E , μα , αμα απο τωρα αρχιζουν τα παρατραγουδα , φαντασου στην συνεχεια τι εχει να γινει . Ισως ειναι για καλο σου . Τωρα βεβαια , τι σου λεω , εσυ τον θελεις , καλα και ντε , συννενοηση ομως 0 .
Printable View
E , μα , αμα απο τωρα αρχιζουν τα παρατραγουδα , φαντασου στην συνεχεια τι εχει να γινει . Ισως ειναι για καλο σου . Τωρα βεβαια , τι σου λεω , εσυ τον θελεις , καλα και ντε , συννενοηση ομως 0 .
δεν διαφωνώ και όπως καλύτερα που μπήκα βαθιά στα οικογενειακά τώρα και είδα τι γίνεται παρά μετά και να ήταν αργά. Ότι γίνεται, γίνεται για καλό:cool: .Τώρα σχετικά με το οτι τον θέλω θεωρώ οτι είμαστε σε μια ηλικία πια που θέλουμε απλά να είμαστε καλά ο καθένας μας, προσπαθώ να το σώσω αλλά αν δεν γίνεται δεν σκοπεύω να χαλάσω την ζωή μου!;)Quote:
Originally Posted by Macgyver
Και έτσι για την ιστορία, ίσως και γιατί κάπου θέλω να τα πω, θέλω να σας ενημερώσω οτι τελικά είχατε όλοι δίκιο. Η ιστορία δεν τράβηξε, και χωρίς να πάρω απαντήσεις, να καταλάβω γιατί, φτάνοντας κοντά στην τρέλα αποφάσισα να το τελειώσω και όπως ήταν λογικό νομίζω, απλά το δέχτηκε. Νιώθω αφελής και εξαπατημένη. Προσπάθησα τόσο πολύ που στέρεψα συναισθηματικά, ένιωσα τόσο μόνη που παρόλο οτι μου λείπει τώρα, νιώθω ανακουφισμένη! Αυτό που με πονάει πιο πολύ είναι οτι δεν έμαθα την αλήθεια, για τπτ. Τέλος πάντων, η ιστορία έχει ως εξής: Αφου όλα συνεχίζονταν όπως σας είχα γράψει στα παραπάνω, εγώ είχα αρχίσει να μαραζώνω, δεν μπορούσα να του μιλήσω για τπτ, ένιωθα τόσο μόνη. Πριν απο 2 μήνες βρήκα δουλειά 1 ώρα μακριά απο κει που μέναμε, πηγαινορχόμουν αλλά τα έξοδα για βενζίνες ήταν πάρα πολλά. Προσπαθώντας να τον τσιγκλίσω να σπάσει αυτό το φράγμα της σιωπής, του είπα οτι επειδή δεν βγαίνω οικονομικά θα αναγκαστώ να μετακομίσω, έκανε μια κουβέντα να βοηθάει και αυτός οικονομικά αλλά με μισόλογα και μιζέρια ώσπου στο τέλος μου είπε: "οκ, το βρίσκω λογικό να μετακομίσεις" Του ξεκαθάρισα οτι αν φύγω τελειώσαμε, δεν μπορώ σχέση απο απόσταση και με τα τόσα προβλήματα που έχουμε ξέρω οτι θα με τρελάνει αυτή η κατάσταση! Έκανε σαν τρελός, οτι εγκαταλείπω τόσο εύκολα, ότι έψαχνα αφορμή κτλ. Όταν του εξήγησα ήρεμα πως το βλέπω, και όλα τα λάθη του που με κάνουν να μην νιώθω ασφάλεια απο μακριά βυθίστηκε πάλι στην σιωπή! Εκεί κατάλαβα οτι δεν έχω να προσπαθήσω τπτ άλλο, αν ήθελε ας με κρατούσε, αν όχι έπρεπε να φύγω. Πέρασε ένας εφιαλτικός 1 1/2 μήνας, έλπιζα κάτι να κάνει και αυτός φερόταν λες και δεν έχει αλλάξει τπτ. Μέρα με την ημέρα μαράζωνα, δεν ήθελα να το πιστέψω. Του λεγα πάω να κοιτάξω για σπίτι μετά την δουλειά και έκανε λες και δεν το άκουγε, μετά πέταγε κάτι