Πιστευω οτι δεν επουλωνονται τα τραυματα....
Επαναπροσδιοριζονται χρονια μετα σε νεες βασεις, μαθαινεις περισσοτερα, ελεγχεις τις αντιδρασεις σου, κατανοεις, αναγνωριζεις.
Ως εκει.
Printable View
Πιστευω οτι δεν επουλωνονται τα τραυματα....
Επαναπροσδιοριζονται χρονια μετα σε νεες βασεις, μαθαινεις περισσοτερα, ελεγχεις τις αντιδρασεις σου, κατανοεις, αναγνωριζεις.
Ως εκει.
Δεν ειπα να συμφιλιώνεσαι με μέτριες καταστάσεις, απλά μια βαθιά πληγή πάντα αφήνει μια ουλή, μαθαίνεις να ζεις με αυτή με τον καιρό την συνιθίζεις και μαθαίνεις και τα όρια σου πχ γιατι με γνώμονα μόνο εμένα μπορώ να μιλήσω συνείδητοποίησα οτι σε θεματα δουλειας κ σπουδων φερνω τα πανω κατω ευκολα φευγω κ αρχιζω απο την αρχη στα προσωπικά μου μετα την ήττα μου δυσκολεύομαι πολύ εχω άμυνες το μόνο καλό είναι οτι παρά τα σκατά που έφαγα συνεχίζω να μην συμβιβάζομαι σε μέτριες συμπα΄θειες κ να τις ονομάζω 'ερωτες!Συμφωνώ ότι είναι μπρος γκρεμός κ πίσω ρέμα.. πλέον θα πέφτω με αλεξίπτωτο :PQuote:
Originally Posted by Natalia_sups
Eννοειται Ναταλια οτι καπου πρεπει να βασιζεις την θετικη σου σκεψη , και δεν μπορεις νασαι συνεχως θετικος ...........εγω την βασιζω στην ιδιοσυγκρασια μου , δεν ειναι καθολου κακο να τα ' παρεις στο κρανιο ΄, εγω το παρινω συχνα , δεν ειμαι σε ' νιρβανα ' και την πληρωνουν οι δικοι μου , γινονται τρομεροι καυγαδες με τους δικους μου ......δεν ειναι καλο να μαζευεις θυμο , καλο ειναι να τον ξεσπας , αλλιως γινεται μπουμερανγκ , και βλαπτει εσενα ...........οποτε ξεσπα οπου νομιζεις .....εγω βριζω τακτικοτατα τον πατερα μου , και την μανα μου , αφου ειναι οι συνυπευθυνοι για την κτθλψη μου ,και καλα κανω ..........το φχαριστιεμαι κι απο πανω , παρακαλω ......και με τον ψυχιατρο μου τσακωνομαι , αμα πει μαλακια .....Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
αμα εχεις κτθλψη , δν μπορεις νασαι ιδιαιτερως θετικος , τοτε δεν εχεις κτθλψη .......αλλα ολα εξαρτωνται απο ποσες δυσκολες καταστασεις εχεις περασει , οσο περισσοτερες , και πιο ζορικες , τοσο πιο κουλ γινεσαι .......
τσπαντων, να ξεσπας τον θυμο σου ,καλο ειναι ......
Προσεθεσα νεο ποστ , αστοχο εκ μερους μου ναναφερω περι βουτιας στα βαθια , και down the drain ...... νομιζω το διορθωσα οπως επρεπε ....αλλο ηθελα να πω , αλλιως ερμηνευτηκε ......παιρνω την ευθυνη .....Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
O χρονος επουλωνει τα παντα , τουλαχιστον στην περιπτωση μου , αλλα παντα θα σενοχλει λιγακι το τραυμα ....λιγακι .... γινεσαι πιο σκληρος ,αναγκαστικα , διοτι κι η ζωη ειναι σκληρη , το ενστικτο επιβιωσης παιρνει τα ηνια απο ενα σημειο και περα ............και μπορει και να παρεκτραπεις ........ εχω παρεκτραπει μια -δυο φορες .....ασχημα ....Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Και δεν θελω να λογομαχω με κανενα μεκλος , διαδυκτιο ειναι , ουτε καν γνωριζομαστε ..........αν δεν σας αρεσει κατι , αγνοειστε το ..........η πειτε μου να το σβησω , δεν διαπληκτιζομαι στο νετ, αλλο η πραματικη ζωη .....εκει αλλαζουν ολα , κι εγω μαζι .........
Μακ δεν λογομαχω, απλα δεν ειμαι καλα και καταλαβες και τι με πειραξε οποτε ολα οκ...
Ενταξει , κατανοηση εχω μπολικη .....................και δεν εισαι κακοπροαιρετη .......νομιζα οτικατισε θυμωσε , πραμα ανεπιθυμητο απο μεριας μου, εγω θελωνα σας βλεπω ολους ευδιαθετους , οσο γινεται βεβαια , οπως ειμαι κι εγω ......Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
να ξερεις οτι συμμεριζομαι τον πονο του αλλουνου , δεν ριχνω λαδι στη φωτια , οτι σενοχλει, οτι πιστευα οτι σενοχλει , τασβησα ......
Κι εγώ είμαι της άποψης ότι τα τραύματα δεν επουλώνονται όσο και να τα αποδεχτείς η πληγή υπαρχει. Είναι σαν να έχεις σπάσει το πόδι σου και όταν αλλάζει ο καιρός σε ενοχλεί το σημείο που έχει σπάσει.
Το τραυμα υπαρχει παντα. Εχει υπαρξει η ρωγμη που το άνοιξε. Κι ύστερα οταν κλεισει, μενει το σημαδι. Συνεπώς τα τραυματα πονανε πολυ για ενα διάστημα, υστερα μειώνεται ο πονος, επουλωνεται ως ενα βαθμό και μενει ενα σημαδι να θυμιζει οτι καποτε εκει ειχε ανοιξει μια πληγη.
