Ρε παιδιά λογικό είναι....φυσικά και είναι πολύ δύσκολο....άλλα δεδομένης της κατάστασης τι άλλο να κάνουμε? Εδώ δεν πληρώνουμε για στέγη, τροφή και λογαριασμούς και πάλι είμαστε συνέχεια χωρίς λεφτά.....ο άντρας μου έχει κι ένα άλλο αλκοολίκι, του αρέσουν τα γκάτζετ και τα γρήγορα αμάξια...παλιμπαιδισμός στο φουλ....δε θα κάτσει πχ να σκεφτεί τις υποχρεώσεις μας αν πχ βάλει στο μάτι ένα κινητό, θέλει να το πάρει, τέλος....έχουμε κάνει άπειρους καυγάδες και γιαυτό....τα προβλήματά μας πάνε ήδη δεκαπέντε μήνες τώρα, υπήρχαν και πριν μετακομίσουμε στους γονείς μου....και φυσικά δεν περιμένω θεραπεία μέσα σε ένα μήνα...άλλα είχα τόσες ελπίδες γιαυτό το ραντεβού....ξέρετε τι είναι ο άλλος να είναι τραλαλά και όταν του λες είμαστε ένα βήμα πριν το διαζύγιο να σε κοιτάει λες και δεν ξέρει τι συμβαίνει όλον αυτό τον καιρό....με κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα....λες και δεν έχουμε μαλώσει γιαυτο το θέμα ένα εκατομμύριο φορές....λες και δεν του έχω πει είμαι στα όρια μου κοίταξέ με, βαρέθηκα να κλαίω, να στεναχωριέμαι....ξυπνάω κάθε μέρα με άγχος, τι στραβό θα γίνει και σήμερα....οταν σας λέω είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν δε λέω πράγματα από τη φαντασία μου....κουράστηκα να μην έχω μια φυσιολογική ζωή....να έχω επικοινωνία, αγάπη, τρυφερότητα, ενδιαφέρον......η ψυχολόγος για μένα ήταν μια σανίδα σωτηρίας, κάτι για να κρατηθώ και να πω ότι υπάρχει μια χριστιανή που επιστημονικά θα δώσει κάποιες απαντήσεις (γιατί όπως σας έχω πει έχουμε και το θέμα ξερολίασης και εγωισμού του άντρα μου) και θα επισημάνει ότι χελόουυυυ υπάρχουν θέματα εδώ, υπάρχει μία σύντροφος ανικανοποίητη και δυστυχισμένη.....είμαι τόσο εγωιστρια? Είμαι?Δεν ξέρω.....νομίζω ότι απλά είμαι σκασμένη. ΣΚΑΣΜΕΝΗ. Δεν κοιμόμαστε μαζί, δεν μιλάμε, δεν είμαστε ζευγάρι με την ουσιαστική έννοια , απλά δυο άνθρωποι που τυχαίνει να ζουν στο ίδιο σπίτι κι έχουν ένα μωρό....πόση υπομονή να κάνω? Μήπως πρέπει να αποδεχτώ ότι αν με αγαπούσε πραγματικά θα λάμβανε υπόψιν την ταλαιπωρία που περνάω δίπλα του και έστω θα την αναγνώριζε?Μήπως αυτή η σχέση ήταν μια αποτυχία από την αρχή? Ξέρω, δεν έχετε τις απαντήσεις, εμένα πάλι με πήρε το παράπονο....κι ενώ πρέπει να κοιμηθώ τώρα που το παιδί κοιμάται για να ξεκουραστώ, εγώ από όλη αυτή τη φόρτιση δεν μπορώ να κλείσω μάτι....πάλι άυπνη, πάλι με τόσα ερωτηματικά στο μυαλό μου....κι αυτός να χαζεύει ανενόχλητος στον καναπέ....και να μου λέει ότι με τσίμπησε μύγα και ότι φταίω εγώ που είμαστε έτσι....φταίει η μουρμούρα....η μουρμούρα όμως δεν έρχεται μόνη της.....κάτι την φέρνει....
