Εμμονικό σύνδρομο και αγάπη....

Quote:

---

Όσο για το χρόνο της πάθησης....εκείνος έλεγε πως το είχε απο τότε που χώρισε ως απλή κατάθλιψη αρχικά (εν όσω ήμασταν μαζί προέκυψε η διάγνωση εμμονικού συνδόμου με τάσεις σχιζοφρένειας).
Είναι το μόνο που δεν πίστεψα εξ ολοκλήρου....

---

Ναι και καλά έκανες.....

Quote:

---

Πάντως υπάρχει ιστορικό στην οικογένεια, η μητέρα του πάσχει απο σχιζοφρένεια επι χρόνια.

---

Σίγουρα υπάρχει θέμα κληρονομικότητας,αλλά κάτι έγινε που του πυροδότησε την ασθένεια.
Δεν ξέρω αν χρειάζεται με τον συγκεκριμένο άνθρωπο να προσπαθήσεις κάτι περισσότερο...
Δεν μπορώ να σου πω ναι ή όχι,αλλά επίσης πιστεύω ότι υπάρχουν και χαρακτήρες πίσω από κάθε ασθένεια,όπως διαπίστωσες και συ με κάποια μέλη εδω μέσα...

Σοουλ,το ότι σου στέλνει στοιχειοθετημένες "κατηγορίες" εναντίον σου και αντιλαμβάνεσαι ότι τα έχει 400 δυστυχώς δεν είναι αυτή η πραγματικότητα,η πραγματικότητα είναι ότι ζει σε έναν άλλο κόσμο,ειδικά σε φάσεις υποτροπής και απλά τα έχει 400 στον δικό του κόσμο όμως.

Διαφαίνεται ότι είσαι τσιμπημένη μαζί του και ενδεχομένως να τον αγαπάς...
μήπως να προσπαθούσες κάτι καινούργιο;

Diana

έχω ήδη αποκολληθεί (ή έστω είμαι σε καλό δρόμο)

συναισθηματικά.

Η αλήθεια είναι οτι αυτό που (νόμιζα) πως είχαμε ήταν μια σχέση μεγάλης και βαθειάς αγάπης
αλλά τώρα πλέον πιστεύω πως ήμουν και γω ενας κρίκος στην αλυσιδα εμμονών του....
Αλλιώς δεν θα ξεχνούσε τόσο εύκολα ούτε θα τα πετούσε όλα έτσι.

Δεν θα τον εγκατέλειπα ποτέ, ακόμα και σε φάσεις υποτροπής (όπως και δεν το είχα κάνει).
Αλλά εφόσον με άδειασε κατ' αυτόν τον τροπο και με αυτή την τόσο ακραία συμπεριφορά....

Είμαι και γω άνθρωπος, μπορεί να μην πάσχω απο κάτι για να το νιώσω εκ των έσω,
αλλά έφτασα να αρρωστήσω 2 μήνες με όλα αυτά.
Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις και να ακούς τον μέχρι πριν λίγο καιρό σύντροφό σου
να βγάζει εναν εαυτό.....αστα να πάνε.

Αυτό που λες με τα..."400 στο δικό του κόσμο", ναι απαντά πολύ στην απορία μου.
Δεν σου κρύβω, οτι πέραν του ερωτικού κομματιού, νοιάζομαι για το τι θα του συμβεί....

Είναι εντελώς μόνος, αποκομμένος απ' όλους.
Δεν θα ήθελα να συνεχιστεί έτσι η ζωή το. Αλλά δεν μπορώ πια και να κάνω το οτιδήποτε.
Με πέρασε στη σφαίρα των "εχθρών" του ...ποιός ξέρει τι συμβαίνει μέσα του. Προφανώς αυτό το διάστημα, έπλαθε ιστορίες, ποιός ξέρει....

Φίλος ψυχίατρος που το συζήτησα, μου είπε πως οι ιστορίες που μπορεί να πλάσει ενας νους με εμμονές, είναι στηριγμένες σε απόλυτα λογικά κατ' αυτόν κριτήρια και συμβάντα που επινοεί/αλλοιώνει το μυαλό του.

