Περιμένοντας τον θάνατο..

Σκεφτηκα πολυ αν θα πρεπει να γραψω εδω η να ανοιξω νεο θεμα. Ετσι κι αλλιως δεν εχει πολυ σημασια. Απο χθες μπηκαμε και με τον δικο μου πατερα στο "club" Περιμενοντας τον θανατο...Περσι τον ιουλη εκανε εγχειρηση ανοιχτης καρδιας πηγε καλα μετα ανακαλυψαμε καρκινο στο στομαχι εκανε εγχειρηση τον σεπτεμβρη η οποια δυστυχως του εκανε μετασταση στο συκωτι. Ξεκινησαμε χημιοθεραπειες εκανε τεσσερεις ομως χθες που ηταν να γινει η 5η οι γιατροι ειπανε (αφου ειδανε μαγνητικες) οτι αφου δεν τον βοηθαει η χημειοθεραπεια και ο καρκινος προχωραει δεν υπαρχει λογος να συνεχιστει. Απο δω και περα οσο παει. Μακαρι να εχει αργη εξελιξη δεν γνωριζω λεπτομερειες να ζησει ο ανθρωπος οσο γινεται περισσοτερο. Προς το παρον ειναι μια χαρα δεν ξερω αν πρεπει η δεν πρεπει να του το πουμε θατο συζητησω με την ψυχολογο μου παντως ειναι δυσκολο πραγμα. Απο χθες που το εμαθα εχω μπλοκαρει περιμενω να περασει λιγο ο χρονος να συνερθω. Δεν μου ηρθε καλα ηλπιζα οτι θα τα καταφερουμε αλλα τελικα φαινεται πως οχι. Γαμοτο... Θα πει καποιος ετσι ειναι η ζωη αλλα ειναι πραγματικα δυσκολο οταν το βιωνεις Δεν ειναι που θελω "απαντησεις συμπαραστασης" ειναι που ηθελα καπου να το γραψω....

Θα αποφύγω τις τυπικές απαντήσεις συμπαράστασης. Απλά να σου πω ότι, πολυ καλύτερα που οι γιατροί σταμάτησαν τις χημειοθεραπείες οι οποίες θα τον κατέβαλαν. Είναι σημαντικό επίσης που μετά από 4 χημειοθεραπείες είναι καλά όπως μας λες.
Θα είναι πολυ καλό για όλους σας να συνεχίσει όσο μπορεί τις καθημερινές συνήθειες του και να παίρνει κάποιες μικρές χαρές που θα τον βοηθάνε να ξεχνιέται . Νιώθω πόσο έχεις μπλοκάρει, τα έχω περάσει με τη μητέρα μου και ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο. Προσπαθήστε να μην του δείχνετε πως είστε, έχει ανάγκη την θετική παρουσία σας.΄Καλή δύναμη.

Quote:

---

Originally Posted by ti einai touto pali

Σκεφτηκα πολυ αν θα πρεπει να γραψω εδω η να ανοιξω νεο θεμα. Ετσι κι αλλιως δεν εχει πολυ σημασια. Απο χθες μπηκαμε και με τον δικο μου πατερα στο "club" Περιμενοντας τον θανατο...Περσι τον ιουλη εκανε εγχειρηση ανοιχτης καρδιας πηγε καλα μετα ανακαλυψαμε καρκινο στο στομαχι εκανε εγχειρηση τον σεπτεμβρη η οποια δυστυχως του εκανε μετασταση στο συκωτι. Ξεκινησαμε χημιοθεραπειες εκανε τεσσερεις ομως χθες που ηταν να γινει η 5η οι γιατροι ειπανε (αφου ειδανε μαγνητικες) οτι αφου δεν τον βοηθαει η χημειοθεραπεια και ο καρκινος προχωραει δεν υπαρχει λογος να συνεχιστει. Απο δω και περα οσο παει. Μακαρι να εχει αργη εξελιξη δεν γνωριζω λεπτομερειες να ζησει ο ανθρωπος οσο γινεται περισσοτερο. Προς το παρον ειναι μια χαρα δεν ξερω αν πρεπει η δεν πρεπει να του το πουμε θατο συζητησω με την ψυχολογο μου παντως ειναι δυσκολο πραγμα. Απο χθες που το εμαθα εχω μπλοκαρει περιμενω να περασει λιγο ο χρονος να συνερθω. Δεν μου ηρθε καλα ηλπιζα οτι θα τα καταφερουμε αλλα τελικα φαινεται πως οχι. Γαμοτο... Θα πει καποιος ετσι ειναι η ζωη αλλα ειναι πραγματικα δυσκολο οταν το βιωνεις Δεν ειναι που θελω "απαντησεις συμπαραστασης" ειναι που ηθελα καπου να το γραψω....

