Φυλακή χωρίς κάγκελα!

Τυχαία γνωριστήκαμε. Κάναμε παρέα στην αρχή αρκετό καιρό. Αρχισε να προκύπτει έρωτας και δέσιμο συναισθηματικό. Εγώ δεν μπορούσα να αποδεχτώ το γεγονός πως μπορεί καποιος ανθρωπος να μου φερεται τρυφερά και να με αγαπάει. Δεν εβρισκα καμια λογική αιτία. Πιστευα πως με κοροϊδεύει για να εκμεταλλευτεί το οτιδήποτε. Τον εγκατέλειψα και εξαφανίστηκα εντελώς απότομα. Το ένα βράδυ να μιλάμε στο τηλ και να του λέω πως τον περιμενω και την επόμενη μέρα άφαντη να μην ξέρει κανεις που βρίσκομαι ή αν ζω. Η τάση φυγής που ανέφερα πιο πάνω. Ένα χρόνο δεν ειχα στοιχεία για το πως είναι, τον σκεπτόμουν εκλαιγα κάθε μέρα γιατί από την μια είχα ενοχές από την άλλη ελεγα ετσι επρεπε να κανω γιατί δεν είναι δυνατον να με αγαπάει μετα σκεπτομουν ότι δεν είμαι καλη αρκετα γι αυτόν. Τελικά με βρήκε. Εψαξε και με βρήκε. Βρεθήκαμε, μου έσυρε τα εξ'αμαξης που τον εκανα να στεναχωριεται και να κλαιει ολο αυτό το διάστημα. Του είπα πως ενοιωθα και ιατί αποφασισα να φυγω αλλα του εξηγησα πως δεν περασε μερα να μην τον σκεφτώ, ηταν αλήθεια. Και απλώς μου εδωσε κίνητρα. Του εξηγησα τα πάντα για το πως ενοιωθα και καταλαβε. Το μονο που είπε είναι να μην αφηνω να λειτουργουν οι γονεις μου μεσω της συμπεριφοράς μου, να κάνω αυτό που θέλω εγω, εκείνος με αγαπά και περιμένει να τον διεκδικήσω αν με ενδιαφέρει δειχνοντας του αγάπη και με σεβασμό προς την αγάπη που μου δίνει εκείνος. Από τότε πάντα με βοηθά, σε όλα. Πολλές φορές επέστρεψε η αναγκη να τον εξαπατήσω να τον πονέσω να τον πληγώσω για να νοιώσω κακοποιημένη, αλλά αναπτύχθηκε ενας κωδικας επικοινωνίας και το χω ξεπερασει. Με βοηθα πολύ στο να γινομαι καλύτερη και να σταματώ αυτές τις ανάγκες πριν δημιουργηθουν. Η αλήθεια είναι πως δε φοβήθηκε. Με θαυμαζε νομίζω για κάποιο λόγο, με αγάπησε και δε φοβήθηκε, ούτε και τώρα φοβάται που έχουμε κάνει παιδιά. Εγώ του έλεγα πως θα είναι δυσκολο, πως δεν είμαι ικανή να μεγαλώσω παιδια και πως θα τα κάνω προβληματικα κτλ και μου έλεγε πως αν τα μωρα μας εμοιαζαν σε μενα θα ηταν χαρούμενος και πολύ τυχερός και το ιδιο κι εκεινα.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Πολλές φορές επέστρεψε η αναγκη να τον εξαπατήσω να τον πονέσω να τον πληγώσω για να νοιώσω κακοποιημένη

---

περιμενε, δεν καταλαβα! ενιωθες την αναγκη να πληγωσεις τον αλλο για να νοιωσεις εσυ κακοποιημενη? αφου εσυ θα τον ισοπεδωνες, εσυ θα ειχες το πανω χερι, εσυ θα ησουν ο εξουσιαστης που εχει τη δυναμη να πληγωσει, και οχι το αδυναμο παιδακι που σκυβει το σβερκο και τρωει το ξυλο.............. μηπως εννοεις οτι θα φεροσουν εκδικητικα για την κακοποιηση σου??

εγω παλι δεν ξερω αν εχω νιωσει ποτε τετοια αναγκη....... θα κατσω να το σκεφτω, πρεπει να το σκεφτω, δεν μπορω να δωσω απαντηση τωρα....
αυτο που ξερω ειναι οτι παντα ημουν εξαιρετικα φιλοτιμη σε ό,τι εκανα, σε σημειο αυτοθυσιας. Και ολο αυτο με καταντησε τελειομανη, ενω αυτο που επιθυμουσα διακαως ηταν η αναγνωριση και η αποδοχη απο τη μανα, την οποια δικαιωση δεν την ειχα ποτε.
Αλλα να νιωσω την αναγκη να πληγωσω τον αλλο? δε νομιζω....ειναι σα να επαναλμβανεις τον κυκλο....

Όχι. Εννοώ πως είχα την ανάγκη να κερδίζω αγάπη μέσω της απόρριψης και της εγκατάλειψης. Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι κακοποιητικός. Για να γίνει ελάχιστα στα δικά μου ματια κακοποιητικός πρέπει να τον φέρεις στα άκρα και για να τον φέρεις στα άκρα πρέπει να τον πονέσεις με κάποιο τρόπο. Είναι άρρωστο. Το ξέρω. Όταν μου έδινε τα πάντα ενοιωθα τρο΄μερή ανασφάλεια και άρχιζα να νοιωθω τασεις φυγής. Του ελεγα διάφορα ψέμματα και κανονιζα να του σερβίρω την αληθεια πλαγίως. Γινοταν τουρκος, μαλώναμε απίστευτα και μετά τα βρίσκαμε και ενοιωθα το μεταξυ μας δέσιμο πιο δυνατό. Στην ουσία δεν ίσχυε κάτι τέτοιο, η αισθηση της ενδυνάμωσης του δεσίματος ήταν η ανακούφιση από πλευράς του συντρόφου μου για το ότι ηρέμησα. Απλώς το αντιληφθηκαμε νωρίς. Και όποτε με επιανε η χαζομάρα αυτή καναμε ομμοιοπαθητική... Ο λόγος που έφυγα την πρώτη φορά ήταν ακριβώς αυτός. Να νοιώσω κακοποιημένη ή θύμα, γιατί μονο εκει έμαθα να ζω. Αυτό έμαθα να κάνω, να ονομάζω την θυματοποίηση και τον πόνο αγαπη και ασφάλεια. Να είμαι ησυχη συνειδησιακά πως αφού πέρασα τοσο δυσκολα αξίζει να με αγαπά, αντι δηλαδή να αγαπω τον εαυτό μου και να λέω μου αξιζει να με αγαπουν, εκλάμβανα την αγάπη ως ανταμοιβή για τον πόνο.
Σε ένα πρώτο επίπεδο δεν αντιλαμβανόμουν πως ήταν έτσι. Το να είσαι εξαιρετικά φιλότιμη σε σημείο αυτοθυσίας, δεν απέχει και πολύ από την θυματοποίηση. Δεν έκανα τρελα πράγματα στον αντρα μου. Δεν τον κεράτωνα ας πουμε ουτε του εκλεβα τα λεφτα από την τσέπη. Πάντα προσπαθούσα πολύ κι εγώ χωρίς να κραταω κάτι για τον εαυτό μου. Αυτή την αυτοθυσία/ υπερπροσπάθεια ήθελα να την πληρωθώ και πάντα ενοιωθα αδικημένη σε σχέση με την απολαβή. Θυματοποίηση καθαρή.
Πιο πάνω ερχεται αυτό το να θες να εξωθείς τον άλλο. Δεν γίνεται συνειδητά, εχω συνειδητοποιήσει την συμπεριφορά μετά από πολύ δουλεια με τον εαυτό μου. Όταν δεθείς με έναν άνθρωπο σε απόλυτο βαθμό και συνειδητοποιησεις πως είναι να υπάρχουν συναισθήματα που αρνούνται την ανταλλακτική σχέση και αρκούνται στον εαυτό τους, θα καταλάβεις τι εννοω. Μην θαρρείς πως ένα βιβλίο της Μίλλερ αλλάζει και πολύ την κατάσταση. 5 χρόνια ψυχοθεραπεία κάνω και έχουμε ακόμα. Και φυσικά επαναλαμβάνεις τον κυκλο. Η κακοποίηση δεν είναι μόνο χαστουκια ή βρίσιμο. Είναι νοοτροπία και εκφαίνεται ακόμα και από τον τρόπο που επιλέγει να κουρευτεί κάποιος. Η παγίωση τοξικών συμπεριφορών είναι δεδομένη και το να εκλογικεύσεις και να πεις δεν εφταιγα για την κακοποιηση μου και είμαι καλο παιδί, μου αξιζουν ομορφα πράγματα και λάθος ηταν οι γονεις, δεν ξορκίζει αυτόματα και όλα τα κακώς κείμενα της συμπεριφοράς ενός κακοποιημένου ανθρώπου.

Οταν λες φαινεται ακομη και απο το κουρεμα η νοοτροπια της κακοποιησης??? τι εννοεις?

Απλως διάβαζατις προάλλες πως τ παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε παριβάλλον κακοποίησης, είναι πιο εκεντρικά όσον αφορά την εμφάνιση και ειδικά το κούρεμα όταν είναι έφηβοι ή όταν ενηλικιωθουν. Γι αυτό μερικά παιδιά μοιάζουν αγγελούδια, λόγω φόβου ή καθωσπρεπισμού στο σπίτι και μετά γίνονται οργισμένοι νέοι. Απλώς θέλω να πω ότι η κακοποίηση όπως την βιωσα με όρισε.

