περι πενθους δυσκολες ερωτησεις......

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Το πιο συνηθισμένο συναίσθημα του πένθους είναι να μη ξέρεις τι σου γίνεται! Τη μια στιγμή να είσαι έτσι, την άλλη αλλιώς. Τη μια να πεθαίνεις, την άλλη να ζεις. Τη μία να χτυπιέσαι και την άλλη να μην πιστεύεις τι σου έχει συμβεί και ότι όλα είναι ένα κακό όνειρο. Και αυτές οι τόσο διαφορετικές στιγμές μπορεί να απέχουν μεταξύ τους από βδομάδες, μέρες ή ακόμη και ελάχιστα λεπτά! Στην αρχή πίστευα ότι βάδιζα προς μανιοκατάθλιψη ή κάτι άλλο. Πίστεψέ με γλυκιά μου, νόμιζα ότι δεν είμαι καθόλου καλά, ότι μόνο εγώ αισθάνομαι έτσι. Διάβασα πολλές ιστορίων άλλων ανθρώπων που δυστυχώς ζουν την απώλεια ενός αγαπημένου τους και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, έχουν αυτή τη διακύμανση...Οπότε έπεισα τον εαυτό μου να μην ανησυχεί... Το ζω κι όπου με πάει.

Άλλοτε αισθάνομαι ενοχές που νομίζω \"πως πάω την απουσία του να συνηθίσω\" κι άλλοτε βουλιάζω στην απόγνωση του ότι ζω μόνη, χωρίς εκείνον. Άλλοτε θρηνώ για το δικό του θάνατο, για το ότι δεν είναι εδώ να χαρεί με κάποια πράγματα που θα χαιρόταν κι άλλοτε για το δικό μου εγωισμό γιατί εγώ θα χαιρόμουν να είναι εδώ ακόμα κι αν δεν ήταν εκείνος χαρούμενος. Και άλλοτε θρηνώ για τη δική μου θνητότητα γιατί η απώλεια του μπαμπά μου με έκανε να πάθω τέτοιο σοκ για το πιο δεδομένο πράγμα της ζωής μας. Κι ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω...

---

δεν φοβαμαι το δικο μου θανατο πια
να μη σου πω οτι ειναι το πρωτο ραντεβου που περιμενω εγω...
αλλα το κλασικο να ζησετε να τον θυμομαστε που το πας?ευχη η καταρα??εχω αυτην την απορια

Κι εγω διαισθανομαι οτι με εναν τροπο ακομα και τωρα \"πενθω\". Κι ομως, την αγαπω τοσο μα τοσο πολυ την ζωη, αυτην την εφημερη υπαρξη..
Δεν μπορω να βρω λεξεις να στο εκφρασω μα καποτε σε εναν διαλογο με τη ζωη μου γυρισα και της ειπα:δεν θελω να σε χασω.. κι αν καποτε σε μισησα ηταν γιατι ελειψες απο αυτους που αγαπησα..
Ειναι ακομα νωρις για να αφησεις μεσα σου χωρους φωτος κι ελπιδας..
Οταν ημουν μεσα σε καταθλιψη, παει καιρος, δεν μπορουσα να βιωσω συναισθηματα, πετρα η καρδια τα παντα, τιποτα δεν χωραγε περα απο μια παρατεταμενη αισθηση αποστασης απο τα πραγματα, σκληροτητας, για να αντεχω και να επιβιωνω..
Ολα θελουν τον χρονο τους, μαζι με τον κοπο μας φυσικα...
Τωρα μαζι με τα ασχημα, χωραν και πολλα ομορφα μεσα μου.. Εχουν βρει τον τροπο τους να συνυπαρχουν.
Τωρα, εναμιση χρονο μετα, εισαι ετοιμη να μιλας.

ναι αγορασα κσπιτι να φυγω απο τους γονεις μου γιατι πνιγομαι κι εκει που ενιωθα δυνατη καταλαβα ποσο θα μας λειψει με το γο μου ο αντρας μου
Σημερα μαλωσα με τη φωτογραφια του
του ειπε οτι μας γαμισε (συγνωμη για την εκφραση )τη ζωη
μετα αρχισα να κλαιω
τωρα νιωθω λες κι εσκαβα ολη μερα
πηρα κ τα χαπια μου κ θολωσα το τοπιο μου παραπανω

αυτο που ειπες οτι μισησες καποτε η ζωη γιατι ελλειψε απο οσους αγαπας με αφησε αφωνη!αυτο ειναι που δεν μπορω να εκφρασω
ζω για το γιοκα νου κ μονο κ καποια στιγμη ισως να βρω την ορεξηνα παψω να επιβιωνω κ να αρχισω να ζω
μακαρι να το πετυχω
κι εγω κι ολοι οσοι πενθουν..
κι εχεις δικιο σημερα ο γιος μου με εκανε κ γελασα την ωρα που εκλαιγα
γελιο κ κλαμα μαζι..χσμ..τι σου εινα η ζωη!!

Quote:

---

Originally posted by interappted
βεβεαια μου χει στριψει η βιδα αρκετα δεν με αναγνωριζω
ενα κομματι μου πεθανε μαζι του κ αυτο θα ειναι νεκρο..ετσι ζω ξεροντας πως εθαψα μαζι με το σωμα του ενα κομματι μου μεγαλο κι αφησα το σωμα σχεδον ρομποτικα να ζει..ρομποτικα!αλλα ζει..κ μου ρχεται ενα τραγουδι
σου πα θα πεθανω αν σκοτωθεις κι ομως εχω ζησει
τελικα επιβιωσα
τελικα ενιωσα ακομα μια φορα οτι ειμαστε κι ανθρωποι ζωα κ η φυση σου δινει το ενστικτο της επιβιωσης..
σαν αγριμι νιωθω..που ομως εχει να προστατεψει το μικρο του που αν κοιταξει μεσα του δεν ξερει τι θα βρει
πονο?θυμο?δυναμη?σπασιματα? ολα μαζι?εχω χαθει αλλα επιβιωνω!