---

Καλησπέρα! Καλά έκανες και έγραψες και να το κάνεις αν νιώθεις καλύτερα. Φυσικά και είναι πραγματικά δύσκολο όταν το βιώνεις. Ο μπαμπάς σου ξέρει οτι είναι άρρωστος οπότε πιστεύω είναι δύσκολο να του αποκρύψεις την αλήθεια. Το γεγονός οτι σταματάτε τις χημειοθεραπείες σημαίνει κάτι.. πρέπει κάτι να του πείτε. Εγώ έτρεμα στην ιδέα οτι μπορεί κάτι να καταλάβει.. και θέλω να πιστεύω πως ούτε κατάλαβε αλλά ούτε πόνεσε. Η περίπτωσή μας όμως διήρκεσε 2 βδομάδες ακριβώς από την μέρα διάγνωσης έως τη μέρα που πέθανε. Θα είναι πολύ δύσκολο... πρέπει να συμβουλευτείτε κάποιον ειδικό για να δείτε πως θα το αντιμετωπίσετε και τι πρέπει να του πείτε. Θέλει δύναμη και πίστη το όλο θέμα. Εγώ ακόμα είμαι σαν χαμένη..

Να είστε όλοι καλά.

Το έχω περάσει σε ηλικία 17 - 18 ετών, που μέσα σε ενάμισι χρόνο χάθηκε ο πατέρας μου από ραγδαίο καρκίνο του πνεύμονα.
Πέρασα τα στάδια που περιγράφεις και έβρισκα τη δύναμη, όταν ο πατέρας έκλαιγε με σπαραγμό από πόνο και εξάρτηση στη μορφίνη που του χορηγούσαν οι γιατροί, να πηγαίνω εγώ κοντά του για να του μιλώ, μέχρι να ηρεμήσει. Τον είχαμε στο σπίτι, γιατί δεν ήθελε να πάει στο νοσοκομείο.
Εχουν περάσει χρόνια από τον θάνατό του, όμως ακόμα φοβάμαι ότι θα πάθω κι εγώ καρκίνο, εξαιτίας των πληγών που άνοιγαν στο δέρμα του οι μεταστάσεις και η κατάκλυση στο κρεβάτι.
Δώστου όση αγάπη μπορείς, ΤΩΡΑ, που είναι εδώ, κοντά σου.
Και βοήθεια ψυχολόγου αν στραφείς, είτε στη θρησκεία ή αυτοβοήθεια, αυτή η ανταλλαγή συναισθηματων / αγάπης / στήριξης στον πατέρα σου, θα είναι η καλύτερη ηρεμία αύριο και ίσως το καλύτερο "φάρμακο".

Καλή δύναμη, που πίστεψε με, την έχεις!

ΥΓ. Φυσικά, όλοι παίζαμε θέατρο μέχρι την τελευταία στιγμή, αν και ο πατέρας ή ξ ε ρ ε σίγουρα ότι πεθαίνει.

Quote:

---

Originally Posted by Πωλίνα

Καλημέρα, σας ευχαριστώ πολύ όλους, δεν έχω λόγια. Ειλικρινά όταν έφτιαξα μέσα στην απόγνωσή μου το θέμα εδώ στο φόρουμ δεν περίμενα οτι θα μου μιλούσαν τόσα άτομα και οτι θα δεχόμουν όλη αυτή την ψυχολογική βοήθεια και την στήριξη που μου έχετε προσφέρει απλόχερα όλοι σας.
Αύριο είναι το μνημόσυνο... Πέρασαν κιόλας 40 μέρες. Θέλω να τελειώσουν όλα αυτά και να προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας όπως εκείνος θα ήθελε. Περιποιούμαι τον εαυτό μου γιατί ξέρω οτι έτσι θα ήθελε να με βλέπει, ενώ δεν έχω καμία όρεξη να το κάνω.
Προγραμματίζω το μυαλό μου για το τι σκέψεις θα κάνει και πότε.. Ακούγεται αστειο.. Όταν είμαι στο λεωφορείο για παράδειγμα απαγορεύεται να σκεφτώ κάτι δυσάρεστο γιατί θα αρχίσω να κλαίω μπροστά σε όλο το κόσμο. Και όταν συμβαίνει, βάζω αμέσως δυνατή μουσική στα ακουστικά μου για να συνέλθω..
Αυτό που έχω καταλάβει όλο αυτό τον καιρό είναι οτι ο κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται διαφορετικά το πένθος του. Δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος. Μπορεί να γελάμε αλλά μέσα μας κλαίμε, ουρλιάζουμε και πονάμε..

