@PSAXNW,
Πές μου αν θέλεις, πως σε αντιμετωπίζει η πρώην σύζυγος? Πως καταφέρατε να έχετε (έτσι τουλάχιστον φαντάζομαι θα είναι η απάντησή σου) τουλάχιστον όχι "αρνητισμό" μεταξύ σας ώστε αυτό να μεταδίδεται και στα παιδιά σας?
@PSAXNW,
Πές μου αν θέλεις, πως σε αντιμετωπίζει η πρώην σύζυγος? Πως καταφέρατε να έχετε (έτσι τουλάχιστον φαντάζομαι θα είναι η απάντησή σου) τουλάχιστον όχι "αρνητισμό" μεταξύ σας ώστε αυτό να μεταδίδεται και στα παιδιά σας?
Η συζυγος με αντιμετωπιζει σαν να ειναι κατι παροδικο (νομιζω) οτι και καλα καποτε θα ξαναγυρισω. Βεβαια παιζει αρκετα υπουλα ακομα και σε καποιες στιγμες βαζει μπροστα τα παιδια για τα δικα της θελω, και αλλα λεει αλλα εννοει, εχει γενικως ενα προβλημα στην εκφραση οπως και παντα ειχε δηλαδη. Στην αρχη βεβαια αφου ειχα φυγει ειχαμε πολλα σκαμπανεβασματα και συζιτισεις πραγματικης τρελλας, αλλα τα παιδια δεν ηταν παροντες σε αυτες. Μπροστα στα παιδια ολα καλα, τυπικα πραγματα χωρις τσακωμους κτλπ...αυτα στα παρασκηνια. Σου ξαναλεω οτι το ΒΑΣΙΚΟ ειναι να εισαι εσυ καλα και να μην ανυσηχεις για τα παιδια, γιατι οσο ανυσηχεις αυτα θα το καταλαβαινουν και θα ανυσηχουν και αυτα και μετα και εσυ περισσοτερο κτλπ....αστα να πανε δηλαδη. Περνας ενα δυσκολο μεταβατικο σταδιο, και απο αυτα που διαβασα λιγο συμφωνω με τον/την "κερασι" ξεκολα, παρε μπρος και κοιτα τι θα γινει απο εδω και περα. Και το βασικοτερο, μην φοβασαι την γυναικα σου και μην χασεις την επαφη σου με τα παιδια. Αφηνεις την γυναικα σου να κανει οτι γουσταρει και αυτο ειναι το λαθος, πρεπει να αντιδρασεις και να διεκδικησεις αυτα που θελεις γιατι αν δεν αντιδρασεις μπορει να τα χασεις ολα.
Σημείο μηδέν και πάλι...
Κόλλημα..
Τα ίδια και τα ίδια γυρνάνε μέσα στο μυαλό μου..
Και η ψυχή μου στο κενό..
Ενασ άνθρωπος στο κενό.. στο πουθενά..
Κάποιες στιγμές μόνο βρίσκω λίγο την αίσθηση της πραγματικότητας..
δεν την κατανοώ, δεν μπορώ να την εξηγήσω, δεν μπορώ να την νιώσω όπως είναι..
Σαν να πήραν έναν άνθρωπο μια μέρα και του είπαν πως σε 3 μήνες θα πρέπει να ζήσει στο φεγγάρι είτε το θέλει είτε όχι..
Ναι θα ζήσω στο φεγγάρι αλλά φοβάμαι, αγχώνομαι, πληγώνομαι, απελπίζομαι..
Δεν είναι κάτι απλό αυτό το απελπίζομαι, ούτε το φοβάμαι.
Πως να σκεφτείς - να νιώσεις θετικά, να ελπίσεις, να παλέψεις, να προσπαθήσεις για κάτι όμορφο?
Ασυναρτησίες???
Ας πούμε ότι ξεπέρασα (ή καλλίτερα να πώ ότι ξεπερνάω) μερικά από αυτά που περιγράφω στον τίτλο του νήματος.
Ας πούμε ότι έχω χωνέψει τα περί διαζυγίου και τα περί επμέλειας και έχω βρεί μία σχετική ψυχολογική σταθερότητα.
Φτάνω λοιπόν στο ΝΕΑ ΑΡΧΗ.
Εχω ανάγκη να δώ κάτι από αυτή την νέα αρχή.
Όταν ξεκινάς μία οικογένεια βλέπεις με ένα μάτι θετικό το πώς θα είναι η ζωή σου μέσα σε αυτήν.
Οταν πριν 19 μήνες προγραμματίζεις ένα δεύτερο παιδί έχοντας ήδη ένα που είναι στα 12 ξέρεις πως θα είναι δύσκολο και ειδικά γνωρίζοντας τα προβλήματα που έχεις με την σύζυγο αλλά το αποφασίζεις και προχωράς γιατί βλέπεις μέσα από μία ματιά θετική που είσαι σίγουρος ότι για όλα υπάρχουν λύσεις.
Ε ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΑΤΙΑ
σήμερα δεν μπορώ να δώ πως γίνεται ένα παιδί 14 χρονών και ένα παιδί 1 χρονών να ζήσουν όμορφα και ισορροπημένα με δύο χωρισμένους γονείς τουλάχιστον μέχρι την ηλικία που θα μπορούν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.
σήμερα δεν μπορώ να δώ πως ένας γονέας (γιατί τα δύο αυτά παιδιά συνεχώς θα είναι με τον ένα από τους δύο γονείς τους) θα μπορεί να εκπληρώσει και να ικανοποιήσει τις ανάγκες και των δύο.
