Σε απογνωση..

Thanks Φοίβη για τα καλά σου λόγια...

Γιατί ρε γμτ όμως να χρειαζόμαστε κάτι να μας κρατήσει?
Κάτι, κάποιους, δεν ξέρω...

Και με το krino το συζητούσαμε μια φορά αυτό και μου έλεγε να μην στηρίζομαι σε κανέναν παρά μόνο σε μένα, στη δική μου δύναμη, να πατάω στα δικά μου πόδια. Πλέον δεν είμαστε μωρά που πατάνε στα πόδια του μπαμπά για να χορέψουν. Δεν θα έπρεπε να έχουμε μάθει τα βηματα?

Γενικά έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στη δύναμη που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του, ακόμη κι αν δεν το ξέρει.Και έχουμε δύναμη. Μήπως τελικά το γουστάρουμε και λίγο το δράμα?Αυτό το βούλιαγμα? Έχω πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό μου να βουλιάζω καινα το γουστάρω...Δεν είναι και πολύ τιμητικό που το λέω μάλλον...

\"κρατιέμαι από κάτι που πάντα μου θυμίζει οτι έξω είναι, αν μη τι άλλο, πιο αληθινά τα πράγματα...πιο υγιή.\"

Αυτό θυμίζει την ιστορία του σπηλαίου που κάναμε στο σχολείο (μάθημα φιλοσοφίας)...Το σκοτεινό σπήλαιο μέσα στο οποίο ο άνθρωπος είναι αλυσσοδεμένος και υποχρεωμένος να κοιτά μόνο μπροστά του σε ένα τοίχο. Με τη βοήθεια μιας φωτιάς, πάνω στον τοίχο προβάλλονται οι σκιές διαφόρων αντικειμένων. Όταν τελικά ο άνθρωπος βγαίνει από το σπήλαιο και βλέπει τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ, τα αληθινά αντικείμενα δυσκολεύεται να πιστέψει ότι αυτά που έβλεπε στον τοίχο ήταν απλά σκιές...Αλλά.......τον τυλώνει το άπλετο φως και ξυπνάει...

Έτσι είναι Φοίβη μου, το έξω είναι το αληθινό!

[quote]Originally posted by eirineta
Συγγνώμη...4,5 χρόνια δεν έχει ξεθωριάσει κάπως?

Ουπς,γραψε λαθος,23 με 26,5 εννοουσα.Βαλε μειον ενα χρονος παρα κατι που την κυνηγουσα μεχρι να δεσει το γλυκο...

Quote:

---

Originally posted by eirineta

Μήπως τελικά το γουστάρουμε και λίγο το δράμα?Αυτό το βούλιαγμα? Έχω πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό μου να βουλιάζω καινα το γουστάρω...Δεν είναι και πολύ τιμητικό που το λέω μάλλον...

---

Και μενα μου αρεσει λιγο το δραμα και η μελαγχολια..Και στα τραγουδια και στις ταινιες και στη ζωη..Οχι,δεν θα το κρυψω,μην επιμενεις...

Πραγματικα ομως χαιρομαι που ανακαλυψα αυτο το site και με εχετε ηδη κανει να νιωθω πολυ καλυτερα απο προχθες..

Είδες?

Άνοιξε την καρδιά σου...Να φανταστείς κι εγώ την πρώτη φορά που έγραψα ένιωσα αμέσως καλύτερα..Και τώρα που νιώθω κάποιον άλλον τόσο πολύ (ναι, εσένα!) και νιώθω ότι και ο άλλος με νιώθει....είμαι ακόμη καλύτερα από καλά...


Τελικά το forum δρα όντως ψυχοθεραπευτικά...!!!

Όσο για το δράμα...άσ\' τα δράμα η κατάσταση...αλλά γουστάρουμε...ΜΑΖΟΧΕΕΕΕΕΕΣ! !!Άρα μην κλαιγόμαστε... ;Ρ

Οντως το forum κανει δουλεια,γιατι σε βοηθα να εκφρασεις τα συναισθηματα σου σε ατομα που σε καταλαβαινουν,χωρις ενδιασμους και ντροπαλοτητες..Ειμαι λιγο ντροπαλος σε τετοια θεματα,ελπιζω να καταλαβαινεις..

Γιατί παιδί μου ντροπαλός?

Εδώ ο άλλος σου λέει να βγεις γυμνός από το μπάνιο κι εσύ ντρέπεσαι να βγεις γυμνός μπροστά μας?
Και δε θα δούμε και τίποτα....
Και είμαστε ομοιοπαθούντες...as you see!
Και σιγά τα ωα! Αυτή θα δει άλλα...Εμείς μια ψυχή ΣΑΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ θα δούμε...

Άρα, το point είναι \"άσε τις ντροπές κατά μέρος, άνοιξε την καρδιά σου, μίλα\" και λύση θα βρεθεί...

Διαφωνείς κάπου?

Quote:

---

Originally posted by eirineta

Γενικά έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στη δύναμη που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του, ακόμη κι αν δεν το ξέρει.Και έχουμε δύναμη. Μήπως τελικά το γουστάρουμε και λίγο το δράμα?Αυτό το βούλιαγμα? Έχω πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό μου να βουλιάζω καινα το γουστάρω...Δεν είναι και πολύ τιμητικό που το λέω μάλλον...

---

Εγώ πάντως ξέρω στα σίγουρα οτι το γουστάρω το βούλιαγμα και μάλιστα πάρα πολύ! Βασικά, αισθάνομαι σαν να υπάρχουν δύο Φοίβες μέσα μου. Η μια θέλει απλά να βουλιάξει, να χαθεί εκεί μέσα, να αφεθεί. Η άλλη θέλει να απελευθερωθεί από αυτό, να ζήσει στην πραγματικότητα.
Όσο για αυτό που λες οτι χρειαζόμαστε κάτι άλλο για να βγούμε...Κοίτα να δεις. Είχα προσπαθήσει στο παρελθόν να βγω από το υγρό, από το βούρκο αυτό, μόνη μου. Δεν μπορούσα και ήταν λογικό τελικά. Όταν είσαι βυθισμένος στο βούρκο ούτε να κουνηθείς δεν μπορείς! Χρειάζεσαι ένα χέρι να σε τραβήξει...ή ένα κλαδί να πιαστείς, βρε αδερφέ! Κι όταν με το καλό βγεις ολόκληρος τότε αρχίζεις μόνος να κάνεις τα πρώτα διστακτικά βήματα...Τουλάχιστον σε μένα έτσι λειτουργεί.
Για τον φιλοσοφικό μύθο που αναφέρεις θα το σκεφτώ. Πάντα μου μιλούσε αυτός ο μύθος...Αλλά δεν έχω βρει ακόμα γιατί.