---

Αυτό με το ότι νιώθω σαν ζώο το έχω νιώσει πολύ έντονα...
Ένιωθα σα ζώο που πρέπει να κάνουμε ένα μνημόσυνο και μετά να τους πάμε για φαγητό και να τους περιμένω να φάνε και εγώ να θέλω να ουρλιάξω και να πω πως μπορείτε - πως μπορούμε και τρώμε;;; Πως μπορώ και συνεχίζω να ζω;

Όταν νιώθω πως πέθανε ένα κομμάτι του εαυτού μου ιντερ μου είναι το χειρότερό μου. Είναι ο πιο δυνατός πόνος. Σαν να μου έκοψαν ένα μεγάλο μέρος μου και το έθαψαν κι αυτό μαζί του.

Quote:

---

δεν φοβαμαι το δικο μου θανατο πια
να μη σου πω οτι ειναι το πρωτο ραντεβου που περιμενω εγω...
αλλα το κλασικο να ζησετε να τον θυμομαστε που το πας?ευχη η καταρα??εχω αυτην την απορια

---

Ούτε εμένα μ\'αρέσει αυτή η ευχή όποτε την ακούω μου έρχεται να απαντήσω κάτι πολύ σκληρό. Τους πρώτους 6-7 μήνες ήταν τέτοια η επιθυμία μου να πεθάνω και εγώ που ήθελα να απαντήσω δε θέλω να ζήσω θέλω να πεθάνω για να τον ξανασυναντήσω όσο πιο γρήγορα μπορώ.
Ακόμα η επιθυμία αυτή υπάρχει, αλλά είναι περισσότερο κρυμμένη, λιγότερο αισθητή. Παρόλα αυτά η ευχή αυτή εξακολουθεί να μου προκαλεί άσχημα συναισθήματα.

Εγώ φοβάμαι...Και τον δικό μου θάνατο και των αλλωνών...Γιατί αν και τα ήξερα όλα πριν, τα βλέπω τώρα όλα να πραγματοποιούνται. Να ζω σε μία πραγματικότητα που οι άνθρωποι γύρω μου μπορεί αύριο να μην υπάρχουν...Ο ένας μετά τον άλλον να φεύγουν. Κι εγώ να μένω εκέι να αποχαιρετώ κάθε φορά. Έχασα μέσα σε 9,5 μήνες το μπαμπά μου, τη γιαγιά μου και το θείο μου. Νιώθω ότι είμαι εγκλωβισμένη σε μία σκηνή θεάτρου που το σενάριο είναι θρίλερ και η πλοκή του έργου είναι προκαθορισμένη και δεν μπορεί κανένας να ξεφύγει από αυτή...

χμ το μου θυμισες τωρα..αν κ ημουν στην καρακοσμαρα μου στα μνημοσυνα...να χεις τον πονο σου κ να χεις κ να τους ΚΕΡΑΣΕΙΣ αυτους που δηθεν ηρθαν να σου σταθουν κ τρωνε ακριμως οπως σου τρωει την ψυχη ο πονος...
κ να σου λενε κουραγιο
τι λες τωρα?
εγω ετσι απαντουσα..
σκληρη
κι οταν μου λεγανε να ζησετε να τον θυμοσαστε...............................
ασε......μου ρχοταν να ..................
ειμαστε θηλαστικα τελικα
ΖΩΑ
απο οποια πλευρα να το δεις
απο το θηλασμο ενος βρεφους μεχρι τις συζητησεις που ακουγονται σε κηδειες κ μνημοσυνα
μεχρι κι αυτους που σου λενε
τελειωσε η κηδεια εχουν κι αλλοι σειρα φυγε
κ δεν καταλαβαινουν οτι εκει εισαι κι εσυ..δεν θες να φυγεις σημερα θα παω στα κοιμητηρια
θα μαλωσω κ μαζι του
κ μετα θα του κανω δουλειες
το Σαββατο του ανηκει!εσχουμε 1 του μηνα
δλδ περασε ενας χσρονος κ 7!!!!μηνες
περασε?ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕ ΜΑΛΛΟΝ!

Χαίρομαι όμως που εκτός από τη ζωώδη συμπεριφορά μας αναφέρθηκες και σε μια άλλη: το θηλασμό ενός βρέφους.
Αυτή είναι η ωραία πλευρά Ίντερ μου. Υπάρχει πιο όμορφη και συγκινητική εικόνα; Εσύ κιόλας θα ξέρεις καλύτερα από μένα γιατί θα το έχεις ζήσει.

Εύχομαι εμείς που είδαμε, ακούσαμε και νιώσαμε στο πετσί μας τη σκληρότητα των άλλων σε τέτοιες τραγικές περιστάσεις - άλλες φορές σκόπιμη άλλες φορές απερίσκεπτη - να φερθούμε καλύτερα σε άλλους που θα βρεθούν στη θέση μας. Γιατί δεν είμαστε ΜΟΝΟ ζώα, έτσι θέλω να πιστεύω...

