Βοήθεια από ειδικό

Αφού είδε ότι είμαι εντελώς αρνητική μου έδωσε άλλο φάρμακο αυτή τη φορά σε πιο μικρή δοσολογία. Και ενώ πριν είχε προτείνει ένα ηρεμηστικό και ένα αντικαταθλιπτικό, τώρα που έδωσε μόνο seropram μισό τη μέρα... Σκέφτομαι σοβαρά μήπως το ξεκινήσω γιατί απ’ ότι έμαθα είναι αρκετά ελαφρύ. Έχει κάποιος εμπειρία απ’ αυτό το φάρμακο; Διάβασα κάποια πράγματα σε προηγούμενα threads βέβαια και απ’ ότι είδα έχει αποτελέσματα στους περισσότερους. Υπάρχει πιθανότητα να μου προκαλέσει εθισμό;

Την άλλη βδομάδα έκλεισα ραντεβού να πάρω μία δεύτερη γνώμη...

Desaparecido,

η μητέρα μου εχω να σου πω εκανε χρήση αντικαταθλιπτικων φαρμακων, και ειχαν διαφορετικη επιδραση σε συγκριση με φιλη της που επαιρνε το ιδιο φάρμακο. Κ αναγκάστηκε στην πορεια να το αντικαταστησει με αλλο. Εθισμο δεν επαθε. Περασαν πολλα χρονια απο τοτε.

Νομιζω πως πρεπει να σαι ετοιμη για το ενδεχομενο οτι μπορει να το αλλαξεις αν χρειαστει.

Οσο για τη δευτερη γνωμη, πιστευω πως ειναι χρησιμη.

Ο τρόπος ζωής μου είναι αρκετά ικανοποιητικός. Έχω τη δουλειά μου από την οποία είμαι πολύ ευχαριστημένη, έχω τους φίλους μου οι οποίοι με στηρίζουν πολύ και ασχολούμαι ταυτόχρονα με πολλές δραστηριότητες. Μία συναισθηματική κατάσταση πολύ έντονη ζω η οποία μου προκαλεί κατάθλιψη, μαζί με συσσωρευμένες κακές εμπειρίες του παρελθόντος κυρίως οικογενειακού περιεχομένου.

Δεν ξέρω αν χρειάζομαι όντως τα φάρμακα, σίγουρα δεν θέλω να αμφισβητήσω το γιατρό. Είμαι αρκετά αισιόδοξος άνθρωπος, βγαίνω, διασκεδάζω (όσο προλαβαίνω) και γενικά είμαι ευχαριστημένη με τον τρόπο ζωής μου. Απλά τον τελευταίο καιρό είμαι αρκετά κυκλοθυμική, βάζω τα κλάμματα εύκολα χωρίς αυτό όμως να επηρεάζει την υπολοιπή μου ζωή (μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Επίσης το τελευταίο χρόνο είχα και 2 κρίσεις πανικού από έντονη συναισθηματική φόρτιση.

Έχω ανθρώπους να μιλήσω, φίλους περισσότερο και ελάχιστα σε συγγενείς οι οποίοι δεν γνωρίζουν την κατάσταση μόνο πολύ επιφανειακά.

Μίλησα και σε δεύτερη ψυχολόγο και μου είπε και αυτή ότι κρίνει ότι έχω κατάθλιψη αλλά σε ό,τι αφορά τα φάρμακα (αν και μου είπε ότι είναι νωρίς για να κρίνει), πιστεύει ότι δεν χρειάζομαι....

Η αλήθεια είναι ότι εδώ και μία βδομάδα που τα έχω ξεκινήσει δεν βλέπω κάποια διαφορά. Ίσως είναι και πολύ νωρίς για να δράσουν;

Είμαι σε δίλημμα τώρα. Ποιά έχει δίκιο;

Desaparecido,

δεν ξέρω αν προκειται για δικιο ή άδικο καποιου απο τους δυο.