Quote:

---

Originally posted by eirineta
Globy, καλά όλα περί παιχνιδιού και πρόκλησης, καλά και ότι τον έχει δει δεδομένο αλλά και το να παίξει κι αυτός σαν την κοπέλα......δεν ξέρω, too much! Είναι ψυχοφθόρα από μόνη της η κατάσταση και αυτό (πιστέυω, μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια!) θα κάνει τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα...Αν μπεις στο τριπάκι του \"παιχνιδιού\" και της λογικής \"θα την ξεσκίσω πριν με ξεσκίσει\" πρέπει να έχεις πολύ γερό στομάχι. Η κοπέλα είναι τσαμπουκάς και αυτό το παχνίδι το εχει για την πλάκα της. Για τον konman ομως θα είναι πόνος....

---

Καλή μου Ειρινέτα, δεν έιναι απλά παιχνίδι, πρόκληση ή ποιος θα ξεσκίσει τον άλλον πρώτος. Ούτε θα γίνει ίδιος με την κοπέλα: κατ\'εμέ, η κοπέλα δεν παίζει με σκεπτικό. Απλά θέλει να\'χει κάτι σίγουρο (βεβαια, δε διάβασα παρα πολύ τα όσα ειπε ο φίλος εδω, εχω κάποιες δουλειές ταυτόχρονα, κλεφτές ματιές εριξα). Απαξ και δει οτι το χάνει, ενεργοποιείται ώσπου να διώξει τους «αρπαγες» και μετά παλι ησυχάζει.

Πρέπει λοιπόν να φανεί δυναμικός. Να μην είναι το «εύκολο που το έχω όποτε θέλω». Στον έρωτα, το «for granted» είναι πολύ επικίνδυνο. Και πως δε θα φανεί δεδομένος; Αν της αντισταθεί. Αν της πεί οχι κάποιες φορές. Αν τις κάνει λιγότερες φορές τα χατίρια. Αν επιβάλλει και το δικό του θέλω κάποιες φορές.

Δηλαδή, αν την «δαμάσει» λιγάκι. Και δεν είμαι σεξιστής. Τα ίδια θα έλεγα εαν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι.

Και αν το θες, κατά τη γνώμη μου δεν είναι ψυχοφθόρο. Δεν είναι γιατί... θα παλέψει για να την κερδίσει, θα παλέψει για να την έχει δική του, στην αγκαλιά του, στις δύσκολες και εύκολες στιγμές του, να είναι κι εκείνος στις αντίστοιχες δικές της, να\'ναι μαζί της. Πόσες φορές καλούμαστε να παλέψουμε για τον έρωτα κάποιου; Να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε αυτόν που αγαπάμε;

Θα παλέψει για να την δείξει πως ... και οι άλλοι εχουν αισθήματα, και οι άλλοι έχουν θέλω, ανάγκες, πως δεν είναι τόσο απλά όσο ίσως τα θεωρεί, πως και ο ίδιος δεν έιναι δεδομένος κι οτι αν δεν συμμορφωθεί θα φύγει μια για παντα (δε μπορεί να το κάνει ίσως, αλλά δε πρέπει και να της το δείξει - πρέπει να φανεί αποφασισμένος)....

αν γίνει λοιπόν ολα αυτά, και αν παλέψει και την κερδίσει, θα\'ναι ικανοποιημένος. αν δεν την κερδίσει παρ\'ολ\'αυτά, ίσως βγει διπλά κερδισμένος: θα διαπιστώσει πως (ειναι όπως όταν οι εφηβοι αγοράζουν κάτι για πρώτη φορά με δικά του δουλεμένα λεφτά, με τον ιδρώτα τους) πάλεψε, πως προσπάθησε, όμως εκείνη δεν έχει τα ίδια θέλω με τα δικά του, ίσως όλο αυτό τον βοηθήσει να την ξεχάσει ευκολότερα, να πάει ενα βήμα μπροστά.

Τα θέλω του μπορεί να\'ναι μια οικογένεια, ενα παιδάκι, και θα δει πως όσο όμορφη κι αν ειναι η κοπέλα, όσο κι αν τον ξετρελαινει η συμπεριφόρα της, η ερωτική της παρουσία, δεν μπορεί να τον «γεμίσει» όπως θα ήθελε, όπως εχει ανάγκη. Θα αναδιαμορφώσει τα δικά του, ίσως, κριτήρια, και θα προχωρήσει μπροστά σ\'αυτό που αποκαλείται «η αναζήτηση της ευτυχίας».

Και ξέρεις γλυκιά μου, μπορεί να τα διαβάσει κάποιος και να πει: καλά τα λες (λεμε τωρα). Δεν αρκεί για τον κομναν να τα πει κάποιος. Δεν αρκεί να τα διαβάσει ο άλλος (ο όποιος κόμναν).

Τα παθήματα που μας επιφυλλάσει η ζωή, είναι ταυτόχρονα και εμπειρίες, μαθήματα που μας σφυρηλατούν και μας βοηθούν να ανεβαίνουμε την σκάλα της ολοκλήρωσής μας (κάποια παθήματα τουλάχιστον, διότι υπάρχουν και παθήματα πολύ σκληρά από τα οποία δε σηκώνεσαι - και αναφέρομαι π.χ. σε ασθένεις δίχως επιστροφή)

Quote:

---

Originally posted by Globy

Quote:

---

Originally posted by eirineta
Globy, καλά όλα περί παιχνιδιού και πρόκλησης, καλά και ότι τον έχει δει δεδομένο αλλά και το να παίξει κι αυτός σαν την κοπέλα......δεν ξέρω, too much! Είναι ψυχοφθόρα από μόνη της η κατάσταση και αυτό (πιστέυω, μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια!) θα κάνει τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα...Αν μπεις στο τριπάκι του \"παιχνιδιού\" και της λογικής \"θα την ξεσκίσω πριν με ξεσκίσει\" πρέπει να έχεις πολύ γερό στομάχι. Η κοπέλα είναι τσαμπουκάς και αυτό το παχνίδι το εχει για την πλάκα της. Για τον konman ομως θα είναι πόνος....

