Και εγω τα ιδια ακριβως φοβαμαι.Σε συνδυασμο με την ταραχη που ακολουθει μετεπειτα! Ναι και εγω το ειδα χθες ,πολυ συγκινητικο ειναι η αληθεια ! Οπως και η καταραμενη αληθεια ειναι το ποσο αδικο ειναι να πρεπει να σου συμβει το χειροτερο για να μαθεις και να αρχισεις να ζεις.Τους θαυμαζω παρα πολυ αυτους τους ανθρωπους που ρουφανε την ζωη και δεν αφηνουν τιποτα απεξω!!! Οσο για την δικια μας περιπτωση , δεν θεωρω παντα την αποδοχη σωστη.Την αποδοχη εως ενα σημειο για την διαταραχη φυσικα,αλλα απο εκει και περα θελει αλλαγες . Γιατι τα ψυχολογικα προβληματακια ειναι ενα καμπανακι για να μας δειξουν οτι κατι στην ζωη μας,ειτε μεσα μας δεν παει καλα ,γι αυτο και επαναστατει με αυτον τον τροπο! Η αγαπη για τον εαυτο μας ειναι το καλυτερο οντως και απο μονο του σου δινει απειρη δυναμη.Τις κρισεις δεν θελω να τις αγαπησω,ή αν τις αγαπησω θελω να ειναι μονο για ενα διαστημα μεχρι να καταλαβουν οτι δεν τις θελω πια και να αρχισουν να φευγουν. Δεν λεω,σιγουρα μετα απο ολη αυτην την περιπετεια,οπως και ο καθενας μας ,θα ειμαστε πιο δυνατοι και ισως καταλαβουμε και τα ορια μας ως ανθρωποι.Αλλα να το εχω μονιμως,απλα δεν το δεχομαι ,θα φυγει θελει δεν θελει!!!:p
