Γιατί δεν έγινα Άνθρωπος?

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Η αλήθεια ειναι οτι δεν τρωω για να τιμωρησω τον εαυτο μου.... αλλα γιατι εχω εθιστεί στο κακο φαγητο. ΕΚΤΟΣ και αν το υποσυνειδητο μου παίζει μεγαλυτερο ρόλο απο οτι εγω φαντάζομαι.
Με ψιλό-σοκάρισες οταν μου ειπες για τον παιδικο προγραμματισμό. Αν και το υποψιαζόμουν, δεν ήξερα οτι υπήρχε κάτι τετοιο.

---

Αχ και να ξερες πόσα ασυνείδητα πράγματα κάνουμε στην καθημερινότητά μας... θα τρόμαζες!!! Όταν γεννηθήκαμε ήμασταν άγραφος σκληρός δίσκος, στη συνέχεια γράψαμε εκεί ότι βλέπαμε γύρο μας, δηλαδή τους γονείς μας πρώτα-πρώτα! Περάσαμε από μηδέν φίλτρο αυτά που μας δώσανε, σχηματίσαμε ένα στρεβλό πρίσμα (γιατί προφανώς οι γονείς μας δεν είχαν λύσει τα ψυχολογικά τους) και συνεχίζουμε να βλέπουμε κ να δρούμε μεσα απο αυτό το πρίσμα, προσθέτοντας κ άλλες στρεβλές επιστρόσεις πάνω στα γυαλιά μας γιατι κουτουλάμε εδώ κ εκεί! Και κουτουλάμε εδώ κ κεί γιατί αποκτήσαμε λανθασμένους αλγορίθμους συμπεριφοράς. Ένα τέτοιος αλγόριθμος είναι η "αντικοινωνικότητα", γιατί είναι λανθασμένος? γιατί σε κάνει δυστυχισμένο, δηλαδή η πραγματικότητα σου λέει "όπα φίλε εδώ τοίχος, μην βαράς το κεφάλι σου, θα πονέσεις". Εσύ όμως εκεί! Από κάποιο πείσμα στους γονείς σου, από κάποια απόφαση που πήρες σε παιδική ηλικία, από κάποιο γεγονός που ούτε καν το θυμάσαι τώρα, αποφάσισες ότι απο δω και μπρος θα είσαι αντικοινωνικός. Πέρασε καιρός, αλλά ως τίμια παιδιά πάντα κρατάμε τις αποφάσεις μας, συνεχίζεις να είσαι αντικοινωνικός και έχεις βρεθεί με πολλά χτυπήματα στο κεφάλι για να αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι πάει στραβά.

Πιστεψέ με όλοι έχουμε αναπτύξει αλγορίθμους συμπεριφοράς που μας δυσκολεύουν την ζωή, άλλοι λιγότερους άλλοι περισσότερους. Άπλα όταν κάποιος έχει την άγνοια των αλγορίθμων συμπεριφοράς του, συνηθίζει να κατηγορεί τους άλλους, ρίχνει το φταίξιμο αλλού, δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του για ότι του συμβαίνει, γιατί δεν καταλαβαίνει πόσο στρεβλό είναι το πρίσμα του και πόσο λανθασμένα μέσα από αυτό σκέφτεται κ πράτει. πχ. Όταν σε ένα λαβύρινθο πάρεις το λάθος δρόμο (χωρίς να το ξέρεις βέβαια) είναι σίγουρο ότι θα καταλήξεις σε αδιέξοδο (κοινός βρίσκω τοίχο)! Έγινε ένα λάθος στην αρχή και συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε το λάθος αυτό.

Το κακό είναι ότι οι άνθρωποι είναι ζώα της συνήθειας! Ότι έχουμε συνηθίσει αυτό κ θα ζητάμε. Και το ΚΑΛΟ είναι ότι είμαστε ζώα της συνήθειας, αν συνηθίσουμε να μην το ζητάμε - δεν θα το ζητάμε! Αν έχουμε συνηθίσει να τρώμε γρήγορα το ίδιο εύκολο είναι να συνηθίσουμε να τρόμε αργά, οι μελέτες έχουν αποδείξει ότι χρειάζονται 21 μέρες για να στερεωθεί μια συνήθεια! Κανε ένα πείραμα, βάλε στον εαυτό σου να κάνει κάτι για 21 μέρες, πχ να ξυπνάς στις 7 το πρωί καθε μέρα, ή να πίνεις ένα ποτήρι νερό με άδειο στομάχι. Θα δεις ότι μετά από 21 μέρες θα τα κάνεις αυτά στον αυτόματο, δεν θα σκεφτεσαι καν το τι κάνεις. Λοιπόν μπορούμε να μάθουμε τον εαυτό μας με κάποιες καλές συνήθειες και να αντικαταστήσουμε, αυτό είναι αλήθεια.

Έλα όμως που το φαγητό δεν είναι συνήθεια! Είναι μια ανάγκη. Δεν μπορείς να πεις οτι τρώω υγιεινά για δύο βδομάδες κ αυτό ήταν! Είναι πιο σύνθετα τα πράγματα εκεί. Επίσης παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχολογία στο θέμα του φαγητού.
Ούτε μπορείς να πεις από αύριο θα συνηθίσω να είμαι πειθαρχημένος, κοινωνικός, αισιόδοξος κλπ, για τον απλό λόγο ότι οι αλγόριθμοι συμπεριφοράς δεν είναι απλά συνήθειες, είναι πολύ-σύνθετες λειτουργίες του ΕΙΝΑΙ μας, και συνήθως βρίσκονται εκεί που δεν μπορούμε να τις φτάσουμε συνειδητά, δεν είναι εύκολο να τις αντιληφθούμε μιας κ βρίσκονται στο ασυνείδητο κ το υποσυνείδητο. Γιαυτό κ πάμε σε κάποιον ειδικό, για να μας τα υποδείξει κ να τα δούμε. Το βασικό είναι να αντιληφθούμε την ρίζα του προβλήματος κ όχι το πρόβλημα καθαυτό.

Εσύ λες ότι το πρόβλημα σου είναι τα περιττά κιλά, το πάχος κ το κακό φαγητό. Κ λες, αν δεν ήταν αυτό θα ήμουν καλύτερα, όμως τα περιττά κιλά δεν είναι κάτι που σου έτυχε από την μια στιγμή στην άλλη, δεν ήταν ατύχημα, είναι αποτέλεσμα κάποιον ψυχολογικών σου διεργασιών. Κάτι έγινε μέσα σου κ άρχισες να συμπεριφέρεσαι έτσι ώστε να πάρεις τα κιλά. Ίσως, λέω ίσως, μια υπόθεση κάνω για να σου δείξω το πως μπορεί να εξελίχθηκαν τα πράγματα, πιο πάνω γράφεις:

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Θυμαμαι οταν ημουν μικρος, αρνιόμουν πεισματικά να κοινωνικοποιηθώ, διοτι ήθελα να με προσεξουν οι γονεις μου. Ηθελα να δουν οτι δεν είμαι κοινωνικός, ήθελα ισως να με λυπηθούν, νομιζω μου άρεσε να με λυπουνται... δεν θυμάμαι καλά γιατί ημουν μικρος. Με το να αποφεύγω τη κοινωνικοποιηση παντως προσπαθουσα έμμεσα να στείλω καποιο μήνυμα στους γονεις μου, να τους τραβηξω τη προσοχή για κάτι..αλλά δε θυμάμαι τι. Μπορεί και να το έκανα για να τους τιμωρήσω, πραγματικά δε ξέρω.