το θεμα ειναι οτι αν δεν εχεις περασει αυτο το θεριο δεν εισαι σε θεση να καταλαβεις κ να φερθεις καλα..εγω εκιε ειναι που ενιωσα το ποσο ζωα ειμαστε εμεις οι ανθρωποι..μιλουσαν πολλοι στο \"σπιτι του κρεμασμενου για σκοινι\"
κατανοηση βρηκα μονο σε εοσους πςρασαν αυτη την πορτα που δεν εχει γυρισμο
πηγα επανω σημερα..κ θα παραμεινω εκει με την ψυχη μου για παντα..το σωμα εχει επιστρεψει κ εινα εδω..γραφει στο φορουμ θα κατσει διπλα στο παιδι μου...

κ αυριο θα συνεχισει..αλλα σημερα θα κανει παυση..

Έχεις δίκιο. Κάποιοι δε σέβονται τίποτα, τα έχω περάσει και εγώ. Λέγανε και από πάνω άσχημα πράγματα. Τι ήρθανε τότε; Για να χύσουν το δηλητήριό τους; Εγώ και αλήθεια να ήτανε αυτά τα πράγματα που ήρθαν και είπαν αν συνέβαινε κάτι τόσο τρομερό σε αυτούς θα ντρεπόμουν να τους τα πω. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός;

Έχει γεμίσει η ψυχή μου μίσος και θυμό που δεν είχα ποτέ μου. Και όλο αυτό με εξαντλείει αφάνταστα.

Ναι Ίντερ και εγώ μόνο από άτομα που γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει απώλεια έχω βρει παρηγοριά. Και τους έχω βάλει μέσα στην καρδιά μου. Μου δείχνουν να καταλάβω τι σημαίνει άνθρωος για να μη το ξεχάσω ποτέ μου.

Η ψυχή σου είναι κουρασμένη. Ταλαιπωρημένη. Μέσα στις ατυχίες της είναι ευτυχώς πολύ τυχερή που έχει και ένα αγγελούδι επίγειο για να τη ζεσταίνει εδώ στη γη...

Quote:

---

Originally posted by weird
Κι εγω διαισθανομαι οτι με εναν τροπο ακομα και τωρα \"πενθω\". Κι ομως, την αγαπω τοσο μα τοσο πολυ την ζωη, αυτην την εφημερη υπαρξη..
Δεν μπορω να βρω λεξεις να στο εκφρασω μα καποτε σε εναν διαλογο με τη ζωη μου γυρισα και της ειπα:δεν θελω να σε χασω.. κι αν καποτε σε μισησα ηταν γιατι ελειψες απο αυτους που αγαπησα..
Ειναι ακομα νωρις για να αφησεις μεσα σου χωρους φωτος κι ελπιδας..
Οταν ημουν μεσα σε καταθλιψη, παει καιρος, δεν μπορουσα να βιωσω συναισθηματα, πετρα η καρδια τα παντα, τιποτα δεν χωραγε περα απο μια παρατεταμενη αισθηση αποστασης απο τα πραγματα, σκληροτητας, για να αντεχω και να επιβιωνω..
Ολα θελουν τον χρονο τους, μαζι με τον κοπο μας φυσικα...
Τωρα μαζι με τα ασχημα, χωραν και πολλα ομορφα μεσα μου.. Εχουν βρει τον τροπο τους να συνυπαρχουν.
Τωρα, εναμιση χρονο μετα, εισαι ετοιμη να μιλας.

---

διαβάζω τον διάλογο σας....αλλά αυτο το κομματι weird, και ειδικά η τελευταια πρόταση ειναι τόσο ουσιαστικα κ τόσο αληθινα.απο τα πιο ομορφα πράγματα που χω διαβάσει εδω..απο τους λόγους που χαιρομαι να συμμετέχω -έστω κ ως θεατής- σ αυτο το φόρουμ.

Σοφία θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.
H γλυκιά μου η weird και τα λόγια της με έχουν σώσει αμέτρητες φορές.

Μακάρι να μπορούσα να πω κι εγώ στην ίντερ κάτι τόσο όμορφο, ειλικρινές και από τα βάθη της καρδιάς μου. Αλλά και για μένα είναι αρκετά νωρίς ακόμα...Ίσως και μετά από 10 χρόνια να επαναπαύομαι και να λέω το ίδιο; Τρομάζω στην ιδέα των χρόνων που θα ακολουθήσουν...Δεν ονειρευόμουν έτσι αυτά τα χρόνια.

Εύχομαι να υπάρχουν πάντα άνθρωποι που να έχουν την καρδιά και το μυαλό να σκέφτονται έτσι...Και εμείς, εγώ, η ίντερ και άλλοι πολλοί να έχουμε την τύχη να τους ακούμε...

