ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ?

Η συμπεριφορά των γονιών αποτελεί μια παγιωμένη κατάσταση άραγε πριν γίνουν καν γονείς? Πρόκειται για έναν δεδομένο κώδικα αρχών που ακολουθείται με τον ίδιο τρόπο δια παντός στη σχέση τους με τα παιδιά τους? Νομίζω αυτός ο κώδικας είναι υπό διαμόρφωση συνεχώς και υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ γονιού και παιδιού. Ένας γονιός όταν κάνει ένα παιδί δεν \"αποφασίζει\" εξαρχής ότι θα είναι αυταρχικός ή διαλακτικός καθόλη τη μακρά πορεία της σχέσης του με το παιδί του. Η στάση κι η συμπεριφορά του παιδιού ωθεί με τη σειρά της τον γονιό σε αναπροσαρμογή κι αναδίπλωση. Όλα αυτά βέβαια σε πραγματικές συνθήκες επικοινωνίας και ενδιαφέροντος κι από τις δυο πλευρές.
Κι εγώ πιστεύω πως πολλά από τα \"παράξενα\" που κουβαλάει η ψυχή μου έχουν τις ρίζες τους στη σχέση μου με τη μητέρα μου. Αλλά γνωρίζω επίσης ότι ήμουν ένα πολύ αντιδραστικό παιδί. Όσο πιο αντιδραστική γινόμουν , τόσο πιο αυταρχική γινόταν η μητέρα μου, έχουμε εμπλακεί κι οι δύο σ\' έναν φαύλο κύκλο, απ\' τον οποίο ίσως δεν βγούμε ποτέ. Τώρα, εκ των υστέρων, κατανοώ ότι πολλές φορές βρέθηκε στο δίλημμα τι πρέπει να προστατεύσει κυρίως.. την ψυχική μου υγεία ή τη σωματική μου ασφάλεια?
Εν τέλει.. να θέταμε το ερώτημα κι απ\' την ανάποδη.. Κατά πόσο, άραγε, τα παιδιά ευθύνονται για τη διατήρηση ή διατάραξη της ψυχικής υγείας των γονιών τους?

Quote:

---

Originally posted by πέρσα40
Η συμπεριφορά των γονιών αποτελεί μια παγιωμένη κατάσταση άραγε πριν γίνουν καν γονείς? Πρόκειται για έναν δεδομένο κώδικα αρχών που ακολουθείται με τον ίδιο τρόπο δια παντός στη σχέση τους με τα παιδιά τους? Νομίζω αυτός ο κώδικας είναι υπό διαμόρφωση συνεχώς και υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ γονιού και παιδιού. Ένας γονιός όταν κάνει ένα παιδί δεν \"αποφασίζει\" εξαρχής ότι θα είναι αυταρχικός ή διαλακτικός καθόλη τη μακρά πορεία της σχέσης του με το παιδί του. Η στάση κι η συμπεριφορά του παιδιού ωθεί με τη σειρά της τον γονιό σε αναπροσαρμογή κι αναδίπλωση. Όλα αυτά βέβαια σε πραγματικές συνθήκες επικοινωνίας και ενδιαφέροντος κι από τις δυο πλευρές.
Κι εγώ πιστεύω πως πολλά από τα \"παράξενα\" που κουβαλάει η ψυχή μου έχουν τις ρίζες τους στη σχέση μου με τη μητέρα μου. Αλλά γνωρίζω επίσης ότι ήμουν ένα πολύ αντιδραστικό παιδί. Όσο πιο αντιδραστική γινόμουν , τόσο πιο αυταρχική γινόταν η μητέρα μου, έχουμε εμπλακεί κι οι δύο σ\' έναν φαύλο κύκλο, απ\' τον οποίο ίσως δεν βγούμε ποτέ. Τώρα, εκ των υστέρων, κατανοώ ότι πολλές φορές βρέθηκε στο δίλημμα τι πρέπει να προστατεύσει κυρίως.. την ψυχική μου υγεία ή τη σωματική μου ασφάλεια?
Εν τέλει.. να θέταμε το ερώτημα κι απ\' την ανάποδη.. Κατά πόσο, άραγε, τα παιδιά ευθύνονται για τη διατήρηση ή διατάραξη της ψυχικής υγείας των γονιών τους?

---

ουδολως θα ελεγα , με την εννοια οτι τα παιδια δεν τα εφερε κανενας πελαργος αλλα θεωρητικα παντα η εκουσια επιλογη των γονιων τους που προυποθετει την αναλογη προετοιμασια απο την κοινωνια στην οποια ζουν και δρουν....
Βεβαια ολοι ξερουμε οτι τα πραγματα δεν γινονται παντα ετσι....
Πολλοι γονεις ουτε καν σκεφτηκαν οτι θελουν να κανουν παιδια , ενω σε πολλες χωρες του πλανητη πχ εκει οπου ο καθολικισμος απαγορευει την εκτρωση , ενα λαθος μπορει να γινει ατια μιας ανεπιθυμητης μητροτητας .
Ειναι ομως παραλογο να καταλογιστει η οποιαδηποτε ευθυνη στο αποτελεσμα μιας πραξης και οχι στο αιτιο...
Ενας γονιος που δεν μπορει να μεγαλωσει τα παιδια του ,
ακομα και στην Αφρικη , εχει το δικαιωμα της επιλογης να τα προσφερει σε καποιο θεσμο εξουσιας που οσο αποκρουστικο και παραλογο μας φαινεται εδω στην Ευρωπη , ο θεσμος της δουλειας εξασφαλισε την επιβιωση τους χιλιαδες χρονια τωρα πριν ακομα την παρουσια του γραπτου λογου...
Στην Αρχαια Σπαρτη πεταγαμε απο τον Καιαδα τα αναπηρα παιδια , ενω στην Αφρικη , κανουν ελεημοσυνη στους δρομους για να πλουτιζουν αυτοι που ασχολουνται με το εμποριο και αναλαμβανουν συνειδητα την ευθυνη τους οταν οι γονεις τους δεν μπορουν να το κανουν
Ειναι θεμα κοινωνιας και οχι μεμονωμενα των γονιων τους η αντιμετωπιση των παιδιων σε ενα κοινωνικο συστημα

Quote:

---

Originally posted by πέρσα40
Αλλά γνωρίζω επίσης ότι ήμουν ένα πολύ αντιδραστικό παιδί. Όσο πιο αντιδραστική γινόμουν , τόσο πιο αυταρχική γινόταν η μητέρα μου, έχουμε εμπλακεί κι οι δύο σ\' έναν φαύλο κύκλο, απ\' τον οποίο ίσως δεν βγούμε ποτέ. Τώρα, εκ των υστέρων, κατανοώ ότι πολλές φορές βρέθηκε στο δίλημμα τι πρέπει να προστατεύσει κυρίως.. την ψυχική μου υγεία ή τη σωματική μου ασφάλεια?
Εν τέλει.. να θέταμε το ερώτημα κι απ\' την ανάποδη.. Κατά πόσο, άραγε, τα παιδιά ευθύνονται για τη διατήρηση ή διατάραξη της ψυχικής υγείας των γονιών τους?

