Να είσαι καλά, κι εσύ ότι καλύτεροQuote:
Originally Posted by WhyAlwaysMe?
Printable View
Να είσαι καλά, κι εσύ ότι καλύτεροQuote:
Originally Posted by WhyAlwaysMe?
e μπορει να εισαι και λιγο στριμενη...η απλα κατι να σε κραταει και να μην μπορεις να χαρεις πραγματικα και εχεις τασεις φυγης...
εχει γινει κατι κακο στο παρελθον σου?κατι που σε πειραξε?
και επισης εχεις παει ποτε σε ψυχολογο?
Τα σκέφτηκα πολύ αυτά που έγραψες deep. Κάπως έτσι νοιώθω αλλά, νομίζω πως στην ουσία δεν είναι ότι δεν με αποδέχομαι γενικότερα. Με εκτιμώ έως ένα βαθμό, χωρίς πλέον να νοιώθω ενοχές όταν λέω πως είμαι περίφανη για μένα για το Α ή το Β πράγμα.Quote:
Originally Posted by deep
Κάποιες φορές πιστεύω πως πολύ βαθια στο κεφάλι μου υπάρχει η αίσθηση πως μόνο όταν πονάω κάποιος θα ασχοληθεί μαζί μου, ή μόνο αν δείξω πως είμαι αδύναμη και προκαλέσω τον οικτο θα ασχοληθεί ουσιαστικά κάποιος μαζί μου. Δεν είναι πως φοβάμαι τις δεσμεύσεις ή πως με πνίγουν και διωχνω τον κόσμο. Είναι η υπεροπτική μου αίσθηση πως κανεις δεν αντεξέ/υπέφερε όσα εγω. Ισως να επιβεβαιώνομαι μέσω της πρόκλησης πόνου που ένας υγειής άνθρωπος, καλά θα κάνει και δε θα μπει στη διαδικασία να αντέξει και θα σηκωθεί να φύγει.
Εχω κακοποιηθεί ως παιδί από τον πατέρα μου. Ποτέ δεν έλαβα στοργή ή τρυφερότητα από τον πατέρα μου. Η μητερα μου ήταν αδίαφορη πάντα και ως προς την κακοποίηση και γενικότερα. Την μόνη περίοδο που θυμάμαι να νοιωθω συναισθηματική ασφάλεια, ήταν όταν είχα αρρωστησει σοβαρα για ένα χρόνο περίπου, που πραγματικά λάμβανα προσοχής, ικανής να με κάνει να νοιωθω ασφάλεια, μόνο από την πλευρά της μητέρας μου βέβαια. Μπορεί να προσπαθω να βιώσω εκείνη την ασφάλεια που ένοιωθα τότε. Δεν ξέρω. Είναι μπερδεμένα όλα στο κεφάλι μου.
Και αν προσπαθώ να νοιώσω εκείνη την ασφάλεια που ένοιωθα τότε, πως θα γίνει να την νοιώσω ξανά δίχως να φαίρομαι άσχημα; Δεν ξέρω!
Πάντως δεν θέλω να προσπαθώ να μην απογοητεύω τους άλλους πλέον. Δηλαδή, δεν θέλω να κάνω μόνο αυτό. Θέλω να ζω αυθόρμητα τις στιγμές μου, να τις χαίρομαι και όχι να υπηρετώ έναν ευγενή σκοπό απέναντι στους οικείους μου. Με πικραίνει πολύ που τα μωρά μου μεγαλωνουν κι εγώ δεν χαίρομαι ουσιαστικά, φοβάμαι ότι αυτή η συμπεριφορά μου θα τα βλάψει σιγουρα, αν δε εκριζωθεί ως κομμάτι του χαρακτήρα μου. Δε θέλω να συγκαλύπτω τις συμπερι΄φορές μου άλλο πια. Εχω υποχρέωση για πρωτη φορά στη ζωή μου απέναντι στον εαυτό μου κυρίως και έπειτα στους υπόλοιπους.
Συγγνώμη για το μεγαλο μηνυμα
ρε συ μονη σου λες οτι εισαι κακοποιημενη..δεν θεωρω οτι εισαι κωλοχαρακτηρας με τιποτα ομως..εχεις υποστει κακοποιηση ψυχικη κ ισως κ σωματικη κ πλεον εχεις διαμορφωθει συμφωνα με αυτο..
ο ανθρωπος ναι μεν γεννιεται με καποια χαρακτηριστικα αλλα κατα τη διαρκεια της παιδικης ηλικιας πλαθεται.
εσυ εκεινον τον καιρο που ησουν παιδι προφανως απο την κακοποιηση μπηκες ανεπτυξες λαθος μηχανισμους αμυνας..
