Στα καλα καθουμενα ζαλαδες και ταση λιποθυμιας

Το ζωο μου το εκαναν πειραματοζωο για να βγαλουν χρηματα απο τις εξετασεις που ενδεχομενως να μη χρειαζονταν καν αλλα οταν εχεις ενα ζωο αδιαθετο και δεν ξερεις τι μπορει να εχει εμπιστευεσαι τον επιστημονα. Το ζωο μου χαροπαλευε και ολοι κοιταζαν πως να κερδοσκοπησουν πανω στην αγωνια και στον πανικο μας να το σωσουμε. Μιλαμε για τεραστια αλητεια. Δεν μπορεις να τους κηνυγησεις ομως γιατιτεραστια συγκαλυψη κι ολα εγιναν τοσο αποτομα κι απροσμενα που ουτε στοιχεια να τους μηνυσουμε δεν μπορεσαμε να μαζεψουμε. Ασε που αφου χαθηκε το ζωο μου δεν ειχε καμια σημασθα πλεν για μενα.

σιγουρα υπαρχουν ανθρωποι π κοιτανε μονο το πορτοφολι τουσ να ειναι γεματο..εγ ειμ τυχερη γτ ζω σε κωμοπολη και εν ειχα ποτε μ τετοια αντιμετωπιση..εγ εν θα σ πω το κλασικο εδω ανθρωποι πεθαινουν γτ ορισμενοι απο εμασ τα κατοικιδια εν τα βλεπουν σαν ζωα..ειν συντροφια ειν παρεα ειν σημαντικα γ εμασ...καθε φορα σχεδον π εν ειμ καλα (κ ειδικοτερα μικροτερη) πηγαινα στ σκυλακι μ το επαιρνα αγκαλια το χαιδευα εκλαιγα και του μιλουσα...μπορει ν μην επαιρνα απαντηση αλλα ενοιωθα στοργη γ αυτο...το να το χασει απο λαθοσ καποιου γιατρου που το μονο π τον ενοιαζε ηταν η πληρωμη προφανωσ κ οχι να κανει σωστη δουλεια ποναει ακομα περισσοτερο..αλλα καποια στιγμη θα πρεπει να το 3εχασεισ..να βρεισ εναν καλο γιατρο γτ σιγουρα υπαρχει!! οσο γ την κοσμοθεωρια σ εν θα διαφωνησω..καλωσ η κακωσ ετσι ειναι..γ αυτο εχουμε κ οικονομικη κριση αλλωστε..μασ αρεζε π βγαζαμε πολλα καποτε κ γινομασταν απλιστοι κερδοσκοποι και σπαταλοι..(οχι ολοι!!) καποιοι ανθρωποι απο την φυση τουσ κοιτανε μονο τον εαυτο τουσ και το χρημα..νομιζουν οτι εκει θα βρουν την ευτυχια...και οχι μονο οι γιατροι..οι δικηγοροι οι υδραυλικοι οι μηχανικοι κ ολοι γενικα οι εργαζομενοι μπορει να κανουν λαθη..αλλεσ φορεσ δεν παιρνουν στα σοβαρα την δουλεια τουσ κ κανουν προχειροτητεσ αλλεσ φορεσ θελουν να ξεπεταξουν γρηγορα τουσ πελατεσ τουσ ακομα και να τουσ κοροιδεψουν γ να ερχονται σε αυτουσ και να βγαζουν περισσοτερα...γ αυτο κ πρεπει να προσεχουμε ποιον προσλαμβανουμε..ο θειοσ μ γ παραδειγμα αποληθηκε απο την τραπεζα γ ενα λαθοσ π εκανε αλλοσ και προσελαβε συνδικαλιστη(οπωσ κ να γραφεται αυτο το πραγμα) γ το δικαστηριο..εν νομιζω να ειν λογικο..π λεσ αυτοσ ηταν στην αθηνα και ο θειοσ μ κοζανη..!! τον εκανε αναπαντητεσ γ να τον παρει ο θειοσ μου μην χρεωθει!! και τον χρεωνε επιπλεον τισ ωρεσ π μιλουσαν και τον απασχολουσε..φυσικα και στ δικαστηριο εν 3ερω αν εγινε εν προκειται να κερδισει ο θειοσ μ.."πολεμαει" το συστημα με εναν μεσα απο το συστημα..χαζοσ ειν ο κυριοσ συνδικαλιστησ λοιπον να χασει τα λεφτουδακια του πηγαινοντασ κοντρα στο συστημα? εν το νομιζω.. οπωσ βλεπεισ εν κοροιδευουν μονοι οι γιατροι..εμεισ πρεπει ν ειμαστε πιο προσεκτικοι κ ν μν κανουμε τ ιδια λαθη..να βρισκουμε εναν καλο επιστημονα..γ αυτο λενε οτι οποια δουλεια κ να κανεισ αν εισ καλοσ θα εχεισ μεροκαματο..