Καθε απώλεια έχει το δικό της χρώμα, τον δικό της ήχο, μυρουδιά, βάθος, βάρος... κι εμεις ειμαστε τοσο ποικιλλόμορφοι, ο καθενας απο εμας. Καθε βίωμα είναι μοναδικό έτσι όπως βιωνεται.
Γι αυτο αφουγκρασου, δες τι συμβαινει με εσενα, αφησε σ αυτο που σου συμβαινει τον χωρο και το χρονο που ζητα, μάθε το καλα..
Δεν υπαρχει τροπος, εσυ θα τον εφεύρεις.
Με κοπο, με κλαμα, αν εισαι τυχερος, κι αλλοτε χωρις, αν εισαι πιο ατυχος, μ ενα κλαμα αφατο, ανειπωτο, βουβό, που δεν υπολειπεται σε σπαραγμο..
Δεν υπρχει μετρο συγκρισης.. και δεν ωφελει στα θεματα της απωλειας..
Sofia τα λογια σου με αγγιζουν βαθια. Ειναι σαν πετρουλες διαλεγμενες πολυ πολυ προσεχτικα και ευστοχα πεφτουν στην λιμνη της ψυχης, δημιουργωντας αλλεπαλληλους κυκλους ηρεμιας, ομορφιας. Σ ευχαριστω.
Anwnimi και τα λογια τα δικα σου με εχουν βοηθησει απεραντα πολυ! Καρδουλα μου, μπροστα σε μια ασαφη εννοια των χρονων που μελλουνε να ρθουνε, που σε αγχωνει και σε θλιβει, σκεψου αυτο που ζεις τωρα.
Εχεις συνειδητοποιησει τι κανεις? Ποσο αξιοθαυμαστα δυνατη εισαι? Η απωλεια του πατερα σου.Μετα της γιαγιας, του θειου σου.. Πονεσες και πονας, ανατριχιαζει η καρδια μου να αισθανθω ποσο..
Και μεσα σε ολο αυτο το τοπιο του πονου, με τη σκοτεινια και τον αγριο ανεμο, την ερημια και τα γυμνα κλαδια, βρηκες τη δυναμη να φυτεψεις ενα λουλουδι, που σφυζει απο ζωη.. Κοιτα τις στιγμες που ζεις..αυτες εχουν σημασια..
Μπραβο σου που βρηκες το κουραγιο.. να μοιραζεσαι, να δινεις(ειδικα εμενα μου εχεις δωσει πολλα και πριν απο την πρωτη σου απωλεια και μετα), να ψαχνεις, να διαβαζεις για να ανακαλυπτεις την ψυχη σου πιο βαθεια...
Να αντεχεις να ζεις γιατι ξερεις πως \"Θα μπορουσε να ειναι και χειροτερα\", που λεει και η ταινια..(ραγισμενα φτερα).
Σε θαυμαζω για το κουραγιο σου και για τον αιματηρο σου πονο που παλευεις μαζι του.
ειναι ομορφο να εχεις τετοιους ανθρωπους διπλα σου:)

εχω να μπω για τα δεδομενα μου καιρο στο forum...συγκινουμαι που σας διαβασα..
δεν μπαινω συχνα γιατι περναω μια περιοδο μεγαλου θυμου σχεδον χαρηκακιας κ ντρεπομαι για τον εαυτο μου..Αδειασα....
κι ομως ειμαι εδω κ το παλευω
οχι για να γεμισω αλλα για να συνηθισω να ειμαι αδεια
δεν περιμενω να γινω αυτο που ημουνα...αλλα δεν μπορω να καταλαβω προς τι ολη αυτη η ενταση τα νευρα,με ολο τον κοσμο..ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ με χαλανε..με τρελλαινουν οι θορυβοι βριζω,κακιωνω
με τρομαζω
θελω να σας πω οτι ακομα κι αν για τα δικα μου δεδομενα αραιωσα την επικοινωνια μου στο φορουμ
σας σκεφτομαι,περνω δυναμη μοιραζομενη μαζι σας το τα συναοσθηματα καταλαβαινω οτι δεν ειμαι σε θεση να βοηθησω κανεναν οσο κ να το θελω..γιατι παντα επερνα δυναμη βοηθοντας
θελω να ΠΕΡΑΣΩ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΣΟ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΜΟΥ ΟΣΟ Κ ΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΑΚΗ ΜΑΝΑ Κ ΜΟΝΗ!

ζητω συγνωμη αν ανοιγοντας την ψυχη μου για το θανατο του αντρα μου,δημιουργησα αρνητικα συναισθηματα η ημουν αποκαρδιωτικη........................
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΝΑ ΠΩ!ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Κ ΝΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ

Πολυ ομορφα τα λογια σου στο τελος Ιντερ.
Κουραγιο, ειναι δυσκολος ο αγωνας που δινεις..
Σ αυτο που λες, την αναγκη να βοηθας για να παιρνεις κι εσυ δυναμη σε καταλαβαινω πολυ καλα..
Κι ο θυμος ειναι κι αυτος ενα σταδιο, για να πας παραπερα.
Δωσε πολλα φιλια στο αγγελουδι σου.

Δεν έχω λέξεις...
Πόσο βαθιά στην ψυχή μου φτάνουν τα λόγια σου γλυκιά μου weird... Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά.
Έχεις απόλυτο δίκιο, το πως βιώνει ο καθένας τη δική του πληγή είναι ξεχωριστό για τον καθένα...
Τις περισσότερες φορές δεν αισθάνομαι όμως καθόλου δυνατή, αισθάνομαι πιο αδύναμη από όλους γύρω μου...Σα να θέλω να κρατηθώ πίσω, να μην προχωρήσω μπροστά. Σα να θέλω να τα καταστρέψω όλα και να φύγω μακριά από όλους και από όλα, να μείνω τελείως μόνη μου και να ζήσω τον πόνο μου όσο πιο δυνατά μπορώ, με όλη μου τη δύναμη! Να μη με αποσπά τίποτα! Σαν να θέλω να τους τιμωρήσω όλους (ποιον και γιατί δεν ξέρω) αλλά τελικά τον εαυτό μου τιμωρώ και ενώ το ξέρω συνεχίζω...

