Printable View
παρε κι ενα μαυρο με ροζ
Καίγομαι καίγομαι ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι πέτα με σε θάλασσα βαθιά
Μα συ βαθιά στην κόλαση την αλυσίδα σπάσε
κι αν με κρατησεις δίπλα σου ευλογημένος να \'σαι
Καίγομαι καίγομαι ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι πέτα με σε θάλασσα βαθιά
σε αυτον που θα το κανει πραξη ναι θα γινω και η ροζα η ναζιαρα,κ το ειρηνακι με το μουσμουλι γοβακι...θα λυσει τα μαγια
ξυπνα δαχτυλιδοστομη που καρδιες μαραινεις
σε αυτον που θα το κανει πραξη ναι θα γινω και η ροζα η ναζιαρα,κ το ειρηνακι με το μουσμουλι γοβακι...θα λυσει τα μαγια
Λολ....Ροζαλίντα και όλα τα σαπουνομεξικάνικα.Την Μαρία της γειτονιάς μου θυμίζω που στο τέλος αποτρελάθηκε και να σου τη με την άσπρη μπλούζα...Από ταινία είπα να το κάνω πράξη μη μου μείνει καημός.Μακριά τα παιδιά σας από μεξικάνικα...Χαχα..Ποιο ρε είναι το Ειρηνάκι με το γοβάκι;Λολ και πάλι....
Χοσέ Αρμάντο!!!!Χοσέ Φερνάντο!!!!Είχαν γενικά πολύ χωσέ αυτά τα έργα...
Με λένε Χοσέ- Αλταμιράν-Μαρία-Αλμαδοβάρ-Φερνάντο-Ντελ Καστίγιο
η ροζα η ναζιαρα ηταν μια ροζα τραγουδιστρια Ελληνιδα ρεμπετισα...η ροζα η ναζιαρα με τα σγουρα μαλλια...
το ειρηνακι με το μουσμουλι γοβακι ειναι κι αυτη μια ναζιαρα ηρωιδα απο ρεμπετικο τραγουδι που τον εχει λολανει με τα ναζια
xaxa lol!Τελευταίο τραγουδάκι που νομίζω μας ταιριάζει απόλυτα Ίντερ...
Αγάπησα μια γυναίκα ευνούχο,
με ψηλό τακούνι και πέτσινο ρούχο.
Με τρύπια μυαλά γεμάτα φουρκέτες,
κολλημένη χρόνια
στις ίδιες κασέτες.
Έχω τον έλεγχο
των πιο κρυφών κυττάρων σου,
του οργασμού, της πείνας σου,
της μάρκας των τσιγάρων σου.
Αγάπησα μια γυναίκα τανάλια,
με καρφιά στα χέρια, σκισμένη βεντάλια,
που κάνει λαβές με κόλπα καράτε,
σπάει φαρμακεία
και στα πάρκα κοιμάται.
γιαπ κοπελια ταναλιες!!!
αλλα ευελπιστουμε στο σωστο μαστορα!
επισκεπτη θα μας πεις τι εκανες τελικα?
oxi
καταλαβα!ειναι αρκετο το οχι σου
δεν εχεις καταλαβει τπτ.ουτε κι εγω...
για μας τις οριακες ξερουμε οτι η μοναξια ειναι μονοδρομος τουλαχιστον εγω
ισως επειδη το ξερουμε για αυτο να αντιδραμε ετσι...ακραια...
