Ελπίζω το μέλος μπει στο φόρουμ και να σε ενημερώσει.
Printable View
Ελπίζω το μέλος μπει στο φόρουμ και να σε ενημερώσει.
Quote:
Originally Posted by drstelth
Ευχαρίστως να επικοινωνήσουμε μέσω email, δεν έχω πρόβλημα. Δεν θα μπορεέσω όμως να δώσω στοιχεία της κοπέλας άμεσα αν πρώτα δεν μου αναφέρεις εσύ κάποια στοιχεία για τη δική σου περίπτωση (π.χ. πόλη όπου μένει η κοπέλα, η ηλικία της, τι σπούδασε κλπ. για να δούμε αν υπάρχει συσχέτιση). Θα χαρώ να επικοινωνήσουμε.
Μην του πεις αλήθεια αν έχεις λίγο μυαλό
[email protected] θα σου πω εγώ το όνομα και το πολη και εσύ αν θέλεις μου απαντάς βασικά και μόνο την πόλη μου να σου πω νομίζω ότι θα είναι αρκετο
Ήδη σου έχω στείλει email.Quote:
Originally Posted by drstelth
Σου έστειλα δεν το πήρες?Quote:
Originally Posted by avgeris
Για να απαντήσω σε όσους πιθανό σκέφτηκαν (και κάποιοι το εξέφρασαν κιόλας) "τι θέλω και ανακατεύομαι και ασχολούμαι με μια υπόθεση που δείχνει αρκετά σοβαρή και δύσκολη"......δεν είναι μόνο τα όποια προσωπικά αισθήματα. Το τελευταίο δίμηνο, αποτελώ για εκείνη ένα στήριγμα. Έναν άνθρωπο στον οποίο μπορεί να καταφύγει και να μιλήσει για πράγματα που την απασχολούν (τα περισσότερα βέβαια ανήκουν στη σφαίρα των ψευδαισθήσεών της). Κατά καιρούς έλεγε ότι θέλει να απεμπλακεί από μένα, να με δει απλώς ως ένα καλό φίλο της και τίποτα περισσότερο, όμως την επόμενη στιγμή το άλλαζε. Κάποια φορά μάλιστα, με έσβησε από φίλο στο facebook και μισή ώρα αργότερα μου έστειλε SMS να μιλήσουμε και μου είπε ότι έκανε λάθος και θέλει να μου ξανακάνει αίτημα φιλίας. Κάτι που έγινε και φυσικά το αποδέχτηκα.Όσο δύσκολο είναι σε "φυσιολογικές" συνθήκες να αφήσεις μια γυναίκα με την οποία έχεις δεθεί, ακόμα πιο δύσκολο είναι όταν ξέρεις ότι η γυναίκα αυτή δεν είναι καλά και χρειάζεται στήριξη ψυχολογική από κάποιον που η ίδια θεωρεί σημαντικό στη ζωή της. Και προφανώς, στην άσχημη και σοβαρή κατάσταση που βρίσκεται τώρα, καμία σκέψη για σεξουαλική σχέση μαζί της δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η ελπίδα ότι θα δεχτεί να ξεκινήσει θεραπεία σε κάποια κλινική (κάτι το οποίο δεν θέλει ούτε να συζητήσει) και θα επιστρέψει "ρυθμισμένη" ώστε να μπορέσουμε επιτέλους να βρεθούμε από κοντά-το τι θα ακολουθήσει, δεν με απασχολεί άμεσα, προέχει για μένα να "ρυθμιστεί".
Καλη συνεχεια ευχομαι.Αν εχεις νεωτερα γραψε μας!
Quote:
Originally Posted by lessing
Τα νεότερα είναι ότι η ίδια αρνείται καν να συζητήσει για νοσηλεία, έστω και βραχεία, δεν τηρεί επακριβώς τη θεραπευτική αγωγή, δεν έχει καμία επίγνωση της κατάστασής της και σε ότι έχει να κάνει με τα δικά μας, έχουμε τουλάχιστον ένα άγριο επεισόδιο ζηλοτυπίας και επιθετικότητας από μέρους της ανά βδομάδα. Αρχίζει μάλιστα και ρίχνει το φταίξιμο για το ότι δεν έχουμε βρεθεί σε μένα (!!!). Πλέον, δε δίνω σημασία, το έχω σχεδόν πάρει απόφαση ότι δύσκολα ένα τέτοιο περιστατικό μπορεί έστω να πετύχει ένα καλό θεραπευτικό αποτέλεσμα (συνδυασμός μη συμμόρφωσης σε αγωγή και άρνηση αποδοχής νόσου και νοσηλείας), οπότε απλώς προσπαθώ να την ηρεμώ και να την παροτρύνω να κάνει κάτι για το πρόβλημά της (τον.....αλκοολισμό), ελπίζοντας ότι θα δεχτεί τουλάχιστον να νοσηλευτεί για λίγο διάστημα. Με το τηλέφωνο βέβαια, δεν μπορείς να πετύχεις και πολλά.
Αν η ιδια αρνειται να θεραπευτει δεν υπαρχει περιπτωση να θεραπευτει.Πιστευεις οτι θα της εκανες καλο αν αντι να της ''χαιδευεις'' τα αυτια να της εβαζες καποια ορια οτι π.χ.αν δεν εισαχθει για να θεραπευτει απο τον εστω! υποτιθεμενο αλκοολισμο της,θα απομακρυνθεις κ θα κοψεις καθε επαφη μαζι της θα φοβοταν μη σε χασει κ θα το εκανε;Δεδομενου οτι πρεπει να εισαι σημαντικος για αυτην.Quote:
Originally Posted by avgeris
Της έχω ήδη πει πολλές φορές ότι θέλω να ξεμπερδεύει με τον "αλκοολισμό" της και να κάνει αυτό που της προτείνουν. Κάθε φορά που επαναφέρω το θέμα, μου λέει "αυτή είμαι, αν δε σ' αρέσω άσε με κι εσύ όπως έκαναν και οι άλλοι" και ότι τη λύση θα τη βρει μόνη της, χωρίς τη βοήθεια κανενός. Και αλλάζει θέμα. Επιμένει δε ότι ο αλκοολισμός ξεκίνησε μαζί με τον δήθεν καρκίνο του πατέρα της (εξακριβωμένο ότι ο άνθρωπος είναι υγιέστατος) και από το ότι φροντίζει μόνη της την κόρη της χωρισμένης αδελφής της (επίσης εξακριβωμένο ότι δεν ισχύει). Όπως είπα και πριν, με το τηλέφωνο δεν μπορύν να γίνουν πολλά, ειδκά όταν κάθε φορά που μου ανοίγεται για ένα θέμα, αμέσως κλείνεται τις επόμενες μέρες και αρνείται να το συζητήσει. Επίσης, πέρα από τις όποιες παραληρητικές ιδέες και ψευδαισθήσεις της, λέει και πολλά ψέματα εν γνώσει της για να προκαλέσει να την λυπηθούν. Εκεί βρίσκεται και ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος. Εννοέιται ότι επαναφέρω συχνά το πρόβλημα (η ίδια μου έχει ζητήσει να της το θυμίζω), πολλές φορές όμως αποφεύγει να συζητήσει.Quote:
Originally Posted by lessing
για μενα, υπαρχουν δυο θεματα σε αυτο που συζητας.Quote:
Originally Posted by avgeris
το ενα ειναι η υγεια της κοπελας και το αλλο η δικη σου "σχεση" μαζι της.