Μη το λες...
Υπαρχουμε και εμεις... οταν με βλεπουν λενε τι χαμογελαστη κοπελα, φαινεσαι καλομαθημενη...
Και το πιο ακραιο που εχω ακουσει? τα ειχα πει σε μια φιλη μου και μου λεει σε καλο σου βγηκαν ολα αυτα!!Σιγουρα ολο αυτο μάς εχει ορισει, εννοειται...Εγω παλι τωρα καταλαβαινω ποσο δυσκολα ζουσα τοτε...τοτε απλα κολυμπουσα, δεν καταλαβαινα την ενταση του ρευματος ουτε το μεγεθος της τρικυμιας.


Αλλα ναι εχεις δικιο, καταλαβαινω τι θελεις να πεις, απλα παιζει ρολο και ο χαρακτηρας.
Εγω ας πουμε στην εφηβεια μου απο το φοβο και τον καθωσπρεπισμο το ειχα ριξει στα πνευματικα και στην εκκλησια. Αλλα λογω διαβασματος και πανελληνιων, ολη αυτη η ενασχοληση με τα πνευματικα μου εκανε καλο γιατι με κρατησε προσηλωμενη στο στοχο και μου εδινε αισιοδοξια οτι ολα για καποιο λογο γινονται...Ειχα δει τον εαυτο μου σαν αγωνιστη που μαχεται για το φως...

Απο τα 20 και μετα, all alone στην Αθηνα, μου βγηκαν ολα, μα ολα... τι κοινωνικη φοβια... τι αγχος... τοτε ειχα κολλησει με λυσσα στην παπαγαλια, διαβαζα ατελειωτα, φυσικα εσπαγα τα μουτρα μου στις εξεταστικες, εκει που ειχα λιγες παρεες ελεγα οτι δεν ειμαι καλη φοιτητρια δεν με θελουν, τελικα απομονωθηκα, ειχα τρομερα νευρα κλπ. Παραμελησα την υγεια μου τελειως, μου προεκυψε ενα σοβαρο προβλημα υγειας το οποιο εμεινε χρονια αρρυθμιστο, πηρα εικοσι κιλα, ειχα σχεδον παραμορφωθει εμφανισιακα... Και ναι, και εγω ειχα τασεις φυγης αλλα διαφορετικο απο αυτο που περιγραφεις... εγω ας πουμε βαζω ενα στοχο, θα κανω μια τεραστια προσπαθεια να το πετυχω, κι οταν το πετυχω εγω η ιδια σηκωνομαι και φευγω. Σα να ανεβαινω ενα βουνο, με κοπο και ιδρωτα, να φτανω στην πηγη και αντι να πιω νερο, φευγω...Και αυτο μου δινει μια καποια ικανοποιηση... σα να λεω εδειξα τι αξιζω, εδειξα ποια ειμαι, απο εδω και μπρος δεν θελω αλλο...βαζω τελεια.

Kutchunie, να σε ρωτησω, ενιωσες ή εγινες ποτε γονιος των γονιων σου??

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Kutchunie, να σε ρωτησω, ενιωσες ή εγινες ποτε γονιος των γονιων σου??

---

Ναι συνέβει Μάρα. Να έχεις την ευθύνη να τους κάνεις να νοιώθουν καλά ή να τους προστατεύεις και να τροποποιείς τα θέλω σου βαση αυτου του πραγματος

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Μη το λες...
Υπαρχουμε και εμεις... οταν με βλεπουν λενε τι χαμογελαστη κοπελα, φαινεσαι καλομαθημενη...
Και το πιο ακραιο που εχω ακουσει? τα ειχα πει σε μια φιλη μου και μου λεει σε καλο σου βγηκαν ολα αυτα!!Σιγουρα ολο αυτο μάς εχει ορισει, εννοειται...Εγω παλι τωρα καταλαβαινω ποσο δυσκολα ζουσα τοτε...τοτε απλα κολυμπουσα, δεν καταλαβαινα την ενταση του ρευματος ουτε το μεγεθος της τρικυμιας.


Αλλα ναι εχεις δικιο, καταλαβαινω τι θελεις να πεις, απλα παιζει ρολο και ο χαρακτηρας.
Εγω ας πουμε στην εφηβεια μου απο το φοβο και τον καθωσπρεπισμο το ειχα ριξει στα πνευματικα και στην εκκλησια. Αλλα λογω διαβασματος και πανελληνιων, ολη αυτη η ενασχοληση με τα πνευματικα μου εκανε καλο γιατι με κρατησε προσηλωμενη στο στοχο και μου εδινε αισιοδοξια οτι ολα για καποιο λογο γινονται...Ειχα δει τον εαυτο μου σαν αγωνιστη που μαχεται για το φως...

Απο τα 20 και μετα, all alone στην Αθηνα, μου βγηκαν ολα, μα ολα... τι κοινωνικη φοβια... τι αγχος... τοτε ειχα κολλησει με λυσσα στην παπαγαλια, διαβαζα ατελειωτα, φυσικα εσπαγα τα μουτρα μου στις εξεταστικες, εκει που ειχα λιγες παρεες ελεγα οτι δεν ειμαι καλη φοιτητρια δεν με θελουν, τελικα απομονωθηκα, ειχα τρομερα νευρα κλπ. Παραμελησα την υγεια μου τελειως, μου προεκυψε ενα σοβαρο προβλημα υγειας το οποιο εμεινε χρονια αρρυθμιστο, πηρα εικοσι κιλα, ειχα σχεδον παραμορφωθει εμφανισιακα... Και ναι, και εγω ειχα τασεις φυγης αλλα διαφορετικο απο αυτο που περιγραφεις... εγω ας πουμε βαζω ενα στοχο, θα κανω μια τεραστια προσπαθεια να το πετυχω, κι οταν το πετυχω εγω η ιδια σηκωνομαι και φευγω. Σα να ανεβαινω ενα βουνο, με κοπο και ιδρωτα, να φτανω στην πηγη και αντι να πιω νερο, φευγω...Και αυτο μου δινει μια καποια ικανοποιηση... σα να λεω εδειξα τι αξιζω, εδειξα ποια ειμαι, απο εδω και μπρος δεν θελω αλλο...βαζω τελεια.

---

Αυτό κι εγώ το κανω ρε! απίστευτο μου φαίνεται πραγματικά!! Πχ είχα τελειώσει με όλα τα μαθήματα για πτυχίο, είχα βγάλει βαθμάρα κτλ και δεν πηγαινα να ορκιστώ. 2 ορκομοσίες έχασα κι αν δεν ηταν ο αντρας μου νομιζω ακομη δεν θα χα ορκιστει. Είναι τιμωρητική η φάση και των δυο τάσεων. Μόλις κάνω κάτι καλό για εμένα, μόλις διεκδικήσω ουσιαστικά κάτι που λαχταραω και θέλω, θελω να με τιμωρήσω, δηλαδή να μην φτάσω στην ικανοποίηση/ ηδονή. όταν είμασταν παιδια τιμωρηθήκαμε για το ότι θελαμε να ικανοποιήσουμε ανάγκες και θέλω, είναι το ιδι πράγμα νομίζω
Να σου πω κατι άλλο που κάνω και πιστευω πως είναι λογω κακοποίησης; θεωρώ πως είμαι ανωτερη από τους ευτυχισμένους κι ανέμελους ανθρώπους, με εχω πιάσει πολλές φορές να το νοιώθω. Και αυτό γιατί τους βλέπω μακάριους μεσα στα γελάκια και τη ανεση τους και την ευκολία τους και λέω ιδέα δεν έχετε τι θα πει επιβίωση και διεκδίκηση. Είναι λάθος βέβαια αν το καλοσκεφτείς.
Επίσης, κάποιες φορές θεωρω παράλογα πως ηρθα στη ζωη για να επιτελέσω έναν ανωτερο σκοπό. Δεν ξερω αν είναι κρίση μεγαλείου, ξέρω όμως πως κι αυτό φανερώνει την κακοποίηση και περισσότερο το ότι εγινα γονέας στη θεση του γονέα.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Να έχεις την ευθύνη να τους κάνεις να νοιώθουν καλά ή να τους προστατεύεις και να τροποποιείς τα θέλω σου βαση αυτου του πραγματος

---

Ακριβως αυτο....
Εγω επελεξα τη σχολη που σπουδαζα για να τους προστατευσω και να τους βοηθησω, ενω το ονειρο μου ηταν αλλο.
Βεβαια, αν σπουδαζα το ονειρο μου, δεν θα ειχα ελπιδα να βρω δουλεια ενω τωρα τουλαχιστον βρισκω. Αλλα και παλι το κριτηριο μου ηταν να τους βοηθησω...
Και να νιωθουν καλα, ευθυνη. Να ειναι περηφανοι. Να μην εχουν για παιδι ενα παλιοπαιδο ή ενα χαζο.
Και ξερεις τι με ποναει? το οτι με εκανε να νοιωσω οτι κρεμομαι απο τη γλωσσα του καθε μαλακα και της καθε κατινας που ζουσαν στη γειτονια...Γιατι μου ελεγε η μανα μου, αν ακουσω το παραμικρο για σενα, εισαι τελειωμενη. Οχι σχολειο, ουτε το φως του ηλιου δεν θα ξαναδεις. Στο υπογειο κλειδωμενη με ψωμι και νερο.
Γιατι οκ εγω ξερω την αληθεια μου. Αν ομως ο καθε ασχετος που την εχει καταλαβει ποσο στρεβλα σκεφτεται τη δουλεψει για να σπασει πλακα? αφου η γυναικα δεν μπορει να ξεχωρισει το υπαρκτο απο το φανταστικο, εμενα ποιος θα με γλιτωσει?? και απομονωθηκα κοινωνικα στα σχολικα χρονια απο τρομο, οχι φοβο μονο... απο τρομο οτι μπορει ανα πασα στιγμη να χαθει ο ελεγχος και να τιναχτουν ολα στον αερα....