---

H διαφορά ενός γονιού από ένα παιδί είναι ότι ο πρώτος είναι ενήλικος και υπεύθυνος για τη σωστή ανατροφή,διαπαιδαγώγηση,κά λυψη αναγκών του δεύτερου αρα δε μπορούμε να πούμε ότι εμπλέκονται ισότιμα σ΄αυτόν τον φαύλο κύκλο.Κ γω ήμουν πολύ αντιδραστική αλλά είχα λόγους που αντιδρούσα(όπως κ συ υποθέτω).Αν ο γονιός δεν είναι συνειδητοποιημένος,δεν έχει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και δεν τα΄χει βρει με τον εαυτό του φυσικό και επόμενο είναι να διαταραχθεί ...κάτι που δεν ισορρόπησε ποτέ μέσα του.

Quote:

---

Originally posted by maria...
Και ναι και οχι. Εγω για παραδειγμα μεγαλωσα σε ενα υγειες και γεματο αγαπη περιβαλον. Ισως και υπερβολικη αγαπη.Μπορει αθελα τους να με προστατευαν τοσο πολυ που αργοτερα δυσκολευτικα να τα βγαζω μονη περα. Στο σπιτι μας ποτε δεν εβριζε κανεις απο τους γονεις και παντα οι γονεις μου τα εδιναν και τα δινουν ολα για τα 2 παιδια τους. Τωρα πως βγηκα εγω να ειμαι τοσο ευεσθητη και να ανγχονομαι τοσο εντονα δεν νομιζω σε αυτο να φταινε οι γονεις μου αλλα οι καταστασεις πυστευω με εφεραν σε αυτο το σημειο. Οπως το οτι χωρισα ,οτι πηγα να βγαλω το λυκειο σε αρκετη μεγαλη ηλικια , πεθανε το σκυλακι μου το οποιο το σινδεα με τα ανεμελα παιδικα μου χρονια στα οποια το απεκτησα μωρακι τοτε και γενικα που μεγαλονω μονη μου τον γιο μου κλπ.

---

Η υπερβολικη αγαπη βλαπτει οσο και η υπερβολικη αδιαφορια...
Καθε τι το υπερβολικο , ακομα οπως λες , η απουσια καυγαδων με ξεσπασματα επιθετικοτητας , η υπερβολικη προσπαθεια αποκρυψης της επιθετικοτητας που επανειλημενα εχω πει οτι ειναι φυσιλογικη αντιδραση ενος ανθρωπου και πρεπει να την εκτονωνει προς τα εξω , ισως επαιξαν τον ρολο τους , στην ευαισθησια σου....
Η απωλεια ενος κατοικιδιου ζωου , ισοδυναμει για εκατομυρια ανθρωπους εδω στην Γαλλια με χαμο καποιου συγγενικου τους προσωπου , ισης ψυχικης αναστατωσης και πονου....
Αν ομως εχεις μεγαλωσει σε ενα \"αποστειρωμενο\" απο συναισθηματα περιβαλον , ειναι λογικο να σε αναστατωνει περισσοτερο απο ενα παιδι που βλεπει απο μωρο ας πουμε την μητερα του να σφαζει μια κοτα για να την βαλει μετα στην κατσαρολα....
Ειναι θεμα περιβαλοντος κα κοινωνιας και οχι αποκλειστικη ευθυνη των γονιων μας που ισως κανεις δεν ενδιαφερθηκε πριν να τους υποδειξει τι πρεπει να κανουν για την σωστη ανατροφη των παιδιων τους και κυριως την ομαλη αναπτυξη του ψυχικου τους κοσμου...

Quote:

---

Originally posted by πέρσα40
Εν τέλει.. να θέταμε το ερώτημα κι απ\' την ανάποδη.. Κατά πόσο, άραγε, τα παιδιά ευθύνονται για τη διατήρηση ή διατάραξη της ψυχικής υγείας των γονιών τους?

---

Με έχει προβληματίσει μερικές φορές και μένα αυτή ερώτηση...

Τελικά όμως δεν μπορώ κάτι τέτοιο. Πιο λογικό μου φαίνεται να οδηγείται το παιδί σε ανεύθυνες και επικίνδυνες επιλογές γιατί έτσι του έχουν διδάξει οι γονείς του κυρίως χωρίς να το αντιλαμβάνονται φυσικά.

Πχ ένας πατέρας που όσο είναι στο σπίτι βρίσκεται στον υπολογιστή και μόλις το παιδί κάνει μια ζημιά του δίνει αρνητική προσοχή το διδάσκει χωρίς να το καταλαβαίνει να κάνει ζημιές.

αχ κατακαημενοι γονεις!

ναι φταινε για ολα μεχρι να γινουμε εμεις γονεις

μετα δε φταινε για τιποτα!

χε χε!

γουτσου γουτσου!

Δεν μπορουν να επηρεασουν τα παιδια την ψυχικη υγεια των γονιων..Αλλο αν επηρεαζουν τη διαθεση τους..Ομως την ψυχικη υγεια οχι..Δεν εχουν τη δυναμη να το κανουν..Οι αντιδρασεις των παιδιων ειναι καθρεφτης των αντιδρασεων των γονεων στα ιδια ερεθισματα...ή συνεπειες της αδιαφοριας των γονεων και προσπαθεια των παιδιων να τους τραβηξουν την προσοχη, να \"εκβιασουν\" το ενδιαφερον τους, την αγαπη τους...

Quote:

---

Originally posted by dreamer

Quote:

---

Originally posted by πέρσα40
Εν τέλει.. να θέταμε το ερώτημα κι απ\' την ανάποδη.. Κατά πόσο, άραγε, τα παιδιά ευθύνονται για τη διατήρηση ή διατάραξη της ψυχικής υγείας των γονιών τους?

---

Με έχει προβληματίσει μερικές φορές και μένα αυτή ερώτηση...

Τελικά όμως δεν μπορώ κάτι τέτοιο. Πιο λογικό μου φαίνεται να οδηγείται το παιδί σε ανεύθυνες και επικίνδυνες επιλογές γιατί έτσι του έχουν διδάξει οι γονείς του κυρίως χωρίς να το αντιλαμβάνονται φυσικά.

Πχ ένας πατέρας που όσο είναι στο σπίτι βρίσκεται στον υπολογιστή και μόλις το παιδί κάνει μια ζημιά του δίνει αρνητική προσοχή το διδάσκει χωρίς να το καταλαβαίνει να κάνει ζημιές.