---

Ένα σενάριο είναι οι γονείς του μικρού Σελτζούκου να μην του έδιναν όση προσοχή χρειαζόταν, να τον παραμελούσαν κατα την γνώμη του, και σε κάποια στιγμή αποφάσισε ότι θα τους δείξει αυτός! Θα τους κάνει να τον προσέξουν! Δεν ήταν όμως φασαριόζικο παιδάκι, δεν ήθελε να παίρνει την προσοχή από φωνές και ξύλο. Οπότε κατέφυγε σε άλλες μεθόδους, θα έκανε τους γονείς του να τον λυπούνται, όπου μεταφράζεται θα κάνω κακό στον εαυτό μου, θα αποκτήσω αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, θα τους βασανίσω με ενοχές γιατί αυτοί είναι υπεύθυνοι για μένα, οι γονείς με την σειρά τους υποκινούμενοι από ενοχές έδιναν την προσοχή τους που εκφραζόταν στο να λυπούνται τον μικρό Σελτζούκο. Φυσικά κ άρεσε στον μικρο Σελτζούκο να τον λυπούνται αφού μόνο με αυτό το τρόπο έπαιρνε αυτό που ζήταγε. Μια υποσυνείδητη σκέψη του μπορεί να ήτανε "θα γίνω μεγάλος, τόσο μεγάλος που δεν θα μπορούν να μην με προσέξουν".

Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά που ανέπτυξε ο Σελτζούκος ήταν να αντικοινωνικοποιηθεί, θα κατέπνιγε την ανάγκη να παίζει με τα υπόλοιπα παιδάκια αλλά θα κέρδιζε (χρυσάφι) την προσοχή των γονιών. Κατέληξε ένας φαύλος κύκλος, να τιμωρεί τους γονείς με το να κάνει κακό στον εαυτό του, οι γονείς τον λυπόντουσαν κ διαιώνιζαν με αυτό το τρόπο την λάθος συμπεριφορά του, επειδή είχαν τύψεις δεν του έβαζαν ποτέ όρια, παρά μόνο ξεστόμιζαν ενοχικές παρατηρήσεις για τα κιλά του, γεμίζοντας τον Σελτζούκο με ενοχές για τα ανθυγιεινά φαγητά, αλλά μετά ξανά αισθανόντουσαν τύψεις για αυτά που έλεγαν και έτσι δεν έπαιρναν ποτέ μέτρα για να σταματήσουν την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Σελτζούκου.

Έτσι ο Σελτζούκος κατέληξε να τιμωρεί τον αυτό του για να τιμωρεί τους γονείς του. Τώρα μπορεί να μην το συνειδητοποιείς τι αποφάσεις πήρες ως μικρό παιδί, αλλά σίγουρα βαδίζεις συμφώνα με αυτές. Όταν κάποιος κλείνεται στον εαυτό του δεν εκφράζεται στον έξω κόσμο τότε μαζεύεται ένα τεράστιο αποθεματικό συναισθημάτων που δεν βρίσκουν διέξοδο, βασικά η καταπίεση αυτή προσπαθεί να βρει διέξοδο, βρίσκει διέξοδο στο φαγητό (στην περίπτωσή σου, κάποιος άλλος πιο καταστροφικός να βρίσκει διέξοδο στα ξυράφια, ναρκωτικά, αλκοόλ κτλ) και στην αυτοκαταστροφή. Γιαυτό σου έγραψα στο πρώτο ποστ ότι τρως για να τιμωρήσεις τον εαυτό σου.

Με όλα αυτά που σου γράφω θέλω να σου πω ότι το προβλημά σου δεν είναι η εμφάνιση σου αλλά κάτι πιο βαθύ στην ψυχολογία σου, στον προγραμματισμό σου, στους αλγορίθμους συμπεριφοράς που ανέπτυξες. Εκεί πρέπει να εστιάσεις.

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Δηλαδή εδω λες να κοιτάω το τωρα και οχι το μελλον? Μα, οτι πράξη κανω ΤΩΡΑ το κάνω στα πλαισια ενος σχεδίου που έχω για ΑΥΡΙΟ. Όταν πηγαινω ΤΩΡΑ γυμναστηριο το κανω για να ειμαι ΑΥΡΙΟ αδυνατισμένος.

---

Αυτό που θέλω να σου πω είναι όταν πας ΤΩΡΑ στο γυμναστήριο και το κάνεις για να είσαι ΑΥΡΙΟ αδυνατισμένος, ζεις στην εικονική πραγματικότητα του αύριο που την έχεις πλάσει όπως την θέλεις εσύ, και δεν απολαμβάνεις το παρόν που κάνεις γυμναστική, δεν δίνεις την ενεργεία σου στο τώρα, δεν κάνεις γυμναστική για την γυμναστική. Κάνεις γυμναστική για χιλίους άλλους λόγους που έχεις πλάσει στο μυαλό σου και μετά απορείς γιατί τα παρατάς, γιατί η γυμναστική δεν αποδίδει? Αφού την κάνεις με το ζόρι και για λάθος λόγους, είναι δυνατόν να μην τα παρατήσεις? Βρες μια γυμναστική που να την απολαμβάνεις που να σε φέρνει στο τώρα κ όχι στο αύριο. Κατά την γνώμη μου το απλό γυμναστήριο είναι πολύ βαρετό, έχω βρει όμως ότι μου αρέσει ο χορός και γράφτηκα σε σχολή χορού. Είμαι πολύ χαρούμενη όταν χορεύω, ευγνωμονώ τον αυτό μου που το κάνει αυτό, σαν μπόνους λαμβάνω γυμνασμένο σώμα. Σαν μπόνους όμως! Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.

Μόνο αν κάνεις γυμναστική στο όνομα της γυμναστικής θα έχεις τα σχετικά μπονουσάκια. Αυτή είναι η μαγεία του τώρα!

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Αν κοιτώ το τώρα τοτε απο που θα αντλήσω ελπίδα για κάτι καλυτερο αύριο?

---

Αν κοιτάς το τώρα δεν θα χρειάζεσαι να αντλείς ελπίδες για το αύριο, γιατί απλούστατα το αύριο θα έρθει αύριο. Αν ζεις συνέχεια με ελπίδες για το αύριο, απελάσεις τον εαυτό σου από τις ευθύνες του τώρα, δεν παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτό σου στο σήμερα γιατί ελπίζεις ότι κάτι θα αλλάξει αύριο. Κ φυσικά συνηθίζουμε να ελπίζουμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους, αυτή είναι η αλήθεια της ελπίδας.