Ίντερ μου σε νιώθω και σένα...Σε παρακαλώ ΜΗ ΖΗΤΑΣ ΣΥΓΝΩΜΗ!
Ο λόγος που δεν μιλάω σε κοντινούς μου ανθρώπους είναι αυτός ο φόβος που εκφράζεις εδώ. Ότι θα τους δημιουργήσω αρνητικά συναισθήματα, θα είμαι αποκαρδιωτική, πληκτική, επαναλαμβανόμενη, πικρόχολη, μεμψίμοιρη...
Σε παρακαλώ, εδώ ο χώρος είναι ελεύθερος να εκφραστείς...Αν δεν άνοιγες αυτό το θέμα ΕΣΥ, δε θα είχες την ευκαιρία ούτε εσύ ούτε κι εγώ ούτε ίσως και άλλα άτομα που απλά διαβάζουν τα μηνύματα αυτά να ακούσουμε κάτι τόσο όμορφο, ζεστό, ανθρώπινο, απλό...Μπορεί να μην αλλάζει κάτι από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορεί η ανακούφιση να είναι παροδική αλλά από τα μικρά βήματα πάμε στα μεγαλύτερα...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Δεν έχω λέξεις...
Πόσο βαθιά στην ψυχή μου φτάνουν τα λόγια σου γλυκιά μου weird... Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά.
Έχεις απόλυτο δίκιο, το πως βιώνει ο καθένας τη δική του πληγή είναι ξεχωριστό για τον καθένα...
Τις περισσότερες φορές δεν αισθάνομαι όμως καθόλου δυνατή, αισθάνομαι πιο αδύναμη από όλους γύρω μου...Σα να θέλω να κρατηθώ πίσω, να μην προχωρήσω μπροστά. Σα να θέλω να τα καταστρέψω όλα και να φύγω μακριά από όλους και από όλα, να μείνω τελείως μόνη μου και να ζήσω τον πόνο μου όσο πιο δυνατά μπορώ, με όλη μου τη δύναμη! Να μη με αποσπά τίποτα! Σαν να θέλω να τους τιμωρήσω όλους (ποιον και γιατί δεν ξέρω) αλλά τελικά τον εαυτό μου τιμωρώ και ενώ το ξέρω συνεχίζω...

Ίντερ μου σε νιώθω και σένα...Σε παρακαλώ ΜΗ ΖΗΤΑΣ ΣΥΓΝΩΜΗ!
Ο λόγος που δεν μιλάω σε κοντινούς μου ανθρώπους είναι αυτός ο φόβος που εκφράζεις εδώ. Ότι θα τους δημιουργήσω αρνητικά συναισθήματα, θα είμαι αποκαρδιωτική, πληκτική, επαναλαμβανόμενη, πικρόχολη, μεμψίμοιρη...
Σε παρακαλώ, εδώ ο χώρος είναι ελεύθερος να εκφραστείς...Αν δεν άνοιγες αυτό το θέμα ΕΣΥ, δε θα είχες την ευκαιρία ούτε εσύ ούτε κι εγώ ούτε ίσως και άλλα άτομα που απλά διαβάζουν τα μηνύματα αυτά να ακούσουμε κάτι τόσο όμορφο, ζεστό, ανθρώπινο, απλό...Μπορεί να μην αλλάζει κάτι από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορεί η ανακούφιση να είναι παροδική αλλά από τα μικρά βήματα πάμε στα μεγαλύτερα...

---

ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΜΩΣ η μονιμη καταθλιπτικη,η αλλαξε τοσο η η η

Ιντερ
τι ακριβως λες στο τελευταιο μηνυμα γιατι δεν εχω καταλαβει...

την εικονα των φιλων κ γνωστων για την επαναληψη του πως νιωθεις που εχασες αυτον που αγαπας βλεπεις περασε 1 χρονος 7 μηνες κ 18 μερες κ για μενα ωρες-ωρες ειναι σαν να μην περασε μια μερα
δεν παραπονιεμαι παλι καλα με στηριζουν κ κυριως τωρα που εκανε κι αυτο που εκανε ο πατερας μου....
ο βρεγμενος τη βροχη δεν τη φοβαται

Αχ, φιλία λέξη ιερή φιλία λέξη θεία δε γράφαμε στα μαθητικά λευκώματα;
Εγώ τουλάχιστον τότε πίστευα ότι τις φίλες αυτές θα τις είχα για πάντα, δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου πέρα από αυτές. Μια φορά θυμάμαι είχα δει στον ύπνο μου ότι η μία είχε πεθάνει και είχα πάθει πανικό γιατί η ζωή των υπολοίπων μας δεν είχε πια νόημα!
Κάποια στιγμή χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα ότι η \"φιλία\" αυτή συντηρούνταν μάλλον από δικές μου προσπάθειες μόνο οπότε και τις εγκατέλειψα. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι αυτό έφερε αντίδραση κάνοντας μετά εκείνες κάποιες σπασμωδικές προσπάθειες αλλά ήμουν τόσο πικραμένη και αποφασισμένη που πάτησα delete.
Τη θέση τους πήραν γρήγορα - μάλλον ήταν αρνητικό αυτό γιατί έγινε σαν αποκούμπι - άλλες 2 που μόλις έχασα το μπαμπά μου χαλάστηκαν τόσο πολύ με τη μαυρίλα μου που την κάνανε κανονικά...