---

θα ελεγα οτι δεν το διδασκει να κανει ζημιες αλλα το διδασκει πως να του αποσπα την προσοχη του που εχει αναγκη το παιδι απο τον υπολογιστη με ανορθοδοξο τροπο!
γιατι αν κανει ζημια πρεπει να τιμωρηθει για να μαθει να μην τις επαναλαμβανει
ποιος ομως θα διδαξει σενα πατερα οταν φυλαει ενα μικρο παιδι και ταυτορονα θελει να ασχοληθει με τον υπολογιστη να βρει τον τροπο να αποφυγει την αντιδραση του παιδιου φερνωντας το μαζι του στον υπολογιστη για να μην νοιωθει παραμελημενο?

Quote:

---

Originally posted by zinovia
Δεν μπορουν να επηρεασουν τα παιδια την ψυχικη υγεια των γονιων..Αλλο αν επηρεαζουν τη διαθεση τους..Ομως την ψυχικη υγεια οχι..Δεν εχουν τη δυναμη να το κανουν..Οι αντιδρασεις των παιδιων ειναι καθρεφτης των αντιδρασεων των γονεων στα ιδια ερεθισματα...ή συνεπειες της αδιαφοριας των γονεων και προσπαθεια των παιδιων να τους τραβηξουν την προσοχη, να \"εκβιασουν\" το ενδιαφερον τους, την αγαπη τους...

---

δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα στις σχεσεις γονιων -παιδιων
ειναι κατα καποιο τροπο σχεση εξαρτημενου με την αναγκη του.
καμμια φορα ενα παιδι που ζηλευει πχ τον αδελφο του , δεν θα δειξει τα πραγματικα του αισθηματα στον γονιο του , για να κερδισει την ευνοια του...ποσα παιδια δεν εχουν παει κυνηγι ενω θα προτιμουσαν το ψαρεμα για να δειξουν στον πατερα τους οτι εχουν κοινα στοιχεια?
ετσι το ψεμα γινεται τροπος ζωης και αργοτερα βγαζει καταπιεση με αλλη μορφη....πχ μια ανεξελεγχτη επιθετικοτητα...
ειναι κατα βαθος προβλημα επικοινωνιας

Quote:

---

Originally posted by πέρσα40
Τώρα, εκ των υστέρων, κατανοώ ότι πολλές φορές βρέθηκε στο δίλημμα τι πρέπει να προστατεύσει κυρίως.. την ψυχική μου υγεία ή τη σωματική μου ασφάλεια?
Εν τέλει.. να θέταμε το ερώτημα κι απ\' την ανάποδη.. Κατά πόσο, άραγε, τα παιδιά ευθύνονται για τη διατήρηση ή διατάραξη της ψυχικής υγείας των γονιών τους?

---

Περσα, πρεπει να σου πώ οτι τρομαξα με το τελευταιο ερωτημα! Αλοιμονο!!!

Ενας ανθρωπος που ειναι αυταρχικος δεν περιμενει το παιδι για να εκδηλωσει ολο του τον αυταρχισμο. Το κανει κ πριν το παιδι. Ενας ανθρωπος που ειναι τρυφερος, θα εκδηλωσει αντιστοιχα την τρυφεροτητα του στο παιδι του. Δεν νομιζω πώς το παιδι, μπορει να κανει ενας ανθρωπο \"καλο\" ή \"κακο\", νευρικο ή ήρεμο.

Μπορει τα παιδια, να αγγιζουν πιο λεπτες χορδες των ενηλικων θετικες ή αρνητικες, αλλα αν ειναι ετσι, ειναι λογος για να τα θεωρησουμε υπεύθυνα για τον οποιο \"εκτροχιασμο\" των γονιων?

Σε οτι αφορα το ερωτημα διλημμα, αν επρεπε να προστατευσει την σωματικη σου ακεραιοτητα ή την ψυχικη σου υγεια, δεν καταλαβαινω πώς το ενα ειναι ανεξάρτητο του άλλου κ γιατι το ενα απο τα δυο πρεπει να θυσιαστει στο ονομα του αλλου...

Καλημέρα :)

Ναι Σοφία , καταλαβαίνω τι εννοείς και μάλλον έχεις δίκιο. Απλά πιστεύω πως η σχέση γονιού-παιδιού δεν είναι δεδομένο απ\' την αρχή ότι θα έχει θετική ή αρνητική εξέλιξη. Είναι μια σχέση όπως όλες, κτίζεται σιγά-σιγά, έχει διακυμάνσεις κι επηρεάζει κι τους δύο, υπάρχει αλληλεπίδραση.
Μ\' έκανε να σκεφτώ έτσι το εξής:
Επαναλαμβάνω πως η μητέρα μου είχε την προδιάθεση να είναι αυταρχική κι όσο πιο αντιδραστική γινόμμουν εγώ τόσο περισσότερο έσφιγγε τον κλοιό εκείνη κοκ..
Τώρα κι εγώ ως μάνα ασυνείδητα λειτουργώ συχνά αυταρχικά προς τον γιό μου (14 ετών είναι ). Είναι όμως φορές που ο γιός μου με εκπλήσσει με την υποχωρητικότητα και τη διαλλακτικότητα του.Έτσι κι εγώ αλλάζω συμπεριφορά, τον εμπιστεύομαι περισσότερο, γίνομαι πιο συμβιβαστική...Η δική του συμπεριφορά επηρεάζει και τη δική μου και συμβάλλει στη διατήρηση μιας ισορροπίας...
Προς θεού.. δεν είναι βέβαια δυνατόν να καταλογίσουμε ευθύνη στο παιδί για όποιον εκτροχιασμό του γονιού. Αλλά, νομίζω, πως είναι κι αυτή μια σχέση αλληλεπίδρασης όπως όλες.
Για το άλλο ζήτημα ίσως εξηγήσω άλλη στιγμή..

Δεν ειμαι σιγουρη αν καταλαβαινω καλα, τί εννοεις με τον ορο θετικη ή αρνητικη εξελιξη.

Σαφως κ υπάρχει αλληλεπιδραση, σε ολες τις σχεσεις δεν υπάρχει? Παρολα αυτα, εδω μιλαμε για εναν ενηλικα τον γονιο κ το ανηλικο παιδι. Ετσι, δεν μπορουμε να μιλαμε για σχεσεις που τιθενται οι οροι κ τα ορια κ απο τα δύο μελη. Το παιδι μοιραια, ακολουθει κ μοιραια προσπαθει να προσαρμοστει, να ακολουθησει.

Με τα οσα λες, αισθανεσαι καποια ταυτιση δικη σου με την μητέρα σου πλεον?

Εχεις σκεφτει πώς εσυ ήσουν πιο αντιδραστικη απο οτι ειναι το παιδι σου σημερα, κ ετσι η μαμα σου δικαιολογειται στο πώς δρουσε στην δικη σου ζωηρη, αντιδραστικη συμπεριφορα?

