Printable View
Έχασα τον πατέρα μου το 2004 από , διαγνώστηκε με καρκίνο στον αριστερό πνεύμονα. Δεν μπόρεσε εγχείρηση λόγο αδυναμίας της καρδίας του. Οπότε προχωρήσαμε σε χημειοθεραπεία. Το πάλεψε σαν παλικάρι για 3 χρόνια.... Αλλά το έκανε μετάσταση στο κεφάλι και εκεί αφέθηκε... Όσα χρόνια και να έχουν περάσει δυστυχώς δεν μπόρεσα να το ξεπεράσω...
Θεοφανία, το μόνο πραγμα που μπορεί να κάνεις, ειναι να πεις οτι ειναι να γινει να γινει γρηγορα. Αυτό. Είτε ζωη ειτε θανατος να γινει γρηγορα σε περιπτωση καρκινου.
Εστάλη από SM-G3815 στο E-Psychology.gr Mobile App
Μεγάλη κουβέντα. Εμείς επιλέξαμε να να το αντιμετωπίζουμε (μπροστά στον μπαμπά) με αστεία και ελαφριά διάθεση ώστε να του περνάμε ότι δεν κινδυνεύει. Αν μας έβλεπε συνέχεια στεναχωρημένους και σε μόνιμη αγωνία, πιστεύω ότι θα είχε φύγει μια ώρα γρηγορότερα.Quote:
Originally Posted by Macgyver
Αυτό βέβαια έχει και τα κακά του, καθώς ο πατέρας μου νομίζει πως δεν έχει τίποτα και δεν προσέχει καθόλου.
Λυπάμαι πολύ...Quote:
Originally Posted by Numenor
Αυτό που με φοβίζει πολύ και πιστεύω ότι το ένιωσες, είναι όταν θα φτάσει η ώρα (αν φυσικά φτάσει η δική τους, πριν τη δική μου γιατί κανείς μας δεν έχει κάνει συμβόλαιο ζωής) πως θα νιώσω που δεν θα μπορώ να κάνω κάτι για να βοηθήσω.
Είναι φρικιαστικό το συναίσθημα να είναι κάποιος αβοήθητος απέναντι στο θάνατο και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα.
Αυτές οι σκέψεις με έχουν στοιχειώσει.
Είναι ο χειρότερος εφιάλτης μου....
Δεν κατάλαβα καθόλου τι θες να πεις...Quote:
Originally Posted by kutchunie
εχω περασει με τη μανα μου κατι αντιστοιχο με οσα περιγραφεις, απο το 2007 μεχρι και το 2010, γεματα.Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
Οχι καρκινος, ενα χειρουργειο ρουτινας που πηγε στραβα και προεκυψαν παρα πολλα προβληματα, σαν λερναια υδρα μετα.
Και μονη μου χωρις βοηθεια, και δουλευα σε αλλη πολη, ....
Το σημαντικο ειναι να εισαι στο πλαι τους και να τους προσφερεις οσο μπορεις μια ποιοτητα ζωης.
Να νιωθουν οτι μπορουν να ακουμπησουν επανω σου, να μιλησουν, να κλαψουν, να εισαι διπλα τους. Αυτο μετραει κατα τη γνωμη μου και αυτο θα σου μεινει μετα...
Μην κανεις σκεψεις οτι θα φυγουν απο τη ζωη, κλπ κλπ
Πιστεψε με, θα σκεφτεσαι αλλιως αν συμβει κατι τετοιο...οποτε εστιασε στο τωρα, και μην ασχολεισαι καθολου με το μετα.
Το να αρνεισαι οτι συμβαινει ή να κανεις τα στραβα ματια ειναι λαθος για μενα. Το αποδεχεσαι και μαθαινεις να ζεις με αυτο.
Ουτε το να τους προσφερεις ενα χαμογελο ή ενα αστειο σε κανει καραγκιοζη...αν κι εγω επαιζα για χρονια αυτο το ρολο....