---

Τα συλλυπητήρια μου... Ελπίζω πια που πέρασε λίγο ο καιρός η πληγή να έχει σταματήσει να αιμορραγεί. Να θυμάσαι πως αυτοί που δεν υπέφεραν ποτέ, δεν ξέρουν τίποτα.
Δεν ξέρουν ούτε τα καλά ούτε τα κακά. Δεν ξέρουν τους ανθρώπους. Δεν ξέρουν ούτε καν τον εαυτό τους. Γνωρίζοντας τον θάνατο αυτόματα γνωρίζουμε και ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής... Η θλίψη και ο πόνος που νιώθεις είναι ένα στάδιο απολύτως αναγκαίο για την συναισθηματική αναδιοργάνωση και την προσαρμογή σου στην νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί...http://tokleidi.wordpress.com/2013/04/29/i-thlipsi/

Quote:

---

Originally Posted by Κλειδί Σκέψης

Τα συλλυπητήρια μου... Ελπίζω πια που πέρασε λίγο ο καιρός η πληγή να έχει σταματήσει να αιμορραγεί. Να θυμάσαι πως αυτοί που δεν υπέφεραν ποτέ, δεν ξέρουν τίποτα.
Δεν ξέρουν ούτε τα καλά ούτε τα κακά. Δεν ξέρουν τους ανθρώπους. Δεν ξέρουν ούτε καν τον εαυτό τους. Γνωρίζοντας τον θάνατο αυτόματα γνωρίζουμε και ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής... Η θλίψη και ο πόνος που νιώθεις είναι ένα στάδιο απολύτως αναγκαίο για την συναισθηματική αναδιοργάνωση και την προσαρμογή σου στην νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί...http://tokleidi.wordpress.com/2013/04/29/i-thlipsi/

---

Σε ευχαριστώ πολύ για τα συλλυπητήρια. Η πληγή δυστυχώς αιμορραγεί ακόμα... Συμφωνώ με τα λόγια σου. Έχω αρχίσει να γνωρίζω καλύτερα τον θάνατο και τη ζωή. Διάβασα το κείμενο για τα στάδια της θλίψης, δεν ξέρω σε ποιο στάδιο βρίσκομαι.. νομίζω πως είμαι στο τέταρτο αλλά μερικές φορές γυρίζω πίσω στα προηγούμενα. Το κεφάλι μου είναι χάος, κάνω συνειρμούς που πάντα οδηγούν στο γεγονός οτι εκείνος πια δεν ζει και δεν είναι κοντά μας. Καμιά φορά μπορώ να μιλάω για εκείνον με χαρά και υπερηφάνεια αλλά είναι και πολλές οι στιγμές που δεν μπορώ να αναφερθώ στο όνομά του χωρίς να αρχίσω να κλαίω χωρίς σταματημό.

Μετά από 5 μήνες έχω ανάγκη από βοήθεια ξανά... ο πόνος φουντώνει αντί να καταλαγιάζει.

:( :( :(

Να ζητήσεις βοήθεια.... είναι σημαντικό. Από φίλους και ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπάνε. Από κάποιον ειδικό αν το θέλεις... η παλινδρόμηση σε στάδια είναι απόλυτα φυσιολογική. Είναι τόσο απόλυτος ο θάνατος που σε αφήνει χωρίς ανάσα. Το ξέρω, το ένιωσα και πια ξέρω πως είναι κάτι που όλοι θα βιώσουμε μια μέρα... Ο πόνος πολλές φορές σε κάνει να ξεχνάς την ίδια σου την ύπαρξη αλλά το κλειδί είναι (για μένα) να εκφραστεί όσο πιο αρμονικά γίνεται... να εκφράσεις τον πόνο κλαίγοντας, μιλώντας για αυτό, δημιουργώντας με όποιο τρόπο δεν θα αφήσει μόνιμη μνήμη πόνου στην ψυχή σου. Είναι άδικο να θυμάσαι τον πόνο από τον θάνατο κάποιου και όχι την ευτυχία που σου χάρισε όσο ήταν στην ζωή (που ακόμη και χρονικά ήταν πολύ μεγαλύτερη) Δεν είναι ο πόνος και η θλίψη του θανάτου πιο δυνατά από μια χαμογελαστή του εικόνα ... Το λες και μόνη σου μιλάς για αυτόν με χαρά και περηφάνια (το καλό δίνει μάχη να βγει στην επιφάνεια) και άλλες φορές η θλίψη κερδίζει την μάχη και κάνει την εμφάνισή της (και αυτό είναι καλό γιατί βγαίνει από μέσα σου) ... Θα δεις που στο τέλος θα μείνουν μονάχα τα καλά και θα αποδεχθείς τον κύκλο της ζωής ... αν όλα ήταν αιώνια ίσως και να μην είχαν αξία ...βλέπεις ποτέ δεν είναι κατάλληλος ο χρόνος για να χάσεις κάποιον που αγαπάς....
http://tokleidi.wordpress.com/2013/0...ia-ti-thlipsi/

Πειραζει που πλεον εχω μεταλαχθει σε ατομο που δεν περιμενει τον θανατο απλα ζει χωρις να τον σκεφτεται; Γενικως δεν μπορω την αναμονη, ποσο μαλλον για κατι τοσο δυσαρεστο. Πειραζει που αντι να σκεφτομαι την αναμονη προτιμαω να ζησω την ΖΩΗ με τα απλα καθημερινα πραγματα της που με γεμιζουνε τοσο πολυ; Η αναμονη ειναι για ενα κοντινο προσωπο αλλα εχω εκπαιδευσει ετσι τον εαυτο μου που και να μην μπορει αλλα και να μην βρισκει νοημα στο ολο mood της "αναμονης".