Quote:

---

Originally posted by πέρσα40
Καλημέρα :)

Ναι Σοφία , καταλαβαίνω τι εννοείς και μάλλον έχεις δίκιο. Απλά πιστεύω πως η σχέση γονιού-παιδιού δεν είναι δεδομένο απ\' την αρχή ότι θα έχει θετική ή αρνητική εξέλιξη. Είναι μια σχέση όπως όλες, κτίζεται σιγά-σιγά, έχει διακυμάνσεις κι επηρεάζει κι τους δύο, υπάρχει αλληλεπίδραση.
Μ\' έκανε να σκεφτώ έτσι το εξής:
Επαναλαμβάνω πως η μητέρα μου είχε την προδιάθεση να είναι αυταρχική κι όσο πιο αντιδραστική γινόμμουν εγώ τόσο περισσότερο έσφιγγε τον κλοιό εκείνη κοκ..
Τώρα κι εγώ ως μάνα ασυνείδητα λειτουργώ συχνά αυταρχικά προς τον γιό μου (14 ετών είναι ). Είναι όμως φορές που ο γιός μου με εκπλήσσει με την υποχωρητικότητα και τη διαλλακτικότητα του.Έτσι κι εγώ αλλάζω συμπεριφορά, τον εμπιστεύομαι περισσότερο, γίνομαι πιο συμβιβαστική...Η δική του συμπεριφορά επηρεάζει και τη δική μου και συμβάλλει στη διατήρηση μιας ισορροπίας...
Προς θεού.. δεν είναι βέβαια δυνατόν να καταλογίσουμε ευθύνη στο παιδί για όποιον εκτροχιασμό του γονιού. Αλλά, νομίζω, πως είναι κι αυτή μια σχέση αλληλεπίδρασης όπως όλες.
Για το άλλο ζήτημα ίσως εξηγήσω άλλη στιγμή..

---

Μπορεί να λειτουργείς αυταρχικά ως προς τον γιό σου, αλλά αλήθεια, μπορείς να ταυτίσεις την δική σου συνολική στάση και συμπεριφορά απέναντι στο παιδί σου, με εκείνη την μητέρας σου απέναντί σου?

Απο την άλλη, σίγουρα η ιδιοσυγρασία του παιδιού συνδιαμορφώνει τη σχέση.
Αλλά ακριβώς επειδή πρόκειται για μια σχέση όπου το κυριότερο μερίδιο ευθύνης για την ποιότητα και την εξέλιξή της το φέρει ο γονέας, υποχρεούται κατά τη γνώμη μου, να μπορεί να κρατάει μια σχετικά σταθερή παιδαγωγική γραμμή απέναντι στο παιδί του, μένοντας όσο μπορεί ανεπηρέαστος απο τα φερσίματα του παιδιού.

Αλίμονο αν για να είμαστε καλοί και μετρημένοι απέναντι στα παιδιά, θα έπρεπε να είναι αυτά μαλακά μαζί μας.

Μακαρι να είναι, αλλά ακόμα και να μην είναι, οι γονείς έχουν το χρεός να δουλέψουν με τον εαυτό τους για να διατηρήσουν την στάση που θεωρούν ωφελιμότερη απέναντι στα παιδιά.

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Δεν ειμαι σιγουρη αν καταλαβαινω καλα, τί εννοεις με τον ορο θετικη ή αρνητικη εξελιξη.

Σαφως κ υπάρχει αλληλεπιδραση, σε ολες τις σχεσεις δεν υπάρχει? Παρολα αυτα, εδω μιλαμε για εναν ενηλικα τον γονιο κ το ανηλικο παιδι. Ετσι, δεν μπορουμε να μιλαμε για σχεσεις που τιθενται οι οροι κ τα ορια κ απο τα δύο μελη. Το παιδι μοιραια, ακολουθει κ μοιραια προσπαθει να προσαρμοστει, να ακολουθησει.

Με τα οσα λες, αισθανεσαι καποια ταυτιση δικη σου με την μητέρα σου πλεον?

Εχεις σκεφτει πώς εσυ ήσουν πιο αντιδραστικη απο οτι ειναι το παιδι σου σημερα, κ ετσι η μαμα σου δικαιολογειται στο πώς δρουσε στην δικη σου ζωηρη, αντιδραστικη συμπεριφορα?

---

Με τον όρο \"θετική ή αρνητική εξέλιξη\" εννοώ την αναπτυξή ή μη μια υγιούς και ισορροπημένης σχέσης γονιού-παιδιού.

Έπειτα, μιλάμε πράγματι για τη σχέση ανάμεσα σ\' έναν ενήλικο κι έναν ανήλικο. Ωστόσο... πιστεύω, πως τα παιδιά με τον τρόπο τους μπορούν να θέσουν τους δικούς τους όρους και τα δικά τους όρια. Και το κάνουν, άσχετα αν γίνονται ή όχι αυτά αποδεκτά κάθε φορά από τον γονιό. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι η σχέση γονιού- παιδιού δεν κόβεται \"μαχαίρι\" με την ενηλικίωση του δεύτερου... Από κει και πέρα το \"παιδί\" άραγε συνεχίζει να είναι άμοιρο ευθυνών στη σχέση του με τους γονείς του? Η σχέση μπαίνει σε άλλα πλαίσια. Το \"παιδί\" εξακολουθεί να μη χρεώνεται τίποτε στην περίπτωση που η σχέση του με τους γονείς του χάνει την ισορροπία της?

Τέλος... όντως sofia... ασυνείδητα και συνειδητά ψάχνω στηρίγματα, να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά της μάνας μου. Το έχω ανάγκη είναι αλήθεια. Να ταυτιστώ όμως μαζί της και να ακολουθήσω τις επιλογές της δε θέλω να το κάνω. Αναρωτιέμαι μόνο μήπως το λέω αυτό επειδή δεν έχει χρειαστεί μέχρι στιγμής να λειτουργήσω όπως εκείνη. Πολλές φορές οι αντιδράσεις μας μάς ξεπερνούν. Οι γονείς σαν άνθρωποι μπορεί να βγαίνουν κάποτε εκτός ορίων. Η συμπεριφορά αυτή όμως δεν είναι δηλωτική ούτε του χαρακτήρα τους ούτε των συναισθημάτων τους αλλά έρχεται απλά ως \"απάντηση\"..
Σκόρπιες σκέψεις.. συγγνώμη αν έγινα κουραστική..
Weird .. δε σου απαντώ αναλυτικά για να μη λέω πολλά.. Να σου πω μόνο πως διάβασα προσεκτικά τις σκέψεις σου και σας ευχαριστώ και εσένα και τη sofia για τη διάθεσή σας ν\' ασχοληθείτε. Το ζήτημα με απασχολεί πάρα πολύ και οι σκέψεις μας μου δίνουν μια άλλη οπτική πολύ χρήσιμη.
Καλό βράδυ σε όλους :)

Τωρα νομιζω πώς καταλαβα καλυτερα τί εννοουσες με τον ορο θετικη-αρνητικη εξελιξη. Ωστοσο νομιζω πώς σπανια τα πραγματα εξελισσονται μονοσημαντα. Επισης ακομα κ τα αρνητικα μπορει να εχουν θετικη χροια κ να βοηθησουν στην πορεια. Το πιστευω αυτο.

