Gramle dear,
επειδή νομίζω ότι αντιλαμβάνομαι την συλλογιστική σου αλλά και θέλοντας να απαντήσω ειλικρινά στο έρώτημά σου σου λέω το εξής:
Εγώ προσωπικά θα έδινα χρονική πίστωση ακόμα και τότε. Αλλά όχι απεριόριστη. Δεν θα το άντεχα. Ούτε και θα το ήθελα.
Και ο λόγος που θα το έκανα (και ευθέως ανάλογα με τον λόγο θα ήταν κοι η λοιπή μου συμπεριφορά) θα ήταν γιατί θα ήθελα να δώσω στην αγάπη που θα ένιωθα την ελπίδα να συνεχίσει να υπάρχει. Και για τον ίδιο ακριβώς λόγο της αγάπης θα έθετα τέρμα μετά το χρονικό περιθώριο. Και όμως ποτέ και καμία σκέψη ή συναίσθημα αγάπης δεν θα μπορούσε να έχει ως έκφραση πράξης το \"ΦΥΓΕ\". Η πράξη θα ήταν το \"ΣΕ ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ\"
Κάποιος άλλος μπορεί να κάνει ακριβώς το ίδιο (μακραίνοντας ίσως κατά πολύ αυτό το χρονικό περιθώριο) αλλά για διαφορετικό λόγο. πχ για λόγους ανασφάλειας. Θα είχε όμως εντελώς διαφορετική συμπεριφορά ασχέτως αν στο συγκεκριμένο θέμα (σε διώχνω ή όχι) η στάση είναι ίδια
Κάποιος άλλος πάλι το ίδιο αλλά για λόγους εκδικητικότητας.
Και όμως το θέμα είναι τι κάνει ο καθένας. Μη περιμένεις να δεις τι θα κάνει ο άλλος. Κοίτα τι νιώθες, τι σκέπτεσαι, τι θέλεις και κάντα πράξη. (αφού βεβαίως ψάχτηκες αρκετά ώστε να είσαι σίγουρη για το τι ακριβώς ΘΕΛΕΙΣ - ΝΙΩΘΕΙΣ - ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ )