Printable View
Οποτε,ότι και να σου είναι ο άλλος,είναι κομπάρσος...
Για μένα τουλάχιστον...
Ίσως είμαι εγωιστής.
Ίσως είμαι αχάριστος...
Εγώ πάντως πιστεύω πως είμαι απλά ειλικρινείς με των εαυτό μου,δεν έχω εγώ κάτι να μου πω,δεν έχει κανεις τίποτα να μου πει...
Όπως έχω ξαναπεί,μιας και δεν έχω χώρο για των εαυτό μου,απλά φαντάσου πως αισθάνομαι για όλους τους άλλους...Όταν πρόκειται για των εαυτό μου.
'Οχι,οχι... με παρεξήγησες... Δεν εννοώ σε καμιά περίπτωση να βρω κάποιον που να με καθοδηγήσει!!! Σε καμία ομως!!! Δε θέλω κανείς να μου υποδείξει που να πάω και τι να κάνω! Ουρά δε θα γίνω κανενός! Απλως εννοώ έναν άνθρωπο που θα μπορούσα να του πω τις σκέψεις μου, να μου πεις κι αυτος τις δικιες του, να ανοίξουμε την καρδια μας... λίγο πολύ όπως κανουμε τώρα. Να λεω εγω τα προλήματα μου, να λέει κι αυτός τα δικά του και να νιωθω οτι ειναι κι αλλοι σαν κι εμενα... Να τον βοηθάω και να με βοηθάει. Οποτε τωρα που το εξηγησα καλυτερα ξαναρωτω: Μηπως να παψω να σκεφτομαι πως θα μπορεσω να βγω αυτο το τρυπακι που εχω μπει μονη, αλλα να βρω καποιον που θα με βοηθησει και αν μπορω να βοηθησω κι εγω; Τι λες;Quote:
Originally Posted by Antreas MpR
Ναι.
Λες να υπάρχει ένα πάρε δώσε.
Για ποσο θα υπάρχει όμως αυτό?
Δεν αναπτύσσεται μια σχέση εξάρτησης έτσι?
Αν σταματήσει να είναι εκεί τι κανεις?
Πολύ ενδιαφέρον το ερώτημα σου! Θα είμαι ίσως μια από τα ίδια... Ισως πριν εξαφανιστει να έχω νιώσει καλά ώστε να ξελαμπικάρω λιγάκι... Και γιατί όχι, ίσως να νιώσουμε καλα και οι δύο και να μην χαθούμε ποτέ ή κι αν ακόμα χαθούμε να έχουμε δώσει τόσα πολλά ο ένας στον αλλον που να μη χρειαζομαστε την φυσική παρουσία! Δεν ξέρω... Είναι όλα υποθέσεις, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κατάληξη θα έχει κάτι αν δεν το δοκιμάσουμε... Αλλωστε δεν εχει σημασια πόσο θα μεινει καποιος κοντα σου, αλλα τι σου εχει δωσει όσο υπήρξε δίπλα σου! Και φυσικά με τι τρόπο φευγει!!!! Ανδρεα, νομιζω πως θα ψαξω να βρω καποιον ανθρωπο που να εχει τις ιδιες αναγκες με μενα... Πραγματικα δεν ξερω αν αυτα που γραφουμε σε βοηθουν, αλλα εμενα με βοηθουν πολυ! Νιωθω ηρεμη αυτη τη στιγμη, γιατι μεσα απο την κουβεντα μας μου εδωσες να καταλαβω πως δε θα μπορεσω ποτε να βρω την ακρη μονη μου! Κι εγώ θελω να ζήσω αυτο το "υπεροχο", όπως πολύ ωραία είπες... Σ ευχαριστω πολύ για αυτό! Παντως να ξερεις απόψε το τιποτα σου εκανε εναν αλλον ανθρωπο να νιωσει καλα! Αρα για μενα, τουλαχιστον αποψε, δεν ησουν τιποτα!!! Αναρωτιεμαι μοναχα πως θα μπορουσα να βρεθω αναμεσα σε ανθρωπους που να εχουμε κοινα προβληματα και διαθεση να βοηθησουμε ο ενας τον αλλον... Αν εχεις καμια ιδεα... μη διστασεις να μου την αναφερεις! Σ ευχαριστω και παλι!Quote:
Originally Posted by Antreas MpR
Ασυζητητί η ποιότητα είναι υπεράνω της ποσότητας σε όλα.
Αλλα πιστεύω πως μια υγιείς σχέση,οποιου είδους και αν είναι αυτή,δεν δημιουργείται υπό αυτές της συνθήκες.