Σε οτι αφορα τωρα αυτο που λες για τα ορια που μπορουν να θεσουν τα παιδια, δεν ξερω αν εννοεις το να δειξουν αυτο που ειναι. Να τους δωθει χωρος να εκφραστουν ελευθερα. Ομως κ η ελευθερια εχει ορια. Αυτο οι γονεις θα το δειξουν. Θα το μαθουν κ θα τους το μαθουν. Μπορει ομως να μην ακολουθηθει αυτη η πορεια. Μπορει ενας γονιος να φιμωσει το παιδι του, την προσωπικοτητα του, την διαφορετικοτητα του. Αυτο αλλωστε ειναι κ το συνηθεστερο.Εστω κ αν γινεται υποσυνειδητα. Τις ευθυνες για τις ισορροπιες αυτες δεν μπορει να τις χρεωθει το παιδι. Σε καμια περιπτωση. Αν κ αποφευγω τα απολυτα, στην περιπτωση ενος ανηλικου, δεν μπορω να φανταστω πώς μπορει να επωμιστει την ευθυνη της πορειας της σχεσης με τον γονιο του. Με τον ανθρωπο που το μεγαλωνει. Κ ειναι υπεύθυνος γι αυτο!

Συμφωνω πώς η σχεση γονιου παιδιου δεν κοβεται με την ενηλικιωση του δευτερου. Αλλαζει μορφη ισως ή μπορει κ οχι. Με την ενηλικιωση, ομως καλουμαστε στο να ωριμασουμε. Για μενα ωριμανση σημαινει κ αναληψη ευθυνων, αναγνωριση του αληθινου εαυτου. Παντως δεν σημαινει πώς αναλαμβανοντας τις ευθυνες, του εαυτου μου, μαζευω κ ολες τις ευθυνες των αλλων. Προσπαθω να αναγνωρισω τις δικες μου. Και σε μια σχεση παιδιου-γονεα, ως μεγαλο παιδι πλεον, θα αναλαβω τις ευθυνες μου υποθετω εννοεις στο παρον, στο πώς διαμορφωνω πλεον τη σχεση αυτη στο μετρο που μου αναλογει. Δεν φανταζομαι να εννοεις, στο να αναγνωρισω ευθυνες που ειχα ως παιδι...

Ως παιδια (μεγαλα παιδια εστω) εχουμε μια αναγκη. Το να δικαιολογησουμε τους γονεις. Στα παντα σχεδον. Μαλιστα οσο ακαμπτη κ αν ειναι η συμπεριφορα τους, μπορουμε να βρουμε απιστευτους τροπους δικαιολογιας τους. Τί θελεις λοιπον να χρεωσεις στον εαυτο σου? Οτι ησουν ενα αντιδραστικο παιδι? Ενα δυσκολο παιδι? Αληθεια, τί να ήθελες να πεις με τον τροπο σου? Ειχες αυτον τον τροπο, ο γιος σου εχει αλλο τροπο. Το θεμα ειναι αν ο τροπος που υιοθετουσες ως παιδι, εχει αλλαξει ή εχει παραμεινει στο ιδιο μοτιβο. Οχι αν ησουν ενα \"κακο\" ή \"καλο\" παιδι. Ειναι αθλιες αυτες οι ταμπελες! Ο καθενας μας εχει τα καλα δικα του στοιχεια κ τα λιγοτερο καλα. Αγαπιεται ομως σαν συνολο.

Το οτι δεν εχεις λειτουργησει ακομα οπως εκεινη, δεν ειναι τυχαιο. Μπορει να εχεις ενα κακο προτυπο στο νου σου. Αλοιμονο αν δεν μπορουμε να επιβληθουμε στον εαυτο μας κ εναποθετουμε τις αντιδρασεις μας, σαν κατι ξενο απο μας. Εμεις ειμαστε οι αντιδρασεις μας! Διαφωνω καθετα στο οτι η συμπεριφορα των γονιων μπορει να ειναι ασχετη των συναισθηματων τους ή του χαρακτηρα τους!Κ οχι μονο των γονιων, αλλα ολων των ανθρωπων.

Αλλο καταλαβαινω, αλλο αποδεχομαι μια συμπεριφορα. Η καταννοηση δεν προυποθετει αποδοχη.

Εσύ Κατερινάκι σκέψου ότι έχεις την μητέρα σου δίπλα σου και τον πατριό σου να σε αγαπούν.Επειδή έχω ζήσει τέτοιες καταστάσεις με την οικογένεια του άνδρα μου θα σου πω να κοιτάξεις την ψυχική σου υγεία.Η αγάπη των γονιών είνι δεδομένη.Ο άνδρας μου με την αδελφή του μιλάμε για ανθρώπους ανω των 55 κάνανε μια ζωή το ίδιο πράγμα.Ζητιάνευαν την αγάπη της μάνας.Ασε τον πατέρα αυτός στον κόσμο του.Η μάνα με τέσσερα παιδιά αγαπούσε μόνο τον μεγάλο γιό και τα άλλα παιδιά τα εκμεταλευόταν.Ούτε στο ζωικό βασίλειο συναντάς τέτοιες συμπεριφορές.Προσέφεραν τα πάντα ειδικά τα 2 παιδιά και η μάνα τα έδιωχνε,γιατί έτσι της έλεγε ο αγαπημένος της γιός που δεν της συμπεριφερόταν καλά.Κάποτε ο άνδρας μου χαιρέτησε την μάνα του στον δρόμο που την συνάντησε.Και ξέρεις ποιά απάντηση πήρε;Δεν ξέρω ποιός είσαι.Ολη μας η ζωή έγινε ανω κάτω γιατί προσπαθώντας να πάρει λίγη αγάπη απο την μάνα ερχόταν σε αντίθεση με την οικογένειά του.Τώρα που πέθαναν οι γονείς τους βρίζουν.Μην αναλώνεσαι μικρή κοπέλα ο πατέρας σου είναι υποχρεωμένος να σου δείξει την αγάπη του.Κόιταξε τα καλά που έχεις τους ανθρώπους που σε στηρίζουν δυστυχώς υπάρχουν πολλά στην ζωή που πρέπει να τα πάρουμε απόφαση για να προχωρήσουμε παρακάτω.Σημασία έχει να είσαι καλά εσύ και κανένας δεν θα σε πειράξει κανείς.Προσωπικά αυτά που συνέβαιναν με τον άνδρα μου και τους γονείς του είναι ανήκουστα αλλά εγώ στην θέση του δεν θα προσπαθούσα να κερδίσω λίγα ψίχουλα αγάπης.Αξίζει τον κόπο; αυτός έχει άλλη οικογένεια εσύ ζεείς απ\'οτι καταλαβαίνω σ\'ενα ασφαλές περιβάλλον θα πρέπει να ξεπεράσεις το κόλλημα αυτό.είσαι τυχερή που ο πατριός σου σε μεγάλωσε με αγάπη.και να ξέρεις ότι πολλοί απο εδώ στο φόρουμ αντιμετωπίζουν προβλήματα αδιαφορίας απο γονείς.Εξ άλλου για να χωρίσει η μητέρα σου θα συνέτρεχαν λόγοι.