---

Καλή μου Ειρινέτα, δεν έιναι απλά παιχνίδι, πρόκληση ή ποιος θα ξεσκίσει τον άλλον πρώτος. Ούτε θα γίνει ίδιος με την κοπέλα: κατ\'εμέ, η κοπέλα δεν παίζει με σκεπτικό. Απλά θέλει να\'χει κάτι σίγουρο (βεβαια, δε διάβασα παρα πολύ τα όσα ειπε ο φίλος εδω, εχω κάποιες δουλειές ταυτόχρονα, κλεφτές ματιές εριξα). Απαξ και δει οτι το χάνει, ενεργοποιείται ώσπου να διώξει τους «αρπαγες» και μετά παλι ησυχάζει.

Πρέπει λοιπόν να φανεί δυναμικός. Να μην είναι το «εύκολο που το έχω όποτε θέλω». Στον έρωτα, το «for granted» είναι πολύ επικίνδυνο. Και πως δε θα φανεί δεδομένος; Αν της αντισταθεί. Αν της πεί οχι κάποιες φορές. Αν τις κάνει λιγότερες φορές τα χατίρια. Αν επιβάλλει και το δικό του θέλω κάποιες φορές.

Δηλαδή, αν την «δαμάσει» λιγάκι. Και δεν είμαι σεξιστής. Τα ίδια θα έλεγα εαν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι.

Και αν το θες, κατά τη γνώμη μου δεν είναι ψυχοφθόρο. Δεν είναι γιατί... θα παλέψει για να την κερδίσει, θα παλέψει για να την έχει δική του, στην αγκαλιά του, στις δύσκολες και εύκολες στιγμές του, να είναι κι εκείνος στις αντίστοιχες δικές της, να\'ναι μαζί της. Πόσες φορές καλούμαστε να παλέψουμε για τον έρωτα κάποιου; Να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε αυτόν που αγαπάμε;

Θα παλέψει για να την δείξει πως ... και οι άλλοι εχουν αισθήματα, και οι άλλοι έχουν θέλω, ανάγκες, πως δεν είναι τόσο απλά όσο ίσως τα θεωρεί, πως και ο ίδιος δεν έιναι δεδομένος κι οτι αν δεν συμμορφωθεί θα φύγει μια για παντα (δε μπορεί να το κάνει ίσως, αλλά δε πρέπει και να της το δείξει - πρέπει να φανεί αποφασισμένος)....

αν γίνει λοιπόν ολα αυτά, και αν παλέψει και την κερδίσει, θα\'ναι ικανοποιημένος. αν δεν την κερδίσει παρ\'ολ\'αυτά, ίσως βγει διπλά κερδισμένος: θα διαπιστώσει πως (ειναι όπως όταν οι εφηβοι αγοράζουν κάτι για πρώτη φορά με δικά του δουλεμένα λεφτά, με τον ιδρώτα τους) πάλεψε, πως προσπάθησε, όμως εκείνη δεν έχει τα ίδια θέλω με τα δικά του, ίσως όλο αυτό τον βοηθήσει να την ξεχάσει ευκολότερα, να πάει ενα βήμα μπροστά.

Τα θέλω του μπορεί να\'ναι μια οικογένεια, ενα παιδάκι, και θα δει πως όσο όμορφη κι αν ειναι η κοπέλα, όσο κι αν τον ξετρελαινει η συμπεριφόρα της, η ερωτική της παρουσία, δεν μπορεί να τον «γεμίσει» όπως θα ήθελε, όπως εχει ανάγκη. Θα αναδιαμορφώσει τα δικά του, ίσως, κριτήρια, και θα προχωρήσει μπροστά σ\'αυτό που αποκαλείται «η αναζήτηση της ευτυχίας».

Και ξέρεις γλυκιά μου, μπορεί να τα διαβάσει κάποιος και να πει: καλά τα λες (λεμε τωρα). Δεν αρκεί για τον κομναν να τα πει κάποιος. Δεν αρκεί να τα διαβάσει ο άλλος (ο όποιος κόμναν).

Τα παθήματα που μας επιφυλλάσει η ζωή, είναι ταυτόχρονα και εμπειρίες, μαθήματα που μας σφυρηλατούν και μας βοηθούν να ανεβαίνουμε την σκάλα της ολοκλήρωσής μας (κάποια παθήματα τουλάχιστον, διότι υπάρχουν και παθήματα πολύ σκληρά από τα οποία δε σηκώνεσαι - και αναφέρομαι π.χ. σε ασθένεις δίχως επιστροφή)

---

Δεν ξέρω βρε Globy...
Μπορεί εγώ να τα βλέπω λάθος τα πράγματα.Απλά αυτό που περιγράφεις το έχω κάνει κι εγώ και δεν το άντεξα. Πόνεσα πολύ. Ίσως προσπαθώ απλά να \"προστατέψω\" τον konman για να μην πονέσει κι ο ίδιος..

Βέβαια, εγώ ήμουν η πρώτη που έλεγα ότι πρέπει να φας τα μούτρα σου κάποιες φορές για να μάθεις γιατι απλά η θεωρία των άλλων δεν φτάνει...

Ναι, ίσως πρέπει να το παλέψει μ\' αυτό τον τρόπο. Ίσως με άλλον. Ίσως εμένα δεν μου ταιριάζει ο συγκεκριμένος τρόπος και γι\' αυτό έγραψα τα παραπάνω...

Konman, it\'s your choice!

erineta,πιστεψε με ομως,η δικη μου κατασταση ειναι ακομα πιο μπερδεμενη...
Δεν ηξερα πως να τα εκφρασω ολα μαζι αυτα που νιωθω και που εχουν γινει,γιατι νομιζα πως δε θα μου εδινε κανεις σημασια..Τα εχω κανει θαλασσα...Επρεπε απ\'την αρχη να γραψω την ιστορια μου οπως εξελιχθηκε και με τη σειρα που επρεπε,αλλα φοβηθηκα μηπως παρερμηνευτει και με κατακρινετε..Δεν ξερω πως να εκφραστω μερικες φορες και λεω τα μισα απ\'οτι αισθανομαι,αλλα νιωθω την αναγκη να βγαλω προς τα εξω αυτα που με τυρανουν τοσο καιρο,εδω..