Σε έχω ανάγκη,με έχεις ανάγκη άντε να δούμε τι θα καταφέρουμε...
Έτσι σκέφτομαι εγώ τουλάχιστον.
A,δεν ξέρω που συχνάζουν αυτοί οι άνθρωποι,με τα κοινά προβλήματα,πέρα από κάποιους εδώ μέσα...
Και,σταματα να ευχαριστείς,δεν νομίζω ότι πρόσφερα κάτι, αξιόλογο.
Δεν θέλω να φανώ αγενής,απλά οι λέξης ευχαριστώ και συγγνώμη,μου φαίνονται πολύ τυπικές και mpla mpla...
Απλά δεν έχουν νόημα για μένα.
Tespa.
Χαίρομαι που κάτι έκανα,αλλα όπως είπα,η ποιότητα ξεπερνάει την ποσότητα,οποτε δεν πιστεύω ότι έκανα κάτι πραγματικά,μιας και το να κανεις 10000000 μικρές ανθρώπινες πράξεις,είναι μέρος ποσότητας,και όχι ποιότητας.Και εξάλλου,θα έπρεπε να είναι κάτι δεδομένο,η ανθρωπιά,μιας και υποθετικά δεν είμαστε μαϊμούδες.
Quote:
Originally Posted by Antreas MpR
Τη σωστη απαντηση την εχεις δωσει, μονο εσυ μπορεις πραγματικά να τα φτιαξεις (ή να τα ισοπεδώσεις...), οι άλλοι απλα θα σου δινουν συμπαρασταση, συμβουλες κλπ, σ΄αυτα όμως που εσυ, με δικη σου απόφαση και πρωτοβουλία, θα πράξεις. Κανένας δεν αναλαμβάνει τη δικη σου ευθυνη ακόμα κι αν μπορει. Κι ασχέτως αν το πως εφτασες μέχρι έδω δεν οφειλεται αποκλειστικα σε σενα. Το ποτο ή το να τα λες κάπου για να ξαλαφροσεις και να ξεσπασεις είναι φυγή οταν δεν θες να ρθεις προσωπο με προσωπο με το πρόβλημα.
Οι άλλοι θα καθησουν να σ' ακουσουν μια, δυο, το πολλή τρεις φορες, μετά θα σε βαρεθούν ιδίως αν δεν βλεπουν προοδο.
Ολα αυτα που σου λεω προφανως τα ξερεις καλύτερα απο μενα, σου ειναι αχρειαστα. Γιατί δεν ξεκινας από κάπου? Διοτι για να φυγει η μαυριλα θα πρεπει να ξεκινησεις από καπου....
Ειναι φορες που η μαυριλα αναδυεται εντονα, κι αυτο συμβαινει όταν η σκέψη, μας τα φέρνει όλα μαζι.
Αγαπητέ Ανδρέα,
Σ' αυτό το φόρουμ έμπαινα πολύ παλιά περιοδικά και έκανα εγγραφή σήμερα μόνο και μόνο για να απαντήσω σ' αυτή σου τη δημιοσίευση/δήλωση. Είμαστε και συνομίλικοι και ένιωσα την ανάγκη να απαντήσω σ' έναν συνάνθρωπο που βιώνει μια τέτοια κατάσταση, που ταλανίζεται και μαστίζεται απο τέτοιες δηλητηριώδεις και καταστροφολογικές για τη ζωή του σκέψεις.
Έχεις σημασία, ρε.
Η καρδιά σου χτυπάει. Αναπνέεις. Σκέφτεσαι. Νιώθεις. Αισθάνεσαι. Ναι, ακόμα αισθάνεσαι. Και αισθάνθηκες πολλά και ακόμα διψάς για συγκινήσεις ακόμα και μέσα σ' αυτή τη ζοφερότητα. Γιατί, δε θα έγραφες εδώ διαφορετικά. Ακόμα και τώρα με αυτό το μήνυμά σου, επιζητάς ένα αντίκρισμα, μια ηχώ σ' αυτήν την εκκωφαντική σιγή. Γιατί τη δικιά σου την έχασες. Υπάρχει λοιπόν. Η φωνή σου-έστω η διαδικτυακή-αντήχησε σε όσους με καλή προαίρεση σου απάντησαν, και σε μενα τώρα που σου γράφω αυτά τα λόγια.