ξεκαθαρισε πρωτα ως τι ασχολεισαι. για σενα. για να καταλαβεις τι κανεις εκει.
θεραπευτης σαφως δεν εισαι, οποτε το να προσπαθεις να εκμαιευσεις αληθειες για ολες αυτες τις ιστοριες που κινουνται μεταξυ παραληρηματος και μυθομανιας (δεν ξερουμε τι απο τα δυο περισσοτερο), ειναι μαλλον ατοπο.
συγγενης επισης δεν εισαι κι απ οτι φαινεται, παρα την αρνηση της, εχει συγγενεις η κοπελα που ασχολουνται κι ας μην καταφερνουν και πολλα.
να σου πω την αληθεια, πριν προχωρησω στην αναγνωση ολων των μηνυματων σου, τα ειχα ψιλοπαρει γιατι σκεφτομουν οτι με "δολιους" για να μην πω και με παρανομους τροπους, απεκτησες για μια αγνωστη σου πολυ προσωπικες πληροφοριες που δεν στις εμπιστευθηκε και προσπαθεις να τις χρησιοποιησεις για να την χειριστεις και για να στο πω ωμα, αλλα οπως το σκεφτηκα, για να καταφερεις να την πηδηξεις.
σορι, αλλα ετσι ειναι. και εισαι ΕΣΥ ο υγιης απο τους δυο...
στην πορεια, μαλακωσα γιατι ειδα οτι μετα απο οσα εχουν γινει, βαζεις τον εαυτο σου μαλλον στην θεση ενος φιλου που ψαχνει εναν τροπο να στηριξει η να την βοηθησει.
για εμενα ειναι και ο μονος ρολος που σου ειναι ηθικα αλλα και πρακτικα επιτρεπτος, στην κατασταση που ειναι η κοπελα αυτη.
αλλα αν ειναι οντως ετσι, αν ανησυχεις σαν κοντινος πλεον φιλος που θελει να βοηθησει, τι θεση εχουν ολες αυτες οι αναρωτησεις περι του τι μπορει να ειναι αληθινο απο ολο το ερωτικο σας παρε- δωσε??? και τι νοημα εχει ο σεξουαλισμος μεταξυ σας?
για μενα ειναι ΕΝΤΕΛΩΣ ατοπες οι ερωτησεις σου αυτες και προς εμας και προς τον εαυτο σου, μην πω ακομα και προς εκεινην να τις απηύθυνες.
με τοσο μπερδεμενο ψυχισμο, σαφως και δεν μπορεις να ξερεις ουτε τι αισθανεται για σενα ουτε ΑΝ αισθανεται, ουτε αν θα μπορουσε να σε βλεπει ερωτικα αν υποθεσουμε οτι λαβει θεραπεια (ΑΝ ποτε λαβει). οτι θα σε θυμαται σαν ατομο το θεωρω σχεδον σιγουρο, αλλα αυτο που εχει τωρα ειναι ενα μπερδεμα συναισθηματικων αντιδρασεων και διαταραχης. δεν ειναι αισθηματα. ετσι το καταλαβαινω εγω. με καθε επιφυλαξη, γιατι ειμαι και ασχετη.
η γνωμη μου,
η ξεκαθαριζεις οτι κοβεις καθε ερωτικη επικοινωνια και προσπαθεις να εισαι φιλος, η την ξεχνας.
Χαίρομαι για τον τρόπο με τον οποίο έθεσες τους προβληματισμούς σου, οι οποίοι είναι πέρα ως πέρα λογικοί και δικαιολογημένοι. Να σχολιάσω μερικά πράγματα στα όσα ανέφερες.Quote:
Originally Posted by Remedy
Είναι δεδομένο ότι αυτή τη στιγμή μιλάει με πολύ κόσμο στο facebook και είναι επίσης δεδομένο ότι έχει πολλούς "θαυμαστές" που την προσεγγίζουν ερωτικά. Δεν είναι μόνο ότι μου το έχει πει η ίδια (αυτό πλέον δεν μπορεί να θεωρηθεί ασφαλές κριτήριο), το βλέπω και σε σχόλια διαφόρων στον τοίχο της όταν π.χ. ανεβάζει κάποια παλιά φωτογραφία της (όποια φωτογραφία κι αν ανεβάσει, είναι πανέμορφη). Είναι αμφίβολο αν οποιοσδήποτε από αυτούς έχει την παραμικρή ιδέα για το τι γίνεται. Το πιο πιθανό είναι ότι μετά από κάποιες ανεπιτυχείς προσπάθειες να τη συναντήσουν, θα την παρατήσουν εντελώς και δεν θα ξαναασχοληθούν, καταλαβαίνοντας ότι ίσως υπάρχει κάποιο πρόβλημα σε αυτήν (κάτι το οποίο είχα υποψιαστεί άλλωστε κι εγώ πριν το ψάξω). Αμφιβάλλω αν και οι συντοπίτες φίλοι της έχουν μάθει κάτι. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, θεωρώ ότι είμαι ο μοναδικός στον ευρύ διαδικτυακό της κύκλο που ξέρει τι συμβαίνει και άρα μπορεί, όσο μπορεί, να την "πιέσει" να ξεκινήσει κάποια θεραπεία. Όσο πιο κοντά της είμαι, τόσο πιο εύκολα μπορεί να δεχτεί τη γνώμη μου. Αν απομακρυνθώ, θεωρώ ότι δεν θα μπορεί πλέον η γνώμη μου να παίξει κάποιο ρόλο, αφού θα με βλέπει ως ένα από όλους τους υπόλοιπους που την άφησαν. Αυτό προσπαθώ να πετύχω, να είμαι όσο το δυνατό πιο κοντά της για να μπορέσω να την οδηγήσω, όσο γίνεται, στο να αποφασίσει σωστά στο θέμα θεραπεία (κάτι που αρνείται στους γονείς της). Και το "όσο πιο κοντά γίνεται" η ίδια το βλέπει ως ερωτικό παιχνίδι και της αρέσει, είμαι σίγουρος ότι αν πάψει να το βλέπει έτσι, θα έχει αυτόματα αποκοπεί από μένα (όπως έκανε τη μία και μοναδική φορά που της είπα να το αφήσουμε λίγο πιο χαλαρό και αρνιόταν να μου μιλήσει για δυο μέρες). Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Σίγουρα και σε καμία περίπτωση, όπως το είπα και στην αρχή, δεν την βλέπω ερωτικά στην κατάσταση που είναι. Δεν παύει όμως να με ελκύει ως γυναίκα σε μια υποτιθέμενη αποκατάσταση των ψυχικών διαταραχών της. Άλλωστε, το μεγάλο πρόβλημα με τα έντονα συμπτώματα δημιουργήθηκε τον τελευταίο χρόνο, πιο πριν ήταν ένα ζωντανό κορίτσι που χαιρόταν τον έρωτα και τη ζωή, έστω και με πολλά σαφή χαρακτηριστικά διπολικής προσωπικότητας και αρκετά δύσκολο χαρακτήρα, χωρίς ποτέ κανείς να νιώσει άσχημα που έκανε σχέση μαζί της. Δεν θα το θεωρούσα "ανήθικο" να την προσεγγίσω ερωτικά σε περίπτωση που "επέστρεφε" σε μια ζωή όπως πριν από κάποια χρόνια ή και καλύτερη ακόμα αν θεωρήσουμε ότι θα έχει κάνει θεραπεία και θα έχει διορθώσει πολλά προβλήματα. Απευθύνθηκα σε εσάς λόγω της αγωνίας μου να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται με το συναίσθημα ενός διπολικού ατόμου πριν και μετά την νοσηλεία. Και η αλήθεια είναι, ότι οι απαντήσεις που έχω πάρει ως τώρα μου έχουν δώσει μια ιδέα. Και είναι ένας ακόμα λόγος που δεν θα ήθελα να έχει μια αρνητική ή "ουδέτερη" εικόνα για μένα αν ποτέ "επέστρεφε" μετά από κάποια νοσηλεία (μια εικόνα που θα είναι πιθανή αν την αφήσω όπως οι άλλοι).