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Να σου πω κατι άλλο που κάνω και πιστευω πως είναι λογω κακοποίησης; θεωρώ πως είμαι ανωτερη από τους ευτυχισμένους κι ανέμελους ανθρώπους, με εχω πιάσει πολλές φορές να το νοιώθω. Και αυτό γιατί τους βλέπω μακάριους μεσα στα γελάκια και τη ανεση τους και την ευκολία τους και λέω ιδέα δεν έχετε τι θα πει επιβίωση και διεκδίκηση. Είναι λάθος βέβαια αν το καλοσκεφτείς.

---

αυτο και εγω το εχω... και το πιστευω!
γιατι δεν ειναι αληθεια? η δικη μου η μανα ειχε ψυχωση, σχιζοφρενεια! φανταζοταν πραγματα που δεν γινονταν, εφτιαχνε ιστοριες με εχθρους, σπειρες, συνωμοσιες, κυνηγητα που ειχαν ως στοχο εμενα, και αυτη προσπαθουσε να με σωσει...Ξερεις ποσο με ειχε εξοντωσει στο να προσπαθω να την ηρεμησω? λες και εχεις ενα ανημερο θεριο να το εξημερωσεις...
Πιστευεις οτι πολλα κοριτσακια στην ηλικια των 5-6-7 ετων θα μπορουσαν να επιβιωσουν με μια μανα με τετοιο μυαλο? και να βγουν νορμαλ οσο νορμαλ βγηκα, οκ τα θεματακια μου τα εχω.
Αλλος στη θεση μου θα ειχε λαλησει, αυτοκτονησει - και εγω το ειχα σκεφτει. Αλλα εκανα πισω γιατι σκεφτηκα οτι αν πεθανω, θα χασω τη χαρα να δικαιωθω και αυτη να καταλαβει τι μαλακιες λεει...
Οτι δεν ξερουν τι σημαινει διεκδικηση ειναι σαφες, οπως επισης και επιβιωση... εννοειται!
δεν ζουν ολοι με εναν σχιζοφρενη για γονιο και να χρειαζεται να διεκδικουν τα αυτονοητα, δηλαδη λιγο χρονο να κανω τις ασκησεις μου για το σχολειο και να μην μπλεχτω σε ξυλο-βρισιες-ιστοριες, ηρεμια-να μην ακουω κηρυγματα λες και ειμαι το απολωλος προβατο και οχι συγκρισεις-γιατι ολα τα αλλα κοριτσακια ειναι τελεια, υποδειγματικα, και εγω ειμαι παλιοπαιδο, χαζο, ανυπακουο κλπ (και προσεξε ολα σε ουδετερο γενος!)

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Ακριβως αυτο....
Εγω επελεξα τη σχολη που σπουδαζα για να τους προστατευσω και να τους βοηθησω, ενω το ονειρο μου ηταν αλλο.
Βεβαια, αν σπουδαζα το ονειρο μου, δεν θα ειχα ελπιδα να βρω δουλεια ενω τωρα τουλαχιστον βρισκω. Αλλα και παλι το κριτηριο μου ηταν να τους βοηθησω...
Και να νιωθουν καλα, ευθυνη. Να ειναι περηφανοι. Να μην εχουν για παιδι ενα παλιοπαιδο ή ενα χαζο.
Και ξερεις τι με ποναει? το οτι με εκανε να νοιωσω οτι κρεμομαι απο τη γλωσσα του καθε μαλακα και της καθε κατινας που ζουσαν στη γειτονια...Γιατι μου ελεγε η μανα μου, αν ακουσω το παραμικρο για σενα, εισαι τελειωμενη. Οχι σχολειο, ουτε το φως του ηλιου δεν θα ξαναδεις. Στο υπογειο κλειδωμενη με ψωμι και νερο.
Γιατι οκ εγω ξερω την αληθεια μου. Αν ομως ο καθε ασχετος που την εχει καταλαβει ποσο στρεβλα σκεφτεται τη δουλεψει για να σπασει πλακα? αφου η γυναικα δεν μπορει να ξεχωρισει το υπαρκτο απο το φανταστικο, εμενα ποιος θα με γλιτωσει?? και απομονωθηκα κοινωνικα στα σχολικα χρονια απο τρομο, οχι φοβο μονο... απο τρομο οτι μπορει ανα πασα στιγμη να χαθει ο ελεγχος και να τιναχτουν ολα στον αερα....

---

Πφφφ καταλαβαίνω. Εμένα η οικογένεια μου δεν ήταν καθόλου του καθωσπρεπισμού, αν και λειτουργία δεν χάναμε παναθεμα μας. Το περιβάλλον δηλαδή δεν λειτουργούσε κακοποιητικά με πρόσχημα την κανονικότητα και την ηθική, αλλά κυρίως την ικανοποίηση του πατερα μ. Ανατριχιάζω κ μονο που τον αναφέρω. Ενοιωθα πως όλοι υποφέρουν από την συμπεριφορά του και πως έπρεπε να βγάλω το φίδι από την τρύπα. Με τα χρόνια συνειδητοποίησα πως ο καθενας παιρνει ότι του αξίζει. Η μητέρα μου ήταν αδιάφορη, όχι αδύναμη και αντι να προστατεύσει τα παιδια που η ιδια αποφασισε να γεννησει, τα φορτωνε ενοχές για να μην αντιμιλούν. Τα αδερφια μου μεγαλώνοντας αφομοιώθηκαν αντί να αντιδράσουν και θεωρησα πως ο μονος ανθρωπος που θα εσωζε την κατάσταση ήμουν εγώ και είχα την ψευδαίσθηση πως το αντιλαμβανονταν αυτό και τα αδερφια και η μάνα μου. Λαθος! Κανεις δεν ηταν διατεθημενος να παραδεχτει την κατασταση, βολεύονταν με το να με θεωρουν αντιδραστική και λάθος κ τέλος! Αυτά δε τα συνειδητοποιείς όταν συμβαίνουν βεβαια

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

αυτο και εγω το εχω... και το πιστευω!
γιατι δεν ειναι αληθεια? η δικη μου η μανα ειχε ψυχωση, σχιζοφρενεια! φανταζοταν πραγματα που δεν γινονταν, εφτιαχνε ιστοριες με εχθρους, σπειρες, συνωμοσιες, κυνηγητα που ειχαν ως στοχο εμενα, και αυτη προσπαθουσε να με σωσει...Ξερεις ποσο με ειχε εξοντωσει στο να προσπαθω να την ηρεμησω? λες και εχεις ενα ανημερο θεριο να το εξημερωσεις...
Πιστευεις οτι πολλα κοριτσακια στην ηλικια των 5-6-7 ετων θα μπορουσαν να επιβιωσουν με μια μανα με τετοιο μυαλο? και να βγουν νορμαλ οσο νορμαλ βγηκα, οκ τα θεματακια μου τα εχω.
Αλλος στη θεση μου θα ειχε λαλησει, αυτοκτονησει - και εγω το ειχα σκεφτει. Αλλα εκανα πισω γιατι σκεφτηκα οτι αν πεθανω, θα χασω τη χαρα να δικαιωθω και αυτη να καταλαβει τι μαλακιες λεει...
Οτι δεν ξερουν τι σημαινει διεκδικηση ειναι σαφες, οπως επισης και επιβιωση... εννοειται!
δεν ζουν ολοι με εναν σχιζοφρενη για γονιο και να χρειαζεται να διεκδικουν τα αυτονοητα, δηλαδη λιγο χρονο να κανω τις ασκησεις μου για το σχολειο και να μην μπλεχτω σε ξυλο-βρισιες-ιστοριες, ηρεμια-να μην ακουω κηρυγματα λες και ειμαι το απολωλος προβατο και οχι συγκρισεις-γιατι ολα τα αλλα κοριτσακια ειναι τελεια, υποδειγματικα, και εγω ειμαι παλιοπαιδο, χαζο, ανυπακουο κλπ (και προσεξε ολα σε ουδετερο γενος!)

---

Ναι αλλα το ότι δεν ειχαν την δικη μας ατυχία δεν τους κάνει χειροτερους ανθρώπους. Αυτοι στην τελική ξέρουν να αγαπούν με πιο φυσιολογικό τρόπο, εγω όχι. Ηρωας νοιωθω κατά κάποιον τρόπο αλλα και μαχητής, όμως δεν ξέρω κατά πόσο καλύτερη είμαι. Πλέον χαίρομαι που ο υπόλοιπος κόσμος είχε πιο φυσιολογική ζωή και ευχομαι το ιδιο να συμβεί με τα παιδιά μου

Σε μενα το περιβαλλον λειτουργησε κακοποιητικα, δυστυχως...
και η γειτονια και οι συγγενεις... ισως επειδη η μανα μου το παρουσιαζε ετσι με τις απειλες και τους εκβιασμους... αλλα λειτουργησε.
Και κουραστηκα παρα πολυ να αντιστρεψω ολη αυτη την κατασταση...

