-
Αγγελική ειλικρινά δεν ξέρω τι να σου γράψω αλλά νιώθω την ανάγκη να σου γράψω.
Δεν έχω ανάλογη εμπειρία,θάνατο δικού μου ανθρώπου κ δεν ξέρω πως μπορεί να νιώθεις,αλλά ο πόνος σου εκπέμπεται στην ψυχή μου κ τον νιώθω πολύ μεγάλο κ διαπεραστικό.
Θα θελα να κάνω κ γω κάτι να σου συμπαρασταθώ αλλά δεν ξέρω τι.Μένω με τα χέρια ψηλά.
Θέλω να σου πω κουράγιο.
Κ ότι καμιά φορά όσο σκληρό κ αν είναι πρέπει να παλέψουμε να συνειδητοποιήσουμε την αλήθεια.Για τον εαυτό μας κ για τους ανθρώπους γύρω μας που αγαπάμε κ μας αγαπάνε.
Ισως πρέπει να βάλεις μεγάλες εσωτερικές δυνάμεις για να μπορέσεις να σηκωθείς.
Ο γιος σου θα ζει πάντα όσο θα τον θυμάσαι κ θα είναι πάντα στην καρδιά σου,ο αγαπημένος σου.Πάντα.
Ισως όμως πρέπει να δεχτείς ότι έφυγε κ να προχωρήσεις.Έχεις την κόρη σου που σε έχει ανάγκη κ τον συζυγό σου.
Αγγελική μου,νιώθω πολύ μικρά τα λόγια μου μπροστά σ\'αυτό που νιώθεις,κ πολύ αδύναμα αλλά απλά θέλω να σου συμπαρασταθώ.Κουράγιο.
-
Σας ευχαριστω πολυ με εχετε βοηθησει περισσοτερο απο οτι μπορειτε να φανταστητε.................Ξερω οτι ολα οσα μου λετε ειναι μεσα στη σφαιρα της λογικης ομως ο πονος ισοπεδωνει τη λογικη...........προτιμω να ζω σε ενα ψευτικο κοσμο οπου εκει υπαρχει και ο γιος μου γιατι η πραγματικοτητα ειλκρινα σας λεω δεν αντεχεται......................
-
Αγγελική......να ξερες πόσο σε καταλαβαίνω, και σένα και όλους που έχουμε χάσει ένα σημαντικο κομμάτι απ τη ζωή μας.
Προχθές μιλούσα με μια από τις φίλες που έχω κάνει στο νεκροταφείο. Έχασε την κόρη της 15 χρονών. Μου έλεγε πως κάθε φορά που βρέχει τρελαίνεται γιατί το χώμα γίνεται λάσπη. Της είπα πως εγώ είμαι πολύ τυχερή, γιατί παρόλο που πάω, δεν έχω συνδέσει ποτέ τον τάφο με τη μαμά μου. Εκεί την τιμώ, αλλά όταν της μιλάω κοιτάζω τον ουρανό.
Δεν θα το ξεπεράσεις ποτέ, όπως όλοι μας.
Απλά, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό και για όσους μας αγαπάνε και δεν αξίζουν να μας βλέπουν μισούς.
Το ξέρω πως δεν υπάρχει λογική και ο πόνος δεν αντέχεται, αλλά δεν υπάρχει και επιστροφή...
Κουράγιο....
-
Αγγελική...
πονάς πολύ, πάρα πολύ...
Πολλές φορές κάποιοι φίλοι στην προσπάθεια να με παρηγορήσουν μου έλεγαν \"ο μπαμπάς σου δε θα ήθελε να σε βλέπει έτσι...\"
Αν και αυτό με πλήγωνε, αισθανόμουν και λίγο περίεργα...Δεν ήθελα έτσι να μου στερούν τη δυνατότητα να πενθήσω...ήταν σα να μου έκλεβαν αυτό μου το δικαίωμα...
Κι εγώ συνέχιζα να πενθώ...Κλείνοντας τα αυτιά μου
Μα τώρα βλέπω πως για καλό μου το έλεγαν... Αλλά πάλι δε μετανιώνω που έκλεισα τότε τα αυτιά μου...
Αγγελική βγάλτο από μέσα σου, μη μένεις στο βουβό πόνο...
Αλλιώς δεν προχωράς ποτέ μπροστά...