Οι φίλοι μου μου είπαν το ίδιο πράγμα. Ούτε ψυχολόγος της είσαι ούτε πατέρας της. Το θέμα είναι ότι η ίδια δεν εμπιστεύεται ούτε τους γονείς της ούτε τους θεραπευτές της, θεωρεί ότι θέλουν να την "κλείσουν μέσα". Επομένως, θα μπορούσα να παίξω ένα ρόλο παρότρυνσης προς τη σωστή κατεύθυνση. Ούτε ως ψυχολόγος ούτε ως πατέρας. Ως ένα "φιλαράκι" (όπως με αποκαλεί) για το οποίο τρέφει πολύ τρυφερά αισθήματα και το θεωρεί πολύ δικό της άνθρωπο. Σίγουρα, τα όποια αισθήματα λέει ότι έχει για μένα δεν μπορούν να αξιολογηθούν σε καμία περίπτωση, όμως αν υπάρχει τρόπος να τη βοηθήσω, πρέπει να πατήσω πάνω σε αυτά και να την κάνω να με εμπιστευτεί.
Ναι αλλα ως τωρα την παροτρυνεις στην σωστη κατευθυνση για να κανει θεραπεια για τον ''αλκοολισμο''της αλλα δεν ανταποκρινεται.Αυτη η κατασταση μπορει να διαιωνιζεται επαπειρον.Γιατι δεν πας αιφνιδιαστικα ενα ταξιδι εκει που μενει κ να της χτυπησεις την πορτα;
Αν φοβασαι μην τρομαξει κ.λ.π.δεν προκειται ποτε να γινει τιποτα με τη θεραπεια της.Εγω λεω πεσε στα βαθεια κ κολυμπα δλδ αλλαξε τακτικη.
Είναι κάποιες περίπλοκες καταστάσεις που απαγορεύουν το "χτύπημα της πόρτας", όχι μόνο από μένα, γενικά από τον οποιονδήποτε. Δεν θέλω να επεκταθώ επειδή είναι ευαίσθητο το θέμα, αλλά θα το πω απλά, δεν γίνεται να της χτυπήσει κάποιος την πόρτα έστω κι αν μένει μόνη. Δεν μπορώ να το θέσω πιο κατανοητά. Το πιο κοντινό που μπορούσα να κάνω το έκανα όταν πήγα στην πόλη της και αρνήθηκε να με δει με μια σαφέστατα ψεύτικη δικαιολογία (δεν ξέρω αν ανήκε στο πλαίσιο των παραληρητικών της ιδεών ή στη μυθοπλασία της, πιθανό και στα δύο). Ακόμα και όταν την άλλη μέρα το πρωί πριν φύγω, η δικαιολογία της είχε πάψει να ισχύει, δεν θέλησε να με δει, αλλά αρκέστηκε σε μηνύματα αγάπης, αφοσίωσης και έρωτα σε SMS και Facebook. Όλο το βράδυ είχαμε μείνει ξύπνιοι να συνομιλούμε μέσω facebook και λίγα λεπτά μέσω κινητού, κι ενώ είχα βρεθεί κάποιες εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι της, δεν δέχτηκε καν να με δει, ούτε από απόσταση. Να πω και το άλλο: είχα αγοράσει τριαντάφυλλα για αυτήν, της είπα ότι απλά θέλω να τα ακουμπήσω στο κατώφλι του σπιτιού της και να τα πάρει όποτε μπορέσει, ακόμα και αυτό το αρνήθηκε χωρίς συζήτηση. Τα άφησα τελικά στο ξενοδοχείο με μια κάρτα με αφιέρωση και έμαθα ότι έστειλε κάποιον να της τα φέρει. Λίγες βδομάδες μετά, όταν της είπα ότι είμαι στο αυτοκίνητο έτοιμος να πάω να τη δω, πάλι μου είπε "όχι" επειδή δεν ήθελε να τη δω σε άσχημη κατάσταση (είχε μια ίωση και ήταν χάλια, όπως ισχυρίστηκε).Quote:
Originally Posted by lessing
Η αλλαγή τακτικής που ήδη έχω στο μυαλό (επειδή οι εκρήξεις ζήλειας και καχυποψίας γίνονται ολοένα και πιο συχνές, μου ζήτησε το λόγο γιατί δεν απάντησα σε κάποιο σχόλιο που έκανε στον τοίχο μου, ρωτώντας με αν κρύβομαι !!!), είναι να αρχίσω να εκδηλώνω τη δυσαρέσκειά μου στη συμπεριφορά της (όσο κι αν ξέρω ότι δεν μπορώ να τα βάλω με εκείνη αλλά με την ασθένειά της) και να της πω σύντομα να κοιτάξει να λύσει το θέμα το συντομότερο. Θα επαναφέρω μάλιστα την προοπτική ταξιδιού μου στην πόλη της ως τελευταία ευκαιρία της (όχι ότι θα δεχτεί να με δει, αλλά ίσως να σκεφτεί καλύτερα την περίπτωση νοσηλείας της).
Να σημειώσω ότι το Γενάρη δέχτηκε να νοσηλευτεί (άσχετα αν μετά έφυγε πριν καν μπει) επειδή ένιωσε ότι το οφείλει σε μένα που πήγα ως την πόλη της να τη δω. "Θέλω να αλλάξω και να πάψω να χάνω ευκαιρίες με ανθρώπους που με αγαπάνε", μου είχε πει, και λίγες μέρες μετά έφτασε ως την πόρτα του ιδρύματος και δεν δέχτηκε να την περάσει.
Σήμερα, άλλαξα τακτική. Και πέρασα στην "επίθεση" τη στιγμή που κατάλαβα ότι γινόταν υπερβολικά κτητική. Της είπα ότι θεωρώ πως δεν μπορούμε ποτέ να ειδωθούμε όσο υπάρχει το θέμα "αλκοολισμού" που της έχει προκαλέσει μια τέτοια πληγή και ψυχική φόρτιση που την έχουν οδηγήσει σε μια γενική απομόνωση και δεν μπορεί να με δεχτεί. Της είπα ότι ο "παλιός εαυτός" της (η ίδια λέει "η παλιά x" όπου x το όνομά της) θα πετούσε να με δει στα ΚΤΕΛ πριν φύγω, κάτι που η ίδια δέχτηκε, και ότι επίσης δεν θα επέτρεπε να έχουν περάσει τόσοι μήνες χωρίς να έρθει σε μένα. Την προέτρεψα να ξεκινήσει άμεσα αυτό που της έχουν προτείνει, να αλλάξει την αρνητική στάση που κρατάει και να σκεφτεί ότι το κάνει πρώτα για εκείνη και μετά για εμάς. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε αν δεν λυθεί αυτό το θέμα, της είπα και πρόσθεσα ότι όλο αυτό ξεκινάει ακριβώς από το μεγάλο μου ενδιαφέρον για εκείνη. Σοκαρίστηκε, την έπιασαν τα κλάματα και μου είπε ότι ποτέ δεν της είχα μιλήσει τόσο όμορφα και ότι θα κοιτάξει να το βάλει σε μια σειρά τις επόμενες μέρες. Ήμουν πιεστικός, της είπα πότε σκοπεύει να το ξεκινήσει και μου είπε ίσως σε μια βδομάδα, αφού πρώτα κάνει κάποιες κουβέντες σχετικά με το πότε, το πως και το πόσο. Μίλησε για 25 μέρες περίπου "απομόνωσης", όχι πιο πολύ όπως υπολόγιζε (τόσο μου είχε πει και πριν από δυο μήνες), δεν μπορώ να το ξέρω, πάντως της ήρθε απότομο και φάνηκε να το σκέφτεται. Ειδικά όταν της πέρασα το ότι δεν υπάρχει περίπτωση να με δει αν δεν λύσει το πρόβλημα. Ήταν ένα από τα τελευταία μου χαρτιά, ειδικά όταν της είπα ότι την επόμενη βδομάδα είμαι έτοιμος να πάω να τη δω, αλλά θέλω πρώτα να είναι εντελώς "ελεύθερη" απ' όλα αυτά που την περιορίζουν και την κρατούν κλεισμένη.
