ειδικα σε αυτο να σου πω οτι εμενα προσωπικα με βοηθαει παρα πολυ το τρεξιμο να εκτονωνω το θυμο μου. Μου εχει τυχει να τρεχω ή να περπαταω με ενταση και να βριζω απο μεσα μου...Quote:
Originally Posted by Anti-pression
Printable View
ειδικα σε αυτο να σου πω οτι εμενα προσωπικα με βοηθαει παρα πολυ το τρεξιμο να εκτονωνω το θυμο μου. Μου εχει τυχει να τρεχω ή να περπαταω με ενταση και να βριζω απο μεσα μου...Quote:
Originally Posted by Anti-pression
Δύο είναι οι πιο σημαντικες περιοδοι για την συναισθηματικη ισορροπια του ανθρωπου. Η κοιλιά και ο πρωτος χρόνος. Δεν ειναι θεωρία, ειναι έρευνες που όλες αυτο δείχνουν. Ειναι απιστευτο, νομιζω κανενας ανθρωπος δεν μπορει να το καταλαβει, ομως ισχυει, αυτο δειχνουν οι ερευνες. Όχι η υπολοιπη παιδικη περιοδος, απο 1 εως τα 10. Παιζει κι αυτή ρόλο, μιλανε όμως κυρίως μονο για τον πρωτο χρονο. Αν δεν παει ο πρωτος χρονος καλα, τοτε μαλλον θα ειναι δυσκολη ζωη, ανεξαρτητα με τα υπολοιπα παιδικα χρονια. Άρα για το παραδειγμα που λες, όπως και να εχει και ο ενας μηνας μακρια απο την μανα θα εχει καποιες επιπτωσεις. Μικρες μεγαλες, εξαρταται απο το περιβαλλον που θα βρισκεται εκεινον τον μηνα.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Ξερεις το πειραμα του Watson; Ο πιτσιρικας δεν επανηλθε ποτε, πεθανε!
Το τρεξιμο καποιους τους βοηθαει. Γενικα ο αθλητισμος. Άκουγα εναν ψυχολογο στο ραδιο, που οταν ειχε προβληματα, εκεινο που ξεκινησε να κανει κ τελικα τον βοηθησε πιο πολυ στην ψυχοθεραπεια ηταν το τρεξιμο.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Στον πολεμο της Γιουγκοσλαβιας τα νεογεννητα ορφανα στα νοσοκομεια, κουνιοταν μεσα στη θερμοκοιτιδα. Η εξηγηση ήταν, υποκαθιστουσαν μονα τους το κουνημα στην αγκαλια της μητερας!Quote:
Originally Posted by Mara.Z
οχι δεν το ξερω το πειραμα, θα το ψαξω...Quote:
Originally Posted by Anti-pression
ουτε αυτον με τον 1ο χρονο το ηξερα...οτι ειδικα ο 1ος χρονος ειναι τοσο καθοριστικος...
Kατηγορία: Ψυχολογικό πείραμα.
Αντικείμενο πειράματος: Ο Albert Β -11 μηνών Υπεύθυνος πειράματος: Δρ John B. Watson και Rosalie Rayner.
Πανεπιστήμιο: Johns Hopkins, Βαλτιμόρη των Ηνωμένων Πολιτειών. Έτος: 1920
Μπορεί ένα παιδί κάτω από ειδικά κατασκευασμένες συνθήκες να φοβηθεί ένα ζώο; Γενικεύεται αυτός ο πειραματικά κατασκευασμένος φόβος και σε άλλα ζώα η σε αντικείμενα; Πόσο διαρκούν τέτοιου είδους φόβοι;
Για να απαντήσουν σε αυτές τις ερωτήσεις ο Δρ John B. Watson και η βοηθός του Rosalie Rayner επέλεξαν ένα υγιές βρέφος όπου το εξέτασαν σε ηλικία 9 μηνών. Μέσω ψυχολογικής αξιολόγησης κρίθηκε ότι δεν φοβόταν τα ζώα Συγκεκριμένα του παρουσίασαν κουνέλι, ποντίκι σκύλος και μαϊμού όπως και άψυχα αντικείμενα (βαμβάκι, μάσκα ανθρώπου, εφημερίδα που καίγεται) και ο Α δεν έδειχνε κανένα ίχνος φόβου.
Δύο μήνες μετά οι ερευνητές όταν παρουσίαζαν στο βρέφος τον άσπρο ποντικό έκαναν ταυτόχρονα και έναν δυνατό μεταλλικό ήχο (ήχος από χτύπημα ξυλουργικού σφυριού και ατσάλινης βέργας). Μετά από επτά ζεύγη ήχου και εικόνας του ποντικού σε δύο συνεδρίες σε χρονική απόσταση μιας εβδομάδος από την άλλη ο Α αντιδρούσε με κλάμα και αποφυγή μόνο στην θέα του ποντικού και χωρίς πλέον να ακούει τον δυνατό ήχο. Για να δοκιμάσουν την «γενίκευση» του φόβου οι ερευνητές μετά από 5 ημέρες παρουσίασαν στο μικρό μια μάσκα του ¶γιου-Βασίλη με γένια και η αντίδραση του ήταν αποφυγή και κλάματα.
Ο μικρός Albert ήταν τεχνικά καθοδηγημένος να κλαίει και να αποφεύγει στη θέα και μόνο τον λευκό ποντικό, κάνοντας την σύνδεση ότι οτιδήποτε ήταν άσπρο και μαλλιαρό μπορούσε να τον οδηγήσει στο δυνατό ήχο που φοβόταν.
Αυτό το πείραμα μας έδωσε διορατικότητα όσον αφορά στις παραμέτρους του ανθρωπίνου μυαλού αλλά και την δυνατότητα παρέμβασης. Ωστόσο σήμερα θεωρείται αντιδεοντολογικό. Παρ’ όλα αυτά, 60 χρόνια μετά θεωρείται ένα από τα πιο διάσημα πειράματα στην Ψυχολογία όσον αφορά στην εφαρμογή συνθηκών στην ανάπτυξη και τροποποίηση της ανθρώπινης συναισθηματικής συμπεριφοράς.
δεν λεει ομως οτι πεθανε το μωρο, λεει οτι δεν επανηλθε απο τη φοβια...
Τελικά δεν ειναι σιγουρο αν πεθανε λογω των συνεπειων του πειραματος. Λεγανε ομως οτι δεν ξεπερασε ποτε τις φοβιες.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Το ερώτημα τι απέγινε ο μικρός Άλμπερτ, απασχολούσε για χρόνια τους ψυχολόγους. Ο Γουάτσον και η Ρέινερ δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν την μελέτη και να περιορίσουν τις φοβίες που είχαν δημιουργήσει στο παιδί, αφού μετακόμισε με τη μητέρα του, όταν έληξε το πείραμα. Άλλοι πίστευαν ότι το αγόρι μεγάλωσε και έγινε «αλλόκοτο», με περίεργες φοβίες για τα λευκά και τριχωτά αντικείμενα. Η πραγματικότητα όμως ήταν πολύ διαφορετική σύμφωνα με δημοσιεύματα. Το αγόρι, του οποίου το αληθινό όνομα ήταν Ντάγλας Μέριττ (Douglas Meritte) πέθανε σε ηλικία 6 ετών, το 1925, από υδροκεφαλίτιδα. Το παιδί δεν ήταν «υγιές και φυσιολογικό», όπως το είχε περιγράψει ο Γουάτσον. Ο καθηγητής πιθανόν να ήξερε ότι το αγόρι έπασχε από την ασθένεια, αλλά παράκαμψε το γεγονός, για να πετύχει το στόχο του. Το γεγονός αυτό ωστόσο, δεν έχει επιβεβαιωθεί επίσημα....