Παντως μπραβο σου που παρα τα βιωματα σου μπορεσες να κανεις μια γερη σχεση, να παντρευτεις και να κανεις τα παιδια σου. Εγω, αν και δεν εχω υποστει σεξουαλ κακοποιηση, δυσκολευομαι...Ή εξιδανικευω (προσπαθω να καλυψω τα συναισθηματικα κενα μου?) ή οι υποψηφιοι μου φαινονται λίγοι για τα στανταρντς μου...
Και μπραβο στον αντρα σου που σε υποστηριξε! δεν το κανει ευκολα κανεις αυτο, και ειδικα αντρας σε σχεση? εδω το βαζουν στα ποδια στα ευκολα, οχι σε κατι τοσο βαρυ, να δεχτει να σηκωσει ενα τετοιο βαρος μαζι σου, να σταθει στο πλαι σου και να γινεις η μητερα των παιδιων του.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Ναι αλλα το ότι δεν ειχαν την δικη μας ατυχία δεν τους κάνει χειροτερους ανθρώπους. Αυτοι στην τελική ξέρουν να αγαπούν με πιο φυσιολογικό τρόπο, εγω όχι. Ηρωας νοιωθω κατά κάποιον τρόπο αλλα και μαχητής, όμως δεν ξέρω κατά πόσο καλύτερη είμαι.

---

Χειροτερους οχι! αφελεις, ανωριμους και ρηχους για τα δικα μου δεδομενα ναι!
Και εγω νιωθω αγωνιστρια... και ηρωας...

Ειναι αλλο ομως τι αγωνιστης εισαι, τι σταση ζωης εχεις, και αλλο τι ποιοτητα χαρακτηρα εισαι ή ποσο εχεις δουλεψει το χαρακτηρα σου με τα οποια λαθη και αστοχιες εχεις κανει...
Εγω ας πουμε στους ανεμελους κατακρινω την ευκολια με την οποια νομιζουν οτι κατακτωνται καποια πραγματα, δεν λεω οτι ειναι καλυτεροι απο μενα ή χειρότεροι...Λεω οτι εγω πολεμησα στο κεντρο της μαχης ενω αυτοι λιαζονταν στην παραλια. Οχι δεν τους κανει χειροτερους ανθρωπους αυτο, τους κανει λιγοτερο αγωνιστες σε σχεση με μενα.

Τωρα σε αυτο που λες οτι ξερουν να αγαπουν πιο φυσιολογικα, ετσι ειναι... δυστυχως... συμφωνω.
Αλλα και παλι θα μπορουσα να σου πω οτι ξερουν γιατι ετσι εχουν μαθει! ενω εμεις μαθαμε μια <<αγαπη>> που δεν ειναι αγαπη, ειναι επιβιωση, ειναι φιλοτιμια για να πετυχω τη δικαιωση που τοσο θελω γιατι αδικηθηκα οικτρα. Ειχα γινει ανθρωπος του καθηκοντος. Μετα τα 25, αφου ειχα ξεκινησει να δουλευω, αρχισα να υποψιαζομαι τι σημαινει περναω ομορφα. Να παω διακοπες οχι γιατι πρεπει, αλλα για να περασω καλα. Να βγω ενα βραδυ οχι γιατι πρεπει να ειμαι κοινωνικη, αλλα επειδη χαιρομαι την παρεα...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Χειροτερους οχι! αφελεις, ανωριμους και ρηχους για τα δικα μου δεδομενα ναι!
Και εγω νιωθω αγωνιστρια... και ηρωας...

Ειναι αλλο ομως τι αγωνιστης εισαι, τι σταση ζωης εχεις, και αλλο τι ποιοτητα χαρακτηρα εισαι ή ποσο εχεις δουλεψει το χαρακτηρα σου με τα οποια λαθη και αστοχιες εχεις κανει...
Εγω ας πουμε στους ανεμελους κατακρινω την ευκολια με την οποια νομιζουν οτι κατακτωνται καποια πραγματα, δεν λεω οτι ειναι καλυτεροι απο μενα ή χειρότεροι...Λεω οτι εγω πολεμησα στο κεντρο της μαχης ενω αυτοι λιαζονταν στην παραλια. Οχι δεν τους κανει χειροτερους ανθρωπους αυτο, τους κανει λιγοτερο αγωνιστες σε σχεση με μενα.

Τωρα σε αυτο που λες οτι ξερουν να αγαπουν πιο φυσιολογικα, ετσι ειναι... δυστυχως... συμφωνω.
Αλλα και παλι θα μπορουσα να σου πω οτι ξερουν γιατι ετσι εχουν μαθει! ενω εμεις μαθαμε μια <<αγαπη>> που δεν ειναι αγαπη, ειναι επιβιωση, ειναι φιλοτιμια για να πετυχω τη δικαιωση που τοσο θελω γιατι αδικηθηκα οικτρα. Ειχα γινει ανθρωπος του καθηκοντος. Μετα τα 25, αφου ειχα ξεκινησει να δουλευω, αρχισα να υποψιαζομαι τι σημαινει περναω ομορφα. Να παω διακοπες οχι γιατι πρεπει, αλλα για να περασω καλα. Να βγω ενα βραδυ οχι γιατι πρεπει να ειμαι κοινωνικη, αλλα επειδη χαιρομαι την παρεα...

---

Τα ξέρω καλά όλα αυτά. Η δικη μου μεταβαση από τα πρέπει στο χαίρομαι είχε διαφορα ενός μείζονος καταθλιπτικου επεισοδίου και αποπροσωποποίησης. Η δικη σου μεταβαση ηταν ομαλή;

Είναι σπάνιος ο συζυγος μου. Μου σταθηκε και μου στέκεται με περισσοτερη μαχητικότητα από ότι εγω. Καποιες φορες νμου δινει την εντυπωση πως α΄ν μπορουσε θα αντιμετωπιζε την κατασταση μονος του αυτος για εμενα. Παλια τον ρωτουσα γιατι το κανει όταν με επιανε αυτή η ταση φυγης και νευριαζε. Τωρα καταλαβαίνω πως είναι αγαπη ολο αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Μη το λες...
Υπαρχουμε και εμεις... οταν με βλεπουν λενε τι χαμογελαστη κοπελα, φαινεσαι καλομαθημενη...
Και το πιο ακραιο που εχω ακουσει? τα ειχα πει σε μια φιλη μου και μου λεει σε καλο σου βγηκαν ολα αυτα!!Σιγουρα ολο αυτο μάς εχει ορισει, εννοειται...Εγω παλι τωρα καταλαβαινω ποσο δυσκολα ζουσα τοτε...τοτε απλα κολυμπουσα, δεν καταλαβαινα την ενταση του ρευματος ουτε το μεγεθος της τρικυμιας.


Αλλα ναι εχεις δικιο, καταλαβαινω τι θελεις να πεις, απλα παιζει ρολο και ο χαρακτηρας.
Εγω ας πουμε στην εφηβεια μου απο το φοβο και τον καθωσπρεπισμο το ειχα ριξει στα πνευματικα και στην εκκλησια. Αλλα λογω διαβασματος και πανελληνιων, ολη αυτη η ενασχοληση με τα πνευματικα μου εκανε καλο γιατι με κρατησε προσηλωμενη στο στοχο και μου εδινε αισιοδοξια οτι ολα για καποιο λογο γινονται...Ειχα δει τον εαυτο μου σαν αγωνιστη που μαχεται για το φως...

Απο τα 20 και μετα, all alone στην Αθηνα, μου βγηκαν ολα, μα ολα... τι κοινωνικη φοβια... τι αγχος... τοτε ειχα κολλησει με λυσσα στην παπαγαλια, διαβαζα ατελειωτα, φυσικα εσπαγα τα μουτρα μου στις εξεταστικες, εκει που ειχα λιγες παρεες ελεγα οτι δεν ειμαι καλη φοιτητρια δεν με θελουν, τελικα απομονωθηκα, ειχα τρομερα νευρα κλπ. Παραμελησα την υγεια μου τελειως, μου προεκυψε ενα σοβαρο προβλημα υγειας το οποιο εμεινε χρονια αρρυθμιστο, πηρα εικοσι κιλα, ειχα σχεδον παραμορφωθει εμφανισιακα... Και ναι, και εγω ειχα τασεις φυγης αλλα διαφορετικο απο αυτο που περιγραφεις... εγω ας πουμε βαζω ενα στοχο, θα κανω μια τεραστια προσπαθεια να το πετυχω, κι οταν το πετυχω εγω η ιδια σηκωνομαι και φευγω. Σα να ανεβαινω ενα βουνο, με κοπο και ιδρωτα, να φτανω στην πηγη και αντι να πιω νερο, φευγω...Και αυτο μου δινει μια καποια ικανοποιηση... σα να λεω εδειξα τι αξιζω, εδειξα ποια ειμαι, απο εδω και μπρος δεν θελω αλλο...βαζω τελεια.

