Originally Posted by
Constantly curious
Ναταλια δεν εισαι κουραστικη, αντιμετωπιζεις ενα παρα πολυ σοβαρο φασμα ισσοροπιων και να μην ξεχασεις ποτε και την δικη σου ψυχικη υγεια.
Ομολογουμενως ειναι δυσκολη η κατασταση. Αλλά σωστη κριση εχεις εσυ και πιστευω πως και ο αδερφος σου εχει ---αλλο εαν τον πηρε απο κατω, ισως ειχε -εχει το γονιδιο, και φαινεται χαμενος ----
δεν θελει να ειναι στον ιδιο χωρο μαζι της προφανως αυτο απο μονο του, συν τις εμπειριες του, συν συν συν τον δικο του προσωπικο κοσμο που μαλλον δεν εκφραζει σε κανεναν λογικο ειναι να τον κανουν σκυθρωπο.
Θα ηταν για εσενα τεραστια αλλαγη και ρισκο να του προτεινεις να ερθει μαζι σου αλλά ετσι θα ησουν πιο ησυχη και ηθικα ηρεμη οτι εκανες το καλυτερο δυνατον.
Εχεις την ευφυια να κρινεις. Αλλά ποτε μα ποτε μην παρεις πανω σου ολη την ευθυνη και για τα τρια μελη. Το γεγονος οτι δεν πασχεις δεν σημαινει οτι πρεπει να υποφερεις, ουτε οτι εισαι καταδικασμενη να ζεις στο αγχος και την νοσηροτητα.
Τα αγορια εκφραζονται και πιο δυσκολα σε αυτα που τους εχουν μ@@@@σει την ψυχολογια. Δεν ειναι οτι δεν ξερει τι του γινεται. Ειναι οτι ισως εχει συνηθισει μανα - υιος αυτη τη κατασταση.
Αρα, πρωτον κοιτας την Ναταλια, δευτερον το ενδεχομενο για να ελθει μαζι κατοπιν βεβαια και ληψης σοβαρων παραμετρων, τι χαρτια ζητανε, αν θελουν καποιο ποσο, αν θα παιρνει την θεραπεια του, κτλ. Δεν ειναι απλο δλδ.
Τριτον οπως και αν εχει εισαι απιστευτα δυνατη που δεν εχεις κλαταρει με τοσο τεταμενο κλιμα --- να γραφεις οσο θες, αλλωστε στην πραγματικη ζωη ελαχιστοι ανθρωποι θα καθησουν να ακουσουν για τετοια θεματα. Υπαρχουν αλλά ειναι δυσκολο να τους βρεις. Ευχομαι τοσο πολυ να σου πανε καλα ολα για να μην χαντακωθεις εσυ ψυχικα αλλά ουτε να ξεφυγει η κατασταση για τους υπολοιπους.
ΥΓ- δεν εχεις την ευθυνη, δεν μπορεις να τα λυσεις ολα, να εισαι επιεικης μαζι σου.