Ο Watson μαλλον απεριπτε τον Freud
Ο συμπεριφορισμός του Γουάτσον απέρριψε τη μελέτη της συνείδησης. Ήταν πεπεισμένος ότι δεν θα μπορούσε να μελετηθεί και ότι οι προσπάθειες μελέτης που είχαν γίνει στο παρελθόν το μόνο που κατάφεραν ήταν να εμποδίσουν την πρόοδο των ψυχολογικών θεωριών. Ένοιωθε ότι η ενδοσκόπηση ήταν στην καλύτερη περίπτωση ελαττωματική και οι βραβευμένοι ερευνητές τίποτα περισσότερο από μερικά θέματα. Αυτός κατάφερε να μη θεωρείται πλέον η ψυχολογία επιστήμη του "μυαλού". Αντ' αυτού δήλωσε ότι η ψυχολογία πρέπει να επικεντρωθεί στη συμπεριφορά του ατόμου, όχι της συνείδησής του
Παρομοιο ειναι το πειραμα του Pavlov. Ψαξε και το πειραμα του Miligram.
Σε αυτο συμφωνω. Η ψυχολογια στη συμπεριφορα και η ψυχιατρικη στις νοσους του εγκεφαλου!Quote:
Originally Posted by Anti-pression
Άλλο πείραμα που δειχνει ότι τα εμβρυα καταλαβαινουν. Μαζεψανε ενα τσουρμο εγκυμονουσες και τις βαλανε να ακουνε τα ίδια τραγουδια καθε τοσο. Μαζεψανε αλλες τοσες για να συμμετεχουν στο πειραμα, χωρις να ακουνε μουσικη. Όταν γεννηθηκαν τα μωρα, τα βαλανε ολα να ακουσουν τα ίδια τραγουδια. Όσων οι μαναδες τους δεν ακουγαν μουσικη δεν αντιδρουσαν. Όλα τα άλλα κουνιόταν στον ρυθμό των τραγουδιών.
Aρα ολα αυτα για μενα ειναι εξαιρετικα θετικα και ενθαρρυντικα γιατι στην περιπτωση μου η μανα μου σαλταρε τελειως οταν ημουν 6-7 χρονων...
Πριν ηταν αλλος ανθρωπος ...
Μερικες φορες αναρωτιεμαι, μηπως μπηκα στο ρολο του σωτηρα και δεν το εχω καταλαβει? και ισως για αυτο νιωθω ενοχες??
Πλησιέστερη προσέγγιση στις θέσεις της Miller είναι η προσωποκεντρική κατά την άποψή μου. Κατά την Miller η θεραπεία έρχεται μέσα από το συναισθηματικά ασφαλές περιβάλλον που παρέχει η θετική σχέση ανάμεσα στον θεραπευτή και το άτομο που χαρακτηρίζεται από άνεφ όρου αποδοχή και κατανόηση. Ο θεραπευτής αναλαμβάνει τον ρόλο του αρωγού και όχι του δασκάλου-ειδικού. Μέσα σε μία τέτοια σχέση, σταδιακά οι άμυνες πέφτουν, ο κόσμος φαίνεται λιγότερο απειλητικός και οι συναισθηματικές ανάγκες σταδιακά καλύπτονται. Τι να πρωτοπεί κανείς για την Miller! Πολλά από αυτά που έχει υποστηρίξει έχουν τεκμηριωθεί και πειραματικά. Κρίμα που ακόμα και σήμερα η κοινωνία μας δεν είναι ικανή να αποδεχτεί το αυτονόητο. Οι οικογένειες παραμένουν και σήμερα κλειστά συστήματα παραγωγής διαταραχών, όπου τα παιδιά πληρώνουν το τίμημα - ως αδύνατοι κρίκοι- προκειμένου να επιβιώσουν οι διαταραγμένοι γονείς.
Ένας ακόμα μύθος που η miller απομυθοποιεί είναι αυτός της συγχώρεσης (νομίζω στο βιβλίο "το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ"). Η συγχώρεση που αντιμετοπίζονταν (και ακόμα αντιμετωπίζεται ευτυχώς λιγότερο) ως προϋπόθεση στην ψυχοθεραπεία προκειμένου να υπάρξει η θεραπεία, στην ουσία ενοχοποιεί και καταπιέζει ακόμα περισσότερο το άτομο διότι σε πολλές περιπτώσεις η συγχώρεση είναι δύσκολο να υπάρξει. Είναι σαν να λέμε σε μία γυναίκα που βιάστηκε, ότι δεν θα βρει την θεραπεία αν δεν συγχωρέσει τον βιαστή της. Οι νέες απόψεις υποστηρίζουν ότι η επίτευξη της συγχώρεσης είναι επιθυμητή αλλά όχι απαραίτητη.Quote:
Originally Posted by kostas1983
δυστυχως ναι! και οσο παντρευονται για το σεξ και γεννοβολανε για το τι θα πει ο κοσμος ή γιατι περνανε τα χρονια, χωρις ευθυνη, χωρις αγαπη, χωρις επιγνωση, η κατασταση δεν προκειται να αλλαξει.Quote:
Originally Posted by aeolus74
Οι γονεις θα παριστανουν τους εξουσιαστες, τα παιδια θα ειναι τα θυματα και οταν μεγαλωσουν θα επαναλαβουν τον ιδιο κυκλο γιατι ετσι εμαθαν. Και ολη αυτη η τραγωδια θα διαιωνιζεται...
Η Μιλλερ ηταν πολυ μπροστα απο την εποχη της, αναμιφισβητητα.
Quote:
Originally Posted by aeolus74
νομιζω οτι η "υποχρεωση" να συγχωρεσεις σε βαζει καπως στο ρολο του σωτηρα ή του καθοδηγητη αυτου που σε κακοποιησε. Δηλαδη ναι με θα σε συγχωρεσω αλλα θα σε μαθω ΠΩΣ πρεπει να μου φερεσαι ή θα σου αποκαλυψω τι χαρακτηρας ειμαι, οτι δηλαδη δεν ειμαι ολα αυτα που πρεσβευεις και εξαιτιας των οποιων λες οτι με κακοποιησες για να βαλω μυαλο και να συμμορφωθω.
Να σου πω για μενα επειδη οντως προσπαθησα παρα παρα πολυ, να συγχωρεσω οχι δεν γινεται. Να καταλαβω γιατι, το προσπαθω...