---

Mara μεγάλωσες στην επαρχία; Γιατί συνήθως αυτά εκεί παίζουν περισσότερο και οι δικοί μου τα είχαν πολύ. Θυμάμαι ατέλειωτους καβγάδες κάθε Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία και θυμάμαι αβάσταχτο βάρος για το τι θα πουν οι άλλοι και η γειτονιά. Και σε μένα αυτή η συμπεριφορά είχε ως αποτέλεσμα να γίνω σχεδόν αντικοινωνική. Εκεί που ως παιδί είχα όλο το σχολείο φίλους, μεγαλώνοντας απο φόβο μη τυχόν και ξεφύγω ή για το τι θα πουν οι άλλοι και θα το μάθουν οι γονείς άρχισα να κλείνομαι σε μένα και να μένω με ελάχιστους φίλους.
Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό το κάνανε σε σένα αυτό με την θρησκεία ή τον καθωσπρεπισμό, εγώ μέχρι τα 13-14 δεν μπορούσα να φορέσω ούτε παντελόνι γιατί θεωρούσαν οτι τα κορίτσια δεν πρέπει να ντύνονται έτσι και μου το απαγόρευαν. Χρειάστηκε να μείνω καθηλωμένη στο κρεβάτι μου αρνούμενη να σηκωθώ για να πάω σχολείο ή οπουδήποτε αλλού για να καταλάβουν οτι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Τα ξέρω καλά όλα αυτά. Η δικη μου μεταβαση από τα πρέπει στο χαίρομαι είχε διαφορα ενός μείζονος καταθλιπτικου επεισοδίου και αποπροσωποποίησης. Η δικη σου μεταβαση ηταν ομαλή;

---

Kutchunie, να κανω μια παρενθεση και να σου πω οτι μεσα απο την κουβεντα μας μού ηρθε μια φλασια και απαντησα σε ενα ερωτημα που με ταλαιπωρουσε τον τελευταιο καιρο, γιατι κολλαω τοσο πολυ με καποια πραγματα...

Σε αυτο που με ρωτας, παλι δεν εχω ευκολη απαντηση. Νομιζω τη μεταβαση τη δουλευω ακομα, δεν την εχω ξεπερασει. Απο τα 20 ως τα 36 θα μου πεις ειναι μεγαλη αποσταση...
Ομαλη δεν ηταν ουτε ευκολη. Εγινε με πονο ό,τι εγινε. Με πολυυυυυ αγχος, γενικα σαν χαρακτηρας δεν ειμαι ανθρωπος που θα τα βαψω μαυρα ή θα στενοχωρηθω ευκολα. Ό,τι δεν μου βγαινει σε καταθλιψη, μου βγαινει σε αγχος...
Πολυ αγχος, κοινωνικη φοβια, απομονωθηκα γιατι πιστευα οτι επειδη δεν περναω τα μαθηματα δεν με θελουν για παρεα, δυσκολευτηκα πολυ στο διαβασμα γιατι παπαγαλιζα και μετρουσα, φοβομουν πολυ να ξεπεταχτω κοινωνικα και να ανοιχτω σε παρεες. Μετα ειχα μια καλη τυχη και βρηκα μια καλη δουλεια πανευκολα αλλα και εκει μου βγηκε τρομερο αγχος, φοβος οτι θα αποτυχω, τρομερη ανταγωνιστικοτητα, να ειμαι εγω η καλυτερη, τρομερο φιλοτιμο-να μου λενε να κανω μια δουλεια και να κανω 10, δεν με ενοιαζαν τα λεφτα, δουλευα για να ακουσω το μπραβο ή οτι ειμαι καλη εργαζομενη. Και οταν ηρθε ο καιρος να παρω μια γερη αυξηση μετα απο πολυ αγωνα και παλη, απλα τα βροντηξα και εφυγα... η ταση φυγης που λεγαμε.
Μετα εμπλεξα με μια εταιρεια χωρις προοπτικες. Μετα αρρωστησε η μανα μου, νοσηλειες, νοσοκομεια, για 3 χρονια ημουν στο πλαι της οποτε και εφυγε απο τη ζωη. Και μετα αποφασιζω να σταματησω να δουλευω για να κανω ενα διδακτορικο, το 2011 παιρνω το θεμα... και ακομα δεν εχω κανει σχεδον τιποτα, τρωω μια καθηλωση απο το πουθενα, αλλα χωρις ψυχολογικα συμπτωματα τοσο οσο σωματικα. Μου προκυπτει σοβαρο αρρυθμιστο αυτοανοσο, προβλημα με το θυρεοειδη, πηρα 20 κιλα, ταχυπαλμιες, και ελλειψη συγκεντρωσης! και κατι σαν υπερκινητικοτητα, να μην μπορω να αολκληρωσω μια δουλεια γιατι ξεκιναω αλλη κι αλλη κι αλλη και μενουν ολες ανολοκληρωτες. Εφυγα απο Αθηνα το 2013, μετακομισα επαρχια, εχασα ολες τις παρεες και τους φιλους μου. Μου στοιχισε πολυ ολο αυτο, και μετα σε μια παρεα γνωριζω εναν τυπο με τον οποιο κολλαω πολυ ασχημα, σχεδον μεχρι προσφατα, και αρχιζω να παιρνω τα πανω μου. Να προσεξω την υγεια μου, πηγα σε τοσους γιατρους σε οσους δεν ειχα παει σε ολη τη ζωη μου, να χασω τα κιλα, εκανα γυμναστηριο καθημερινα, να προσεχω τι τρωω, εκανα ομοιοπαθητικη και εγω, αλλαζω εμφανιση τελειως. Αυτα μεχρι τωρα, αλλα η ελλειψη συγκεντρωσης, δηλαδη να μην μπορω να μαζεψω το μυαλο μου να γραψω την εργασια μου παρεμενε. Οποτε το καλοκαιρι πηγα σε ενα νευρολογο, εκανα και εξετασεις, μετα σε ψυχιατρο και κατεληξα τωρα με 2 αντικαταθλιπτικα και επιτελους αρχιζω να νιωθω οτι μαζευεται το μυαλο μου στη θεση του...

Προσωπικα δεν εχω παιδια ουτε εχω παντρευτει, και δεν ξερω αν το θελω, πιο πολυ φοβαμαι την ευθυνη. Συν αυτο που λεμε πιο πανω οτι νιωθω ανωτερη σε θεματα επιβιωσης και διεκδικησης. Θελω να κανω πραγματα για μενα, να ζω ομορφα και ποιοτικα, να χαιρομαι την ηρεμια μου, να μην ειμαι σαν το τρελαμενο ρομποτακι που κινειται σαν το εκκρεμες περα-δωθε, να εχει η ζωη μου μια σειρα και μια Α ποιοτητα, να μη φοβαμαι οτι αυριο ολα μπορει να διαλυθουν κλπ.
Με βοηθησες να δωσω απαντηση στο ερωτημα γιατι κολλαω τοσο πολυ με καποιες περιπτωσεις. Γιατι ειναι η αμυνα που ειχα υιοθετησει οταν ημουν μικρη για να επιβιωσω και να υπομενω...Δηλαδη οταν δυσκολευομαι ή οι συνθηκες με στριμωχνουν στον τοιχο.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Mara μεγάλωσες στην επαρχία; Γιατί συνήθως αυτά εκεί παίζουν περισσότερο και οι δικοί μου τα είχαν πολύ. Θυμάμαι ατέλειωτους καβγάδες κάθε Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία και θυμάμαι αβάσταχτο βάρος για το τι θα πουν οι άλλοι και η γειτονιά. Και σε μένα αυτή η συμπεριφορά είχε ως αποτέλεσμα να γίνω σχεδόν αντικοινωνική. Εκεί που ως παιδί είχα όλο το σχολείο φίλους, μεγαλώνοντας απο φόβο μη τυχόν και ξεφύγω ή για το τι θα πουν οι άλλοι και θα το μάθουν οι γονείς άρχισα να κλείνομαι σε μένα και να μένω με ελάχιστους φίλους.
Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό το κάνανε σε σένα αυτό με την θρησκεία ή τον καθωσπρεπισμό, εγώ μέχρι τα 13-14 δεν μπορούσα να φορέσω ούτε παντελόνι γιατί θεωρούσαν οτι τα κορίτσια δεν πρέπει να ντύνονται έτσι και μου το απαγόρευαν. Χρειάστηκε να μείνω καθηλωμένη στο κρεβάτι μου αρνούμενη να σηκωθώ για να πάω σχολείο ή οπουδήποτε αλλού για να καταλάβουν οτι κάτι δεν πήγαινε καλά.