Αλλά η πίστη είναι άλλο πράγμα! Λέμε πιστεύω στον εαυτό μου. Δεν λέμε ποτέ ελπίζω στον εαυτό μου, ακούγεται κ λιγάκι αστείο, έτσι δεν είναι? Το "πιστεύω" έχει άλλη δυναμική, είναι σαν ένα είδος υποσυνείδητης γνώσης. Είναι σαν να είμαστε βέβαιοι για κάτι που πιστεύουνε, ενώ η ελπίδα χωράει τον φόβο της αποτυχίας κ της αβεβαιότητας. Βασικά όταν λέμε "Πιστεύω ότι θα πετύχω" εννοούμε ότι 90% είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχουμε, ενώ όταν λέμε "Ελπίζω ότι θα πετύχω" είμαστε 90% σίγουροι για το αντίθετο.

Πίστεψε στον εαυτό σου, στηρίξου στον εαυτό σου (κ θα δεις θα σε στηρίξει κ αυτός), κάνε πράγματα θετικά για τον εαυτό σου σήμερα και άσε τις ελπίδες για το αύριο, ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ :) Δεν χρειάζεται να αντλείς ελπίδες για αύριο αν είσαι ικανοποιημένος σήμερα. Αυτό το σκεπτικό προσπαθώ να σου περάσω.

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Επισης, κάθε φορα που ηθελαν να με ηρεμησουν με έριχναν στα βιντεογκειμς. Χρησιμοποιουσαν τα βιντεογκειμς οταν ήθελαν να ηρεμησουν ή να κανουν κατι, ποσες φορες θυμάμαι μου ελεγε η μητερα μου "οκ αντε απο'κει παίξε τωρα".

---

Εμμ έχεις μάθει να ζεις στην εικονική πραγματικότητα από μικρός, την έκανες placebo. Και ιδού τα αποτελέσματα! Δεν ξέρεις πως να ζεις στην πραγματική πραγματικότητα, όπου χρειάζεται να αντιμετωπίσεις πραγματικά προβλήματα και πραγματικούς ανθρώπους. Αλλά ποτέ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ! Μπορεί στην αρχή να σου φανούν βουνό, αλλά με την πίστη στον εαυτό σου θα κάνεις θαύματα! Όπως έκαναν κ άλλοι πριν από σένα! Κ ψάχνοντας μπορείς να βρεις πολλά τέτοια παραδείγματα. Δες το παράδειγμα του Νικ Βούισιτς.

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Όλα αυτά ομως δεν θελω να τα θυμαμαι γιατι αν τα θυμηθω και τα αναλύσω τότε απλά θα καταστρέψω τη καλή ανάμνηση και άποψη που έχω για τους γονεις μου....

---

Τι σημαίνει δεν θέλω να καταστρέψω την καλή ανάμνηση για τους γονείς μου??? Να συνεχίζω να ζω με μια ψεύτικη αντίληψη των γονιών μου? Και από την στιγμή που οι γονείς μου ήταν άψογοι άρα δεν έκαναν λάθη όσο ήμουν μικρός, άρα το παρελθόν μου είναι εντάξει, άρα δεν χρειάζεται να το ξεσκαλίζω, άρα δεν χρειάζεται να κάνω τίποτε γιαυτο ? Το επόμενο ερώτημα είναι: άραγε τι να μου φταίει στο παρόν???? Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές σκαλίζουν το παρελθόν! Εκεί έχει θαφτεί ο θησαυρός.

Τους γονείς σου πρέπει να τους αποδεχτείς όπως πραγματικά είναι, με τα σκατά τους κ με τα καλά τους! Κανείς δεν είναι τέλειος κ δεν έχουμε τέτοια απαίτηση από κανέναν. Ναι έκαναν λάθη, μας προγραμμάτισαν με Α, Β τρόπο μας έμαθαν Α,Β πράγματα, από κει και πέρα είμαστε αυτόνομες προσωπικότητες! Έχουμε χίλιες επιλογές στην διάθεση μας. Μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, μπορούμε να δουλέψουμε τον εαυτό μας - κανείς δεν μας έκοψε αυτό το δικαίωμα, δεν είμαστε καταδικασμένοι εκτός αν πιστεύουμε ακράδαντα ότι είμαστε καταδικασμένοι. ΟΛΑ μα ΟΛΑ είναι στα χέρια μας.

Ψάξου λοιπόν και σταμάτα τον φαύλο κύκλο! Εγώ πιστεύω σε ΣΕΝΑ, ξέρω ότι μπορείς να τα καταφέρεις! Όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε είναι από τα κρυφά ταλέντα που αποκτάμε όταν γεννιόμαστε άνθρωποι :)

Quote:

---

Originally Posted by Aeriko

Αν κοιτάς το τώρα δεν θα χρειάζεσαι να αντλείς ελπίδες για το αύριο, γιατί απλούστατα το αύριο θα έρθει αύριο. Αν ζεις συνέχεια με ελπίδες για το αύριο, απελάσεις τον εαυτό σου από τις ευθύνες του τώρα, δεν παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτό σου στο σήμερα γιατί ελπίζεις ότι κάτι θα αλλάξει αύριο. Κ φυσικά συνηθίζουμε να ελπίζουμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους, αυτή είναι η αλήθεια της ελπίδας.

Αλλά η πίστη είναι άλλο πράγμα! Λέμε πιστεύω στον εαυτό μου. Δεν λέμε ποτέ ελπίζω στον εαυτό μου, ακούγεται κ λιγάκι αστείο, έτσι δεν είναι? Το "πιστεύω" έχει άλλη δυναμική, είναι σαν ένα είδος υποσυνείδητης γνώσης. Είναι σαν να είμαστε βέβαιοι για κάτι που πιστεύουνε, ενώ η ελπίδα χωράει τον φόβο της αποτυχίας κ της αβεβαιότητας. Βασικά όταν λέμε "Πιστεύω ότι θα πετύχω" εννοούμε ότι 90% είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχουμε, ενώ όταν λέμε "Ελπίζω ότι θα πετύχω" είμαστε 90% σίγουροι για το αντίθετο.

Πίστεψε στον εαυτό σου, στηρίξου στον εαυτό σου (κ θα δεις θα σε στηρίξει κ αυτός), κάνε πράγματα θετικά για τον εαυτό σου σήμερα και άσε τις ελπίδες για το αύριο, ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ :) Δεν χρειάζεται να αντλείς ελπίδες για αύριο αν είσαι ικανοποιημένος σήμερα. Αυτό το σκεπτικό προσπαθώ να σου περάσω.




Εμμ έχεις μάθει να ζεις στην εικονική πραγματικότητα από μικρός, την έκανες placebo. Και ιδού τα αποτελέσματα! Δεν ξέρεις πως να ζεις στην πραγματική πραγματικότητα, όπου χρειάζεται να αντιμετωπίσεις πραγματικά προβλήματα και πραγματικούς ανθρώπους. Αλλά ποτέ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ! Μπορεί στην αρχή να σου φανούν βουνό, αλλά με την πίστη στον εαυτό σου θα κάνεις θαύματα! Όπως έκαναν κ άλλοι πριν από σένα! Κ ψάχνοντας μπορείς να βρεις πολλά τέτοια παραδείγματα. Δες το παράδειγμα του Νικ Βούισιτς.