αλλα το πιο δυσκολο, ειναι να αποδεχτεις τον διαλυμενο κακοποιημενο εαυτο σου, να μαζεψεις τα κομματια σου, να αναλαβεις την ευθυνη αυτα τα κομματια να τα κανεις ενιαια και παλι, αυτο τον εαυτο που σου λεηλατησαν να τον νοηματοδοτησεις και παλι. Αυτο ειναι το λουκι....και ειναι ενας αγωνας εφ'ορου ζωης.
Ότι ο πρώτος χρόνος ειναι ο πιο καθοριστικός δεν σημαινει ότι τα άλλα χρόνια δεν παιζουν ρόλο. Ένα παιδί που είχε πολυ ασχημο περιβαλλον μετα τα πεντε, δεν σημαινει οτι θα εχει λιγοτερες επιπτωσεις απο ενα παιδι που ειχε λιγοτερο ασχημο περιβαλλον τον πρωτο χρονο. Εχει και η ενταση της πιεσης σημασια. Το γενικο συμπερασμα ειναι οτι τα πρωτα χρονια ειναι πιο καθοριστικα.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Παντως Mara ποια Miller και ποιος Freud; Ανετα τους ξεπερνας. Με τοση αναλυση, αν μαζεψεις όλα τα ποστ σου, ανετα γραφεις 2-3 βιβλια. :)
Η βρεφική ηλικία του ανθρώπου παίζει σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξή του. Έχει παρατηρηθεί από έρευνες, ότι βρέφη που μεγάλωσαν μακριά από την οικογένειά τους και έζησαν στο απρόσωπο κλίμα ενός ιδρύματος, είχαν καθυστέρηση στην νοητική τους ανάπτυξη και η συμπεριφορά τους ήταν περίεργη και αλλοπρόσαλη σε σχέση με τα παιδιά που μεγάλωναν κοντά στους γονείς τους, ακόμα και κάτω από άσχημες συνθήκες (πχ. παιδιά που γεννιούνται σε φυλακές).
Τα βρέφη που δεν έχουν κοντά τους τη μητέρα τους -κυρίως- δεν κοινωνικοποιούνται σωστά. Ας μην ξεχνάμε ότι κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται κοινωνικός αλλά γίνεται, γιατί δεν υπάρχουν κοινωνικά ένστικτα, με την έννοια της κληρονομικής υποδομής.
Η μητέρα στην περίοδο αυτή είναι ο πρώτος φορέας κοινωνικοποίησης του βρέφους κι αν δεν υπάρχει κοντά του, το βρέφος φτάνει στα όρια της ιδιωτείας.
--Τα τραύματα της παιδικής ηλικίας μπορεί να επιταχύνουν την κυτταρική γήρανση στους ανθρώπους, αναφέρουν επιστήμονες από τον Καναδά.
Μελέτη στην οποία ανέλυσαν το γενετικό υλικό σχεδόν 4.600 εθελοντών ανακάλυψαν πως όσοι είχαν βιώσει έντονα στρεσογόνες εμπειρίες ως παιδιά ήταν πιθανότερο να διαθέτουν κύτταρα με «κοντά» τελομερή.
χαχα ευχαριστωωω!!! το ψαχνω, διαβαζω...Quote:
Originally Posted by Anti-pression
παλιοτερα διαβαζα πολυ για τη σχιζοφρενεια...μετα ανακαλυψα τη Μιλλερ. Πηρα και το τελευταιο της βιβλιο που δεν ειχα διαβασει, τους Δρόμους της Ζωης, 6 ιστοριες!!
Φροιντ δεν εχω διαβασει ουτε Λακαν. Ουτε καν Γιαλομ που ειναι πιο εμπορικος...
Το πείραμα που αναφέρατε με το μωρό παραπάνω, με πηγαίνει σε human conditioning... κάτι όπως όταν εκπαιδεύουν έναν σκύλο με clicker ας πούμε... εξού λογικά και το αντιδεοντολογικό της περίπτωσης... Άμα το αφεντικό πχ κάθε φορά που έβλεπε να πηγαίνει τουαλέτα ένας υπάλληλος, ανέβαζε τον θερμοστάτη κατά 10 βαθμούς... μετά από πόσο καιρό θα σκέφτονταν εκείνοι "δεν θέλω να πάω τουαλέτα στη δουλειά γιατί νιώθω μια δυσφορία"; Πόσο υγιές θα ήταν αυτό; Μήπως το κίνητρο του εργοδότη θα ήταν να τους εξαναγκάσει να χρησιμοποιήσουν τον "χαμένο χρόνο της τουαλέτας" για να δουλέψουν παραπάνω... αντί για να μην παγώσει ο ξεβράκωτος πισινός τους; "Λάιτ" παράδειγμα.
Και για την συγχώρεση που είπατε... έχει να κάνει και με τον άνθρωπο τον οποίο υποτίθεται οτι θα συγχωρέσεις... αν είναι αμετανόητος/δεν μπορείς να συνεννοηθείς/δεν είναι πλέον στη ζωή; Όντως μάλλον έξτρα πίεση για να κάνεις κάτι που το συναίσθημα δεν σε αφήνει λόγω αναμνήσεων (ενδογενές) ή επιπτώσεων (εξωγενές)... Το να αποφασίσεις οτι δεν πρόκειται να συγχωρήσεις κάποιον είναι κάτι εξίσου λυτρωτικό...; Το παίρνεις απόφαση εν μέρει... ξέρεις οτι είναι κάτι που δεν θα το έκανες εσύ στη θέση του... κόβεις σχέσεις αν υπάρχουν... έχεις ήδη βγάλει τα συμπεράσματά σου... ακολουθείς ας πούμε το "μη μου μιλάς σε παρακαλώ για τον τάδε δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ μαζί του".
Αν όμως μιλάμε για γονέα ε; Δεν υπάρχει κανόνας νομίζω... είναι ανάλογα την περίπτωση ίσως και την σοβαρότητά της... γιατί σε κάποια πράγματα απλά δεν γίνεται να συγχωρεθεί ο άλλος... πχ αρσενικό μέλος οικογένειας που κακοποίησε σεξουαλικώς ένα θηλυκό μέλος. Η "ανακούφιση" του ενήλικου πλέον παιδιού σε τέτοιες περιπτώσεις δεν νομίζω οτι θα ερχόταν ποτέ από "συγχώρεση". Σε πιο "ήπιες" καταστάσεις...; Γίνεται; Αν δείξει μια μετάνοια ο άλλος; Ίσως... πάλι ανάλογα με την περίπτωση και τους ανθρώπους...
Πότε μπερδεύεται μέσα και η λύπηση προς τον άλλοτε κακοποιητή άραγε... εάν βλέπεις δηλαδή οτι πλέον δεν επηρεάζεσαι/είναι "υποφερτό"... ή εκείνος είναι σε μία πολύ άσχημη κατάσταση πχ μη επιλύσιμο πρόβλημα υγείας; Έχει παρακλάδια το θέμα...