οπως εχω πει αρκετες φορες, η μανα μου ηταν ψυχωσικη, με οριακα στοιχεια στην προσωπικοτητα της...
Σκεψου να εχεις εναν ανθρωπο καθηλωμενο στο κρεβατι, ιδεες να πηγαινοερχονται στο μυαλο της παροτι επαιρνε seroquel, τη μια να ειναι ηρεμη, την αλλη να κανει λες και βολοδερνει σε φουρτουνα, κλπ, συν το οργανικο προβλημα υγειας που ειχε και τις ανεπαρκειες σε ζωτικα οργανα...Και ολο αυτο σε προχωρημενο βαθμο για 9 μηνες περιπου καθημερινα...
Ειχα φτασει να προσευχομαι και να λεω θεε μου δωσε μια λυση... ή να βελτιωθεί ή να φυγει ηρεμα, δεν αντεχω αλλο!!
Το μετα ειναι μια αλλη μεγαλη ιστορια, γιατι μου βγηκαν παρα πολλα που δεν τα περιμενα, με αποτελεσμα να μεινω στασιμη στη ζωη μου για αρκετα χρονια...αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα.
Θα σου πω τι εννοω. Για μένα η ζωή είναι η κατάκτηση και η αξιοπρέπια με οτι αυτα περιλαμβάνουν. Ο καρκίνος είναι μία ασθένια που σε κάποιες μορφές (πχ καρκίνος στο συκότι) ή σταδια (4ο σταδιο μεταστατικό) έίναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί επιτυχώς.
Επιπλέον η ολη διαδικασία με τις χημειοθεραπείες κ ειδικά με τις παρενέργειες που φερουν, ακόμη κ ο πιο αξιοπρεπής ανθρωπος, νοιώιθει να χάνει την αξιοπρέπεια του, που για μένα προσωπικά, ζωή δίχως αξιοπρέπεια δεν υφίσταται.
Επομένως, δεδομένου πως ολη η διαδικασία ειναι τρομερά επίπονη και ψυχοφθόρα για ολους ασθενεις κ συγγενείς, το μόνο που ευχομαι παντα είναι να λυθει γρηγορα η κατασταση. Αν ο ασθενής ειναι να γινει καλά να γινει γρηγορα γιατι κ η ταλαιπωρια της θεραπειας κ οι παρενεργειες θα του μετατρεψουν τη ζωή. Επίσης οποιου ο καρκίνος δεν γιατρεύεται παλι ευχομαι να φυγει γρήγορα, γιατι είναι κρίμα κι αδικο να παιδευεται μια ψυχή τοσο ασχημα.κατα τα αλλα θεωρω πως αν κ οι συγγενεις πρεπει να καμουν τα πάντα για τον ανθρωπο τους που νοσει, φεν πρεπει να τον λυπούνται. Πρεπει να του δινουν στηριξη κατανόηση κ θαυμασμό που αντεχει κατι τοσο μεγαλο κ να του διασφαλίσουν πως παντα θα ειναι ο δικός τους ανθρωπος χωρις να τον στιγματήσουν λόγω ασθενειας, να τον θεωρουν ανίκανο ή οτιδηποτε αλλο, ακομα κι αν γνωρίζουν πως δεν θα γινει καλα
Εστάλη από SM-G3815 στο E-Psychology.gr Mobile App
Στην Γερμανια που νοσηλευτηκε ο φιλος μου , οι γιατροι υπερ στο να λενε στον ασθενη την κατασταση του , υποθετω γιατι του φιλου μου τουχαν πεσει μεχρι και τα φρυδια , εκει τι λενε ?Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
Κοίταξε, το να είσαι άρρωστος δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την έλλειψη αξιοπρέπειας.Quote:
Originally Posted by kutchunie
Αναξιοπρεπής είναι ο άνθρωπος που εξαπατά τους άλλους, είναι ο ανέντιμος, είναι ο κλέφτης, είναι ο τεμπέλης, είναι ο δειλός, είναι ο φυγόπονος, είναι ο ευθυνόφοβος, ο είναι ασυνεπής στις υποχρεώσεις του.