Τι σημαίνει δεν θέλω να καταστρέψω την καλή ανάμνηση για τους γονείς μου??? Να συνεχίζω να ζω με μια ψεύτικη αντίληψη των γονιών μου? Και από την στιγμή που οι γονείς μου ήταν άψογοι άρα δεν έκαναν λάθη όσο ήμουν μικρός, άρα το παρελθόν μου είναι εντάξει, άρα δεν χρειάζεται να το ξεσκαλίζω, άρα δεν χρειάζεται να κάνω τίποτε γιαυτο ? Το επόμενο ερώτημα είναι: άραγε τι να μου φταίει στο παρόν???? Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές σκαλίζουν το παρελθόν! Εκεί έχει θαφτεί ο θησαυρός.

Τους γονείς σου πρέπει να τους αποδεχτείς όπως πραγματικά είναι, με τα σκατά τους κ με τα καλά τους! Κανείς δεν είναι τέλειος κ δεν έχουμε τέτοια απαίτηση από κανέναν. Ναι έκαναν λάθη, μας προγραμμάτισαν με Α, Β τρόπο μας έμαθαν Α,Β πράγματα, από κει και πέρα είμαστε αυτόνομες προσωπικότητες! Έχουμε χίλιες επιλογές στην διάθεση μας. Μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, μπορούμε να δουλέψουμε τον εαυτό μας - κανείς δεν μας έκοψε αυτό το δικαίωμα, δεν είμαστε καταδικασμένοι εκτός αν πιστεύουμε ακράδαντα ότι είμαστε καταδικασμένοι. ΟΛΑ μα ΟΛΑ είναι στα χέρια μας.

Ψάξου λοιπόν και σταμάτα τον φαύλο κύκλο! Εγώ πιστεύω σε ΣΕΝΑ, ξέρω ότι μπορείς να τα καταφέρεις! Όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε είναι από τα κρυφά ταλέντα που αποκτάμε όταν γεννιόμαστε άνθρωποι :)

---

Στο πρώτο σκελος, οταν μιλησα για το αύριο εννοούσα ενα visualisation. Αν δεν σκέφτομαι το πως θα είμαι αυριο με βαση τις πραξεις του τώρα, τοτε χάνω λιγο τον λόγο που κάνω τωρα αυτό που κάνω. Κατά τα άλλα συμφωνων με αυτα που λες.

Στο δεύτερο σκέλος, λες οτι εχω μάθει να ζω σε μια εικονική πραγματικότητα απο μικρός. Λες να ισχύει κάτι τέτοιο? Για αυτό ισως δεν ειμαι συνειδητοποιημένος σε κάποια πράγματα? Ίσως για αυτο να μην έχω συνειδητοποιήσει κάποια προβλήματα, όπως η ανεργία κλπ κλπ?

Ενώ ειναι αλήθεια οτι εχω πιασει πολλές φορες τον εαυτο μου να κάνει daydreaming, δηλαδη να φαντασιωνεται το πως θα ειναι στο μέλλον, εχουν υπάρξει εξίσου αρκετες φορες που έχω κάνει προσπαθειες για να κανω αυτες τις φαντασιωσεις πραγματικότητα. Καποιες απο αυτες ήταν να προσπαθησω πιο σκληρά στη σχολή για να βγαλω καλυτερους βαθμους, να πάω Ισπανικα (αλλο αν τα σταμάτησα :( ), να πάπω γυμναστήριο, να κάνω διατροφή κλπ. Νομίζω εδώ εχεις δίκιο.

Τον Βουισιτς τον είδα. Ο τυπος έχει κάνει απίστευτα πράγματα, έχει παντρευτει μια πανέμορφη Ασιάτισα και έχουν κανει παιδι. Πραγματικά αυτος μου έδωσε κίνητρο, αν τα κατάφερε αυτος, τότε φαντάσου τι μπορουμε να καταφερουμε εμείς. Ακόμα ομως δεν έχω δει καποια δίαλεξη του.


Στο τρίτο σκέλος, όπως είπα μέχρι πριν 2-3 χρόνια συνηθιζά να θεωρώ μονο τον εαυτό μου υπευθυνο. Καθώς σκάλιζα το παρελθον μου για να δω τι πήγε λαθος είδα οτι και οι γονεις μου είχαν μεγαλο μερίδιο ευθυνης. Δεν θέλω ομως να το σκαλισω περισσότερο γιατι δεν θέλω να αρχισω να νιώθω μισος και θυμό για τους γονεις και να αρχίσω να τους κατηγορώ.

Δέχομαι οτι με προγραμμάτισαν λάθος, και δέχομαι οτι είμαι ανεξάρτητη προσωπικότητα, αλλά πως μπορει το δεύτεορ να νικήσει το πρώτο? Πως δηλαδη μπορεί η ανεξάρτητη προσωπικότητα να νικησει εναν προγραμματισμο 15 ολόκληρων χρόνων?

Ο φαυλος κυκλος που έχω πεσει ειναι ο κυκλος κουραγιο -> αυτοπεποιθηση -> προσπαθεια -> μερικη επιτυχια -> αποτυχία. Δηλαδή πάντα όταν ξεκινουσα μια προσπαθεια, απο τα πρωτα βηματα μου στο γυμναστηριο στο Γυμνάσιο μέχρι τώρα, πάντα στο τελος αποτύγχαναν. Όλες αυτες οι αποτυχιες έχουν συσσωρευτεί τόσο πολυ μέσα μου, που κάθε φορά που ξεκινω μια νεα προσπαθεια θέλω λιγο περισσοτερο κουράγιο και θέληση απο πριν..

Quote:

---

Originally Posted by Aeriko

Και κουτουλάμε εδώ κ κεί γιατί αποκτήσαμε λανθασμένους αλγορίθμους συμπεριφοράς. Ένα τέτοιος αλγόριθμος είναι η "αντικοινωνικότητα", γιατί είναι λανθασμένος? γιατί σε κάνει δυστυχισμένο, δηλαδή η πραγματικότητα σου λέει "όπα φίλε εδώ τοίχος, μην βαράς το κεφάλι σου, θα πονέσεις". Εσύ όμως εκεί! Από κάποιο πείσμα στους γονείς σου, από κάποια απόφαση που πήρες σε παιδική ηλικία, από κάποιο γεγονός που ούτε καν το θυμάσαι τώρα, αποφάσισες ότι απο δω και μπρος θα είσαι αντικοινωνικός. Πέρασε καιρός, αλλά ως τίμια παιδιά πάντα κρατάμε τις αποφάσεις μας, συνεχίζεις να είσαι αντικοινωνικός και έχεις βρεθεί με πολλά χτυπήματα στο κεφάλι για να αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι πάει στραβά.

---

Νομίζω αυτή η πρώτη παράγραφος τα λέει ολα. Διάβασα το κείμενο σου και δεύτερη φορά, για να εμπεδώσω αυτά που έγραψες. Είναι αλήθεια οτι καθώς γεννιόμαστε δεν έχουμε συγκεκριμένα πρότυπα συμπεριφοράς και πατέντες καθημερινότητας, ούτε διάφορες τάσεις και συνήθειες. Τα χτίζουμε απο μικρά παιδιά, και σιγά - σιγά αυτά στερεώνονται ώστε όσο μεγαλώνουμε τόσο μεγαλώνει το επιπεδο δυσκολιας αλλαγής των συγκεκριμένων συνηθειών/αλγορίθμων.

Επιπροσθέτως, ο άνθρωπος πάντα ήταν ενα κοινωνικό ζωο, επιστημονικά τεκμηριομένο γεγονός.