ολα αυτα ειναι αμυνες...φοβος..πιστευω οτι η ομαδικη ψυχοθεραπεια θα σου εκανε καλο..να μαθεις να συναναστρεφεσαι κοσμο, να μαθεις να δεχεσαι βοηθεια, να μαθεςι να μοιραζεσαι κ να δινεις κ συ βοηθεια κ να χτισεις σωστη κοινωνικοποιηση.
παρε παραδειγμα εναν σκυλο...αν τον δεσεις κ τον εχεις απομονωμενο θα γινει αγριμι σε οποιον τον πλησιαζει.
αν παρεις αυτον τον σκυλο κ τον ξεδεσεις...στην αρχη θα ειναι δυσκολο γι αυτον να παιξει με αλλα σκυλακια, θα γαυγιζει, θα ειναι επιθετικος κλπ κλπ..σιγα σιγα κ αργα χτιζεται αυτο.θελει κοπο κ χρονο..κ προσπαθεια..εφοσον το εχεις αντοπισει κ νιωθεις οτι σε ενοχλει τοτε πρεπει να κατσεις να το δουλεψεις..το να λες ετσι ειμαι δεν βοηθαει ουτε εσενα κ οι γυρω σου θα τους κανεις να υποφερουν..επιπλεον μεγαλωνεις κ παιδια οποτε θα σου ελεγα να το κοιταξεις λιγο πιο σοβαρα το θεμα..γιατι πλεον δεν εισαι μονη σου, πρεπει να δωσεις στα παιδια σου βασεις, αξιες κ αρχες για γινουν σωστοι ανθρωποι..
δουλεψε το ..το χεις..
Γεια σου Kutcunie, δεν ξέρω αν έχεις κάποια διαταραχή αλλά δεν είναι και αυτό που έχει σημασία. Πιθανότατα έχεις κάποια στοιχεία από κάποιες διαταραχές προσωπικότητας. Αυτό δεν λέει και κάτι. Σημασία έχει να μπορείς να είσαι λειτουργική και να ευχαριστιέσαι τη ζωή σου όσο μπορείς καλύτερα. Εφόσον έχεις εντοπίσει κάποια προβλήματα θεωρώ πως είσαι σε σωστό δρόμο. Εφόσον έχεις οικογένεια και ανθρώπους να σε αγαπάνε ακόμα καλύτερα. Αυτό που προτείνω αν δεν το έχεις κάνει ήδη είναι να επισκεφτείς έναν ψυχολόγο και να του πεις όσα λες εδώ πέρα. Αυτός θα σε βοηθήσει και μαζί θα βρείτε άλλους τρόπους να παίρνεις χαρά μέσα από την καθημερινότητα σου. Από προσωπική εμπειρία είχα και έχω πολλά θέματα από την παιδική μου ηλικία που οδήγησαν σε ένα pattern συμπεριφοράς το οποίο ήταν πολύ άσχημο. Ουσιαστικά ήμουν ανίκανος να κάνω οποιαδήποτε σταθερή σχέση, είχα βίαιες συμπεριφορές ως προς τον εαυτό μου και προς τους άλλους και πάει λέγοντας. Με τα πολλά και με τη βοήθεια μιας κοπέλας που με άντεξε και ακόμα είμαστε μαζί επισκεύτηκα ψυχολόγο και στην συνέχεια ψυχίατρο. Με βοήθησαν να δω κάποια πράγματα στον εαυτό μου που με εμπόδιζαν να χαρώ και μου έδειξαν καινούργιους δρόμους. Χωρίς να έχει σημασία λοιπόν έγινε διάγνωση οριακής διαταραχής και πλέον μετά από 1.5 χρόνο προσπάθεια έχω αρχίσει και βλέπω φως, φτιάχνουμε το σπίτι μας μαζί και ζούμε μια φυσιολογική ζωή. Αν με ρώταγες πόσο πιθανό ήταν να συμβεί κάτι τέτοιο πριν 2 χρόνια θα σου έλεγα ότι είναι αδύνατο. Βέβαια εξαρτάται το τι θέλει κιόλας ο καθένας. Αλλά για να έχεις παιδιά και οικογένεια υποθέτω πως θέλεις να τα μεγαλώσεις σωστά και να μη κάνεις κι εσύ τα λάθη των γονιών σου. Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι είσαι σε πολύ καλό δρόμο. Δούλεψε λίγο με τον εαυτό σου και προσπάθησε να νιώθεις ασφάλεια. Να ξέρεις ότι σε αγαπάνε οι άνθρωποι γύρω σου, και ο άντρας σου και τα παιδιά σου. Όλοι έχουμε παραξενιές στον χαρακτήρα μας...και όλοι μπορεί να γίνουμε στριμμένοι. Αυτό όμως που ορίζει το φυσιολογικό από το αφύσικο είναι η ένταση, η υπερβολή που κάνουμε τα πράγματα. Σκέψου αυτά και θα δεις ότι πάνω κάτω όλοι ίδιοι είμαστε...