---

ναι στην επαρχια, σε μια περιοχη σαν χωριο αλλα κοντα σε μεγαλη πολη. Αλλα εχω ζησει την κλειστη νοοτροπια του χωριου. Ο πατερας μου στο σπιτι και στην ανατροφη μου ηταν απων γιατι δουλευε ωρες ατελειωτες, η μανα μου καιγοταν ομως γιατο τι θα πει ο κοσμος. Ηθελε ολοι οι αλλοι να εχουν την τελεια γνωμη για την οικογενεια και για εμενα. Δεν ηταν απλα καθωσπρεπισμος, ηταν κατι πολυ χειροτερο, δεν ξερω πως να στο εξηγησω....Η μανα μου σε ό,τι ελεγε ειχε μια ατσαλενια ακαμψια, δεν μπορουσες να αντιλεξεις ή να την αμφισβητησεις, μου επιβαλλοταν και εγω επρεπε να σκυψω το κεφαλι για να επιβιωσω. Ενιωθα στρατιωτακι, τετοια πειθαρχια ειχα, τοσο αυστηρα, δεν τολμουσα καν να κουνηθω που λεει ο λογος χωρις να της το πω. Της ελεγα τα παντα. και το χειροτερο? ενιωθα ενοχες αν δεν της ελεγα τα παντα...
Αυτο με το παντελονι που λες, οχι δεν υπηρχε στην περιπτωση μου. Ισα ισα στα ρουχα ηθελε να ειμαι καλοντυμενη.
Οι γονεις δεν ειχαν σχεση με τα πνευματικα. Εγω κατεφυγα σε αυτα γιατι εβρισκα μια παρηγορια, εγω επεμενα να πηγαινουμε εκκλησια γιατι ενιωθα οτι την ηρεμουσε το κλιμα. Και ουσιαστικα καλο μάς εκανε σαν οικογενεια, γιατι μπορεσαμε να βρουμε μια καποια συνοχη, οση μπορουσαμε βεβαια οταν υπαρχει ατομο με τοσο σοβαρο ψυχοπαθολογικο νοσημα. Μπηκαν καποια ορια, μου εδωσε στην πορεια καποιες ελευθεριες, δεν μπηκε εμποδιο στην επιθυμια μου να φυγω απο το σπιτι και να σπουδασω κλπ. Αλλα τα πνευματικα, οσο με βοηθησαν να διαχειριστω την κατασταση στο σπιτι, δεν με βοηθησαν οταν εφυγα απο το σπιτι και βρεθηκα να παλευω μονη μου με τα φαντασματα του παρελθοντος...Ουτε τη δικαιωση που τοσο πολυ επιθυμουσα δεν πηρα απο τη μανα μου. Μια αναγνωριση οτι ειμαι το καλο παιδι, οτι ξερω να παλευω, οτι ειμαι ικανη να τα βγαλω περα στη ζωη μου ναι. Αλλα οχι τη δικαιωση που ονειρευτηκα στα παιδικα μου χρονια...προφανως επειδη ηταν αρρωστη και δεν ειχε παγιδευτει νοητικα οπως πιστευα.

Εχω υπαρξει κακοποιημενη ψυχολογικα σε παρα πολυ μεγαλο βαθμο, υπαρχουν και αλλα στοιχεια κακοποιησης αλλά θελω το αρνητικο να το κανω θετικο. Θελω να μην επαναλαβω ο,τι διδαχθηκα ως γονεικη αγαπη.
Εν ετη 2016 πλησιαζει το 2017 ακουγα υπερηφανη γιαγια για "μπατσες" που δινει στο εγγονι και αρκετοι να συμφωνουν πως η βια "στρωνει" το παιδι και απο ζωακι θηλαστικο το κανει ανθρωπο.
...

Διοτι δεν ειμαι Μητερα φυσικα η οποιαδηποτε αντι - κακοποιητικη Θεση μου και Δραση μου κρινεται ως επιφανειακη γιατι δεν εχω δικό μου παιδί ! Αποφασισα πως οσο ζω εαν περναει απο το χερι μου να δωσω σε ενα παιδι να καταλαβει οτι δεν υπαρχει μονο το ξυλο, ο κακοποιητικος λογος, η απορριψη αλλά υπαρχει το οριο, τα συναισθηματα, η αποδοχη, η στοργικοτητα και η πειθαρχια θα το κανω.

Γνωριζω ομως πως εγω δινω ενα πολυ μικρο λιθαρακι, το καθε παιδι θα επηρεαστει περισσοτερο απο τους γονεις του, θα λαβει και αναπτυξει αμυνες στο σχολειο και μετεπειτα με τους φιλους του θα δει τι του ταιριαζει και τι οχι.

Ειναι λυπηρο να βλεπεις ενα ανθρωπακι να ευνουχιζει ενα φυσιολογικο αισθημα που λεγεται Λυπη ή Θυμος γιατι ειναι σημαντικοτερο το "τι θα πει ο κοσμος". Αναφερομαι σε ηλικιες 2.5 με 4.5.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Εχω υπαρξει κακοποιημενη ψυχολογικα σε παρα πολυ μεγαλο βαθμο, υπαρχουν και αλλα στοιχεια κακοποιησης αλλά θελω το αρνητικο να το κανω θετικο. Θελω να μην επαναλαβω ο,τι διδαχθηκα ως γονεικη αγαπη.
Εν ετη 2016 πλησιαζει το 2017 ακουγα υπερηφανη γιαγια για "μπατσες" που δινει στο εγγονι και αρκετοι να συμφωνουν πως η βια "στρωνει" το παιδι και απο ζωακι θηλαστικο το κανει ανθρωπο.
...

---

ειπε γιαγια τετοια μπουρδα?? ενταξει... η γιαγια ειναι για μπατσες και πρεπει καποιος να της το πει κανονικοτατα!
τα παιδια ορια χρειαζονται, πειθαρχια και να μαθουν τι σημαινει αιτια-αποτελεσμα και πληρωνω συνεπειες. Ποτε δεν καταλαβα σε τι νομιζουν οτι κανει καλο το ξυλο, πως να το βοηθησουν??
Η κοινωνια γενικα ειναι ετσι γαλουχημενη στη νομιμοποιηση της βιας κατα των παιδιων, ειναι γεγονος αυτο. Ακομη κι αυτο που λεμε οτι εμαθα να επιβιωνω παρολο το ξυλο και τους εκβιασμους και το βρισιδι υποκρυπτει μια κρυφονομιμοποιηση της βιας...

Εγω CC αν γινομουν μητερα θα ημουν πολυ αυστηρη στην πειθαρχια/ορια και στο ό,τι επιλέγεις να κάνεις, θα λουστείς τις συνεπειες. Αλλα αυτο ειναι σε μεγαλυτερες ηλικιες, από τα 6-7 και μετα...
Πριν το παιδάκι θελει αγαπη, παιχνιδια με συνομηλικα παιδακια, μουσικη, χορο, παραμυθια, χαρα στο σπιτι, ηρεμια, γαληνη, υποστηριξη, να μη βαζει λογια η μαμα σε αλλα παιδακια εναντιον του και να το υπονομευει το παιδακι, να νιωσει το παιδακι οτι ανηκει σε μια οικογενεια, και συμμετεχει στο σπιτι.

Ναι Μαρα. Το συνδρομο - δεν αρνουμαι στο παιδι μου να το βοηθησω αλλά δεν εχω και υπομονη γιατι ειμαι τοσο ετων, εχω το δικαιωμα να το κανω, εμενα μου το εκαναν και βγηκα νορμαλ ανθρωπος αρα τι θα παθει -

Ε... Ε !!! Δεν ειναι ευκολο να μεγαλωνεις ενα πλασματακι, ουδεις αψογος αλλά παραμενω καθετη ως προς το αντιτιμο που φερνει η βια στο παιδι. Μετα λενε κατι ατακες του τυπου, δε τρωει ξαφνικα, δε κοιμαται ξαφνικα, εχει εφιαλτες ξαφνικα...
ειναι πραγματι τοσο ξαφνικα ;;;

Οταν αντιμετωπιζω τοσο ακαμπτους χαρακτηρες πλεον μονον με τις πραξεις μου μιλώ. Δοκιμασα με τα λογια οπως καταλαβαινεις παλαιοτερα και ειδα ποσο αγριμια ειναι οι κατα τα αλλα " νορμαλ ανθρωποι".

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ειναι λυπηρο να βλεπεις ενα ανθρωπακι να ευνουχιζει ενα φυσιολογικο αισθημα που λεγεται Λυπη ή Θυμος γιατι ειναι σημαντικοτερο το "τι θα πει ο κοσμος". Αναφερομαι σε ηλικιες 2.5 με 4.5.

---

στο τι θα πει ο κοσμος εγω δεν ενιωθα λύπη ή θυμο, αλλα υποταγη. Ειναι κουβεντα που σου επιβαλλει η εξουσια και σε αναγκαζει να σκυψεις το κεφαλι μπροστα στην αγνωστη απειλη, δεν ξερεις ποιος ειναι ο κοσμος, δεν ξερεις απο που θα σου ερθει η καμπανα, δεν ξερεις ποιος θα πεταξει καμια ατακα που θα διαστρεβλωθει και μετα θα φας το ξυλο της χρονιας σου. Σου παραβιαζει τη συνειδηση. Δεν καταλαβαινεις τι και πως, ξερεις ομως οτι ειναι λαθος. Και οτι υποτάσσεσαι στο λαθος.

Kαι αμα ο γονιος ειναι υπονομευτικος και εκβιαστικος...., εκει να δεις πανηγυρι που γινεται...

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ε... Ε !!! Δεν ειναι ευκολο να μεγαλωνεις ενα πλασματακι, ουδεις αψογος αλλά παραμενω καθετη ως προς το αντιτιμο που φερνει η βια στο παιδι. Μετα λενε κατι ατακες του τυπου, δε τρωει ξαφνικα, δε κοιμαται ξαφνικα, εχει εφιαλτες ξαφνικα...
ειναι πραγματι τοσο ξαφνικα ;;;

Οταν αντιμετωπιζω τοσο ακαμπτους χαρακτηρες πλεον μονον με τις πραξεις μου μιλώ. Δοκιμασα με τα λογια οπως καταλαβαινεις παλαιοτερα και ειδα ποσο αγριμια ειναι οι κατα τα αλλα " νορμαλ ανθρωποι".