φίλε Αυγέρη σε διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον. θέλω να καταλάβω ποιος είναι ο λόγος που τυραννιέσαι. είχα μια ανάλογη, ούτε παρόμοια ούτε πανομοιότυπη, αλλά ανάλογη ιστορία πριν από χρόνια. ο άνθρωπος μου είχε εξηγηθεί ότι είχε κατάθλιψη, τον κατάλαβα (νόμισα ότι τον κατάλαβα), τον είχα ερωτευτεί τρελά και τα επόμενα χρόνια με κακοποιούσε ψυχολογικά. κάποτε δεν το άντεξα και απομακρύνθηκα, επιθετικά κιόλας, πιστεύοντας ότι είναι κακός άνθρωπος (να με συμπαθάς για την απλοϊκή λέξη, πολλές άλλες λέξεις θα έπρεπε να πω, αλλά κουράστηκα σήμερα και θόλωσα αφενός, αφετέρου δε αυτοπροφυλάσσομαι λιγάκι για να μην σκαλίσω κάτι που με πονάει ακόμα). πέρασαν χρόνια μέχρι που έπεσα πάνω σε έναν άλλον άνθρωπο που αυτός ενδιαφερόταν για μένα και είπα ας το δω το θέμα, γιατί ήμουν μόνη και μεγάλη και είχα βαρεθεί. μέσα σε μια μόνον εβδομάδα ο δεύτερος αυτός και συμπαθέστατος άνθρωπος έφερε στη ζωή μου πανομοιότυπες συμπεριφορές με του παρελθόντος, καρμπόν οι περισσότερες (εξαιρουμένης της καθύβρισης, που λάτρευε ο άλλος να μου εξαπολύει συχνά-πυκνά ως πάρθιον βέλος, αλλά και με κείνον η ιστορία δεν είχε ξεκινήσει τόσο άγρια). να μην τα πολυλογώ, επειδή τον δεύτερο δεν τον είχα ερωτευτεί, απομακρύνθηκα και ομολόγησα στον εαυτό μου ότι δεν θέλω να μπλέξω με την καμία. όμως σαν να έπεσε η κουρτίνα και είδα μέσα μου να καθαρίζει το τοπίο με τον πρώτο. για πρώτη φορά κατάλαβα ότι κατάθλιψη δεν είναι να μην έχεις διάθεση γενικώς και αορίστως (έτσι εξελάμβανα ως τότε την κατάθλιψη ως περιεχόμενο) και ότι ο άνθρωπος που τότε είχα ερωτευτεί ήθελε να είναι εντάξει μαζί μου αλλά δεν μπορούσε, ήταν φυλακισμένος στο κορμί του και πονεμένος, και γω η ηλίθια τον αντιμετώπιζα σαν να ήταν βιαστής των συναισθημάτων μου. και τότε αναρωτήθηκα για πρώτη φορά: τώρα που κατάλαβες κυρία μου ότι ο άνθρωπος σε απέφευγε μήνες όχι γιατί δεν σε ήθελε, αντιθέτως πήγαινε συχνά να σε προφυλάξει να μην δεις την σκατένια πλευρά του, τώρα που κατάλαβες ότι η κατάθλιψη είναι λερναία ύδρα που θέλει επαγρύπνηση, θα τον πλησίαζες πάλι να τον αντιμετωπίσεις αλλιώς, σαν άρρωστο, και να τον αποδεχτείς έτσι όπως είναι; και ξέρεις τί απάντησα πεντακάθαρα; όχι. σε βλέπω λοιπόν να τυραννιέσαι και συ απ' την πλευρά σου Αυγέρη και λέω μέσα μου Γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό του; θα μπορούσα να τον έχω αφήσει Αυγέρη χωρίς να του επιτεθώ, πάλι χώρια θα ήμασταν, αλλά χωρίς παρεμβολή της κακιάς μου συμπεριφοράς προς τον δυνάστη μου (έτσι τον έβλεπα). θα ήθελα να μπορούσα να τα πάρω όλα πίσω και να διώξω τη σκιά από μέσα μου, αλλά εκείνος μπορεί και να μη με θυμάται, νοσηλεύτηκε δυο φορές από τότε έμαθα (όταν ξύπνησα από τον ύπνο μου) και κάθε φορά μετά δεν θυμάται μου είπαν. πολύς πόνος για όλους. εσύ έχεις δυνατότητα επιλογής και διάλεξες να πονάς. τί να πω;Quote:
Originally Posted by avgeris
[QUOTE=Tonya;662875]φίλε Αυγέρη σε διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον. θέλω να καταλάβω ποιος είναι ο λόγος που τυραννιέσαι. είχα μια ανάλογη, ούτε παρόμοια ούτε πανομοιότυπη, αλλά ανάλογη ιστορία πριν από χρόνια. ο άνθρωπος μου είχε εξηγηθεί ότι είχε κατάθλιψη, τον κατάλαβα (νόμισα ότι τον κατάλαβα), τον είχα ερωτευτεί τρελά και τα επόμενα χρόνια με κακοποιούσε ψυχολογικά. κάποτε δεν το άντεξα και απομακρύνθηκα, επιθετικά κιόλας, πιστεύοντας ότι είναι κακός άνθρωπος (να με συμπαθάς για την απλοϊκή λέξη, πολλές άλλες λέξεις θα έπρεπε να πω, αλλά κουράστηκα σήμερα και θόλωσα αφενός, αφετέρου δε αυτοπροφυλάσσομαι λιγάκι για να μην σκαλίσω κάτι που με πονάει ακόμα). πέρασαν χρόνια μέχρι που έπεσα πάνω σε έναν άλλον άνθρωπο που αυτός ενδιαφερόταν για μένα και είπα ας το δω το θέμα, γιατί ήμουν μόνη και μεγάλη και είχα βαρεθεί. μέσα σε μια μόνον εβδομάδα ο δεύτερος αυτός και συμπαθέστατος άνθρωπος έφερε στη ζωή μου πανομοιότυπες συμπεριφορές με του παρελθόντος, καρμπόν οι περισσότερες (εξαιρουμένης της καθύβρισης, που λάτρευε ο άλλος να μου εξαπολύει συχνά-πυκνά ως πάρθιον βέλος, αλλά και με κείνον η ιστορία δεν είχε ξεκινήσει τόσο άγρια). να μην τα πολυλογώ, επειδή τον δεύτερο δεν τον είχα ερωτευτεί, απομακρύνθηκα και ομολόγησα στον εαυτό μου