Ακριβως γι' αυτο εχω αρρωστησει κι ολο αυτο εκφραζεται με τοσο ενοχικο τροπο. Γιατι νιωθω οτι εγω δεν ημουν αρκετα ενημερωμενη, δεν το προσεξα οσο επρεπε, εγω εδειξα τυφλη εμπιστοσυνη, εγω ισως να μην εδωσα σημασια σε καποια σημαδια που να μου εδειχναν, για τα "ναι" που ειπα, για τα "οχι" που δεν ειπα, εγω αποφασισα, εγω επελεξα, εγω το πηρα στο λαιμο μου αρα εγω το σκοτωσα. Ειναι σα να εχεις εναν αρρωστο ανθρωπο που να μην ειναι σε θεση ν' αποφασισει και να πρεπει να το κανεις εσυ αυτο. Να εισαι απεναντι σε ενα προβλημα που να μην εχεις τη γνωση γι' αυτο, να μη γνωριζεις τη σοβαροτητα της καταστασης και να πρεπει να παρεις εσυ την ευθυνη ν' αφησεις την επιβιωση του δικου σου ανθρωπου στα χερια ατομων που δεν ξερεις και που δε γνωριζεις τι μπορει να υπαρχει στο πισω μερος του μυαλου τους. Ετσι και με το ζωο μου.... εκεινο δεν μπορουσε να μιλησει, ουτε να επιλεξει, ουτε ν' αποφασισει, ουτε ν' αντιδρασει. Η μοιρα του ηταν στα χερια μου, μια δικη μου λαθος αποφαση θα ειχε αντικτυπο στη ζωη της. Ξερεις τι μεγαλο βαρος ειναι αυτο οταν κατι δεν παει καλα;;; Πως ν' αντεξεις τον εαυτο σου μετα;;; Σα δολοφονος εξ αμελειας νιωθω. Δολοφονος παρολα αυτα.
Ποια συνθηκη μπορει να διωξει απο πανω μου ολη αυτη την ενοχη και ποιος ψυχιατρος, ψυχολογος η δεν ξερω αλλο τι;;;

Εμενα βαραινει αυτο. Για κεινους ενα ζωο αναμεσα σε ολα τ' αλλα, αλλα για μενα ηταν το δικο μου ζωο. Και δε λογοδοτησαν πουθενα. Οντως χρειαζομαι ψυχοθεραπεια για ν' αντεξω ολο αυτον τον πονο και να διαχειριστω την ενοχη αλλα πιο πολυ για ν' αντεξω τον κοσμο αυτο που ζω που δεν αντεχετε με τιποτα.