Λοιπον,ας τα παρουμε απ\'την αρχη..

Πες τα βρε πουλάκι μου...
Πες τα να πάρεις ανάσα.
Βλέπεις να σε κατακρίνει κανένας?
Έτοιμοι είμαστε όλοι να σε ακούσουμε και να σου πούμε τη γνώμη μας, να βοηθήσουμε...

Κι αν υπάρχουν πράγματα που δε θέλεις, ντρέπεσαι, φοβάσαι να πεις...το καταλαβαίνω, σε νιώθω...Αλλά τώρα, εγώ σου λέω ότι θα σου κάνει καλό να τα πεις. Όχι από περιέργεια. Αλλά μπορείς να μιλήσεις σε πέντε, δέκα ανθρώπους που δε σε ξέρουν και δεν τους ξέρεις για κάτι που σε βασανίζει.

Όσοι θέλουν να βοηθήσουν, να ακούσουν, να μιλήσουν, θα το κάνουν.
Οι άλλοι απλά δε θα ασχοληθούν.
Τόσο απλά.

ΥΓ. Πάντα υπάρχει και η λύση u2u. Πάνω δεξιά στην οθόνη....Prive καταστάσεις...

Quote:

---

Originally posted by eirineta

Τελικά το forum δρα όντως ψυχοθεραπευτικά...!!!

---

Ναι ναι!!!

Οταν ημουν 22 γνωρισα τη Μαρια που ηταν 20 και ειναι φιλη της αδερφης μου.Για κανα χρονο την κυνηγουσα,αφου ηξερα οτι ειχε την τηλεφωνικη σχεση με εναν αλλο,40 χρονων,που εμενε 300χλμ μακρια. Τα φτιαχνουμε αλλα με τον τροπο που υσχειε και η σχεση της erinetas.Μετα απο 5 μηνες και ενω αυτη με παροτρεινε συνεχεια να τα φτιαξω και γω με καποια αλλη κοπελα και ενω αυτη εξακολουθουσε να εχει παραλληλη σχεση με τον 40ρη,Τα φτιαχνω πεισματικα με τη Λενα που ηταν 25 χρονων(μου εριχνε 2).Οντως πιο κατασταλαγμενη και ακρως αντιθετη σα χαρακτηρας απο τη Μαρια,μου κλεβει την καρδια και την ερωτευομαι παραφορα,ξεχνοντας τη Μαρια για περιπου 5 μηνες(Η Λενα ελεγε πως η Μαρια ειναι ο διαολος με το αγγελικο προσωπο).Ομως με τη Λενα ειμασταν μαζι 3 μηνες και τους αλλους δυο ειχαμε επαφη μονο τηλεφωνικα,γιατι εφυγε μακρια..Οποτε στους 5 μηνες εδωσε τελος στη σχεση μας γιατι εβαλε τη λογικη πανω απ\'το συναισθημα..Μετα ξαναγυρισα στη Μαρια και αφου τα ειχε χαλασει με το 40αρη,στους 3 μηνες εδωσα εγω τελος,γιατι ειχα ενδειξεις οτι κατι επαιζε και με αλλον εκεινο το καλοκαιρι..Ειμαι κολλημενος με τη Λενα γιατι με αγαπησε πραγματικα και μου χαρισε την καρδια της,αλλα δεν γινεται να την ξαναδω ποτε στη ζωη μου.Με τη Μαρια που μου χαρισε ολες αυτες τις εμπειριες δε θα ξεκολλησω επισεις ποτε,αν δεν καταφερω να βγω απο το αδιεξοδο που εχω δημιουργησει στον εαυτο μου και στην ιδια μου τη ζωη...

Και ποια ειναι η αιτια που θεωρεις οτι εισαι σε αδιεξοδο,θα μου πεις..

Οταν πρωτομπηκα στο forum εγραψα αυτο που πραγματι με πονα καθε μερα..Αλλα δεν μπορουσα να γραψω ολη μου τη ζωη εκει..Αυτα που γραφω περι πρωτης σχεσης και μοναδικης ισχυουν,γιατι μονο η Λενα μου χαρισε πραγματικα ολοκληρωμενη σχεση εμπιστοσυνης και γι\'αυτο τη θεωρω σαν μια και μοναδικη σχεση στη ζωη μου..Τωρα θα μου πειτε γιατι γραφεις για τη Μαρια..εχω μια καρδια χωρισμενη στα δυο?Και δεν εχω και μυαλο?Μαλλον..

Καθομαι και διαβαζω αυτα που εχω γραψει και μπερδευομαι και γω ο ιδιος..Συγχωρεστε με αν συστηθηκα λαθος στην αρχη,μα ειμαι λιγο shy στην πραγματικοτητα..Αυτο ειναι δικο μου τοπικ και ειναι η συνεχεια με τη Λενα και οτι εχει συμβει στη ζωη μου...http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=2445
Δεκτα οποιαδηποτε συμπερασματα και αποριες και ελπιζω να με καταλαβετε λιγακι..

:(

Μιλάς για δυο ανθρώπους, που ο καθένας με τον δικό του τρόπο, σε σημάδεψε. Μπορεί η Λένα να είναι η πιο ολοκληρωμένη σχέση σου αλλά αυτή τη στιγμή αυτό που σε πονάει είναι η Μαρία. Για μένα, η Λένα δεν χάνει την σημασία της τώρα που μιλάς για τη Μαρία. Απλά τυχαίνει αυτή τη στιγμή να σε προβληματίζει περισσότερο η Μαρία. Γιατί να πρέπει να διαλέξεις ακόμα και εδώ μέσα Η τη μία Η την άλλη? Είσαι ελεύθερος να εκφραστείς και να νιώθεις ΚΑΙ για τη μια ΚΑΙ για την άλλη.

Αυτό ήταν?
Αυτά ντρεπόσουν να πεις?
Γι’ αυτά θα σε κατακρίναμε?