Βρε για το σημαδι οκ...ενα επιφανειακο σημαδι ειναι, χεστηκαμε... Εγω μιλαω για τον αν σε "σημαδευει" παντα και λειτουργικα καποιο τραυμα. Η αν γινεται να φτασεις σε σημειο να βιωνεις ξανα τη ζωη σου σα να μη συνεβη τιποτα...να λειτουργεις οπως πρωτα, να σβησει και ο πονος και η καθε συνεπεια του τραυματος...το σημαδι ας μεινει, σα γνωση ξερω γω. Αλλα γιατι να μη μπορουμε να απελευθερωθουμε απο τα παρελκομενα σκατα μετα; Το βρισκω αδικο...και αδυνατο να απελευθερωθω. Και αμα ειναι τοσο πρωιμο το τραυμα που δεν εχεις μαθει ποτε αλλιως; Και αμα προσθετουν και αλλα στην ηττα συνεχεια και με καθε τι που συμβαινει ξυνεται και ανοιγει ξανα και ξανα η ιδια πληγη; Αμα καθε νεο τραυμα ανακαλει τον πονο του παλιου;Quote:
Originally Posted by Nefeli28
Από τραύμα την έπαθα κι εγώ Ναταλάκι κ τώρα δεν μπορώ να μιλήσω αν δε βγάλω πολλά λεφτά κ βρω μία όμορφη να με αγαπήσει κ να με στηρίξει δε βλέπω να συνερχομαι ποτέ
αν και αναλυεις, ειναι γενικο πολυ, επειδη παντα ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
εξαρταται απο το ατομο (ποσες δυσκολιες εχει να προσαρμοστει σε καταστασεις, η αλλες δυσκολιες και δυσλειτουργιες).
εξαρταται απο το τραυμα. αλλο να δεις να σκοτωνουν τους γονεις σου οι ληστες κι αλλο να σου κλεψουν το πορτοφολι.
οποτε, υπαρχουν ατομα που ξεπερνανε μια χαρα "τραυματα" που αλλους τους στιγματιζουν μια ζωη, υπαρχουν τραυματα που δεν ξεπερνιωνται σχεδον απο κανεναν αλλα αλλοι ζουνε μετα απο αυτα κι αλλοι δεν ζουνε καν, κι υπαρχουν και καταστασεις που για τους περισσοτερους δν ειναι καν σοβαρες, ενω σε μερικους προκαλουν αξεπεραστα τραυματα.
"εξαρταται μου λες, εξαρταται..." (παλιο αζμα)
Δεν νομίζω οτι γίνεται ύστερα από μια μεγάλη πληγή να μπορείς να βιώνεις την ζωή σου σα να μην συνέβη ποτέ όσος χρόνος κι αν περάσει. Όλα μας καθορίζουν και οι καλές εμπειρίες και οι κακές και μας κάνουν τελικά αυτούς που είμαστε. Άλλοι με λιγότερες πληγές και πιο "ανάλαφροι" και άλλοι με περισσότερες. Μιας και στους άλλους είναι πιο εύκολο να τα δούμε, προσωπικά δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν που οι πληγές του, όταν ηταν βαθιές να μην φαίνονται και να μην ανοίγουν ξανά όταν προκληθούν όσο κι αν οι ίδιοι μπορεί να υποστηρίζουν πως τις γιάτρεψαν. Έχω παρατηρήσει όμως το εξής : σε όλους η ζωή έδωσε κάτι σε αντάλλαγμα. Άλλοι αυτό το κάτι το πήρανε και το κάνανε δύναμη και άλλοι δεν το είδαν καν αρνούμενοι να δεχτούν την διαφορετικότητα τους. Νομίζω πως το κλειδί είναι η αποδοχή. Ξέρω, εύκολο να το λέω αλλά στην πράξη όλοι το παλεύουμε.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Είδα πρόσφατα ένα βίντεο- αφιέρωμα στην ζωή του Κούρου. Περιγράφει ανάμεσα στα άλλα, τα παιδικά του χρόνια και το πως ένιωθε πάντα μόνος επειδή ο πατέρας του πίστευε πως δεν είναι δικό του παιδί και η μάνα του για να μην χάσει τον άντρα της τον έδιωχνε και εκείνη. Χαρακτηρίζει αυτή την εμπειρία σκληρή αλλά ευλογία γιατί θεωρεί οτι αυτό ήταν που τον έσπρωξε στον αθλητισμό και τον έκανε να καταλάβει την δύναμη που είχε μέσα του. Είμαι σίγουρη πως αν τον ζούσες ως άνθρωπο θα έβλεπες πως οι πληγές του είναι ακόμα εκεί και ίσως ματώνουν ξανά με συγκεκριμένα ερεθίσματα, όμως το αντάλλαγμα που του δωσε η ζωή το άρπαξε. Φαντάζομαι οτι στις σχέσεις του θα βιώνει ακόμα κάποιες φορές τον πόνο της εγκατάλειψης που ένιωσε και ως παιδί και πιθανόν ακόμα να νιώθει μόνος. Αυτό δεν τον κάνει "ελαττωματικό" όμως, τον κάνει μοναδικό και ταυτόχρονα με αυτό και εξαιτίας του, έχει και μια τεράστια θέληση για ζωή και επιμονή και πείσμα στους στόχους του.
Αυτο που λες το πιστευω. Το νιωθω οτι το βιωνω και στη δικη μου περιπτωση.Quote:
Originally Posted by elisabet
Βασικά όλα αυτά δεν τα ξέρω και δεν τα καταλαβαίνω. Τα περι πυρήνα ψυχισμού συμπεριφοράς κτλ. Δεν μπορώ να ακολουθήυσω την σκέψη.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Από την άλλη, πιστεύω πως με υπομονή και επιμονή, μπορείς να κινήσεις βουνά, επομένως και να ξεπεράσεις τραυματα σου, να μαθεις από αυτά και να τα αποδεχτείς.
Από την άλλη, αυτό που λές για καταδικασμένους ανθρώπους, έχει μία λογική μέχρις ενός βαθμού. Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο ευαίσθητοι από άλλους ως χαρακτήρες, άρα πιο ευάλωτοι να πληγωθούν, πιο επιρρεπείς, ίσως "καταδικασμένοι" να πληγωθούν" υπο συγκεκριμένες συνθήκες.
Όμως, ο χαρακτηρισμός "καταδικασμένος" είναι και λίγο άτοπος, επειδή, αν αποδεχόμασταν τον χαρακτηρισμό ως αντικειμενική αλήθεια, θα έπρεπε αυτόματα να απορρίψουμε την ύπαρξη προσωπικής βούλησης, πράγμα που δεν είναι λογικό, πραγματικό. Ακόμα και ο "καταδικασμένος¨" να πληγωθεί ή να νοσήσει, είναι ελεύθερος να αποφασίσει αν θα βρει τον δρόμο προς την λύτρωση, αν θα κάνει κάποια ενέργεια να γίνει καλά ή αν θα επιλέξει να είναι το θύμα ενός τραύματος.
Επομένως δεν θεωρώ κανένα καταδισμένο.
Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
Τα είπες όλα αγαπητε Αλέξανδρε
Kutchunie 1000 χρονια θα ζησεις, τωρα σε σκεφτομουν.