Κανε ένα πείραμα, βάλε στον εαυτό σου να κάνει κάτι για 21 μέρες, πχ να ξυπνάς στις 7 το πρωί καθε μέρα, ή να πίνεις ένα ποτήρι νερό με άδειο στομάχι. Θα δεις ότι μετά από 21 μέρες θα τα κάνεις αυτά στον αυτόματο, δεν θα σκεφτεσαι καν το τι κάνεις. Λοιπόν μπορούμε να μάθουμε τον εαυτό μας με κάποιες καλές συνήθειες και να αντικαταστήσουμε, αυτό είναι αλήθεια.

Χε χε σε εμένα το λες? 9 μήνες στο στρατό και μου ήταν απολύτως φυσιολογικό να σηκώνομαι κάθε μέρα στις 6, όπως και απολύτως φυσιολογικό να κοιμάμαι 3-4 ώρες μέσο όρο κάθε βράδυ. Είναι αλήθεια οτι χτίζεις μια συνήθεια μέσω της επιμονης, αλλά να προσθέσω οτι όσο πιο δύσκολη είναι αυτή η συνήθεια, τόσο πιο εύκολα μπορεί να σπάσει.

Η κατανάλωση ενος ποτηριού νερού την ημέρα με άδειο στομάχι είναι μια σχετικά εύκολη πράξη, λίγο ευκολότερη απο το να βλέπεις ένα επεισόδιο Game Of Thrones καθημερινά, είναι όμως σχετικα εύκολες πράξεις άρα και η συνήθεια είναι ευκολη.

Από την άλλη, το γύμναστηριο δεν είναι ευκολη πράξη. Έχει κούραση, έχει πόνο, έχει έντονα συναισθήματα, κυρίως αρνητικά, οπότε είναι ευκολότερο να σπάσεις αυτή τη συνήθεια ακόμα και αν την κάνεις όχι για 21 ημέρες, αλλά για 21 εβδομάδες. Πάντα στο υποσυνείδητο θα υπάρχει αυτό το μικρό διαβολάκι, δημιουργημένο απο τους λανθασμένους παιδικους αλγόριθμους, που θα προσπαθει να σε πείσει να μη πας γυμναστήριο, γιατί η ζωή που πας να χτίσεις, δηλαδή μια υγιεινή ζωή, είναι αντίθετη απο αυτό που ειχες μαθει εσυ και το υποσυνείδητο σου τόσα χρονια, δηλαδή μια ανθυγιεινή ζωή.

Έλα όμως που το φαγητό δεν είναι συνήθεια! Είναι μια ανάγκη. Δεν μπορείς να πεις οτι τρώω υγιεινά για δύο βδομάδες κ αυτό ήταν! Είναι πιο σύνθετα τα πράγματα εκεί. Επίσης παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχολογία στο θέμα του φαγητού.
Ούτε μπορείς να πεις από αύριο θα συνηθίσω να είμαι πειθαρχημένος, κοινωνικός, αισιόδοξος κλπ, για τον απλό λόγο ότι οι αλγόριθμοι συμπεριφοράς δεν είναι απλά συνήθειες, είναι πολύ-σύνθετες λειτουργίες του ΕΙΝΑΙ μας, και συνήθως βρίσκονται εκεί που δεν μπορούμε να τις φτάσουμε συνειδητά, δεν είναι εύκολο να τις αντιληφθούμε μιας κ βρίσκονται στο ασυνείδητο κ το υποσυνείδητο. Γιαυτό κ πάμε σε κάποιον ειδικό, για να μας τα υποδείξει κ να τα δούμε. Το βασικό είναι να αντιληφθούμε την ρίζα του προβλήματος κ όχι το πρόβλημα καθαυτό.

Όταν ημουν σε μικρότερη ηλικία, θεωρούσα οτι το "απο αυριο" είναι η μαγική λεξη. Πάντα έλεγα οτι θα κάνω κάτι απο αυριο. Απο αυριο θα αδυνατίσω, απο αύριο θα αρχισω να διαβάζω, απο αύριο θα μιλώ περισσότερο, απο 10 - 20 ετών ειμαι σιγουρος οτι πρεπει, συνειδητά ή υποσυνείδητα, να είχα πει περισσότερα απο 500 "απο αυριο" στη ζωή μου. Φαντάζομαι αυτό το "απο αυριο" είναι άλλη μια μέθοδος που επιστράτευσε το υποσυνείδητο για να με κρατήσει σταθερό στο παιδικό προγραμματισμό και στις αρνητικές συνήθειες. Το θέμα ειναι, οτι, καθως εγω θυμάμαι οταν ημουν μικρός, πραγματικά ΠΙΣΤΕΥΑ οτι όντως "απο αυριο" θα αλλάξω, ακόμα και οταν στο παρελθον είχα αναβάλλει τόσες πολλές φορες τη ζωη μου "για αύριο".

Στο τέλος τι κατάφερα? Κατάφερα να αναβάλω ΟΛΗ μου τη ζωή, απο τα πιο απλά στα πιο σύνθετα πράγματα, "για αύριο".

Μίζερο.



Ένα σενάριο είναι οι γονείς του μικρού Σελτζούκου να μην του έδιναν όση προσοχή χρειαζόταν, να τον παραμελούσαν κατα την γνώμη του, και σε κάποια στιγμή αποφάσισε ότι θα τους δείξει αυτός! Θα τους κάνει να τον προσέξουν! Δεν ήταν όμως φασαριόζικο παιδάκι, δεν ήθελε να παίρνει την προσοχή από φωνές και ξύλο. Οπότε κατέφυγε σε άλλες μεθόδους, θα έκανε τους γονείς του να τον λυπούνται, όπου μεταφράζεται θα κάνω κακό στον εαυτό μου, θα αποκτήσω αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, θα τους βασανίσω με ενοχές γιατί αυτοί είναι υπεύθυνοι για μένα, οι γονείς με την σειρά τους υποκινούμενοι από ενοχές έδιναν την προσοχή τους που εκφραζόταν στο να λυπούνται τον μικρό Σελτζούκο. Φυσικά κ άρεσε στον μικρο Σελτζούκο να τον λυπούνται αφού μόνο με αυτό το τρόπο έπαιρνε αυτό που ζήταγε. Μια υποσυνείδητη σκέψη του μπορεί να ήτανε "θα γίνω μεγάλος, τόσο μεγάλος που δεν θα μπορούν να μην με προσέξουν".

Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά που ανέπτυξε ο Σελτζούκος ήταν να αντικοινωνικοποιηθεί, θα κατέπνιγε την ανάγκη να παίζει με τα υπόλοιπα παιδάκια αλλά θα κέρδιζε (χρυσάφι) την προσοχή των γονιών. Κατέληξε ένας φαύλος κύκλος, να τιμωρεί τους γονείς με το να κάνει κακό στον εαυτό του, οι γονείς τον λυπόντουσαν κ διαιώνιζαν με αυτό το τρόπο την λάθος συμπεριφορά του, επειδή είχαν τύψεις δεν του έβαζαν ποτέ όρια, παρά μόνο ξεστόμιζαν ενοχικές παρατηρήσεις για τα κιλά του, γεμίζοντας τον Σελτζούκο με ενοχές για τα ανθυγιεινά φαγητά, αλλά μετά ξανά αισθανόντουσαν τύψεις για αυτά που έλεγαν και έτσι δεν έπαιρναν ποτέ μέτρα για να σταματήσουν την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Σελτζούκου.