Σε καποιες περιπτωσεις χρειαζεται να παρεις φάρμακα σε καποιες άλλες οχι. Αναλογα την περίπτωση, σε τί φάση βρίσκεσαι.. Εχω άκουσει πως τα φάρμακα δρουν πιο γρήγορα σε σχεση με την ψυχοθεραπεια.

Προσωπικα δεν εχω πάρει ωστε να σου πω. Η μητέρα μου στο παρελθον ειχε κατάθλιψη, πηρε φαρμακευτικη αγωγη κ επανήλθε. Απο τότε ειναι καλα.

Εγω περασα καταθλιπτικο επεισοδιο πριν καποιο χρονο αλλα δεν πηρα φάρμακα, κανω ψυχοθεραπεια κ με βοηθησε πολυ.

Ειναι κ θέμα αντοχής...πιστεύεις οτι μπορεις να προσπαθήσεις μεσω ψυχοθεραπειας χωρις φάρμακα? Η πορεια θα σου δειξει αν τα χρειάζεσαι ή οχι. Νομίζω πώς λύσεις κ επιλογές υπάρχουν σχεδον πάντα. Αρκει να χεις ψυχραιμια να τις βλέπεις.

Κι εγώ θα έλεγα ότι δεν είναι θέμα δίκιου-άδικου. Η ιατρική προσέγγιση των προβλημάτων τα αντιμετωπίζει ως επί το πλείστον με φάρμακα, η ψυχολογική όχι.

Όσο για τη δράση του φαρμάκου, ναι είναι νωρίς για να δεις αποτελέσματα, αλλά είναι καλό να έχεις στο μυαλό σου ότι δεν αποτελούν θεραπεία, απλά αντιμετωπίζουν γρήγορα (και προσωρινά) κάποια συμπτώματα.

Έτσι όπως περιγράφεις την κατάσταση και με κάθε επιφύλαξη γιατί δε σε γνωρίζω, θα συμφωνήσω με τη δεύτερη ψυχολόγο. Λες ότι έχεις μια ικανοποιητική καθημερινή ζωή, μια χαρά δραστηριότητες, κοινωνικό κύκλο, αισιοδοξία. Επεξεργάσου λοιπόν τις συσσωρευμένες κακές εμπειρίες με τη βοήθεια του ψυχολόγου, προσπάθησε να διαχειριστείς με τη βοήθειά του την έντονη συναισθηματική κατάσταση που βιώνεις (αλήθεια, αναφέρεσαι στα συναισθήματα που έχεις ή σε κάποια γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή σου το τελευταίο διάστημα?) και το αποτέλεσμα θα είναι πιο αργό μεν, αλλά πιο βαθύ και πιο μακροπρόθεσμο.

Είναι κάποια γεγονότα τον τελευταίο καιρό που με επηρεάζουν σε συνδυασμό πάντα με διάφορα συσσωρευμένα μέσα μου (εδώ και χρόνια). Αυτό που φοβάμαι είναι ότι ναι μεν η ζωή μου είναι φυσιολογική αλλά ίσως κάποια στιγμή η όλη κατάσταση θα αρχίσει να επηρεάζει και τη δουλειά μου (ήδη δεν έχω καθόλου διάθεση για δουλειά) και άλλες πτυχές της ζωής μου (πχ τις σχέσεις μου με τους φίλους μου, έχω αρκετά νεύρα τελευταία κλπ). Από την άλλη ξέρω ότι είναι κάτι περαστικό και κάποια μέρα θα τα θυμάμαι και θα γελάω (αυτό εννόω ότι είμαι αισιόδοξη). Όλα θα φτιάξουν είμαι σίγουρη αλλά τώρα τί κάνω; Είναι στιγμές που η κατάσταση είναι ανυπόφορη, που πονάω τόσο πολύ που δεν μπορώ να πάρω ανάσα. ου λέω να με πάρει ο ύπνος και να μην ξαναξυπνήσω... Και όταν ξυπνάω λέω ΄πέρασε κι αυτό, άλλη μια μαρτυρική νύχτα, πάλι αηδίες σκεφτόμουνα΄.... Και η ζωή συνεχίζεται κανονικά μέχρι που θα έρθει πάλι η επόμενη ανυπόφορη νύχτα/μέρα/μεσημέρι...