Από πότε η αρρώστια είναι έλλειψη αξιοπρέπειας;
Η ασθένεια είναι μία μεγάλη πρόκληση στην ζωή μας και οφείλουμε να παλέψουμε μέχρι το τέλος. Για τους δικούς μας ανθρώπους που μας αγαπούν και μας θέλουν κοντά τους πρώτα απ´ όλα !
Ο άρρωστος άνθρωπος είναι ένας ήρωας αφανής που πολεμάει με την υπομονή του μέρα με την ημέρα. Γιατί είναι αναξιοπρεπής;;;;
Δεν ειπα πως είναι αναξιοπρεπης. Ειπα νοιωθει ετσι. Πχ μια θεια μου που το ειχε,ηταν πολύ ανεξαρτητος ανθρωπος οταν ηταν καλα. Ουτε νερο δεν ηθελε πχ να της βαλει καποιος τοσο ανεξαρτητη. Οταν αρρωατησε μ ελεγε εγινα μωρο κ με νταντευουν με ποκυ πονο όμως. Αυτο την ετρωγε,το οθ δε μπορουσε να αυτοεξυπηρετηθει. Τισ τελευταιες μερες μ ελεγε ηθελα να πεθανω οπως ζουσα κ εχασα την αξιοπρέπειά μου,λόγω της ανυμποριάς δηλαδη οχι πως εγω ενοιωθα κάτι ασχημο πλέον γι αυτην επειδη πχ φορουσε μπειμπιλίνο. Καταλαβες πως το λέω;
Εστάλη από SM-G3815 στο E-Psychology.gr Mobile App
Ειπα νοιωθει ετσι ο αρρωστος δεν ειπα πως ειναι κ αναξιοπρεπής. Μην τρελαίνεσαι
Εστάλη από SM-G3815 στο E-Psychology.gr Mobile App
Βασικά η ερώτηση μου ήταν για το τι κάνουμε μπροστά τους, όχι μέσα μας.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Εγώ προσωπικά, δεν έχω συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα πλέον. Είμαι σε ένα ίσωμα. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω αυτό.
Να ξερες πόσο σε καταλαβαίνω γι αυτό που λες με τη μητέρα σου.
Δεν έχει σημασία που ο πατέρας μου δεν είχε τέτοιου είδους πρόβλημα, ήταν σα να είχε. Ιδεοληψίες, οι οποίες προέρχονταν από την αδυναμία του ακόμη και να σηκωθεί από το κρεβάτι. Ότι δεν του λέμε ότι πεθαίνει, ότι ... πεθαίνει όπου να ναι και άλλα ευχάριστα.
Από την ώρα που μπήκαμε στο νοσοκομείο και μέχρι να αναρρώσει (έξι μήνες) και να ξανά πάει στη δουλειά πέρασα Γολγοθά, ειδικά στο σπίτι όπου ήμουν εντελώς μόνη και χωρίς καμία βοήθεια.
Όσο αφορά για αυτό που είπες το να νιώθει πως βασίζεται πάνω μου, το μόνο που έχει χρειαστεί να κάνει ένα χρόνο τώρα, είναι μόνο όταν επιβάλλεται η φυσική του παρουσία.
Δεν έχει ασχοληθεί ούτε στο ελάχιστο, κάτι που προσπάθησα να κάνω από το πρώτο λεπτό. Εγώ μιλώ με γιατρούς, με κέντρα, με ραντεβού, παίρνω αποφάσεις για όλα.
Ίσως αυτός να είναι και ένας λόγος που τώρα που είναι ενεργός δεν νιώθει άρρωστος.
