Originally Posted by
novia35
Τι να σας πω;; Εγώ πάντως πιστεύω και στο μάτι και στη γλωσσοφαγιά όχι επειδή το πιστεύει η εκκλησιά αλλά επειδη το πιστεύω εγω. Επειδή το 'χω δει να (μου) συμβαίνει. Ενώ παλαιότερα καμία σχέση. Ούτε καν το είχα στο μυαλό μου αυτό. Τώρα είναι μια πεποίθηση βαθιά εδραιωμένη μέσα μου. Πιστεύω στο ότι όλα είναι ενέργεια, εμείς οι ίδιοι είμαστε ενέργεια. Στην μελέτη της ανθρώπινης αύρας έχουν καταγραφεί οι ενεργειακές αλλαγές βάσει των συναισθημάτων του ανθρώπου. Αν και επιστημονικά δεν έχει γίνει ακόμη αποδεκτό. Όσοι ασχολούνται με τις εναλλακτικές θεραπείες πιστεύουν πολύ σ' αυτό. Δεν έχει τύχει φορές να συναντήσουμε ανθρώπους που μας βγάζουν κάτι όμορφο και μας κάνουν να νιώθουμε ωραία; και το αντίθετο βέβαια.
Μπορεί λοιπόν να είναι κάτι που εσυ το προκαλείς, μπορεί να είναι όμως και μια ενέργεια που έρχεται εξωθεν. Μπορεί να είναι παιχνίδια του μυαλού. Μπορεί κάπου να θέλεις ν' αποδώσεις το συγκυριακό επειδή δεν μπορείς να το εξηγήσεις ή και να το δεχτείς ακόμα. Όλα αυτά μπορεί. Ένα μόνο θα πω εγώ. Τη δεκαετία του '80 η οικογένεια μου ήταν πολύ καλά οικονομικά, ο πατέρας μου εργαζόταν σε μια ΔΕΚΟ (απλός υπάλληλος αορίστου χρόνου, μη φανταστείτε) και η μητέρα μου στον ιδιωτικό τομέα. Ήμασταν όμως καλά οικονομικά. Οι δε συγγενείς μου εκείνη την εποχή που ζούσαν στην επαρχία -αγρότες- και ζούσαν πιο κλειστά, αδέλφια της μητέρας μου, επειδή μας έβλεπαν τα καλοκαίρια που πηγαίναμε και ήμασταν καλά με τα ρούχα μας, με τις διακοπές μας κάθε τόσο έλεγαν: «θα έχετε κερδίζει κανένα λαχείο και δεν το λέτε», «πόσα λεφτά έχετε στην τράπεζα», «πόσα βιβλιάρια έχετε» κτλ Ο πατέρας μου βέβαια έκανε την βλακεία να τα συζητάει τα οικονομικά του με αποτέλεσμα να παραχωρεί μεγάλα δικαιώματα στους άλλους. Έρχονταν όλοι και του ζητούσαν δανεικά τότε. Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι δεν μας λένε ούτε καλημέρα. Άνθρωποι που δεν δίνουν ούτε στον άγγελο νερό. Μάλιστα θυμάμαι περιστατικό να με έχουν στριμώξει, ξαδέλφια και θείοι, εγώ 16 χρονών τότε και να προσπαθούν να εκμαιεύσουν για την οικονομική μας κατάσταση, εγώ όμως έτσι κι αλλιώς δεν ήξερα γιατί οι δικοί μου ποτέ δεν μας έδιναν λογαριασμό γι' αυτά τα θέματα, είχαν λυσσάξει όμως για αρκετό καιρό. Κουτσομπολιά, κακίες, λόγια....
Μέχρι που, λόγω κάποιων πολιτικοοικονομικών παραγόντων μένουν και οι δύο γονείς μου χωρίς δουλειά, ό,τι χρήματα είχαν μαζεμένα τα έχασαν, αρρωσταίνω τότε κι εγώ, τότε ξεκίνησαν τα ψυχολογικά και έκτοτε δεν έχει συνέλθει η οικογένεια μου. Η μια ατυχία μετα την άλλη, αρρώστιες, ατυχίες επαγγελματικές. Σε δουλειές όλο γκαντεμιές.