τα ζωα εν μπορουν να μιλησουν και γ αυτο εμεισ παιρνουμε τισ αποφασεισ..και οπωσ λεει και το ρητο ανθρωποι ειμαστε λαθοι κανουμε... εν ειμαστε παντογνωστεσ ουτε μεντιουμ γ να 3ερουμε τι προκειται να συμβει και να τ προγραμματιζουμε..μεσα απο τα λαθη μασ μαθαινουμε..αλλεσ φορεσ μασ κοστιζουν λιγο..αλλεσ πολυ..που να 3ερεισ οτι ο γιατροσ θα τ εκανε κακο..? καταρχασ σκεψου οτι αν ηταν αρρωστο οπωσ εχω καταλαβει μπορει ο οργανισμοσ τ να μην αντεξε το φαρμακο (ασχετα απο την δοση) και να αντεδρασε ετσι..σιγουρα εκανε λαθοσ ο γιατροσ..εσυ εκανεσ το χρεοσ σ..το πηγεσ να τ φροντησουν..ομωσ αυτοι εκαναν το λαθοσ και εν αντεξε..θα μπορουσεσ να ερευνησεισ καλυτερα κ να βρεισ εναν καλυτερο γιατρο αλλα πανω στηνα αγωνια σ κ την τρομαρα εν το εκανεσ..εν ηρθε κ η συντελεια τ κοσμου..σκεψου το διαφορετικα..παθαινεισ εσυ κατι και σε πηγαινουν οι γονεισ σ σε εναν γιατρο να σ κοιταξει...π λεσ αυτοσ κανει λαθοσ διαγνωση και σ δινει αλλα ντ αλλα φαρμακα..τα παιρνεισ εσυ με το σκεπτικο να γινεισ καλα και σ εμφανιζεται ενα αλλο προβλημα ακομα πιο σοβαρο..θα απεδιδεσ την ευθυνη στουσ γονεισ σ που σε πηγαν σ αυτον τον γιατρο κ εν ερευνησαν καλυτερα? εν το νομιζω...θα πηγαινεσ σε αλλον γιατρο και αυτη τη φορα θα το κοιτουσατε ολοι καλυτερα..ακριβωσ γ αυτο ειν τα λαθη..γ να μαθαινουμε απο αυτα.. θα ξανακανεισ πολλα..οπωσ κ ολοι μασ γτ εν ειμαστε παντογνωστεσ..αλλα θα μαθεισ απο αυτα,,,οποτε δεσ το σαν δοκιμασια..ποσο δυνατη εισ να το 3επερασεισ κ να συνεχισεισ δυναμικα?

Παντογνωστες δεν ειμαστε, ουτε μπορουμε να γινουμε. Μπορουμε ομως σε θεματα υγειας να ειμαστε παντα ενημερωμενοι. Παντα υπαρχει αυτο το 1% που μπορει να παει στραβα ακομη και σε πραγματα με χαμηλο ποσοστο επικινδυνοτητας. Απλως οι ανθρωποι δεν το λαμβανουμε υποψιν μας αυτο. Ενω παντα θα πρεπει να το εχουμε κατα νου. Νομος του Μερφυ "αν υπαρχει εστω και μια πιθανοτητα κατι να παει στραβα τοτε θα παει". Γιατι ποια κατασταση ειναι η μονη μη αναστρεψιμη;; Ο θανατος. Αρα οτι μπορει να μπει σε διαπραγματευση μ' αυτον θα πρεπει το γνωριζουμε. Οι ανθρωποι πεθαινουμε απο λαθος και απο αγνοια. Ο θανατος δεν ειναι συμβατος με το σωμα μας που εχει τη δυνατοτητα αυτοιασης. Βλεπεις κανεις μια πληγη και το ιδιο το σωμα δουλευει για ν' αποκαταστησει το προβλημα. Σκεψου ποσο θαυμαστη διαδικασια ειναι αυτη. Το θανατο μας τον επιλεγουμε αυτη ειναι η μονη αληθεια και πρεπει να καταλαβουμε τι ειναι αυτο που χαλαει αυτον τον μηχανισμο. Ειναι δυσκολο να ξεπερασω το κομματι της ενοχης γι' αυτο και εχω φτασει πλεον σε σημειο να ψυχαναγκαζομαι με τα θεματα υγειας. Δηλαδη αν προκυψει καποιο θεμα υγειας τοτε το ξεψαχνιζω μεχρι εκει που δεν παιρνει ψαχνω να βρω και την πραγματικη λεπτομερεια, οτι πληροφορια υπαρχει και δεν υπαρχει. Αυτο απο τη μια με εχει κανει πιο προσεχτικη, ξερω τι θα ρωτησω και τι πρεπει να ζητησω απο καποιον γιατρο απ' την αλλη ομως με εχει κανει να ειμαι στην τσιτα και συμπεριφερομαι απεναντι στους γιατρους σα να παω σε πολεμο και να πρεπει ν' αμυνθω. Ειμαι εκει και παρατηρω μεχρι την τελευταια κινηση, λεξη μη ξεφυγει τιποτα απ' την αντιληψη μου και γινει καποιο λαθος. Σα να ειναι ο οργανισμος μου σε συναγερμο.