Λοιπόν, πάρε μια βαθιά ανάσα, κάνε ουυυφ, σκάσε και ένα χαμόγελο….(σε βλέπω, σκάσε χαμόγελο!) και…

…Το μόνο καινούριο που βλέπω εγώ σ’ αυτά που γράφεις είναι ότι νιώθεις ακόμη ερωτευμένος με τη Λένα (αν δεν κάνω λάθος)…
Κάτι το οποίο εγώ τουλάχιστον βρίσκω απόλυτα λογικό.
Η Λένα είναι η δεύτερη κοπέλα με την οποία σχετίστηκες σοβαρά (πέρα από τη Μαρία) και η οποία μάλλον, απ’ όσα κατάλαβα, σου έδωσε την καρδιά της.
Άρα είναι απόλυτα λογικό να την έχεις συνδέσει με κάτι τόσο όμορφο και εύκολο, σε αντίθεση με τη Μαρία που σου βγάζει και το λάδι και την πίστη…

Τώρα, το θέμα είναι γιατί δεν μπορείς να την ξαναδείς στην υπόλοιπη ζωή σου…
-Λόγω απόστασης?
-Λόγω κάποιας υπόσχεσης που έδωσες σε κάποιον? (στον εαυτό σου, στη Μαρία, στο Θεό αν πιστεύεις κοκ)
-Λόγω του ότι βρίσκεται η Μαρία στη μέση? (*αυτό έχει πολλές παραμέτρους που μπορούμε να συζητήσουμε αν θες)
-Λόγω του ότι μήπως αυτή δε θέλει να σε ξαναδεί στην υπόλοιπη ζωή της?

Κι αν τελικά ΜΠΟΡΕΙΣ να την ξαναδείς, τι σημασία έχει αυτό για σένα?
Εννοώ είσαι διατεθειμένος να είσαι μαζί της ξανά?
Είσαι στ’ αλήθεια ερωτευμένος μαζί της (=τη θέλεις για σχέση) ή απλά το είσαι ερωτευμένος μαζί της σημαίνει ότι τουλάχιστον σε επίπεδο αναμνήσεων, σου καλύπτει τα κενά που αφήνει η Μαρία στο διάβα της?
Ή μήπως απλά νιώθεις τύψεις απέναντί της? (Πχ επειδή αυτή σου έδωσε την καρδιά της κι εσύ την πέταξες για την κακιά μάγισσα?)

Από ‘κει και πέρα δεν καταλαβαίνω τι λόγους βρίσκεις για να ντρέπεσαι…
Τις δαπάνες και τα δάνεια?
Τον έρωτα με τη Λένα?
Το κόλλημα με τη Μαρία? Τελικά η Μαρία τι ρόλο παίζει στ’ αλήθεια για σένα?

Konman μου, ποιο είναι το πρόβλημα που βλέπεις ΕΣΥ μπροστά σου και βρίσκεσαι σε απόγνωση όπως γράφεις?
Τι είναι αυτό που πραγματικά σε βασανίζει?

Το αδιέξοδο που λες το ξέρω καλά…
Τη νιώθω τη δυσφορία, το θυμό, τον έρωτα, όλα όσα περιγράφεις…
Αλλά γράψε (για να το δεις κι εσύ!) ποιο θεωρείς ότι είναι το πρόβλημα που έχεις. Νομίζω ότι μόνο αν το αναγνωρίσεις, και δεν πελαγώνεις απλά βουλιάζοντας στο συναίσθημα του αδιεξόδου, μόνο τότε θα μπορέσεις (θα μπορέσουμε) να βρεις λύση…
**Ξαναδιάβασε please την τελευταία παράγραφο!

Θα προσπαθησω να το περιγραψω καπως,αν και νιωθω πολυ θολωμενος τωρα..

Σιγά σιγά...
Μικρά βήματα, καλή αρχή. Όλα λύνονται, θα δεις...

Smile please!

Η Λενα ειναι απο τις Φιλιπινες και τη γνωρισα οταν δουλευα Αθηνα.Περασαμε τοσες καλες στιγμες μαζι,που δε γινεται να την ξεχασω.Ηταν Ελλαδα για δουλεια(δουλευε σε yaght)και οταν τελειωσε η Visa της,επρεπε να επιστρεψει στη χωρα της.Ηταν το αλλο μου μισο και ειχαμε κανονισει να συνεχισουμε να ζουμε μαζι στο εξωτερικο και οπου αλλου προκυψει..Το ειχαμε ξεκαθαρισει απ την αρχη πως για να ειμαστε μαζι θα την ακολουθουσα..Θα πηγαιναμε Αυστραλια,γιατι της προτειναν μια πολυ καλη δουλεια και μιας και εχω γεννηθει εκει,ηταν ευκαιρια να συνεχισουμε μαζι.Μετα απο καιρο η δουλεια ακυρωθηκε και αναγκαστηκε να επιστρεψει στην εργασια που ειχε πρωτα.Οποτε αναβληθηκε το ταξιδι και ενιωσε οτι αν συνεχιζαμε θα τραβουσε μηνες η κατασταση διχως να μπορουμε να συναντηθουμε,οποτε μου εστειλε ενα μηνυμα εκει που ολα ηταν μια χαρα και μου λεει:\"δε θελω να σε εχω πια δεμενο σε μενα,γιατι δε θα οδηγησει καπου και οσο πιο νωρις τοσο καλητερα και για τους δυο,γιαυτο move on στη ζωη σου και προσπαθησε να με ξεχασεις οσο και αν σε πονα.Και θα κανω και γω το ιδιο και ας νιωθω πικραμενη και ισως αν ειναι γραφτο να ειμαστε μαζι,θα συναντηθουμε ξανα...Σε αγαπω και θα σε αγαπω για παντα,Marilen..\"
Τοτε ηταν που εχασα τη γη κατω απ τα ποδια μου και περασα ασχημες στιγμες και μετα κυλιστηκα στο βουρκο...

Ολα αυτα βεβαια συνεβησαν αφου εφυγε απο Ελλαδα και ειχα να τη δω μηνες..

βεβαια επικοινωνουσαμε καθε μερα και ειχα καταξοδευτει στα τηλεφωνα και τα μηνυματα,γιατι 1 μηνυμα για φιλιπινες=60 λεπτα!Καποιες φορες ειχαμε εκρηξεις ελληψης και μοναξιας και ξεσπασματα απο το τηλεφωνο,καποιες αλλες νοσταλγια..αστα..