Θυμήθηκα κάποια περιστατικά που συνεβησαν τον καιρό που ήμασταν μαζί, και σε γενικές γραμμές ήταν
συνεννοησιμος και γεμάτος αγάπη, με ομαλή επικοινωνία μεταξύ μας.
Αυτά τα περιστατικά κρατούσαν γύρω στο 24ωρο...απλά τα ανακινούσε κάθε που τον έπιανε μια τέτοια-κρίση να την πω?

Ενα απαυτά ήταν για ενα βράδυ (μέναμε χωριστά τότε, ήταν στις αρχές σχεδόν)

που πήγα στο σπίτι του νωρίς για να τακτοποιήσω σε φαγητό και νερό το κατοικίδιό του, ενω έλειπε σε ταξίδι.
Του τηλεφώνησα αργότερα απο το σπίτι μου, μιλήσαμε πολύ όμορφα.
Μετά απο λίγες ώρες, λαμβάνω μήνυμά του με πολλές απανωτές ερωτήσεις:
γιατί πήγα τέτοια ώρα εκεί και όχι αργότερα.
γιατί ενω είχα κανονίσει να βγω με μια φίλη που φιλοξενούσα τότε (πραγματικό γεγονός)
δεν βγήκα μαζί της και προτίμησα να πάω στο σπίτι του, να περιποιηθώ το σκύλο και να γυρίσω σπίτι μου.
Ενα σωρό απο γιατί τα οποία έμοιαζαν λογικά αλλά δεν είχαν βάση!

Όλα αυτά, αποτέλεσαν μέρος των "κατηγοριών" που μου απηύθυνε τελευταία, ως "απορίες που δεν απαντήθηκαν ποτέ".
Κατάλαβα οτι ήταν μάταιο να εξηγήσω (ασε που δεν μου άφησε περιθώρια)
μια και τι να απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις ?
Απο πίσω υπήρχε το δικό του σενάριο, ο,τι κι αν έλεγα θα το γύριζε....

Κουραγιο φιλη μου πρεπει να του σταθεις γιατι οπωσδηποτε η κατασταση δεν ειναι ευκολη,Πρεπει παση θυσια να πειστει να συνεχισει τα φαρμακα του,Μου θυμιζει πως ηταν ο πατερας μου επαχσε απο βαριας μορφης καταθλιψης κ σταματησε τα φαρμακα με δικη του πρωτοβουλια αποτελεσμα να επειδεινωθει η κατασταση να αδυνατει να κοιμηθει το βραδυ κ επακολουθο να ζαλιστει κ να πεσει απο ενα λοφο κ να σκοτωθει κ δεν θα μαθουμε ποτε εαν επεσε καταλαθος η αν αυτοκτονησε,Η μητερα μου του σταθηκε απιστευτα ενα βραδυ επαθε κριση νευρων επειδη ηταν βρωμικο το ψυγειο κ ελλειπε απο το σπιτι ολο το βραδυ ηταν κ χαλια στην δουλεια του κ επαιρνε ολο αδειες αυτος που ηταν τοσο εργατικος,Ο δικος σου ομως ζει κ υπαρχει ελπιδα για το καλυτερπο προτεινω να επισκεφτεις ειδικο ιδιαιτερως για να σε καθοδηγησει πως θα συμπεριφερθεις κ στην αναγκη του δινεις κ κρυφα τα φαρμακα του ειτε εσθ ειτε ενα οικειο του προσωπο,Εμας ο πατερας μου σκοτωθηκε επειδη δεν επαιρνε φαρμακα ομως για σενα υπαρχει ελπιδα για το καλυτερο στο μελλον,Καλη δυναμη!

