Ψυχολόγος, Ψυχίατρος ή μόνη;

Ευχαριστώ για τη συμβουλή, αν και από γεύση δεν πρέπει να λέει και πολλά το πρωινό που μου προτείνεις, θα το δοκιμάσω. Έχω κατάθλιψη, αλλά ζω σε ένα περιβάλλον που δεν αντιλαμβάνεται καν τι είναι κατάθλιψη. Το ότι μου φαίνεται αδύνατο πολλές φορές ακόμη και να σηκώσω το τηλέφωνο ή να βγω μια βόλτα, για το περιβάλλον μου είναι απλώς παράδοξο! Τι θα πρεπε να ζητάω από τον εαυτό μου να λειτουργώ σαν καταθλιπτική; Υποτίθεται ότι η κατάθλιψη είναι ιάσιμη...
Δεν ξέρω αν όλα αυτά συμβαίνουν για έναν άνδρα! Θεωρώ ότι αυτό που μου συμβαίνει έχεις ως αιτία κάτι άλλο, που ακόμη δεν γνωρίζω και πυροδοτείται από την απόρριψη και την χαμηλή αυτοεκτίμηση. Επίσης, δεν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι τον εαυτό μου μόνο από την εφηβεία κι έπειτα, κατά την οποία ήμουν ιδιαιτέρως αντιδραστική!

Έλα ρε κούκλα κι εγώ έτσι είμαι κ δε θυμάμαι τίποτα εμένα αν οφείλεται σε γυναίκα φταίνε δύο μία με ζαλισε κι η άλλη νοκ άουτ αφού παραιτηθηκα από τις σχέσεις τελείως πλέον

Ερις γιατί δεν θυμάσαι τ α παιδικά σου χρόνια . Μου φαίνεται παράδοξο ! Οσο για το περιβάλλον μια απο τα ίδια και γω στον κόσμο τους. Ισως και οι γιατροι που παμε να τους ειχαν πει δυο λόγια θα έπρεπε, εμενα με λένε τεμπέλα κτλ

Ερις , εχεις αυτοκαταστροφικη συμπεριφορα , το ξερεις , το συνεχιζεις , και κανεις δεν μπορει να σε απορριψει , αν δεν αυτοαπορριφθεις πρωτη .....

Δεν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια γιατί τα έχω απωθήσει, τα να ασχοληθώ με αυτά πιθανώς θα μου φέρει πόνο και απλώς ο μηχανισμός άμυνας δεν με αφήνει να πλησιάσω αυτό το κομμάτι της ψυχικής μου σφαίρας. Τουλάχιστον αυτό μου είπε ο ψυχίατρος μου. Το ξέρω ότι έγω η ίδια έχω απορρίψει τον εαυτό μου, απλώς δεν ξέρω πως να το σταματήσω για να μην παλινδρομώ. Γενικά, έχω κρατήσει κάποια στανταρ ώστε να μην αφήνω την κατάθλιψη να με νικάει, πχ παλεύω πολύ για τη μόρφωση μου, δεν παραμελώ πλέον καθόλου την προσωπική μου υγιεινή και σχεδόν ποτέ την εμφάνιση μου. Έχω πολεμήσει αρκετές από τις φοβίες μου. Όμως τώρα στο προσκύνιο έχει έρθει το άγχος των κοινωνικών συναναστροφών. Σκέφτομαι ότι όλοι με λυπούνται όπως λυπάμαι κι εγώ τον εαυτό. Όταν είμαι σε έξαρση οι σκέψεις μου είναι απόλυτα στρεβλές.
take a brreak έχεις δίκιο, οι γιατροί που πάμε ισως θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να ενημερώνουν το κοντινό περιβάλλον μας. Από την άλλα σκέφτομαι ότι το κοντινό μας περιβάλλον θα μπορούσε να ενημερωθεί τουλάχιστον για τα βασικά από πολλές πηγές! Να το ονομάσω αδιαφορία; Ή κάτι χειρότερο;

Ενταξει , καλα το πας , ερις , δεν παραιτεισαι , πολυ σημαντικο ...................γιατι καλε να σε λυπουνται ? οντως ειναι στρεβλη αυτη η σκεψη σου , δεν μπορεις να γινεις πιο θετικη ? ξερεις , θετικες σκεψεις , να εμποδιζεις τις αρνητικες να παιρνουν διαστασεις .........εγω αυτο κανω , και λειτουργει ....