Μερικές φορές κάνω απολογισμό και λέω τόσα χρόνια δεν μπορεί να φταίνε μόνο οι άλλοι. Ψάχνω να βρω τα δικά μου φταιξίματα.
Βρήκα ότι έχω...Αλλά πάλι δεν δικαιολογούν τέτοια απομάκρυνση τουλάχιστον στη 2η περίπτωση. Δεν ξέρω, ίσως να είμαι τόσο εγωκεντρική που να μην έχω βρει τα πραγματικά δικά μου φταιξίματα!

Ιντερ χαίρομαι πραγματικά που έχεις κοντά σου ανθρώπους, ειδικά μετά από όλα όσα πέρασες... Έστω κι αν εδώ όπως λες σε άλλο θέμα αισθάνεσαι πιο οικεία...Η κοντινή επαφή είναι απολύτως αναγκαία και ανακουφιστική...

σε εμενα η κοντινη επαφη ειναι δυσκολη
ειμαι επικοινωνιακη αλλα συνηθως χρειαζεται να πνιξω τα πραγματικα μου αισθηματα
γιατι δε μου φταιει κανενας να τον επιβαρυνω
εδω τα λεω οπως ειναι
κ ξερω οτι εχω κατανοηση
αυτες τις μερες με αυτα που περασα μου λειπει ο αντρας μου πολυ
δεν εχω αλη επιλογη
δεν γυριζει πισω
στεκομαι οσο μπορω στα ποδια μου μην ξερωνατας τι να παλεψω πρωτα
δειχνω αρκετα δυνατη
το μεσα μου το ξερει
εχω να παω 3 βδομαδες στα κοιμητηρια...
μου στοιχιζει
τι σου ειναι η ζωη?
πρεπει να την παλεψουμε

Quote:

---

Originally posted by interappted
σε εμενα η κοντινη επαφη ειναι δυσκολη
ειμαι επικοινωνιακη αλλα συνηθως χρειαζεται να πνιξω τα πραγματικα μου αισθηματα
γιατι δε μου φταιει κανενας να τον επιβαρυνω
εδω τα λεω οπως ειναι

---

Ακριβώς! Με εκφράζεις απόλυτα με αυτά που λες.

Χαίρομαι πολύ για τη δυναμικότητά σου:

Quote:

---

τι σου ειναι η ζωη?
πρεπει να την παλεψουμε

---

Εδώ όπως το είπες μπορείς να εκφραστείς. Είμαστε μαζί σου.

ευχαριστω ειναι πολυ σημαντικο για μενα
μα πολυ
γιατι δυστυχως επεσα παλι
κ πλι μαλλον θα σηκωθω

\"Tι σου ειναι η ζωη?\"
Μου αρεσει πολυ αυτη σου η φραση, κρυβει μια δυναμη μεσα της...
Ετσι ειναι γλυκα πρεπει να παλευουμε... ποιος μας εγγυηθηκε στον κοσμο που ηρθαμε οτι δεν θα περασουμε απο μεγαλες οδυνες? Κανεις...
ΠΟιος μας εγγυηθηκε στον κοσμο που ηρθαμε οτι θα βιωσουμε την κορυφωση της ευτυχιας μας?Κανεις..
Ολα για μας τους ανθρωπους ειναι, να τα ζουμε, να τα διασχιζομε, να συνεχιζουμε, να παλευουμε....
να ευτυχουμε και να δυστυχουμε...
Οι φιλοι ειναι κατι το υπεροχο, ειδικα οταν προκειται για \"συνοδοιπορους\"...
Ειμαστε διπλα σου Ιντερ... Βγαλε απο μεσα σου οτι εχεις να βγαλεις...
Πολλα φιλια και στο παιδακι σου!

Quote:

---

Originally posted by weird
ποιος μας εγγυηθηκε στον κοσμο που ηρθαμε οτι δεν θα περασουμε απο μεγαλες οδυνες? Κανεις...
ΠΟιος μας εγγυηθηκε στον κοσμο που ηρθαμε οτι θα βιωσουμε την κορυφωση της ευτυχιας μας?Κανεις..

---

Όπως πάντα weird μου με προσγειώνεις στην πραγματικότητα...
Εκεί που είμαι θυμωμένη με όλους και με όλα, λες αυτό που σκοπίμως μάλλον επιλέγω να το ξεχνάω μερικές φορές...Και που καταλαγιάζει το θυμό μου ο οποίος με εξαντλεί τόσο πολύ...Μερικές φορές αυτό το γιατί σε πνίγει αλλά σκεφτόμενη αυτό που λες έχεις δίκιο...

ολα για μας τους ανθρωπους ολα
τα καλα τα κακα
κ το βρισιμο anwnimi κι ο θυμος ανθρωπινα ειναι
ολα
καθε τι που βιωνεις ξυπνα τα αναλογα αισθηματα
τι να πεις?
τι ειναι η ζωη???????γιατι ζουμε????????????????????????????αλλοι αναρωτιουνται γιατι πεθαινουμε εγω αναρωτιεμαι γιατι ζουμε

Μ\'αρέσουν τα ερωτήματά σου. Είναι και ερωτήματα δικά μου. Κάπου είχα διαβάσει ότι αν ξέραμε το νόημα της ζωής η ζωή δε θα είχε νόημα. Και ότι ο καθένας μπορεί να ορίσει το δικό του νόημα. Δε σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ή πρέπει να έχουν το ίδιο νόημα ζωής. Αν και όλοι λίγο πολύ αναζητούμε προσωπική ευτυχία...Αυτά λίγο πολύ έλεγε και μου άρεσαν...