Έτσι έχουν τα πράγματα λοιπόν...

ΟΚ. Παρ\' όλα αυτά δεν γράφεις ποιο είναι το πρόβλημά σου. Το ότι δεν την έχεις πια? Κonman μπορείς να την έχεις ξανα?
Και εννοώ και πρακτικά (απόσταση) και συναισθηματικά.

Και τελικά η Μαρία? Υπάρχει? Και σαν φυσικό πρόσωπο και στη ζωή σου...
Τι είναι η Μαρία?

Τελικά για τη Marilen ή για τη Μαρία πονάς...

Με συγχωρείς για τις πολλές ερωτήσεις κι αν σε πιέζω μην απαντάς. Απλά θέλω να καταλάβω για να ξεκινήσουμε από κάπου...

Φαντασου να εισαι τρελα ερωτευμενος με καποιον και ξαφνικα εκει που ουτε καν σου εχει περασει απ το μυαλο η ιδεα οτι θα μπορουσες να τον χασεις,ξαφνικα να τον βλεπεις να βγαινει απο το ταξι που εισασταν μαζι και να χανεται για παντα,δινοντας σου ενα τελευταιο φιλι,που δε γνωριζεις πως θα ειναι το τελευταιο...

Άρα το βασικό σου πρόβλημα έγκειται στο χωρισμό με την κοπέλα
Ναι ή ου?

Κι από κει προκύπτουν τα υπόλοιπα...
Δάνεια, Μαρίες...
Ναι ή ου?

Quote:

---

Originally posted by eirineta
Έτσι έχουν τα πράγματα λοιπόν...

-ΟΚ. Παρ\' όλα αυτά δεν γράφεις ποιο είναι το πρόβλημά σου. Το ότι δεν την έχεις πια?
Φυσικα,αυτο ειναι ενα προβλημα μεγαλο για μενα..

Κonman μπορείς να την έχεις ξανα?
Και εννοώ και πρακτικά (απόσταση) και συναισθηματικά.

Δυστυχως οχι,μιας και δεν ξερω που βρισκεται πια..υπηρξα τοσο επιμονος μεσω μηνυματων μετα το χωρισμο μας,που σταματησε πια να μου μιλα και εχασα καθε επαφη..(ειμαι βλακας,το ξερω..)

Και τελικά η Μαρία? Υπάρχει?
Και σαν φυσικό πρόσωπο και στη ζωή σου...
Τι είναι η Μαρία?

Φυσικα και υπαρχει και βρισκεται συνεχεια στης αδερφης μου το σπιτι,αλλα ειναι Αθηνα και οπως καταλαβαινεις δεν τη βλεπω τοσο συχνα οσο παλια που εμενα εκει..

Τελικά για τη Marilen ή για τη Μαρία πονάς...
Η Μαριλεν(ή Λενα) θα ειναι παντα στην καρδια μου,ομως η Μαρια περασε τις γιορτες στο σπιτι μου και οταν λεω σπιτι μου εννοω εδω που μενω τωρα..Και βγηκαμε μαζι οι δυο μας και μεθυσαμε οι δυο μας και ειναι μονη αυτο τον καιρο και επαιξε μαζι μου για ακομη μια φορα...

Με συγχωρείς για τις πολλές ερωτήσεις κι αν σε πιέζω μην απαντάς. Απλά θέλω να καταλάβω για να ξεκινήσουμε από κάπου...
Σε ευχαριστω που με κανεις και αναλυω αυτα που υπαρχουν μεσα μου..σινεχισε ετσι

---

Quote:

---

Originally posted by eirineta
Άρα το βασικό σου πρόβλημα έγκειται στο χωρισμό με την κοπέλα
Ναι ή ου?

Κι από κει προκύπτουν τα υπόλοιπα...
Δάνεια, Μαρίες...
Ναι ή ου?

---

Ναι,αν και η Μαρια υπηρχε απο πριν σαν προβλημα

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ θα τρελαΘΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...Τι μου συμβαινειιιιιιιιι ΓΙατι να τα παιρναω ολα αυτα???Πριν χωρισω ημουν οικονομικα ενταξυ,δε χρωστουσα σε κανενεν και τιποτα και ειχα μελλον στη δουλεια μου,στη ζωη μου σε ολα...Τωρα?

Τωρα ειμαι κλεισμενος στο καβουκι μου και δεν πιστευω πια στον εαυτο μου...Ωρες-ωρες τον μισω για οτι εχει κανει..Ολες οι μερες ειναι ιδιες για μενα πια,τιποτα διαφορετικο δε συμβαινει..Δε γινεται να συμβει..Ειμαι μονος πια..Γι αυτο σου λεω Ειρηνη μου,μην κλειστεις στον εαυτο σου και μην αφηνεις κανεναν να μπηξει τα νυχια του στα κομψα φτερα σου..

Όσο το θέλεις και το αντέχεις, εγώ είμαι εδώ για να συνεχίσω έτσι ;)

Λοιπόν, κατ\' αρχάς δεν είσαι βλάκας που έστελνες στη Λένα μηνύματα. Ήταν λογικό να το κάνεις και μάλλον το περίμενε κι η ίδια. Αλλά όσο κι αν πονάει αυτό, ο χωρισμός αυτός καθεαυτός, ξέρεις (ή αν δεν το ξέρεις στο λέω εγώ που το περνάω) είναι πολύ πιο εύκολος όταν δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΙΑ επαφή με τον άλλον.
Πονάει, ναι, κανείς δεν αντιλέγει αλλά σκέψου το εξής:

Είναι καλύτερο/ευκολότερο να σε χωρίζει η ζωή με κάποιον (όπως έγινε με σένα και τη Λένα) παρά να χωρίζεις επειδή κάποιος από τους δύο ή και οι δύο έκαναν λάθη και η σχέση ξέφτισε.

Το πιστεύεις αυτό?Μπορείς να αντιληφθείς τι εννοώ? Η σχέση σου με τη Λένα δε θα ξεφτισει ποτέ. Θα μείνει μια αιώνια καλή ανάμνηση. Το να μένατε μαζί στο εξωτερικό, ομολογώ ακούγεται τόσο παραμυθένιο και όμορφο. ΑΛΛΑ! Υπήρχε η πιθανότητα του χωρισμού και παλι. Έτσι δεν είναι? Και εγώ σου λέω ότι ο χωρισμός ήταν 90% σίγουρος.