Ερις ας έκαναν και μια προσπάθεια μόνο και όχι να λένε είστε μεγάλα παιδιά ναι μεγάλα παιδιά δεν αντιλεγω με μια όμως πολύπλοκη και δυσκολη ασθένεια ας τους έφερναν και αυτούς προ των ευθυνων τους και οχι να μου λενε δεν εχεις τίποτα κανεις την τρίχα τριχιά γιατι εγω πια είμαι στα όρια να μην εχω και προσωπική υγιεινή και οχι δεν βρωμάω καθε αλλο , μπάνιο καθε μερα αλλα το να βγω αχτενιστη και με την τσιμπλα στο μάτι δεν με ενοχλεί διολου! Πρόσφατα έφτιαξα τα νύχια μου σε μια κοπέλα και ήρθα μετα και τα ξεφαψα.

Και σενα βρε ερις μου δεν θα πρεπε ο γιατρος να ενημερωσει τους γονεις σου και για τις σκεψεις που κανεις ωστε να σου συμπαρασταθουν!

Βρίσκω το αλκοόλ ως ύπουλη συνηθεια που ενώ νοητικά μπορεί να πεις, να πω – γνωρίζω γιατί πίνω, το ελέγχω – κάποια μέρα μπορεί να έχει γίνει συνηθειο έως εθισμός αντιμετώπισης πραγματικότητας όπου ρίχνει κι άλλο την αυτοεκτίμηση. Αποτελεί έμμεση οδό καταστροφής εαυτού μιας και είναι απενεχοποιημενο σχετικά ως ουσία.
Είσαι αγωνίστρια εφόσον το πέταξες από την ζωή σου επί δυο χρόνια.
Από την δική μου οπτική μιας και ήταν κάτι σαν σωσίβιο να πιαστώ κατάλαβα πως τελικά ήταν τόσο προσωρινή η λύτρωση που μου έδινε σε σχέση με το αποτέλεσμα όπου μου έκανε μεγαλύτερη ζημιά.
Μετά από συνεδρίες και χρόνια κατάλαβα πως εάν και εφόσον το επιθυμήσω για έμενα αποκλειστικά και πλέον έχω τη δύναμη να ξεχωρίσω εάν συνδέεται ή όχι με εξωτερικό ερέθισμα τότε μόνον οκ ας πιω. Αν και είμαι σε αποχή ακόμα.

Όσον αφορά το περιβάλλον, μεγάλος κανόνας αλλά δύσκολος να τον κατανοήσουμε εντελώς είναι ότι το περιβάλλον άπαξ και δεν το κατέχει το θέμα (ψυχολογία, διαταραχή ) δεν μπορεί να δείξει το ενδιαφέρον του με τρόπο ευεργετικό. Εμείς οφείλουμε να μην περιμένουμε αρκετά από τα άτομα αλλά να μάθουμε το δικό μας βάσανο για να σωθούμε – επιβιώσουμε.

Στο ερώτημα σου θα απαντήσω ως εξής, πρώτα θα αποφασίσει η Έρις πόσα θα αλλάξει και πόσο αποφασισμένη είναι, κατόπιν με ψυχολογική υποστήριξη παλεύει χωρίς φαρμακευτική αγωγή και σε περίπτωση που νιώσει ότι δεν πάει άλλο τότε δίνει στον εαυτό της την ευκαιρία στη φαρμακευτική αγωγή.