σπόντες και καλά αν είχα βγει με κανέναν και όταν του απαντούσα τελείωνε το θέμα εκεί, λες και δεν τρέχει τπτ! Χωρίσαμε για 2 εβδομάδες ήρθε ξανα να με βρει, του ζήτησα απαντήσεις και λύσεις και απλά καθόταν και δεν έλεγε τπτ, τον έδιωχνα καθόταν και δεν έφευγε! Μετά απο 5 ώρες "συζήτησης" είχα εξαντληθεί πια και πήγα για ύπνο, ήρθε ξάπλωσε μαζί μου και το πρωί ήταν λες και δεν είχε γίνει τπτ. Δεν είχα κουράγιο να τον διώξω, δεν ήθελα, δεν ήξερα τι να κάνω! Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να πάω στο πατρικό του για μια κηδεία, ήταν όλοι παγωμένοι μαζί μου και ένιωθα φρικτά. Τον ρώτησα τι έχει συμβεί, με την αδελφή του πάντα είχα πρόβλημα, αλλά με τους γονείς του ποτέ! Του ζήτησα να εξηγήσει γιατί έχω απομακρινθει και να καταλάβουν οι άνθρωποι οτι δεν είμαι καμία τρελή, έκανε οτι δεν άκουγε! Του είπα τότε οτι θα μιλήσω εγώ στον πατέρα του, που πάντα είχαμε άψογες σχέσεις, για να λυθεί η παρεξήγηση! Ξαφνικά βρήκε λόγια να πει! Μου απαγόρευσε να μιλήσω στον πατέρα του γιατί έχει την καρδιά του και δεν πρέπει να στεναχωρηθεί, οτι αυτά είναι δικά μας θέματα και είναι απαράδεκτο να ανακατεύω τους γονείς μας!!! Απο ότι καταλαβαίνετε ήμουν πολύ κοντά στην τρέλα, ήθελε να μαστε καλά, αλλά χωρις να λυθεί τπτ, χωρις να κάνει τπτ και όταν έφευγα με γύριζε πίσω(χωρίς να πει τπτ βέβαια και αυτό είναι δικό μου λάθος, αλλά τον αγαπούσα!). Βρήκα σπίτι και του το ανακοίνωσα, δεν είπε τπτ, την Δευτέρα του πα οτι το σαββατοκύριακο μετακομίζω, δεν είπε τπτ, και εγω μέσα μου καμμένη γη! Κάναμε έρωτα και έβαλα τα κλάματα με λυγμούς και δεν είπε τπτ, με κράτησε αγκαλιά και δεν με ρώτησε τπτ! ώσπου ένα πρωί πριν 1 εβδομάδα του έστειλα ένα μήνυμα που του εξηγούσα όλα αυτά, και είπε μόνο οτι θα τα πούμε κάποια στιγμή! Δεν άντεξα και του είπα να πάει να μαζέψει τα πράγματά του απο το σπίτι και να αφήσει τα κλειδιά, η μόνη απάντηση που πήρα ήταν ίσως είναι καλύτερα έτσι! Δεν έχουμε βρεθεί, δεν έχουμε πει τπτ, ένας φίλος του που είδα μου είπε οτι αυτός του είπε μόνο οτι "αφού θέλει να φύγει ρε φίλε, τι να κάνω?" Ακόμη και ο φίλος του μου είπε άστον, δεν βγαίνει πουθενά! Δεν έχω μετακομίσει ακόμη λόγο της κατάστασης αυτή την στιγμή στην χώρα, μένω στο ίδιο σπίτι που μέναμε μαζί, τπτ δεν τον θυμίζει γιατί ποτέ δεν ήταν εκεί πραγματικά, δεν υπάρχει καν η ενέργεια του στον χώρο αλλά μου λείπει και πονάει! Βλέπω στο facebook ανεβάζει συνέχεια θλιμμένα τραγούδια και ειλικρινά νιώθω οτι με κοροϊδεύει, ή τον εαυτό του! Δεν ξέρω τι έγινε, πως και πότε! Νιώθω οτι υπάρχουν μυστικά και γεγονότα που δεν έμαθα και ούτε πρόκειται! Ίσως απλά να μην με αγάπησε!