ότι δεν θέλω να μπλέξω με την καμία. όμως σαν να έπεσε η κουρτίνα και είδα μέσα μου να καθαρίζει το τοπίο με τον πρώτο. για πρώτη φορά κατάλαβα ότι κατάθλιψη δεν είναι να μην έχεις διάθεση γενικώς και αορίστως (έτσι εξελάμβανα ως τότε την κατάθλιψη ως περιεχόμενο) και ότι ο άνθρωπος που τότε είχα ερωτευτεί ήθελε να είναι εντάξει μαζί μου αλλά δεν μπορούσε, ήταν φυλακισμένος στο κορμί του και πονεμένος, και γω η ηλίθια τον αντιμετώπιζα σαν να ήταν βιαστής των συναισθημάτων μου. και τότε αναρωτήθηκα για πρώτη φορά: τώρα που κατάλαβες κυρία μου ότι ο άνθρωπος σε απέφευγε μήνες όχι γιατί δεν σε ήθελε, αντιθέτως πήγαινε συχνά να σε προφυλάξει να μην δεις την σκατένια πλευρά του, τώρα που κατάλαβες ότι η κατάθλιψη είναι λερναία ύδρα που θέλει επαγρύπνηση, θα τον πλησίαζες πάλι να τον αντιμετωπίσεις αλλιώς, σαν άρρωστο, και να τον αποδεχτείς έτσι όπως είναι; και ξέρεις τί απάντησα πεντακάθαρα; όχι. σε βλέπω λοιπόν να τυραννιέσαι και συ απ' την πλευρά σου Αυγέρη και λέω μέσα μου Γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό του; θα μπορούσα να τον έχω αφήσει Αυγέρη χωρίς να του επιτεθώ, πάλι χώρια θα ήμασταν, αλλά χωρίς παρεμβολή της κακιάς μου συμπεριφοράς προς τον δυνάστη μου (έτσι τον έβλεπα). θα ήθελα να μπορούσα να τα πάρω όλα πίσω και να διώξω τη σκιά από μέσα μου, αλλά εκείνος μπορεί και να μη με θυμάται, νοσηλεύτηκε δυο φορές από τότε έμαθα (όταν ξύπνησα από τον ύπνο μου) και κάθε φορά μετά δεν θυμάται μου είπαν. πολύς πόνος για όλους. εσύ έχεις δυνατότητα επιλογής και διάλεξες να πονάς. τί να πω;[/QUOTE
Υπέροχο το σχόλιό σου. Και ναι, έχω αναρωτηθεί πολλές φορές το ίδιο. Και τις τελευταίες μέρες το έχω δει αλλιώς το θέμα. Βοήθησε πολύ και η επαφή μου με ανθρώπους από εδώ μέσα, οι γνώμες που μου είπαν, άλλωστε η αλλαγή της στάσης μου ξεκίνησε από τις παροτρύνσεις κάποιων μελών του φόρουμ. Βρέθηκα δυο φορές σε καρέκλα ψυχιάτρου με προτροπή της ψυχολόγου μου λόγω της φόρτισης που μου είχε φέρει αυτή η ιστορία. Αντί να την βοηθήσω εγώ, με τραβούσε εκείνη προς την όποια διαταραχή. Ευτυχώς, το ξεπέρασα γρήγορα και άρχισα να το ψάχνω αλλιώς, γι αυτό αποφάσισα να βρεθώ σε αυτό το φόρουμ να αφουγκραστώ και άλλες γνώμες. Επί ένα 4μηνο, αρκετά πριν μάθω οτιδήποτε για την κατάστασή της, η γυναίκα αυτή μου είχε γίνει έμμονη ιδέα με τα όποια φερσίματά της (τα οποία στην αρχή δεν μπορούσα να εξηγήσω λογικά, στην πορεία άνοιξαν τα μάτια μου αλλά μόλις πρόσφατα κατάλαβα ακριβώς τι γίνεται με την οριστική διάγνωση και την πιθανή άρνησή της σε οποιαδήποτε θεραπεία). Και ξέρω πια ότι το ψέμα αποτελεί γι αυτήν ένα βολικό μέσο, δεν είναι όλα στη σφαίρα μιας παραληρητικής ιδέας, αρκετά απ' αυτά είναι συνειδητή μυθοπλασία είτε για θυματοποίηση είτε για επίτευξη κάποιου στόχου. Έχω παρατηρήσει π.χ. ότι όταν της ζητάω να μιλήσουμε νορμάλ ώρες, 6 το απόγευμα, πολλές φορές επικαλείται "δουλειά" ή "βόλτα" και ζητάει επίμονα να μιλάμε μετά τις 11 το βράδυ. Προαφανώς ξέρω το λόγο. Για να ελέγχει το που πάω και τι κάνω τις πιο "περίεργες" ώρες, όταν δε της λέω ότι δεν μπορώ τότε, εξοργίζεται και έχει καταφύγει και σε άσχημα λόγια. Από τη στιγμή που το κατάλαβα αυτό και επιμένω ότι δεν μπορώ να της μιλήσω αργά το βράδυ, ξαφνικά η "δουλειά" και η "βόλτα" μετατρέπονται σε άρον-άρον "επιστροφή στο σπίτι" για να μου μιλήσει. "Θέσε το χρόνο σου αδιαπραγμάτευτα" μου σύστησε η ψυχολόγος μου όταν είδε ότι απέρριπτα προτάσεις φίλων για έξοδο μόνο για να της ικανοποιώ τις απαιτήσεις με μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα. Πλέον, άλλαξα και αποφάσισα είτε να τη βοηθήσω με επιθετικό τρόπο, όπως είπα στο προηγούμενο ποστάρισμά μου, είτε να την αφήσω αν δω ότι μέσα στις επόμενες μέρες δεν κάνει τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση. Η ίδια, παρεξηγημένη, μου μιλάει ψυχρά μετά την παρότρυνσή μου να απαλλαγεί από το πρόβλημά της αλλά και από την αλλαγή της; στάσης μου στα ωράρια που τη βόλευαν. Έτσι κι αλλιώς, έχω καταλάβει ότι μετά από την όποια θεραπεία της, τα αισθήματά της δεν μπορούν να είναι τα ίδια, οπότε μου αρκεί να ξεφύγει από τη διαταραχή και μετά βλέπουμε. Έτσι όπως είναι τώρα τα πράγματα και αν δεν αλλάξουν, απλώς ματαιοπονώ.