Από εκεί και έπειτα φαίνεται ότι το πάλεψες και το παλεύεις με δικες σου δυνάμεις κυρίως αλλά δεν είμαστε παντογνώστες για να υπερνικήσουμε ορισμένες βαθιά ριζωμένες αρνητικές αυτοκαταστροφικές συνήθειες.
Εύχομαι να βιώσεις συναισθηματικά ποιο είναι το καλύτερο για εσένα ως προς την ίαση της κατάθλιψης σου.

Και οι γονείς πρέπει να συμμετασκουν το πιστευω , ενας γονιος που σου δινει μονο μια αγκαλια και δεν σε κριτικαρει ειναι το καλυτερο χαπάκι! Που τετοιο καλο εμεις , εχεις την καταθλιψη να παλεψεις εχεις και την γκρινια ολη μερα και ουτε μια καλη κουβεντα.

Παιδιά μου δίνεται κουράγιο, ώρες ώρες νιώθω πως είμαι η μοναδική που δυσκολεύομαι να ανταπεξέλθω σε απλά και καθημερινά πράγματα. Είναι δύσκολο να πλησιάσω την οικογενεία μου, ακόμη και τους φίλους μιας και δεν νιώθω, - είναι σαν να μην αντιλαμβάνομαι τα συναισθήματα των άλλων για μένα-. Έγω στο σπίτι μου αντιμετωπίζω την αδιαφορία, όλοι λειτουργούν σαν να μην συμβαίνει τίποτα ακόμα και τα ψυχοσωματικά μου, δεν πιστεύουν ότι ισχύουν.
Macgyver, δεν ξέρω πως να κάνω τις σκέψεις μου θετικές, δεν βλέπω φώς... Νιώθω απλώς πως δεν υπάρχει τίποτα έκει έξω για μένα!
Πιστεύετε ότι η κατάθλιψη είναι ιάσιμη τελικά;

Ιάσιμη 100% δεν ξέρω αλλά με αγωγή και καλό επαγγελματία ψυχολόγο συν αποφασιστικότητα για αλλαγή τα αισθήματα της απελπισίας, ματαιότητας, πόνου, αδιέξοδου και ψυχοσωματικών μειώνονται. Εγώ πήγαινα για αγκαλιά και έβρισκα τοίχο μέχρι που κατάλαβα ότι οφείλω να γίνω η δική μου αγκαλιά για να επιβιώσω. Υπάρχουν μέρες καλές μέτριες και άλλες που είναι ανυπόφορες.
Χωρίς αγωγή εγώ παρουσιάζω μείζον επεισόδιο οπότε δεν το ρισκάρω. Αυτό που συμπέρανα από την ψυχοθεραπευτική εμπειρία είναι πως εμείς μόνοι μας πρέπει να βάλουμε πείσμα να ξεπεράσουμε κατά κάποιο τρόπο την τρικυμία και σιγά σιγά να ενισχύουμε κάποια θετικά μας κομμάτια. Έχει μια σειρά και θέλει υπομονή, κάτι σαν ανάρρωση. Εκεί ο ειδικός δείχνει την κατανόηση που ίσως να μην δείχνει κάνεις άλλος.

Φοβαμαι ότι η ανάρρωση και η ηρεμία δεν θα έρθουν ποτέ... Ωστόσο, θέλω να ρωτήσω και τι πιστεύεται για την επιδύνωση της κατάθλιψης, εννοώ μπορεί να "εξελιχθεί" σε κάτι άλλο; πχ μανιοκατάθλιψη;

Quote:

---

Originally Posted by Έρις

Φοβαμαι ότι η ανάρρωση και η ηρεμία δεν θα έρθουν ποτέ... Ωστόσο, θέλω να ρωτήσω και τι πιστεύεται για την επιδύνωση της κατάθλιψης, εννοώ μπορεί να "εξελιχθεί" σε κάτι άλλο; πχ μανιοκατάθλιψη;

---

Θεωρητικά αναφερουν οτι συνηθως μια διαταραχη οταν μενει χωρις θεραπεια μπορει να αποκτησει και αλλες μορφες. Ο ψυχιατρος πιστευω πως οφειλει να σου δωσει μια εμπεριστατωμενη απαντηση σε αυτο. Εμπειρικα νιωθω πως ναι, οσο κατι μενει "ανοιχτο σαν πληγη" επιδεινωνεται.

