Quote:
Originally posted by melene
τιποτα δεν εχω πετυχει ακομα γιατι απλα δεν ξερω τι ειναι αυτο που πραγματικα θελω.ειμαι σκορπισμενη απο δω και απο κει..
Μελενε, δηλαδή τι θα έπρεπε να είχες ήδη πετύχει στα 20-21 σου χρόνια; Από ότι θυμάμαι όσο σε διαβάζω είσαι φοιτήτρια. Οπότε πέτυχες το να περάσεις σε μια σχολή και συνεχίζεις τις σπουδές σου, αντιμετωπίζοντας παράλληλα και σημειώνοντας νίκες στο πρόβλημα των πανικών. Αν αυτό δεν είναι επιτυχία, τότε τι είναι για σένα;
Το να βρεις τι πραγματικά θέλεις, καλώς ή κακώς, λίγοι άνθρωποι το έχουν καταφέρει να το βρουν σε μικρή ακόμα ηλικία. Κι εγώ ακόμα, που είμαι αρκετά μεγαλύτερή σου, το ψάχνω:) Μπορεί να είναι κουραστική αυτή η αναζήτηση, αλλά ταυτόχρονα είναι και συναρπαστική ώρες-\'ωρες... Φαντάσου έναν άνθρωπο που στα 20 του τα έχει όλα, τα έχει βρει όλα. Τι να περιμένει απο εκεί και πέρα; Δε θα ήταν κάπως μονότονο;
δεν ξερω τι θα μου ελεγε,δεν νομιζω οτι θα ενεκρινε τις επιλογες μου,τον τροπο ζωης μου σημερα.πολλες φορες ερχεται σοτν υπνο μου και με μαλωνει..μερικες αλλες μου ζηταει.
Δεν ξέρω αν θα το γράψω χαμογελώντας ή λυπημένη, αλλά κι εμένα μια ανάλογη αντιμετώπιση θα είχε κι ο δικός μου μπαμπάς Μελένε μου.
Μάλλον, γιατί όσο ίδιοι είμασταν, ξεροκέφαλοι δηλαδή και ανταγωνιστικοί μεταξύ μας και ΄δυσκολοι στο να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας ο ένας απέναντι στον άλλο, τόσο και διαφορετικοί: άλλες αξίες εγώ, άλλες εκείνος.
Όμως, μερικές φορές νιώθω, πως όσο κι αν υπήρχε δυσαρέσκεια από μέρους του απέναντί μου, κάπου βαθιά μέσα του, προσπαθούσε να κρύψει, πολύ καλά ομολογουμένως, ένα χαμόγελο ικανοποίησης.
Πως θα ήθελα αυτό το χαμογέλο να ξέρω πραγματικά αν υπήρξε κι όχι μόνο να το νιώθω πως ίσως υπήρξε!
Αλλά Μελένε μου, πιστεύεις ότι θα ήσουν πραγματικά ευτυχισμένη αν ζούσες ακριβώς όπως θα ήθελε ένας άλλος άνθρωπος, ακόμα κι αν αυτός θα ήταν ο μπαμπάς σου;
Ναι, δυστυχώς οι γονείς μας προβάλλουν τα δικά τους θέλω ΄πάνω μας, αλλά ο καθένας έχει τη δική του ζωή και εκείνος και μόνο εκείνος μπορεί να τη διαμορφώσει και κανένας άλλος.
ολα εγιναν την ημερα της γιορτης μου,ετσι ξαφνικα,το δωρο μου να ταν αραγε?ειμασταν ολες μαζεμενες στο σπιτι εκεινη την ημερα.τα περισσοτερα τα εμαθα αφοτου πεθανε.
Αχ καλή μου, με συγκίνησε πολύ αυτό που γράφεις. Πόσο δύσκολο θα ήταν και θα είναι για σένα. Κάθε ένας από εμάς, κάποια μέρα θα φύγουμε από τη ζωή. Αυτή η μέρα θα είναι μια οποιαδήποτε του χρόνου. Μπορεί να είναι και η μέρα που γιορτάζει ένας αγαπημένος μας, οπότε να του στοιχίσει περισσότερο η θύμιση αυτής της μέρας. Σίγουρα ο μπαμπάκας σου δε θα ήθελε να σου προσθέσει κι άλλο πόνο, φεύγοντας μια τόσο ιδιαίτερη μέρα για σένα, αλλά να που η ζωή είναι τόσο παράξενη και σκληρή πολλές φορές που συμβαίνουν περίεργες συμπτώσεις...
υπαρχει κατι που με ενοχλει,η μανα μου.τον διαβαλλει συνεχεια..αυτο δεν το αντεχω με τιποτα
Δε θα ξεχάσω ποτέ πως, μέσα στον βαθύ εκείνο πόνο, η μαμά μου άντεχε να μου προσθέτει και άλλο, διαβάλλοντάς τον, κατηγορώντας με για το ότι πονάω, αγωνιώντας για τα κληρονομικά χωρίς λόγο.
\"Αν πεθάνω εγώ δε θα κάνεις έτσι\", μου είχε πει επί λέξει.
Τη μίσησα τότε. Πολύ.
Της φώναζα. Της έδειχνα πως δεν μπορώ άλλο να καταπίνω.
Την απομάκρυνα.
Όσο κι αν έτρεμα πως μόνο αυτή μου έμεινε και μου είναι πολύτιμη.
Μια ζήλεια την έσπρωχνε να φέρεται έτσι. Τώρα έχει κάπως μαλακώσει... Της δείχνω κι εγώ πόσο την αγαπώ.
Είναι σκληρό κορίτσι μου, σε νιώθω.
Πως αντιδράς όταν η μαμά σου το κάνει αυτό;