Η ελπίδα υπάρχει μέσα σου ακόμα, φίλε μου. Αδιόρατη, θολή και ανεπαίσθητη. Αλλά υπάρχει. Δεν τη βλέπεις, γιατί τη βαρέθηκες και τη μισείς. Σε κινητοποιεί όμως να κάνεις ο,τι κάνεις. Και οτι γράφεις εδώ είναι σωτήριο για σενα. Γιατί κραυγάζεις για ζωή ακόμα και αν περιεργάζεσαι το τέλος της.
Και τι να σου πουν εδώ ένα μάτσο άγνωστοι που δεν ξέρουν την ιστορία σου και τους άθλους σου; Τίποτα. Βερεσέ δεν τα ακούς όλα; Αυτά η ψυχούλα σου τα ξέρει. Γνωρίζει πολύ καλά τους κραδασμούς που έχει υποστεί και δεν ανέχεται άλλους. Χόρτασε πια. Είσαι όμως πιο ανθεκτικός απ' ο,τι νομίζεις. Πιο ισχυρός, πιο δυνατός, πιο θαρραλέος. Γιατί κατέχεις την ανθρώπινη δύναμη. Ναι, την έχεις.
Κουράστηκες όμως να παλεύεις γιατί τίποτα δεν έχει νόημα. Γιατι "κάθε σου πραγματικότητα ήταν αποκρουστική". Κι όμως η πραγματικότητα διαφέρει και απέχει μίλια απο την αλήθεια. Και έχεις τόσες πραγματικότητες και αλήθειες να ζήσεις ακόμα. Και ψέματα έχεις. Αλλά είσαι νοήμων και θα τα διακρίνεις αμέσως. Το ψέμα κάνει την αλήθεια ακόμα πιο πολύτιμη.
Κουράστηκες να παλεύεις γιατί όλα είναι μάταια. Μην παλέψεις έντονα σήμερα. Σήμερα απλώς πίστεψε. Πίστεψε σε σενα, στην αξία σου, στα χαρίσματά σου, στο χαμόγελό σου, στην ίδια σου την ύπαρξη. Πίστεψε πως άλλη όχθη υπάρχει. Ναι, υπάρχει ακόμα και μέσα σ' αυτην την καταχνιά. Πώς θα φτάσεις; Σιγά σιγά με μικρά, αλλά κολλισιαίας σημασίας βήματα. Γεννιόμαστε χωρίς να μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας, περπατάμε, τρέχουμε, δημιουργούμε, κάνουμε μαραθώνιους, σπάμε ρεκόρ. Από πού ξεκινήσαμε; Απο μια αδυναμία να περπατήσουμε. Παροδική. Ακόμα και αν είναι διαρκής, δεν είναι παντοτινή.
Έχεις δίκιο. Ο κόσμος είναι γεμάτος ματαιότητα. Μόνο όμως αν του την αποδώσεις. Μονο αν από αυτήν τη σκοπιά τον βλέπεις μόνο. Μόνο αν σε κάθε σου ευκαιρία κυνηγάς να επιβεβαιώσεις αυτή του ματαιότητα. Αλλά γιατί και συ πριν νιώσεις ματαιότητα δε θα αισθάνθηκες, δε θα πόθησες, δε θα λαχτάρησες, δε θα νοστάλγησες, δε θα επιθύμησες; δε θα ονειρεύτηκες; δε θα ήλπιζες; Όλα αυτά αποκρυσταλλώθηκαν σε ματαιότητα.
Στο ανθρώπινο οπτικό πεδίο υπάρχει ένα τυφλό σημείο. Κυριολεκτικά είμαστε τυφλοί απέναντι σε σημεία και ερεθίσματα του κόσμου μας. Εκ φύσεως. Υφίστανται λοιπόν πράγματα που κανείς μας δεν τα βλέπει. Υπάρχουν όμως. Ρίξε φως στο τυφλό σου σημείο και θα δεις πως είναι ικανό να αντικατοπτρίσει φως σε όλο σου το πεδίο.
Ο "καταθλιπτικός" ρεαλισμός ίσως σε βοηθά να εντοπίσεις έγκαιρα τη μαυρίλα του κόσμου, αλλά σου στερεί και τις ομορφιές του. Μας τοποθετεί σε κατάσταση μαθημένης αβοηθησίας. Δεν είναι έτσι, δεν είναι καθόλου έτσι. Αβοήθητος δεν είσαι. Τόσα βοηθητικά στοιχεία που ίσως υποβόσκουν, αρκεί να τα αντιληφθείς και να τα γραπώσεις.Τόσες ομορφιές, αξίες και αισθήσεις για τις οποίες άξιζε και αξίζει να ζει κανείς. Αξίζει να ζούμε ακόμα και για ενα μοναδικό όνειρο.