Εγώ θα σου κάνω διαφορετικά την ερώτηση: Αν εσύ ήσουν στη θέση του καλού σου γιου θα ήθελες να τον βλέπεις έτσι;
Δε σου λέω να τον ξεχάσεις, ποτέ δε θα τον ξεχάσεις, μέσα από εσένα και όλους όσους τον αγαπάτε θα υπάρχει, μέσα στις καρδιές σας...
αλλά να μην κρατάς τον πόνο μέσα σου, να τον εκφράζεις με όποιο τρόπο μπορείς...
Μόνο έτσι κάποια στιγμή θα γαληνέψει η ψυχούλα σου μαζί με την ψυχούλα του παιδιού σου...
-
Συμφωνώ,
βγάλτο! Εξέφρασέ το,
μίλα σε όλους, σε όλους για τον πόνο σου...
άνοιξε τα δάρκυα της καρδιάς σου ελέυθερα,
φώναξε, μίλα γι αυτόν, τσίριξε,
μόνο μην το αφήνεις να σε πνίγει.
Βουβά.
Σιωπηλά.
ΕΚΦΡΑΣΟΥ Αγγελική....
-
Αγγελική καλημέρα, και σε όλους,
Είχα αρκετές μέρες να μπώ, είχα πάει να δώ τους δικούς μου. Τους έκανα έκπληξη γιατί δεν με περίμεναν. Ήταν πραγματικά συγκινιτικό το πόσο χάρηκαν που με είδαν. Κάθισα μόνο μια μέρα αλλά την πέρασα όλη μαζί τους. Αγκαλιαζόμασταν και σφίγγαμε ο ένας τον άλλο στην αγκαλιά του και δεν θέλαμε να ξεκολλήσουμε σαν να φοβόμασταν και πάλι μια ενδεχόμενη απώλεια. Το βράδυ που έμεινα μόνη μου με τη μητέρα μου βάλαμε τα κλάματα που μας λέιπει το παιδάκι μας. Έτσι τον λέμε, και εγώ το παιδάκι μας τον λέω (τον αδερφό μου δηλαδή). Η μαμά μου παρακαλάει το θεό να γίνει ένα θαύμα και να μπορέσει να τον ξαναδεί, να τον ξανααγκαλιάσει και εγώ το ίδιο. Πλησιάζουν και οι γιορτές και πάντα είμασταν μαζί και μας λείπει. Λείπει σε όλους.
Σήμερα ξύπνησα με μια θλίψη και μια απόγνωση. Αισθάνομαι σαν παιδάκι 2 χρονών που δεν μπορεί να καταλάβει, δεν μπορεί να συνηδητοποιήσει, και παρά τη λογική εγώ τον θέλω πίσω. Σαν να αρνούμαι πεισματικά να δεχθώ την πραγματικότητα και να θέλω πράγματα που δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ. Τον θέλω όμως !!!!
Δεν μπορώ να το κυκλοφορήσω.
Αγγελική σε αισθάνομαι, όπως περίπου αισθάνομαι και τους γονείς μου. Δεν υπάρχουν λόγια να σου πεί κανένας. Μόνο που όπως είπα και στη μαμά μου, ίσως αν συζητάς με κάποιον που έχει περάσει τα ίδια, μόνο αυτός μπορεί λιγάκι να σε νιώσει. Επικοινώνησε μαζί μας όσο μπορείς. Εδώ όλοι πονάμε....
Να κλείσω και με κάτι θετικό που βιωσα....
Η μαμά μου από την στενοχώρια της έχει πρόβλημα με το ζάχαρο της, και ο μπαμπάς μου της φωνάζει για να προσέχει. Και η μαμά μου απαντάει \"Σιγά, θα χάσει ο ήλιος τα μάτια του?\" Και ο μπαμπάς μου απαντάει \"Ο ήλιος σίγουρα όχι, εγώ όμως θα τα χάσω\". Είναι φοβερό πως ακόμα υπάρχει αγάπη και δυναμώνει και μετά από τέτοια απώλεια.
Αγγελική απ\'ότι κατάλαβα υπάρχει αγάπη στην οικογένεια σου. Και αυτό είναι δώρο....
Μακάρι να ήταν αλλιώς. Μακάρι να μην πονούσαμε...
