπους
-ήδη σου έκανα μια νύξη μιλώντας για δασκάλους
που έδωσαν πολλά και για εργαστήρια που έκλεισαν-
αλλά δε θα γινόμουν δημοσίως συγκεκριμένη.
Αν ποτέ συναντηθούμε και μου δείξεις και έργα
πολύ ευχαρίστως.
Θέλω μόνο να σου πω,
γνωρίζοντας ότι η ζωγραφική είναι μοναχική ενασχόληση
-τυχαίο είναι που στα μοναστήρια αγιογραφούν με τις ώρες; χαχαχα-
ότι όταν απομονώνεσαι το μυαλό ανατρέχει διαρκώς
σε παρελθοντικές, τραυματικές μνήμες
-καμιά φορά νομίζω είναι και έμπνευση αυτό το βασανιστήριο
στο οποίο υποβάλλουμε τον εαυτό μας-
και επί πλέον επειδή η ενασχόληση με το σχέδιο
σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι είσαι αυτάρκης-
πρέπει να προσπαθείς συνειδητά να σπας την απομόνωση,
εννοώ επιδίωξη κοινωνικών επαφών.
Βοηθάνε πολύ, όταν βέβαια πρόκειται για ανθρώπους με τους οποίους
έχεις κοινά ενδιαφέροντα και βιώματα.