να εισαι καλα
Σωστό.Αφού ξέρεις ότι μόνη σου θα είσαι γιατί να γαμηθείς να το παίξεις και καλή;Σάμπως και που το παίξαμε είδαμε προκοπή;;;Με θυμάμαι χειμώνα,που ήξερα ότι θα ήμουν μέσα να διαβάζω..Ποιός έχεζε τώρα αν θα φαινόμουν καλή ή κακή;Πριν χρόνια δε,4 για την ακρίβεια,δεν υπήρχε άτομο με το οποίο να μην είχα τσακωθεί......Δεν είχα τίποτα να χάσω.Στο Κουνγκ Φου εκτός από πάλες προσομοίωσης έδινα και πραγματικές.Του έδινα και καταλάβαινε.Άφού ήξερα ότι ήμουν αντιπαθής και μόνη σιγά μην άλλαζα.Μέχρι που έφτασε η στιγμή που έσπασα.Έκλαψα ρε,μπροστά στον δάσκαλο που με ξέχεζε.Με είχε φέρει στα όριά μου,που εγώ και μπουνιές και κλωτσιές και χαστούκια κι ότι σκατά βρισιές να ακούσω δεν κλαίω που να χτυπιέσαι κάτω......Αλλά τότε έσπασα.Δεν με ξαναείδαν μετά από αυτό το σκηνικό.Quote:
Originally posted by interappted
για μας τις οριακες ξερουμε οτι η μοναξια ειναι μονοδρομος τουλαχιστον εγω
ισως επειδη το ξερουμε για αυτο να αντιδραμε ετσι...ακραια...
να εισαι καλα
ξερω οταν σπαμε πως σπαμε....
Ευτυχώς δεν είχα μακιγιάζ εκείνη τη μέρα να λες..Χαχα.Ρυτίδες αγάπη μου..ρυτίδες και δεν κάνει να σπάει το προσωπάκι μας...Δεν είναι να με δεις να σπάω.Χάνω κάθε αξιοπρέπεια...Άρχισα να του λέω \"Ξέρω ότι κανείς δεν μ\'αγαπά και δεν με χωνεύει\" και δάκρυζα αλλά προτού τα χάσω τελείως πήγα μπάνιο αφήνοντας τη σχολή να αναρωτιέται τι έπαθα,μάζεψα τα δάκρυά μου και έφυγα με το κεφάλι ψηλά.Quote:
Originally posted by interappted
ξερω οταν σπαμε πως σπαμε....
Μου θυμίζει στιγμή με Κιλ Μπιλ όπου πεθαίνει ο κακός.Πεθαίνει με τόση αξιοπρέπεια όμως,δεχόμενος ότι έχει ηττηθεί και με το κεφάλι ψηλά μέχρι την τελευταία στιγμή....
ετσι σπαω κι εγω....ακριβως!!αυτο νιωθω σαν τιτλος ταινιας :Η αχωνευτη
Πόσο να κάνει υπομονή? Πόσο να δείξει κατανόηση? Κ πόσο να προσπαθεί να μπει στη θέση του άλλου όμως??Quote:
Originally posted by Helena
o άνθρωπος που αγαπάει προσπαθεί να μπεί στη θέση του άλλου..είναι επιεικής και υπομονετικός και άλλα πολλά.. :)
Πόσο μάλλον όταν και οι δύο έχετε διάφορα ψυχολογικά προβλήματα κ διαταρχές που εμπίπτουν σε διαφορετικούς τομείς, ποιός θα είναι αυτός που θα κάνει περισσότερο υπομονή? Ποιός θα αναλάβει τον ρόλο να θωπεύει τις ανασφάλειες, τις φοβίες, τις φρίκες του μυαλού του άλλου...? Κ μη μου πείτε με τη σειρά γιατί δεν γίνεται...
Κ κάπου εκεί δημιουργούνται και οι αμφιβολίες για την πραγματική ύπαρξη της αγάπης...όταν το τοίχος από ανασφάλειες επισκιάζει τα πάντα...
Ένα \"θα περάσουν όλα και κάποτε θακαταφέρουμε να είμαστε καλά μαζί\" δεν φτάνει...
Ποιά είναι η λύση λοιπόν?? Ο καθένας με τον τρόμο του ας μείνει αφου δεν μπορεί να τον μοιραστεί κ αφού ο άλλος δεν μπορεί να καταλάβει, όσο και να προσπαθήσει..?
Λίγες σκόρπιες σκέψεις από αυτές που με βασανίζουν τον τελευταίο καιρό..που αισθάνομαι πως σέρνομαι σε μια σχέση (λόγω των φρικιαστικών ανασφαλειών δεν έχουμε καταλήξει ακόμα αν είναι και σχέση, κάτι που τείνει να γίνει αλλά δεν τα καταφέρνει..),μερικές φορές πως σέρνω τον άλλον...κ άλλες πως κουβαλάω πολλούς μαζί στην πλάτη μου...