Remedy να'σαι καλα με εκανες να γελασω! οικογενεια Addams! :D περα απ'την πλακα ,ΜΙΚα να τον εχεις πιασει να μιλησετε σοβαρα περι αυτου του θεματος? μονοι σας χωρις να σας ενοχλει κανενας ουτε η αδερφη του.Ειμαι της γνωμης να του πεις ακριβως οτι αισθανεσαι.Και κατι αλλο 26 χρονων δεν ειναι μικρη.Απ'οτι καταλαβα ειναι πολυ κακομαθημενη.
Τον έχω πιάσει, πολλές φορές! Στην αρχή δεν με άφηνε να του τα πω, μετά τα άκουγε και συμφωνούσε και μου έλεγε όλα θα φτιάξουν αρκεί να μην γκρινάζεις και μετά απλά δεν απαντούσε, ενδιάμεσα μου λέγε και την κορυφαία ατάκα: "είσαι πιο έξυπνη απο μένα και έχεις τον τρόπο σου να τα παρουσιάζεις έτσι ώστε να φαίνομαι λάθος εγώ και να μην έχω επιχειρήματα να σε αντικρούσω!" ή το καλύτερο :" τώρα αγχώθηκα γίνεται να το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή γιατί κόλλησα!" Το αργότερα δεν ερχόταν ποτέ! Και στο τέλος όλα μαζι ανάλογα με την κατάσταση, ένιωθα οτι μιλούσα με τοίχο! Προσπάθησα και με όλους τους τρόπους : με το καλό και κατανόηση, με παρακάλια και κλάματα, με γκρίνια και απειλές, με τελεσίγραφα, με χωρισμούς! Ποτέ δεν πήρα μια απάντηση! Ποτέ! Με έφτασε σε σημείο να φοβάμαι να μιλήσω για οτιδήποτε, γιατί όλα απο μένα πια ήταν γκρίνια για αυτόν! Ακόμα και μια κακή μου μέρα που μπορεί να είχα νευρα μπορεί να ήταν η αφορμή να ρίξει μουτρα και να μου πει οτι πάλι γκρινιάζω!
υπαρχουν καποιοι ανθρωποι, που δεν αντεχουν να συγκρουστουν, ξερουν πολυ καλα ομως τι θελουν και τι δεν θελουν.Quote:
Originally Posted by ΜΙΚα
αυτο συνεβαινε οταν ειχες την εντυπωση οτι μιλας σε τοιχο. αυτο συνεβαινε κι οταν σου εδινε την εντυπωση οτι συμφωνει αλλα εβλεπες παλι τα ιδια. ηξερε τι ηθελε.
απλα δεν ειχε το κουραγιο να στα πει.
στα ειχα ξαναπει βεβαια, αλλα αν ηθελε να ειστε μαζι, μια χαρα θα τα "καταλαβαινε ολα" και θα επαιρνε τις αποφασεις του.
γνωμη μου, οτι και πολυ καθησες. επρεπε νωριτερα να του πεις τα θελω σου και να φυγεις αποτομα. εκει, μπορει και να εκανε καποιο βημα.
οχι να του λες "κοιτα με που φευγω σιγα- σιγα, δεν θα κανεις κατι???" με τον τροπο σου, αυτο του ελεγες.
τον διευκολυνες να σε ξεπερασει. αυτο εκανες.