Ο πατέρας μου ξέρει μόνο όσα του λέω εγώ. Η γιατρός από την αρχή μου είπε να μη του πω τίποτα. Όταν τη βλέπει, είναι τόσο χαρούμενη και του λέει μόνο ευχάριστα νέα (τύπου, αχ τι ωραία που είναι τα λευκά) που ο πατέρας μου νομίζει ότι δεν έχει τίποτα και τσάμπα τον ταλαιπωρούμε.Quote:
Originally Posted by Macgyver
Η κουμπάρα μου ξέρει όλη την αλήθεια, έτρεξε από την αρχή μόνη της και ευτυχώς είναι σταθερή μετά τις τελευταίες εξετάσεις και έτσι είναι χαρούμενη, όσο χαρούμενος μπορεί να είναι κάποιος που έχει μέσα του αυτή την αρρώστια.
Η φίλη μου δεν ξέρει όλη την αλήθεια, 70%-80%, γιατί όπως προείπα ψάχνεται πάρα πολύ οπότε δύσκολο να της κρύψεις κάτι.
Εκείνη είναι απίστευτα μαχητική και με τόση όρεξη για ζωή, που λέω, "δεν γίνεται, θα τα καταφέρει".
Εγώ κατάλαβα τι είπες kutchunie και δυστυχώς ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ έτσι είναι (απαντώ και στις δυο γιατί δεν θυμάμαι πως κάνουμε διπλή παράθεση).Quote:
Originally Posted by kutchunie
Δεν χάνει την αξιοπρέπεια του ως προσωπικότητα ο ασθενής, τη χάνει από αδυναμία να αντεπεξέλθει ακόμη και στα πιο απλά πράγματα.
Είχα μια τέτοια περίπτωση μιας κοπέλας που γνωρίζω, όπου η μητέρα της (η οποία έφυγε πρόσφατα) είχε φτάσει να μην αυτοεξυπηρετείται.
Αυτό είναι το χειρότερο από όλα, όχι για εμάς που είμαστε απέξω, αλλά για τον ασθενή που μέσα σε όλα έχει να αντιμετωπίσει και αυτό.
Στο δικό μου τρίπτυχο δεν έχει φτάσει (ακόμη) εκεί το θέμα και αν με ρωτούσε κανείς, θα προτιμούσα να μη φτάσει κανένας από τους τρεις σε αυτό το σημείο.
Συμφωνώ πως καλύτερα να μην φτάσει κ το ευχομαι μέσα απο την καρδιά μου να μην συμβεί.Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
Πάντως, το καλύτερο που εχει να κάνει ο συγγενής σίμαι ατηριξη και συμπαράσταση. Οχι να κάνεις σα να μην τρεχει τπτ τυπου ο αλλος να ειναι χωμα απο χημςιοθεραπεία να μην μπορεινα σηκωσεθ τα χέρια του κι εσύ να του λες πχ κουτσομπολιά ή παράπονα για τη δική σου ζωή. Αλλά κυρίως να του φερεσαι οπως θα φεροσουν και πριν, ουτε σαν πεθαμένο ουτε σαν μελλοθάνατο. Χανουν οι ανθρωποι αυτοι την αξιοπρέπειά τους ή ετσι το νοιώθουν
Τουλάχιστον,το να φερθεις με αγάπη και φυσιολογικά σα να είναι το ατομο η προσωπικοτητα και οχι σα να είναι ο αρρωστος,τους δινει ην αισθηση πως εστω κ δυσκολα πααμένουν ισοι. Κ να ξερειςπχπως ειναι η τελευταία του εβδομάδα,φερσου με σεβασμό και ηρεμία. Αυτο που οι υγειης λένε ζησε την κάθε μέρα σα να είναι η τςλευταία,απο τον αντίποδα είναι το ζησε τις τελευταιες μέρες σα να ηταν ολη η ζωη σου. Αυτό
Εστάλη από SM-G3815 στο E-Psychology.gr Mobile App
Συμφωνώ πως όταν είσαι άρρωστος νιώθεις ότι χάνεις την ελευθερία σου και την ανεξαρτησία σου. Επίσης, δεν νιώθεις καλά όταν ο άλλος σε ταϊζει και σου αλλάζει πάνες σαν μωρό, ή χρειάζεται να κάθεται κάποιος πάνω από το κεφάλι σου για να πιείς νερό.Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
Αυτό όμως είναι ανθρώπινο και απολύτως συμβατό με την φθαρτή φύση του ανθρώπου και πρέπει να το καταλάβουμε.