Mara, αυτο με τον πρωτο χρόνο το λεει και η Miller έμμεσα στις φυλακές. Στο πρώτο κεφάλαιο, στο Φτωχό, Πλούσιο παιδί, στις γενικές προυποθέσεις αναφερει οτι στους στερημενους γονεις η επιτυχια δυσκολα ερχεται, γιατι συνδεεται με το παρελθον και πιο συγκεκριμενα με την εποχη αμέσως μετα την γεννηση και με τα πρωτα χρόνια της παιδικης ηλικιας.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Πόσο μπροστά ήταν πάντως και η Miller και ο Freud. Καταλάβανε ότι όλα παίζονται στην βρεφικη ηλικια, την εποχη που αλλοι κλεινανε ακομη τους ψυχασθενεις σε σιδερενια φερετρα.
α ναι...Quote:
Originally Posted by Anti-pression
Διαβαζω αυτες τις μερες τους Δρομους Ζωης της Μιλλερ... στο ιδιο πνευμα κινειται, αλλα μού βγαζει στοιχεια που μεχρι προτινος δεν ειχα συνειδητοποιησει για μενα...
ενοχες, πολλες ενοχες, παρα πολλες ενοχες!!
Θα επανελθω με σχολια απο βδομαδα - επεσαν κατι τρεξιματα αυτες τις μερες, επιφυλλασσομαι!
Εντάξει να επανέλθεις, με το μαλακο όμως Mara. Μην ξεπερασουν τις τρεις σελιδες οι αναλυσεις σου! :) Να προλαβω να τις διαβασω κι εγω, κι εγώ έχω τρεξιματα. χαχα
Εχεις θρηνησει τον θανατο της μαμας σου; ισως ο θυμος που νοιωθεις να πηγαζει απο το γεγονος του οτι ενω εισαι ο σωτηρας της, δεν την εσωσες απο τον βιολογικο θανατο πριν αποκατασταθει η σχεση. Ο θυμος να ειναι αποτελεσμα ενοχης δηλαδη και πονου που δεν βιωθηκε. Και επειδη ειχατε και θεματακια το μυαλο να προσωποποιει τον θυμο.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Γενικοτερα, αυτο που συμβαινει με την απωλεια και το πενθος, ειναι πως θεωρουμε τους εαυτους μας υπευθυνους για την απωλεια και τον πονο που προκαλει. Πολλες φορες, οταν οι γονεις χανουν τα παιδια τους, θεωρουν πως δεν επραξαν τα μεγιστα γι αυτο δεν σταματουν ευκολα να πενθουν κ να στεναχωριουνται. Οι ανθρωποι ραπιζουν τους εαυτους τους οταν υποστουν μια απωλεια οπως ο θανατος, αλλα οταν ο θανατος απο την αλλη σηματοδοτει και καποια αποδεσμευση, τοτε ο θυμος/ενοχη πολλαπλασιαζεται, γιατι πρωτον υποσυνειδητα νοιωθεις θυμο που δεν μπορεσες να αποτρεψεις τον θανατο και δευτερον, ισως να υπαρχουν ενοχες για το ποσο κακια κορη παιζει να σαι στο υποσυνειδητο σου που δεν θρηνησες την ιδια σου τη μανα και τριτων θυμις πρις τον εαυτο σου για το ποσο αναποτελεσματικη ισως θεωρεις πως εισαι, αφου θα μπορουσες να χες παει νωριτερα σε γιατρο ςεχοντας τοσα στοιχεια. Πιστευω πως θα ξεκλειδωσεις οταν την συγχωρησεις Μαρα. Η τουλαχιστον οταν την δικαιολογησεις. Αν θεωρεις ακυρο αυτο που λεω και αν σε πληγωνει να με συγχωρησεις
Αυτο που διατυπωνεις τοσο ομορφα, το χα ακουσει πρωτη φορα απο Μπερτολουτσι δια στοματος Μπραντο στο τελευταιο τανγκο στο παρισι στη σκηνη με το βουτυρο. Συμφωνω απολυτωςQuote:
Originally Posted by aeolus74
.................................................. .........
Quote:
Originally Posted by kutchunie
oχι δεν εχω θρηνησει το θανατο καθολου... αν σου πω οτι δεν εχω ακομα συνειδητοποιησει? οκ ακουγεται καπως το ξερω, αλλα εγω νιωθω οτι καπου εχει παει και θα γυρισει...Οποτε απωλεια και πενθος για το θανατο δεν εχω βιωσει...απωλεια και πενθος για τη χαμενη μου ζωη λογω ψυχωσης ναι!
Η σχεση λογω της ψυχωσης δεν υπηρχε περιπτωση να αποκατασταθει με την καμια. Αν ζουσε παλι ιστοριες θα εκανε, ειμαι σιγουρη. Με σκαμπανεβασματα, με αλλες ισορροπιες, αλλα ηρεμια δεν θα υπηρχε. Ηταν ενας ανθρωπος σε τρομο...οταν την επιανε η κριση. Δεν παλευοταν! Σαν ταυρος σε υαλοπωλειο, και εγω να τρεχω να μαζεψω ό,τι μπορω απο τα σπασμενα...
Οργη εχω γιατι μου καθορισε καποιες προοπτικες τις οποιες ακομα παλευω να διορθωσω, δεν ειναι ξεκαθαρισμενες. Και δεν ξερω αν θα καταφερω να τις ξεκαθαρισω και ποτε....
Την αγαπαω, οκ, της το ειχα πει! αλλα να τη συγχωρησω? δεν μου βγαινει... προσπαθησα παρα πολυ για παρα πολλα χρονια, δεν ακουσε ποτε, επεβαλε να περασει το δικο της, και οταν περασε το δικο της, και εσπασε τα μουτρα της, τοτε για αλλη μια φορα με κατηγορησε οτι εγω φταιω....
Σε μια σχεση εξουσιαστικη οπου παλευεις να γινεις πιο δυνατος απο τον εξουσιαστη για να ξεφυγεις απο τις αλυσιδες, ακομα και η αγαπη, εξαρτηση ειναι...
Οταν στα 20 ειχα φυγει απο το σπιτι για σπουδες ενιωθα σαν το πουλι που βγηκε απο το κλουβι, χωρισ φτερα...δεν μπορουσα να πεταξω γιατι δεν ηξερα τι σημαινει να πετας... Οσες φορες της ειχα πει να με συμβουλεψει, να με βοηθησει σε θεματα κοινωνικα, η απαντηση ηταν <δεν ξερω> ενω η ιδια ηταν παντα παρα πολυ κοινωνικη στη ζωη της. Τις σχεσεις μου τις απερριψε. Δεν ηθελε καν να τους γνωρισει, δεν τους εδωσε καν μια ευκαιρια. Οταν ημουν μονη μου, με επρηζε και φουντωνε τις ενοχες μου να βρω καποιον, να με δει και να χαρει κλπ, και οταν εβρισκα, και φυσικα καλες περιπτωσεις!, τους απερριπτε με επιχειρηματα ψευτικα... και να επιμενει κιολας. Του τυπου οτι ειναι ανεργος, δεν ειναι απο καλη οικογενεια, ειναι αφραγκος, τεμπελης, εχει αλλη και με κοροιδευει...ολα τα γνωστα. Και οταν χαλαγε στην πορεια μετα απο καιρο η σχεση χαιροταν λες και κερδιζε τον 1ο αριθμο του λαχειου.