Έτσι ο Σελτζούκος κατέληξε να τιμωρεί τον αυτό του για να τιμωρεί τους γονείς του. Τώρα μπορεί να μην το συνειδητοποιείς τι αποφάσεις πήρες ως μικρό παιδί, αλλά σίγουρα βαδίζεις συμφώνα με αυτές. Όταν κάποιος κλείνεται στον εαυτό του δεν εκφράζεται στον έξω κόσμο τότε μαζεύεται ένα τεράστιο αποθεματικό συναισθημάτων που δεν βρίσκουν διέξοδο, βασικά η καταπίεση αυτή προσπαθεί να βρει διέξοδο, βρίσκει διέξοδο στο φαγητό (στην περίπτωσή σου, κάποιος άλλος πιο καταστροφικός να βρίσκει διέξοδο στα ξυράφια, ναρκωτικά, αλκοόλ κτλ) και στην αυτοκαταστροφή. Γιαυτό σου έγραψα στο πρώτο ποστ ότι τρως για να τιμωρήσεις τον εαυτό σου.

Με όλα αυτά που σου γράφω θέλω να σου πω ότι το προβλημά σου δεν είναι η εμφάνιση σου αλλά κάτι πιο βαθύ στην ψυχολογία σου, στον προγραμματισμό σου, στους αλγορίθμους συμπεριφοράς που ανέπτυξες. Εκεί πρέπει να εστιάσεις.

Ναι... καθώς διάβαζα το κείμενο σου προσπαθούσα να σκεφτώ κατά πόσο τελικά έχουν μερίδιο ευθύνης και οι γονείς μου. Ο πατέρας μου μου έχει πει οτι πάντα αναβάλω τη ζωή μου για όταν θα αδυνατίσω. Θυμάμαι σε μικρή ηλικία με είχε γράψει σε κάποιο σώμα...προσκόπων. Εγώ γκρίνιαζα και μετά απο λίγο καιρό έφυγα. Θυμάμαι αυτό το έκανα ΠΑΛΙ για να τραβήξω τη προσοχή του. Είναι αλήθεια οτι ποτέ δεν έβαλαν περιορισμούς. Και αν έβαζαν, είμαι βεβαιος οτι έβρισκα τρόπο να τους παρακάμπτω. Ίσως να θεωρούσαν οτι με το να με κριτικάρουν για τα κιλά και για την ακοινώνητη ζωή μου και θα με κάνουν να ενεργοποιηθώ. Πιστεύω οτι αν έκαναν κάποια προσπάθεια, αυτή δεν ήταν αρκετή, ή δεν είχε σωστές βάσεις.

Το κείμενο που γράφεις θεωρώ οτι εκφράζει σε πολύ μεγάλο βαθμό τι έγινε. Πράγματι, δεν ήμουν φασαριόζικο παιδάκι, και ποτέ δεν κατεφευγα σε ξύλο και φωνες, οπως λες. Οπότε μπορει να κατέφυγα στο να κάνω τους γονεις μου να με λυπούνται. Είναι μια αστεία ιστορία έτσι οπως τη περιγράφεις τόσο παραστατικά, αλλά συγχρόνως θλιβερή οταν συνειδητοποιείς οτι ειναι πραγματική και ισχύει.



Αυτό που θέλω να σου πω είναι όταν πας ΤΩΡΑ στο γυμναστήριο και το κάνεις για να είσαι ΑΥΡΙΟ αδυνατισμένος, ζεις στην εικονική πραγματικότητα του αύριο που την έχεις πλάσει όπως την θέλεις εσύ, και δεν απολαμβάνεις το παρόν που κάνεις γυμναστική, δεν δίνεις την ενεργεία σου στο τώρα, δεν κάνεις γυμναστική για την γυμναστική. Κάνεις γυμναστική για χιλίους άλλους λόγους που έχεις πλάσει στο μυαλό σου και μετά απορείς γιατί τα παρατάς, γιατί η γυμναστική δεν αποδίδει? Αφού την κάνεις με το ζόρι και για λάθος λόγους, είναι δυνατόν να μην τα παρατήσεις? Βρες μια γυμναστική που να την απολαμβάνεις που να σε φέρνει στο τώρα κ όχι στο αύριο. Κατά την γνώμη μου το απλό γυμναστήριο είναι πολύ βαρετό, έχω βρει όμως ότι μου αρέσει ο χορός και γράφτηκα σε σχολή χορού. Είμαι πολύ χαρούμενη όταν χορεύω, ευγνωμονώ τον αυτό μου που το κάνει αυτό, σαν μπόνους λαμβάνω γυμνασμένο σώμα. Σαν μπόνους όμως! Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.

Μόνο αν κάνεις γυμναστική στο όνομα της γυμναστικής θα έχεις τα σχετικά μπονουσάκια. Αυτή είναι η μαγεία του τώρα!


Εσύ δίνεις μια άλλη οπτική αντιμετώπισης του γυμναστηρίου, που με προβληματιζει. Η αλήθεια είναι οτι δε τη κάνω με το ζόρι, την απολαμβάνω, απλά έχω δώσει προτεραιότητα στο μυαλό μου στο οτι κάνω γυμναστική για το μέλλον. Ίσως να υπολείπομαι και αντίστοιχης συναισθηματικής νοημοσύνης για να αγαπήσω τόσο πολύ τη γυμναστική. Ίσως εσύ να έχεις πάθος μέσα σου για αυτό που κάνεις ενώ εγώ να μην το έχω. Η γυμναστική μου αρέσει όταν κάνω βάρη και λοιπές ασκησεις αντίστασης. Και αυτό το είδα προσφατα, που είδα τους μύες να αναπτύσσονται και να ανεβάζω κιλά στα βάρη (το μπονους που λέγαμε ). Αλλά οταν έχει να κάνει με αερόβιο, δηλαδή αδυνάτισμα, αυτό είναι το λιγότερο απολαυστικό μέρος της γυμναστικης.

Στο μόνο που διαφωνω είναι ο λογος που τρώω. Μπορεί παλια να έτρωγα όντως για να τιμωρήσω.. τους γονεις μου. Αλλά πλέον δεν αισθάνομαι την ανάγκη να τους τιμωρησω. Μάλλον τρώω λογω εθισμού. Όχι πραγματικου εθισμου, καθώς απο πλευρα καθαρης ιατρικής δεν είμαι εθισμενος σε τιποτα. Μιλώ για συναισθηματικό εθισμό.