Διαβαζω ενα βιβλιο που μολις κατεβασα για την ψυχοθεραπεια - παιδικη κακοποιηση, θα βαλω ενα αποσπασμα στο νημα σου προς συζητηση.
Πιστευω πως όλοι οι φόβοι που μας στρεβλώνουν την θέαση της πραγματικότητας, έχουν να κάνουν με τον φόβο του θανάτου. Εάν ζήσεις κάτι πολύ hardcore, να απειληθεί άμεσα η ζωή σου δηλαδή, και δεν έχεις περιθώρια διαφυγής από την πραγματικότητα με προσχήματα τύπου απωθήσεων, γιατί πρέπει να αντιμετώπισης την άμεση απειλή, τότε ξεπερνάς το τραύμα. Εντάξει, κάθε τράυμα αφήνει σημάδια, αλλά είναι στο χέρι σου να τα κάνεις τα σημάδια αυτά είτε σοφία είτε πηγή μιζέριας.Quote:
Originally Posted by Macgyver
Εάν θεωρείς ότι είναι έτσι όπως την περιγράφεις η ταυτότητα σου, έχεις αυτή την αυτογνωσία ή δείχνεις να έχεις τα κότσια να το παραδέχεσαι, τότε υπάρχουν κενα. Πρώτον, εάν εχεις αυτό τον βαθμό αξυδέρκειας, είτε κάνεις κάτι να αλλάξεις συμπεριφορά είτε αυτοκτονείς επειδή δεν αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα. 2, εάν δεν κάνεις τίποτα για να σουλουπώσεις το εγω σου, τότε δεν είναι θέμα τεμπελιάς μόνο, αλλά σιγουρα είναι θέμα ηττοπάθειας, ήτοι γουστάρεις την κλάψα και την αυτομαστίγωση, είσαι μαζοχιστικός χαρακτήρας και απλώς το συζητάς γιατί η προσωπική κακομοιριά σου δίνει ηδονή. Δεύτερον, εάν δεν είσαι ηττοπαθής, θα επιλέξεις να δράσεις, πριν αυτοκρονήσεις και εάν έχεις φτάσει σε σημείο να αντιληφθείς το πόσο χάλιας είσαι και να το παραδεχτείς, αποκλείεται να είσαι τόσο λίγος στο να βρεις και μια λύση.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Δεν το πιασες αυτό που σου λέει. Ο τεμπέλης όπως λες, έχει λόγους να είναι τεμπέλης. Μπορεί να φοβάται την αποτυχία. Μπορεί να μην πιστεύει στον εαυτό του και είναι τεμπέλης. Μπορεί 1002 πράγματα. Η βαρεμάρα αυτή πηγάζει από κάπου, δεν υπάρχει κομμάτι στον ψυχισμό όπως λες κι εσύ που να είναι το κομμάτι της βαρεμάρας κ αλλοι να το εχουν μεγαλο κ αλλοι μικρό. Ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά δηλαδή, δεν είναι συνταγή για κέικ. Μισο κιλο βαρεμάρα 250 γραμμαρια χαρα 300 λύπη.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Καλημέρα κοριτσι :)Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Θα εστεκε αυτο που λες αλλα επεσες στη παγιδα να χαρακτηρισεις/ταμπελωσεις το ατομο σε αυτη τη περιπτωση "μαζοχιστικο χαρακτηρα" που γουσταρει τη κλαψα και ηττοπαθη. Λες ΕΙΝΑΙ ετσι το ατομο. Αλλα για τη τεμπελια λες δεν ειναι τεμπελης απο καπου πηγαζει αυτη η τεμπελια. Ε δεν γινεται απο καπου να πηγαζει και η μαζοχιλα; Τελικα αποφασισε απλα ειναι οπως ειναι το ατομο η για ολα υπαρχει δικαιολογια; Επισης αμα ΕΙΝΑΙ το ατομο ετσι πως μπορει να ξεφυγει απο αυτο οσο και αν συνειδητοποιει τη κατασταση του; Ας υποθεσουμε οτι αυτο ακριβως ειναι που θελει να αλλαξει.Τοτε τι; Θα καταληγει στην ηττοπαθεια πριν καν ξεκινησει, αφου δεν εχει τα εφοδια να μην ειναι κλαψομουνης να το πω ωμα. Η οξυδερκεια να αντιλαμβανεσαι καποια πραγματα δεν αρκει για τιποτα βασικα. Αν ηταν ετσι δεν θα χρειαζοταν κανενα αλλο ψυχικο/νοητικο εφοδιο για να πετυχεις κατι, ουτε επιμονη ουτε υπομονη ουτε συνεπεια ουτε εργατικοτητα ουτε συναισθηματικες αντοχες ουτε δημιουργικοτητα ουτε ουτε... Υπαρχουν πολλα χρησιμα πραγματα για να λειτουγει ενας χαρακτηρας παραγωγικα. Το να εχεις καλη αντιληψη ειναι η κορυφη του παγοβουνου, μονο του ειναι ενα τιποτα βασικα. Σκεψου το σαν προγραμμα σε υπολογιστη λοιπον. Αμα δεν εχει αναμεσα σε ολες τις εντολες και αυτες για το "πως να μην εισαι ηττοπαθης" πχ το λογισμικο στο κεφαλι του πως θα το κανει; Ο εγκεφαλος και ο ψυχισμος μας λειτουργει με ο,τι μεσα εχει, και αυτα τα μεσα ειναι πεπερασμενα. Κατα ειρωνια ο σκοπος λοιπον συμπιπτει παντα το μεσο. Οσο καθυστερημενο και αν φαινεται πχ ο τροπος για να καταφερεις να μην εισαι "ηττοπαθης" ειναι να εχεις τα μεσα στο χαρακτηρα σου για μην εισαι ηττοπαθης (που αν τα ειχες δε θα χρειαζοσουν να το βαλεις εξαρχης ως στοχο), ο τροπος για να μην εισαι τεμπελης ειναι να μην εισαι τεμπελης και ουτω καθεξης. Δεν υπαρχει αλλος τροπος.Quote:
Originally Posted by kutchunie
Μπορουμε να προσποιουμαστε μονο. Να βλεπουμε πχ πως φερεται ενας που δεν ειναι μιζερος κλαψομουνης και να μιμούμαστε την αισιοδοξη συμπεριφορα. Το να καταβαλεις ομως συνεχεια νοητικη προσπαθεια για να ελεγχεις συνειδητα στοιχεια του χαρακτηρα σου που κανονικα λειτουργουν αυθορμητα και το να τα κατευθυνεις συνειδητα στη καθημερινη σου ζωη/συμπεριφορα ειναι εξαντλητικο και δε γινεται να διατηρηθει ως τακτικη μακροπροθεσμα.