Κατά πάσα πιθανότητα φταίνε οι γονείς για τις διαταραχές προσωπικότητας που θα έχει ένας άνθρωπος. Και αυτό γιατί οι γονείς έχουν την ευκαιρία να βγάλουν όλα τα απωθημένα τους, όλα τα νεύρα τους και τα κόμπλεξ τους μπροστά σε ένα ανυπεράσπιστο παιδάκι. Κι αυτό θα κάθεται και θα τα καταπίνει για χρόνια ολόκληρα. Και οι δάσκαλοι μπορούν να σου δημιουργήσουν πρόβλημα, αλλά άμα έχεις γονείς που να σε υποστηρίζουν, τους γράφεις στα τέτοια σου!
Αλλά και οι συνθήκες της γέννησης μπορούν να επιδράσουν καταλυτικά στην μετέπειτα εξέλιξη του χαρακτήρα. Επειδή το μωρό κατά την γέννηση βρίσκεται στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του-μια στιγμή ζωής και θανάτου, αν κάτι πάει στραβά, τότε αυτό μπορεί να επηρεάσει ολόκληρο τον οργανισμό του. Και σκεφτείτε ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν γεννηθήκαμε και με τον πλέον ιδανικό τρόπο: από την ζεστασιά της μήτρας στο κρύο περιβάλλον και στο σκληρό φως του νοσοκομείου. Κι άμα ο γιατρός ήτανε και αδέξιος στους χειρισμούς του, ακόμη χειρότερα.

Σχετική με το θέμα της \"ευθύνης\" των γονιών για την διαμόρφωση του χαρακτήρα (και όχι μόνο) των παιδιών είναι η συνέντευξη του ψυχιάτρου Ματθαίου Γιωσαφάτ στην ΕΡΤ. \"Απομονώστε\" τις ενοχλητικές παρεμβάσεις :) της παρουσιάστριας και \"μελετήστε\" τα λεγόμενα του ψυχιάτρου.

http://www.antifono.gr/portal/index.php/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%C E%B5%CF%82/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%C E%B1-%CE%95%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%C F%82/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%8D%C E%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82/1296-%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82-%CE%93%CE%B9%CF%89%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AC%CF%84-%CE%86%CE%BA%CF%81%CE%B1-%CE%99%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82-200929

emena oi goneis mou xorisan prosfata
sinexizw na krataw epafh kai me tous 2 parolo afta...
kai den me exei epireasei o xwrismos toys!
den pisteyw pos gia ola ftaine oi goneis!
gia thn akriveia polles fores borei na ftenei oloi oi aloi ektos apo tous goneis! ;)

Quote:

---

Originally posted by gus1973
Σχετική με το θέμα της \"ευθύνης\" των γονιών για την διαμόρφωση του χαρακτήρα (και όχι μόνο) των παιδιών είναι η συνέντευξη του ψυχιάτρου Ματθαίου Γιωσαφάτ στην ΕΡΤ. \"Απομονώστε\" τις ενοχλητικές παρεμβάσεις :) της παρουσιάστριας και \"μελετήστε\" τα λεγόμενα του ψυχιάτρου.

http://www.antifono.gr/portal/index.php/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%C E%B5%CF%82/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%C E%B1-%CE%95%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%C F%82/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%8D%C E%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82/1296-%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82-%CE%93%CE%B9%CF%89%CF%83%CE%B1%CF%86%CE%AC%CF%84-%CE%86%CE%BA%CF%81%CE%B1-%CE%99%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82-200929

---

gus λιγο αργα το θυμηθηκα αλλα ωραιος αυτος ο ψυ!

Δεν φταίνε μόνο οι γονείς

φταίνε και τα σχολεία


φταίνε και οι κακές παρέες

φταιει το γεγονοσ οτι μεινανε ακαλυπτεσ καποιεσ βασικεσ μασ αναγκεσ...ειτε για αγαπη ειτε για φρ0ντιδα ειτε για ασφαλεια ..προστασια..η στηριξη ...

απο την στιγμη που την ευθυνη της καλυψης αυτων των αναγκων για πολλα χρονια τισ εχουν οι γονεισ.. τοτε ναι πιστευω πωσ για πολλα φταινε εκεινοι... που δεν ακουγανε..που δεν παρατηρουσανε το τι παραπάνω χρειαζοτανε αυτο το μοναδικο ατομο .. το παιδακι τουσ...

Μεγάλο θέμα και αυτό.. Τι να πω, μικρότερη πίστευα ότι είναι ο χαρακτήρας κάθε παιδιού που παίζει σημαντικό ρόλο και οι επιλογές που κάνει.. Βέβαια, στο χαρακτήρα του παιδιού οι γονείς είναι εκείνοι που έχουν το μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης.. Προσωπικά πιστεύω ότι έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης οι δικοί μου γονείς για την τωρινή μου κατάσταση, και το σημαντικότερο είναι ότι δεν το αντιλαμβάνονται.. Αν δεν είχα δει το ξύλο και δεν ξυπνούσα κάθε πρωί από τις φωνές τότε ναι, πιστεύω ότι δε θα ήμουν τόσο φοβισμένο πλάσμα.. Κάποια στιγμή βέβαια θέλω να σταματήσω αυτά τα \"κατηγορώ\" προς εκείνους και να χαράξω το δικό μου δρόμο.. Ελπίζω η πληγή να απαλύνει γιατί να κλείσει αποκλείεται.. Και εύχομαι οι δικές μας επιλογές να μας δικαιώσουν και να μην κάνουμε τα ίδια λάθη.. Πάνω από όλα για εμάς και τα παιδιά μας που κάποιοι έχουν ήδη και κάποιοι θα αποκτήσουν στο μέλλον..

χαιρετω. Ως παθουσα,πιστευω απιστευτα πολυ σε αυτο που πολυ απλα διατυπωνεται ως:''αμαρτιες γονεων παιδευουσι τεκνα''..Μεγαλωσα σε μια οικογενεια ο,τι να'ναι, σε εμπολεμη κατασταση (εχω αναρτησει σχετικο τοπικ),για να μη μακρυγορω,απλα θα πω πως ναι,πιστευω πως οι γονεις μας ευθυνονται κατα κυριο λογω γι'αυτα που μας βρισκουν μετεπειτα..πως μπορουμε εμεις ως παιδια να προβαλλουμε αμυνες για να προστατευθουμε??ειδικα οταν ειμαστε τοσο μικροι κ δεν εχουμε αναπτυξει αυτα που χρειαζονται για να ανταπεξελθουμε η να αμυνθουμε στην''κατστροφη''.εγω προσωπικα ποοοοσες φορες εχω σκεφτει /πει ¨ΜΕ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ!!!!βεβαια απο ενα σημειο κ επειτα εμεις οι ιδιοι ειμαστε υπευθυνοι για τον εαυτο μας..ειναι στο χερι μας να αλλαξουμε καποια πραγματα..αρκει βεβαια η ζημια να μην ειναι ανεπανορθωτη....

