Οι σχέσεις με απόσταση δεν είναι καταδικασμένες by default. Εξαρτάται από τον άνθρωπο, τη σχέση, τις ανάγκες, τις προσδοκίες.
Το λέω αυτό με 2 υπέροχες και μακρόχρονες σχέσεις (η μεγαλύτερη στα 9 χρόνια, από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη και στην πορεία σε διαφορετικές χώρες).
Ούτε ο έρωτας έσβησε εξ αιτίας της απόστασης, ούτε η επικοινωνία επιρεάστηκε, αντίθετως θα έλεγα, ούτε ποτέ τέθηκε σαν πρόβλημα.
Τό μόνο μας πρόβλημα ήταν το οικονομικό και πως θα διαχειριζόμασταν τα έξοδα των ταξιδιών και πως θα καταφέρναμε να βρούμε τρόπο να έχουμε λίγες μέρες μόνοι μας.
Το πάθος ήταν εκεί αδιάληπτα.
Ας πούμε, για εμένα, η σχέση από απόσταση μου κάλυπτε την ανάγκη να έχω το χρόνο που θέλω για να είμαι μόνη μου, introvert γαρ.
Βέβαια υπήρχαν στιγμές που τρωγόμασταν με τα ρούχα μας και σκάγαμε επειδή θέλαμε να είμαστε μαζί και λύπαμε ο ένας στον άλλον, αλλά αυτό μόνο δυνάμωνε το πάθος και την αγάπη, όχι το αντίθετο.
Ακόμα και τα θέματα εμπιστοσύνης και ζήλειας μπορούν να διευθετηθούν και ανάλογα τη σχέση να γίνουν αφορμή για μεγαλύτερο πάθος και ισχυροποίηση του ψυχικού δεσμού.
Είμαι της άποψης ότι αν υπάρχει ισχυρός συναισθηματικός δεσμός, καμιά απόσταση δεν είναι αρκετή για να τελειώσει τη σχέση.
Όταν όμως δεν υπάρχει αυτός ο ισχυρός δεσμός ή έχει υπάρξει ψυχική κούραση είναι η καλύτερη δικαιολογία.
Δεν λέω πως είναι ο κανόνας αυτός, αλλά το να καταδικάζουμε μια σχέση λόγω απόστασης θα μπορούσε να μας αφαιρέσει την πιθανότητα από μια εκπληκτική εμπειρία, κυρίως εγκεφαλική/συναισθηματική. :-)