Επισης δεν καταλαβα τι ηθελες να πεις με την εξης προταση σου και ειμαι βεβαιη πως ουτε εσυ εισαι σιγουρη τι εννοουσες:
"Αν εχεις αυτο τον βαθμο οξυδερκειας ειτε κανεις κατι ειτε αυτοκτονεις επειδη δεν αντιλαμβανεσαι τη πραγματικοτητα". Πως γινεται να εισαι οξυδερκης και να μην αντιλαμβανεσαι τη πραγματικοτητα; Καπου τα μπερδεψες, βοηθα με εδω να σε καταλαβω.
Εγώ για να καταλάβεις Ναταλία όταν μου είπαν ότι έχω πρόβλημα λέω εντάξει θα γνωρίσω κι άλλους να μη στα πολυλογω νόμιζα δεν ταμπελωνουμε δεν κρίνουμε κλπ τελικά κατάλαβα ότι είναι τα ίδια κ χειρότερα κι από τότε καλύτερα μόνος αυτά για να ξέρεις
Δεν διάβασα τις απαντήσεις των προλαλησάντων, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα τα τραύματα, "μεταφέρονται" στο υποσυνείδητο, και εκεί μείνουν, καλά κρυμμένα, ίσως να ξεχάσεις ότι τα έχεις ή τα είχες. Σε μία δύσκολη στιγμή, όπου θα πιεστεί ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου, αυτά θα βγούν από το υποσυνείδητο, και τότε είναι σίγουρο ότι θα δείτε και έναν άλλον άνθρωπο. Κανένας στην πραγματικότητα δεν έχει λυμμένα τα τραύματά του, απλά σε μία δεδομένη στιγμή, από εκεί που ήξερες έναν καλό και πράο άνθρωπο, θα δεις τον χειρότερό του εαυτό. Αν μιλάμε ειδικά και για ακραίες καταστάσεις, εκεί η ψυχολογία έχει έναν περιορισμένο ρόλο, τον βασικό ρόλο θα τον έχει η ψυχιατρική με φαρμακευτική αγωγή, η οποία θα τον κάνει τον άνθρωπο αυτόν να ξεχάσει ότι κάποτε είχε ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα όπως δεν ξεχνιέται από την ψυχή, γι' αυτό και θα μεταφερθεί στο υποσυνείδητο, αλλά όσες ώρες ψυχοθεραπείας και αν κάνει, αν ξεχάσει να πάρει ένα χάπι, μία, δύο ή τρείς φορές, τότε θα υπάρξει ένας άλλος άνθρωπος.
Το θεμα με την ψυχοθεραπεια ειναι να αποκτησει επιγνωση του τραυματος και να μαθει να διαχειριζεται τις συνεπειες οταν ανακυπτουν.Quote:
Originally Posted by Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα
Μια ζωη να παλευει εναντια στο ρευμα ουτως η αλλως δηλαδηQuote:
Originally Posted by Mara.Z
Καθημερινή προσπάθεια σε δύο τρία χρόνια φεύγει αλλά θέλει τσαγανο
Επειδη βρισκω ενδιαφερουσες καποιες τοποθετησεις σου σε αλλα θεματα μπορεις να κανεις τον κοπο να διαβαζεις τις υπολοιπες ερωτησεις μου περα απο την αρχικη να μου πεις τη γνωμη σου αν θελεις;Quote:
Originally Posted by Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα
Εκ πρώτης όψεως, αυτό είναι, η διαφορά πάντως είναι όταν πιεστεί ο άνθρωπος είτε από στεναχώρια, είτε από νεύρα ή θυμό με κάτι, αυτομάτως, "βγαίνουν" τα λεγόμενα "απωθημένα" που ήταν τόσο καιρό σε λήθη στο υποσυνείδητο. Δεν ξέρω πολλά πράγματα πάνω σε αυτό, λίγο έχω διαβάσει ψυχολογία κυρίως τον Φρόιντ, αλλά και από την μικρή μου εμπειρία, επειδή γνώρισα και γνωρίζω ανθρώπους, που ακόμα και χρόνια ψυχοθεραπείας που έκαναν, αν δεν πάρουν το χάπι από τον ψυχίατρο, βλέπεις έναν άλλον άνθρωπο. Στα παλαιότερα χρόνια που δεν ήξερε ο κόσμος από αυτά, ούτε η φαρμακευτική ήταν τόσο ανεπτυγμένη, τους έδεναν και τους έκαναν και άλλα που ευτέλιζαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, διότι δεν ήξεραν ακριβώς, τι να κάνουν. Η φαρμακευτική σήμερα κάνει θαύματα και άτομα που σε άλλη στιγμή θα είχαν μεγάλο πρόβλημα, κάποιοι από αυτούς έχουν ξεχάσει κιόλας ότι έχουν πρόβλημα και έχουν μία φυσιολογική και κανονική ζωή, δημιούργησαν κάποιοι από αυτούς και οικογένεια. Όλα αυτά μιλώντας για ακραίες περιπτώσεις.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Νομίζω ότι όλοι έχουμε κρυμμένα "θέματα" στο υποσυνείδητό μας. Όμως την ζωή μας και τα θέλω μας, τα ορίζουμε εμείς. Ο άνθρωπος έχει τεράστια δύναμη και άλλες φορές κρυμμένη. Εγώ μικρός, νόμιζα, επειδή έβλεπα τους συμμαθητές μου να ξέρουν αγγλικά ή τουλάχιστον να έχουν πάρει μια πιστοποίηση ότι ξέρουν αγγλικά, εγώ λοιπόν νόμιζα ότι δεν θα μάθω αγγλικά γιατι δεν θα μπορέσω. Νόμιζα ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι από εμένα και ναι αυτό είναι ανασφάλεια, αλλά για χαζούς λόγους, που ξεπεράστικε σχεδόν αμέσως. Τώρα μαθαίνω 3 γλώσσες και στις 3 τα πάω πολύ καλά, αγγλικά, γερμανικά και ιταλικά. Εάν μου έλεγε κανείς τότε ότι θα μαθαίνω ταυτόχρονα 3 γλώσσες, εγώ δεν θα τον πίστευα ή θα νόμιζα ότι με κοροϊδεύει κιόλας. Είχα λοιπόν δύο επιλογές ή να κάτσω και να "κλάιω" την μοίρα μου ή να τους "γράψω" όλους και να χαράξω την δική μου πορεία. Και επέλεξα το δεύτερο. Το ίδιο και με την σχολή, που κάποιοι μου έλεγαν ότι δεν θα περάσω πουθενά και τους διέψευσα και αυτοί βρίζουν την σχολή τους και εγώ όχι γιατί είμαι ικανοποιημένος από αυτήν. Άρα πιστεύω ότι όποιος λέει ότι δεν θα τα καταφέρω πουθενά και σε τίποτα, γιατί έχω "προβλήματα" ψυχικά ή μη, τότε για εμένα υπεκφεύγει από τις ευθύνες του. Δεν σε εμποδίζει κανείς και τίποτα να καταφέρεις αυτό που θέλεις.