[QUOTE=avgeris;662902]καλημέρα! να σου πω τί νομίζω; ότι οι ώρες που επιλέγει είναι αυτές που υποθέτει ότι θα συμπεριφερθεί comme il faut. εάν δει στην πραλξη ότι δεν της βγαίνει, θα εξαφανισθεί ξαφνικά από τη συνομιλία. δες τώρα, διαβάζοντάς σε εξακολουθώ να σε βλέπω γαντζωμένο στον παρόντα κόσμο ευτυχώς. να θυμάσαι ότι μας διαφεύγει η αληθινή γνώση ή είμαστε ημιμαθείς, το χειρότερο. μη νομίζεις βέβαια ότι δεν τόχουμε το ζητηματάκι μας και μεις, μόνο και μόνο από το ότι θέλουμε να διορθώσουμε κάποιον φαίνεται αυτό :-) η νορμάλ πορεία είναι να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας και να σφήσουμε το ζήτημα στους ειδικούς, αλλά φιρί φιρί πάμε να μπλεχτούμε. θα απαντήσεις ευλόγως: εγώ είμαι καλός άνθρωπος και δεν θέλω οι άλλοι να υποφέρουν. αυτό όμως κατ εμέ δεν είναι αρκετό. αν αφήςουμε έναν ασθενή, ακόμη και έναν άλλον ασθενή, όχι ψυχικά άρρωστο εννοώ, δεν είναι απαραίτητο ότι το κάναμε γιατί είμαστε σώνει και καλά άκαρδοι, αλλά γιατί έχουμε πρώτα υποχρεωση προς τον εαυτό μας και βοηθάμε στην αλυσίδα. δες τί οδηγία δίνουν στο αεροπλάνο πχ, βάλε λέει τη μάσκα οξυγόνου πρώτα εσύ και μετά βάλε τη μάσκα στο παιδί σου :-). ξέρεις τί κάνω η ημιμαθής καλόκαρδη; τα διαβάζω όλα και αποδελτιώνω από τους πάσχοντες τις φράσεις που μου φαίνονται κομβικές. προσπαθώ να κρατήσω στη μπάντα όσο πιο λίγες φράσεις γίνεται. όταν τις ξαναδιαβάζω, είναι σαν κάποιος να με ταρακουνάει να συνέλθω. πρέπει να φύγω από το σπιτι τώρα γιατί έχω ένα ραντεβού, θα τα ξαναπούμε αν θες Αυγέρη:-)Quote:
Originally Posted by Tonya
πιστευω οτι σε απασχολει τις βραδυνες ωρες, αφενος για να σε ελεγχει ακριβως οπως λες κι εσυ, κι αφετερου γιατι πιθανον να μην εχει υπνο και να ειναι οι ωρες που θελει παρεα, ενω τις υπολοιπες ωρες μπορει να ασχολειται με κατι εστω στο σπιτι η να εχει "φυσιολογικες" επικοινωνις με αλλους γνωστους της.
συμφωνω με την ψυχ σου. βαλε τα δικα σου ορια που θα ακολουθουν το δικο σου προγραμμα, οχι τις διαθεσεις της.
πχ, "βραδυ δεν με βολευει γιατι βγαινω. αν ειμαι μεσα καποιο βραδυ θα επικοινωνησω εγω" η
"στειλε μου οτι θελεις, αλλα θα απαντησω οταν θα βρω χρονο. δεν θα αφησω τις εξοδους μου για να μιλαω στο τηλεφωνο."
αν εχει αντιρρηση, θυμισε της οτι εκεινη απαγορευει την πραγματικη σας γνωριμια. δεν μπορεις να βασισεις την ζωη σου σε μια σαιμπερ επικοινωνια επειδη το θελει αυτη.
χρειαζεσαι αληθινους ανθρωπους που συναντας και εχεις κοινες δραστηριοτητες, οχι σκιες.
[QUOTE=Tonya;662908]Quote:
Originally Posted by avgeris
Φυσικά και θέλω να τα ξαναπούμε. Μιλάς πολύ σωστά και τα λόγια σου επαναφέρουν πολλά πράγματα στη θέση τους μέσα στο μυαλό μου. Σε πολλά απ' όσα λες, συμφωνώ απόλυτα. Θα χαρώ να διαβάσω κάποιο σχόλιό σου.
Quote:
Originally Posted by Remedy
ΑΚΡΙΒΩΣ. ΣΕ ΟΛΑ ΟΜΩΣ.
Πέρα από τον έλεγχο που θέλει να έχει στα νυχτερινά ωράριά μου, τις βραδυνές ώρες έχει ανάγκη από παρέα, υπήρχαν φορές που μιλούσαμε 5-6 ώρες τηλεφωνικά (μία έπαιρνε ο ένας, μία ο άλλος), και όταν έφτανε π.χ. 1 το βράδυ αρνιόταν να με αφήσει να ξεκουραστώ επειδή τότε είχε την ανάγκη μου. Φυσικά, δεν το επέτρεπα και καταλήγαμε σε καυγά, την επόμενη μέρα με περίμενε ένα μήνυμα συγγνώμης και μεταμέλειας. Κάποια φορά ήταν να πάω να δω τη μητέρα μου και θα έμενα εκεί ως αργά και άρχισε να μου πετάει σπόντες για τα μπαράκια που θα πήγαινα και τις γκομενίτσες που θα έβλεπα, με έσβησε από φίλο και μισή ώρα αργότερα μου έστειλε μήνυμα στο κινητό να της κάνω accept στο αίτημα φιλίας που μου έστειλε. Σαφώς και οι ώρες αυτές που επιλέγει έχουν ΚΑΙ το στοιχείο του "ελέγχου".
Και της θυμίζω σε κάθε ευκαιρία και ότι βρέθηκα καμιά 500ριά μέτρα από το σπίτι της και δε με δέχτηκε, και ότι δύο φορές με απέτρεψε, με τις βαλίτσες στο χέρι, να πάω να τη συναντήσω. Χτες μάλιστα της είπα αυτό που της είπα, ότι δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε όσο επιτρέπει στο μυαλό της να της παίζει παιχνίδια και δεν ξεμπερδεύει με το πρόβλημά της όπως της προτείνουν οι γιατροί. Σε κάθε μήνυμά μου μάλιστα θα επιμένω σε αυτό, όσο κι αν αυτή δείχνει να θέλει να απομακρυνθεί κάπως, αφού δεν έχει έρθει σε επικοινωνία μαζί μου από χτες βράδυ (κάτι πολύ παράξενο, αν σκεφτούμε ότι τις περισσότερες φορές μιλούσαμε κανένα 2ωρο τα πρωινά).
Αυτό που τη είπα μάλιστα χτες ήταν "βαρέθηκα να συζητάω με μια φωτογραφία και να ακούω μια φωνή σε καλώδιο, αν δεν κάνεις κάτι να απαλλαγείς από αυτό που σε κρατάει καθηλωμένη, δεν γίνεται ποτέ να βρεθούμε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι".
ρε συ Αυγέρη μου, είσαι μαζόχας τελικά :-)Quote:
Originally Posted by avgeris
γεια..δεν εχω παρακολουθησει ολο το νημα...αλλα ειδα καποια ποστς σου κ ηθελα να σε ρωτησω, ποιος ειναι ο λογος για τον οποιο εχεις μπει σε ολη αυτη την διαδικασια? γιατι εφοσον υπαρχει τοσο μεγαλη ασαφεια σε αυτη την "σχεση"...το παλευεις τοσο πολυ?τι νιωθεις ακριβως γι αυτην την κοπελα..
σεβαστο καθε συναισθημα σου,εννοειται...απλα ηθελα να μαθω, εσυ τι παιρνεις απο αυτην την σχεση?δεν εχεις καπως ταλαιπωρηθει απο ολο αυτο?καποια κουραση δεν εχεις νιωσει?
