Originally Posted by
mina@@
έχεις δίκιο....το θέμα είναι ότι είχα δει τι ήταν πριν τον πιστέψω αλλά επιστρατεύτηκε όλο του το σόι να με πείσει κ τα κατάφερε....όσο για τις φίλες μου τώρα που τις χρειάστηκα έγιναν καπνός...αν δεν τις πάρω εγώ ούτε ένα τηλέφωνο δεν πρόκειται να πάρουν....όσο για τον άνθρωπο που εγώ τουλάχιστον αγάπησα τον βλέπω μόνο να παρακαλάει για να βγει έξω ή να κάνει γενικά πράγματα...τα οποία άλλα του βγαίνουν πχ να πάει καμιά βόλτα κ αυτή όχι πάντα...κ άλλα πχ όργια ακυρώνονται.....πονάω που δεν είναι εδώ πονάω που δεν μου μιλάει όχι πως αν τον πάρω δεν θα απαντήσει αλλά καταλαβαίνεται...πονάω που δεν έχω την αγκαλιά του, τα φιλιά του....προς το παρόν βγαίνω έξω με συγγενείς αλλά περνάω καλά....πως μπόρεσα να πιστέψω σε κάτι τέτοιο????εκεί που ούτε να ακούσω δεν ήθελα γιατί κ μόνο η ιδέα με έπνιγε??????γιατί τον πίστεψα γιατί???????