Κι αυτο ειναι πολυ ψυχοφθορο αλλα υποκινειται απο το αισθημα ενοχης αλλα και ανασφαλειας που μου δημιουργησε η περιπτωση με το ζωο μου.

εν ειν αναγκη να ποιασεισ την βιολογια κ ολα τ ιατρικα βιβλια κ να τα 3εψαχνισεισ... απλα μολισ αντιληφθεισ κατι να παει στραβα στον οργανισμο σ κανε μια ερευνα αγορασ γ να βρεισ τον καλυτερο γιατρο να πασ..και ρωτα τον οοτι απορεια εχεισ γ να εισ σιγουρη..πηγαινε και γ ενα check up ανα εξαμηνο γ να σιγουρευτεισ..αλλα πρεπει μονη σ να χαλαρωσεισ..και αν σ βοηθησει μιλα με καποιο ψυχολογο εν νομιζω να θελεισ ψυχιατρο..αν χρειαστεισ ο ψυχολογοσ θα σε παραπεμψει..

Quote:

---

Originally Posted by katpir

κορίτσι μου,έχεις πολλά μέσα σου. πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό να σε βοηθήσει. θα δεις πόση ανακούφιση θα νιώσεις. μπορείς να καλέσεις κι εδώ 210 72 22 333. εγώ πέρυσι που έιχα έντονους απανωτούς πανικούς καθημερινά καλούσα εκεί και ηρεμούσα. δοκίμασε το,δεν έχεις να χάσεις τίποτα.

---

Δυστυχως ζω σ' ένα οικογενειακό περιβάλλον τόσο ανώριμο και τόσο ανεύθυνο που πραγματικά μόνο συναισθήματα ανασφάλειας και απογοήτευσης μπορεί να μου δημιουργήσει. Είναι σαν ν' απευθύνομαι σε μικρά παιδιά. Δεν υπάρχει συνεννόηση. Δεν δέχονται κάποιες ευθύνες τους κι αυτό μ' εξοργίζει. Δε μ' έχουν βοηθήσει σε τίποτα. Αλλά θα μου πείς τι ψάχνεις κι εσύ τώρα και τι ευθύνες αναζητάς. Τόσο ήξεραν, τό ξέρουν, τόσο μπορούσαν και τόσο μπορούν. Ζητάς κατανόηση απο ανθρώπους που δεν έχουν βγάλει ούτε το δημοτικό και μεγάλωσαν σε εντελώς άλλες κοινωνικές συνθήκες. Δεν το λέω μειονεκτικά γι' αυτούς απλά αναφέρω τη συνθήκη πως είναι. Η μητέρα μου μόνο μεγαλομανία είχε, ήθελε το παιδί της να γίνει πυρηνικός φυσικός, να παντρευτεί μεγαλογιατρό με χρήματα και αξιώματα, πολύ υψηλές προσδοκίες χωρίς να έχει όμως τ' απαιτούμενα προσόντα. Κι είχε τόσες απαιτήσεις απο μένα. Δεν τις είπε όμως ποτέ κανείς ότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους όμως. Μ' αυτές τις προσδοκίες και τα στερεότυπα μεγάλωσα κι έχασα κάθε άλλη ευκαιρία, πολύτιμό χρόνο για να προσπαθώ να ικανοποίησω της προοσδοκίες ή περιμένωντας την καλή τύχη να έρθει απο τον ουρανό παρόλο που οι δυνατότητες μου ήταν πολύ περιορισμένες. Κι έφτασα 40 χρονών να είμαι στο πουθενά κι η μάνα μου στην κοσμάρα της ακόμη να νομίζει ότι το παιδί της, που πλέον δεν είναι παιδί, αλλά που η διαλυμένη του ψυχολογία απο τις αγοραφοβίες, τις κρίσεις πανικού δεν του επέτρεψε να φύγει απο το καταπιεστικό περιβάλλον και ν' αναπνέυσει, ν' ανθίσει, να εξελιχθεί. Μέχρι και την τελευταία μου σχέση καταφέρε να μου την καταστρεψει με μούτρα και πείσματα, να μη μου μιλάει για μέρες επειδή δεν ήταν του γούστου της η επιλογή μου. Μου κατέστρεψε τη ζωή.