---

α καλα, υπαρχουν κατι κακομαθημενοι μεγαλοι που δυστυχως γεννοβολανε κιολας ενω δεν ειναι ικανοι για τιποτα.....Και βια να μην υποστουν τα παιδακια, υφιστανται παραμέληση. Αλλο κακο κι αυτο! δεν το εχω βιωσει, η δικη μου περιπτωση εμπιπτει στην ακραια υπερπροστασια σε σημειο κακοποιησης και περιθωριοποιησης ομως.
Το παιδι, πιστευω, αγαπη θελει, παιχνιδια για να μαθει, ορια και αιτια-αποτελεσμα. Τουλαχιστον εγω αυτα καταλαβαινω οτι χρειαζομουν ως παιδι. Και ελευθερια να επιλεγει, με διακριση βεβαια.
ας πουμε στην περιπτωση μου, δεν ηθελε να κανω παρεα στο νηπιο με συγκεκριμενα παιδια και μου επεβαλε να κανω παρεα με συγκεκριμενα κοριτσακια που συμπαθουσε τις μαναδες τους, εγω ομως δεν ταιριαζα με αυτες. εεε τσακωμοι και ξυλο να κανω παρεα με αυτες!και οταν της ειπα, δεν ταιριαζουμε, ουτε αυτες με θελουν, μου λεει, πως να σε θελουν? σε καταλαβαν τι παλιοπαιδο εισαι, αμα ησουν καλη θα σε εκαναν παρεα. Και πηγε στο νηπιο να κανει παρατηρηση στα κοριτσακια αυτα γιατι δεν με κανουν παρεα...
δηλαδη, και η ψυχωση να αρχιζε να εκρηγνυται, η γυναικα ειχε προβλημα στο χαρακτηρα...Μα να ζητησεις λογο απο 4χρονα γιατι δεν κανουν παρεα το κοριτσακι σου, ενω δεν ημουν απομονωμενη, εκανα παρεα με αλλα παιδακια που δεν ηταν ομως τοσο εντυπωσιακα στα ματια της...
Και μετα συζητουσε με αλλες στη γειτονια ποσο ασχημα νιωθει που δεν εχω φιλες, δεν με κανουν παρεα και καθομαι μονη μου ενω δεν ηταν αληθεια αυτο...και γιατι ο θεος να της δωσει τετοιο παιδι, οπισθοδρομικο, και να μην της δωσει ενα παιδι που να κανει παρεα με οοοοολα τα παιδακια...
δηλαδη φαση να χτυπας το κεφαλι σου στον τοιχο.......

Ειναι λυπηρο αυτο και σιγουρα τραυματικο εντονα για εσενα και για αλλη μια φορα αναρωτιεμαι γιατι οι γονεις εκτος απο ενα πολυ μικρο ποσοστο ανεκαθεν ακαθεκτοι να απευθυνθουν σε ενα παιδοψυχολογο να μαθουν το Αλφαβητο. :(

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

ναι στην επαρχια, σε μια περιοχη σαν χωριο αλλα κοντα σε μεγαλη πολη. Αλλα εχω ζησει την κλειστη νοοτροπια του χωριου. Ο πατερας μου στο σπιτι και στην ανατροφη μου ηταν απων γιατι δουλευε ωρες ατελειωτες, η μανα μου καιγοταν ομως γιατο τι θα πει ο κοσμος. Ηθελε ολοι οι αλλοι να εχουν την τελεια γνωμη για την οικογενεια και για εμενα. Δεν ηταν απλα καθωσπρεπισμος, ηταν κατι πολυ χειροτερο, δεν ξερω πως να στο εξηγησω....Η μανα μου σε ό,τι ελεγε ειχε μια ατσαλενια ακαμψια, δεν μπορουσες να αντιλεξεις ή να την αμφισβητησεις, μου επιβαλλοταν και εγω επρεπε να σκυψω το κεφαλι για να επιβιωσω. Ενιωθα στρατιωτακι, τετοια πειθαρχια ειχα, τοσο αυστηρα, δεν τολμουσα καν να κουνηθω που λεει ο λογος χωρις να της το πω. Της ελεγα τα παντα. και το χειροτερο? ενιωθα ενοχες αν δεν της ελεγα τα παντα...
Αυτο με το παντελονι που λες, οχι δεν υπηρχε στην περιπτωση μου. Ισα ισα στα ρουχα ηθελε να ειμαι καλοντυμενη.
Οι γονεις δεν ειχαν σχεση με τα πνευματικα. Εγω κατεφυγα σε αυτα γιατι εβρισκα μια παρηγορια, εγω επεμενα να πηγαινουμε εκκλησια γιατι ενιωθα οτι την ηρεμουσε το κλιμα. Και ουσιαστικα καλο μάς εκανε σαν οικογενεια, γιατι μπορεσαμε να βρουμε μια καποια συνοχη, οση μπορουσαμε βεβαια οταν υπαρχει ατομο με τοσο σοβαρο ψυχοπαθολογικο νοσημα. Μπηκαν καποια ορια, μου εδωσε στην πορεια καποιες ελευθεριες, δεν μπηκε εμποδιο στην επιθυμια μου να φυγω απο το σπιτι και να σπουδασω κλπ. Αλλα τα πνευματικα, οσο με βοηθησαν να διαχειριστω την κατασταση στο σπιτι, δεν με βοηθησαν οταν εφυγα απο το σπιτι και βρεθηκα να παλευω μονη μου με τα φαντασματα του παρελθοντος...Ουτε τη δικαιωση που τοσο πολυ επιθυμουσα δεν πηρα απο τη μανα μου. Μια αναγνωριση οτι ειμαι το καλο παιδι, οτι ξερω να παλευω, οτι ειμαι ικανη να τα βγαλω περα στη ζωη μου ναι. Αλλα οχι τη δικαιωση που ονειρευτηκα στα παιδικα μου χρονια...προφανως επειδη ηταν αρρωστη και δεν ειχε παγιδευτει νοητικα οπως πιστευα.

---

Όχι εγώ αντιδρούσα και μερικές φορές πολύ έντονα κιόλας και κατέληξα να μη της λέω τίποτα.
Η δικιά μου δεν είχε τόσο αυτό που λες με την ακαμψία αλλά λειτουργούσε, χωρίς να το καταλαβαίνει προφανώς, κάπως πλαγίως για να πάρει αυτό που ήθελε. Κάθε φορά που αντιδρούσα σε κάτι και έκανα το δικό μου, με γέμιζε με ενοχές.

Επειδή στην οικογένεια είχαμε και διάφορα με θέματα υγείας, θανάτους, νοσοκομεία κτλ, πάντα μα πάντα το χτυπούσε εκεί. Εκείνη ήταν η ευάλωτη και εγώ έπρεπε να την στηρίζω. Οπότε εγώ έμαθα να είμαι η μαμά της κάπως. Και επειδή οι ευθύνες που αναλάμβανα δεν ήταν ανάλογες της ηλικίας μου, πάντα ένιωθα ανεπαρκής. Οτι κάτι κάνω λάθος. Οτι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο, οτι για όλα ευθύνομαι εγώ. Οτι πρέπει πάντα να είμαι δυνατή και να τα αντέχω όλα. Μέχρι που κάποια στιγμή μπούχτισα βεβαίως!

CC θα σου πω το εξης...
η μαμα μου δεν καταλαβαινε οτι η συμπεριφορα της ηταν προβληματικη, το πιστευε και το ελεγε οτι αυτο ειναι το σωστο και ολες οι μαμαδες ετσι κανουν. Και μαλιστα επειδη δεν με πιεζε στο φαγητο ουτε στα ρουχα, ειχα τα παιχνιδια μου, το δωματιο μου κλπ θεωρουσε οτι ειναι χαλαρη μανα - δεν αντιλαμβανοταν το φοβο και την υποταγη που μου προκαλουσε.
Το περιστατικο που περιεγραψα πιο πανω ειναι απο τα πιο light.
Σε ψυχολογο δεν υπηρχε περιπτωση με την καμια να παει. Εδω δεν πηγε καν σε ψυχιατρο οταν ηρθαν μετα τα δυσκολα. Ουτε καν στα 29 μου που ειχα παει εγω για να μαθω σε ψυχιατρο, δεν δεχθηκε να παμε μαζι. Ηταν ακλονητη σε αυτο.

αα να σας πω οτι στην περιπτωση μου μιλαω για την ηλικια πριν το δημοτικο, για τα χρονια του νηπιου δηλαδη, και οσα λιγα θυμαμαι πριν το νηπιο.
Γιατι στα πρωτα χρονια του δημοτικου υπηρξε μια κλιμακωση απο το κακό στο χειριστο, απο το δυσκολο στην απολυτη τρελα. Το μπαμ της ψυχωσης το υπολογιζω γυρω στον ενα με εναμιση χρονο, μιση πρωτη και ολη η δευτερα δημοτικου, τα πιο σκοτεινα, πετρινα και δυσκολα χρονια της ζωης μου. Μετα ας πουμε οτι βρεθηκε μια πατεντα και ηρεμησε καπως. Και μετα εγινε μια αλλαγη που την καθησυχασε απο το ακραιο αγχος. Αλλα ξεσπασματα που και που ειχε...κατα καιρους. Οχι πολλα, αρκετα. Απο την 6η δημοτικου και μετα πραγματικα ηρεμησα και μπηκε η ζωη μου σε θετικη τροχια, να ειμαι αριστη μαθητρια, να εχω καλους βαθμους, να χαιρομαι να πηγαινω σχολειο...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Γιατι στα πρωτα χρονια του δημοτικου υπηρξε μια κλιμακωση απο το κακό στο χειριστο, απο το δυσκολο στην απολυτη τρελα. Το μπαμ της ψυχωσης το υπολογιζω γυρω στον ενα με εναμιση χρονο, μιση πρωτη και ολη η δευτερα δημοτικου, τα πιο σκοτεινα, πετρινα και δυσκολα χρονια της ζωης μου. Μετα ας πουμε οτι βρεθηκε μια πατεντα και ηρεμησε καπως. Και μετα εγινε μια αλλαγη που την καθησυχασε απο το ακραιο αγχος. Αλλα ξεσπασματα που και που ειχε...κατα καιρους. Οχι πολλα, αρκετα. Απο την 6η δημοτικου και μετα πραγματικα ηρεμησα και μπηκε η ζωη μου σε θετικη τροχια, να ειμαι αριστη μαθητρια, να εχω καλους βαθμους, να χαιρομαι να πηγαινω σχολειο...