κ μενα καλα μου ακουγονται αλλα απο κει κ περα υπαρχει ενας μακρυς δρομος να κανεις τη θεωρεια πραξη
καλο ταξιδι σε ολους μας στην προσπαθεια μας να κανουμε θεωρειες πραξη κ στην προσπαθεια μας να βρουμε αν η ζωη εχει νοημα κι αν εχει ειναι τοσο ουσιαστικο ωστε να υποχρεωνομαστε να καταπινουμε αυτα που μας κερναει?
κ τι οριζει τελικα αν η ζωη μας κερναει φονταν η κινινο?????????????

Quote:

---

Originally posted by interappted
κ τι οριζει τελικα αν η ζωη μας κερναει φονταν η κινινο?????????????

---

1. Ο εαυτος μας
2. Η τυχη

σιμερα ιμε πολι δινατος στις απαντισις! http://homepage.eircom.net/~bray/em/msdelite.gif

ναι ρε Χρηστο

εισαι!!!

τωρα μια αλλη ερωτηση τι γινεται οταν η δυναμη της ζωης ειναι αντιστροφως αναλογη της δυναμης του εαυτου?

Αφήνεις τη δύναμη της ζωής να υπερνικήσει.

θα καταληξω παλι στην σταση που κατεληξα για τη ζωη κ τους ανθρωπους ειμαστε ζωα
κι αυτο το λεω για καλο!το μονο πραγμα που μου μεινε ειναι αυτα 2 ενστικτα
της επιβιωσης κ της μανας

ας μιλησει λοιπον η φυση
η φυση???η ζωη???ο θανατος???

οσο μεγαλωνω τοσο πιο πολυ απορω
οσο γνωρισα τον θανατο
οσο γνωριζω τη ζωη
οσο κατανος τη φυση
με πιο πολλα ερωτηματικα γεμιζω

Quote:

---

Originally posted by interappted
κ τι οριζει τελικα αν η ζωη μας κερναει φονταν η κινινο?????????????

---

μ\'αρέσουν τα πετυχημένα σου πολύ!:) είναι να κλαις και να γελάς μαζί...
Κάποτε άκουσα, ίσως κι εδώ, δε θυμάμαι, ότι η ζωή είναι σαν ένα παιχνίδι με χαρτιά. Στο διπλανό σου μπορεί να φέρει καλό φύλλο, σε σένα όχι. Πάντως όλοι παίζουν όσο καλύτερα μπορούν με τα φύλλα που έχουν...Αχ...

Quote:

---

Originally posted by interappted
οσο μεγαλωνω τοσο πιο πολυ απορω
οσο γνωρισα τον θανατο
οσο γνωριζω τη ζωη
οσο κατανος τη φυση
με πιο πολλα ερωτηματικα γεμιζω

---

Αυτό να λέγεται...Μάλλον από τότε που γνώρισα πραγματικά το θάνατο άρχισα να γεμίζω με αμέτρητα ερωτηματικά...Γιατί; Πώς; Πού; Τώρα; Πότε;

η ζωη μου μονο ειρωνικα μου ρχεται να τη δω για αυτο τα ακραια παραδειγματα

για τα ερωτηματικα που γενναει ο θανατος δεν θα τα λυσει ποτε η ζωη
κ κυριως η ζςη που εχει μιωσει πενθος

Ιωάννα μου έχεις δίκιο, δεν υπάρχει απάντηση για τα ερωτηματικά αυτά. Μακάρι να υπήρχε κάποιος να μου έδινε και μένα μια σίγουρη απάντηση για όλα τα τεράστια ερωτηματικά μου. Πρέπει να δώσει ο καθένας τη δική του απάντηση, αυτή που τον εκφράζει. Πόσο θα ήθελα να είχα τον τρόπο να το κάνω για τον εαυτό μου αλλά και για τους άλλους.

Γράφεις \"και κυρίως ζωή που έχει βιώσει πένθος\"
Σίγουρα όλοι κάποτε θα βιώσουν πένθος της απώλειας ενός πολύ αγαπημένου τους προσώπου. Μα πάνω από όλα με πονάει το άδικο, το \"γιατί;\" Γιατί να χάσεις τον άντρα σου πριν καλά καλά πατήσεις τα 30; Γιατί να χάσω κι εγώ το μπαμπά μου στα 27; Γιατί ο τάδε στα 5, 10, 15; Γιατί ο άλλος έχει την οικογένειά του μέχρι τα βαθιά γεράματα; Πόσο με πονάει αυτό παρόλο που ξέρω ότι γεννηθήκαμε χωρίς εγγυήσεις για ότι πρόκειται να ζήσουμε, κανένας δεν μας υποσχέθηκε κάτι και δεν έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για άδικο και δίκαιο...Κι όμως μοιάζει τόσο άδικο...