Εκείνη την εποχή η μητέρα μου με κάποια λίγα χρήματα που είχαν περισσέψει ανοίγει ένα μαγαζί για να μην χάσει τα ένσημα της και έχει πρόβλημα με την σύνταξη της. Εκεί να δεις κριτική, να έρχονται στο μαγαζί και να σχολιάζουν που βρήκαν αυτοί και οι δύο άνεργοι λεφτά ν' ανοίξουν μαγαζί κτλ κτλ μέχρι που βγάζει η μητέρα μου έναν όγκο -καλοήθεια βέβαια- στο μάτι αλλά κόντεψε να το χάσει.
Μετα απο κάποιο καιρό μπαίνουμε στο ΕΑΠ και εγώ και ο αδελφός μου και ταυτόχρονα με συμβάσεις σε μια υπηρεσία του δημοσίου μέσω ιδιωτικής εταιρίας που είχε αναλάβει το έργο απο το δημόσιο ως άνεργοι μέσω ΟΑΕΔ. Άρχισαν πάλι και πως μπήκατε και βάλανε μέσο για να μπούν κτλ κτλ. Ποιά ήταν η κατάληξη; Μετα απο 4 χρόνια με συμβάσεις για 3 μέρες δεν μας έπιανε ένα διάταγμα και χάσαμε τον διορισμό, ακόμη το κράτος μας χρωστάει χρήματα δεδουλευμένα απο τότε, ενώ άλλοι αντιστοίχως μ΄εμας διορίστηκαν. Αναγκάστηκα να πάρω αναβολή σπουδών απο το πανεπιστήμιο γιατί δεν είχα να πληρώνω, είχα κάνει και αίτηση για υποτροφία λόγω κοινωνικών κριτηρίων η οποία δεν έγινε αποδεκτή. Επανεγγράφει όταν ξαναβρήκα δουλειά. Ξαναπολύθηκα. Στο τέλος διέκοψα έχοντας ολοκληρώσει πάνω απο το μισό της σχολής. Προσπάθησα να το διαπραγματευτώ αλλά λογω της αυστηρότητας των κανονισμών δεν υπήρχε περιθώριο. Και άλλα πολλά. Εδώ και μια 20ετία δεν πάει τίποτα καλά κι αν ανοίξει μια κατάσταση σε όποιο επίπεδο οικονομικό, προσωπικό ή ό,τι αμέσως στραβώνει.
Εντάξει, θα μου πείτε συγκυρίες δεν αντιλέγω όμως πως είναι δυνατόν η οικογένεια μου να πέφτει πάντα σ' αυτές τις κακές συγκυρίες απο εκείνο το διάστημα και μετά;; και να μην πέφτει στις καλές;; γιατί υπάρχουν κι εκείνες. Μέχρι που ως και μάγια έχω αρχίσει να πιστέυω πως μας έχουν κάνει.