Να σε λυπηθεί κανεισ αποκλείεται στο λέω εγώ να μην πιστεύουν σε σένα αυτό γίνεται να σε λυπούνται ξεχνά το αυτό δεν υπάρχει οπότε πάρε δύναμη κ αποδειξε τους ότι κάνουν λάθος κ ναι είναι ιασιμη για κάποια χρόνια μετά βλέπεις

Ελις συμφωνω μαζι σου.

"Το να μην πιστεύουν σε εμένα, δεν είναι κάτι που χρειάστηκε να αντιμετωπίσω μέχρι τώρα, το αντίθετο θα έλεγα... κυρίως οι φίλοι μου... και συγκεκριμένα όσον αφορά τις σπουδές μου... (υπερβάλουν λες και είμαι καμία διάνοια!) Όμως μόνο εσείς μπορείτε να καταλάβετε πως είναι να πρέπει να διαβάσεις για να δώσεις εξετάσεις, να είσαι με το βιβλίο αγκαλιά και να κλαις νυχθημερόν... Όχι, γιατί με ενοχλέι το διάβασμα, αλλά η σκέψη ότι τίποτα δεν έχει νόημα και ουσία, ότι βρέθηκα σε αυτό το σημείο του χωροχρόνου απλώς για να υποφέρω! Να θες τόσο πολύ να διασκεδάσεις, να ζήσεις και το βάρος να είναι ασήκωτο. Υπάρχουν μέρες που ακόμη και μία απότομη κουβέντα με ρίχνει στο 25ο υπόγειο! Ξέρω ότι είναι υπερβολικό αυτό, όμως το βάρος με νικάει τόσο εύκολα σε ανύποπτες στιγμές... Όσο και να προσπαθήσω είμαι πάντα μερικά βήματα πίσω από την κατάθλιψη... Και να φανταστείτε ότι ακόμα δεν μου έχουν δώσει την "ταμπέλα" μου! Ο ψυχίατρος μου λέει ότι έχω μία καταθλιπτικόμορφη οπτική των πραγμάτων, η ψυχολόγος μου δίεγνωσε ότι έχω έμμονες σκέψεις αυτοκτονίας και με έστειλε στο ψυχίατρο λέγοντας μου: "ότι δεν μπορει να πάρει αυτό το ρίσκο, γιατί αν έκανα κακό στον εαυτό μου, θα ήταν επαγγελματική καταστροφή" Μακρυγόρησα και ίσως άσκοπα... όμως το σκοτάδι είναι πάλι μέσα μου...

Quote:

---

Originally Posted by Έρις

Πιστεύετε ότι η κατάθλιψη είναι ιάσιμη τελικά;

---

Βεβαια ιασιμη ειναι , οταν εχει πυροδοτηθει απο εξωγενεις παραγοντες , με συνδυασμο φαρμακων ,να κανουν το πολυ 30% της δουλειας , κα το υπολοιπο προωοπικη προσπαθεια η ψυχοθεραπεια .........αμα εχεις ομως βεβαρυμενο οικογενειακο ιστορικο , εκει δυσκολευει περισσοτερο το πραμα ..................αυτη τη κουβεντα ειχα τελευταια φορα με τον ψυχιατρο μου ....