Ρε μεγάλε η είσαι μειωμένης ευθύνης ή μας δουλευεισ δηλαδή εσύ θα πεις στην οικογένεια σου βρήκα μία κοπέλα με περοβλημα κι αυτοί θα το δεχτούν δεν πας αλλού να παίξεις λέω εγώ άμα δεν μπορείς να βρεις νορμάλ να πας να κοιταχτεισ
Όπως είπα, κοιτάχτηκα και βγήκα ΟΚ. Τι ακριβώς θα πει να βρω νορμάλ; Κάθε κοπέλα που γνωρίζω θα τη ρωτάω "πότε πήγες σε ψυχίατρο τελευταία φορά;". Δεν είπα ποτέ ότι θέλω να την παντρευτώ. Να σας δουλέψω προφανώς δεν θέλω, αν νιώθεις ότι σε δουλεύω δεν έχεις παρά να σταματήσεις να διαβάζεις αυτά που γράφω. Έχεις να μου προτείνεις που ακριβώς να πάω να παίξω; Όσο για το μειωμένης ευθύνης, τι να πω. Μπορεί, ποιος ξέρει....:-)Quote:
Originally Posted by elis
Αφόρητη κούραση έχω νιώσει, γι αυτό πλέον άλλαξα τακτική. Γιατί έχω μπει στη διαδικασία; Χμμμ.....το πρώτο που θέλω είναι να μπορέσω να τη δω, πως μοιάζει στην πραγματικότητα, πως χειρονομεί, πως κινείται, ούτε καν σε βίντεο την έχω δει (μου το αρνήθηκε και αυτό). Ας τη δω κι ας φύγω την επόμενη στιγμή, να το πω απλά. Παράλογο θα μου πεις, ναι, έχει πολλά στοιχεία παραλογισμού η ιστορία έτσι κι αλλιώς. Λογικά δεν μπορώ ούτε εγώ να το εξηγήσω, να σου πω την αλήθεια.Quote:
Originally Posted by anxious4ever
Λες; Ίσως...χαχα....πάντως΄, στα νεότερα, χτες μου είπε ότι αποφάσισε να "θεραπευτεί", μέσα στις επόμενες μέρες θα "φύγει", όπως ανέφερε, το πολύ σε μια βδομάδα. Πόσο μπορώ να βασιστώ σε αυτό; Αν τελικά δεν γίνει τίποτα, απλώς κόβω την ιστορία και ξεκόβω απ' όλα αυτό το αλισβερίσι, κρατώντας ίσως επαφή σε επίπεδο εντελώς φιλικό.Quote:
Originally Posted by Tonya
σιγά να μην σου κάνω λάικQuote:
Originally Posted by avgeris
Καλά εσύ δεν παιζεσαι καλή συνέχεια
Είναι απαραίτητο να σημειώσω κάτι. Δεν θεωρώ ότι η στάση που έχω κρατήσει στην ιστορία είνια λογική. Και για τους περισσότερους, μην πω όλους, μπορεί να φαίνομαι παράξενος ή οτιδήποτε άλλο, τουλάχιστον κρίνοντας από την ιστορία αυτή και μόνο. Δεν είμαι όμως εδώ για να μιλήσω για το γιατί τηρώ αυτή τη στάση, ίσως ούτε εγώ έχω σαφή και λογικοφανή απάντηση σε αυτό. Είμια εδώ για να ακούσω κάποιες απόψεις σχετικά με το πως θα μπορούσα να κάνω καλό σ' αυτή την κοπέλα με δεδομένο ότι συνεχίζω την επαφή μαζί της. Αν ήταν να σταματήσω να ασχολούμαι, θα το είχα ήδη κάνει, έχω τόσους ανθρώπους που μου το λένε εδώ και 2-3 μήνες, δεν θα έμπαινα σε ένα φόρουμ με τόσο εξειδικευμένο περιεχόμενο να αναζητήσω γνώμες από ανθρώπους που εχουν βιώσει ανάλογες καταστάσεις και έχουν μια πιο άμεση προσέγγιση στο θέμα αν είχα αποφασίσει να ξεκόψω. Και όπως είπα πιο πριν, ήδη έχω διαβάσει πολύ σημαντικές απόψεις που με οδήγησαν σε κινήσεις πιο ουσιαστικές, όπως το ότι της μίλησα "χύμα" και όπως φαίνεται, ήταν κάτι που είχε αποτέλεσμα. Το γιατί το συνεχίζω είναι κάτι που δεν μπορώ να απαντήσω αυτή τη στιγμή, είναι δύσκολο να το εξηγήσω έτσι κι αλλιώς.
κοιτα,εγω θα μπορουσα να σου απαντησω πολλα για το πως θα μπορουσες να βοηθησεις..αλλα δεν μ αρεσει να βλεπω ανθρωπους να αναλωνονται διπλα σε αλλους, που τους κανουν μπαλακι κ τους βασανιζουν...οποτε δεν μπορω να κατσω να ασχοληθω με αυτην, η οποια σε κανει ο.τι θελει κ εσυ εχεις μπει σε ενα τριπακι και δεν προστατευεις καν τον εαυτο σου..αυτο κατι σημαινει κ μενα στην θεση σου θα με ανησυχουσε,δλδ θα με ανησυχουσε το οτι δεν προστατευω τον εαυτο μου κ τον εκθετω σε τετοιες ριψοκινδυνες καταστασεις..επειδη οπως ειπες ειμαστε εξειδικευμενο site ..ολοι μα ολοι δεν θα κατσουν να σου πουν πως να σωσεις αυτη την κοπελα...αλλα το πως να σωσεις τον εαυτο σου..καθως η αυτοκαταστροφη ειναι κατι που δημιουργει δυσφορια..σε ολους ..οποτε ναι..ουτε κ γω θα κανω Like σε ολο αυτο κ ουτε θα σου γραψω πως να σωσεις μια γκομενα για την οποια βαλθηκες να καταστραφεις καλε μου.
Quote:
Originally Posted by anxious4ever
Θα συμφωνούσα σε όσα λες (ακόμα κι αν δεν με "βόλευε") αν δεν έβαζες αυτό το "όλοι μα όλοι". Υπήρξαν κάποιοι που με κατεύθυναν και μου έδωσαν "συμβουλές". Δεν είχαν "όλοι μα όλοι" τη δική σου άποψη. Μια άποψη την οποία κατά τα άλλα σέβομαι και εκτιμώ.
η πλειοψηφια τουλαχιστον..τελος παντων, ειχε μια υπερβολλη το "ολοι μα ολοι"...
απλα μιλαω βλεποντας πισω απο αυτο κ οχι αυτο..
ξερω οτι δεν ειναι αυτο που θελεις, αλλα ακομα παλι παρατηρω οτι δεν προβληματιζεσαι ακομα γιατι το κανεις αυτο.
παντα σε προσελκυε η παθολογια ας πουμε? ή οι δυσκολες καταστασεις..?
φυσικα κ δεν εννοω οτι οσοι εχουν παθολογια, δεν αξιζουν αγαπης κ σεβασμου, ισα ισα κ με το παραπανω κ γω καταθλιπτικη ειμαι, νορμαλ δε με λες..
αλλα ρε παιδι μου οταν ενας ανθρωπος ο.τι κ αν εχει, ειτε ειναι διπολικος, ειτε ειναι σχιζο, ειτε καταθλιπτικος , ειτε κ νορμαλ εντελως ας πουμε, παρουσιαζει τοση δυσκολια, τοση ασαφεια κ ασυνεπεια σε οσα λεει, απορω τι ειναι αυτο που σε κανει να εχεις κολλησει τοσο? γιατι νιωθω οτι καπως δεν σεβεσαι τον εαυτο σου, με ολο το θαρρος κ σεβασμο μιλαω κ γω ετσι?
