Κατάλαβα, κατάλαβα. Κοίτα γενικά έξω βγαίνω ρε παιδί μου, δεν έχω πρόβλημα. Αλλά έχω βαρεθεί να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Δεν μπορώ απλά να βγαίνω και να περνάω καλά πχ. Γιατί δεν είμαι καλά. Δεν μπορώ ούτε παρουσίαση στην σχολή να κάνω, δεν θέλω, με κούρασαν τα πάντα. Αλλά πρέπει να βρω τρόπο να ξεπεράσω αυτές τις φοβίες και αυτό το άγχος που έχω, και όχι απλά να αποφεύγω καταστάσεις, Πρέπει να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου. Πω πω, πως θα πάω σε 1-2 χρόνια να δουλέψω μου λες? Νιώθω τόσο άχρηστος, και τόσο αδύναμος, τόσο ανεύθυνος, τόσο μα τόσο παιδάκι. Δεν κάνω τίποτα. Είμαι σε μία ηλικία δημιουργική, και αντί να κυνηγάω τα όνειρά μου και να κάνω πράγματα, κάθομαι απλά σαν τον άρρωστο και περιμένω, περιμένω, περιμένω.... Και τίποτα.... Πώς φεύγουν όλες αυτές οι σκέψεις μου λες?! Πως θα κάνω οικογένεια αύριο μεθαύριο, πως θα εργάζομαι, πως πως πως. Τα νιώθω τόσο μακρινά, δεν με αγχώνουν, αλλά δεν είμαι μακρινά!! Και πρέπει να με απασχολούν!! Αλλά εγώ απλά κάθομαι σαν τον πρίγκηπα και περιμένω να γίνω απλά καλά....και καλά από τι δηλαδή?! Δεν ξέρω καν τι έχω..... Πριν ένα χρόνο ούτε θα τα σκεφτόμουνα αυτά, ήρθαν όλα τόσο ξαφνικά. Και ξέρω ότι όλα είναι από άγχος-φοβίες-ανασφάλειες-χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αλλά πως τα προσπερνάω μου λες?! Δεν μπορώ να πιάσω τη ζωή στα χέρια μου, δεν μπορώ να αδράξω τη μέρα. Πω πω δες τι έγραψα, ούτε το κατάλαβα..... Οπότε εσύ προτείνεις ψυχοθεραπεία φαρμακοθεραπεία η και τα δύο? Πάντως γενικά θέλω να πω πολλά εάν πάω κάπου, θέλω τόσο πολύ να μιλήσω, να πω κάποια συγκεκριμένα πράγματα που πιστεύω ότι φταίνε. Γιατί όλα δυστυχώς από την παιδική ηλικία ξεκινάνε... και εκεί πρέπει να χτυπήσουμε εάν θέλουμε να νικήσουμε αυτόν τον πόλεμο που μας έχει στήσει ο ίδιος μας ο εαυτός...Quote:
Originally Posted by μυσπ