εγώ επειδή μεγάλωσα χωρίς τους γονείς μου έχω μέσα μου μια μόνιμη ανασφάλεια κ πικρία που εξαργυρώνονται στη ζωή μου σαν μισός άνθρωπος κ η επικύρωση είναι ότι αυτοί επέλεξαν να με γεννήσουν κ να μου γυρίσουν το κεφάλι.οπότε ψηφίζω ΝΑΙ οι γονείς φταίνε για το πως αισθανόμαστε μια ζωή για τους ίδιους μας κ ΝΑΙ αυτοί είναι που αν μας κρατάνε το χέρι εμείς παίρνουμε αυτή τη μυστική δύναμη κ προχωράμε στα δύσκολα ......Ας προσπαθούμε όμως παίρνοντας δύναμη από την ίδια τη ζωή που μας χάρισαν που στην περιπτωσή μου είναι το μόνο τους δώρο!

Στην ιδανικη κοινωνια μονο οσοι εχουν τα αναλογα προσοντα θα κανουνε παιδια. Πληρης γενετικος και κοινωνικος ελεγχος. Πολλοι θα αποκλειονται απο τη παραγωγη. λιγοι και καλοι. ποιοτητα οχι ποσοτητα. Ίσως γινει πραξη καποια μερα και σωθουνε πολλοι απο τις επομενες γενιες.

..... εγω έτυχε να γνωρίσω πολύ αγαπημενες, γαλήνιες και ισορροπημένες σε όλους τους τομεις της ζωης οικογένειες που τις θαύμαζα αλλα συναμα εννοιωθα και μελαγχολία που δεν ημουν στα ίδια! οικογενειες που δεν ηξεραν τη λέξη ψυχολογικό..... Υπάρχουν τετοιες οικογενειες!
Γι αυτους που εχουν παιδια, κρατηστε τα ψυχολογικα σας μακρια από τα παιδια σας, θαψτε τα μεσα σας κυριολεκτικα αμα ειστε μαζι τους, παίξετε θεατρο πως ειστε άλλοι αντι αυτο που νοιωθετε, για να μην φορτωσετε τα ψυχολογικα σας σε άλλους αθωους, διαφορετικά διαπράττεις έγκλημα!

Σίγουρα οι γονείς σε διαμορφώνουν το χαρακτήρα και την προσωπικότητα ή τουλάχιστον επηρεάζουν στη διαμόρφωση του.
Από εκεί και πέρα όμως είναι στο χέρι του καθένα να αλλάξει πορεία ζωής και να απαλλαγεί από τα ψυχολογικά του..
Είναι εύκολο να κατηγορείς άλλους για τυχόν ψυχολογικά (και εγώ το έχω κάνει) αλλά τι σε εμποδίζει μετά την ενηλικίωση να αλλάξεις και να ξεφύγεις από ότι σε βασανίζει?

Quote:

---

Originally Posted by anonymous_1

Σίγουρα οι γονείς σε διαμορφώνουν το χαρακτήρα και την προσωπικότητα ή τουλάχιστον επηρεάζουν στη διαμόρφωση του.
Από εκεί και πέρα όμως είναι στο χέρι του καθένα να αλλάξει πορεία ζωής και να απαλλαγεί από τα ψυχολογικά του..
Είναι εύκολο να κατηγορείς άλλους για τυχόν ψυχολογικά (και εγώ το έχω κάνει) αλλά τι σε εμποδίζει μετά την ενηλικίωση να αλλάξεις και να ξεφύγεις από ότι σε βασανίζει?

---

Γιατί όταν γεννηθήκαμε είχαμε δύο φτερά για να μας μάθουν να πετάμε αλλά αυτοί οι "γονείς"μας τα ακρωτηρίασαν κ τώρα απλά τα κουνάμε δημιουργώντας λίγο αέρα ισα ισα για να δροσιζόμαστε από τις"ακτινοβολίες"ξέρω ότι το είπες καλοπροαίρετα για εμψύχωση κ εγώ το προσπαθώ κ ελπίζω ότι τα φτερά μου θα φυτρώσουν από ένα θαύμα κ μόνο από ένα θαύμα....ελπίζω κ αυτό με κάνει να ξεφεύγω από ότι με βασανίζει.

Ανώνυμη, δεν είναι τόσο εύκολο να σου φύγουν τα ψυχολογικά όσο λες. Μια κουβέντα είναι. Όμως, άλλο θεωρία άλλο πράξη. Μπορεί να παλεύεις με όλη τη σημασία του παλεύεις, για χρόνια να τα ξεπεράσεις και να έχεις πετύχει ολα αυτα τα χρονια πολύ λίγα πράγματα. Δεν ειναι τυπου το πήρα απόφαση και άντε από αυριο αλλάζω. Δυστυχως ότι γραφεται πάνω στους ηλικίες μέχρι 10 - 12 χρονων δε σβηνει εύκολα μετα. Τότε δλδ που είσαι ότι σου επιβάλλουν. Ξεκινάνε από το σπίτι, συνεχίζονται και ενδυναμώνονται στο σχολείο, στη γειτονια, στις υποτιθεται παρεες κλπ, και στο τελος εσύ ο ίδιος ανακαλύπτεις ότι εισαι ενα ψυχολογικό ράκος. Πόσες φορες σας έτυχε να κάνετε χοντρες γκάφες γιατι δεν είχατε μέσα σας το υπόβαθρο, τον τροπο πως να το χειριστείτε επειδή δε σας καθοδήγησε κανείς? Πόσες καλές ευκαιρίες χάσατε στη ζωη σας λόγω αυτων των προβλημάτων? Θα μπορουσα να κάνω χιλιες ερωτησεις.... Κι οσο και να συζηταμε εδω για μεθοδος βελτίωσης και λόγια εμψύχωσης και να τα λεμε πολύ ωραία, η αλλαγή δεν είναι καθολου ευκολη υπόθεση. Κάπως έτσι Ηλιάνα παλεύεις να σου ξαναφυτρώσουν τα φτερά.