desaparacido,

αναρωτιέμαι αν σκέφτεσαι τί εχει περισσοτερη σημασια? πώς νιωθεις μεσα σου ή αν φαινεται η ζωή σου φυσιολογική...μοιραιο ειναι απο τη στιγμη που δεν αισθανεσαι καλά, οι τομεις της ζωής σου να επηρεαστουν: αλλοι περισσοτερο κ αλλοι λιγοτερο.

Χαιρομαι που υπάρχουν εστω κ στιγμες που νιωθεις πως ολα θα πανε καλα κ ολα αυτα θα τα αφήσεις πίσω. Ομως γι αυτο το τώρα που νιωθεις οπως νιωθεις αξιζει να προσπαθήσεις. Το τώρα θα φτιάξει τις προυποθεσεις για να πας εκει που θες.

Καταλαβαινω αυτο το συναισθημα της μαρτυρικης νύχτας που περιγράφεις...

Φυσικά και έχει περισσότερη σημασία το πώς νιώθω μέσα μου, απλά νιώθω καλά που μέχρι στιγμής τουλάχιστον έχω καταφέρει να φαίνεται και να είναι και η ζωή μου αρκετά φυσιολογική. Νιώθω καλά που βγαίνω με τους φίλους μου και διασκεδάζω (όχι όπως παλιά, αλλά διασκεδάζω). Νιώθω καλά που ακόμα νιώθω ελκυστική και γοητευτική. Ίσως όλα αυτά να κρατάνε την αυτοπεποίθησή μου σε ένα καλό επίπεδο και να μην έχω κυλίσει ακόμα πολύ. Αλλά και αυτό πόσο θα κρατήσει; Η ψυχολόγος τα βλέπει όλα αυτά με θετικό μάτι και μου λέει να προσπαθήσω να τα κρατήσω, να μην απομονωθώ από τους φίλους μου, να επιδιώκω να βγαίνω και να διατηρήσω τα χόμπυ μου. Δεν είχα σκοπό να τα κόψω αλλά η διάθεσή μου είναι αρκετά απρόβλεπτη τελευταία... Ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να προβλέψω τις αντιδράσεις μου πολλές φορές...

desaparecido,
διαβασα όλη τη συνομιλία σου στο forum. Εγώ βρίσκομαι τωρα στη φάση της \'αναζήτησης βοήθειας\' και προσπαθώ να κατανοήσω τον ιατρικό-ψυχολογικό \'χώρο\'.
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που μπορεί να εκφέρει άποψη πάνω στο θέμα αλλα απ\'όσο ξέρω οι δραστηριότητες (έστω λίγες ....) που σε κάνουν όχι απλά να ξεχνιέσαι αλλά να νιώθεις όμορφα είναι τόσο πολύτιμες και μπορούν από μόνες τους να σου φτιάξουν και μια και δυο ολόκληρες μέρες και δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα τις ξεχνάω όταν νιώθω χάλια, λες και ένα σφουγγάρι άρνησης σβήνει ότι θετικό έχει γραφτεί στον πίνακα μου.
Απλώς μερικές φορές στην προσπάθεια μου να κάνω πράγματα που \'μ\'αρέσουν\' καταλήγω να κάνω πράγματα που \'νομίζα\' οτι μου αρέσουν ίσως επειδή θεωρητικά αρέσουν σε όλους, ενώ στην ουσία σπαταλάω ενέργεια και αυτήν από το υστέρημα μου. Βγαίνω για να βγώ, δουλεύω για να ξεχαστώ και γενικά δεν εστιάζω πουθενά...