Και ποιος ξέρει γιατι βρίσκεται εδώ; Κανείς. Βιοπαλεύουμε για να το μάθουμε, αλλά οφείλουμε να ζουμε εν τω μεταξύ. Όχι απλώς να υπάρχουμε. Δεν είμαστε αυτοσκοπός. Ας γευτούμε, ας ζήσουμε με ο,τι μας δόθηκε και εμείς θα το δεκαπλασιάσουμε.
Είμαστε εδώ για να σου πούμε πως μόνος δεν είσαι. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βρεθεί στη θέση σου και ένιωθαν και νιώθουν ο,τι και εσυ. Γιατί εκεί στο σκληρό τσιμέντο, όταν αρχίζει και ραγίζει, σιγο-φυτρώνει ένα μικρό χορταράκι γεμάτο χρώμα. Εκτυφλωτικό. Αψηφώντας κάθε νόμο, κάθε πιθανότητα, καταλύοντας τη φύση την ίδια.
Άλλοι κρατήθηκαν στη ζωή γιατί μια μέρα -πάνω στην απόγνωσή τους- κοίταξαν έξω απο το παράθυρο και είδαν ενα σπουργιτάκι. Ναι, κρατήθηκαν στη ζωή για ενα σπουργιτάκι που έψαχνε τροφή. Αυτό τους έδωσε ελπίδα.
Όχι, η ελπίδα δε σε άφησε, φίλε μου. Γιατί ξέρει ότι για σενα σ' αυτόν τον ντουνιά, υπάρχει κάτι. Ένα κάτι που αγνοείς και κάποια μέρα όταν "παιδεύσεις" και "εκπαιδεύσεις" τον εαυτό σου, θα το καταλάβεις. Και τότε, ναι, θα είσαι ο καλύτερος.
Έχεις πολλά να δώσεις.
Άφησε αυτή τη συναισθηματική σου κατάσταση να γίνει δημιοργικότητα. Γράψε. Ζωγράφισε. Εκφράσου. Επινόησε. Μίλησε με ομοϊδέατες. Μίλα με ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί που είσαι και επανήλθαν θριαμβευτικά. Ανακάλυψε μικρά νοήματα, η ευγένεια σε έναν άγνωστο, η ομορφιά της φύσης, το φιλί, ο έρωτας. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που θα σε αγαπήσουν γι' αυτό που είσαι. Όσο και αν αμφιβάλλεις. Αρκεί να τους αφήσεις. Ο έρωτας δεν είναι μάταιος, κι ας είναι εφήμερος. Σε μια στιγμή του ίσως ζησεις εκατό ζωές.
Όχι, ίσως ποτέ σου να μη γίνεις η ευχάριστη προσωπικότητα που θα πλημμυρίζει από χαρά παντού και πάντα. Και αυτή τείνει να πάρει ταμπέλα διαταραχής σε διάφορους κύκλους.
Και γιατί να γίνεις;
Ίσως πάντα θα είσαι ιδιοσυγκρασιακά λίγο μελαγχολικός. Αλλά γιατί έτσι θες να τοποθετείσαι απέναντι στη ζωή, όχι γιατί έτσι θες να την τελειώσεις. Θα σε αγαπήσουν και γι΄αυτό. Πίστεψέ με. Και για τη μελαγχολία σου και για τους προφανείς και κρυμμένους θησαυρούς σου.
Είσαι σαν μια σκληρή γροθιά. Μια γροθιά άκαμπτη. Σιγά σιγά χαλάρωσε τη λαβή και άνοιξε την παλάμη σου. Τεντώσου. Θα φτάσεις και θα αγγίξεις έναν νεό κόσμο.
"Τις πιο ωραίες μέρες σου δεν τις έχει ζήσει ακόμα".
Με ελπίδα.
μολις διαβασα την καλυτερη απαντηση!!
Δεν έχεις άδικο ! Έτσι είναι η κοινωνία των πολλών ! Το θέμα είναι να μάθουμε να επιλεγουμε , κ φυσικά να αγαπάμε, δυστυχώς δε γίνετε απο τη μια στιγμή στην άλλη. Το να αναθεωρεις την αρνητική σκέψη νικώντας τον ίδιο σου τον εαυτό είναι ένα σημαντικό βήμα.
Ο ψυχο-λόγιος ΕΓΡΑΨΕ
Ο ψυλογιος οντως εγραψε , αλλα , κρινοντας εξ ιδιων , υπηρξα αλκοολικος , αλλα παντα εβρισκα νοημα , απλως ειχα εθιστει και δυσκολα ξεκολλησα .