Originally Posted by
ρουλα 24
τζουλια τα εκτιμω ολα αυτα που λες...τα ''δεδομενα''..χαιρομαι που εχω την υγεια μου,το σπιτι μου,την οικογενεια μου,ομως περναω δυσκολα και εγω γινει αδυναμη...ειμαι πολλα χρονια μονη μου..βασικα σχεδον παντα ημουν μονη μου..σημερα λοιπον νοιωθω οτι εχω κουραστει πολυ..δε θελω να αυτοκτονησω..να ζησω θελω..οταν ομως με πιανουν οι απελπισιες μου παρασερνομαι...σκεφτομαι μονο το κακο,τις αρνητικες πλευρες των πραγματων..κατι με σπρωχνει να παραιτηθω..εχω προσπαθησει πολλες φορες να κοινωνικοποιηθω.οπως ανεφερα και παρα πανω παντα εγω ειμαι αυτη που κανω το 1ο βημα,να μιλησω σε καποιον,να του πιασω κουβεντα,να προτεινω καποια βολτα..καταληγω ομως παντα μονη μου να ειμαι.βγαινω ακομα και βολτες μονη μου.πηγαινω σε πλατειες η τελος παντων σε μερη που συχναζει κοσμος με την ελπιδα να γινει κατι,να γνωρισω καποιον.τιποτα ομως δε γινεται ποτε.