Πολύ χαίρομαι που είσαι τόσο ανοιχτόμυαλος άνθρωπος και έπιασες με την μια όλα όσα προσπαθούσα να σου μεταφέρω. Εγώ ήθελα να σου δώσω ένα ερέθισμα για να αρχίσεις να ψάχνεσαι μόνος σου και από τα σχόλιά σου κατάλαβα ότι έχεις πιάσει την ουσία και το προχώρησες παραπέρα! Χρησιμοποίησες και λέξεις όπως "συναισθηματική νοημοσύνη", που για περισσότερους είναι άγνωστες, που δείχνει ότι ψάχνεσαι. Και όποιος ψάχνει βρίσκει, και εγώ στο ψάξιμο είμαι :)

Quote:

---

Originally Posted by elis

ειμαι σακατεμενοσ ψυχολογικα και σωματικα επειδη ακριβωσ ηθελα να ζησω
τιποτα απο οσα εκανα δε μ βγηκε σε καλο εχω γεμισει με αρνητικεσ εμπειριεσ
και διαφορεσ σκορπιεσ γνωσεισ σε πληροφορω τωρα αισθανθηκα ενα αισθημα ικανοποιησησ
εμαθα μια δουλεια ξερω και πεντε κουβεντεσ να πω τεσπα το μεγαλο μου ονειρο παραμενει ενα παπακι
αντ αυτου εχω ποδηλατο
φιλικα ο κανγκουρασ τησ διπλανησ πορτασ

---

Προσπαθείς να μου πεις οτι παλι καλα που δεν εγινα καγκουρας σαν και σενα.
Ακριβως το ιδιο μήνυμα που έγραψες θα μπορουσε να εκφραζει και εμενα αν στην αρχη της προτασης εγραφες "ειμαι σακατεμενοσ ψυχολογικα και σωματικα επειδη ακριβωσ δεν ηθελα να ζησω"

Κοίτα τι έγραψα στην αρχή. Πιστευεις οτι είσαι στην ίδια κατάσταση? Ενταξει οικονομικα δε ξέρω πως εισαι, μπορει να εισαι χειροτερος/καλυτερος απο μενα, αλλα ψυχολογικα και θεμα ζωης πιστευεις οτι ειμαστε στο ίδιο επιπεδο??

Επαναλαμβανω οτι αν ημουν ενας αλαζονας καγκουρας που το μονο που τον ενδιαφερει στη ζωη του ειναι με ποσες να πλαγιάσει και σε ποιο μπαρ θα τα πιεί αποψε ισως να ημουν πιο ευτυχισμενος..

Quote:

---

Originally Posted by Loading...

Έχεις κάτσει και έχεις γράψει πολλά ρε φίλε. Δυσκολεύτηκα λίγο να τα μαζέψω στο μυαλό μου.

Αν μπορούσες να κάνεις κάτι αυτή τη στιγμή από όλα όσα γράφεις (και "τσουβαλιάζεις" λίγο-πολύ) στο αρχικό σου μήνυμα, τί θα ήταν (πες οτι δεν θα υπάρχει αλληλεπίδραση της τωρινής σου κατάστασης με αυτό).

Ακούγεσαι πολύ για άνθρωπος της συνήθειας (είτε καλή είναι αυτή, είτε κακή), συγκρίνεις τον εαυτό σου όπου βρεθείς και όπου σταθείς και νομίζω οτι το οικογενειακό σου περιβάλλον, σε βοηθάει παρα πολύ να συνεχίζεις να θρέφεις τα θέματά σου. Κάνουν τα στραβά μάτια, είναι απασχολημένοι με την επιβίωση, δεν τους νοιάζει, δεν έχουν τον τρόπο..., εσύ ξέρεις.
Αν αύριο (χτύπα ξύλο), έχανες την οικογένειά σου, πιστεύεις οτι θα συνέχιζες να σκέφτεσαι και να ενεργείς το ίδιο όπως κάνεις τώρα ή οχι;

---

Ρε φιλε ευχαριστω για την απαντηση και δε χρειαζεται να τα διαβασεις ολα. Μονο το αρχικο κειμενο φτανει.
Αν μπορουσα να κανω κατι, ή αν ειχα το θάρρος να κανω κατι? Εγω αυτη τη στιγμη, θα ηθελα να παω να γραφτω σε ένα συλλογο πυγμαχιας για να βγαλω το άχτι μου, να γραφτώ σε ένα συλλογο πεζοπορίας για να κανω κατι τα Σ/Κ, να πηγαίνω για μπανιο και να παίζω τεννις με τους φιλους μου. Αυτα ετσι οπως στα ειπα θα με ικανοποιούσαν για αρχη. Αλλά δεν εχω το θαρρος, ντρέπομαι, και δεν εχω μαθει να ζω μια τέτοια ζωη. Φανταζεσαι εμενα που ειμαι παχυς να βγω στη παραλια? Εστω και αν ειμαι λιγο και οχι πολύ?

Και ναι, εχω μαθει να συγκρινω τον εαυτο μου με αλλους...σημερα ειχα παει γυμναστηριο και έβλεπα τους διαφορους γυμνασμενους και ελεγα ποσο τιποτενιο τιποτα ειμαι εγω μπροστά τους..

Quote:

---

Originally Posted by Anakin

δε θελω να ανακαλυψει οτι ο παλιος του ξαδερφος ειναι ανθρωπος των σπηλαιων.

Δεν εισαι ανθρωπος των σπηλαιων εισαι απλα πιο κλειστος χαρακτηρας

Επίσης, φοβαμαι μη τον ντροπιασω. Μη τον ξεφτιλίσω έξω. Αν με συστησει σε μια παρέα και εγω πω καμια βλακεία, η γενικα αν δειχνω περιεργος? Δεν θέλω να τον εκθέσω. Θα γυρισουν και θα του πουν "τι περιεργος που ειναι αυτος" και αυτο θα είναι οτι χειροτερο για μενα γιατί και θα ντροπιαστω στα μάτια του και δεν θα θέλει να ξανα βγούμε.

Αυτο που περιγραφεις λεγεται κοινωνικη φοβια την εχω κι εγω, δεν θα τον ξεφτυλισεις αμα βγεις εξω, αυτο που θα δειξεις ειναι οτι εισαι χαμηλων τονων που το πολυ πολυ αυτο να πουνε και οι αλλοι οχι οτι εισαι τοσο περιεργος οσο νομιζεις, κανονιστε και γρηγορα σιγα σιγα θα μαθεις να επικοινωνεις, πρωτα καλεσε τον σπιτι σου αραξτε και πες του να κανονισετε να βγειτε μια μερα, μην χανεις χρονο καντο και τωρα αν μπορεις και μην ανησυχεις ολοι οταν βγαινουν με μια παρεα πρωτη φορα και δεν την ξερουν περιπου σαν εσενα ειναι, κανε ενα βημα κατι ειναι και αυτο καντο γρηγορα ομως

---

Ε ναι, κοινωνικη φοβια, social anxiety disorder, πως τα λενε τελος παντων. Μακάρι να βρω το κουραγιο να το κανω. Υπάρχουν λιγες μερες που με βαση τη ψυχολογια μου ειμαι πιο δεκτικός στο να βγω εξω και να κανω παρεα με καποιον, αλλα τις περισσοτερες μερες με πιανει αυτη η φοβια και δεν ειναι ευκολο..

ρε ψηλε να στο πω απλα αν ησουνα κανγκουρασ θα ηθελεσ να ησουνα σπουδαγμενοσ
τωρα που εισαι σπουδαγμενοσ θεσ να γινεισ κανγκουρασ ειναι ενα διλημα που εχεισ βαλει στο μυαλο σου
δε ξερω αν υπαρχει λογοσ αλλα παραμενει παιχνιδι του μυαλου θα σου πω παντωσ οτι εκει εξω ειναι ολα και σε περιμενουν

Φίλε Σελτζούκε τώρα είδα το μήνυμα σου (αργώ, αλλά τα πιάνω :P ).