Το χω σκεφτεί και εγώ, μπορεί και να ναι έτσι! Αλλά δεν μπορώ να μετανιώσω, λειτούργησα όπως ένιωσα αν έπρεπε να κάνω κόλπα να τον έχω δεν ξέρω αν θα άξιζε τον κόπο. Αν κάποια στιγμή κουραζόμουν εγώ να τον χειρίζομαι θα το έχανα τότε! :(Quote:
Originally Posted by Remedy
δεν ειναι κολπο να λες ξεκαθαρα τα θελω σου και να τα διεκδικεις.Quote:
Originally Posted by ΜΙΚα
κολπο ειναι να προσπαθεις με ψεματα/συκοφαντιες να φερεις καποιον στα νερα σου.
εσυ δεν εκανες το δευτερο βεβαια. απλα διαλεξες την μουρμουρα και την φθορα απο την ξεκαθαρη και αποφασιστικη θεση.
καταλαβαίνω τι εννοείς αλλά ακόμη και όταν ήμουν ξεκάθαρη απλά έπεφτε σε κατάθλιψη και δεν με άφηνε να φύγω! Μου λεγε οτι όλα θα φτιάξουν! Αλλά δυστυχώς έχεις δίκιο, έπρεπε να φύγω νωρίτερα γιατί πληγώθηκα πολύ και θα μπορούσα να το αποφύγω, γιατι να αλλάξει δεν το βλέπω!
H γνώμη μου είναι πως κάποιοι άνθρωποι δεν λειτουργούν με βάση όσα θέλουν, ίσως δεν ξέρουν καν τι θέλουν και τι όχι. Αλλά λειτουργούν με αυτά που ΔΕΝ θέλουν, δεν αντέχουν: δεν θέλουν φασαρίες κι αντιπαραθέσεις, δεν θέλουν διλήμματα, δεν θέλουν δυσκολίες... δεν αντέχουν τον αποχωρισμό, δεν αντέχουν και να πάρουν θέση.
Αν εσύ δεν "γκρίνιαζες" κι αν οι γύρω δεν δημιουργούσαν προβλήματα, γενικά αν ήταν όλα ήσυχα, δεν θα έμπαινε καν στη διαδικασία να αλλάξει κάτι, απλά θα προχωρούσε. Πάλι όμως μπορεί να αντιμετώπιζες ανεξήγητη απόσυρση, ακριβώς τη στιγμή που θα χρειαζόταν μια σοβαρή δέσμευση εκ μέρους του, ή μια επιλογή. Κι αυτό είναι κάτι που πάντα προκύπτει στην πορεία της ζωής. Επίσης, δεν είναι καθόλου σίγουρο πως ενώ εσύ θα προχωρούσες νομίζοντας πως όλα είναι καλά, κάποια στιγμή ο αμίλητος και άβουλος να μιλούσε και να τα ανέτρεπε όλα.
Συμπερασματικά, θα ήταν δύσκολα πιστεύω τα πράγματα, επομένως καλώς ήρθαν τελικά έτσι.
Το ξέρω Μαρίνα, απο την αρχή το ήξερα. Αλλά έλπιζα οτι ίσως είναι απλά κλειστός χαρακτήρας, ίσως με την αγάπη μου και την συμπαράσταση μου ξεμπλοκάρει, ίσως ....! Το ήξερα ότι έτσι είναι τα πράγματα και οτι αυτό θα ήταν πάντα πρόβλημα αλλά δεν ήθελα να το δω! Ίσως ακόμη να ελπίζω βαθιά μέσα μου κάποιες φορές οτι μπορεί να αλλάξει και να κάνει την υπέρβαση...Quote:
Originally Posted by marina38
Χμ χμ… αυτό ακούγεται λίγο σαν σύνδρομο σωτήρα εε? :pQuote:
Originally Posted by ΜΙΚα
Δηλαδή αρκετές φορές πιστεύουμε πως οι άνθρωποι είναι καλοί, αλλά πληγωμένοι ή εσωστρεφείς και χρειάζονται μόνο αγάπη για να ανοιχτούν ή και να ξεπεράσουν τα τραύματα.