Αυτά που σου λέω τώρα μπορεί να σου φαίνονται μλκς μιας μικρούλας που ποτέ δεν έχει ζήσει κάτι παρόμοιο και \"άρα τι μιλάει\" Αλλά σκέψου τα. Τα ίδια έλεγα στην κολλητή μου προχθές για έναν Πορτογάλο που έχουν ερωτευτεί ο ένας τον άλλον. Βλέπω αυτή, και τώρα κι εσένα, να θεοποιείτε μια σχέση που ναι μεν φαίνεται ιδανική αλλά δεν υφίσταται. Η καθημερινότητα ξεφτίζει τις σχέσεις. Και με 1 ή 2 μήνες δεν ποντάρεις τη ζωή σου...

Επίσης, η Μαρία.

Μπορεί Μαρία να είναι σανίδα σωτηρίας που θέλεις για να πιαστείς και να ξεφύγεις από τη Λένα?
Μήπως είναι η πρώτη που σου έκανε ένα κλικ μετά τη Λένα και έπεσες με τα μούτρα?
Και τελικά μήπως ακριβώς επειδή ήθελες κάτι για να \"ξεφύγεις\" κάτι wild όπως είπες, έπεσες στο πιο δύσκολο άτομο?

Τι σημασία έχει για σένα η Μαρία?
Νιώθεις έρωτα ή απλά πόθο?
Και μ\' αυτή τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις?
Να ξαναγυρίσεις Αθήνα και ό,τι προκύψει?
Να κόψεις μαζί της?

Quote:

---

Originally posted by konman
Τωρα ειμαι κλεισμενος στο καβουκι μου και δεν πιστευω πια στον εαυτο μου...Ωρες-ωρες τον μισω για οτι εχει κανει..Ολες οι μερες ειναι ιδιες για μενα πια,τιποτα διαφορετικο δε συμβαινει..Δε γινεται να συμβει..Ειμαι μονος πια..Γι αυτο σου λεω Ειρηνη μου,μην κλειστεις στον εαυτο σου και μην αφηνεις κανεναν να μπηξει τα νυχια του στα κομψα φτερα σου..

---

Δε θέλω ηττοπάθειες. Ειδικά όταν μιλάς μαζί μου...Αυτή η μιζέρια θα μας φάει. Κι εσένα κι εμένα!

ΕΣΥ θα κάνεις ο ΚΑΤΙ να συμβεί darling!

Και τα κομψά φτερά μου δεν είναι πια τόσο κομψά...
Αλλά θα τα κόψω τα νύχια κάποιων (ονόματα δε λέμε!) και θα σου πω εγώ αν θα έχουν μετά να μπήξουν τίποτα!

Χαμογέλα σε παρακαλώ! Σαν χάρη στο ζητάω...Χαμογέλα και πες \"όλα θα πάνε καλά\"...

Αποψε απλα δεν μπορω να διανοηθω,πως τελικα βρεθηκε καποιος ανθρωπος μετα απο 3 χρονια περιπου που τυρανιεμαι και περιπλανιεμαι με το θολο μυαλο μου και δεν με αφηνει να συνελθω,που με καταλαβαινει τοσο πολυ!

Τι σου έλεγα πριν να μιλησεις?
Να ανοίξεις την καρδιά σου?
Πάντα το τρίτο μάτι, ο αποστασιοποιημένος παρατηρητής κάτι θα έχει να σου πει!

Γι\' αυτό στο ξαναλέω! Μην κλείνεσαι βρε πουλάκι μου στο καβούκι σου! Ο κόσμος είναι εκεί έξω! Όχι στην καρέκλα που κάθεσαι και στην οθόνη που κοιτάω....

(Το ότι σου ζητάω να μου χαμογελάσεις δεν το λέω στην πλάκα! Πες ότι είμαστε κάπου για καφέ και βαρέθηκα να σε βλέπω 3 χρόνια μουρτζούφλη και σου ζητάω ένα χαμόγελο! Δεν θα το έκανες ατό για ένα φίλο σου? Ε, κάν\' το και για μένα και να δεις για πότε θα ξαναρχίσεις να χαμογελάς και να βρίσκεις λύσεις....)

Quote:

---

Originally posted by eirineta
Όσο το θέλεις και το αντέχεις, εγώ είμαι εδώ για να συνεχίσω έτσι ;)
-Μακαρι..

Λοιπόν, κατ\' αρχάς δεν είσαι βλάκας που έστελνες στη Λένα μηνύματα. Ήταν λογικό να το κάνεις και μάλλον το περίμενε κι η ίδια.
-Το θεμα ειναι ομως οτι δεν εχω πια νεα της και δεν ξερω αν ζει και αν ειναι καλα..

Αλλά όσο κι αν πονάει αυτό, ο χωρισμός αυτός καθεαυτός, ξέρεις (ή αν δεν το ξέρεις στο λέω εγώ που το περνάω) είναι πολύ πιο εύκολος όταν δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΙΑ επαφή με τον άλλον.
Πονάει, ναι, κανείς δεν αντιλέγει..

-Πονεσε και ποναει πολυ περισσοτερο απ\'οτι θα ηταν αν ξεφτιζε με ομαλο τροπο η σχεση,αν και δε νομιζω πως θα ξεφτιζε τοσο ευκολα..

Είναι καλύτερο/ευκολότερο να σε χωρίζει η ζωή με κάποιον (όπως έγινε με σένα και τη Λένα) παρά να χωρίζεις επειδή κάποιος από τους δύο ή και οι δύο έκαναν λάθη και η σχέση ξέφτισε.

Αν την εβλεπα μονο για τελευταια φορα,κι ας μη μου ελεγε τιποτα,να κοιτουσα τα ματια της για τελευταια φορα...Θα ηταν διαφορετικα για μενα πιστευω..

Το πιστεύεις αυτό?Μπορείς να αντιληφθείς τι εννοώ? Η σχέση σου με τη Λένα δε θα ξεφτισει ποτέ. Θα μείνει μια αιώνια καλή ανάμνηση.

Σιγουρα το πιστευω και το ζω..