ioannis δε παλεύω πια αφέθηκα στο θαύμα .καλά τα είπες,καλημέρα.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Ανώνυμη, δεν είναι τόσο εύκολο να σου φύγουν τα ψυχολογικά όσο λες. Μια κουβέντα είναι. Όμως, άλλο θεωρία άλλο πράξη. Μπορεί να παλεύεις με όλη τη σημασία του παλεύεις, για χρόνια να τα ξεπεράσεις και να έχεις πετύχει ολα αυτα τα χρονια πολύ λίγα πράγματα. Δεν ειναι τυπου το πήρα απόφαση και άντε από αυριο αλλάζω. Δυστυχως ότι γραφεται πάνω στους ηλικίες μέχρι 10 - 12 χρονων δε σβηνει εύκολα μετα. Τότε δλδ που είσαι ότι σου επιβάλλουν. Ξεκινάνε από το σπίτι, συνεχίζονται και ενδυναμώνονται στο σχολείο, στη γειτονια, στις υποτιθεται παρεες κλπ, και στο τελος εσύ ο ίδιος ανακαλύπτεις ότι εισαι ενα ψυχολογικό ράκος. Πόσες φορες σας έτυχε να κάνετε χοντρες γκάφες γιατι δεν είχατε μέσα σας το υπόβαθρο, τον τροπο πως να το χειριστείτε επειδή δε σας καθοδήγησε κανείς? Πόσες καλές ευκαιρίες χάσατε στη ζωη σας λόγω αυτων των προβλημάτων? Θα μπορουσα να κάνω χιλιες ερωτησεις.... Κι οσο και να συζηταμε εδω για μεθοδος βελτίωσης και λόγια εμψύχωσης και να τα λεμε πολύ ωραία, η αλλαγή δεν είναι καθολου ευκολη υπόθεση. Κάπως έτσι Ηλιάνα παλεύεις να σου ξαναφυτρώσουν τα φτερά.

---

Ιωάννη δε μιλάω εκ του ασφαλούς..Δεν τακτοποίησα καθόλου τη ζωή μου όπως θα ήθελα. Έχω ζήσει πολλά χρόνια μοναξιάς, έχω αναλύσει με κάθε λεπτομέρεια τις αιτίες που δεν μπορώ να ευτυχίσω ενώ θεωρητικά έχω κάθε τι που ο καθένας θα ζήλευε..Βρήκα τις αιτίες και προσπάθησα να βρω και τις λύσεις. πλέον δεν έχω προβλήματα ως άτομο και είμαι ακομπλεξάριστη αλλά....
νιώθω απίστευτα ανασφαλής, νιώθω απαισιοδοξία ως αφορά το μέλλον, δε θυμάμαι να ένιωσα ποτέ απόλυτη ευτυχία.
Είναι όμως λύση να μεμψιμοιρείς και να λες ότι φταίνε οι γονείς φταίει η ανατροφή μου? Σε βοηθάει αυτό σε κανένα πρόβλημά σου?

απευθύνεσαι στον ιωάννη αλλα επετρεψέ μου να σου απαντήσω.Μεμψιμοιρώ δηλαδή κλαίω τη μοίρα μου.Εμείς σου λέμε για χαράκωμα βαθύ δε σου λέμε για γαρτσουνιά κ κλαιγόμαστε για το τίποτα κ καταρχήν δε κλαιγόμαστε λέμε ότι δε μας δίδαξαν δε μας βοήθησαν κ νιώθουμε μια ανασφάλεια του τύπου δεν είμαι επιθυμητός άρα δεν αξίζω ,ναι θα το παλέψω δε θα κάτσω να κλάψω τη μοίρα μου θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι αξίζω κ θα τα καταφέρω αλλά πες μου αλήθεια με το χέρι στην καρδιά είναι λύση να λέμε ψέματα στους εαυτούς μας?

Σίγουρα λύση δεν είναι το να κλαιγόμαστε και να μεμψιμοιρούμε. Ούτε εγω έννοιωσα ποτέ απόλυτη ευτυχία. Κι εγω για βαθύ χαράκωμα μιλώ, για διαμορφωτηκα χρονια που πέρασαν χάλια και οφείλεται πρωτα στο σπίτι και μετα σε όλους τους άλλους εκτος σπιτιου που ήταν ακαταλληλα άτομα που μονο ζημια αφησαν. Δεν είναι ανάγκη να έχεις υποστεί στερήσεις για να χεις παθει ψυχολογικά. Τα βιώματα, τα συναισθηματα και οι διαστρεβλωμενες σκέψεις που άφησαν όλα αυτα δεν σβηνουν εύκολα. Ακόμα μολύνουν το καθε τι που κανουμε, γι αυτο γινονται λάθη, γκάφες, χαμένες ευκαιρίες, επαναλαμβανόμενα τραύματα, χαμηλή απόδοση κλπ. Τις αιτίες και τις λύσεις τις βρηκα και εγω, η αλλαγη στην πράξη δεν ειναι εύκολη υπόθεση, εκτός κι αν ζούμε με τη ψευδαίσθηση της αλλαγής. Η ζωη μου ειναι ενας καθημερινος συνεχης αγωνας γι αυτη την αλλαγή. Δεν πιστεω να πετυχα πολλά. Αμφιβάλλω αν έχουν βρεθεί ανθρωποι να τα ξεπεράσουν πλήρως. Τετοια άτομα δημιουργούμε πάντα μια έντονη ελπίδα και αισιοδοξία για το μέλλον, κι ίσως ειναι αυτο που μας κρατα όρθιους να κινούμαστε στη ζωή.

Πιστευω οτι το να μεγαλωνεις σε μια ισορροπημενη και υγιη οικογενεια με τις σωστες αναλογιες,αγαπης και επιβεβαιωσης....ειναι σαν να γεμιζεις μεσα σου μια δεξαμενη απο την οποια αντλεις σε ολη ολη σου την ζωη....σε καθε δυσκολη στιγμη ξηρασιας γεμιζεις το παγουρακι σου απο την δεξαμενη σου και ξεδιψας.....

ισορροπημένη κ υγιη οικογένεια δυο λέξεις κλειδί μιας ζωής κ το γαμώτο είναι αν το χάσεις δε ανοίγεις με αντικλείδι.

Quote:

---

Originally Posted by nflu

Πιστευω οτι το να μεγαλωνεις σε μια ισορροπημενη και υγιη οικογενεια με τις σωστες αναλογιες,αγαπης και επιβεβαιωσης....ειναι σαν να γεμιζεις μεσα σου μια δεξαμενη απο την οποια αντλεις σε ολη ολη σου την ζωη....σε καθε δυσκολη στιγμη ξηρασιας γεμιζεις το παγουρακι σου απο την δεξαμενη σου και ξεδιψας.....

---

σε διαφορετική περίπτωση γεμίζεις από μόνος σου τη δεξαμενή και μέχρι να τη γεμίσεις υποφέρεις από την ξηρασία.

τις τρύπες από τη δεξαμενή πως τις κλείνουμε Ιωάννη?Είναι κ αυτό το κακό!

ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΦΤΑΙΝΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΣΥΜΦΩΝΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!