Quote:

---

Originally Posted by katpir

κορίτσι μου,έχεις πολλά μέσα σου. πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό να σε βοηθήσει. θα δεις πόση ανακούφιση θα νιώσεις. μπορείς να καλέσεις κι εδώ 210 72 22 333. εγώ πέρυσι που έιχα έντονους απανωτούς πανικούς καθημερινά καλούσα εκεί και ηρεμούσα. δοκίμασε το,δεν έχεις να χάσεις τίποτα.

---

Καλώ στο τηλέφωνο που μου έχεις δώσει αλλά δυστυχώς κάνει τριτονικό ήχο όπως όταν μια γραμμή έχει βλάβη και δεν απαντά κανείς. Κι είμαι σε άσχημο πανικό αυτή τη στιγμή και το είχα πολύ ανάγκη να μιλήσω. :(

Αντε παλι τα ιδια!! Καιρο ειχε να με πιασει το σακατιλικι. Δε λεω πως μου 'χει φυγει το αγχος, οχι δε λεω αυτο και τις αυπνιες μου τις εχω και την υπερενταση και τα μουδιασματα στο προσωπο και τις ημικρανιες μου και τους πονους παντου στο σωμα κι απο καταθλιψη, δεν εχω παραπονο δοξα τω Θεω, αλλα αυτη η ρημαδα η κριση ειχε καιρο να με πιασει, κανα 2 μηνες μετραω. Ειπα με ξεχασε η ρουφιανα, εκλεισα και σε νευρολογο να με δει, για τα υπολοιπα, αλλα αργει ρε γμτ. Απο αρχες Οκτωβρη εχω κλεισει σε δημοσιο νοσοκομειο και θα με δουν τελη Νοεμβρη. Εχω γινει μουσκεμα, το σωμα μου τρεμει, ουτε ναρκομανης να ημουν με στερητικο συνδρομο. Ενα εσωτερικο τρεμουλο και σα σπασμος, τοσο εντομο ομως που κοιταζω γυρω μου μηπως γινεται κανενας σεισμος, δεν το πιστευω οτι ειναι απο μενα αυτο. Ηπια λιγο νερο και προσπαθω με αναπνοες να το ρυθμισω, ξερω οτι θα παρει λιγη ωρα και μετα θα ειμαι ενταξει, οι στιγμες ομως αυτες μεχρι να περασει ειναι απαισιες. Ειμαι στο τσακ να παθω υστερια, ν' αρχισω να φωναζω και να τρεχω ζητωντας να με πανε στο νοσοκομειο. Ξερω ομως οτι δεν πρεπει να το αυτο, πρεπει να περιμενω να περασεις. Μ' εχει πιασει κι ενα σφιξιμο στο στομαχι αυτη τη στιγμη. Εγω την ταινουλα μου εβλεπα, δεν εκανα κατι. Γιατι να μας συμβαινουν εμας αυτα;; Τι κακο εχουμε κανει;;; Ποιον εχουμε πειραξει ρε παιδια;;