Επίσης, η Μαρία.

Μπορεί Μαρία να είναι σανίδα σωτηρίας που θέλεις για να πιαστείς και να ξεφύγεις από τη Λένα?
Μήπως είναι η πρώτη που σου έκανε ένα κλικ μετά τη Λένα και έπεσες με τα μούτρα?
Και τελικά μήπως ακριβώς επειδή ήθελες κάτι για να \"ξεφύγεις\" κάτι wild όπως είπες, έπεσες στο πιο δύσκολο άτομο?

-Τωρα που το λες,οντως ετσι συνεβει..Σανιδα σωτηριας..Δεν το ειχα σκεφτει ετσι..

Τι σημασία έχει για σένα η Μαρία?
Νιώθεις έρωτα ή απλά πόθο?

-Δεν την εμπιστευομαι για να την ερωτευτω ξανα,απλως ποθο νιωθω μαλλον..

Και μ\' αυτή τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις?
Να ξαναγυρίσεις Αθήνα και ό,τι προκύψει?
Να κόψεις μαζί της?

Δε θα γυριζα πλεον πισω γι αυτη,αν και δε σου κρυβω οτι το εχω κανει στο παρελθον,αλλα δεν ξερω γιατι ενω με κανει να τρεφω ελπιδες,μετα με αποριπτει και με κανει να νιωθω οτι δεν παιρνα η μπογια μου πια..

---

Εζησα ενα παραμυθι...Μου αρεσουν τα παραμυθια..Αν με ηξερες δε θα το φανταζοσουν οτι μπορει ο αντρας που βλεπεις μπροστα σου να σκεφτεται ετσι..Δε γινεται να σκεφτεται ετσι,ειναι αντρας..Οι αντρες ειναι σκληροι..Αλλα μεσα μου δεν εχει σβησει το παιδι που υπηρξα καποτε..Ειμαι ευαισθητος αλλα δε θα στο δειξω..Ισως το καταλαβεις οταν δε θα μπορω να σε κοιταζω κατευθειαν στα ματια,γιατι η ντροπη μου θα με προδωσει,αλλα τελικα,το χαμογελο θα σου το δωσω,μιας και εισαι απεναντι μου και το αξιζεις μικρη Erineta..:D

1. Τα αν ζει κι αν είναι καλά, τα ακούω βερεσέ και συγγνώμη κιόλας. Μια χαρά είναι η κοπέλα και το ξέρουμε κι οι δυο. Απλά, ναι, θα ήθελες να τη δεις για τελευταία φορά...Κι εγώ κάθε φορά που έφευγα από τον \"δικό μου\" έλεγα \"να τον δω μια τελευταία φορά, ένα τελευταίο φιλί, μια τελευταία βραδιά μαζί. Και όταν το έκανα, με υπογραφή \"ειρήνη\" πιο δύσκολο ήταν...Για να μην σου πω αυτά που άκουγα κι εγώ και πονάνε \"αυτός σε ξέχασε, κάνει τη ζωή του,κάνε κι εσύ τη δική σου...\"

2. Θα ξέφτιζε και τότ θα έλεγες \"μακάρι να έφευγε ένα πρωινό και να μην την ξαναέβλεπα ποτέ, τώρα πονάω παραπάνω\" Στο λέω εγώ, θα το έλεγες.. Το έχω γράψει κάπου αλλού: πάντα νομίζουμε ότι το γρασίδι είναι πιο πράσινο από την άλλη πλευρά του φράχτη. Κάποιες φορές όμως δεν βλέπουμε εκεί που πατάμε. Δεν βλέπουμε ότι είμαστε κι εμείς από την άλλη πλευρά του φράχτη (ΥΓ> Να διαβάσεις το Μικρό πρίγκηπα. Believe me! Θα σου κάνει καλό!)

3. Η Μαρία είναι η σανιδα σωτηρίας σου για να ξεφύγεις από τον πόνο που σου προκάλεσε ο χωρισμός με τη Λένα. Ε, μόνος σου μέσα σε μισή ώρα έχεις απομυθοποιήσει το άτομο για το οποίο ξεκίνησες να γράφεις ότι βρίσκεσαι σε απόγνωση. Τί λες?
Και βρε γλυκέ μου, ποια ε΄ναι η Μαρία που θα κρίνει αν περνά η δική σου η μπογιά πλέον?
Ε? Ποια είναι? Γιατί της δίνεις τέτοια παντοδυναμία?

4. Άλλο? Τώρα που αρχίσαμε να τα βάζουμε σε μια τάξη τα πράγματα?

Quote:

---

Originally posted by konman
Εζησα ενα παραμυθι...Μου αρεσουν τα παραμυθια..Αν με ηξερες δε θα το φανταζοσουν οτι μπορει ο αντρας που βλεπεις μπροστα σου να σκεφτεται ετσι..Δε γινεται να σκεφτεται ετσι,ειναι αντρας..Οι αντρες ειναι σκληροι..Αλλα μεσα μου δεν εχει σβησει το παιδι που υπηρξα καποτε..Ειμαι ευαισθητος αλλα δε θα στο δειξω..Ισως το καταλαβεις οταν δε θα μπορω να σε κοιταζω κατευθειαν στα ματια,γιατι η ντροπη μου θα με προδωσει,αλλα τελικα,το χαμογελο θα σου το δωσω,μιας και εισαι απεναντι μου και το αξιζεις μικρη Erineta..:D

---

Συγκινήθηκα....
Και το παιδί βγάλ\'το από μέσα σου! Με μικρές κινήσεις στην αρχή αλλά βγάλ\' το! Άσε να το δει κάποιος που θα το εκτιμήσει σε σένα. Δεν είναι κρίμα στα 26-27 να δείχνεις 40?
Και να οιτάς τους άλλους στα μάτια. Είναι η μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Και φαίνεσαι ειλικρινής. Δειξ\'το στους γύρω σου. Ποια ντροπή? Γιατί ντροπή? Που ερωτεύτηκες? Αυτό όλο το ενοχικό, πίστεψέ με, το έχω κι εγώ...Χωρις λόγο όμως! Ούτε εσύ έχεις λόγο...Πίστεψέ το να το πιστέψουν μετά κι οι άλλοι για σένα...

Ανταποδίδω το χαμόγελοοοοο :)