Anxious4ever δεν έχω κάνει ποτέ ομαδική ψυχοθεραπεία, ίσως και να έχεις δίκιο για την ομαδική ψυχοθεραπεία όπως το θέτεις. Παλιότερα πίστευα πως είναι καλύτερα να κάνω μονά μου ψυχοθεραπεία γιατί ίσως η ανάγκη μου να νοιώσω αποδεκτή ή ότι έχω αγαπηθεί να με έκανε να επαναλάβω μοτίβα, δηλαδή να πήγαινα στην ψυχοθεραπεία και να μην με ένοιαζε η θεραπεία η ίδια αλλά η συναναστροφή. Ισως να είναι η ώρα για ομαδική, έχεις δίκιο, σ 'ευχαριστώ για το σχόλιο, πολύ διαφωτιστικό.
Μarstay καλή ψυχοθεραπευτική πορεία σου εύχομαι. Ναι, όλοι είμαστε ίδιοι κατά κάποιο τρόπο. Απλώς πιστεύω πως με το να με παρατηρώ και να σκέφτομαι το τι μπορεί να πηγαίνει λάθος και να προσπαθώ να κάνω την υπέρβαση, νομίζω πως βοηθιέμαι. Και φυσικά θέλω να μεγαλώσουν σωστά τα μωρα μου, αλλά τις τελευταίες μέρες, εχει μπεί μπροστά και το ΕΓΩ, δλδ πάντα έβαζα τον εαυτό μου κάτω από τους άλλους, πάντα οι ανάγκες των άλλων ήταν πάνω από εμένα για κάποιο λόγο. Δε θέλω να συνεχιστεί αυτό γιατί τελικά αυτό νομίζω είναι που με κάνει να φέρομαι ασχημα. Πριν έλεγα θα δράσω με αυτοθυσία για αυτά σε κάθε θέμα που θα προκύψει, τώρα όμως βρίσκω αδιέξοδο στην τακτική αυτή. Όταν δρω έτσι, υπερβάλοντας τον εαυτό μου χωρίς να τον σκέπτομαι ή να τον αγαπώ βλέπω πως ούτε αυτά είναι ηρεμα και ήσυχα, μαλλον τους μεταδίδω ότι άσχημο νοιώθω, δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου. Με αυτό τον τρόπο δεν υπάρχει ευχαριστιση καμία. Δε θέλω να γίνουν ενός ετους κ να θυμάμαι πως όλη η χρονιά της βρεφικής τους ηλικίας ήταν ένα βασανιστήριο και πολύ περισσοτερο δεν θέλω να διαμορφωθουν όπως εγώ κι αυτά. Όσο για την ψυχοθεραπεία, πρέπει να βρω χρόνο οπωσδήποτε. Εχω να κάνω συνεδρία τουλάχιστον 4 μήνες. Ευχαριστώ που με παρακινήται και με συμβουλεύεται, είναι πολύ σημαντική η βοήθειά σας.
Quote:
Originally Posted by cube
Ωωωπ , τοπιασε μερικως η κιουμπ , bravo !! αγαπητη Σταυρουλα , νομιζω οτι οντως ειναι θεμα αυτοεκτιμησης , δλδ του τυπου , ' δεν θαθελα να ειμαι μελος σενα κλαμπ , που εχει μελη σαν εμενα ' ................... με πιο απλα λογια , ισως , παντα ισως , δεν εκτιμας πολυ τον εαυτο σου , και οποιος σου φερεται στοργικα , εσενα που δεν αξιζεις και τοσο , υποσυνειδητα , περνας το μηνυμα , οτι για να μου φερεται αυτος στοργικα που δεν αξιζω και τοσο , ουτε αυτος αξιζει , οποτε , δεν ειναι αξιος σεβασμου ,..... απλο μου φαινεται εμενα ...................Αγγελος ...
εγω σου λεω να επιμεινεις κ να το ψαξεις να κανεις ομαδικη..θα σε βοηθησει παρα πολυ..στον τροπο που βλεπεις εσενα κ τους αλλους, + η ομαδα ειναι σκληρη κυνικη κ ωμη..θα σου πει την πραγματικη αληθεια, θα ερθεις σε συγκρουσεις που πρεπει να γινουν μεσα σου για να ωριμασουν τα κομματια σου που εχουν μεινει "μικρα".
πραγματικα πιστευω οτι θα ωφεληθεις πολυ..