δεν εχουμε διακιωμα αλλα απο τη στιγμη που το νιωθουμε πρεπει να εκφραστει αλλιως μενει μεσα κ σε καταρακωνει..
το γιατι δεν υπαρχει οσο κ αν το ψαξεις
ολα εινα μεσα στη ζωη...
αυτην την εννοια της ζωης προσπαθω να καταλαβω οχι με την εννοια των υπαρξιακων...δεν με αφορουν αυτα ..αλλα με την εννοια πως αποδεχεσαι κ συνεχιζεις τη ζωη οταν αυτη σου γυρναει τα μουτρα λες κ της εχεις κανει κατι λεσ κ σε τιμωρει χωρις εξηγησεις..λες κ καποιος τεσταρει πως αντιδρας κατω απο σκατα (συγγνωμη για την εκφραση) συνθηκες..δεν ξερω πια...νιωθω εγκατελειμενη απο καθε ανωτερη δυναμη...
ο θανατος κ το πενθος το μονο που ειναι σιγουρο ειναι οτι ειναι τιμωριες..η μαλλον η ιδια τιμωρια..αν αυτος που πεθαινει ανααπαυεται ο επιβιων υποφερει κ βασταει το φορτιο της απωλειας μπορει η οχι να το αντεξεις
αλλος δρομος δεν υπαρχει
κ βλεπω το γιο μου 5 ετων να πενθει κι αυτος
συναισθημα χωρις ηληκια...
τιμωρια
περασαν 2 χρονια κοντα για την ακριβεια κοντευει ενας χρονος και 9 μηνες
αναρωτιεμαι ποια η επιδραση του υποτιθεμενου χρονου-γιατρου
κ τελικα ανακαλυψα οτι απλα δεν ΖΩ με την ολη ενοια σαν να αιωρουμαι...

Δεν ξέρω. Ίσως να ʽναι ευλογία, ίσως και κατάρα.
Αν πενθώ στη ζωή μου είναι για ζωντανούς μόνο. Με τους νεκρούς δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα. Τον αποδέχομαι τον αποχωρισμό τους, ως δεδομένο. Οπότε αργά ή γρήγορα, το ξεπερνάω. Αναμνήσεις μπορεί να επαναφέρουν τον πόνο, αλλά περνάει. Με τους άλλους όμως δεν τα καταφέρνω καθόλου καλά. Μπορεί να αντιλαμβάνομαι το αναγκαίο, να συνειδητοποιώ το αναπόφευκτο, να συμμερίζομαι το σκόιμο και επιθυμητό του πράγματος, ωστόσο η ψυχή μου αρνείται να το αποδεχτεί. Οπότε, ούτε και να παρηγορηθεί. Προσπάθησα να αποδεχτώ τον πόνο, μήπως έτσι καταφέρω να λυτρωθώ. Μήπως όταν κλείσει ο κύκλος του μαρτυρίου, έρθει κι η ανακούφιση. Αλλά μάταια. Μόνον ο χρόνος αλλάζει τα πράματα. Τα καινούργια βιώματα, τα νέα πρόσωπα παραγκωνίζουν τις σκιές των παλιών και γεμίζουν την ψυχή.
Η φύση απεχθάνεται τα κενά.

η φυση φαινεται ναμη θελει κενα ωφειλει ομως να τα καλυβει ακριβως οπως τα δημιουργει
αν ειμαστε κομματι της ...τοτε καποιοι απο μας ειμαστε αναπροσαρμοστοι στο περιβαλλον της..να δεχτω τι?????την ζωη???σαν ενα ψεμα μοιαζουν ολα ..μπλεγμενο κουβαρι που ψαχνουμε την ακρη ενω καποιος την εχει κοψει....

Η φύση δε μας χρωστάει τίποτα. Αυτός που κάτι οφείλει να κάνει είμαστε εμείς. Κι εμείς μέσα στη φύση είμαστε. Το θέμα είναι πως φτάνουν οι «φυσικοί νόμοι» να καταστρατηγούνται και γιατί. Πώς συμβαίνει να μην (μπορεί ή να θέλει έστω να) κάνει κάτι αυτός που τον αφορά άμεσα και το έχει ανάγκη. Αυτό είναι μεγάλη ιστορία κι εξαρτάται από διαφορετικά για τον καθένα πράγματα. Αν κρίνω απʼ την πείρα μου, κάποιοι άνθρωποι πράγματι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Αλλά αυτό είναι μόνο μια γνώμη.

Γεννηθηκαμε για να πολεμησουμε την φυση...να επιβιωσουμε με οποιον τροπο μπορουμε και οσο το δυνατον καλυτερα...ειμαστε μερος της φυσης και την πολεμουμε...οχι δεν θα παμε με τα νερα της παρα μονο οταν μας βολευει...αποφυγη της αυτοκαταστροφης.

keeeper.......τα πες ολα
παλευουμε αυτο στο οποιο ανηκουμε


olorou η φυση αν δεν κανει λαθη τοτε ναι χρωσταει για το οτι ενα μερος της εχει προβλημα....

Quote:

---

Originally posted by keep_walking
Γεννηθηκαμε για να πολεμησουμε την φυση...να επιβιωσουμε με οποιον τροπο μπορουμε και οσο το δυνατον καλυτερα...ειμαστε μερος της φυσης και την πολεμουμε...οχι δεν θα παμε με τα νερα της παρα μονο οταν μας βολευει...αποφυγη της αυτοκαταστροφης.

---

Στη φύση υπάρχουν φαινόμενα. Εμείς τα χαρακτηρίζουμε έτσι ή αλλιώς. Γεννηθήκαμε μέσα στη φύση με ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Το θέμα είναι: υπάρχει τρόπος να βρούμε «ένα ποταμό να ʽναι για μας πλωτός;» Αν δεν υπάρχει αντικειμενικά τρόπος άλλος για να ζει κανείς απʼ αυτόν που ήδη γνωρίζει, τότε κάθε αντίδραση είναι μάταιη, ίσως και παρελκυστική. Ενδεχομένως στο ευρύτερο πλαίσιο της φύσης, της πραγματικότητας να έχουμε να κάνουμε με επιλογές. Οπότε ο «πόλεμος» είναι μάλλον μια προσωπική μας υπόθεση.