Κάποιες φορές φυσικά και είναι καλό να απλώνουμε το χέρι, να δείχνουμε υπομονή και κατανόηση. Αλίμονο αν δεν βοηθούσε ποτέ κανείς όσους χρειάζονται ή ζητούν βοήθεια. Όμως σε μια σχέση σαν αυτή που περιέγραψες, ποιος να πρωτοβοηθήσει ποιον, όταν κι εσύ δεν είσαι ευχαριστημένη και αμφιβάλλεις.
Η δική μου εμπειρία λέει πως οι ‘κλειστοί’ άνθρωποι, είναι πολύ συχνά άνθρωποι που βασανίζονται από αμφιβολίες (για τον εαυτό τους, για τη σχέση τους, για τον άλλο άνθρωπο κλπ) ή άνθρωποι που έχουν μυστικά, που κάτι κρύβουν (συνήθως σημαντικό). Πολύ πιο σπάνια είναι άνθρωποι που σκέφτονται υπερβολικά, κάπως φοβισμένοι, ίσως πολύ ευαίσθητοι, αλλά γενικά έντιμοι.
Αν κάποιος ανήκει στην δεύτερη κατηγορία θα το καταλάβεις γιατί όταν χάσει κάτι πραγματικά σημαντικό για εκείνον, θα κάνει την υπέρβαση που λες και συνήθως σύντομα. Κάποιοι πιο εγωιστές θα την κάνουν πολύ πιο αργά και μπορεί ως τότε εσύ να έχεις φύγει χιλιόμετρα.
Και κάποιοι δεν θα την κάνουν ποτέ.
Θα έλεγα λοιπόν προχώρα χωρίς να κοιτάς πίσω, κάνε τη δική σου υπέρβαση και ψάξου μέσα σου.
Κοίτα με τον επόμενο να έχετε μέσες άκρες κοινή νοοτροπία κι εμπειρίες και τον ίδιο περίπου τρόπο να σχετίζεστε με τα μέλη της οικογένειας σας. :)
έχεις δίκιο δυστυχώς! Όσο για το "σύνδρομο σωτήρα" το ξέρω οτι το χω απο μικρή. Λόγο οικογενειακών θεμάτων και πολλών ευθυνών απο την οικογένεια μου απο μικρή λειτουργώ έτσι, το έχω δουλέψει πολύ και το έχω βελτιώσει σε μεγάλο βαθμό αλλά ακόμη δεν το έχω ξεπεράσει ακόμη! Μόλις διάβασα σε άλλη κατηγορία για τον όρο οριακός, λες να μαι οριακή? αλλά και ο σύντροφός μου νομίζω οτι μπορεί να είναι! να προσπαθήσω να τον πείσω να πάει σε ένα ψυχολόγο?
δεν νομιζω οτι στο συγκεκριμενο θεμα σε μπερδεψε οποιοδηποτε συνδρομο "σωτηρα". εμφανως δεν εσωζες κανεναν αλλον απο τον εαυτο σου..Quote:
Originally Posted by ΜΙΚα
απλα προσπαθουσες να φερεις την σχεση σου και τις συμπεριφορες του στα δικα σου μετρα, για να ικανοποιει ΕΣΕΝΑ η σχεση σας.
αυτο, σε γενικες γραμμες δεν γινεται. το να αλλαξεις καποιον αλλον γιατι δεν σου ταιριαζει η δεν σε εξυπηρετει η συμπεριφορα του.
και ειναι και χειριστικο εδω που τα λεμε. ;)
αλλαζει μονος του αν το αποφασισει ο ιδιος, η αλλαζεις εσυ αν θες ντε και καλα να εισαι μαζι του.
μην υποτιμας ποτε τα θελω καποιου, οταν δεν σε βολευουν.
αν σε θελει πραγματικα, θα κανει την υπερβαση. αν δεν την κανει, απλα δεν σε θελει αρκετα.
και για να μαστε και δικαιοι, κι εκεινος εχει δικαιωμα να ειναι η σχεση σας και η ζωη σας οπως θα θελε εκεινος. το προβλημα δεν ειναι οτι δεν σε ηθελε.