παρατηρω μια ναρκισσιστικη πλευρα στον τροπο με τον οποιο αντιμετωπιζεις τους αλλου γυρω σου,χωρις να σημαινει οτι εχεις την διαταρραχη που λενε "ναρκισσισμο"....ισωςν ιωθεις πολυ υπερανω για να αφηνεις αλλους να σε πλησιασουν ευκολα κ να τους κανεις φιλους..μπορει να κανω κ λαθος..απλα οπως τα περιγραφεις νιωθω οτι πρατηρησα μια ναρκισσιστικα πλευρα που θελει δουλιτσα.
αυτο δε σημαινει οτι εχεις διαταρραχη ετσι? ολοι μεσα μας εχουμε ναρκισσιστικα στοιχεια, αντικοινωνικα, παρανοικα κλπ κλπ χωρις ομως να εχουμε συμπτωματα διαταραχης..κ ολα αυτα ξεκινουν απο την παιδικη ηλικια μας..κ απο τον τροπο που μεγαλωσαμε..
μη με παρεξηγας, οι περισσοτεροι εδω με ξερουν....χεχεχε...ειμαι πολυ της ψυχαναλυσης κ προσπαθω παντα να βλεπω πισω απο αυτο που μου λεει ο αλλος, τι παιζει..κ αυτο γιατι εχω κανει αναλυση απειρα χρονια..
Αγγελε δε το είχα σκεφτεί έτσι, πολύ ενδιαφέρουσα οπτική. Δεν το είχα σκεφτεί ετσι. Φαντάζομουν ότι δεν είναι τόσο λόγική η απάντηση. Σ'ευχαριστώ για την παρατήρηση :)Quote:
Originally Posted by Macgyver
Ανξιους μου άνοιξες την όρεξη με την ομαδική ψυχοθεραπεία. Την είχα φανταστεί εντελώς διαφορετικά και την φοβόμουν. Γενικότερα φοβάμαι και τις αλλαγες και τον πολύ κόσμο, μη σου πω και τον λίγο κόσμο και την απέφευγα την ομαδική ψυχοθεραπεία.Quote:
Originally Posted by anxious4ever
Αυτό που λες για το ότι μοιάζω νάρκισσος μου το λένε πολλοί ανθρωποι. είτε ναρκισσο με λένε είτε ακατάδεχτη είτε ντίβα. Είναι άμυνα, δεν κοιτάζω τους ανθρώπους ΄με υποτιμητική ΄θεώρηση ούτε και νοιώθω η καλύτερη του χωριού ας πουμε. Απλά είμαι διστακτική μέχρι αηδίας γιατί φοβάμαι την προσωπική επαφή.
Καταλαβαίνω πως το εννοείς το νάρκισσος πάντως. Κι εγω είμαι της ψυχανάλυσης, μου αρέσει να ψαχνω το τι και το γιατί και να μην κάνω απλώς "δίαιτα στις παρορμήσεις" μου, όταν θεωρώ πως πρέπει να τις αποβάλω για να καλυτερεύσω.
αρα λοιπον νομιζω πως η λυση ειναι στο χερι σου..απλα δισταζεις να την υλοποιησεις..
η ομαδα θα σε βοηθησει να μπεις στο κοινωνικο συνολο κ να αντιμετωπισεις δυσκολιες στην επικοινωνια σου..αλλα αυτο ειναι το point..να τις λυσεις εκει μεσα.
ειναι μια μικρη κοινωνια..θα ταυτιστεις κ θα κανεις πραγματικη δουλεια.
ειδικα ατομα που εχουν θεμα με τους αλλους ανθρωπους κ το περιβαλλον τους , θεωρω οτι ειναι η ιδανικη θεραπεια.
σου λεω δεν ειναι ευκολη υποθεση..αλλα ειναι μια πραγματικη ευκαιρια να εξελιχθεις μεσα εκει..
αλλα να επιμεινεις.μη πας κ το παρατησεις..
πολλοι το παρατανε γιατι δεν αντεχουν..
επιπλεον να ξερεις οτι στην ατομικη εχεις 1 ψυχολογο κ την ομαδικη εχεις πολλους ψυχολογους κ μονο αυτο ειναι απιθανο.
Ναι κι εγώ δεν ψηνομαι να αφήνω πράγματα στη μέση. Εγώ την ομαδική την σκεπτόμουν αλλιώς. Κατ'αρχάς επειδή ημουν σε καταθλιψη, ο γιατρός μου με απέτρεψε όταν πρωτοξεκίνησα. Και τώρα με τρομάζει το γεγονός να βρεθώ μπροστα σε τόσο κόσμο κ να λέω τα εσώψυχά μου, αλλά ίσως βαλω λίγο κίνδυνο στην ζωή μου :P
Πως γίνεται να έχεις πολλούς θεραπευτές?