Το βεβαρυμενο οικογενειακο ιστορικό τα κάνει όλα , ο τοίχος! Και τι τοίχος! Αφήστε τα ...μια λέξη αγάπης και τα σκοτάδια θα φευγαν. Γιατί να μας τύχει τέτοια οικογένεια τι κάναμε. Πως να παλεύεις και με τα θηρία και με την κατάθλιψη συγχρόνως; ερις οικονομικΑ πως τα καταφέρνεις

Quote:

---

Originally Posted by Έρις

"η ψυχολόγος μου δίεγνωσε ότι έχω έμμονες σκέψεις αυτοκτονίας και με έστειλε στο ψυχίατρο λέγοντας μου: "ότι δεν μπορει να πάρει αυτό το ρίσκο, γιατί αν έκανα κακό στον εαυτό μου, θα ήταν επαγγελματική καταστροφή" Μακρυγόρησα και ίσως άσκοπα... όμως το σκοτάδι είναι πάλι μέσα μου...

---

Ειναι σημαντικο το οτι σου ειπε την αληθεια ετσι ωστε να εχεις επιγνωση. Δεν το κανουν ολοι. Αρα θα το παλευεις κυριως με συνεδριες ψυχιατρου,σωστα;

Οντως δεν το κανουν ολοι δεν δινουν διαγνωση! Ξερετε το γιατι η τελευταια γιατρος που πήγα μου είπε πως εχω βαρειά κατάθλιψη και δεν ηξερα πως η καταθλιψη μπορει να σου κανει και μανιοκατάθλιψη

Quote:

---

Originally Posted by take a break

Οντως δεν το κανουν ολοι δεν δινουν διαγνωση! Ξερετε το γιατι η τελευταια γιατρος που πήγα μου είπε πως εχω βαρειά κατάθλιψη και δεν ηξερα πως η καταθλιψη μπορει να σου κανει και μανιοκατάθλιψη

---

Τι αγωγη λαμβανεις αν επιτρεπεται;

Λογικά θα συνεχίσω με τον ψυχίατρο και χωρίς αγωγή προς το παρόν...
Έχω ένα χρόνο να δουλέψω, σταμάτησα τη δουλειά για να διαβάσω και να δώσω πανελλαδικές. Τώρα άσχολουμαι όταν μπορώ κυρίως με τη σχολή. Έψαξα να κάνω ιδιαίτερα σε κάποιον απόφοιτο (για να αξιοποιήσω και το πρώτο μου πτυχίο), αλλά δεν το έχω πολυτρέξει ακόμα. Είχα κάποια λεφτά στην άκρη, προς το παρόν με στηρίζει η μητέρα μου οικονομικά.

Ο ψυχίατρος, μου έχει πει πως θεωριτικά έχω μία προδίαθεση εκ γεννετής προς την κατάθλιψη, αλλά οι περιβαλοντικοί παράγοντες είναι που την πυροδοτούν. Δεν έχουμε σχετικό ιστορικό στην οικογένεια από όσο γνωρίζω. Επίσης, μου είπε ότι το θεωρεί απίθανο να εξελιχθεί σε κάτι άλλο, πέρα από κάποιο επεισόδιο βαριάς κατάθλιψης... όμως δεν ξέρω πόσο να εμπιστευτώ το μυαλό μου.

Επίσης, o ψυχίατρος, μου έγραψε sertaline generics, είναι ssri και μου να πάρω και κάποιο ηρεμιστικό αν μου δημιουργούν αναστάτωση, έχετε άποψη;

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Τι αγωγη λαμβανεις αν επιτρεπεται;

---

Κοιτα δεν εκανα οτι μου ειπαν μου εδιναν 2 εφεξορ των 75 και γω πηρα μονο το ενα το μετανιωνω τωρα παρα πολυ γι αυτο λεω και στην ερις οτι μπορει να χρειαστει λιγο φαρμακο μιας και σε μενα ειπαν βαρεια καταθλιψη επισης παιρνω την μερα και δυο ζαναξ των 0,25 ! Ελπιζω αν παρω και δευτερο εφεξορ να κοψω τα ζαναξ

Quote:

