Παιδιά συμπάσχω πάρα πολύ με όσους υποφέρετε από νοσοφοβία και έχετε συμπτώματα. Υπέφερα κι εγώ για 2-3 χρόνια. Τα συμπτώματα μου ήταν στην αρχή ένας πόνος στο θώρακα με κάθε μικρή κίνηση που έκανα. Ο παθολόγος είχε πει ότι δεν είναι τίποτα, η ψυχολόγος ότι είναι άγχος, εγώ νόμιζα ότι δε με πιστεύε ότι πραγματικά πονούσα κι ένιωθα πληγωμένη, επέμεινα να πάρω δεύτερη άποψη... Μου είπαν τότε πάλι ότι έχω πολύ άγχος ακόμη και αν σχετιζόταν ο πόνος με λάθος στάση του σώματος (συνήθιζα να παίρνω το λάπτοπ στο κρεβάτι και να κάθομαι με τις ώρες ..ξέρετε ψάχνοντας συμπτώματα για θανατηφόρες ασθένειες).
Εν τέλει διαγνώστηκα από ψυχιάτρο με αγχώδη διαταραχή και έκανα 6μηνη αγωγή με αντικαταθλιπτικά και άρχισα να γίνομαι πιο δραστήρια, άλλαξα τη ζωή μου, πήγα εξωτερικό, εργάστηκα αλλά με τα πρώτα ζόρια επέστρεψαν τα συμπτώματα άγχους με τη μορφή πόνου στην καρδιά και δύσπνοια και φόβο του θανάτου πιο έντονου από ποτέ. Πήγα στα επείγοντα νόμιζοντας ότι έχω καρδιακή ανακοπή ή κάτι σοβαρό τελοσπάντων και απλά μου κάναν ερωτήσεις, πήραν θερμοκρασία και πίεση και κατέληξαν ότι είχα το σύνδρομο van tietze. Κουβαλούσα κάποια βαριά πράγματα και υπήρχε μια μικρό επιβάρυνση και χρειαζόμουν ξεκούραση. Αλλα επίσης να χαλαρώσω από το άγχος μου. Όπως κι έκανα. Σταμάτησα σταδιακά να τα ξεψειρίζω όλα τόσο πολύ. Σταμάτησα να ψάχνω όλα τα μικρά συμπτώματα και να τους δίνω σημασία. Άρχισα να ασχολούμαι με άλλα, να ζω τη ζωή στο παρόν, να διαβάζω άλλα πράγματα. Δε λέω ότι τώρα είμαι εντελώς καλά. Τώρα έχω έναν γενικότερο φόβο του θανάτου και φοβάμαι τα ατυχήματα, τροχαία, τις πτήσεις αλλά και πάλι όχι τόσο πολύ όσο υπέφερα με τη νοσοφοβία.
Εν τέλει νομίζω βοθάει η ψυχοθεραπεία, το να γεμίζουμε τη ζωή μας με εμπειρίες και όμορφα πράγματα, η παρέα και η συντροφικότητα. Τώρα αν κάποιος νιώθει ότι ξεφεύγει όπως ένιωθα εγώ και θέλει να πάει σε ψυχίατρο..αλλά και τα χάπια δεν είναι λύση παντοτινή. Και κάτι που έγραψα και σε άλλο θέμα, υπάρχει η άποψη ότι το άτομο που θέλει να πηγαίνει σε γιατρούς ψάχνει τη μητρική/πατρική φιγούρα στο πρόσωπο του/της γιατρού και να πάρει την προσοχή και τη φροντίδα που νιώθει ότι του λείπει... Επίσης οι ασθένειες είναι κάτι απρόβλεπτο στη ζωή και με το να επαγρυπνούμε να τις εντοπίσουμε πριν εξελιχθούν είναι σαν να θέλουμε να νιώσουμε ότι έχουμε τον έλεγχο. Νομίζω ότι έχουν βάση αυτές οι απόψεις γιατί αν κρίνω από προσωπική πείρα αυτό που ένιωθα και κατέλειξα σε νοσοφοβία και γενικότερη αγχώδη διαταραχή & κατάθιψη ήταν ότι κανείς δε νοιάζεται και δε με αγαπάει και ότι ένιωθα ότι δεν είχα τον έλεγχο της ζωής μου. Θέλει ψυχοθεραπεία παιδιά!