σήμερα δεν μπορώ να δώ πως μία έφηβος δεν θα αναγκαστεί να "ξεχάσει" την εφηβεία της και να αναλάβει να "υποκαταστήσει" τον γονέα που λείπει
σήμερα δεν μπορώ να δώ πως ένα μωρό δεν θα αναγκαστεί να μάθει εξαρχείς πως αυτό που βλέπουν όλα τα άλλα παιδάκια (δύο γονείς συνεχώς γύρω του) δεν θα το δεί.
Που είναι αυτό το κουμπί το reset?
Πως ξεχνάς τι όνειρα, τι ελπίδες είχες μέχρι τώρα?
Πως ξεκινάς να χτίζεις νέα όνειρα, νέεες ελπίδες που είναι ίδιες με τις παλιές αλλά με άλλους ανθρώπους?
Πως πείθεσαι να βγείς να "πουλήσεις" τον ευατό σου ώστε κάποια άλλη ψυχή να τον "αγοράσει"?
Πως γίνεται να πείσεις τον ευατό σου ότι και μόνος σου είσαι καλά όταν νιώθεις ότι μόνο όταν μοιράζεσαι, μόνο μέσα σε μία οικογένεια νιώθεις ολόκληρος?
Πως καταφέρνεις να ζήσεις το ταξίδι όταν εξαρχής ξεκινάς και λές "έχω προορισμό την ευτυχία μου γιατί την χρειάζονται αυτοί που δεν υπάρχει μέτρο αγάπης ικανό να γραφτεί για να εκφράσει τι νιώθεις"
ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΝΕΑ ΑΡΧΗ?
Με το "δε γίνεται αλλιώς"?
Με το "και τι άλλο να κάνεις"?
Με το "έτσι πρέπει"?
Με το "δεν γίνεται τίποτα καλλίτερο. Είτε σου αρέσει είτε όχι έτσι είναι η κατάσταση και τώρα αυτή την κατάσταση πρέπει να "διαχειριστείς" και να κάνεις ότι καλλίτερο γίνεται γιατί αυτά που θα ήθελες δεν μπορούν να γίνουν"?
Quote:
Originally Posted by justme
αγαπητε τζαστμι, απ οτι βλεπω, το αλυτο προβλημα σου δεν ειναι η επιμελεια των παιδιων και τα πρακτικα και διαδικαστικα που εδω και τοσες σελιδες συζητιουνται, το προβλημα σου δλδ δεν ειναι "τα παιδια χωρις τους δυο γονεις ενωμενους", αλλα "ΕΣΥ εξω απο την οικογενεια σου, εξω απο τον γαμο σου". ουτε το διαζυγιο, ουτε οι δικηγοροι, αλλα η δικη σου ζωη οπως διαμορφωνεται.Quote:
Originally Posted by justme
πριν σου πω τα γνωστα και προφανη, οτι εφοσον ηρθαν ετσι τα πραγματα θα αναγκαστεις να προσαρμοστεις στις νεες συνθηκες, επανερχομαι σε ενα θεμα που απαντηθηκε/προσπεραστηκε:
κι εγω απορω που ενω μετα απο 12 χρονια (αρμονικου υποθετω) γαμου κι ενω αποφασιζετε συνειδητα κι οι δυο σας (αν το καταλαβα καλα) να κανετε αλλο ενα παιδι κι ενω το κανετε, ξαφνικα αποφασιζετε οτι ειναι αβιωτος ο συζυγικος σας βιος....
συνεβη καποιο βιαιο περιστατικο? ειδατε ξαφνικα το φως το αληθινο ενω επι 12 χρονια κοροιδευοσασταν οτι ειστε καλα? και σε τετοιο ταιμιγκ, στον ενα χρονο του παιδιου? εισαι βεβαιος οτι δεν παιζει κατι με την συναισθηματικη ισορροπια της γυναικας σου? (αναφερομαι σε επιλοχεια καταθλιψη). ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ 1000% ΒΕΒΑΙΟ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ? πως δεν το βλεπατε μεχρι τωρα?
επανερχομαι γιατι βλεπω εσενα να επανερχεσαι, κι οχι απλα να επανερχεσαι αλλα να μην κατανοεις ΚΑΝ τι σας συνεβη... μηπως αξιζει παραπανω διερευνησης/προσπαθειας?
Δύο άνθρωποι για να ενωθούν σε κοινωνία γάμου πρέπει να συμφωνούν και οι δύο.
Για να χωρίσουν αρκεί (και συνήθως έτσι γίνεται) η θέληση του ενός.
Οπότε αδυνατώ να απαντήσω. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι σε 1 μήνα πρέπει να πώ στον δικαστή τι πρόγραμμα επικοινωνίας με τον πατέρα τους θεωρώ ότι είναι το καταληλότερο για τα παιδιά μου. Τίποτα άλλο ουσιαστικά δεν έχω να πώ.
Όσο για το ποιό είναι πραγματικά το πρόβλημά μου είναι και τα δύο που αναφέρεις. Πρόβλημα, ανυσηχία, φόβο, (blackout αν θές) έχω εγώ για το πώς θα είναι η ζωή μου αλλά επίσης όσον αφορά και το πώς θα είναι η ζωή των παιδιών μου και πάλι πρόβλημα εγώ έχω γιατί η δική μου συμπεριφορά και στάση θα καθορίσει εάν θα περάσουν μέσα από αυτό το διαζύγιο με πληγές που θα κλείσουν κάποια στιγμή ή με πληγές βαθιές που θα κλείσουν αφήνοντας μεγάλη ουλή.