Να είσαι καλά μυσπ....
αλλά δυστυχώς ο ίδιος με έβγαλε απο τη ζωή του με τόσο βίαιο τρόπο
που δεν μπορώ να κάνω πια τίποτα.
Μέσα σε λίγη ώρα (προφανώς για μένα λίγη....γιατί ποιός ξέρει τι είχε στο μυαλό του και για πόσο καιρό)
έγινα εχθρός που τον μισεί. Και δυστυχώς αυτό το μίσος του είχε διάρκεια.
Είναι και για μένα απίστευτα σκληρό το να με θεωρεί εχθρό του, μετά απο τέτοια σχέση που είχαμε.
Όσο κι αν λεω οτι ξεπέρασα το σοκ, άλλο τόσο παγώνω κάθε φορά που τα ξαναφέρνω στο μυαλό μου.
Ο άνθρωπος που μέχρι χθες σ' αγαπούσε και μοιραζόταν μαζί σου τα πάντα, ξαφνικά να φοράει ενα προσωπείο άλλο,
και να βγάζει τόση κακία, τόσο μένος ανεξήγητο, σενάρια στο μυαλό του που δεν τα στηρίζει πουθενά,
κατηγορίες και ύβρεις τόσες που....ούτε στον χειρότερο καυγά με άνθρωπο δεν έχεις ξανακούσει.

Ξέρετε τι σκέφτομαι?
Οτι εκείνος ήξερε τα όριά του......δεν έπρεπε να με πάρει στο λαιμό του....
δεν έπρεπε να φύγει, να με διώξει.
Όχι.....υπάρχει ευθύνη, γιατί εκείνος ζούσε για χρόνια μ' αυτό (απ' όσα κατάλαβα και απο τα δικά σας λεγόμενα εδω).
Εκείνος πίεζε τα πράγματα εξ αρχής να μείνουμε μαζί, να βάλω τη δουλειά μου στο σπίτι του, να...να...να....
Και γω μια εμμονή ήμουν....κάτι σαν υποτροπή ερωτική....δεν ξέρω πια.
Αυτό που έζησα και ζω ακόμα (μόνο που τώρα το ζω μόνη μου), είναι πως έχασα εγω τη γαλήνη μου για κάποιον
που την είχε ήδη χάσει.
Με σκότωσε και αυτό είναι πάνω απο αυτό που έχει. Είναι θέμα ήθους....

δε διαβασα ολα τα κατεβατα αλλα απο οσα διαβασα εγω δεν εχω καθολου την εντυποωση οτι προκειται για ενα

Quote:

---

ναν άνθρωπο υπέροχο, δοτικό, προστατευτικό, έναν άνθρωπο που έκανε τα πάντα για να ζούμε αρμονικά, για να με στηρίζει και να με φροντίζει, ενω ταυτόχρονα να απολαμβάνει και τη δική μου αγάπη

---

αλλα για ενα ανθρωπο που φορτωνει αποθημενα κ ξεσπαει με αυτο το τροπο

Quote:

---

"έκρηξη".....
Γνώριζα εξ αρχής απο τον ίδιο, οτι έπασχε απο μιας ελαφράς μορφής κατάθλιψη

---

δικαιολογιες

Συμφωνώ με Αλέξανδρο,εχει ηδη φυγει από την σχεση Αλεξ............
Της έχει κατεβάσει ένα σωρό πράγματα...........!

Ίσως έχεις δίκιο Αλέξανδρε....

απλά είναι δύσκολο για κάποιον στη θέση που είμαι εγω

να καταλάβει πού σταματάει η εικόνα της πάθησης

και που αρχίζει ο χαρακτήρας....

Θα ήταν άδικο εξ αρχής αν του καταλόγιζα τις παρανοικές σκέψεις του

ως σκέψεις του "υγιούς" χαρακτήρα του.
Ειδικά εφόσον μετά απο τις εκρήξεις τον έβλεπα να υποφέρει που φερόταν έτσι, να απολογείται
και έκανα ο,τι περνούσε απο το χέρι μου για να το ελαφρύνω αυτό.

Πώς φαίνεται αυτή η διαχωριστική γραμμή....?

Γενικά αυτή η διαχωριστική γραμμή,είναι πολύ δύσκολη...και εγώ πολλές φορές έχω αναρωτηθεί.... γιατί για κάποιον περίεργο λόγο έχω γνωρίσει αρκετά άτομα,που έχουν ψυχική νόσο και δεν ξέρω που αρχίζει η κακότητα και που σταματάει η αρρώστια.
Γενικά είναι δύσκολο να διαχωρίσει κάποιος τον χαρακτήρα από την παθολογία γιατί τις περισσότερες φορές είναι 2 στοιχεία αλληλοσυνδεόμενα.
Καλύτερα απ'όλα είναι η αποχή..!