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Για το σύμπαν δεν ξέρω, αλλά σίγουρα οι δυνάμεις του ανθρώπου, με λίγη πίστη, μπορεί να κάνουν "θαύματα". Οι αρχαίοι Έλληνες, έλεγαν για την λέξη "βίος" ότι είναι ένας δρόμος με πολλά εμπόδια. Τα εμπόδια υπάρχουν και θα υπάρχουν, αυτό δεν μπορείς να το αλλάξεις. Σε αυτό που μπορείς να έχεις επιλογή εσύ ο ίδιος, είναι αν θα τα ξεπεράσεις ή οχι, αν θα κάτσεις δηλαδή στο ίδιο σημείο και πεις ότι οι άλλοι φταίνε και όχι εγώ, οι εξωγενείς παράγοντες φταίνε και η μοίρα φταίει και όχι εγώ. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Τι να πουν και οι άνθρωποι που ζουν σε έναν πόλεμο και σκάνε βόμβες δίπλα στα σπίτια τους ή ακόμα και αν ένα ζευγάρι έχει χάσει από πυρά, τα μικρά παιδιά τους. Τότε με την ίδια φιλοσοφία, το ζευγάρι αυτό και ο κόσμος που ζει σε τέτοιες καταστάσεις, είναι καταδικασμένοι από την μοίρα. Η άποψη μου είναι, ότι δεν είναι καταδικασμένοι. Πόσοι άνθρωποι από εκεί που κοιμόντουσαν σε χαρτόκουτα, έγιναν πλούσιοι και πως πλούσιοι έγιναν φτωχοί από σπατάλες. Πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Εκεί είναι και το θέμα των ευκαιριών. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι αφήνουν να περνάνε τις ευκαιρίες μέσα από τα χέρια τους και μετά κατηγορούν τον Θεό, το κράτος, την οικονομία και την ίδια τους τη ζωή, ε, δεν είναι έτσι, οι ίδιοι φταίνε που δεν χρησιμοποίησαν τις ευκαιρίες που τους έδωσε η ζωή.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Ναι, όσο σπαστικό και αν ακούγεται η καλύτερη λύση είναι η υπομονή. Σου ανέφερα και παραδείγματα για τους ανθρώπους που βιώνουν τον πόλεμο, στο πετσί τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι καταδικασμένοι από την ζωή, θα ανέβουν και θα πέφτουν συνέχεια, όπως και όλοι μας. Πρέπει να είμαστε χαρούμενοι που τουλάχιστον είμαστε ελεύθεροι και όχι αιχμάλωτοι, ζούμε σε ένα σπίτι και όχι στον δρόμο και πολλά άλλα. Νομίζω ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ξεχάσει να εκτιμάει τα μικρά καθημερινά πράγματα, γιατί τα θεωρεί δεδομένα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή και ευτυχώς το κατάλαβα σε μικρή ηλικία από μια περίπτωση μιας συμμαθήτριάς μου, που από εκεί που δεν σου μιλούσε επειδή "ανήκε" σε μια ελίτ, ξαφνικά έχασε η οικογένειά της, όλα τα χρήματά της και έπρεπε να συνηθίσει να ζει σε μία γειτονιά χωρίς τις προηγούμενες ανέσεις, υπηρέτριες, μπάτλερ κλπ, να πηγαίνει σε δημόσιο σχολείο αντί για ιδιωτικό και πολλά άλλα. Έπεσε σε αυτό το παιδί η γη, κάτω από τα πόδια της. Και από το δημοτικό κατάλαβα, ότι τίπτα δεν είναι δεδομένο στην ζωή μας, γι'αυτό να χαιρόμαστε τα μικρά και καθημερινά πράγματα της ζωής μας.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Καλα τα λες Ελισαβετ ...............εξαρταται οπως λεει κι η ρεμεντυ την πληγη , μερικες αφηνουν ουλες , μερικες οχι , παντα εξαρταται απο το ατομο .........την οπτικη του γωνια , η το ποσο ανθεκτικος ειναι ........συμφωνω οτι το κλειδι ειναι η αποδοχη ......αλλα διαφωνω οτι σολους η ζωη δινει κατι σε ανταλλαγμα , η ζωη δεν ειναι δικαιη , το λεει καποιος ευνοημενος απο αυτην , ...................οσο για το οτι οι εμπειριες καθοριχουν αυτο που ειμαστε , θα πρεπει να διαφωνησω , τα πρωιμα παιδικα χρονια , οι εμπειριες αυτων των λιγωνχρονων , μας ακολουθουν σε ολη μας την ζωη , και σε καμμια περιπτωση μας κανουν ευτυχισμενους οι καλες εμπειριες/επιτυχιες , ευτυχισμενους η δυστυχεις μαςκανει η οπτικη γωνια μας , ........ η ευτυχια ιοπως και η δυστυχια , ειναι επιλογη .........Quote:
Originally Posted by elisabet
οσο για την Θεια Δικη , εχει γινει μια μεγαλη παρανοηση , δεν τιμωρουνται απο καποια ανωτερη δυναμη οι ΄κακοι΄, τιμωρουνται μονο αυτοι που εχουν τυψεις γι αυτο που εκαναν , απο τις ιδιες τους τις σκεψεις , που καθοριζουν αυτο που ειμαστε .....................αυτο που ειμαστε σημερα , ειναι ακριβης ανακλαση των σκεψεων που καναμε στο παρελθον .......