Να καταλαβεις, μου εκανε κατι ψευτοπροξενια η ιδια, επειδη συμπαθουσε τους γονεις..αλλα οι τυποι δεν ηταν διαθεσιμοι... Το αντιλαμβανεσαι αυτο? να προξενευεις στο κοριτσι σου εναν τυπο που θεωρεις καλο, αυτος να μην ειναι διαθεσιμος επειδη πχ θελει να γινει καλογερος ή εχει γκομενα, να επιμενεις να περασει το δικο σου με λυσσα, και οταν περναει και το κοριτσι σου τρωει την απορριψη, να λες ααα φταινε αυτοι, μας κοροιδεψαν...
αι σιχτιρ δηλαδη... ετσι μου εβγαιναν παρα πολλα νευρα, ειχα γινει τρομερα ευερεθιστη και ευεξαπτη...αγχωθηκα φουλ, το εριξα στη δουλεια, και κλαταρα...
Ειμαι στην 7η χρονια φετος του κλαταρισματος... κραταει χρονια αυτη η κολονια...
*** δεν θεωρω τιποτα ακυρο, ουτε πληγωνομαι!
Καταλαβαίνω τι εννοεις. Ή τουλάχιστον υποψιάζομαι. Βασικα φταις σε ένα πράγμα. Όχι που δεν έγινες το παιδι που θα εκπληρώσει το φαντασιακό της μανας σου, αλλά που και ενηλικη της επέτρεψες να έχει άποψη για εντελώς προσωπικά θέματα, όπως το γκομενικό. Για ποιον λόγο να της κάνεις τη χάρη; Καμιά φορά όταν κι εγώ είχα πρωτοφύγει από το σπίτι και ζοριζόμουν με ΄διάφορα θεματα και έπεφτα σε λάθη, γιατί πολύ απλά δεν είχα διδαχτεί την λογική πλευρά των πραγματων αλλά την τιμωρητική και καταπιεστική, ελεγα μακάρι να είχα δεύτερη ζωη να την ζήσω "έτσι". Όταν γνώρισα τον αντρα μου που τον θαυμαζα και τον θαυμαζω πολύ και με επιασαν τα καταναγκαστικά μου, ότι δεν μπορεί ενας τύπος σαν αυτόν να κολλήσει με μένα, επειδή είμαι ανεπαρκής αχρηστη και όλα τα "ομορφα" που λεγαν οι δικοι μου πως είμαι, και τον εγκατέλειψα και μετά ενοιωθα την τιμωρία που εβαλα στον εαυτό μου, κατάλαβα το εξής. Τι να την κάνω την δεύτερη ζωή, αφου και αυτή την ατιμη την μία δεν ζω την δική μου ζωή αλλά την ζωή κάποιας άλλης, την ζωή μου όπως την αντιλαμβανόντουσαν οι δικοί μου. Εκει σταμάτησα να έχω προσδοκίες, κοπηκαν μαχαίρι οι αυταπάτες, τύπου είμαι "κακιά" και μου αξίζουν μόνο άσχημα πράγματα, αλλά αρχισα να κηνυγω την ομορφια. Είπα εγω θα ορίσω τι θελω και τι όχι και στη δεδομένη στιγμή εκεινη ηθελα τον αντρα μου διπλα μου και τον διεκδικησα και τέλος. Κάπως έτσι πήγαν τα πράγματα και ξέφυγα από το τρυπάκι. Δεν ηξερα πάντα τι ηθελα, δεν ηξερα πάντα να ξεχωρήσω τις ενοχες από την πραγματική ευθύνη, αλλά πλέον καταλήγω στο ότι όταν κάτι το φοβόμουν και έβαζα αντιστασεις τύπου ενοχη φοβος ψυχοσωματικα κτλ, τότε δε το΄είχα ποθήσει αρκετα, οπότε προχωρουσα.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Όταν εχασα τον αντρα μου για λίγο καιρό από τη ζωη μου στην αρχη της σχεσης μα, καθαρά από καταναγκασμό που πήγαζε από την κακοποίησή μου, ηταν σα να χάνω την τελευταία ομορφια στη ζωη μου και ενοιωθα νεκρή. Μετα από αυτό πήρα μπροστα και ανελαβα την ευθύνη να απενοχοποιηθώ
Quote:
Originally Posted by kutchunie
για τον απλουστατο λογο οτι ανεκαθεν αμφισβητουσε την ηθικη μου. Οτι δεν ειμαι υπακουη, οτι δεν ξερω το καλο μου, οτι δεν ειμαι ικανη να καταλαβω τι ειναι καλο και τι οχι, οτι αυτη ειναι ο σωτηρας μου κλπ κλπ....
Και για το λογο οτι με συγκρινε παντα με αλλες και παντα ημουν η χειροτερη, η αχρηστη που δεν την ακουγα ενω ολες οι αλλες ακουνε τις μαναδες τους...Ολα αυτα τα ελεγε σε ολους, συγγενεις, γειτονες, γνωστους.
Ηθελα να της αποδειξω οτι δεν ειμαι ολα αυτα που μου καταλογιζε...να με παραδεχτει και να με αποδεχτει για αυτο που ειμαι!! Γιατι πονεσα παρα πολυ απο ολη αυτη την αδικια, τοσο πολυ που ειχα φτασει ενα βημα πριν την αυτοκτονια και αυτο που με ειχε κρατησει ηταν η σκεψη οτι οταν μεγαλωσω, θα σε κανω να με παραδεχτεις και να αποδεχτεις αυτο που ειμαι.
Το λαθος ηταν οτι μπηκα στο τρυπακι να της αποδειξω, γιατι ολη αυτη η συμπεριφορα απο τη μερια της ηταν χειριστικη και μονο. Να με απομονωσει για να με εχει του χεριου της. Στο γκομενικο εβρισκε καλες περιπτωσεις για κονε, αλλα μετα απο καιρο εγω μαθαινα οτι δεν ειναι διαθεσιμοι...