Τα άτομα με σοβαρά θέματα,που πάρα πολλοί δεν παίρνουν καν τα φάρμακά τους(για ποιό λόγο,ένας Θεός ξέρει) είναι άτομα με ιδιαίτερα ευματάβλητο χαρακτήρα που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει από στιγμή σε στιγμή.

Και επειδή σε καμία περίπτωση δεν θέλω να γίνω δηκτική σε κάποιους,υπάρχουν άνθρωποι με σοβαρά θέματα υγείας και όμως είναι πολύ λειτουργικοί και επικοινωνιακοί,επειδή είναι θετικοί στο να παίρνουν την αγωγή τους και να βοηθάνε τον εαυτό τους.

Γενικά θέλει πολλή υπομονή και καλή διάθεση για να βοηθήσεις κάποιους ανθρώπους.

Soulight βλέπω ότι τον αγαπάς τον άνθρωπο αυτό,νομίζω όμως ότι πιο καλό θα του κάνεις να τον αφήσεις στην ησυχία του.
Εκτός και αν θέλεις να μπλέξεις σε δύσκολες καταστάσεις που δε νομίζω να αποφέρουν το επιδιωκόμενο.
Συνήθως οι άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές,δεν έχουν τη διαύγεια να καταλάβουν ότι χρειάζονται και φαρμακευτική αγωγή και παράλληλα και ψυχοθεραπεία.

Ας με συγχωρέσουν όσοι με διαβάζουν,αν κάνω κάποιο λάθος απλώς έχω ιδία εμπειρία στο άμεσα οικογενειακό μου περιβάλλον και όχι μόνο.
Ηταν μία συζήτηση που είχα με την ψυχολόγο μου πάνω σε αυτό το θέμα και μου απάντησε ότι τα άτομα αυτά συνήθως αρνούνται να λάβουν την αγωγή τους,γιατί δεν έχουν διαύγεια να αντιληφθούν,το αυτονόητο.!

Καλό απόγευμα :)

Ναι Diana....

εξ αρχής τον άφησα στην ησυχία του....
δεν ζήτησα καν εξηγήσεις για την τόσο απάνθρωπη συμπεριφορά του.

Απλά ήθελα να τονίσω το οτι όλοι έχουμε ευθύνη
τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους ανθρώπους που προκαλούμε να εμπλακούν σε κοινή ζωή μαζί μας
ειδικά όταν εμείς γνωρίζουμε τι μας συμβαίνει.

Δεν θα του καταλόγιζα τίποτα, αν είχε ή έδειχνε την οποιαδήποτε επιφύλαξη εξ αρχής μαζί μου.
Ναι, μου καταλογίζω και μένα που έμπλεξα εξ αρχής, αλλά θεωρούσα (και θεωρώ) οτι δεν θα με σταματούσε ποτέ μια ψυχική νόσος
απο το να είμαι με έναν άνθρωπο.
Αλλά απο τη θέση εκείνου, ναι υπάρχει ευθύνη, γιατί ενω γνώριζε (προφανώς) το σύνολο της κατάστασής του,
δεν είχε μια ξεκάθαρη θέση απέναντί μου, παρουσιάζοντας τον εαυτό του σαν κάποιον που ήταν έτοιμος να ανταποκριθεί σε μια σχέση.

Πίστεψέ με, θα το εκτιμούσα και θα παρέμενα στη σχέση, αν απο την αρχή ήταν πιο συγκρατημένος, χωρίς να επιδιώκει συμβιώσεις
με ταχύτατες διαδικασίες.

Η ζωή και η ψυχή του ανθρώπου που επιλέγουμε να κάνουμε σχέση, δεν χρωστάει σε τίποτα, να ράβεται και να ξηλώνεται
επειδή έτσι....μας κάπνισε, επειδή θέλουμε να πειραματιστούμε....

Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών
Ούτε καν εγω.
Το μόνο που με έφτασε εδω που είμαι τώρα (και δεν είναι καθόλου όμορφα....) είναι η κακοήθεια....και όχι η πάθηση.