Την ζωη μας την οριζει σε μεγαλο βαθμο το τι σκεφτομαστε υποσυνειδητα , μπορει να πιστευουμε οτι την ζωη μας την οριζουμε εμεις , αλλα τα ηνια τα εχει το υποσυνειδητο , το οποιο μπορουμε να ελεγκξουμε , τροφοδοτωντας το με τις αναλογες σκεψεις , σαν ενας αμαξας που ελεγχει το αλογο του , για το που θα παει .......οσο για τα ψυχικα προβληματα , πραματι μερικα ειναι αδυναμα να μας επηρρεασουν την ζωη , εκτος κι αν τα αφησουμε ανεξελεγκτα , αλλα ομως σοβαροτερα ψυχολογικα προβληματα , μπορει να φανουν πολυ δυσκολα στον χειρισμο/διαχειρηση τους , και να επηρρεασουν σε μεγαλο βαθμο την ζωη μας........φυσικα δεν παραμενουμε θεατες στην μαχη της ζωης , η καλυτερα το παιχνιδι της ζωης , η ζωη ειναι μια σειρα απο μαχες ,σε αλλες θα χασουμε , σε αλλεες θα κερδισουμε , τιποτα δεν διδεται δωρεαν ....................Quote:
Originally Posted by Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα
Δεν υπαρχει ανθρωπος που ναμην εχει αρνητικες σκεψεις , ουτε ειναι φυσιολογικο να χαμογελαει παντα καποιος .......εκτος βεβαια αν ειναι χαζοχαρουμενος :) .................το ζητουμενο ειναι να μην αφησεις τις αρνητικες σκεψεις να δυναμωσουν τοσο πολυ , τοσο ωστε να ' συνθλιψουν ' τις θετικες .......... και φυσικα οι θετικες σκεψεις πολλες φορες πρεπει να βασιζονται καπου , αλλιως εισαι ενας ονειριοπαρμενος , ανοητος , ενας χαρταταετος που χορευει στη θυελλα , που απλα θαθελε να τουρθουν ολα δεξια , χωρις ναχει καποιο σχεδιο γιαυτο ....otiδηοποτε σχεδιο , σαν εννοια , πραξη , η σκεψη .....Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Tα σοβαρα ψυχικα δεν επουλωνονται ποτε , ειναι σαν ναχεις σπασει καποτε το ποδι σου , και παρ ολα αυτα να χορευεις ,ε , λιγακι θα σενοχλει, δεν πρεπει ομως να σταματησεις τον χορο .......................... δεν μπορεις ναποφυγεις το ρισκο κι τις κακοτοπιες , ειναι αδυνατον , η ιδια η ζωη ειναι ενα ρισκο , ειναι δυνατον ομως να μην ξαναπεσεις στα ιδια σφαλματα , ................οσο για την ζωη , που καπου αλλου αναφερεις , κανεις και τιποτα δεν θα σου φερθει τοσο σκληρα , οσο η ιδια η ζωη........εσο προετοιμασμενη , αυτην την ζωη εχουμε , μια ζωη , αλλα αν την ζησειςε ΄σωστα ΄, μια φτανει και περισσευει ........εμενα μαρεσει η ζωη , με τα καλα της και τα κακα της ,ταχω καλα με τον εαυτο μου , ομως ,μετα απο πολυ φιλοσοφια πανω σε αυτην .......μπορω ενιοτε να αποστασιοποιουμαι απο τα προβληματα της , και να την παρακολουθω ως τριτος ......αλλες φορες , δεν μπορω να το κανω αυτο ......θνητοι ειμαστε , με οτι αυτο συνεπαγεται .......αν εχεις νευρα , πολλα νευρα , η πολυ θυμο , αυτο ειναι σημαδι οτι δεν ταχεις καλα με τον εαυτο σου ..........γενικως το λεω .........Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
αυτα που σκεπτεσαι , που λες και που κανεις , πρεπει ναναι σε αρμονια μετααξυ τους , τοτε μπορεις να πλησιασεις την γαληνη .......η ευτυχια , οπως θες πεστο ........
Μίλα καλύτερα όμως. Μπορώ να καταλάβω και χωρίς άσχημες λέξεις.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Δεν ταμπελώνω εγώ προσωπικά. Υπάρχει στη βιβλιογραφία χαρακτήρας, δομή προσωπικότητας ας πουμε που ονομάζεται μαζοσχιστικός χαρακτήρας και έχει 5 - 10 χαρακτηριστικά. Και δε μιλάμε για χαρακτήρα μη νοσηρό, ούτε ο μαζοχιστικός χαρακτήρας είναι υατό που έχουν οι περισσότερη, λανθασμένα, στο μυαλό τους, έναν περίεργο τύπο που κάνει πάρτυ αν τον δείρουν ας πουμε. Είναι πολλά περισσότερα που πρέπει κανεις να αχοληθεί να τα διαβάσει γιατί δυστυχώς και μεγάλο θέμα είναι για να το αναλυσω εδώ αλλα και επειδή δεν είμαι ψυχολόγος ή ψυχίατρος δεν έχω και την δικαιοδοσία να το κάνω.
Κι εγώ είχα στοιχεία ηττοπαθούς ή μαζοχιστικού χαρακτήρα (είναι σχεδόν το ίδιο, όπως ορίζεται από τους ψυχολόγους), λόγω κακοποίησης. Ετρεμα να πάρω πρωτοβουλία ή να κάνω πράγματα και όταν ήμουν αναγκασμένη να κάνω πραγματα για να επιβιώσω, ακόμη κι αν τα κατάφερνα μου έβγαινε καταναγκασμός και ενοχές με ότι αυτό συνεπάγεται. Κουράστηκα, κινδυνευσε η ζωή μου, πηγα σε γιατρό άρχισα χάπια και σταμάτησα να λέω αλλά να κάνω. Κανείς δε θα με έσωζε.
Από κει και πέρα, όλα είναι λάθος όσα λες. Μπορεί να βγάζεις ρίζες στον καναπέ, να κάνεις μέρες να σηκωθείς. Αν πάρει φωτια το σπίτι σου (δεν το ευχομαι) το ένστικτο θα λειτουργήσει και θα τρέξεις σαν τον κεντέρη να σωθείς.
Εποίσης, το ένστικτό σου είναι αυτό που σε βάζει στη διαδικασία να συζητάς εστω ή να προβληματίζεσαι έστω κι έμμεσα χωρί να λες ανοιχτά Β και Γ ασχημα που θέλω να αλλάξω. Επομένως αυτό που λέω, είναι πως κάθε συμπεριφορά που έχει παγιωθεί ως πρότυπη σε κάποια φάση της ζωής σου είναι αποτέλεσμα μαθησιακό, είτε κάποιου καλού ερεθισματος/γεγονότος΄, είτε κάποιου τραύματος.