Ηταν χειριστικός ανθρωπος η μάνα σου, άλλά ήταν και απίστευτα ενοχική. Μισούσε τον εαυτό της΄, είναι αδύνατον να μην μισούσε τον εαυτό της, αφού απέρριπτε και έδειχνε να μην εκτιμά καθόλου το δικό της δημιούργημα. Και το χειρότερο τέρας να ήσουν, από εκείνη προέκυψες, άρα σιγουρα δεν ήταν καθόλου "καλύτερη" από εσένα. Πλέον, όντας μάνα κατανοώ ένα πράγμα, τα παιδιά μου δεν έχουν να μου αποδείξουν τίποτα για το ποιόν τους. Αν το παιδι μου αρχίσει να κάνει ασχημα πραγματα πρέπει να το συνετίσω εγώ ως μάνα. Πχ αν πάνε στο σχολείο κι αρχισουν να κλέβουν μολύβια από συμμαθητες ή κάνουν bulling σε άλλα παιδια ή οτιδήποτε εγω ο γονέας πρέπει να δω τι φταίει γι αυτές τις λάθος επιλογές, να το διορθώσω και να συνετίσω τα παιδιά μου. Το να τα κατηγορήσω μόνο ή να τα δειρω χωρις εξηγήσεις για να τα κάνω "καλά παιδια" μόνο περισσότερο κακό θα προκαλέσει. Η ευθυνη του να είναι τα παιδια "σωστα" είναι αποκλειστικά του γονέα. Επομένως οι δικοί μας γόνείς που το μόνο που έκαναν είναι να μας τιμωρούν με βασανιστικό τρόπο, στην ουσία μας πέταξαν το μπαλάκι της ευθύνης της δικής τους ανεπάρκειας. Σιγουρα κάναμε λάθη μεγαλωνοντας, όλοι οι ανθρωποι, κακοποιημένοι και μη. Όμως ειδικά εγώ κι εσύ με την κακοποίηση που έχουμε υποστεί, είναι αξιοθαύμαστο που μπορούμε να κατανοήσουμε εστω και στο ελάχιστο το αδικο που μας εγινε και να υπάρχει στο μυαλό μας εστω και ως παράδειγμα προς αποφυγή. Τα αδέρφια μου είναι ίδια με τους γονείς μου. Μεχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσα στο πίσω μερος του μυαλού μου, πως ίσως να μην είναι τοσο τραγικα τα πράγματα που έχω περάσει και απλώς είμαι στριμμένη εγώ ή ότι μου έξιζε ότι έγινε. Πλέον καταλαβαίνω πως για να ξεφύγω από το καλούπι του κακοποιητικού προτύπου και να το σταματήσω, είχα τεράστιεα θέληση και @@ και συγγνώμη και για την διατύπωση, αλλά είναι η πραγματικότητα. Εγω εχω βιαστει από τον πατέρα μου. Εκτιμώ απίστευτα τον εαυτό μου που επέλεξε την κατάθλιψη από το να γίνω ***** ας πουμε και να θέλω να πληρωθώ από την κοινωνία για τον πόνο που θα συνέχιζε να μου προκαλεί η σεξουαλική επαφή και πράξη. Να λέω δλδ εσεις χαιρεστε το σεξ, εμένα μου ξυπνα συναισθηματα κακοποίησης, αφου το απολαμβάνεται ενώ εγω όχι, πληρώστε με.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Κι εσύ, θα μπορούσες να γίνεις το ίδιο κακοποιητική με την μάνα σου, να βρείς έναν γκόμενο ας πουμε λίγο μαλθακό και να χειρίζεσαι τη ζωή του και να τον βασανίζεις αναλόγως για να λαμβάνεις ηδονή από αυτό και να νοιωθεις καλά με τον εαυτό σου. Δεν το έκανες.
Και ναι, ειαι λάθος που μπαίνεις στο τρυπάκι να αποδείξεις αλλά ετσι μεγάλωσες. Αυτό τον μπούσουλα έμαθες. Και το να θες να αποδεικνύεις δεν έμεινε εκει, είμαι σιγουρη. Το συνεχίζεις μεχρι και σημερα σε άλλες σχέσεις. Αξίζει πάντα; αν όχι τι θα άλλαζες στο τότε και πως θα το υιοθετήσεις αυτό στο τώρα;
[QUOTE=kutchunie;654249]Βασικα φταις σε ένα πράγμα. Όχι που δεν έγινες το παιδι που θα εκπληρώσει το φαντασιακό της μανας σου, αλλά που και ενηλικη της επέτρεψες να έχει άποψη για εντελώς προσωπικά θέματα, όπως το γκομενικό.
[QUOTE=Mara.Z;654292]για τον απλουστατο λογο οτι ανεκαθεν αμφισβητουσε την ηθικη μου.
Δεν ειναι παντα το συνηθησμενο φαινομενο, οι γονεις ειναι παλαιων αρχων, ειναι συντηρητικοι και απαγορευουν το γκομενικο. Μερικες φορες ειναι θεμα ηθικης. Ειναι πολυ χειροτερο, δεν ειναι θεμα αυστηροτητας. Σκεψου kutchunie το παιδι σου, να κανει ακριβως αυτο που θεωρεις εσυ ότι πιο ανηθικο, κατι ακραιο. Δεν εχει σημασια τι θα ηταν αυτο, αλλα για σενα τον γονιο να ηταν ανηθικο. Πως θα ησουν μετα, πως θα λειτουργουσε μετα το σπιτι; Θα ηταν ολα οπως πριν; Για εναν γονιο ανηθικο μπορει να ειναι να απλως γνωρισει το παιδι του καποιον/α. Για εναν εφηβο ειναι πολυ δυσκολο να παει κοντρα σε αυτο, σε μια παγιωμενη ηθικη. Η μονη λυση νομιζω ειναι να φυγει απο το σπιτι. Στο εξωτερικο ομως, στην Ελλαδα δεν υπαρχει η οικονομικη δυνατοτητα..
οχι δεν αξιζει... αλλα ειναι ο τροπος που εχω μαθει να υπαρχω ! υπαρχω για να αποδεικνυω οτι ειμαι ικανη, εξυπνη, εργατικη, ομορφη κλπ. Για μενα υπαρχω = αποδεικνυω. Αν δεν εχω κατι να αποδειξω, χανω το ενδιαφερον, το κινητρο, βαριεμαι, βυθιζομαι...Quote:
Originally Posted by kutchunie
Οχι δεν αξιζει, γιατι ζωντας για να αποδεικνυω, δεν αγαπαω εμενα, με στραγγαλιζω.
Τι θα αλλαζα στο τοτε? θα κρατουσα αποσταση απο τα συμβαντα... δεν θα σηκωνα το βαρος να της αποδειξω την αντικειμενικη πραγματικοτητα που ποτε δεν αποδεχθηκε...αλλα τοτε δεν το καταλαβαινα, τωρα το καταλαβαινω εκ των υστερων και εκ του αποτελεσματος.
Πως θα το υιοθετησω στο τωρα δεν ξερω να σου απαντησω...
[QUOTE=Anti-pression;654362][QUOTE=kutchunie;654249]Βασικα φταις σε ένα πράγμα. Όχι που δεν έγινες το παιδι που θα εκπληρώσει το φαντασιακό της μανας σου, αλλά που και ενηλικη της επέτρεψες να έχει άποψη για εντελώς προσωπικά θέματα, όπως το γκομενικό.