Να σκεφτείτε μετά απο 4 χρόνια ανεργίας και 3 φορές που είχα αιτηθεί να μπω σε 5μηνο του ΟΑΕΔ, μπαίνω τελικά, έχω τεράστιο οικονομικό πρόβλημα εν τω μεταξύ κι επειδή στο ενδιάμεσο έχω μπει σε ένα ΙΕΚ και κάνω επιμόρφωση, τρείς φορές αιτηθείσα κι εκει για να μπω, ανασύρουν ένα μήνα μόλις που έχω αρχίσει τη δουλειά ένα νόμο απο το '85 και μας κόβουν σε όλους τους εκπαιδευόμενους σε ΙΕΚ την ανεργία με αποτέλεσμα να μας πετάνε και απο το πρόγραμμα. Ο υπάλληλος του ΟΑΕΔ μου είπε «πέσατε στην περίπτωση αν σαν είχαν καλέσει 2-3 μήνες πριν θα είχατε ολοκληρώσει το πρόγραμμα χωρίς κανένα πρόβλημα». Πάλι εγώ στην περίπτωση;; Εντάξει και σε άλλους συνέβη αλλά πάλι κι εγώ σ' αυτούς τους άλλους;; Βέβαια στη συνέχεια αποκαταστάθηκε το πρόβλημα αφού όμως είχα δουλέψει για 3,5 μήνες ολόκληρους αμισθί με 4 χρόνια στην ανεργία να προσπαθώ να πάρω 5 ψωροδεκάρες που όμως τις έχω ανάγκη κι αυτές κι αντ' αυτού να πληρώνω κι απ' τη τσ'επη μου με αποτέλεσμα να σπάσουν τα νεύρα μου και ν' ανεβάζω νευροπίεση, βα χαλάσει κα η υγεία μου δηλαδή. και χωρίς να γνωρίζω αν τελικά θα τα πάρω τα χρήματα αυτά συν του ότι 1 βδομάδα αφού έχω μπει στο ΙΕΚ αρρωσταίνει η μητέρα μου που είναι διαβητική και μένει 2,5 μήνες στο κρεββάτι όπου έπρεπε να είμαι εγώ δίπλα της γιατί δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί κινδυνεύοντας να χάσω τη σχολή απο απουσίες. Για να μην μιλήσω για τα δικά μου θέματα υγείας που λίγο έως πολύ τα έχω γράψει κατα καιρούς εδώ.
Αυτοί οι άνθρωποι ακόμη και τώρα που ξέρουν σε πόσο δύσκολη κατάσταση είναι η οικογένεια μου ενώ εκείνοι τώρα έχουν -κατα μια εννοια- τακτοποιηθεί γύρισαν και είπαν στην μητέρα μου πως «δεν πειράζει για όσα σας συμβαίνουν τώρα γιατί κάποτε περνούσατε καλά ενω εμείς δεν είχαμε». Το θεωρούν ως μια απόδοση δικαιοσύνης. Ακόμη και τώρα έχουν κακία και φθόνο. Λες και τους τα χάρισαν ή τα έκλεψαν οι γονείς μου που ήταν οι μόνοι που και απο τις δύο πλεύρες δεν πήραν καθόλου κληρονομικά. Απ' την πλευρά του πατέρα μου, ο αδελφός του πήρε όλη την περιουσία και τους έφαγε και δικά τους λεφτά κι απ' τη μεριά της μητέρας μου, οι παππούδες τα άφησαν όλα στον θείο μου που ήταν ο μοναδικός γιός. Οι κόρες δεν πήραν τίποτα. Μυαλά 800 χρόνια πίσω. Κι η μητέρα μου ήταν η πλέον αδικημένη απο τις άλλες 2 αδελφές που βρήκαν μια κάποια περιουσία απ' τους συζύγους τους. Αυτούς τους ανθρώπους τους μισώ στην κυριολεξιά και δεν ντρέπομαι να πω πως θα χαιρόμουν να τους δω να την τρώνε κάποια στιγμή.
Λοιπόν, τι λέτε;; Κι αν δεν βλέπετε εσείς γκαντεμιά εδώ τότε τι;; Κι αν δεν είναι αυτό αποτέλεσμα διαρκούς γλωσσοφαγιάς τότε τι;; Λες κι έχει πέσει κατάρα στο σπίτι μου. Πέραν του ότι απο εκεί που ήταν ένα σπίτι όλο χαρά έχει γίνει ένα σπίτι μέσα στη θλίψη απ' όλες αυτές τις καταστάσεις για τόσα πολλά χρόνια. Δηλαδή το να σου συμβεί ένα κάποιο κακό το καταλαβαίνω, όταν σου συμβαίνουν διαδοχικά όμως αρχίζει και σπας σιγα σιγα μέχρι που καταρρέεις.