Εάν η συμπεριφορά σε ικανοποιεί, τότε όλα καλά. Εάν όχι σημαίνει πως το ένστικτό σου, το υποσυνείδητο δεν την εγκρίνει. Να το κάνω πιο λιανά. Είμαι τεμπέλα, βαριέμαι ακόμα και να κάνω μπανιο. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Εχω φόβο όμως να το αλλάξω, κάτι με σταματάει από το να δραστηριοποιηθώ, ενώ το θέλω πολύ. Μπορεί κάτι να είχε συμβεί στην παιδική μου ηλικία που με έκανε να παγιωσω μια τέτοια συμπεριφορά, να είμαι τεμπέλα να λειτουργώ ως τέτοια, αλλά εγώ να θέλω να είμαι δραστήρια. Εκεί ερχεται το τραύμα το οποίο δεν επουλώθηκε. Μπορεί να είναι κάτι χαζό αλλά να ταλαιπωρεί. Πχ μπορεί ένα παιδί να έπαιζε και να εκανε φασαρία. Να ήταν δραστήριο. Κι επειδή εκανε φασαρία να κακοποιήθηκε από τον γονεα οποτε να αποφάσισε πως δεν θα είναι πλέον δραστήριο για να μην βιώνει πόνο κακοποίησης. ή ακόμα μπορεί να μην χρειαστηκε να κακοποιηθεί κάποιος. Μια αποτυχία να του άφησε την εντύπωση πως απογοήτευσε αγαπημένα προσωπο και να αρνήται να ξαναπογοητεύσει, μπορεί να τον εκαναν να κουμπώσει και να μην θελει ουτε να μπορεί να είναι δραστήριο, μπροστα στο φοβο την αναβίωσης κάτι τοσο τρομεερου για τα δεδομένα της παιδικής ηλικίας. Μπορεί να είναι πολλά που μπορεί να σε οδηγήσουν στο να εχεις μια νοσηρή συμπεριφορά.
Το θέμα είναι πως κανεις δεν γεννιέται ηττοπαθείς, αντικοινωνικός, καταθλιπτικός κτλ. Τα εξωτερικά ερεθίσματα και τα ενστικτα δομουν την προσωπικότητα. Από την στιγμή που σε κάνει να π[ιστεύεις πως μια συμπεριφορά είναι νοσηρή, τότε σιγουρα δεν εχει διαμορφωθεί από το ένστικτό σου, από τις πραγματικές επιθυμίες σου, αλλά αποφάσισες να την αποκτήσεις γιατί εξωρετερικοί παράγοντες σε ώθησαν. Βρες τους, αποδέξου το παράλογο και συνέχισε.
Επομενως όλα αυτά για μέσα και σκοπους δεν ισχύουν. Τα τραύματα πάντα θα υπάρχουν ως σημαδια, στην τελική ακόμα και τα τραύματα σε όρισαν, όσο άσχημα κι αν ήταν, είναι κομμάτι του εαυτού σου. Απλώς πρεπει να βρεις τρόπο να τα "εκμεταλλευτείς" και όχι να τα αφήνεις να καταστρεφουν τη ζωή σου καθημερινά μέσω του ίδιου σου του εαυτού.
Και όχι, το να μιμήσαι θέλει ενέργεια, το να χαράξεις δική σουθ ζωή θέλει και ενέργεια και θάρρος. Δεν είναι δυσκολο να το κάνεις. Μετα από 6 χρόνια θεραπεία λέω πως το καταφέρνω και εχω βιωσει βιασμό από γονέα και σκληρή κακοποίηση. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω κανέναν με λιγότερα στην καμπουρα του, στο να βελτιωθεί και να βρει τον εαυτό του. Εκτός κι αν μιλάμε για ψυχωση και σχιζοφρένεια, όπου δεν ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει.
Τελός, εάν υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι δεν αξίζει τίποτα απολύτως, προφανώς και έχει χάσει επαφή με την πραγματικότητα. Τα πάντα έχουν μια αξία και μία ποιότητα. Ακόμα και τα περιττώματα κατηγοριοποιούνται ποιοτικά και έχουν κάτι να πουν για την υγεία αυτού που τα παρήγαγε. Είναι εντελώς παράλογο και μη λογικό να πιστεύει κάποιος ότι δεν αξίζει κάτι και ισχυρό καμπανάκι για να κάνει κάτι. Είτε να πάει σε γιατρό είτε να αυτοκτονήσει αν δε θέλει να μπει στη διαδικασία. Το έχω ζήσει
κοιτα, οταν φτασεις στο σημειο να παιρνεις αγωγη, σημαινει οτι τα συμπτωματα εχουν επηρεασει σε βαθμο σημαντικο τις οργανικες σου λειτουργιες. Αρα για να βοηθηθεις χρειαζεσαι βοηθεια.Quote:
Originally Posted by Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα
Αν εχεις υπερταση, δεν θα παρεις αντιυπερτασικο?
Δεν ελεγχονται τα οργανικα συμπτωματα τοσο ευκολα και απλα με διαλογισμο ή ψυχοθεραπεια.
Αυτο που εννοω οταν λεω οτι μαθαινεις να διαχειριζεσαι τις συνεπειες ειναι το εξης: πχ εχω τεραστιο θεμα με το θυμο. Το γνωριζω, γνωριζω ποτε προκαλουμαι, και ξερω που θα καταληξω αν αφησω τον εαυτο μου χυμα να αντιδρασει.
Αντι αυτου πχ εγω οταν προκληθω απο καποιο μακακα, δεν θα τον πλακωσω στο ξυλο, θα παρω μια βαθια αναπνοη και θα φυγω. Θα παω στο γυμναστηριο και οσο κανω διαδρομο ή kick boxing θα φανατσιωνομαι οτι τον πλακωνω στο ξυλο και τον βριζω! και το αρνητικο συναισθημα μου θα εκτονωθει και εγω δεν θα υλοποιησω μια πραξη επιληψιμη και αντικοινωνικη.