Μα η Μαρ λέει πως η μητέρα της δεν είχε πρόβλημα στο να έχει σχέση, απλώς ήθελε η ιδια να επιλέγει τους συντρόφους της κόρης της. Η γυναίκα για να κακοποιεί το παιδί της, ήταν χειριστική. Α δεν ηταν το γκομενικό θα ηταν το ενδυματολογικό, αν δεν ηταν το ανδυματολογικό θα ήταν το διατροφικό κοκ. Ο βασανιστής πιάνεται από πράγματα για να εξουσιάσει και να βασανίσει. Δεν διαπαιδαγωγούσε την Μαρα ηθικά η μανα της παρεμβαίνοντας στην προσωπική ζωή της, την χρησημοποιούσε αντλώντας ηδονή που την έκανε να ανέχεται τον εαυτό της. Αυτό κάνουν οι βασανιστές και κακοποιητικοί γονεις και μόνο αυτό.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Για εμένα το ηθικό είναι πολύ σχετικό. Τίποτα δεν θεωρώ ανήθικο. Αυτό που θα με έκανε να στεναχωρηθώ απίστευτα θα ήταν να μάθω πως τα παιδια μου θα είχαν σχέση με ουσίες σε βαθμό εξάρτησης, όταν θα μεγαλώσουν. Και πάλι όμως, εδωσα το παράδειγμα να κλέβουν ας πουμε στο σχολείο. Εγώ το είχα κάνει γιατί ποτε δεν είχα κάτι δικό μου και ζηλευα. Φυσικά και θα τιμωρούσα αν συνεχιζοταν, αλλά ουτε κλέφτη θα φωναζα το παιδί, ούτε θα το έκανα κατάμαυρο στο ξύλο ούτε ρεζίλι να βγαίνω να το συζητάω. Αν τα παιδιά δε σε βλέπουν ως τον ανθρωπο που τους προκαλεί τρόμο, αλλά ως το στήριγμα, θα συνεργαστούν. Και τελικά το θέμα δεν είναι να έχεις παιδια που δε σε κάνουν ρεζίλι, αυτό δεν είναι ο στόχος του γονέα, ο στόχος του γονέα είναι να βοηθήσει τα παιδιά του να δομήσουν΄προσωπικότητες τέτοιες που στην ενήλικη ζωή τους θα τα κάνουν ευτυχισμένα και ανεξάρτητα και ωριμα.
Ούτε και το να φυγεις είναι λύση και θα σου εξηγήσω γιατί. Η κακοποίηση δεν είναι τοπογραφικό θέμα. Δηλαδή βγαίνοντας από το σπίτι δεν πάυεις να είσαι κακοποιημένος. Όταν δεν υπάρχουν γονεις να σε κακοποιήσουν, εμφανίζονται διάφορα ψυχολογικά θέματα, όπως η αυτοκαταστροφή, ενοχικότητα, ψυχοσωματικά κ.α. Εχεις μάθει να βιώνεις μέσα στην κακοποίηση και να την θεωρείς ρουτίνα και κανονικότητα και η ρουτίνα και η κανονικότητα είναι αυτά τα πράγματα που σε κάνουν να νοιώθεις σταθερότητα και ασφάλεια. Όταν πάψει να σε κακοποιεί κάποιος, γίνεσαι ο βασανιστής σου με τους παραπάνω ψυχολογικούς τρόπους που ανέφερα. Η μάρα μας έχει πει 2 - 3 πραγματα για εκείνη. Ότι όταν κάνει πράγματα, τα αφήνει στη μέση. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Φτάνει στην πηγή παντα με κοπο και πόνο αλλά νερό δεν πίνει. Σου φαίνεται τυχαίο?? Καθόλου τυχαίο δεν είναι. Αν και νεκρή η μητέρα της, συνεχίζει να την χειρίζεται, γιατι υποσυνείδητα η Μαρα έχει δεχτεί το ότι είναι "κακό παιδί" και δεν της αξίζει η επιβράβευση, συνεχίζει η ιδια να φέρεται στον εαυτό της με το τρόπο που η μανα της θεωρουσε πως αξίζει να φέρεται κάποιος στη Μάρα. Άρα θα κάνει τα πάντα για να επιτυχει έναν στοχο που η μάρα επέλεξε αλλά δε θα επωμισθεί την επιβραβευση που είναι η επίτευξη του στόχου, γιατί η Μαρα είναι "άχρηστη" και δεν της αξίζει επιβράβευση όπως θεωρούσε η μάνα της. Παραπάνω λέει πως περίμενε να μεγαλώσει για να αποδείξει στη μανα της πως αξίζει. Δεν κατάφερε να αποδείξει γιατί η μάνα ουσιαστικά αν ήθελε να δει θα είχε δει τι είναι η μαρα. Εχει πάρει τον μπούσουλα αυτόν τον κακοποιητικό και τον εφαρμόζει σε κάθε δραστηριότητα.
Το θέμα κακοποίηση είναι πολύ συνθετο. Μια φυγή είναι κάτι, αλλά το να επενδύσεις σε αυτήν πως θα σε σώσει, είναι ότι χειρότερο. Η κακοποίηση όπως την βίωσα, σου αφήνει και απίστευτα μεγαλες τάσεις φυγής και την βαθιά επιθυμία να σε σώσει κάποιος από αυτήν. Δεν πιστευεις πως θα βάλεις τα πραγματα στη θεση τους ορθώνοντας ανάστημα και αν προσπαθήσεις ο τρόπος που θα βρεις να το κάνεις θα είναι εντελώς λάθος.
[QUOTE=kutchunie;654373][QUOTE=Anti-pression;654362]Δεν το προσεξα. Γενικα το ειπα παντως. Αλλο πραγμα η αυστηροτητα, άλλο η ηθικη. Οταν κατι ειναι κοντρα στην ηθικη μας, δεν το αντεχουμε, καταστρεφομαστε. Ετσι και ο γονιος που βλεπει κατι ανηθικο στο παιδι του, τον τελειωνει σιγα σιγα.. Όπως ειπες για σενα το ηθικο και το ανηθικο ειναι εντελως σχετικο. Κατι ηθικο για καποιον, μπορει να ειναι ανηθικο για σενα, δεν μπορει να μην θεωρεις τιποτα ανηθικο. Το ιδιο μπορει αν ισχυει στη σχεση γονιου-παιδιου.Quote:
Originally Posted by kutchunie
Ισως εισαι το μοναδικο ατομο που εχω συζητησει εδω, που καταλαβαινει απολυτα τι σημαινει κακοποιηση.Quote:
Originally Posted by kutchunie
Ναι, η φυγη φανταζει σαν η σωτηρια...Και ζεις χρονια ατελειωτα με το ονειρο να φυγεις μακρια. Και ναι οταν φευγεις μακρια, βγαινουν ολα....εγω θυμαμαι οταν ειχα πρωτοπαει Αθηνα για σπουδες αναρωτιομουν, η μαμα ειναι μακρια, περιγυρος να με κρινει δεν υπαρχει, δασκαλος να μου λεει μπραβο δεν υπαρχει, το 10 ειναι εξαιρετικα δυσκολο να το πετυχω, τοτε για τι προσπαθω? τι αποδεικνυω τωρα? και σε ποιον??
Και μονο οταν χρονια μετα βρηκα μια δουλεια οπου με πιεζαν πολυ να παρω πτυχιο, μπορεσα και λειτουργησα και πηρα πτυχιο. Γιατι ειχα εργοδοτες στους οποιους επρεπε να αποδειξω οτι ειμαι καλη για να με κρατησουν.
ειδικα σε αυτο, εγω τι εκανα? προσπαθησα να γινω γονιος για το γονιο που δεν ειχα...να δωσω αγαπη, κατανοηση, συμπαρασταση, συμβουλες, υποστηριξη σε μια μανα που δεν μου τα ειχε προσφερει αυτα ποτε...Ουσιαστικα ανελαβα την ευθυνη της για να προστατευτω.Quote:
Originally Posted by kutchunie
Αξιζε θα μου πεις? αξιζε σε ολα τα θεματα εκτος απο το δικο μου συντροφικο κομματι, εκει ηταν τειχος απροσπελαστος. Νομιζω βιωνε τη σχεση μου σαν εγκαταλειψη δικη της. Ενιωθε δηλαδη οτι με εχανε...