Πρέπει να σου πω ότι ακούγεσαι πολύ διαβασμένο παιδί και αρκετά συγκροτημένος, όμως από την άλλη θεωρώ ότι έχεις εγκλωβιστεί (και δικαίως, λόγω ηλικίας) σε μερικές κοινωνικές νόρμες που μόνο άγχος δημιουργούν και καμία ουσιαστική ευτυχία.

Πρώτα απ' όλα από όλη τη μακροσκελή λίστα που παρέθεσες στο αρχικό σου ποστ, ειλικρινά το μόνο για το οποίο πραγματικά θα έπρεπε να στεναχωριέσαι είναι ότι δεν έχεις φίλους. Αλλά να ξέρεις ότι τους φίλους τους διεκδικούμε και δεν τους περιμένουμε να έρθουν.

Σίγουρα για μερικούς ανθρώπους το να συνάπτουν σχέσεις είναι εύκολο και για μερικούς δύσκολο. Ωστόσο, είμαι της άποψης ότι όταν ενδιαφέρεσαι να γίνεις φίλος με κάποιον οφείλεις να τον διεκδικήσεις. Τι εννοώ με αυτό: Στο παράδειγμα που έθεσες για τις εξόδους των παιδιών από τη σχολή, εννοείται και αν γούσταρες να πας μαζί τους θα έπρεπε να τους το είχες ζητήσει ο ίδιος. Οι άλλοι ενδεχομένως να έχουν στο μυαλό τους ότι εσύ μπορείς να μη τους θες - δεδομένου ότι όπως είπες αισθανόσουν ότι ως "προσθήκη". Ποτέ δεν ξέρεις τι σκέφτεται ο άλλος και αυτό που εσύ το εκλαμβάνεις ως απόρριψη, τελικά να είναι παρεξήγηση. Δεν είναι ντροπή να αποζητάς φιλίες και το να "χώνεσαι" σε παρέες είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό.

Τώρα επειδή οι σχέσεις είναι δύσκολες από τη φύση τους, ακόμα και αν κάποιος σε αποφεύγει σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρεται να γίνει φίλος σου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζει ούτε εσένα ούτε τον άλλον, απλώς δεν γίνεται η κολεγιά. Υπάρχουν εκεί έξω άπειροι άνθρωποι που θα μπορούσατε να ταιριάζετε περισσότερο σα χαρακτήρες οπότε μην απελπίζεσαι. :)

Καταλαβαίνω απόλυτα βέβαια το γεγονός πως έχεις αδρανοποιηθεί, κυρίως λόγω της συνήθειας - που κακά τα ψέμματα είναι άτιμο πράγμα. Το να σου πει κάποιος "σταμάτα να το κάνεις αυτό και κάνε κάτι άλλο" είναι easier said than done. Αν έχεις μπλοκαριστεί τελείως και νιώθεις ότι δεν μπορείς να υπερβείς τις κακές συνήθειες σου, είναι εξαιρετικά σημαντικό να αναζητήσεις τη βοήθεια ειδικού, ενός ανθρώπου που θα σε ξεκλειδώσει και θα σου δώσει δύναμη και χώρο να αναπνεύσεις.

Σε ό,τι αφορά τους γονείς σου, καλό είναι να το συζητήσεις αν έχεις την άνεση μαζί τους. Μπορεί οι άνθρωποι να μην είχαν ιδέα τι ζόρι τραβάς, μπορεί να νόμιζαν ότι αν σου μιλούσαν θα αντιδρούσες χειρότερα, μπορεί χίλια δυο πράγματα. Μια ειλικρινής συζήτηση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Γνωστοποίησε τους το πρόβλημα σου ακόμα και αν θεωρείς ότι απλώς έκαναν τόσα χρόνια τα στραβά μάτια. Τουλάχιστον τώρα θα τους φέρεις αντιμέτωπους με τις ευθύνες τους και αναγκαστικά θα πρέπει να κάνουν κάτι να διορθώσουν τα όποια λάθη και να σε υποστηρίξουν ανοιχτά.

Και θα σου πω και κάτι που είπαν και οι υπόλοιποι. Είσαι 25 χρονών. Δε σε πήραν τα χρόνια κι έχεις άπλετο χρόνο μπροστά σου να αναπληρώσεις ό,τι θεωρείς ότι έχεις χάσει. Ελπίζω να σου πάνε όλα καλά και ό,τι αλλο χρειαστείς εδώ είμαστε :)

Φίλε Σελτζούκε!
Θέλω να σου πω πως λιγο πολυ είμαι σαν κι εσένα.
Από αυτά που έγραψες στην αρχη τα περισσότερα δεν τα έχω κάνει κι εγώ και όσα έχω κάνει τα έκανα φέτος.
Καταρχήν είμαι 28 χρονών παρθένος! άρα όπως καταλαβαίνεις το κεφάλαιο γυναίκα για μενα είναι κλειστό. Φίλους καλούς εχω κάνει ελάχιστους και τους περισσότερους φέτος και έχω πάει σε μπαράκια 5-6 φορές (φέτος κι αυτά). Τα τελευταία χρονια κατάφερα με σκληρη δουλειά να χάσω 20 κιλά και να πάω στα 78. το αποτελεσμα!!!! Το απόλυτο τίποτα... μετακόμισα σε άλλη περιοχή λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και για πρώτη φορά εμεινα μόνος. Είπα στον εαυτό μου ωραία τώρα θα αλλαξω περιοχή, θα μένω μόνος μου, θα τα καταφέρω.... και πάλι τιποτα. ξέρεις γιατι;; γιατί όπου και να πας όπως και να γίνεις αν δεν αλλαξεις μέσα σου δεν έχει σημασία... Το δυσκολο είναι να βρεις τον τρόπο να αλλαξεις μεσα σου και άμα βρεις τον τρόπο όλα θα μπορεις να τα κάνεις. Εγω ακόμα ψάχνω, και αμα τον βρω θα στο πω και εσενα!!!!!

Quote:

---

Originally Posted by archangel

Το δυσκολο είναι να βρεις τον τρόπο να αλλαξεις μεσα σου και άμα βρεις τον τρόπο όλα θα μπορεις να τα κάνεις. Εγω ακόμα ψάχνω, και αμα τον βρω θα στο πω και εσενα!!!!!

---

Θα σου πω εγώ το μυστικό να αλλάξεις τον εαυτό σου!

Πρώτα πρέπει να αποδεχτείς και να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Αγαπάμε κάτι μόνο όσο το γνωρίζουμε. Άρα πρέπει να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Και αφού αποδεχτείς, αγαπήσεις και γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα ανοιχτείς και για σένα κ για τον κόσμο γύρο σου. Θα αλλάξεις χωρίς να το καταλάβεις...χωρίς να βιάζεσαι και να προσπαθείς, γιατί απλά θα κάνεις το καλύτερο που μπορείς για αυτον που αγαπάς, για τον εαυτό σου.

Πραγματικά, θέλεις αγάπη και αποδοχή, ελευθερία έκφρασης, και θα αλλάξει το σύμπαν γύρο σου.