Ετσι μιλαω και εκφραζομαι, με συγχωρεις αμα σε ενοχλει αλλα δε σκοπευω να λογοκρινω τον εαυτο μου οταν μου βγαινει αυθορμητα.Quote:
Originally Posted by kutchunie
Απο εκει και περα εκτιμω τα οσα μοιραστηκες για τη δικια σου ιστορια και σεβομαι τη προσπαθεια που εκανες και τη θετικη αλλαγη που ειδες αλλα δεν μου λεει τιποτα. Γιατι δεν εφαρμοζει σε ολες τις περιπτωσεις το αντιστοιχο, ειναι πολυ εγωκεντρικη η ερμηνεια σου και θα σου εξηγησω και γιατι:
Ναι μπορει εσυ αυτα τα αρνητικα χαρακτηριστικα και την ηττοπαθεια να τα ειχες αποκτησει απο εξωτερικους παραγοντες αλλα κανεις μεγαλο λαθος αν νομιζεις οτι οι ανθρωποι γεννιουνται λευκο χαρτι η με τα ιδια χαρακτηριστικα, γιατι τα οσα λες αυτο προυποθετουν. Οι ανθρωποι εχουν ομως ηδη απο την βρεφικη ηλικια διαφορετικες προσωπικοτητες με διαφορετικες γεννετικες προδιαθεσεις και χαρακτηριστικα. Η θεωρια με το λευκο χαρτι εχει διαψευσθει εδω και αιωνες, δε θα βασισουμε συζητηση περι ψυχολογιας το 2017 σε θεωριες του Ρουσω. Επισης ναι υπαρχουν ανθρωποι με γεννετικη προδιαθεση για καταθλιψη και αρκει να τους παρεις το μπουκαλι με το γαλα για να εκφραστει και να γινει κομματι της προσωπικοτητας τους και του ψυχικου τους υποβαθρου για παντα. Επισης δε γεννιουνται ολα τα μωρα με τα ιδια θετικα χαρακτηριστικα/εφοδια στον χαρακτηρα τους, ολοι εχουν διαφορετικα, σορυ νοτ σορυ αλλα ειναι αληθεια. Βασιζω οσα λεω σε πραγματα που εχω διαβασει και εσυ στη προσωπικη σου εμπειρια. Ναι μπορει εσυ να ειχες γεννηθει με τα εφοδια μεσα στο χαρακτηρα σου και τις γενετικες σου προδιαθεσεις να εισαι πιο θετικη, για αυτο και ξεπερασες οτι προβληματα που προεκυψαν απο εξωτερικους παραγοντες αργοτερα, επειδη η μιζερια η δικια σου οντως διαμορφωθηκε απο εξωτερικους παραγοντες. Αλλα αυτο δε σημαινει οτι και η μιζερια του διπλανου διαμορφωθηκε με τον ιδιο τροπο, μπορει να γεννηθηκε με οχι τοσο βοηθητικες προδιαθεσεις.
Ναι υπαρχουν μωρα με προδιαθεση στη καταθλιψη, στις διαφορες ψυχικες παθησεις και γενικα σε πιο ευαλωτες ψυχικες καταστασεις. Επισης εχω δουλεψει με παιδια και θυμαμαι περιπτωσεις απο παιδια 7 και 8 χρονων που ηδη μου εκανε μπαμ τι προβληματα θα βαρανε μεγαλωνοντας, μονο και μονο λογω χαρακτηρα. Επισης δε ξερω ποσο εχεις συναναστραφει μωρα αλλα πολλες φορες ειναι η μερα με τη νυχτα μεταξυ τους. Ενα μωρο που ξερω ενα κομματι χαρτι να σκισεις μπροστα του κατουριεται απο τα γέλια. Ενα αλλο ειναι συχνοτερα σοβαρο και παρατηρητικο, συνοφρυωμενο. Τα ιδια εφοδια έχουν για τη ζωη θες να μου πεις αυτα τα δυο μωρα; Τον ιδιο χαρακτηρα; Οχι βεβαια.
Επισης εκει που λες για το ενστικτο δε στεκει, συγκρινεις το εκνστικτο της επιβιωσης με ασχετα πραγματα. Το ενστικτο της επιβιωσης οπως το περιγραφεις θα λειτουργησει ακομα και σε καποιον που σχεδιαζει αναλυτικα και με καθε σοβαροτητα να αυτοκτονησει αμα του συμβει κατι επικινδυνο τυχαια. Μπορει εκει που ετοιμαζει ο αλλος τη θηλια του να περασει ενα τραινο που θα κοντεψει να τον πατησει και αυτος θα κανει στην ακρη. Δεν λεει τιποτα αυτο για το πως βγαινει κανεις απο τον κυκλο "στοχος-μεσο" ο οποιος επιμενω οτι ισχυει επειδη ηδη παγιωσαμε πως δεν ειναι ο χαρακτηρας επικτητος οχι εξολοκληρου τουλαχιστον, σε μεγαλο βαθμο ειναι προδιαθεσεις που παγιωθηκαν απο την ηλικια που δεν εχουμε καν αναμνηση της πια.
Και με συγχωρειτε, πειτε με κυνικη αλλα η συγκριση αρνητικων εμπειριων μεταξυ τους δε μου λεει τιποτα, το οτι τα παιδακια στην αφρικη πεινανε δε σημαινει οτι ενα παιδακι στην ελλαδα θα σπαστει λιγοτερο επειδη δε του αρεσουν οι φακες. Μπορει να τις σιχαινεται και να κλαιει και να μη τις θελει και να μη τη παλευει. Και το αρνητικο του βιωμα ειναι εξισου αληθινο με οποιοδηποτε αλλο μεσα σε εκεινη τη στιγμη. Μπορει και να ειναι πιο δυστυχισμενο εκεινη τη στιγμη το παιδακι στην ελλαδα. Που ξερεις αν το παιδακι στην αφρικη δε παιζει εκεινη την ωρα; παιδακι ειναι μπορει και να παιξει.
Αμα εστεκε το επιχειρημα "υπαρχουν χειροτερα δεν εχεις δικαιωμα να μην εισαι καλα" θα βλεπαμε ολοι καποιον που ειναι χειροτερα απο εμας και θα νιωθαμε ολοι τελεια, δεν θα ειχε κανεις προβληματα, θα υπηρχε μονο μια τελικη ομαδα ψωριαρηδων στον αποπατο οι οποιοι απλα θα υπηρχαν για να νιωθουν οι υπολοιποι καλυτερα, δε θα ειχαν να κοιταξουν καποιον που τα εχει χειροτερα απο αυτους και θα τελειωνε εκει το πραγμα. Ακρως ηλιθιο σεναριο προφανως και ακυρο το επιχειρημα λοιπον...
Εν ολιγοις δε με νοιαζει που καποιος εχει καρκινο και παλευει και χαιρεται τη ζωη, δε με νοιαζει που καποιος ειναι γκαβος κουτσος ολυμπιονικης χορευτης και ο καλυτερος ανθρωπος του κοσμου, δε με νοιαζει που καποια εχει αυτισμο και παραλληλα στριμινγκ εκπομπη με διασημους, δε με νοιαζει που κατι κοπελες στην αφρικη εφηυραν μηχανημα που μετατρεπει το κατουρο σε νερο, αμα εγω νιωθω ασχημα εχω καθε δικαιωμα να νιωθω ασχημα και το βιωμα μου δεν ειναι λιγοτερο αληθινο απο κανενα αλλο. Ελπιζω να εγινα κατανοητη.
Οσο για το τι αξιζει και τι δεν αξιζει κανεις, αλιμονο...ολοι ειμαστε μια ξεχωριστη χιονονυφαδα.
Εγω ρωτω πως θα σπάσει η χιονονυφαδα τον φαυλο κυκλο "σκοπος-μεσο" αν τα κρυσταλλα στο σχημα της δεν εχουν τις οδηγιες.