---

Διάβασα σχεδόν τα μισά από αυτό το θέμα. Και να πω την αλήθεια συγκινήθηκα. Μπορώ να πω και κάτι? Μ' αρέσει που το ρωτάω, ενώ σκέφτομαι να το πω. Είναι γιατί ήθελα να ρώταγα πραγματικά.
Παρατηρώ ότι σε όλη αυτή την κουβέντα συζητήθηκε το θέμα της μητέρας. Σκέφτομαι ότι κακοποίηση δεν γίνεται μόνο από ένα άτομο, αν η υπόλοιπη κοινωνία είναι "εντάξει". Θέλω να πω ότι μεγάλο ρόλο παίζουν και οι γύρω, οι οποιδήποτε γύρω, με τον τρόπο τους. Π.χ. αυτό που αναφέρεις ότι βρέθηκε μια πατέντα και το άλλο ότι έγινε μια αλλαγή που την καθυσύχασε, οφείλεται στη στάση γύρω ανθρώπων? Μπορεί μια ασήμαντη λεπτομέρεια, απλά και μόνο ένα βλέμα να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό μια κατάσταση. Βλέπεις να έχει συμβεί αυτό?

Quote:

---

Originally Posted by Anti-pression

Η πιο ωραια παρομοιωση που έχω ακούσει για την κακοποίηση.

οταν εισαι μεσα στο προβλημα, νομιζεις οτι το προβλημα ειναι το φυσιολογικο, το νορμαλ, οτι ολοι ετσι κανουν. Συνηθιζεις, βρισκεις και τις οποιες αμυνες σου και ξεφευγεις με το μυαλο σου.
Για να το ξεμαθεις αυτο, πρεπει να βγεις απο το αρρωστο περιβαλλον, να πας σε αλλο περιβαλλον διαφορετικο.
Δεν τα γραφω εγω, ειναι γραμμενα απο μελος εδω.

---

Μη νομίζεις.
Κι εγώ που περνάω φάσεις κατάθλιψης αυτό νιώθω!
Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι τα περισσότερα είναι "παιχνίδια" του μυαλού μου.
Κι είναι αλήθεια ότι μετά τη φαρμακευτική αγωγή, το καταφέρνω καλύτερα!
Πολύ με βοηθάει να βγαίνω έξω και ν' απασχολούμε με δραστηριότητες, καθώς κι η δουλειά μου.
Δίνει το μυαλό μου....
Όταν κάθομαι πολλές μέρες στο δωμάτιό μου, απομονωμένος , οι σκέψεις αυτές θεριεύουν!

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Οχι θα σου πω... νιωθεις φυλακισμενος, μη-ελευθερος, με κομμενα τα φτερα, αλλα θεωρεις τη φυλακη ως τη φυσιολογικη κατασταση. Και αν βγεις εξω απο το κλουβι, για να πεταξεις νιωθεις οτι δεν εχεις φτερα. Εγω ετσι ενιωθα οταν εφυγα απο το σπιτι για σπουδες...χωρις φτερα. Βλεπεις τους αλλους να ανοιγουν τα φτερα τους και να πετανε, και λες τα δικα μου φτερα που ειναι?? Γιατι ετσι σε εμαθαν να εισαι, χωρις φτερα.
Και οσο προσπαθεις να τα αναδημιουργησεις, βγαινουν ολα τα αγχη, ολες οι φοβιες, τα νευρα, πισωγυρισματα, εμμονες, ζηλεια για αλλους που μεγαλωσαν σε ισορροπημενες οικογενειες..
Και εχεις να δωσεις απαντηση στην ατακα... εσυ? εισαι πανεξυπνη! δεν εχεις αναγκη! θα τα καταφερεις! λες και δεν εχω δικαιωμα να ειμαι χαζη, να κλαταρω, να αποτυχω, να αρρωστησω...
Και απο πανω εχεις γινει και ο γονιος των γονιων σου. Ξερεις τι σημαινει αυτο? τι βαρος ειναι? να φερεσαι σα μαμα στη μανα σου! να τη συμβουλευεις, να της συμπαραστεκεσαι, να την κατευθυνεις οσο μπορεις γιατι ηταν και ανεξελεγκτη... Εγω νομιζα οτι αυτο ηταν αγαπη το να γινω η μαμα στη σχεση μας. Η Αλις Μιλλερ λεει κατι φοβερο...οτι το κανεις για να προφυλαχθεις, δεν ειναι αγαπη, ειναι αμυνα. Ποσο αληθεια..............

---

Το χειρότερο είναι όταν σε προτρέπουν ν' ανοίξεις τα φτερά σου, ενώ δε σου' χουν μάθει πώς γίνεται αυτό!

Quote:

---

Originally Posted by GiannisNik3

Το χειρότερο είναι όταν σε προτρέπουν ν' ανοίξεις τα φτερά σου, ενώ δε σου' χουν μάθει πώς γίνεται αυτό!

---

όχι απλώς δεν σου εχουν μαθει, σου τα εκοψαν κ πρεπει να αποφασισεις το δυσκολότερο, ή θα αναγεννηθείς ως φοινικας ή θα πεθανεις υπαρξιακά κ θα γινεις ο βασανιστης σου καθ ομμοίωση

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

όχι απλώς δεν σου εχουν μαθει, σου τα εκοψαν κ πρεπει να αποφασισεις το δυσκολότερο, ή θα αναγεννηθείς ως φοινικας ή θα πεθανεις υπαρξιακά κ θα γινεις ο βασανιστης σου καθ ομμοίωση

---

Μεγαλη αληθεια.
Εγω ειμαι στο δεύτερο.
Εχω μεθοδεύσει το βασανιστή μεσα μου.

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Μεγαλη αληθεια.
Εγω ειμαι στο δεύτερο.
Εχω μεθοδεύσει το βασανιστή μεσα μου.

---

Σου αρέσει αυτό;

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Σου αρέσει αυτό;

---

Μεχρι πρότινος ειχα μαθει να μου αρεσει.
Τωρα προσπαθώ να το αλλαξω.

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Μεχρι πρότινος ειχα μαθει να μου αρεσει.
Τωρα προσπαθώ να το αλλαξω.

---

Να το κάνεις κορίτσι μου. Κανε αυτο το δωρο στον εαυτο σου, αγαπησε τον. Αν χρειαστεις κατι εδω ειμαστε :)

Quote:

---

Originally Posted by GiannisNik3

Το χειρότερο είναι όταν σε προτρέπουν ν' ανοίξεις τα φτερά σου, ενώ δε σου' χουν μάθει πώς γίνεται αυτό!

---

Αν εχεις φτερα, δοκιμαζεις μεχρι να βρεις τον τροπο που σου ταιριαζει.
Κανεις δεν μπορει να σε διδαξει το πως εσυ θα πετας, το πολυ πολυ να σου δειξουν ή εσυ να το παρατηρεις στους αλλους.

Το προβλημα ειναι οταν τα φτερα ειναι κομμενα. Αυτο το κακο κανει η κακοποιηση.
Οταν εχεις φτερα αλλα δεν τα ανοιγεις, νομιζω ειναι αλλο θεμα, ισως πρεπει να τα βρεις με τον εαυτο σου και τις ισορροπιες σου.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Να το κάνεις κορίτσι μου. Κανε αυτο το δωρο στον εαυτο σου, αγαπησε τον. Αν χρειαστεις κατι εδω ειμαστε :)

---

Εχω αφησει για μεγαλο διαστημα τον εαυτό μου να κατρακυλησει σε καθε ειδους ανοχή απέναντι στην κακοποίηση. Να τη δεχτει και να την κανει τροπο ζωης.
Νιωθω πως εχει φτασει η στιγμη για κατι αλλο. Ισως, γι'αυτο που λες, αν και φοβαμαι να το πω, δεν το εκφραζω ευκολα, κατι μου κλωτσαει μεσα μου: ν'αγαπησω τον εαυτο μου...
Ευχαριστώ που ειστε εδω και ξερω πως εχετε περασει μεγαλο λουκι ορισμένοι.

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάτε είναι ότι δε μετράει η κακοποίηση, αλλά η παραδειγματική τιμωρία του δράστη. Η μόνη συμπεριφορά που είναι αφόρητη είναι να κυκλοφορεί ελεύθερος ένας ποινικός που ξέφυγε από τον Νόμο, συνθλίβει το μυαλό και τη θέληση και συντρίβει τα συναισθήματα, μέχρι τη μέρα που θα πληρώσει ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΑ για αυτό που ΕΙΝΑΙ, όχι για αυτό που έκανε, γιατί κάποια εγκλήματα είναι χαρακτήρα, κουλτούρας και κοινωνίας και όχι ατόμου και μεμονωμένες πράξεις. Ειδικά σε όλες τις μορφές συστηματικής και οργανωμένης Βίας.