αν δεν υπηρχε επιθυμια για σενα ως γυναικα δεν σωζοταν με τπτ, οσο κι αν εσυ φαντασιωνοσουν οτι φοβηθηκε να σε διεκδικησει:rolleyes:
το προβλημα ηταν, οτι ηθελε να ειστε μαζι αλλα με τον δικο του τροπο ζωης.
ακριβως οτι θελεις κιε συ δηλαδη...
οσο για τον ψυχολογο, αν εχεις αμφιβολιες για τον εαυτο σου και για το κατα ποσο για καποιες δυσλειτουργιες μπορει να φταινε δικα σου θεματα, φυσικα και να πας. ακομα και για να ξεδιαλυνεις πραγματα μεσα σου θα σε βοηθησει.
αλλα εκεινον πως να τον πεισεις να παει? για εκεινον φταιει η δικη σου νοοτροπια, οχι η δικη του. δεν 'στελνεις" καποιον στον ψυχολογο επειδη εισαι εσυ δυσαρεστημενος με την ανταποκριση του, η δεν εκπληρωνει τις επιθυμιες σου. πρεπει να το πιστευει ο ιδιος οτι το χρειαζεται.
Απαπα, τζιζ!... Μακριά από αυτοδιαγνώσεις, ιδίως μέσω των κειμένων ενός φόρουμ!Quote:
Originally Posted by ΜΙΚα
Έτσι κι αλλιώς καμιά διάγνωση δεν αλλάζει την ουσία μιας σχέσης - ιδίως αν πρόκειται για μια ασαφή διαταραχή προσωπικότητας (όπως η οριακή).
Θα έλεγα να πας εσύ σε ψυχολόγο μόνο αν νιώθεις πως κάνεις πισωγυρίσματα που σε βλάπτουν στις σχέσεις, ή ανέχεσαι πολλά που νιώθεις ότι δεν θα έπρεπε, ή δυσκολεύεσαι να ξεπεράσεις γνωστικά και συναισθηματικά τα κατάλοιπα μιας σχέσης κλπ. Κι όλα αυτά φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με διαγνώσεις και διαταραχές. Πίστεψε με, οι ταμπέλες τέτοιου τύπου περισσότερη ζημιά κάνουν παρά καλό.
Όσο για εκείνον, γνώμη μου είναι πως όχι... να μην προσπαθήσεις να τον πείσεις. Μπορείς να του πεις τι πιστεύεις για εκείνον, ή ακόμα καλύτερα τι έχεις παρατηρήσει στη συμπεριφορά του και μετά να του πεις ότι ίσως τον βοηθούσε να επισκεφθεί κάποιον ειδικό. Όμως πιστεύω πως σε αυτή τη φάση δεν έχει νόημα να μπεις σε τέτοια διαδικασία. Φρόντισε τον εαυτό σου.
το θεμα ειναι οτι οι περισσοτεροι δε καταλαβαινουν τι σημαινει αυτο αφου με αυτο το τροπο μονο χειροτερα μπορει να νιωσει καπιος κ να χασει περισσοτερο τη πιστη στον εαυτο τουQuote:
Απαπα, τζιζ!... Μακριά από αυτοδιαγνώσεις, ιδίως μέσω των κειμένων ενός φόρουμ!
Έτσι κι αλλιώς καμιά διάγνωση δεν αλλάζει την ουσία μιας σχέσης
αν ολοι το ηξεραν αυτο κ το ειχαν κατανοησει τωρα θα ταν μια χαρα πολοι νομιζουν πχ οτι η ψυχη ειναι κατι σαν αμαξι που πρεπει να ψαξουν πιο εξαρτημα θα αντικαταστησουν αλλα βρισκονται σε τοσο λαθος ψυχολογια που εξαιτιας αυτου πεφτουν ψυχολογικα.Quote:
Πίστεψε με, οι ταμπέλες τέτοιου τύπου περισσότερη ζημιά κάνουν παρά καλό.