-
Τωρα καταλαβα τι εννοείς και εκανα ακριβώς το ίδιο. Δεν παράτησα τίποτα στη μέση και έδωσα όλο μου το είναι εκεί. Νίωθω λες και έτρεχα κατοστάρι ενω ήταν φως φανάρι ότι έπρεπε να δώσω πιο πολύ σημασία στις κρίσεις άγχους μου (αλλα δεν ήξερα και που ακριβως να αναζητησω βοηθεια και με φοβιζε η ιδεα του ψυχιατρου)
Όταν τελειωσα το 'κατοσταρι' δηλαδη τις πολλες υποχρεωσεις επεσα επισης σε καταθλιψη. Μετα σηκώθηκα και συνεχισα με νεο κατοσταρι και ειχα κρισεις αγχους αλλα στο εξωτερικο δυσκολα να κανω θεραπεια. Και τωρα δεν περναω ακριβως καταθλιψη αλλα ενα ειδος ατονιας, δε μπορω να κανω πολλα πραγματα. Κανω μια υποχρεωση την ημερα, βαρια δυο. Μετα θελω να κουλουριαζομαι σπιτι. Ειναι σαν να εχω αναγκη για πρωτη φορα να ξεκουραστω.
Εφοσον κι εσυ έχεις επιγνωση του τι σου συνεβη και τι σου συμβαινει εισαι σε πολυ καλο δρόμο. Τι θεραπεια κανεις τωρα; Εγω θα ηθελα να κανω συνεδριες αλλα δε βρηκα κατι δωρεαν.
-
Συνεχιζω κανονικα την φαρμακευτικη (αντικαταθλιπτικο/αγχολυτικο) και επιτελους ψυχοθεραπεια. Φυσικα μετα απο τοσο κατοσταρι που λες και εσυ στην ψυχοθεραπεια δεν γινεται να τα λυσουμε ολα και γρηγορα.
Η μονη τεραστια αλλαγη που βλεπω ειναι οτι συνδεομαι με το συναισθημα μου και οχι μονο με τη νοητικη κατασκευη που ειχα επικεντρωθει τοσα χρονια για να τα βγαζω περα.
Εχω αλλαξει παρα πολυ σε σχεση με πριν απο ολα αυτα, ωρες ωρες πεφτω παρα πολυ ψυχολογικα απο την πορεια μου και αλλες καταληγω στο οτι μετα την καταθλιψη δεν με παιρνει παρα να συνεχιζω να κοιταω ψηλα. Κατοπιν μειζον καταθλιπτικου επεισοδιου τιποτα πια δεν ειναι οπως πριν.
-
Όλα θέλουν το χρόνο τους και αυτή τη φορά θα δώσεις την ενέργεια στο να λύσεις λίγο λίγο τα θέματα σου γιατι το χρωστάς στον εαυτό σου.
Όντως μετά την κατάθλιψη όλα αλλάζουν, σαν να έχει αξία η ζωή αυτή καθαυτή. Κι εγώ εκεί που πάω να πέσω νιώθω ότι δε μπορώ να το κάνω αυτό στον εαυτό μου ξανά.