Απο την μια φοβαμαι λιγο με την διαφορετικοτητα που δειχνω σε σχεση με το μεγαλυτερο ποσοστο του κοσμου, απο την αλλη η λογικη που επιστρατευα μια ζωη και που παντα ειχε δικιο, αυτο μου λεει να κανω και τωρα. Ειναι κακη η τακτικη (και για τον περιγυρω μου αλλα και για μενα, ψυχαναγκασμος η δεν ξερω εγω τι αλλο) του "so what", "never mind" που ακολουθω ακομα και σε τετοιες περιπτωσεις;

Δεν μπορώ να σου πω αν είναι κακή η τακτική σου.. Πιστεύω πως όλοι προτιμάμε να σκεφτόμαστε την ζωή και επιδιώκουμε να ζήσουμε. Όταν όμως εκεί που ζεις την γεμάτη ζωή σου, σου λένε πως ένα κομμάτι αυτής της ζωής δεν θα υπάρχει πια, νομίζω πως δεν μπορείς να πεις απλά ένα "so what". Φυσικά και θα σε πειράξει! Και αν δεν σε πειράξει τόσο, φταίει η ασπίδα που έχεις τοποθετήσει. Αυτός ο μηχανισμός κάποια στιγμή θα σπάσει όμως, είναι 100% βέβαιο.. όσο και να προσπαθείς η διαδικασία του πένθους -διαφορετική στον καθένα ασφαλώς- πρέπει να κάνει τον κύκλο της.

οΘεος να σας δινη δυναμη Επειδή πιστευω πολύ στο Θεο σας προτείνω να παρετε ένα βιβλιο που λεγεται Αγιος Κυπριανος θα δια βαζετε κκ αθε μερα μερα από τη σελιδα που λεει λυση μαγειας τα πρωτα τρια φυλλα και αμεσως μετα τη παρακληση των Αγιων Αρναργυρων και φυσικα παντα θα λετε το ονομα του πατερα σας αυτά οσον αφορα με τη θρησκεια Υπαρχει επισης η αλοη μπορειτε να φ τηβρητε σε βιολογικα προιοντα εχει την ιδιοτητα να καθαριζη τοαιμα και να τοδινη δυναμη και φυσικα δεν δημιουργει κανενα πρόβλημα στα δφδαρμακα της θεραπείας του σας ευχομαι περαστικα πιστη στο Θεο και δυναμη και να πανε όλα καλα αν θελει οΘεος θαυματα κανει και ανδε θελει είναι μονο για το καλο μας ασχετα που εμεις δεν το καταλαβαίνουμε περαστικα και καλη δυναμη.

Πωλινα ειχα ακριβως τον ιδιο τυπο πατερα ευαισθητο,με χιουμορ,αθωο,σαν μεγαλο παιδι τον οποιο λατρευα κ συνηθως λειτουργουσα σαν το γονιο του γονιου μου τον προστατευα κ.λ.π.Συμφωνω οτι δεν θα μπορεσει να το διαχειρειστει κ καλα κανετε κ δεν του το λετε.Το ιδιο καναμε κ εμεις στο δικο μου.Δεν ξερω αν υπαρχει καποια λυση μεσω των video που ανεβασαν τα παιδια.Μακαρι να υπαρχει.Ο πατερας μου εχει φυγει τωρα.Παντα μου λειπει κ θα μου λειπει κ τωρα που στα γραφω αυτα κλαιω κ ας εχουνπερασει 8 χρονια.Πριν φυγει χωρις να ξερει οτι ηταν αρρωστος του ειχα πει ποσο τον αγαπουσα κ αυτος το ιδιο.Περνα αυτες τις πολυτιμες στιγμες μαζι του.Αν σε παρηγορει ειναι πολυ σημαντικο οτι ανφυγει θα ειναι χωρις πονους κ ταλαιπωρια κ οπως σας ειπαν οι γιατροι θα πεσει σε κωμα κ δεν θα καταλαβει τιποτα.Ο πατερας σου κ να φυγει θα ειναι παντα μαζι σου μεσα στην καρδια σου.Κουραγιο.Με τη μανα σου θα βρειτε μια χρυση τομη αν μεινετε μαζι.