Printable View
μεχρι στιγμης δεν !!!! δεν εχω αδερφια οχι.Quote:
Originally Posted by γαλαζιο14
για αυτο φοβηθηκα με την ελλειψη συγκεντρωσης...
νομιζω για να παθω κατι τετοιο πρεπει να βιωσω ενα παρα πολυ δυνατο αγχος και ακραια πιεση. Αλλα και παλι επειδη το εχω ζησει απο την αλλη μερια προσεχω οσο μπορω...
εμενα παντως η συγκεντρωση μου ειναι μονιμως ξαχαβδαλωμενη εδω και χρονια ακομα και οταν γραφω μισοκοιταζωντας το κανω βλεποντας ισα ισα απλως εχω συνηθισει.. δηλαδη τοσο φοβερο ειναι να μη μπορεις να συγκεντρωθεις? συγκεντρωνεσαι λιγοτερο απλως....
Quote:
Originally Posted by serios
συμφωνω !!!!!!!!!!!!!!!
Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Παντως σε παραδεχομαι , ολο αυτο σε εκανε κι πιο δυνατη εννοω να αντεχεις περισσοτερο.
Παντως στη θεση σου ισως να ειχα τρελαθει κι εγω.
Ηδη δε μπορω τη δικη μου τις περισσοτερες φορες.
Εκνευριζομαι και αγχωνομαι ακομη και να τη δω χωρις να μου μιλησει.
Αυτο ισχυει κι για τους 2 μου γονεις.
Στην Αρχή_
Δεν μπορούσα να αναπνεύσω
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ
Δεν μπορούσα να μένω σε κλειστό χώρο από κάποια λεπτά και μετά έπρεπε να βάζω πολύ πείσμα να μένω εκει
Δε μπορούσα να νιώσω ασφαλής ποτέ και πουθενά
Στο δεύτερο Στάδιο
Δε μπορούσα να με αναγνωρίσω
Δε μπορούσα να αναγνωρίσω τους γύρω μου (ηξερα ποιοι ειναι δεν εβρισκα λογους να βρισκονται πλησιον μου ) και την πραγματικότητα
Δεν είχα κίνητρο, επιθυμια, αισθανομουν ένα κουφάρι πόνου
Δεν καταλάβαινα γιατί χαμογελούν, ντύνονται, βγαίνουν συζητούν καν
Είχα ξεχάσει τα προηγούμενα κατορθώματα μου «επιτυχίες» .
Είχα αργή θολή με ένα περιεργο χρώμα αντίληψη χρόνου και πραγματικότητας.
Στο τρίτο στάδιο
Κατάλαβα ότι πρέπει να ξεκινήσω από το μηδέν με σωστή βοήθεια και μόνο μια τυφλή Πιστή πως θα ξανά γίνω μια μέρα καλά, θα ξανά νιώσω μια μέρα "καλά" οπως ηταν πριν ξεκινησουν ολα αυτα.