Μιά γουλιά καφές και ένα τσιγάρο...ευτυχώς (??????) που είμαι λειτουργικός... κ οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν...
Για όσο καιρό το να δείχνει κατανόηση,να κάνει υπομονή και να προσπαθεί να μπει στην θέση του άλλου του δίνει προσωπικό όφελος....
Θέλει υπομονή ,επιμονή, διάθεση, όρεξη. Αν αγαπάς δεν παρατάς!!!! Είναι δύσκολο να βοηθήσεις, θέλει να δώσεις κομμάτι του εαυτού σου και να προσέξεις μην σε πάρει και εσένα από κάτω γιατί τότε δεν βοηθάς πια τον άλλον. Αλλά αν αγαπάς ποτέ τπτ δεν είναι εύκολο... Πάντως από την άλλη πλευρά από την πλευρά του ατόμου που παλεύει με κάποια ψυχική ασθένεια, καλό θα ήταν να ενημερώνει τον συντροφό του, για να γνωρίζει και αυτός που οφείλονται πιθανά ξεσπάσματα και μεταβολλές. Αυτό βέβαια δεν θα γίνει με το καλημέρα σας αλλά αν η σχέση προχωράει τότε ο άλλος έχει δικαίωμα να ξέρει. Και αν επιλέξει να φύγει, δικαιωμά του, δεν ήταν ο κατάλληλος για σένα...
Ο άλλος έχει δικαίωμα να το ξέρει;Θα έλεγα πως ο καθένας έχει δικαίωμα στην αλήθεια...Μια ψυχική ασθένεια όμως δεν είναι πάντα ο μόνος λόγος ξεσπασμάτων.....Αν θέλεις να λες πως επικοινωνείς καλά με τον άλλο μερικά ανοίγματα δείχνουν αναγκαία αλλά όπως λες δεν γίνονται από την πρώτη στιγμή αλλά μόλις κερδιθεί η εμπιστοσύνη....Επίσης πιστεύω ότι ακόμα και αν ενημερωθεί ο σύντροφος για μια ψυχική ασθένεια δεν θα θεωρούσα ιδιαίτερα ευχάριστη και επωφελή για τον ίδιο προσέγγιση να κάθεται να ανέχεται το κάθε ξέσπασμα του συντρόφου αμμέτοχος-κατά πρώτον γιατί δεν είναι θύμα κατά δεύτερον γιατί για όλα τα ξεσπάσματα βάζουν και άλλοι-μαζί με αυτόν-το χεράκι τους.....Η στάση \"Εντάξει έχει ο άλλος τα προβλήματά του...Ας με ισοπεδώσει...\" δεν με ικανοποιεί.....Ούτε από την μεριά του ασθενή που δείχνει να τον λυπάται αλλά ούτε και από την μεριά του ίδιου που δείχνει να καταστρέφει την δική του ψυχική υγεία προς ώφελος του άλλου....Η ισότιμη σχέση είναι η ιδανική......
Ναι kassi μου και γι\'αυτό άλλωστε υπάρχουν πολλοί που όταν έχουν μια ψυχική ασθένεια φεύγουν από σχέσεις, για να μην επιβαρρύνουν τον άλλον...Αλλά όμως τι φταίνε αυτοί? Γιατί να τους εμποδίζει η κατάσταση τους? Είναι πολύ άδικο. Αυτό που λέω δεν είναι να κάθεσαι με αυτόν που νοσεί επειδή τον λυπάσαι και να του φέρεσαι σαν μωρό γιατί όντως αυτό τον υποτιμά:). Είπα να έχεις την διάθεση και την υπομονή να περνάς μαζί του όλα τα στάδια της ασθένειας...Πάντως γενικά έχω παρατηρήσει πως δεν πολυσυμφωνείς με τις απόψεις μου, μάλλον σε εκνευρίζουν...:):)
κατι παραπανω ξερει η κασι δυστυχως. μακαρι να ειχαμε ολοι αυτο που επιθυμουμε...
Πολλά παραπάνω μπορεί να ξέρει αλλά δεν πιάνω το που διαφωνούμε... Αν θέλει κάποιος να μπει στον κόπο να το απαντήσει θα το εκτιμούσα