Κι εγώ θα προτιμούσα οι άνθρωποι να πεθαίνουν σύντομα, ανώδυνα και ειρηνικά, αλλά πολλές φορές δεν γίνεται.
Επίσης, ποτέ δεν ξέρεις αν μία κατάσταση, (όσο απελπιστική κι αν είναι), βελτιωθεί τελικά. Ξέρω τρεις τέτοιες περιπτώσεις (ξεγραμμένες στην κυριολεξία) από το φιλικό μου περιβάλλον. Η μία καρκίνος, η άλλη σοβαρό αυτοάνοσο και η τρίτη ανεπάρκεια καρδιάς. Οι συγγενείς τους λυπούνταν που βασανίζονταν χωρίς να τελειώνει το μαρτύριό τους, το ίδιο και οι γιατροί. Και ανέκαμψαν τελικά, ευτυχώς! ´Ομως έκαναν μεγάλη υπομονή για μεγάλο χρονικό διάστημα και οι ίδιοι και οι συγγενείς τους.
Άλλη μία περίπτωση αφορά έναν φίλο και συμφοιτητή του αδελφού μου, θα αναφέρω το όνομά του επειδή έκανε την ιστορία του γνωστή ο ίδιος μέσω της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου και έφτιαξε ο ίδιος έναν διαδικτυακό τόπο, το "win cancer".
Είναι ο Δημήτρης Σιάχος, ο οποίος έφυγε από την ζωή πριν από ένα μήνα περίπου, σε ηλικία 45 ετών. Ο άνθρωπος αυτός εμφάνισε πρώτη φορά καρκίνο στα 18 του χρόνια. Οι λεμφαδένες όλοι ήταν γεμάτοι καρκίνο και οι γιατροί του είχαν δώσει 20 μέρες ζωή. Οι γονείς του τον πήγαν στο εξωτερικό για μία θεραπεία με πιθανότητες επιτυχίας 5%! Μετά από μεγάλη υπομονή και επιμονή (στην ορκομωσία του ήταν σε διαδικασία άλλης μίας χημειοθεραπείας χωρίς μαλλιά και αδύνατος) τελικά κατόρθωσε για πολλά χρόνια να έχει μία φυσιολογική ζωή, να κάνει οικογένεια και να προσφέρει πολλά στον τομέα του (το τμήμα μηχανολογίας του ΤΕΙ Πειραιά).
Αν θέλετε, ρίξτε μία ματιά στην ιστορία του, στο ιντερνετ, αξίζει τον κόπο.
Ο καρκίνος τελικά ξαναχτύπησε μετά από πολλά χρόνια με μία πολύ επιθετική μορφή στο συκώτι και το πάλαιψε γενναία για περίπου έναν χρόνο. Μέχρι την τελευταία στιγμή έλεγε: " Έχω χρέος να παλέψω για τους ανθρώπους που με αγαπούν!". Και εγώ πιστεύω ότι έτσι πρέπει, πρέπει να το παλεύουμε!
Εγώ έχω χάσει την μητέρα μου από καρκίνο στο πάγκρεας. Ούτε μιά στιγμή δεν το σκέφτηκε (ούτε το σκεφτήκαμε) να πεθάνει για να μην υποφέρει, κι ας της είχαν κάνει και πάρα φύσιν έδρα, επειδή είχε καταστρέψει και το έντερό της ο καρκίνος. Κι ας χρειαζόταν να κάθομαι μέρα-νύχτα κοντά της. Μακάρι να ζούσε και να ήμουν νοσοκόμα της όλα τα χρόνια! Μακάρι να ζούσε! Το ήθελε τόσο πολύ να ζήσει!