---

Originally Posted by take a break

Κοιτα δεν εκανα οτι μου ειπαν μου εδιναν 2 εφεξορ των 75 και γω πηρα μονο το ενα το μετανιωνω τωρα παρα πολυ γι αυτο λεω και στην ερις οτι μπορει να χρειαστει λιγο φαρμακο μιας και σε μενα ειπαν βαρεια καταθλιψη επισης παιρνω την μερα και δυο ζαναξ των 0,25 ! Ελπιζω αν παρω και δευτερο εφεξορ να κοψω τα ζαναξ

---

Τα εφεξορ ειναι αντικαταθλιπτικα και με 0.5 ζαναξ ειναι απο τις χαμηλες δοσεις. Το ενα χωρις το αλλο συνηθως δεν το δινουν. Το πρωτο μειωνει απελπισια, αυτομοφη, ματαιοτητα το μεν δευτερο κανει τη δικη του δουλεια. Τελικα παιρνεις 2 εφεξ. πλεον; εχεις κλεισει ενα μηνα τουλαχιστον αγωγης ;

Ναι γιατι εκανα την βλακεια και το χα κοψει! Περασα μαυρες μερες στις 16 θα μου δωσει το δευτερο εφεξορ οπότε θα δούμε φοβαμαι να παρω και δευτερο αλλα τι να γινει

Quote:

---

Originally Posted by take a break

Ναι γιατι εκανα την βλακεια και το χα κοψει! Περασα μαυρες μερες στις 16 θα μου δωσει το δευτερο εφεξορ οπότε θα δούμε φοβαμαι να παρω και δευτερο αλλα τι να γινει

---

Οταν ξεκινησα την αγωγη για πρωτη φορα δεν μπηκα στη διαδικασια να διαβασω παρενεργειες γιατι γνωριζα πως με τοσο υψηλα ηδη επιπεδα αγχους κατα πασα πιθανοτητα θα αυθοποβαλομουν πως θα τα εχω ολα.
Τα ξεκινησα λοιπον και περα απο θετικες αλλαγες και τις αναμενομενες δυσαρεστες ( υπνηλια ξηροστομια ) συντομα επανηλθα στο προγραμμα που ειχα χωρις ιδιαιτερο προβλημα. Κατοπιν χρειαστηκε να αλλαξω αγωγη ειδα καποιες διαφορες απο ουσια σε ουσια και κατεληξα πως το καλυτερο ειναι πρωτιστως να βλεπουμε οι ιδιοι στον οργανισμο μας τί επιδραση εχουν και αμεση επικοινωνια με τον γιατρο.

Στο δυσκολο κομματι ειναι η διαχειριση του εαυτου, η αγωγη ανακουφιζει μεν αλλά δεν λυνει ο,τιδηποτε εχει βαθιες ριζες. Καθημερινη δουλεια με τον εαυτο να αποδεχθει οτι δεν μπορει να αλλαξει, επιπλεον σπρωξιμο στην αντιμετωπιση φοβων και τελειωμο δεν εχει...

Οταν ειναι αφορητα δυσκολο κλινικα - γνωριζω πως θα κανει τον κυκλο του και θα περασει. Οταν ψιλο μαζευεις τα κομματια σου ξεκινα μια νεα φαση οχι τυπου λουνα παρκ αλλά πιο λειτουργικη. Αναλογα με την βαρυτητα της καταθλιψης, διαταραχης διαθεσης κτλ πορευομαστε.

*Μπορει κανείς διπλα σου να μην αναγνωριζει τις μαχες σου αλλά μονον εσυ θα δεις την βελτιωση σου.

Πικρή η αληθεια αλλά και ο ψυχιατρος αυτη τη κατευθυνση μου δινει.

Καλή αρχή για τις 16 του μηνα :)

Με μια συνεχόμενη γκρίνια στο σπίτι και ενοχες που σου βαζουν πως να κανεις και συ όλη την δουλειά αυτη που χρειαζεται και φυσικα να σε περιοριζουν και κοινωνικα και οικονομικα.