Όχι απλώς προβληματίζομαι, το έχω κάνει μνόνιμο θέμα συζήτησης με την ψυχολόγο μου (στην οποία πήγαινα για χρόνια μια φορά το μήνα και τους τελυταίους 3 μήνες πηγαίνω κάθε βδομάδα), αυτό απασχόλησε και τον ψυχίατρο τον οποίο επισκέφτηκα δύο φορές (από τη στιγμή που με βρήκε ΟΚ στα υπόλοιπα), το συζητώ άπειερες φορές και με τον εαυτό μου. Από ένα σημείο και μετά, από αρχές Δεκέμβρη, άφησα τα γεγονότα να με πάνε μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου που άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι πρέπει να δω διαφορετικά. Και τις τελευταίες βδομάδες, άλλαξα σε πολλά. Δεν γίνεται η αλλαγή αυτή να γίνει ως δια μαγείας, ούτε μπορώ (προσωπικά) να αφήσω έτσι ένα άνθρωπο για τον οποίο νιώθω αρκετά πράγματα και με τον οποίο έχω δεθεί για διάφορους λόγους. Και πλέον ελέγχω πολλά περισσότερα απ' όσα έλεγχα ακόμα και ένα μήνα πριν.Quote:
Originally Posted by anxious4ever
μαλιστα..οποτε εφοσον πηγαινεις σε ψυχολογο θα το συζητησεις φανταζομαι εκτενως τι ειναι αυτο που σε προσελκυει σε ολο αυτο..
οκ..καταλαβαινω.
δεν βλεπω τιποτε παραλογο στην σταση σου και στην ολη ιστορια.Quote:
Originally Posted by avgeris
προβληματικο, ναι, πολυ. παραλογο ομως, καθολου.
νομιζω οτι ενα κομβικο σημειο αν σε ενδιαφερει το γιατι, ειναι αν συμβαινει κι αλλες φορες να σε ελκουν αδιεξοδες η μονοπλευρες καταστασεις.
πχ, δεσμευμενες, γυναικες που σε απορριπτουν κλπ.
ενα αλλο ερωτημα ειναι το πως τα πας με το αλλο φυλο.
εχεις κατακτησεις?
οι κατακτησεις σου αυτες ειναι εφαμιλλης ομορφιας με την κοπελα που ασχολεισαι?
λιγο επιφανειακο το ερωτημα μου εκ [πρωτης οψεως, αλλα εχω λογους που το ρωταω.
Quote:
Originally Posted by Remedy
Πολύ ωραίο ερώτημα και θα το απαντήσω. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με το αντίθετο φύλο. Ίσα-ίσα, είχα και έχω πολλές κατακτήσεις, εμφανισιακά θα με χαρακτήριζε κάποιος τουλάχιστον"γοητευτικό" και "εμφανίσμο", με καλό "πρόλογο" και αρκετό "θράσος". Γενικά, οι "απορρίψεις" ήταν σίγουρα πολύ λιγότερες από τις κατακτήσεις. Και γενικά, δεν είχα κανένα πρόβλημα να απορρίψω ακόμα και ωραίες γυναίκες με τις οποίες έβλεπα ότι δεν προχωρούσε η κατάσταση ή ότι δεν έδειχναν ενδιαφέρον. Στα γούστα μου, ήμουν πάντα "δύσκολος".
Από εκεί και μετά, μπαίνει το κρίσιμο ερώτημα. Αν οι κατακτήσεις ήταν εφάμιλλης ομορφιάς με την κοπέλα. Θα το πάω παραπέρα και θα ρωτήσω αν ήταν εφάμιλλων προσόντων ή ταλέντων. Εκεί η απάντηση είναι μάλλον "όχι". Δεν αναφέρομαι μόνο στην εμφάνιση (όποιος την είδε, την χαρακτήρισε το λιγότερο "πολύ όμορφη"), αλλά και σε κάποια ιδιαίτερα καλλιτεχνικά και άλλα ταλέντα της που με τράβηξαν πολύ. Μην αναφέρω κάτι περισσότερο, θα πω μόνο ότι ιδιαίτερα σε ένα καλλιτεχνικό τομέα, ήταν (λέω ήταν γιατί τον τελευταίο χρόνο τα παράτησε) ένα από τα πιο μεγάλα ταλέντα που γνώρισα (τυχαίνει με τον τομέα αυτό να έχω σχέση, αφού με αυτόν ασχολήθηκαν και ο πατέρας μου και ο παππούς μου). Όσο σκεφτόμουν το ταλέντο της, τόσο μου φαινόταν αδύνατο να την παρατήσω. Η ομορφιά της σε συνδυασμό με το μεγάλο ταλέντο της με κρατούσαν πάντα κοντά της. Άλλωστε, εδώ και μήνες την παρακινώ να ξαναασχοληθεί με αυτό, γιατί θα είναι κρίμα να στερήσει από τον κόσμο τέτοιο ταλέντο (και η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο μήνα, άρχισε δειλά-δειλά να κάνει κάποιες προσπάθειες).
Quote:
Originally Posted by anxious4ever
Αυτό που ανέφεραν και η ψυχολόγος και ο ψυχίατρος είναι ότι ως προσωπικότητα γενικά είμαι άτομο που απέχει πολύ από αυτό που λέμε "μέσο όρο", άνθρωπος που του αρέσει να "προκαλεί" και να "ξεφεύγει". Θεωρούν μάλιστα ότι εμφανίζω αρκετά στοιχεία οριακών υπομανιακών συμπεριφορών κάποιες φορές, όπως το ότι μ΄αρέσει να ξεφαντώνω με θορυβώθεις και έντονους τρόπους, να είμαι η "ψυχή της παρέας" με ατέλειωτες και ασταμάτητες πλάκες και πειράγματα, με έντονη σεξουαλικότητα προς το γυναικείο φύλο, με υπερβολική ορισμένες φορές διαχυτικότητα ακόμα και με αγνώστους κλπ. κλπ. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θεωρούν ότι έχω περάσει κάποιο επικίνδυνο "κατώφλι" στη συμπεριφορά μου ούτε ότι υπάρχει οποιοσδήποτε κίνδυνος να συμβεί κάτι τέτοιο. Απλώς, ένα άτομο που δεν ακολουθεί "πεπατημένες" και "μόδες", του αρέσει και επιδιώκει να ξεχωρίζει στο πλήθος και θέλει να τα κάνει όλα με ένα δικό του, ιδιαίτερο τρόπο. Ίσως, λέω ίσως, εκεί να βρίσκεται και κάποια εξήγηση στο τι με προσέλκυσε σε μια κοπέλα που στις "καλές εποχές" της, ζούσε μια σχεδόν μποέμικη ζωή και είχε πολλά κοινά στοιχεία με μένα στον τρόπο που φερόταν και διασκέδαζε. Λέω ΙΣΩΣ....
θα το πω γιατί θα σκάσω: με τριβελίζει κάτι μέρες τώρα μια ανάποδη σκέψη: όλο τούτο το κατεβατό μου φαίνεται σαν ένα ιδιόρρυθμο τρολάρισμα ενός ανθρώπου που θέλει να επιβεβαιωθεί και μεις οι συνομιλητές, που ζούμε στην ατμόσφαιρα του δικού μας προβλήματος αλλά και συμπάσχουμε κρατημένοι χεράκι-χεράκι, πέφτουμε μέσα σαν ώριμα φρούτα. αν είναι έτσι, επαναλαμβάνω αν, τότε βγάζω το καπέλο στον mastermind που σκέφτεται, ενορχηστρώνει και εκτελεί αυτήν την τέλεια μηχανή. όμως, αν για μας είναι ένας ακόμη βραχύβιος προβληματισμός κοντά στους άλλους, για τον άνθρωπο-genius, που κουράζεται τόσο να στήσει την τέλεια μηχανή, είναι απώλεια ουσιώδους χρόνου από την ίδια τη ζωή. φιλαράκι, λυπούμαι, αλλά δεν σε πιστεύω πια..