Λες υπαρχω = αποδεικνύω. Το να μην αποδεικνύεις είναι για σένα κάτι σαν ανυπαρξία. Όταν δεν είχες να αποδείξεις όντας φοιτήτρια, τι έκανες τι ένοιωθες και τι φοβόσουν;Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Επίσης λες δε θα αποδεχτει την αντικειμενικη πραγματικότητα, ότι αξίζεις εννοεις μάλλον. Εγώ θα το πάω ένα βήμα πιο κάτω, θα σου έλεγα πως εκτός από το να παραιτηθείς από το κηνυγι της αποδοχής πιο εποικοδομητικό θα ήταν να της μεταβιβάσεις και την ευθύνη της σε ολο αυτό που δεν αποδεχόταν. Ακόμα και αν θεωρούσαμε πραγματικότητα πως "είμαι η μαρα είμαι άχρηστη δεν με νοιάζει αυτό, γιατί εγω περνάω καλά όσο κι αν διαολίζω την μανα μου" η μάνα σου έχει την συνολική ευθύνη γι αυτό. Οι γονείς είναι υπεύθυνοι για το τι παιδια εχουν μεγαλώσει. Μπορεί οι γονεις να μη είναι επαγγελματίες στο μεγάλωμα των παιδιών αλλά το αποτέλεσμα ενός έργου είναι αποτέλεσμα του δημιουργου και όχι του προϊοντος. Στα λέω αυτά γιατί όταν μεταβίβασα τις ευθύνες στους πραγματικούς ενόχους τις δικής μου ιστορίας σταμάτησα να σκέφτομαι το ¨ποσο λιγα μου αξίζουν¨ και αρχισα να επικεντρώνομαι στο τι θέλω και τι θεωρω εγω πως που αξίζει, όχι εκεινοι.
οταν δεν ειχα να αποδειξω, βαλτωσα...εκανα σκορπιες κινησεις προσπαθωντας να κανω πραγματα αλλα δεν ειχα αποτελεσμα και τα παρατουσα...Quote:
Originally Posted by kutchunie
Κενο ενιωθα. Και τωρα τι?? πως το λεει ο Καβαφης για τους βαρβαρους οτι οι ανθρωποι αυτοι ησαν μια καποια λυσις, και τωρα τι θα απογινουμε? καπως ετσι.
Τι φοβαμαι?? απολυτα ομως την αποτυχια.
Αγαπητή και συμπαθή Μάρα :p όταν δίνεις εδώ μέσα συμβουλές σε εμάς,θεωρώ ότι είσαι εντελώς στην κοσμάρα σου με καμμιά επαφή με την πραγματική κατάσταση της ζωής σαν εξωγήινη ένα πράμα όπου στον δικό σου happy planet όλα είναι πανεύκολα...
Αλλά όταν μιλάς για τα δικά σου,καταλαβαίνω το ακριβώς αντίθετο..
Eίναι οξύμωρο να λες πως φοβάσαι την αποτυχία αλλά να μην παλευεις για την επιτυχία. Η επίτευξη ενός στόχου είναι η επιτυχία, όχι η ματαίωση και η φυγή. Καταλαβαίνεις πιστευω τι εννοώ. Το βάλτωμα και οι σκόρπιες κινήσεις είναι αυτό που φοβάσαι, η αποτυχία. Μάλλον ο πραγματικός σου φόβος είναι άλλος απλώς παραμυθιάζεσαι με την ταμπέλα της αποτυχίας. Είχα κι εγώ το ίδιο πράγμα. Βέβαια ήμουν καταδικασμένη να "επιτύχω" σε διαφορα πράγματα όπως το πανεπιστήμιο, γιατί από αυτό εξαρτιώταν η επιβίωσή μου. Καταλάβαινα μεσα στο όλο παράλογο πως δεν αν και ήμουν σε τρελή άρνηση λόγω φόβου να τελειώνω διάφορες εργασίες ή α εκπληρώνω στόχους, αν δεν το έκανα θα έπρεπε να επιστρεψω στην πατρική εστία και κάποια πολύ hardcore γεγονότα με έβαλαν να σκεφτω πως ισως να κινδύνευε και η ζωή μου σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και από εμένα την ίδια και από την "οικογένεια". Δεν ηταν ανώδυνο πάντως, μου βγηκε σε κατναγκασμό και σε εξαρτήσεις/καταχρήσεις ο φοβος της αποτυχίας. Πιστεύω πως δεν είναι ο πραγματικός φοβος η αποτυχία, συγκαλύπτεται από άλλον. Τουλάχιστον με εμένα αυτό γινόταν.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Το αυτό που λες και τώρα τι, με παραπέμπει σε ελάχιστη αυτογνωσία και μηδενική συναισθηματική οριμότητα. Δεν ξέρεις τι νοιώθεις για το κάθε πράγμα δεν ξέρεις τι σου αρέσει, γιατί δεν ακους το υποσυνείδητο σου. Για να σου αρέσει κάτι περιμένεις να μπεις στη θέση της μανας σου, αν θα άρεσε σε εκείνη δεν θα αρέσει σε εσένα και θα το επιδιώξεις από αντίδραση, αν αρέσει σε εσένα θα το απορρίψεις γιατί δε θα το ενέκρινε η μάνα σου και βαλτώνεις. Θες να βαλτώσεις στην ουσία γιατί οι πράξεις σου αυτό δείχνουν. Θες να βαλτώσεις και να κλαίγεσαι και να την κατηγορείς για την κακομοιριά σου γιατί ολο αυτό τον πόνο που σου προκάλεσε δε τον έχεις πληρωθεί, αφου ούτε μια συγγνώμη δεν προλαβες να εισπράξεις. Κι εγώ τα ιδια έκανα. Το να δεις την αληθεια και πολύ περισσότερο να την παραδεχτείς, είναι πολύ δυσκολο, 5 χρόνια ψυχαναλυσης μου πήρε συν πολλά συναισθηματικά ταρακουνήματα.
Ο παρατηρητής είναι πάντα πιο αντικειμενικός. Επίσης πιστεύω πως δεν είναι στον κόσμο της, κάνεις λάθος και αυτό όχι επειδή φταίς εσύ, αλλά επειδή έχουμε μάθει να κοιτάμε την απάντηση, η ουσία όμως τις περισσότερες φορές βρίσκεται στην ερώτησηQuote:
Originally Posted by admforall
Αυτό είναι χαρακτήρας, όπως ο δικός μου, εντάξει ο χαρακτήρας είναι και από βιώματα , είναι και γονίδια....αλλά εσύ στην πορεία που λες προσπάθησες για κοινωνικοποίηση κλπ άλλαξες χαρακτήρα? δηλαδή τώρα θα περιέγραφες το ίδιο τον εαυτό σου ή όχι?Quote:
Originally Posted by Mara.Z